Geachte Shirley, na het drukke weekend hoefden we gelukkig niet zo heel vroeg op. We mochten zand laden bij de loswal in Schagen en dat naar een nieuwe zogenaamde ‘ovonde’ rijden aan de A. C. de Graafweg, richting Opmeer. De weg heeft landelijke bekendheid gekregen als dodenweg, en ondanks dat de bermen zijn aangevuld met een randje beton, waardoor auto’s niet meer meteen het weiland of het water induiken als ze met een wiel naast het asfalt komen, gebeuren er nog steeds veel ongelukken. De mannen van Oôs Joôs zongen jaren geleden al dat het zo gaaf is aan de A. C. de Graaf, en nu willen de gemeentes dat blijkbaar ook weer. De kruising waar wij moesten wezen heeft alle ingrediënten voor kleine foutjes met grote gevolgen. Op dat punt gaat er namelijk een watertje onder de weg, en omdat er aan beide zijden van dat water een boerenweggetje loopt, heeft het kruispunt een soort H-vorm. Niet alleen zit er hoogteverschil in de weg, ook maakt ie hier en daar een paar mooie slingers, waarvan 1 slinger vlak voor die kruising netjes uit het zicht word gehouden door een handvol bomen. Inmiddels zijn er al drempels gelegd om de snelheid er een beetje uit te halen, maar blijkbaar is dat nog niet genoeg. Tussendoor mochten we een paar vrachten zand naar Medemblik brengen. Niet langs een provinciale weg, maar echt in Medemblik, in een hoekje van een parkeerplaats. Het eerste rondje was het alleen nog de auto van de grondwerker die even een parkeervak op moest schuiven, het tweede rondje was het kiezen tussen manouvreren om een knappe Jaguar heen, of een Prius *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* en met manouvreren bedoel ik dan dat we een paar meter vooruit en weer een paar meter achteruit rijden terwijl ik als een malle jouw voorbanden aan het opslijten ben door op dat kleine stukje helemaal van links naar rechts te sturen, in de hoop dat we jouw kont een stukje om krijgen en zo dan toch in de juiste positie komen om te kiepen en om vervolgens ook weer de parkeerplaats te verlaten. Bij de derde vracht waren er gelukkig al een paar auto’s weg, en daarna konden we weer genieten van het uitgestrekte landschap in de contreien van Opmeer *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* waar een collega ondertussen gewoon door was gereden, dus er was al een aardig beginnetje gemaakt.

Dinsdag werd dat beginnetje bij Opmeer verder uitgebreid. Niet met 2, maar met 8 auto’s. En omdat we ’s ochtends nog weinig last hadden van de drukte op de N241 langs Schagen en het spitsuurtje bij niet-zo-turborotonde bij Verlaat, hadden we voor 8 uur al zowat 20 vrachten op het werk gekiept. En dan waren er ook nog een paar chauffeurs die klaagden over rijplaten, omdat ze scheef stonden te kiepen. Ach wat is scheef *smiley die met een duimstok staat te knoeien* we kiepten vanaf het boerenweggetje, dat tegelijkertijd een dijk is, en die vanaf de wat hoger gelegen A. C. de Graaf wat naar beneden liep, waardoor je soms niet helemaal recht stond als je schuin vanaf de weg de berm indraaide. Van de andere kant ligt zowel die weg als dat talud er al een tijdje, en heb ik er wel aardig vertrouwen in dat die piekbelastingen van nog geen 50 ton weinig schade aanbrengen. Ondertussen probeerde de machinist een paadje schuin naar beneden in het zand te schuiven, zodat we een wat ruimer stort konden creëeren en van beneden af naar boven konden werken *smiley die door stapels boeken bladert* ze zeggen wel eens (en met ‘ze’ bedoelen we dan ‘chauffeurs’) dat als je echt niks meer kan, je altijd nog machinist kunt worden, maar bij zulke werken zit er wel een bepaalde gedachtengang achter, want een beetje geknoei van de machinist zou de hele constructie kunnen laten rammelen. Ondertussen was de sfeer tijdens de schaft nogal uitgelaten. Bij de loswal in Schagen was het al een tijdje geleden dat er 2 klussen tegelijkertijd bezig waren en dat er zomaar 10 chauffeurs in de keet zaten. En dan nog de loswalmedewerkers erbij *smiley die z’n adem inhoudt* het paste precies allemaal. Niet lang na de schaft werd het helemaal rustig, toen de boot en ook de trechter leeg raakten. Terwijl de inhuurauto’s huiswaarts keerden, brachten wij nog even een zandje naar Zuid Scharwoude, om daarna door te rijden naar Alkmaar, waar we nog net voor 4 uur een vrachtje korrel konden krijgen, om die na een lange rit door de middagspits in de Venhuizen te dumpen *smiley die z’n uren telt* kijk dat zijn tenminste nog eens dagen.

Woensdag mochten we weer terug naar Schagen om zand te gaan rijden naar de A. C. de Graaf, maar niet voordat we een toolboxmeeting hadden gedaan. Geen filmpje kijken maar wel een stapeltje A4tjes doorlezen, en vervolgens een krabbeltje zetten, zodat ze op het werk ook weten dat je je eigen naam kunt schrijven. Ja natuurlijk heel mooi allemaal, dat we respectvol met elkaar omgaan, ons aan de regels houden, veilig werken, vogelnesten melden bij de ecologen en vissen uit uitgebaggerde sloten in een ander watertje zetten, maar waar waren die wijze woorden toen we de afgelopen 2 dagen scheef over het randje stonden te kiepen? Zonder verkeersbelegeider erbij *smiley die achter z’n oor krabt* misschien denk ik er te makkelijk over, misschien is ‘veilig werken’ al zo vanzelfsprekend dat ik het onzin vind om er nog briefjes voor in te vullen, maar helaas is dat ook zo’n dingetje in de categorie ‘meewerken doet het minste pijn’. Terwijl er aan de ene kant hard word gewerkt aan Logistiek Zonder Papier, worden er aan de andere kant nog veel briefjes rondgedeeld met veiligheidsvoorschriften en let-hier-ook-op-memo’s op prikborden geplaatst. Ondertussen werd het weertje wel steeds beter, de metereologische lente was geloof ik al begonnen, maar gezien de temperatuur kon het niet lang meer duren voordat ik weer BH’s moet gaan dragen, omdat de allesverhullende werktrui weer uit kan *smiley in een fladderjurk die door het lange gras rent* de temperatuur liep ’s middags kortstondig nog even flink op, toen we het laatste vrachtje zand net over de rand wilden kiepen en vervolgens niet meer weg kwamen. Gelukkig stond er in de toolbox ook dat we niks over het werk mogen publiceren, dus hoef ik niet over dat voorval te vertellen *smiley die grijnst*

Donderdag, jawel, Schagen Opmeer, wat een heerlijk rondje is het toch. En aangezien we er niets meer over kunnen zeggen, gaan we het maar eens over een ander werk hebben: de N241 langs Schagen. Elk rondje weer reden we daar langs, en elk rondje weer zagen we de zwoegers druk bezig zijn. Mannetjes in de loopgraven die iets deden met kabels. Heel geheim onder een tentje verstopt. Mannetjes met kranen die de berm aan het opknappen waren bij de stukken definitieve weg. En dan nog de mannetjes die gisteren druk bezig waren met asfalteren, de verkeersregelaars die de vele auto’s en tractoren daar omheen moesten leiden, de freesclub die vandaag bezig was terwijl wij er via een nieuwe omlegging omheen slingerden, het was aan alle kanten druk. En dan was het ook nog eens mooi weer, dus waren er een hoop boeren bezig met mest uitrijden. Oja, er waren ook nog verkiezingen geweest. De opkomst was een stuk hoger dan 5 jaar geleden, en hoewel nog niet eens alle stemmen waren geteld, en de uitslag in de loop van de ochtend soms nog een zeteltje veranderde, werd er al druk gepraat over de ‘winnaars’, de ‘verliezers’ en wie nou met wie moet gaan samenwerken. Dat het regeren van het land als een spelletje word gezien, waarbij het niet draait om een gezond volk met een gezonde economie, maar om wie er meer of minder zetels heeft, laat duidelijk zien dat er meer vrouwen nodig zijn. Terwijl de kerels druk bezig zijn met een potje ver-piesen, kunnen de dames in alle rust vergaderen, besluiten nemen, het land beter maken en daarna gezellig nog wat theeleuten over nieuwe breipatronen en hoe het thuis gaat met de huisvader. Terwijl er op de ene zender druk werd gespeculeerd over de mogelijke coalities, werd er op de andere zender gebeld met boeren, Greenpeace en vrachtwagenchauffeurs, die allemaal blij waren dat de pro-EU partijen en de ‘groene’ partijen zoveel stemmen hadden gekregen *smiley die in z’n handen wrijft* nu nog afwachten welke partijen er daadwerkelijk aan de macht komen.

Vrijdag, niet schrikken snoes, mochten we ons melden op stort Nauerna *smiley met opengesperde ogen* dat was even een rondje de hele andere kant op. Gelukkig wel met een redelijk bekende bestemming, namelijk de N241 bij Schagen. Al 4 dagen reden we er langs, maar nu mochten we dan eindelijk ook zelf weer iets doen op dat werk *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en tussendoor lekker de benen strekken op de lange afstanden. En op de afstanden zagen we weer een hoop leuks voorbij komen. Een zeldzame Plymouth Prowler, maar ook een misschien nog wel zeldzamere en sowieso oudere Rolls Royce limousine. Waarschijnlijk onderweg naar een mooi feestje, want niet ver daarachter volgde een auto met paardentrailer en witte koets. Ook troffen we de nieuwe SUV van Alfa Romeo, de Stelvio *smiley die z’n schouders ophaalt* mwah het heb op zich wel wat, maar als het eerste exemplaar meteen in het grijs word gedrukt, dan weet je al een beetje hoe er in de fabriek over gedacht word. Dan vond ik dat opzichtige lipstickrood van die Mercedes S klasse toch wat gaver. Of het bordeauxrood van de Jaguar F-type. Helaas was er nog iets roods, namelijk de verkeerslichten op de N242, wanneer we van Heerhugowaard verder reden naar boven, langs het uitgestrekte industrieterrein Zandhorst. Ja dat je niet alle lichten mee kunt hebben, dat snap ik. Maar het leek wel alsof we op de heenweg steeds alle lichten tegen hadden. En voordat die 50 ton dan weer op tempo is *smiley die diep zucht* om nog maar te zwijgen van die kruispunten waar het even naar 2 banen gaat, en de automobilisten vechten om ons via de verdrijvingsvlakken nog in te kunnen halen. Nee dat draagt niet erg bij aan een gezellig werksfeer. Gelukkig waren we op tijd al klaar met die werksfeer, want toen we om 3 uur stonden te kiepen, en dus nog een vrachtje hadden kunnen halen, zei de machinist dat het mooi was geweest. Op tijd naar huis dus, zodat ik alvast een voorsprongetje kon nemen op de te-doen-lijst voor het weekend.

In het dwangmatig volproppen van de wasmachine en het tegenwind fietsen naar de supermarkt kon ik mijn frustaties een beetje kwijt, want er waren een paar dingen die volgens mij niet klopten. Eerder die week was daar het bericht dat Amsterdam trappetjes gaat plaatsen in de grachten, omdat er nogal eens mensen verdrinken. Het gaat dan om zo’n 18 doden per jaar, en vaak zijn dat dronkelappen die in de gracht staan te zeiken. Ook zouden er nog wat extra urinoirs geplaatst worden, om de dronkelappen weg te lokken bij de steile grachtenmuurtjes. Blijkbaar ligt de grens voor ingrijpende aanpassingen dus bij 18 doden per jaar. Vervolgens was er een bericht dat rijschoolhouders pleiten voor een cursus ‘hoe kom ik uit een auto die te water is geraakt’, als verplicht onderdeel van de rijles *smiley die achter z’n oor krabt* zijn dat dezelfde rijschoolhouders die niet meer dan 60 kilometer per uur mogen rijden, en urenlang op lage snelheid door woonwijken sukkelen, of een sporadisch uitstapje over de snelweg compenseren met een langdradig verhaal langs de kant van de weg? Dezelfde rijschoolhouders die geen verlaten parkeerplaats opzoeken om noodstops te oefenen, of om aquaplanning uit te leggen met behulp van een paar diepe plassen en een overenthousiaste puber die op het gaspedaal staat? Dezelfde rijschoolhouders die zorgen dat mensen wel kunnen slagen, maar ze niet echt laten autorijden, omdat dat teveel aan verbruik en bandenslijtage kost? Die willen nu dat mensen extra geld gaan uitgeven om te leren hoe ze uit een auto moeten komen die langzaam in het water verdwijnt? Volgens mij ligt het aantal doden-door-verdrinking-in-auto lager dan 18, dus laten we dat idee gewoon van tafel schuiven. Laten we eens beginnen met iedereen die les heeft, verplicht een dag mee te laten rijden op een vrachtwagen. Dat ze zelf kunnen zien wat de chauffeur allemaal wel en niet ziet. Snijdende auto’s over verdrijvingsvlakken, mensen die 70 rijden op de snelweg en boos gas bij gaan geven wanneer je ze inhaalt, maar dat dan weer niet doen wanneer ze naar boven rijden uit een tunnel vandaan, mensen die op het laatste moment nog ff snel de afrit willen pakken voor die trage vrachtwagens langs, of fietsers die steeds de dode hoek op blijven zoeken. Zal dat 18 doden per jaar schelen? Ik denk het wel.

Zaterdag begon alweer vroeg. Wingman mocht naar de therapeut, helaas niet voor een relaxmassage maar voor wat accupunctuur en een nieuw setje fysiotherapeutisch tape, waarna we samen doorreden naar Vader en Moeder, om op de boerderij wat te gaan mantelzorgen. Wingman wist met zijn kreupele pootje als eerste de tractor te bereiken, en ging lekker poep rijden, terwijl Vader wat over het erf liep te delegeren en ik Moeder hielp met de booschappen. Na de lunch hielp ik Vader nog wat te studderen in de stal, en toen hij de koeien ging voeren, vond ik het tijd worden om een rondje met Wingman mee te gaan. Eens kijken hoe zijn project erbij lag. Daarna weer koffie en thee met koek erbij, waarna Wingman het laatste stukje land onder de mest smeerde en ik alvast huiswaarts keerde. Die namiddag moest ik namelijk echt aan het werk *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* als een volleerd prutser in de keuken had ik aangeboden om hapjes te maken voor een feestje zondag. Iets met spinazie, pijnboompitten en kruiden in deegflapjes, besmeerd met ei en sesamzaadjes. Heel gezond, maar niet zo makkelijk als ik had gehoopt. In een anderhalf uur durende aanval van Gilles de la Tourette wist ik iets te fabriceren wat er enigszins op rooide. De 2 meest mislukte exemplaren werden gebruikt als proefexemplaar, en hoewel Wingman zei dat het goed smaakte, vond ik de smaak erg tegenvallen in vergelijking met de tijd en de scheldwoorden die ik eraan kwijt was geweest. Nog maar even nukkig op de bank zitten dan, met een restantje wijn en een flesje bier, en als een oud stelletje niet te laat naar bed.

Want zondag was het dan zo ver *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de babyshower! Kadootjes ingepakt, nette kleertjes aan, semi-mislukte hapjes mee, en toen eerst nog even langs Vader en Moeder, om daar verse moedermelk te halen. Ach of het nu van een rund of een mens komt, wanneer er babies onderweg zijn, hoort daar gewoon een fijn glaasje melk bij. Alhoewel daar niet veel van werd geproefd. Zelf ben ik het helemaal niet gewend, en had ik er dus ook niet echt aan gedacht, maar mensen met lactose intolerantie en zwangere vrouwen kunnen beter geen echte verse melk drinken. Gelukkig stond er genoeg ander lekkers op tafel. Maar het ging natuurlijk niet alleen maar over eten. Met meerdere zwangere vrouwen, een paar moeders en een paar oma’s aan tafel krijg je een heel ander soort gesprekken *smiley met opengesperde ogen* de redenen om niet zwanger te worden volgden elkaar in razend tempo op, terwijl de (groot)moeders instemmend knikten en andere vreselijke scenario’s op tafel gooiden, met een ondertoon van ‘ach zo gaat dat nou eenmaal, er zijn ergere dingen’. Tussendoor waren er nog een paar spelletjes, om iedereen een beetje bij de les te houden. De middag vloog voorbij, de moeders in spé vonden het tijd om de bank weer op te zoeken, en ik keerde terug naar Vader en Moeder, waar inmiddels ook Zusje, Zwager en Oma waren aangeschoven. Lekker babbelen, Oma via een toeristische route weer naar huis brengen, en daarna met het gezin aan tafel. Pizza en spare ribs, maar voor een toetje zat ik echt te vol. En inmiddels moesten we ook een beetje haast gaan maken, want Boer Zoekt Vrouw begon al bijna *smiley die zit te springen in z’n tuigje* en wat werd het spannend! Bij de Franse Herman was er weinig spanning meer, hij had vorige week al een vrouw naar huis gestuurd, en nu werden de andere 2 meiden ondergedompeld in het gezin. Samen koeien voeren, tuinieren, taart bakken, je zou bijna denken dat het broer en zussen waren in plaats van potentiële bonkermaatjes. Ondertussen liep de spanning bij de Canadese Riks ook op, of beter gezegd bij 1 van zijn vrouwen. Zij vond het juiste gevoel niet bij hem, en ook de omgeving bood weinig troost. Alleen de hond dan, die haar na een goed gesprek aanraadde om haar tas te pakken. Riks’ Powerpuff clubje werd iets uitgedund, maar het tenenkrommende moment aan de keukentafel kon zo wel overgeslagen worden. En zo ging het ook bij Marc, in het warme Zambia twijfelde er ook eentje aan de warme gevoelens. Of eigenlijk 2, slechts 1 dame was direct enthousiast over hem. Ook bij Marc viel er weinig te kiezen, toen de meest hardnekkige twijfelaarster haar tassen pakte. En dan merk je wel verschil in leeftijdervaring. Bij de ene boer word er druk gegiecheld wanneer het woord ‘zak’ valt, bij de andere boer worden verstopte littekens van vorige relaties pijnlijk tevoorschijn gehaald. Gevoelens laten zich niet leiden, je kunt ze wegstoppen, en dat kan heel lang goed gaan, maar er komt een moment dat ze weer de kop opsteken. Zo vertrokken er 2 vrouwen die misschien nog iets uit hun verleden moesten verwerken, of misschien aan een avontuur waren begonnen dat hun verleden nog niet kon verdoezelen. Iets wat, ondanks de wat lagere leeftijd, ook speelde bij David in Roemenië. Heftige relaties en scheidingen waren er dan nog niet geweest, maar dat wil niet zeggen dat relaties, of de relatie die hun ouders hadden, minder indruk hebben achtergelaten. David was zo gastvrij en druk bezig om het iedereen naar de zin te maken, dat al de meiden het gevoel hadden dat ze zouden blijven. En juist degene die er het meeste zeker van was, die de beste gesprekken had gehad, mocht op huis aan. In retroperspectief snapte ze het helemaal. Zoals alleen vrouwen dat kunnen uitleggen in hun vrouwlogische manier. En dan was Olke daar ook nog. Eerst kreeg hij een flinke tik op de vingers van Yvon, want zijn vorige relatie liep op de klippen omdat hij niet vleiend genoeg was, niet genoeg had laten merken dat hij gek op haar was. En nu er 3 vrouwen aan zijn lippen hingen probeerde hij zo netjes mogelijk alle aandacht eerlijk te verdelen, dat het flirten er helemaal bij inschoot. Maar ook bij hem was de spanning duidelijk te zien, toen hij de meest geschikte boerin naar huis toe stuurde. Maar zoals Yvon heel wijs kan vertellen, gaat het om het gevoel, niet om wie het beste kan werken op het erf. Op alle erven keerde de rust terug, de groepjes werden kleiner, het volgende keuzemoment lijkt nog mijlenver weg, net als de volgende aflevering. Tegelijkertijd komt de realiteit razendsnel dichterbij. Het is weer laat snoes, gelukkig hoeven we morgen niet al te vroeg op pad. Nog even snel een paar uurtjes slapen, en dan gaan wij samen weer boertjes kijken. Slaap lekker en tot morgen *smiley die een kushandje doet*

Het bericht Geachte Shirley, week 11 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na het korte nachtje mochten we gelukkig rustig aan beginnen op het inmiddels bekende rondje van de loswal in Schagen naar de toekomstige ovonde bij Opmeer. Het leek een mooie dag te gaan worden ondanks dat het pittig waaide, alle auto’s konden het werk vinden, we kwamen een Opel B Kadett tegen, maar toch zat het jou niet helemaal lekker. Na een paar rondjes gaf je de melding dat je het niet spannend genoeg vond, wat je dan politiek correct liet weten met de woorden dat de accuspanning te laag was. Even het metertje erbij pakken in het dashboardschermpje, en inderdaad gaf je minder dan de normale 28-en-een-beetje volt. Toen vervolgens de 27 MC, mobilofoon, autotelefoon en belangrijker nog: de radio, allemaal uitvielen, werd het tijd om de garage te bellen. Vracht kiepen, zorgen dat de motor blijft lopen en hierheen komen, was het advies. En zo genoot ik van de eerste schaft in de kantine op de zaak, terwijl jij met je neus voorover stond zodat er een nieuwe dynamo ingebouwd kon worden. Daarna snel weer terug naar het werk, want ja er moet toch wat verdiend worden. Helaas bleek het een echte maandag te zijn, want nadat we de tweede vracht hadden geladen, wilde jij opeens je kleppen niet meer dicht doen *smiley die rood aanloopt* terwijl de ene klep op half 7 en de andere op half 11 hing *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* het is ongeloveloos! Na wat prieken en kloten en het omzeilen van een zekering lukte het de mannen van de loswal om het deksel dicht te krijgen, en konden we na het kiepen wederom naar de garage. De monteurs waren net klaar met hun schaft, dus ik kon snel even wat eten terwijl jij een nieuw motortje kreeg waarmee de kleppen weer bediend konden worden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een dag! Gelukkig hadden de collega’s het meeste zand al weggereden, en konden wij na het rondje Opmeer nog even een vrachtje naar Heerhugowaard brengen, voordat we deze ontstuimige dag eindelijk konden afsluiten.

Dinsdag was er nog steeds wat woei, maar het ging al wat minder tekeer dan gisteren. Weer reden we het mooie rondje van Schagen naar Opmeer, waar ik nog steeds niets over mag zeggen. Behalve dan dat er nog 2 auto’s bij kwamen, waardoor het nog harder ging. Ondertussen hoorde ik op het nieuws dat tieners steeds minder en slechter gaan lezen en schrijven. En dat is vooral lastig als je officiele documenten moet lezen. Die staan niet in gebroken Nederlandse zinnen met zonder punten en kommaas soals op veesboek.weetje!!! Erg lastig allemaal. Zelf kan ik me er weinig bij voorstellen, want lezen vind ik heerlijk, het is de makkelijkste manier om een kijkje te nemen in een andere wereld. Of dat nu de wereld van auto’s is, van de menselijke psyche, van beroemde mensen en wat voor kleding ze droegen naar de gala’s afgelopen weekend, of simpelweg een chicklitje, in een paar bladzijdes tijd kun je heel ergens anders zijn, en tegelijkertijd jezelf geestelijk ontwikkelen en zelf ook proberen om correcte zinnen te maken die makkelijk weglezen en begrijpbaar zijn. Dat de jeugd slechter word in plaats van beter, daar had de politiek ondertussen weinig boodschap aan. De grote namen van de verschillende partijen moesten 1 voor 1 op gesprek komen bij mevrouw Schippers, om te kijken welke partijen er met elkaar een nieuwe regering zouden kunnen gaan vormen. Niet gek dat daar een vrouw voor gevraagd word, want vrouwen proberen groepjes met elkaar te verbinden in plaats van elk mannetje apart op een sokkel te plaatsen, zoals mannen dat graag doen. Ondertussen ging het zand zo hard, dat de boten het niet konden bevaren. En zo stonden we lekker nog eventjes te wachten op de volgende zandschuit. Gelukkig mochten we daarna wel wat langer doorrijden, zodat we evengoed nog 11 vrachten weg konden rijden.

Woensdag, jawel *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mochten we ons weer in Schagen melden, om wederom 2 bootjes zand stukje bij beetje naar Opmeer te slepen. Het weer werd steeds beter, de miezer was voorbij en ook was de wind werd minder *smiley die in z’n handen wrijft* en met een paar trappers en een paar gaanders in het rondje, schiet het dan lekker op. Ondertussen werd er op het nieuws verteld dat er afgelopen jaar een flinke groei is waargenomen in het nationaal transport. De belangrijkste barometer voor hoe de economie ervoor staat, want het betekent dat er word geconsumeerd en word gebouwd. Ook was er meer internationaal transport, alleen had de Nederlandse sector daar minder direct profijt van, omdat die lange ritten meer door buitenlandse vervoerders worden gedaan. Hoewel dat dan weer niet geld voor die Oostblokker die in Schagen het kruispunt blokkeerde, door voor de stoplichten plotseling eens onder de motorkap te gaan kijken. Terwijl de trechters en de boten in gestaag tempo werden leeggehaald, werd het grootste nieuws van die dag op vrijwel alle radiozenders besproken: de Triodosbank verlaagt de spaarrente naar 0%. Bij veel banken was het 0,7 tot 0,2%, maar nu is het dus echt 0,0%. Heeft het dan nog wel zin om te sparen? Zonder twijfel zeg ik “Ja natuurlijk!”, want het is niet alleen handig, het geeft ook een fijn gevoel als je weet dat je een paar maandlonen achter de hand hebt. Dat we plotseling in de ziektewet of werkeloos kunnen worden, daar denken we liever niet aan, maar wat dacht je van een kapotte tv, auto of vriezer? Misschien valt het mee en is die met een paar 100 euro weer opgelapt, maar vaak duurt het niet lang voordat daarna ook de koelkast, vaatwasser of CV-ketel sneuvelt. En dan is het prettig om een buffer te hebben. Zelf probeer ik elke maand wat opzij te leggen, zonder dat daar een direct doel voor is, terwijl andere mensen echt gericht sparen voor bijvoorbeeld een vakantie of nieuwe auto. Het zou kunnen gebeuren dat je spaargeld richting de 20.000 euro gaat, dan word het oppassen, want daarboven betaal je vermogensbelasting. Dan zou je kunnen gaan denken om bijvoorbeeld wat aan het huis te laten verbouwen, zonnepanelen te plaatsen of extra af te lossen op de hypotheek, op die manier heb je op de lange termijn veel profijt van je centjes. Alhoewel de banken geloof ik niet blij zijn als iedereen massaal extra gaat aflossen op z’n hypotheek, maar met al die hoogopgeleide stropdassendragers die de crisis nog vers in het geheugen hebben, zullen ze daar vast wel iets op bedacht hebben. En wil je het systeem nog verder op de kast jagen, dan zou je ook elke maand een depositorekening kunnen openen die een paar jaar vast staat. Meestal krijg je daar nog wel wat rente op, en het is natuurlijk een heel fijn cadeautje voor jezelf als je over 2 of 5 jaar elke maand een paar 100 euro extra krijgt bijgeschreven. Ondertussen werd ook druk gespeculeerd of iedereen zijn geld nu weg zou halen bij de Triodosbank. Triodos probeert zoveel mogelijk te investeren (geld uit te lenen) aan ‘groene’, ‘duurzame’ en ‘maatschappelijk verantwoorde’ bedrijven en projecten. De mensen die bewust kiezen voor zo’n bank, laten zich vaak niet leiden door wie de meeste rente bied. Tegelijkertijd kwam ook het nieuws dat alle banken hun tarieven voor het hebben van een betaalrekening wat omhoog schroefden. Alleen steeg dat tarief bij Triodos het minst, en werd zelfs de roodstand daar wat goedkoper *smiley die aan z’n kin krabt* en dan ziet die 0% spaarrente er opeens toch wat minder akelig uit.

Donderdag ging het over de aanslag in het Verenigd Koninkrijk van gistermiddag. In de middag was er een auto op Westminster Bridge op mensen ingereden, en had er iemand bij een overheidsgebouw een agent neergestoken. Inmiddels was gebleken dat het om 1 persoon ging, die eerst slachtoffers maakte met zijn auto, voordat hij agenten probeerde neer te steken, waarna hij door andere agenten zelf werd neergeschoten. Ondertussen riep Theresa May, de vrouw die Groot Brittannië door de Brexit moet leiden, iedereen op om gewoon door te gaan met leven, en je niet gek te laten maken door terreur of andere narigheid. Keep calm and keep on living. En daar luisterde ook het Nederlandse volk goed naar. Dunkin Donuts opende namelijk (opnieuw) een vestiging in Nederland, en die ochtend stonden er al veel klanten te dringen voordat de deuren van de zaak in Amsterdam open gingen, want de eerste 100 klanten zouden een jaar lang dagelijks een gratis donut krijgen *smiley met een platte neus en flapoortjes* de stallen waarbij blijkbaar al vroeg open gegaan voor de biggetjes in de grote stad. Donuts, we kennen ze vooral van Amerikaanse films en tv-series. Homer Simpson en de stereotype politieagenten zijn er dol op. En nu komt dat gesuikerde witbrood dat in een rondje is gekneed en voorzien van suikerige jam met een zoete en felgekleurde toplaag dus naar Nederland. Alsof we hier nog niet genoeg ongezonde meuk in de schappen hebben. Het nieuws dat Toyota het Nederlandse bedrijf Vanderlande over nam lijkt er weinig mee te maken te hebben. Tot je hoort dat Vanderlande vooral achter de schermen bekent is omdat ze overal lopende-band-constructies hebben voor het transport van bagage door luchthavens en het picken van orders in grote magazijnen *smiley die achter z’n oor krabt* het kan niet anders of Toyota ziet het ook aankomen: mensen die straks zo baggervet zijn, dat ze door hun zelfrijdende auto (want ruimte voor een stuur is er niet meer) naar de Dunkin Donuts om de hoek worden gereden, waar ze hun dagelijkse gratis donut en kopje koffie met suiker en magere melk bestellen, met een extra donut voor onderweg, om vervolgens thuis dankzij een ingenieus stoel-omklap-systeem uit de auto worden geholpen, waarna ze via een lopende band van de oprit naar de bank worden geleid, om ’s avonds via de lopende band en de traplift naar hun verstevigde bed te worden gebracht. Ondertussen liep het al tegen half 4 en belde de uitvoerder op de valreep nog even met de planner, of we nog een rondje extra wilden doen *smiley die in z’n handen wrijft* en zo konden we dan eindelijk eens het magische getal van 12 vrachten op de bon schrijven.

Vrijdag, het zal geen verrassing meer zijn, reden we weer van Schagen naar Opmeer. De samenstelling van de chauffeurs veranderde enigszins alle dagen, maar al de hele week was er die nieuwe chauffeur die op kop reed. Eentje in de categorie ‘ik ben jong en ik wil nog graag’. Misschien had het er ook iets mee te maken dat we geregeld grapjes maakten over de duur van zijn proeftijd, dat hij zo netjes op tijd aantrad alle dagen. Maar vandaag kreeg hij concurrentie van een oude rot uit het vak, eentje in de categorie ‘op tijd beginnen, dan heb je nog wat aan je dag’ *smiley met kromme tenen* het schijnt dat hij zo iemand is die op zaterdag om 7:55 bij de supermarkt voor de deur staat, omdat op het bordje staat dat ze om 8:00 open gaan. De nieuwe chauffeur had van de planner de stapel bonnen meegekregen voor de inhuurauto’s, volgens de ongeschreven regel is hij dan de leider van de dag. Maar toen hij bij de trechter aan kwam, was de oude rot al bezig met zijn kwartiertje *smiley die in z’n handen wrijft* ik stelde mijn ochtendhumeur even uit om dit schouwspel en mijn 2 collega’s te volgen. Met zijn drietjes, al heel snel gevolgd door de vierde ik-rij-niet-hard-de-rest-rijd-gewoon-langzamer stonden we op het werk om elkaar heen te draaien. De machinist slokte zijn laatste beetje nog iets te hete koffie naar binnen terwijl er 3 rode auto’s tegelijkertijd probeerden te kiepen. Helaas voor het jonkie en mij wist de man met ervaring (en de stiekeme grijns) het eerste van het werk af te komen, waarna de rest van de dag als een soort straatrace verder ging. Tot halverwege de middag het nieuws kwam dat zowel de boten als de trechters leeg waren. De planner stuurde ons samen met de fijne jonge snaak nog even naar een schooltje in Bergen, waar we 2 vrachten zand mochten kiepen om het schoolplein weer op te knappen. En daarna via een toeristische route weer het dorp uit. Eigenlijk maakt het niet uit waar in Bergen je moet zijn, het moet altijd via een toeristische route.

Zaterdag kon jij fijn van je weekend genieten, terwijl ik een uur eerder dan ik de afgelopen week gewend was naast m’n bed stond. Dit keer geen fluitconcert van de vogels onderweg naar de zaak, alles was nog stil en donker. Waarom ik niet met jou op pad mocht? Afgelopen week was ik gevraagd om mee te doen met een weekendje asfalt rijden, eigenlijk zou ik met een kieptrailer op pad moeten, maar omdat ik mezelf nog te onervaren vind en er weinig tijd was om daarmee te oefenen, stuurde de planner mij met een 10×4 op pad. Samen met een collega carpoolde ik naar de loswal in Amsterdam, waar een aantal auto’s al klaar stonden. Alhoewel klaar, de chauffeur was op vrijdag al zo vroeg uitgestapt, dat de planner geen tijd meer had om te zeggen dat ie de bak moest schoon maken. In het schemerduister haalde ik de laatste beetjes zand uit de hoeken vandaan en spoot ik de bak in met lijnzaadolie, wat ervoor moest zorgen dat het warme asfalt niet teveel aan de bak zou blijven plakken. Met Gina a.k.a. Lieve Poekie had ik ook vaak asfalt gereden, en hoewel er werd gezegd dat jouw bak daar ook geschikt voor was, is het er nog niet van gekomen om dat ook met jou te doen. En nu moest ik dus met een 10×4 op pad, die nog eens 3 ton lichter is dan een 10×8 en meer mee kan nemen. Maar die ook was voorzien van airride en een sturende achterste as *smiley met opengesperde ogen* het weekendje Limburg, waarin ik zo’n 10×4 kon testen, was al even geleden, en ik was vergeten hoe wollig het weggedrag was. Niet zoals bij een oudere Amerikaan, waarbij de rechtuitstand 10 voor 2 is, maar er zat wel een bepaalde afstandelijkheid tussen het stuur en de wielen waardoor de auto enthousiast door de spoorvorming heen danste. Het werk was gelukkig makkelijk te vinden, op de A1 ter hoogte van Diemen, maar na 1 vracht was ik klaar. Airride of niet, de bumper was te laag en ook meteen krom gebogen door de asfaltmachine die er er zonder genade tegenaan drukte. Gelukkig was de machinist een aardige snuiter, en hielp hij ons een beetje waardoor met hangen, wurgen en wat knoeien de bak toch leeg kwam, waarna ik de auto naar de garage reed om de bumper te laten verwijderen. Er waren geen reserveauto’s en de uitvoerder kon ook geen auto missen, dus moest ik meteen na het sleutelen en een korte cursus over de werking van de airride weer terug. En daarna liep het eigenlijk gesmeerd. Geen lange wachttijden, auto na auto raakte leeg op de rechte stukken snelweg die werden ondergesmeerd, en eigenlijk werden we alleen nog wat afgeleid door de file op de A1, waarin wat kleine kopstaartbotsinkjes waren gebeurd waarna de automobilisten door het werkvak heen elkaar probeerden in te halen. Het liep als de gesmeerde bliksem en ik hoefde er alleen nog maar om te denken dat de auto echt recht voor de machine stond, want met die sturende achterste as kon het nog een hoop geslinger worden. Na een smakelijke lunch met gebakken aardappels, wortel, lapje dood beest en bakje yoghurt kon ik het laatste vrachtje laden, en uiteindelijk stond ik om 5 uur weer op het pad. Snel naar huis, douchen, optutten en daarna met Wingman mee naar zijn vriendelijke collega’s voor een etentje bij hun thuis. Halvers in een voedselcoma rolden we uiteindelijk naar huis toe.

En dan duurde het nachtje ook nog eens een uur korter, want de zomertijd zou weer in gaan. In de jaren ’70 was die gekkigheid bedacht door wat mensen die dachten dat daarmee een hoop energie zou worden bespaard, omdat mensen dan pas later op de dag de kachel en de lichten aan zouden zetten. Of juist eerder zouden uitzetten *smiley die aan z’n kin krabt* ik snap er nog steeds niet veel van, behalve dan dat inmiddels gebleken is dat het voordeel wat energieverbruik betreft nihil is, en dat het veel mensen vooral in de war maakt. Iedereen die met kleine kinderen, ouderen of andere diersoorten samen werkt, weet dat die danig in de war raken wanneer de dagelijkse routine opeens een uur eerder of later begint. En met een 24-uurs economie is er ook weinig sprake meer van energie-besparing doordat de lichten eerder of later aan gaan, want die branden bij sommmige mensen gewoon de hele nacht door. Een vrouw die in zo’n ernstige mate last heeft van de zomertijd dat ze zegt dat ze 7 maanden lang in een jetlag zit, is een petitie gestart om het af te schaffen. Of het nu zomer- of wintertijd word maakt eigenlijk niet eens uit, maar 2 keer per jaar dat omschakelen is vreselijk. Nu moet ik bekennen dat ik het hele jaar door het gevoel heb in een parallel universum-achtige tijdzone te leven. In de wintermaanden is het heel normaal dat ik in het duister van huis ga, en in het duister weer thuis kom. Met het omzetten van de klok zou dat hooguit betekenen dat ik in het schemerduister de deur uitga danwel thuiskom. ’s Zomers is het nog erger. Een paar jaar heb ik naast een camping gewoond, en door het geopende ventilerende raam waarvoor licht- en geluiddoorlatende gordijnen hingen, hoorde ik het vlees op de barbecue sissen en de flessen bubbelend bier en wijn geopend worden, terwijl ik alleen maar kon denken ‘pff lig ik weer te laat op bed’. Een slaapdokter die ook reageerde op het zomertijdverhaal, zei dat een gemiddelde volwassen 7 tot 8 uur slaap nodig heeft, en dat het omschakelen voor veel mensen zo zwaar valt, omdat ze al vermoeid zijn doordat er voor het slapen gaan nog een tijdje naar de tv, telefoon en tablet word gekeken. Niet alleen ga je daardoor later slapen, maar door het licht word ook de aanmaak van melatonine geremd, waardoor je minder snel moe word en dus ook slechter in slaap valt wanneer het licht eenmaal uit is. Hij gaf als tip om ervoor te zorgen dat je slaapkamer pikkedonker is, de telefoon-tablet-tv niet mee te nemen de slaapkamer in en op dagen dat het lang licht is, een zonnebril op te zetten ongeveer 2 uur voordat je op bed gaat. Die zonnebril moet je ’s ochtends trouwens niet te vroeg opzetten, want dat licht in de ochtend heb je juist nodig om wakker te worden. Dus als je mij om 6 uur ’s middags met het zonnetje in de rug naar huis ziet lopen, dan weet je dat ik ga proberen om om 8 uur in slaap te vallen, zodat ik 7 tot 8 uurtjes slaap heb gehad voordat de wekker weer gaat om 4 uur *smiley die zich nog eens uitrekt* die rijtijden zijn wat, maar het uitrekenen van je slaaptijden is ook niet altijd even makkelijk. Dan vraag ik me soms wel eens af of ik de enige gekkie ben, of dat er nog meer mensen last van hebben.

Maar ondanks het tijdsverschil waren Wingman en ik zondag toch nog op tijd wakker voor de eerste Formule 1 race van het nieuwe seizoen. Die werd verreden in Australie en zou om 7:00 beginnen op de Nederlandse tv, maar gelukkig was er om 12:00 een herhaling waar we precies op tijd voor waren. Onze Max Verstappen had een mooie kwalificatietijd neergezet en zou als vijfde starten, achter 2 zilveren sterren en 2 steigerende paarden. Hamilton had zijn Mercedes op 1 gezet, gevolgd door Vettel met een Ferrari, daarna Bottas die een Mercedesstoel van Rosberg had overgenomen en zich voor Raikkonen en zijn Ferrari wist te plaatsen. Ricciardo, de altijd lachende Australische teamgenoot van Max, moest dit keer vanuit de pits starten. Misschien dat er daarom een extra opwarmronde werd gereden, om hem wat meer tijd te gunnen, maar het mocht niet baten. Met 2 rondjes achterstand startte Ricciardo vanuit de pits, om uiteindelijk uit te vallen met iets wat leek op het mankement waardoor hij gedwongen was om te starten vanaf de plek waar zijn race ook weer zou eindigen. Terwijl de 5 mannen voorin netjes op dezelfde volgorde bleven rijden, zag ik ook een paar nieuwe namen voorbij komen in het scherm. Onder andere die van Van Doorne, een Belgische jonge snaak. Ook al reed hij in de achterhoede met zijn McLaren, ik zou hem toch maar in de gaten houden, er was al eens eerder een jochie uit België vandaan die het complete spelersveld wist te verrassen. Ondertussen was er wel iets vreemds aan de hand, waar Hamilton normaal gesproken wegreed van de rest van het veld, daar leek hij nu met een strakker elastiek vast te zitten met de nummer 2. Als eerste van het stel dook hij de pits in voor een setje vers rubber, waarna hij als vijde terug kwam achter Verstappen. Volgens de man aan de andere kant van de boordradio zat hij veilig qua tijd, wanneer Vettel zijn pitstop zou maken, hij moest alleen Verstappen nog even inhalen. Waarop hij met een ietwat bozige ondertoon antwoordde dat het niet helemaal wilde lukken. Ondertussen vertelde Olav Mol wat over het truukje dat ze bij Mercedes hadden uitgehaald, iets met olie dat bij de brandstof werd gespoten en waardoor de auto’s net iets harder konden gaan. Maar nu dat was uitgekomen en dat truukje niet meer gebruikt kon worden, werd duidelijk hoeveel dat scheelde met de rest van het veld. De grappen over olieverbruik en roetpluimen bij een Mercedes laat ik over aan taxichauffeurs, die zijn daar wat beter in. Inmiddels was ook de rest van het veld bezig met hun pitstops, en dankzij de snelle monteurs van Ferrari kwam Vettel nog net voor Hamilton op de baan. Erg pijnlijk voor het haantje met de bezwete kont, maar hij reed nu gewoon tweede terwijl hij naar de wapperende staart van een Italiaans volbloed keek, die maar niet dichterbij wilde komen. Max joeg het andere paard op, kwam langzaamaan wel dichterbij maar finishte toch als vijfde, op bijna een minuut voor de nummer 6. De tweede helft van het veld stond op een ronde achterstand, en Van Doorne eindigde als laatste rijdende auto voor de 6 uitvallers *smiley die in z’n handen wrijft* dat belooft wat voor de rest van het seizoen! Maar daarvoor moeten we nog wel even geduld hebben, want de volgende race is pas op 9 april.

Alsof het afgesproken werk was, kwamen na de race Moeder en Tante op visite, die hadden wel zin in een rondje fietsen en kwamen bij ons even een tankstop houden. Ze hadden zelfs croissants en krentenbollen meegenomen *smiley die zit te glunderen* en terwijl zij weer fris en fruitig opstapten voor de reis terug naar huis, kon ik in het huishouden aan de gang. Ondertussen poetste Wingman zijn brommer nog even op in het zonnetje, en ja dan is de zondag alweer bijna voorbij. Zodrekt nog even eten koken, Boer Zoekt Vrouw kijken en dan is het alweer tijd om het bedje op te zoeken. Tot morgen snoes, dan gaan we er weer volgas tegenaan, kijken of het beter gaat dan afgelopen maandag.

Het bericht Geachte Shirley, week 12 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de strijd is nu echt begonnen *smiley die in z’n handen wrijft* bij de boeren van Boer Zoekt Vrouw zijn er op elk erf nog maar 2 vrouwelijke logees te vinden, en het gaat hard tegen hard. Of ze nu in Canada, Amerika, Roemenië, Zambia of Frankrijk zitten, in een keuken, tijdens een picknick tussen het jongvee, aan de thee in de avond, op een steen onder een parasolletje of in een brocanterie-winkeltje, er gaat geen moment voorbij of 1 dames zoekt contact terwijl de ander vuil toekijkt. Even aanraken, even schalks aankijken en giechelen, even benadrukken hoezeer ze wel niet bij hem passen omdat ze ook gevoelig zijn/dezelfde smaak hebben/dezelfde dingen hebben meegemaakt/hetzelfde, nee maar echt precies hetzelfde van een relatie verwachten, terwijl de ander vals toekijkt en probeert de hoorntjes op haar hoofd te verstoppen *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* wat een heerlijk idee dat ik me nooit in die slangenkuil heb hoeven begeven. Aan de kant gezet worden voor een grietje dat je alleen een paar keer op veesboek voorbij hebt zien komen is tenenkrommend pijnlijk, maar als het zo midden in je gezicht gebeurt, moet dat echt heel verschrikkelijk zijn. Ik kan niet wachten tot er straks gekozen moet worden en er nog een paar valse sneren achteraan komen.

De maandag ochtend begon vroeger dan ik de afgelopen week gewend was. Hoewel de tijd niet veel verschilde, was het nu nog donker en lieten de vogels zich ook nog niet horen. Gelukkig was er wel een gesprek met een Mercedesrijder waardoor ik snel wakker werd. Voordat ik een grap kon gaan maken over rookpluimen, stond de loonwerker uit de buurt al in de keet. Er waren een aantal vrachten draineerzand besteld, en die moesten naar verschillende locaties in de omgeving van Schagen gebracht worden. Samen met een collega doken we het platteland in. Terwijl het zonnetje de mist verdreef, hoorde ik op het nieuws dat het bedrijf Van de Bron de mist uit Amsterdam wil verdrijven door de grote Nuoncentrale bij de Coentunnel, tegenover onze loswal, wil kopen en slopen. Hoewel zo’n locatie de vierkante meters in goud waard is, gezien de hoge woningnood in de stad, bood Van de Bron slechts 1 miljoen euro + de kosten van ontmanteling van de grote stookoven. Hoewel Nuon graag aan de consument vertelt dat ze wel degelijk met ‘groen’ en ‘duurzaam’ bezig zijn, gingen ze niet op dit wereldverbeterende bod in. Alleen al een regeling voor de werkloos rakende werknemers zou 40 miljoen kosten. Met dat miljoentje extra dat Van de Bron bij de gemeente Amsterdam lospeuterde, waren ze er dus nog lang niet. Ik ben benieuwd hoe dat gaat aflopen, vooral omdat we dan ook bij de loswal wat schonere lucht binnen gaan krijgen. Ondertussen hadden we op alle aangewezen plekken in diverse weilandjes gekiept, en mochten we vroeger dan verwacht alweer op huis aan *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en dat zonder technisch malheur!

Dinsdag stuurde de planner ons weer de lange baan op. Of in ieder geval om op het werk te komen, want we mochten ons melden in Harlingen, aan een straat die de planner nog steeds niet goed uit kan spreken, maar wat aan het begin van het werk bekend stond als het Perseverantia-terrein. Samen met 2 collega’s mochten we nog wat klei wegrijden uit de tunnelbak vandaan. Lekker rustig aan want de machinist moest alles tussen de verstevigingsbuizen en heipalen vandaan peuteren. Maar die extra tijd konden we mooi gebruiken want om bij de kraan te komen moesten we achteruit tussen kraanstempels en containers door manouvreren. Gelukkig was er aan beide zijden zeker 2 vuistjes ruimte, dus nog geen reden om het werk af te blazen wegens veiligheidsredenen. Maar ach eigenlijk mochten we ook niet klagen, want terwijl wij zonder noemenswaardige strubbelingen onze vrachten wegbrachten, stond de rest van Nederland in de file rondom de Schipholtunnel. Door een brandje in de kluwen van electrakabels was de tunnel dicht gegooid. Wanneer de camera’s en ventilatoren en alle andere veiligheidsongein niet werken, word de boel gewoon afgesloten. Geen 2 rijbanen die onder politiebegeleiding open blijven zodat de middagspits in traag tempo door kan rollen, maar een compleet verkeersinfarct volgde. Er waren mensen die niet eens thuis waren gekomen, omdat ze de volgende ochtend eerder op pad moesten om een andere route te zoeken. Rond de tijd dat de tunnel weer open zou gaan, kwam er een berichtje langs op de radio dat de technische dienst nog druk bezig was en de tunnel dus nog een paar uurtjes dicht zou blijven. Ondertussen brachten wij 12 vrachten naar depot De Oostpoort, waarna we nog een vrachtje metselzand mochten laden om mee terug te nemen de dijk over.

Eenmaal thuis gekomen hoopte ik op een warm avondmaal, maar Wingman zat gedesillusioneerd op de bank. Die middag waren de solarboeren weer langs geweest *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* en wederom ging mijn hoop op een schonere wereld (okee het is maar een heel klein stukje, maar alle ieniemienie beetjes helpen) in rook op. Letterlijk in rook, want het kwam niet alleen uit onze oren, maar ook uit de omvormer. Dus nu liggen er nog steeds zonnepanelen werkloos op het dak, met onder dat dak een nutteloos setje batterijen. En daaronder 2 mensen die hun verdrietige toestand probeerden te verdoezelen met pizza en een borrel.

Het weer was woensdag ochtend hetzelfde als mijn humeur: donker, miezerig en winderig. Alsof het universum mij gisteren liet weten dat het niet wil dat ik mijn snode wereldverbeteringsplannen doorzet, en mij die ochtend achter m’n rug om uitlachte maar precies hard genoeg zodat ik het nog kon horen *smiley met een donkere wolk boven z’n hoofd* en dan had de planner ook nog wat leuks bedacht: die vracht metselzand van gistermiddag mochten we eerst even bij de sierbestrating in Uitgeest lossen, voordat we ons om half 7 zouden melden in Alkmaar bij het grote Garbage City. En we moesten daar wel op tijd zijn, want we kregen ook nog een stapeltje bonnen mee voor de ingehuurde auto’s. Nadat ik een paar van die inhuurjongens probeerde te roepen via de bak, kwam ik erachter dat er vlak naast Garbage City ook nog wat fijne snaken aan het werk waren *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* in volle verbazing lieten we hen achter, niet wetende wie of wat er nu over de bak met hun had zitten praten. Ja dat maakte mijn humeur wel iets minder donker. Ondertussen brachten we vrachten menggranulaat naar de N241, de provinciale weg langs Schagen. Op verschillende plekken was een keurig vlakke zandbaan erin geschoven, daar moest een laagje korrel overheen, want vrijdag zouden de asfaltrockers daar weer langs komen. Ondertussen was er ook een hoop te doen op de radio. De kabinetsformatie was begonnen, mevrouw May had haar brief over de 50e regel in het EU-verdrag ingeleverd en daarmee is de Brexit dan echt van start gegaan, en ook was er diezelfde dag een grote landelijke actie om geld op te halen via Giro 555, voor de (naderende) hongersnood in Afrika. Op vrijwel elke radiozender hadden ze een paar verslaggevers of werknemers van goede doelen gevonden om hun vreselijke verhalen te vertellen over ondervoede kindjes en dood vee, terwijl tegelíjkertijd op de achtergrond een oorlog sluimert. Ja dat is natuurlijk allemaal heel erg heftig, maar er was 1 bericht dat alle andere nieuwsitems in de schaduw plaatste: Gordon gaat namelijk trouwen *smiley met een sluier over z’n hoofd* en Gordon zou Gordon niet zijn als hij niet eerst via een tv-programma de Ideale Man gaat zoeken, om vervolgens ook nog eens voor de camera zijn ja-woord te gaan zeggen *smiley die zit te springen in z’n tuigje* Gordon en een lesje ‘hoe organiseer je een bruiloft’, ik kan niet wachten tot het op de buis is!

Maar voordat het zover is, moesten we eerst nog een dagje korrel rijden van Alkmaar naar Schagen. Nog iets eerder dan gisteren mochten we ons melden in het duistere Garbage City. Alles was nog donker, de luiken bij de acceptatie-keet waren nog gesloten, maar verderop op het terrein, verstopt achter een grote bult menggranulaat, stond een shovel al druk vrachtwagens vol te scheppen. Hoewel wij als 1 van de eerste moesten laden, stonden er al auto’s voor ons te dringen, dat kwam mooi uit, want dan konden wij alvast het kwartiertje erop smokkelen *smiley die in z’n handen wrijft* om daarna aan te sluiten in de lange sliert auto’s die er vandaag heen en weer zouden rijden. Er moest even een tonnetje of 2000 worden verzet, wat meer nog dan gisteren, maar ’s ochtends leek het allemaal wel wat moeizamer te gaan. Het was een rommelige ochtendspits, en wanneer je dan eens lekker het gas in wilde trappen, dan reed je weer achter een boertje aan die op zoek was naar een stukje bollenland. Eindelijk liep de spits tegen z’n einde, maar toen werd er bij Heerhugowaard weer een rijbaan afgesloten om een verloren verhuisliftje uit de berm vandaan te halen *smiley die op het stuur zit te trommelen* gelukkig verliep het de rest van de dag wat soepeler. Ondertussen reden we ook elk rondje langs het steunpunt, waar we al een tijdje niet meer zijn geweest. Na die enorme sneeuwbui is de temperatuur weer omhoog gegaan, en waren we niet meer nodig. Maar nu leek het erop dat het hele steunpunt niet meer nodig zou zijn. Terwijl het shoveltje zijn best deed om de grote trailers vol te laden met zout, reden 2 andere collega’s alle strooiers naar andere steunpunten, gevolgd door een collega met een oplegger vol sneeuwschuivers. Na een dagje korrel te hebben gereden, mochten we nog een vrachtje gefreesd asfalt van het werk af naar het depot rijden, nu het strooien over lijkt te zijn, moeten we toch op een andere manier aan onze overuurtjes zien te komen.

Vrijdag was het dan zo ver *smileys die confetti strooien* de laatste dag van het strooiseizoen *smiley die in z’n handen wrijft* het is weer voorbij die mooie winter. Gisteren werd er alweer een warmterecord gevestigd, dus het is afwachten hoeveel van die mooie winters er nog gaan komen. Eerst maar weer eens een dagje in de zandrace, van de loswal in Schagen naar de ovonde net voor Opmeer. Een rustig rondje, we hadden mooi de tijd om een beetje rond te kijken. Spelende schaapjes in de wei, dravende paardjes, een varkentje dat lekker in de bagger lag te slapen, en de asfaltrockers die netjes in een rijtje stonden te wachten tot ze eindelijk voor de machine mochten gaan staan. Genietend van het zonnetje trok de dag in een gestaag tempo voorbij. Tot er halverwege plotseling aan de bel werd getrokken, want de tweede boot die voor de kant verscheen, had wel erg nat zand bij zich. Niet dat de machinist op het stort dat erg vond, want dat kon hij wel in een hoekie schuiven en er maandag, als het wat droger zou zijn, mee aan de gang gaan. Alleen krabte hij zich nog eens op het achterhoofd, toen de eerste vracht zelf-vlakkend zand werd gekiept. Normaal gesproken blijft zand op een bult achter de auto liggen, maar dit zand was zo nat dat het uit de bak vandaan meteen omwijd spoelde. Tja in alle haastigheid wil er nog wel eens een bootje nat zand tussen zitten, als er zoveel zand nodig is dat de schepen minder tijd hebben om het droog te pompen. Gelukkig werden de vrachten daarna wel iets beter, en konden we zonder de boel af te blazen de dag gewoon vol maken. Nog even de kleppen smeren, en toen was het alweer tijd voor weekend, dat meteen begon met een verjaardag van Oma. Gezellig met een groot gedeelte van de familie zitten babbelen over hoe het er nu mee gaat enzo, lekker als je zo kunt beginnen.
En dat betekende dat de zaterdag begon met uitslapen *smiley die zich nog eens uitrekt* om daarna lekker op de bank te gaan zitten ontbijten. Eigenlijk hadden Wingman en ik vanalles op de agenda staan. Behalve een was draaien ook boodschappen doen, stofzuigen en nog wat poetsen en boenen. Maar zoals ik inmiddels gewend ben, duurde het even voordat we op gang kwamen, waarna het tempo ook vrij snel weer inkakte en we besloten om de rest naar zondag door te schuiven. Het was voor ons immers ook weekend. En eigenlijk kwam dat wel mooi uit, want op die manier kon ik nog even de herhaling van de Formule E race kijken. Spanning alom *smiley die om z’n eigen grap lacht* maar helaas wist de Nederlander Frijns niet in de top 10 te geraken. Blijkbaar ben ik er wel een tijdje uit geweest, want het was alweer de derde race van het seizoen *smiley die aan z’n kin krabt* toch maar wat vaker voor de tv gaan zitten, ben ik bang…

Iets waar we zondag weinig tijd voor hadden. De doorgeschoven klusjes van zaterdag moesten nog wel gedaan worden, voordat de aangekondigde visite voor Wingmans verjaardag die middag op de stoep zou staan. En zoals gewoonlijk liep ik nog druk door het huis heen te steerten in m’n badjas, toen de eerste visite voor de deur stond. Meteen maar een hapje meeprikken van de brunch. Daarna snel omkleden terwijl Wingman nog even met de stofzuiger door het huis heen vloog, en toen waren we precies op tijd klaar voor de rest van de visite. Lekker buiten in de tuin genoten we van gebak en hapjes, tot iedereen met een rozig gezicht weer richting huis ging. En ja nu hebben we als avondeten de laatste stukjes gebak, kaas en vlees *smiley die grijnst* wat jammer nou! Dat word weer stuiteren tijdens Boer Zoekt Vrouw en daarna nog even naar het plafond staren, met al die chipolata in m’n buikje. Slaap lekker snoes, nog een paar uurtjes dan kunnen we al die hapjes er weer uitzweten.

Het bericht Geachte Shirley, week 13 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, wat was het spannend he *smiley die in z’n handen wrijft* de spanning begint op te lopen. Er is geknuffeld, er is stiekem gezoend, er is gehuild, de eerste ongemakkelijke stilte na een niet-lullig-bedoelde opmerking van een kind is gevallen, ja er is een hoop gebeurd bij de boeren van Boer Zoekt Vrouw. De Zambiaanse Marc lijkt er nog niet helemaal over uit te zijn, een zelfstandige vrouw wil hij hebben, maar ze moet niet vaker gebeld worden dan hem, stel je voor dat ze gaat denken dat ze belangrijk is. In Amerika vierde Olke Thanksgiving met zijn familie en zijn potentiële nieuwe wife. Terwijl de ene graag in het Fries vertelt dat ze met hem wil kroepen en hem een tuutje wil geven, lijkt de ander er met de buit vandoor te gaan. Geen woord Fries, maar wel een tuutje op’e bek en punten scoren bij de schoonfamilie, the game giet oan! Ook in het wat hoger gelegen Canada werden de kaarten opnieuw geschud. Riks leek wel wat naar de rode Powerpuff girl toe te trekken, want je weet: roje en vale zijn donderstralen *smiley met een schalkse lach* maar nu de kinderen op de boerderij werden gedropt, was het de beurt aan de Power-oefff…ja..nee.. De kinderloze rode deed een stap terug, en het donkere moedertje greep haar kans. Ze moederde zo goed dat het zoontje bijna in tranen tegen de camera schreeuwde dat hij een stiefmoeder wil, en wel nu! Je zou haast denken dat hij jaloers is op het klasgenootje die Stifler’s Mom als stiefmoeder heeft. Strijd, tranen en ‘oew als dat geen bekken word!’-momenten waren er ook bij David in Roemenië. Alhoewel de strijd meer bij de dames van binnen word gevoerd. David heeft een vrouw en een meisje uitgekozen, qua leeftijd zit hij er precies tussenin, als ik het goed heb onthouden. En alsof het strijden om een man terwijl je ondertussen de leukste versie van jezelf probeert te zijn nog niet zwaar genoeg is, was er ook nog de innerlijke strijd. Het jonkie voelde zich minder dan de rest, door haar gebrek aan zelfkennis en levenservaring, terwijl de oudere haar leven maar ook haar eigen bedrijf op de rit had en daarmee het gevoel had voor de keuze ‘man’ of ‘werk’ te komen staan. Dan ging het er bij Herman een stuk soepeler aan toe in Frankrijk. De jongste boer en de jongste meiden, maar ze leken het meest volwassen met elkaar om te gaan. Terwijl het ene muziekmeisje zonder een kwaad woord of valse sneer haar instrumenten in de auto laadde, liepen Herman en het andere muziekmeisje plotseling innig verstengeld over het erf, alsof ze beiden al jarenlang ervaring hadden in het hebben van een relatie *smiley met hartvormige ogen* wat kan de liefde toch mooi zijn.

Maandag gingen we verder met onze gezamenlijke ‘liefde’: rondjes rijden. We mochten korrel rijden van Alkmaar naar de N241 bij Schagen. Op de bon stonden diverse aanwijzingen waar we ongeveer moesten zijn, maar de uitvoerder wilde het liefst dat we bij hectometerpaaltje 9 het werkvak in zouden rijden *smiley die achter z’n oor krabt* wat nogal een uitdaging is als er over het hele tracé in de berm word gewerkt en alle paaltjes zijn gesneuveld. Maar goed, we vonden het juiste werkvak en met slechts een kleine onderbreking voor een vrachtje zand naar een betonboer toe, draaiden we onze rondjes. Ondertussen hoorde ik op de radio dat er minder fietsen zijn verkocht, maar de gemiddelde fiets word wel duurder. Ook is de filedruk in de middagspits meer toegenomen dan die in de ochtendspits. Nou dat lijkt me heel duidelijk: dankzij de vergrijzing en de aantrekkende economie worden er vooral bij de 50plussers meer fietsen aangeschaft, en omdat die of electrisch of een carbonfiber sportmodelletje zijn, stijgt de gemiddelde prijs. Ouderen gaan meer recreëeren en/of deelnemen aan zogenaamde ‘spullensporten’, zoals golfen of wielrennen, waarbij het niet gaat om hoe goed je het kan, maar hoe duur je materiaal is. Dat actieve gebeurt vooral in de ochtend, na het ontbijt worden plannen gesmeed om eens lekker uit te waaien. ’s Middags echter, is de wind gedraaid, bleek het toch wel koud te zijn, moeten er boodschappen gedaan worden die niet in de tassen passen, is de afstand te groot voor de accu en allerlei andere smoezen die moeten verhullen dat ze gewoon moe zijn. Dus stappen ze in de auto. Maar mensen blijven gewoontedieren, zeker wanneer ze ouder worden, en dus willen ze weer voor het avondeten thuis zijn. En dus staan ze met hun grijze haren en gezonde bruintint van het rondjes fietsen netjes elke middag in de file aan te sluiten om net als de forenzen om 6 uur het avondeten naar binnen te schuiven. Willen we een rustigere spits, wacht dan even met asfalteren en ga eerst die oudjes eens vertellen dat ze beter ’s middags kunnen gaan fietsen.

Dinsdag werd het iets bewerkelijker. We reden hetzelfde rondje als maandag, maar nu met versterking. De planner had 3 auto’s van 3 verschillende bedrijven ingehuurd, waarmee ik non-verbaal tot leider van de dag werd gebombardeerd. Bij collega’s kan je nog eens over de mobilofoon roepen of desnoods opbellen, nu was het contact beperkt tot de 27 MC. En via die beperkte bereikbaarheid moest ik dan de diverse chauffeurs, die ook op diverse plaatsen hun rusttijd vol maakten, instrueren over de diverse plekken waar we moesten storten. Om nog maar te zwijgen van de uitdaging die 2 vrachten zand tussendoor met zich meebracht *smiley die met z’n nagels in het stuur zit* even een sigaartje om te ontspannen dan maar, en mijmeren over dat gekoelde flesje bier dat vanavond op mij staat te wachten. Want als het aan pretparken en piloten ligt, dan zijn thuis en naast-de-auto straks nog de enige plekken waar je van dat spul kunt genieten. Vorige week werd er al gezegd dat roken in de wachtrij voor achtbanen word ontmoedigd, en nu kwam de vakbond van het vliegend personeel met de vraag of het alcoholbeleid op luchthavens niet aan banden kan worden gelegd. Roken in een pretpark is een verkeerd voorbeeld en een gezondheidsrisico voor de kinderen die er rondrennen, en dronken passagiers veroorzaken veel overlast in vliegtuigen. Dus als je eerst een hele ochtend in de file hebt gestaan, met een paar jengelende kinderen op de achterbank die al vanaf 5 uur ’s ochtends wakker zijn omdat ze zo graag *smiley die z’n handen uit elkaar houd* zo graag naar het pretpark willen, en je vervolgens met plakkerige handen van de kleffe, zelfgesmeerde broodjes probeert de rietjes uit dat plasticje van die hermetisch dichtgeplakte pakjes drinken te frunniken, terwijl de koters aan je armen trekken en op je tenen dansen in een poging je mee te slepen naar een snackwagen waar je voor 6,80 euro een klein bakje lauw gefrituurde frietjes kunt kopen, dan is er vervolgens ook nog eens een verbod op het enige momentje grote-mensen-ontspanning wat die dag te bieden heeft: een peuk. Een moment van rust. Tussen al het geklets en gegil van die demonen door, hoor je het knisperen bij elke hijs die je neemt. De warme lucht die je longen binnendringt en je lichaam tot rust maant, om vervolgens met een volwassen speelzigheid de roofzuchtige wespen van je plakkerige handen af te jagen door ze een rookdouche te geven *smiley die zich nog eens uitrekt* en zelfs dat word je al ontnomen. En wil je de kinderen dan maar meenemen op vakantie, naar een of ander alles-inclusief-resort dat je voor een paar grijpstuivers op een site heb kunnen ‘winnen’ maar waarvoor je alsnog veel geld moet betalen omdat er in de kleine lettertjes stond dat je wel moet bijbetalen voor zelfs de handbagage, waardoor het uitje alsnog duurder word dan een dagje pretpark, dan mag je dus geeneens meer een borreltje nemen van tevoren, waardoor je de hele vlucht wakker blijft, luisterend naar het gesnotter, gepuf, geklaag en gezeur van andere passagiers *smiley die met z’n hoofd op de stoelleuning bonkt* werkelijk waar alle pleziertjes in het leven worden je ontnomen door kinderen en vakbonden! Het is een verschrikking!

Gelukkig werd woensdag alles anders. We mochten zand gaan laden bij de loswal in Schagen en dat weer naar de ovonde op de route naar Opmeer brengen. Het was alweer een weekje geleden dat we daar waren geweest, maar gelukkig was er aan het paadje weinig veranderd. Het uitzicht daarentegen was niet te vergelijken met dat van vorige week. Het was de woensdag dat het traditionele Paasvee werd gevierd in Schagen. Wat begon als een koeienkeuring voor de weidse omgeving, is nu een koeienkeuring-gevolgd-door-een-groot-drankfestijn geworden. In de ochtend kwamen we diverse veewagens tegen, maar ook een autootje met een paar dixies, een stoet oude trekkertjes en het gepoetste materieel van de diverse loonbedrijven uit de omgeving. Het fietspad werd bevolkt door de schooljeugd, voor wie het een dag als alle anderen was. Maar in de loop van de dag zag je het veranderen. Vanaf 12:00 zou de tap open gaan, en rond die tijd zag je de ‘schooljeugd’ ouder worden, er zat meer make up op, de broeken werden strakker en de rokjes korter. Zo zoetjes aan kwamen ook de eerste veewagens en trailers weer uit de stad vandaan. De treinen die zo nu en dan ons pad kruisten leken ook wel voller te zitten en de aanwezigheid van politieauto’s nam toe. Het zonnetje scheen aardig, en hoewel het ietwat frisjes was, zal de temperatuur in de luwte niet verkeerd zijn geweest. Nouja, volgend jaar maar weer eens kijken bij die gepoetste dikbillen.

Donderdag leek de dorpse rustiek van het Paasvee te zijn ingeruild voor het haastige stadse gejaag. Wederom mochten we zand rijden van Schagen naar de ovonde, maar voordat we goed en wel op snelheid waren met de eerste vracht zand, werden we al ingehaald. Nou ok, dat was op het stukje waar de weg al af is maar waar je nog steeds maar 50 mag. Nog haastiger was dat autootje dat niet alleen ons maar ook de mobiele kraan voor ons inhaalde, terwijl we nog door de slinger reden om een nieuwe rotonde heen *smiley die tegen z’n voorhoofd tikt* vast iemand die ook dronken in het vliegtuig stapt en daarna in het gangpad staat te piesen omdat ie de plee te klein vind. Maar goed, we hadden de eerste vracht gestort, en terwijl ik stond te wachten tot de verkeersregelaar het verkeer voor ons zou gaan tegenhouden, was er alweer een fietser die tussen de schildjes door probeerde om ons heen te rijden. Gelukkig kon ze nog een stap achteruit doen toen we begonnen te rijden, anders had ik heel boos moeten uitstappen. Iets wat weinig zin had bij die auto die ons vervolgens inhaalde. We waren nog bezig om buiten het officiele werkgebied te komen, toen ie ons al inhaalde. Om vervolgens heel schijnheilig een paar honderd meter voor ons te blijven rijden *smiley die achter z’n oor krabt* dankzij zulke ‘ff gauw inhalen’ acties is er al veel geld aan die A. C. de Graafweg gespendeerd. Niet omdat de weg onveilig is, maar omdat mensen gewoon inhalen over doorgetrokken strepen. Ze staan er niet voor niks, die bochten kunnen behoorlijk onoverzichtelijk zijn als je haast hebt. Maar goed, verder ging alles lekker. Vooral omdat ik toch niets mag vertellen over het werk, zelfs als het niet lekker zou gaan, zoals met die hinkelende wegwerker die zich niet ziek wilde melden omdat ‘het vanzelf wel over gaat’. Opzij springen voor onoplettende automobilisten zou dan wel een uitdaging worden, maar gelukkig zat ik veilig hoog en droog in de uitkijktoren. Kon ik ook meteen goed zien wat er allemaal langs de N241 werd uitgespookt. Daar werd een rijbaan afgezet met zo nu en dan een kleine file tot gevolgd, omdat de trekkers in de berm druk bezig waren met het wegrijden van de overhoogte *smiley die in z’n handen wrijft* weer een nieuw stukje dat klaar is om omgebouwd te worden tot weg.

Vrijdag was… Nouja laat ik beginnen met donderdag middag, toen ik aan de balie stond bij de planning en de planner met een kleine grijns rond zijn lippen zei dat het uitslapen voorbij is. Zuchtend zei ik “dus morgen moet ik om 6 uur op de Vlothaven staan?” waarop de planner antwoorde met “nee hoor, kwart over 6 is ook goed” gevolgd door een nogal duivels klinkend lachje *smiley die fronst* vooruit maar weer dan. Vervolgens kwam daar ’s avonds laat nog een telefoontje achteraan, of we een ZZP’er mee wilden nemen, zodat die de fijne kneepjes van het 10×8-rijden een beetje kon leren. En zo gingen we vrijdagochtend vroeg op pad, met een bijrijder en een ochtendhumeurtje dat ik uit beleefdheid wat probeerde te onderdrukken. Maar erg lang duurde dat niet, want na het kwartiertje maken bij de loswal in Amsterdam kwamen de 7 auto’s vrij snel achter elkaar aan op het werk in Rijsenhout. En daar bleek dat de machinist pas om 7 uur zou beginnen *smiley die aan het stuur zit te knagen* waarom we dan al om 6 uur beginnen met laden, terwijl we 20 minuten rijden van het werk af zitten, ik snap het nog steeds niet. Terwijl de machinist en ik tegen elkaar schreeuwden dat hij aan de gang moest, maar dat ik eerst moest kiepen, maar dat er al een vracht lag van die andere auto, maar dat ie dan maar eens zou gaan kijken hoe en wat, werd de rij van kiepers langer dan de ruimte die er was bij de keet. Maar toen het rondje eenmaal liep, ging het ook als een malle. We reden het rondje vanaf de loswal via de A10 en A4, maar ook voor de afwisseling via de A5 en de A4, en op vrijwel elke route kwamen we files en kleine ongelukjes tegen. Toevallig was er ook nog iets over op de radio, de DJ’s waren in discussie wat je moet doen als je een kopstaartdingetje hebt op de linkerbaan. Blijven staan of de vluchtstrook opzoeken? De bijrijder en ik waren het er over eens dat als je alleen wat blikschade hebt, je als de sodemieter de vluchtstrook op moet zoeken. Maar we zagen op de A5 dat mensen daar toch vaak anders over denken, en zonder schaamte hun auto met gedeukte kentekenplaat gewoon op links laten staan. Wat de situatie niet echt verbeterde was het nieuws dat het CBR de theorie-examens aan heeft gepast, en dat het slagingspercentage flink is gestegen. Dus het word voor dummies, gekkies en simpele zielen steeds makkelijker gemaakt om aan het verkeer te gaan deelnemen *smiley die op z’n knietjes zit en z’n handen heeft gevouwen* in Godesnaam! Laat ze opschieten met die autonoom rijdende auto’s, anders rijden we straks van kijkersfile naar omleiding-vanwege-ongeluk. Terwijl de ZZP’er nog wat vertelde over zijn andere werkgevers en hoe hij daarvoor het hele land doorkruiste en wel 460 kilometer op een dag wegtrapte, reden wij weer richting de loswal, waar jij met dik 400 kilometer op de teller in de hoek werd gezet, want het laatste stukje mochten we carpoolen terug naar de zaak.

Van de carpoolauto naar meeliften met een collega, wist ik op vernuftige wijze mijn weg te vinden naar de afdeling sierbestrating, waar een feestje werd gevierd voor 3 collega’s die 25 jaar bij de zaak waren. De 2 collegachauffeurs en de vrolijkste vrouw van kantoor liepen in hun zondagse goed tussen de mensen in werkkleding en uitgenodigde familie. Onder het genot van een borreltje, broodje en korte speech genoten we van het collegiale samenzijn en werd er vrolijk gebabbeld over het werk van nu, aanstaande maandag en vroeger. Tot er werd gezegd dat er geen bier meer werd getapt omdat het vaatje leeg was, wat voor Wingman en mij het teken was om in zijn nieuwe auto te stappen en naar huis te rijden.

En al vroeg stond Wingman zaterdag naast z’n bed. Niet gehinderd door alcohol op de avond ervoor, begon hij actief met het opruimen en poetsen van zijn nieuwe karretje. Kon ik ondertussen lekker uitslapen, en met een zoemende wasmachine op de achtergrond fijn op de bank kruipen met een goed boek.

Nee nee laat ik het nu eens niet zo romantisch omschrijven. Een groot gedeelte van de ochtend zat ik te verknoeien op veesboek en met het maken van sudoku’s, tijdens het centrifugeren van de wasmachine nog snel even een ‘gezond’ ontbijtje in de vorm van een trosje druiven naar binnen werken en daarna eindelijk lezen. Om vervolgens na elke 3 bladzijdes weer op te staan om drinken te pakken of een chocoladereep. Vervolgens kwam Wingman met het verzoek om gebakken eitjes te maken. Daarna verder proberen te lezen en daarbij per ongeluk wegdoezelen. Toen kwam Wingman melden dat de auto schoon was, en de rest van de namiddag en avond hingen we voor de tv met een thuisbezorgde maaltijd. Lichtelijk gepikeerd omdat ik niet van die tijd gebruik had gemaakt om mijn afbrokkelende nagellak bij te werken, lagen we uiteindelijk voor middernacht al op bed.

En dus werden we zondag op tijd wakker, zodat we de Formule 1 race van China konden zien, om vervolgens op de motor te stappen en de rest van de dag buiten van de zon te genieten *pauze voor dramatisch effect* maar nee ook dat gebeurde niet echt zo. Het uitslapen duurde zo lang dat we op veesboek zagen dat Max als derde was gefinisht. Terwijl Wingman nog aan het wakker worden was, zette ik alvast de wasmachine nog een keer aan, waarna ik een bordje vol fruit naar binnen werkte. Misschien dat ik met al die fruitsuikers wat actiever zou worden *smiley die zit te springen in z’n tuigje* maar nee, al snel werd besloten dat we tot een uurtje of 1 thuis zouden blijven om de herhaling van de race te kunnen kijken. Snor schoof ook aan en we zagen de stoet van 20 auto’s van start gaan op een ietwat vochtig circuit. Waarom wisten we nog steeds niet, maar Verstappen startte vanaf een zestiende plek, achter zijn mede-Belg Van Doorne. Teammaatje Ricciardo stond verder vooraan, tussen zilveren sterren en steigerende paarden. Dat het echt nog wel een beetje nattig was, bleek wel toen er in de eerste 5 rondjes al 2 auto’s uitvielen. De ene kwam deels door onervarenheid in de grindbak, de andere vond een nat plekje op het rechte stuk en schoof de muur in. Max wist snel plekken te winnen en kwam op een tweede plaats terecht. Als je weet dat ie uiteindelijk toch derde gaat finishen is er toch wat spanning weg, maar gelukkig wist hij onze aandacht vast te houden. En ook die van Vader en Moeder, die onverwachts opdoken voor een kopje koffie. Door pitstops kwam Verstappen op een derde plek terecht, achter Vettel en voor Ricciardo, met wie hij in een spannend duel raakte. Hard tegen hard ging het niet, in de laatste ronden van de race is het meer zorgen dat je binnenkomt, niet teveel brandstof verstoken en teveel banden verslijten, want dat kost je dan niet 1 plek maar meteen een heleboel meer. Als 2 aangelijnde honden vochten ze binnen de begrenzers op de laagste trede op het ereschavot, terwijl Max ondertussen ‘een Vetteltje deed’, zoals Olav Mol dat zo treffend omschreef. Achterblijver Grosjean werd door Hamilton en Vettel op een rondje gezet, maar Max kwam er niet voorbij. Normaal gesproken haalt hij in de regen links en rechts in alsof de rest stilstaat, maar nu liep hij maar te miepen over een blauw vlaggetje en dat die stakker gewoon ff moest opzouten, terwijl er nog een paar seconden ruimte tussenzat. Hebben we het gevonden? De zwakke plek van Max? Is dat zijn gevoelige snaar? *smiley die op een snaar zit te prikken* Heeft hij zijn breekpunt bereikt? Ondanks zijn poestigheid via de boordcomputer en een laatste remfoutje wist hij de auto direct na Grosjean over de finishlijn te sturen. Hamilton blij, Vettel blij dat ie voor Max wist te eindigen, Verstappen wederom punten gepakt, en Ricciardo zal ongetwijfeld ook blij zijn dat ie wat puntjes heeft.

Tijd voor Vader en Moeder om weer op te stappen, waarna Wingman, Snor en ik op de motor konden stappen voor een rondje Westfriesland, met chocomel en appeltaart bij de Woeste Hoogte en daarna even lekker uitwaaien op de dijk richting Hoorn. Ja al met al was het een mooi dagje. Nu nog even de nageltjes doen, hopen dat Wingman straks gaat koken, Boer Zoekt Vrouw kijken en dan lekker op bed, want morgen begint de dag alweer vroeg in Amsterdam. Fijne avond allemaal *smiley die een kushandje doet*

Het bericht Geachte Shirley, week 14 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, met gelakte nageltjes zat ik klaar voor de tv *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* hoe zal het de boeren vergaan bij hun laatste keuzemoment. Nou, dat viel erg tegen. Yvon moest rennen om niets te missen van het geheel, want er waren maar weinig boeren en vrouwen die netjes tot het daarvoor bestemde moment wilden wachten. Zoals bij Riks, waar vorige keer al een vrouw vrijwillig vertrok uit Canada. Nu liet ook de volgende Powerpuff het afweten, omdat zij waarschijnlijk niet kon wennen aan zijn fanatisme met het geloof. Daarmee bleef rode Powerpuff Marit over, die meteen te horen kreeg dat ie nu “alleen nog ff verliefd moest worden. Ja.” Waar de vrouwen steeds bezig zijn met kriebels en het ontdekken wat dat precies is, daar was Riks blijkbaar bezig met iemand vinden die in het plaatje past. Maar ook in Amerika liep het niet vloeiend. Olke wil graag zo snel mogelijk zijn wife naast zich hebben liggen in bed, en de dames reageerden allebei bijna hetzelfde. Sandra moest wel even terug om nog wat huishoudelijke zaken af te handelen, maar zij had het al zo vaak over haar einddoel gehad, dat ze de indruk wekte dat alles al klaar stond voor een emigratie. Alberdien daarentegen zou iets langzamer gaan. Je weet wel, de opzegtermijn van het werk enzo. Maar zo ver zou het uiteindelijk niet komen, want Alberdien koos scharreleieren voor haar geld. Verpest door de Campina open-stal-dagen waarbij je oneindig lang kalfjes kunt aaien en in het hooi kan spelen, kon ze niet wennen aan de zakelijke manier waarop er werd omgegaan met de koeien. Kalfjes die in trailers verdwenen, de veiling, de eindbestemming bij het slachthuis, dat paste niet in het plaatje wat je altijd op de zijkant van een yoghurtpak ziet staan, en dus keerde zij na een goed gesprek met Yvon en Olke huiswaarts. Daarmee Sandra achterlatend, die plotseling werd overweldigd door twijfels. Zou ze hier wel zo snel heen willen verhuizen? Even leek het erop dat ze van pure angst ook zou vertrekken, maar nee, gelukkig wilde ze nog wel even een citytripje gaan doen. Iets waarvoor Marc in Zambia eerst waarschijnlijk een dag voor in de auto moet zitten. Zo rustig als het in Afrika altijd gaat, zo gehaast was hij met kiezen. Met het schepnet en de mango’s nog in zijn hand, vroeg hij Annekim of ze wilde blijven. Waarna ze dat giechelend samen aan Anke gingen vertellen, die binnen even van de schaduw en de rust genoot. Ik kan je wel vertellen, zij slaapt nooit meer! Even de ogen dicht en je man is verdwenen *smiley met lucifers tussen de oogleden* snel werd Yvon erbij geroepen, om het geheel nog wel even te begeleiden. Het keuzemoment bij Herman in Frankrijk lijkt inmiddels al weken geleden, zelfs de premier had tussen het formeren door tijd gehad om nog even te benadrukken dat hij het al vanaf het begin had geweten. En zo zagen we Herman en Fleur straalverliefd door een Frans kasteel struinen, waarbij ze elkaar voor de camera nog snel even een kusje gaven. Daarna kwam de cliffhanger van David, die nog steeds niet kan kiezen omdat ze allebei zooo leuk zijn *smiley die staat te stampvoeten* nouhou! Het is zo moeilijk! En daarom krijgt hij nog een week extra voordat zijn keuzemoment op tv komt.

Maar voor die tijd moesten wij gewoon weer ouderwets aan het werk. Eerst gezellig even carpoolen naar Amsterdam toe, waar jij nog stond te logeren, daarna onder de kraan een vracht zand laden, want de lopende band was helaas niet door de kaboutertjes gemaakt in het weekend, en toen konden we de weg op. Het eerste rondje hadden we meteen al een snijdende en remmende auto voor ons. Lastig om te begrijpen wat ie nou bedoelde met die knipperlichten, “sorry dat ik je liet schrikken, maar ik miste bijna de afrit waarvan ik niet zeker weet of ik die wel moet hebben” of “ik heb een ochtendhumeur en een schijthekel aan chauffeurs en daar moet iedereen voor boeten!”. Tja het is ook niet makkelijk. Met het omleggen van de A9 buiten Badhoevedorp om zijn er wat aansluitingen met de A4 veranderd. De route naar Schiphol is compleet anders dan een paar maanden geleden, dus erg lastig voor mensen die 1 keer per jaar het vliegtuig pakken en strak van de vakantiestress proberen de route van het navigatiesysteem te rijden die allang niet meer klopt. Dankzij een nieuwe aansluiting vanaf de A9 naar de A4 richting de A10 kwam er wat file te staan vanaf de Schipholtunnel. Niet erg handig om 2 rijstroken toe te voegen, waarvan 1 rijstook dan ook nog moet invoegen, op een plek waar ondertussen de meest linkerbaan verdwijnt en mensen dus bezig zijn om van de linkerbaan naar rechts te komen en van de rechterbaan naar links te kruipen. Gelukkig kwamen we ongeschonden de strijd door en wist jij me ook nog een blij te verrassen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* onderweg naar de loswal om te gaan schaften begon het tanklampje te branden, het is ongekend maar jij wist gewoon 723 kilometers uit 1 tank te slepen. Dat is voor mij wel het bewijs dat met een constante snelheid op de linkerbaan rijden het zuinigst is. Uiteindelijk wisten we 9 vrachten weg te brengen voordat ik weer bij een collega in de Skoda stapte om naar huis te rijden. En we waren precies op tijd, want er stond zoveel file op de A8 dat achter ons blijkbaar de Coentunnel dicht was gegaan. Niet dat daarmee de file voor ons oploste, maar we hoefden in ieder geval geen lange tijd stil te staan voor een lege tunnel.

Dinsdag jawel, mochten we weer hetzelfde rondje naar Rijsenhout maken. Vanaf de loswal bij de Coentunnel, via de A10 of A5 naar de A4, om daar vervolgens een vreselijk slecht onderhouden rijplatenbaan te moeten oversteken. Gelukkig was dat slechts voor een paar rondjes, en mochten we daarna weer lekker de zandbaan induiken. Terwijl de files rustig voortwoekerden leek de dag te veranderen in een Dikke Dinsdag. Eerst werden we verrast door een Audi R8, bijna gemist vanwege z’n zwarte kleur. Daarna een BMW i8, die voor de zekerheid maar 2 keer langs kwam, zodat iedereen em kon zien, ondanks zijn eveneens zwarte kleurtje. Vervolgens nog een zwarte Mercedes GLE coupe AMG *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* ik begon bijna alle hoop te verliezen, tot we op de A10 een sjiek bruine Porsche 911 inhaalden, met blonde lokken achter het stuur die goed kleurden bij de bruine cabriokap. Daarna was er een knaloranje Lamboghini Murcielago roadster, het leek steeds beter te gaan met de kleuren, een rode Ferrari La453 tdf kruiste onze weg, helaas niet lang daarna gevolgd door een blaartrekkend witte Maserati Quattroporte. Vervolgens kwam er op een aanhanger een klassieke Mercedes SL langs in een klassieke bruine kleurstelling. Het contrast met de roomwitte en moderne CLS AMG had bijna niet groter kunnen zijn. Ook zagen we een Rapide in het zwart, maar bij Aston Martin krijgt dat dan een exotische naam zoals ‘it’s bloody gunpowder’. Voor de Jaguar XJ moest ik even de zonnbril afnemen, want die bleek een donkerblauwe jas aan te hebben. Opvallender was de Nissan Navara, niet alleen voorzien van een kap over het bakkie maar ook van een zebraprint. Totaal anders maar van hetzelfde merk was de 300 ZX, helaas niet in zebra- maar in poemaprint. Daarna nog een oude BMW 3 serie cabrio, zwart natuurlijk, maar wel met een mooie rode kap. Onderweg naar Hoorn voor een laatste vrachtje werden we nog ingehaald door een onopvallende rijkerd in een zwarte Bentley Mulsanne, zaten we te kwijlen bij de pure autoporno die Mercedes CLS heet, in een waanzinnige bordeauxrode kleur, en zagen we nog een Volvo XC90 in een flipflop donkergroene jas *smiley die zich nog eens uitrekt* met vermoeide ogen keerden we huiswaarts.

Woensdag mochten we de compleet andere kant op. Hadden we dagenlang alleen maar snelweg gezien, nu dropte de planner ons weer in Harlingen. Met zijn viertjes reden we zand van de Foliepolder, waar nog een grote berg lag, naar de oprit vanaf de Kimswerderweg richting Zurich. Daar zou dan eindelijk, na maanden van wegen omleggen, het eerste stuk definitieve weg gaan verschijnen. Ondertussen hoorde ik op de radio dat het nogal rommelt in het onderwijs. Gisteren was er al een onderzoek geweest waaruit bleek dat kinderen die opgroeien in een omgeving vol herrie, achter gaan lopen in de ontwikkeling *smiley die de dubbele deuren open gooit* was al bekend mensen! Herrie veroorzaakt stress, en stress remt de ontwikkeling van de hersenen. Maar vandaag kwam daar nog eens bij dat we eigenlijk de kinderen een jaar langer naar de basisschool moeten sturen, omdat ze nogal vroeg al een keuze moeten maken welke richting ze op willen gaan. Middelbaar onderwijs is niet meer zo algemeen als het vroeger was, en dus moet je op je 12e al weten wat je voor de rest van je leven wilt doen, zodat je wel het juiste vakkenpakket kunt kiezen. Op je 12e, de leeftijd dat je puberteit duidelijk is begonnen, je lichaam gaat veranderen, je houding tegenover je ouders gaat veranderen, de klas waar je 8 jaar in hebt gezeten gaat veranderen, en dan moet je tussendoor nog even een keuze maken die gaat over de rest van je leven. Niet vreemd dat er een duidelijke stijging van het aantal mensen met een zogenaamde ‘quarterlife crisis’ is te zien. Je kiest een richting die je wel leuk vind, voor zover je dat in kan schatten vanuit een foldertje, en na de studie blijkt dat je liever toch iets anders had gedaan.

Voor mij ook een reden om niet aan kinderen te gaan beginnen. Nog afgezien van de helse pijnen bij het rondsjouwen met dikke enkels en de bevalling en al die ongein, moet je eerst dus 4 jaar lang je kind voeden, kleden, opvoeden, educatieve spelletjes doen, een broertje of zusje maken want dat is pedagogisch gezien beter, ondertussen je elke keer verdedigen waarom je je kind niet naar de opvang brengt, terwijl tegelijkertijd de ouders die hun kinderen wel bij de opvang dumpen zich moeten verantwoorden waarom ze eigenlijk kinderen hebben genomen als ze ze toch elke keer wegbrengen. En dan sta je daar, 4 jaar na die overdosis oxytocine, je best te doen om niet te huilen want dan maak je Junior ook aan het huilen en dan gaat ie school eng vinden en ontwikkeld ie selectief mutilisme. Diepe zucht, met ferme tred naar de juf, die een Pabo-studente blijkt te zijn want de juf zit thuis met een burnout, zwangerschapsverlof of een combinatie daarvan, en dan zeg je “nou Junior, stel je eens netjes voor aan de juf” waarop de juf antwoord “zeg maar Marietje hoor, en je hoeft ook geen U te zeggen” *smiley die rood aanloopt* dankUwel Pabokuttekopje, 2 jaar lang geoefend met opa’s, oma’s, bakkers en slagers om netjes te Uwen en te dankUwellen, en in 5 minuten heb jij dat door de plee gespoeld. Maar dat is nog niets als je bedenkt wat je wat je 14 jaar later te wachten staat: een astmatische puber met overgewicht, die jarenlang in slecht onderhouden gebouwen heeft geleefd met 35 andere kinderen/pubers/asielzoekerskinderen die veel ouder lijken, waar de hormonen tegen de slecht sluitende ramen opklotsten. Totaal gedesillusioneerd omdat ie niet bij een Eureka-klasje mocht omdat de ouders lager opgeleid zijn. En terwijl het schaamhaar tussen de huidplooien groeit en de gestolen fiets zucht onder het gewicht, omdat er zowel op gymles als op het toeziend oog van concierge is bezuinigd, moet Junior dan nog even beslissen wat ie wil gaan worden. Het is vreselijk, dat wil je toch geen kind aandoen?

Gelukkig kwam er donderdag beter nieuws voor kinderen zoals Junior. Wederom reden wij in Harlingen rond, en met de Plus en de Lidl in het uitzicht, hoorden we op het nieuws dat de schappen van de Jumbo en de Albert Heijn tijdens de Pasen waarschijnlijk leeg zouden raken omdat het personeel van de distributiecentra zou gaan staken voor een beter CAO. De loonsverhoging van 1,5% was niet genoeg, er moest ook verlaging van de werkdruk komen, en meer vaste contracten. Om de aandacht af te leiden kwam Jumbo met iets anders: het soortvanvastecontractmaartochniethelemaal. En daar was het dan, de hoop voor Junior: een contract waarbij je 4 jaar werkt en ook nog eens geld krijgt voor een studie. Dus 4 jaar in een soort bijbaan-constructie, de waarde van het geld leren kennen, uitvinden wat je leuk zou kunnen vinden, en dan ook nog geld ‘krijgen’ voor je studie *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* precies wat mijn denkbeeldige Junior nodig heeft. Maar eerst de boodschappen nog doen. Zelf doe ik het liefst boodschappen na de feestdagen, dan zijn de meeste dingen in de aanbieding, maar met het vooruitzicht van de lege schappen zal dat ook wel tegenvallen. Ondanks de 2% prijsstijging van vorig jaar. Sterker nog, de eieren en het lamsvlees waren zelfs met een procent of 15 gestegen *smiley die aan z’n kin krabt* het word bijna goedkoper om uit eten te gaan. Ook geen verkeerd idee.

Vrijdag reden we ook weer rond in Harlingen. Ondanks aandringen van de uitvoerder wisten we het bij 5 auto’s te houden, en evengoed stonden we zo nu en dan nog te wachten. Voor de brug, op het stort of bij het laden. Het was Goede Vrijdag en mooi weer, dus werden er een hoop pleziervaarten verwacht, maar dat viel gelukkig mee. Ook voor ons was het een Goede Vrijdag, want de machinist had gebak gehaald. Nog nagenietend van de oranjekoek hoorden we op de radio dat het in Zuidholland niet zo goed was, daar loosde een bedrijf al enige tijd chemisch en kankerverwekkend afval in de rivier *smiley die aan z’n kin krabt* serieus? Zijn we een derdewereldland geworden? Laten we de bevolking ziek worden omdat de directeur van een bedrijf zich verschuilt achter ‘eerder gemaakte afspraken’ in plaats van dat ie een paar tanks besteld en het afvalwater daarin sodemietert? Zijn we zo ver vervreemdt van het geheel, dat we niet meer snappen dat alles wat in het water word gegooid, uiteindelijk ook in het drinkwater terecht komt? Maar ja, wat moet je nu? De waterzuiveraars geloven die zeggen dat de hoeveelheden schadelijke stoffen die nu in het kraanwater zitten, beneden de kritieke grens zitten, of in de supermarkt flessen water kopen, die slechts op 50 punten worden gecontroleerd, terwijl kraanwater op 250 punten word gecontroleerd, en je dus niet alleen meer afval creëert, maar er ook niet zekerder van bent dat je drinkwater schoner is? Dilemma’s dilemma’s… In plaats van de carpoolen gingen wij al op tijd richting de dijk over met een laatste vrachtje zand.

Niet om de vakantiefiles te ontwijken, maar omdat ik die avond samen met Moeder, Zusje en 2 Tantes in het theater moest zitten om van Karin Bloemen te genieten. Wat een megaster is zij toch! Ze zong Radar Love bijna nog beter dan Barry Hay zelf, ze nam ons mee in haar verdriet, waarna ze ons aan het lachen maakte tot we ervan moesten huilen, ze had zelfs haar dochter nog meegenomen om een liedje te zingen van Sick en Nimon, nee Marco Borsato, nee Trijntje Oosterhuis!! *smiley die kucht* waarna wij door de vrouw achter ons werden verzocht om een tijdje ons smoel te houden, want blijkbaar waren Zusje en ik niet alleen veel jonger dan het gemiddelde publiek, maar ook wat luidruchtiger. Sorry Karin, ging niet express, we lieten ons af en toe een beetje meeslepen. En sorry ook dat ik je niet ga vragen voor mijn bruiloft. Je bent geweldig, je zingt, je doet de stukjes en je kan moppen tappen, alles wat een goed feest nodig heeft, maar naast jouw verschijning lijk ik meer op Hoofd Bediening dan op de bruid. Je mag evengoed wel een gebakje komen halen, jouw botte humor kunnen we dan wel weer erg waarderen *smiley die cake in z’n mond propt*

Zaterdag was van een heel andere orde. Geen theater, geen enorme jurken en zeker geen zweepjes. Eerst even boodschappen doen en daarna samen met Wingman aan de gang bij Opa en Oma. Hoewel ze graag buiten studderen, werd de tuin nu toch iets teveel werk, en met dat mooie weer van de afgelopen tijd groeide het onkruid haast tegen de schutting op. Terwijl Oma ons appeltaart en broodjes probeerde aan te smeren, gaf Opa nog wat tips voor het moestuinieren en voor ik er erg in had stond Wingman al achter de struiken verstopt met een schep in zijn handen. Na het studderen en ontwijken van rondzwaaiende harken was het dan eindelijk tijd voor Oma’s appeltaart, waarna we uitzwaaiden en nog even een spontaan bezoekje brachten aan Vrienden. Waar we ook van het avondeten genoten, een varkensaté menuutje met raspatat. Junior genoot van zijn plofpatat met frikandel, terwijl de grote mensen uitpufden op de bank, voor de tv, zoals een zaterdag hoort te zijn.

Zondag begon uitslapen en een gekookt eitje. Tja Pasen, dan hoort dat er gewoon bij. Terwijl Wingman buitenshuis aan de gang ging, kon ik op het gemakkie de belastingpapieren invullen en een wasje draaien. Om daarna samen met Snor voor de tv te kruipen voor de Formule 1 race van Bahrein. Het begon lekker, Max wist een paar plekken te pakken bij de start en even leek het op het standaard rijtje wat we vorig seizoen ook vaak zagen: de Zilveren Sterren, de Steigerende Paarden en de Dolle Stieren bevolkten de eerste plaatsen, waarna de rest van het veld volgde. Al vrij snel dook Vettel naar binnen voor een pitstop, en dat was het teken voor Max om de tactiek aan te passen en ook voor een bandenwissel te gaan. Helaas miste hij daarna een rem, waardoor de auto rechtdoor schoot en daarmee eindige zijn race met een tikje in de muur. Hij kon aansluiten bij zijn collega-Belg Van Doorne die al in de pits stond. Niet veel later werden ze gevolgd door Stroll en Sainz, die elkaar geen ruimte gunden in de bocht en allebei strandden met schade. Daardoor kwam ook de safety car de baan op, terwijl de rest van het veld massaal de pits indook voor de bandenwissel. Ondanks het express te langzaam rijden van Hamilton, die probeerde langzaam door te rollen tot zijn teammaat Bottas klaar was met banden wisselen, wist Ricciardo in de top 3 de pits weer uit te komen. Na het verdwijnen van de safety Mercedes raakte Ricciardo helaas wel weer wat op achter, en met wat wisselingen hier en daar kwamen uiteindelijk Vettel, Hamilton en Bottas als eerste 3 over de finishlijn. Gevolgd door Raikkonen, Ricciardo en de rest van het veld. Niet zo’n heel groot veld, uiteindelijk eindigden er maar 14 rijdend, nadat ook Magnussen weer uitviel in de laatste ronden voor het vallen van de vlag. Maar goed, uiteindelijk staat Max nog vijfde in het algemeen klassement en is Wingman druk bezig met een lekker lasagne klaar te maken *smiley die een kushandje doet* dus mijn zondag is evengoed geslaagd.

Het bericht Geachte Shirley, week 15 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, met een lekker bordje lasagne op schoot, genoten Wingman, Snor en ik van een nieuwe aflevering Boer Zoekt Vrouw. Om maar meteen met de cliffhanger van vorige week te beginnen: met de winterjassen omgeslagen zaten Yvon, Susan, Mara en David in de tuin in Roemenië, waar David vertelde voor Mara te kiezen. Niet de volwassen vrouw met een eigen bedrijf, maar de napuberende studente die de komende 4 jaar nog bezig is om een papiertje te halen. En daarna doken we meteen volgas de citytrips in. Voorheen werd dan de hele wereld overgevlogen, maar omdat er al genoeg kilometers waren gemaakt in de lucht, ging iedere boer nu ergens in z’n eigen omgeving op stap. We zagen weer hoe Herman en Fleur samen van de Franse zon en Franse wijn genoten, sterker nog het segway-toertje dat was geregeld had van Herman niet gehoeven, want nu konden ze geeneens hand in hand lopen. Maar aan Fleurs koortslip te zien vond ze het waarschijnlijk wel fijn dat er even niet gezoend werd. David troonde zijn Mara mee naar het Roemeense plaatsje Boratsch, waar ze op zoeken moesten naar de ingang van het hotel en daarna lekker konden genieten van alle moois dat oude stadjes en vergezichten je te bieden hebben. Ondertussen genoten Marc en Annekim in Zambia van een safari. In de terreinwagen beesten kijken, de rivier over in een gammel bootje, kamperen in het struikgewas, in het schijnsel van de zaklantaarn kijken of de slang en dodo op het kampvuur al gaar zijn, ja het was mega-romantisch voor Annekim en iets minder voor Marc, maar gelukkig was er ook een luxe lodge waar ze zich eindelijk weer konden wassen. Terwijl in Afrika en Europa de vlinders tegen het beeldscherm opvlogen, was de sfeer op het Noord Amerikaanse continent toch wat koeler. Olke had een nacht alleen geslapen, want Sandra “ik ga voor de overwinning” was nog niet verliefd, ze had een blokkade en had even tijd voor zichzelf nodig. En dus had ze een hotelletje gezocht, voordat ze op citytrip zouden gaan. Yvon had een reisje naar een echte cowboystad voor ze geregeld. Koeien met horens zo groot als vrachtwagenversieringen liepen er over straat, en de auto’s en paarden stonden zij aan zij in de parkeervakken. Meteen zette ik die plaats op mijn wil-ik-nog-eens-naartoe-lijstje, maar dan wel samen met Wingman in 1 kamer, en niet zoals Sandra heel preuts bij het inchecken toch voor een andere kamer kiezen. Olke probeerde tijdens het paardrijden nog wat indruk te maken met zijn AB Vakwerk-jas, maar de sfeer was zo onromantisch dat zelfs de paarden naar elkaar begonnen te happen. Het dolenthousiaste was er wel vanaf, en Snor leek een BZV-humeur te ontwikkelen, elke keer wanneer er “ja”, “nee” of “dus” werd gezegd, of er onhandig om een zoenmoment heen werd gedraaid, zat hij te pruttelen in zijn stoel. Die Sandra had ie meteen al naar huis gestuurd. Marit daarentegen, die samen met Riks ging skieën in Canada, had ie wel willen troosten. Terwijl ze samen door de sneeuw heen struikelden omdat ze hem continu in een zoen-positie probeerde te dwingen, sloot hij zich af en kroop hij steeds verder weg in zijn hoofd. Marit stond op het punt om zijn Fendt-trui van hem af te scheuren en zich meester(es) te maken van zijn doorspekte Canadese lichaam, maar voordat het zover kon komen, maakte Riks het uit *smiley met natte ogen* van de 10 vrouwen bij de speeddate is er eentje overgebleven, lief spontaan knap het totaalpakket zeg maar, en zelfs daar heeft hij geen gevoelens bij kunnen krijgen? Snor pakte grommend zijn jas en mompelde nog iets over de schaatsbaan bij Alkmaar voordat ie de deur uit liep, en Wingman en ik keken nog even naar de TVshow met Barry Hay en zijn Sandra als gasten. Een kijkje in hun villa in Curacao en in een heel apart ingericht huis ergens in Nederland, en het verhaal over hun jeugd, hoe ze elkaar hebben leren kennen, en hoe het nu gaat. Een compilatie van 500 uitvoeringen van Radar Love kwam voorbij (die van Karin Bloemen waren ze vergeten), we zagen hoe rockster Barry de bakjes rijst met vlees aan het afwegen was voor zijn Chihuahua’s en het project waar Sandra aan werkte om het koraalrif rond het eiland weer te laten groeien. Een totaal andere wereld dan die van de boeren, maar minstens zo fascinerend.

Maandag was er geen werk snoes, een jaartje of 2000 geleden, ongeveer, pin me er niet op vast, heeft Hij zijn zoon Jezus geofferd zodat wij nu massaal Zijn naam oneerbiedig kunnen mompelen wanneer we schoorvoetend door meubelboulevards, winkelcentra, keukenhandels of autogarages slenteren, in een oneindige rij van mensen die dezelfde vloeken mompelen maar toch liever schouder aan schouder langs spullen schuifelen die ze toch niet nodig hebben, dan dat ze bij schoonloeder aan het Paasontbijt moeten verschijnen. Ondertussen zat ik op mijn knietjes in de tuin, niet om te bidden maar om het onkruid te verwijderen. Na zo’n intensieve excercitie kroop ik gezellig weer bij Wingman op de bank om nog een een paar uurtjes tv te kijken, voordat we in de zondagse kleren stapten en naar het ziekenhuis reden om Oma te bezoeken. Geen paniek hoor, 2 weken geleden was ze geopereerd aan haar hart, inmiddels heeft ze een kleine complicatie achter de rug, werd ze bijna door de zusters aan het bed vastgebonden want “van dat liggen word je toch ook niet beter!” en is ze verhuisd naar een ziekenhuis wat dichter bij huis. Oma, dat oude vrouwtje met haar dunne grijze haar en knokige handen, die ondertussen nog steeds een steviger hand schud dan veel mannen en niet zal rusten voordat ze zelfstandig naar het einde van de gang zal lopen. Het bezoek werd afgebroken toen het eten werd gebracht en Wingman en ik reden door naar Vader en Moeder, voor een avondje ouderwets Chinees eten. Dode dieren in saus, miniloempia’s, champignons in zwarte saus, gebakken banaan en natuurlijk een bakkie ijs toe *smiley die over z’n buik wrijft* het was weer een topavond.

Ja heel gek is dat dan, je hebt een dag extra weekend maar toch begin je een beetje moeiïg aan de nieuwe werkweek *smiley die aan z’n kin krabt* in de frisse voorjaarslucht reden we dinsdag eerst met de vracht zand die al het hele weekend in jouw rugzakje zat naar Scharwoude. Niet Noord, niet Zuid maar Oost Scharwoude. Lekker even naar de keet wandelen, hopende dat het eten van gisteravond nog wat zou zakken, en daar de boel op stelten jagen, want de heren hadden ons nog niet zo vroeg verwacht. Gelukkig maakte de uitvoerder wat ruimte voor ons om te storten en konden we doorrijden naar de loswal in Hoorn, waarna we een ochtendje door Westfriesland reden. Op de A7 leek het drukker te worden, maar nog niet zo druk als op de Westfrisiaweg. Gelukkig hadden we daar weinig last meer van toen we een paar vrachten naar een nieuwe school in Hoorn konden brengen. Vervolgens toerden we richting de Beemster, waar we nog een hagelbuitje op ons dak kregen. Terwijl de laatste hagelstenen omlaag kwamen, kiepten we bijna nog een boom omver, voordat ik jouw neus via Amsterdam richting Alkmaar stuurde. Met de zonnebril op de neus luisterde ik naar het verhaal over de Rooswijk, een VOC schip uit de jaren 1700 dat voor de kust van het Engelse graafschap Kent is vergaan. Nederland en het Verenigd Koninkrijk gaan het samen opgraven, omdat het word aangetast door veranderende waterstromingen en goudzoekers. Het is een boeiende periode, niet alleen voor botengekkies maar voor iedereen die zich interesseert in de (Nederlandse) geschiedenis. Die mensen kan ik ook de film over Michiel de Ruyter aanraden, onhollands goed en een mooi kijkje in de achterbaksheid van de Nederlandse politiekgeschiedenis. Maar goed, nog even een vracht zand laden voor Bergen aan Zee. Om het drukke en krappe centrum van Bergen te ontwijken, koos ik voor een binnendoor route. Helaas was het daar ook nog druk met toeristen en bloemenkijkers. Dat ze op smalle boerenweggetjes niet ver vooruit kijken en daarom nog wel eens in de berm eindigen, dat ben ik inmiddels wel gewend, maar nu werden we zelfs verrast door iemand die zo in zijn eigen wereldje zat, dat ie z’n auto op de kruising parkeerde en rustig in het land foto’s stond te maken. Even boos toeteren, vriendelijk een hand opsteken naar de fietsers-met-helmpjes die geërgerd naar boven keken, en we konden weer verder *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat was me het dagje wel weer….

Woensdag mochten we wederom naar Bergen aan Zee, maar eerst naar de loswal in Alkmaar om te laden. Amper 5 minuten op weg was er al iemand die mijn ochtendhumeur tartte *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* netjes stopten we voor een Zoefzoeki Alto die uit een straatje van rechts opdook, maar de bestuurster was zo druk met haar konijntje-in-de-koplampen-gezicht dat ze vergat dat ze door mocht rijden. Met het voordeel van de twijfel reed ze voor ons uit, maar eenmaal op de provinciale weg haalden we haar al snel in. Een weg waar je 100 km/h mag, maar zij reed amper 80. Terwijl ik mijn nagels zat te vijlen aan het stuur, kwamen er al snel auto’s voorbij. En dan niet de auto die direct achter haar reed, maar ook een auto die nog achter ons reed en daarmee een vrachtwagen en 2 personenauto’s inhaalde over een dubbele doorgetrokken streep in een lange bocht naar rechts (als het licht is kun je nog een bosje bloemen zien staan ter nagedachtenis van een dodelijk ongeval op die plek) terwijl er seinende tegenliggers aankwamen *smiley die aan z’n kin krabt* nee Alto’s zijn niet gemaakt om hard te rijden, maar als je ‘veilig’ wilt rijden, neem dan lekker een binnendoorweggetje! Ik zat me al helemaal te verkneukelen op het idee dat we de hele weg langs Heerhugowaard aan haar achterbumper zouden snuffelen, maar helaas sloeg de kuttekop linksaf een boerenweggetje op voordat we goed en wel op stoom waren. Na het laden reden we in het duister via het binnendoorweggetje, dat nu wel rustig was, naar het pittoreske Bergen aan Zee, terwijl ik op de radio hoorde dat 32 gezamenlijke partijen, waaronder verzekeraars en onderzoekbureaus, een brandbrief naar de kabinetsformatieconstructie hebben gestuurd, omdat de verkeersveiligheid vele malen hoger op de prioriteitenlijst moet komen. Het aantal doden is vorig jaar weer gestegen, geheel tegen de trend in *smiley die aan z’n kin krabt* misschien eerst alle trage bestuurders eens van de weg af halen, omdat die gevaarlijk gedrag uitlokken? Na het vrachtje zand mochten we verder met freesasfalt, dat we onder de freesmachine konden laden in de Beemster om daarna naar Schagen te brengen. Een mooi toertje om lekker van het uitzicht te genieten en naar de radio te luisteren. Zo hoorde ik ook dat de Zuidas in Amsterdam op de schop gaat, om het absurd dure kantoorwijkje wat ‘levendiger’ te maken, moeten er woningen en groen in de wijk komen. Zo gaat er een Zuidasdok verschijnen, onder andere met sociale huurwoningen en tweetalige scholen voor kinderen van expats, en word de A10 ondergronds. Leuk leuk *smiley die achter z’n oor krabt* in Amsterdam word op het moment nog niet genoeg verbouwd, maar goed, hippe mensen met centen willen dat graag, dus dan moet het ook gebeuren. Wie gaat dat dan doen? De opdracht is gegaan naar een groepje aannemers, waaronder een aantal buitenlanders en, jawel, de firma Heijmans. Er werd nog gezegd dat het gehele project zo’n 10 jaar in beslag gaat nemen en dat er ook goed is gekeken naar het verloop van de Noordzuidlijn *smiley die wit wegtrekt* ik kreeg al visioenen van een half afgebouwde betonnen ghetto met een compleet vastgelopen A10 er halvers langs, waar semi-gesjeesde yuppen beschaamd langs braakliggende kavels vol hondenpoep rijden, in een auto met geblindeerde ramen in de hoop dat niemand ze herkent, terwijl ondertussen in de kranten heen en weer word geschreven door de gemeente en de aannemers dat ‘het eerst eens afgemaakt moet worden maar niet voordat jullie geld bijleggen omdat de er gegevens over de ondergrond niet klopten’ en dat hele gehakketak wat bij andere werken in Amsterdam of van Heijmans ook nog wel eens wil gebeuren.

Zijn wij dan zelf helemaal foutloos? Nou *smiley die kucht* *smiley die de andere kant opkijkt* toen het werk in de Beemster klaar was, werden we naar de Edammerweg in Edam gestuurd. Geconcentreerd luisterend naar een interessant stukje op de radio, over hoe we het verkeer veiliger kunnen maken, reed ik netjes volgens de navigatie Edam in *smiley die aan z’n nagels pulkt* om er tussen de dagjesmensen en geërgerde bewoners achter te komen dat we op een te krappe rotonde moesten omkeren want de Edammerweg waar we moesten wezen, ligt eigenlijk een stukje buiten Edam en gaat richting Purmerend. Ach ja, soms zitten er adressen tussen die je gewoon niet kunt berekenen.

Donderdag mochten we ons weer eens melden in Hoorn, of eigenlijk net buiten Hoorn, waar we aan de Westfrisiaweg mochten werken. Het was even rustig geweest, maar nu draait alles daar weer volop hadden we al eens gezien. En wij mochten dus ook weer meedraaien in dat circus, alhoewel het maar een klein rondje in de enorme piste was, want we reden van het werkvak bij het viaduct van op-/afrit Hoorn-noord naar het werkvak tegenover de vliegende zeilboot bij De Strip. Het werk begon iets ingewikkelder dan normaal, want waar we voorheen begeleidingsformulieren kregen om de vele vrachten, kuubs en tonnen bij te houden, daar had nu de planner een telefoon bij de bonnen gestopt. In een handige app kan je dan een rit selecteren en bij elke keer dat je staat te kiepen invoeren hoeveel kuubs of tonnen je achter de auto neerlegt. Iets meer handelingen dan alleen de tijd invullen dat je staat te kiepen, maar na wat oefenen werkte het wel wat makkelijker. Ook handig dat de telefoon niet zomaar het raam uitwaait als je even van de buitenlucht geniet. En die buitenlucht was nogal frisjes, sterker nog, in grote delen van het land moesten er die ochtend ramen gekrabt worden voordat mensen de weg op konden gaan. Reden voor mij om voor de schaft even langs de hoofdkeet te rijden om daar van het verwarmde damestoilet gebruik te maken. Ja je kent het gezegde wel, ‘is er vorst aan de grond, dan hangen de blauwe pegels aan je kont’, dus dan maar even het luxepaardje uithangen. Vervolgens vielen we met onze neus in de slagroom, want de hoofdkeet stond vol met uitvoerders, omdat er weer eens iets viel te halen. Tussen de hongerige aasgieren op Italiaanse puntneuzen stormde ik naar een kantoortje waar vele vlaaien stonden uitgestald. Heel lekker hoor, maar wel met een bittere nasmaak, want eenmaal in de gezellige kleine keet aangekomen, bleek dat er bij het gewone werkvolk *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* geen taart was uitgedeeld. Enige voordeel was dat het schoteltje nog wel op jouw dashboard stond, dus bij de tweede schaft moest ik weer langs de hoofdkeet, en het damestoilet *smiley die voor de spiegel z’n lippen stift*

Vrijdag mochten we weer met de telefoon aan de gang, maar dit keer kwamen we niet langs de hoofdkeet. Gelukkig had het niet zo erg gevroren, en stond er ook in deze kleine keet een waterkoker. We joegen namelijk de hele dag over de Jaagweg, van het werkvak naast het verkeerslicht bij Avenhorn naar de oude oprit de A7 op. Een kort stukje, en met 4 auto’s een lekker rustig dagje. Op de radio hoorde ik nog wel wat over de sterfdag van Prince, het was namelijk een jaar geleden dat hij dood werd gevonden in een lift in zijn studiocomplex. Er was eerst nog sprake van dat er vandaag een CD zou worden uitgebracht met materiaal van hem dat al was opgenomen maar nog niet uitgebracht. Gelukkig had de rechter daar een stokje voor gestoken, want Prince stond ook bekend om zijn hoge maatstaven, en als hij het niet goed genoeg vond om uit te brengen, dan hoeven wij dat ook niet te horen, denk ik dan. Helaas kon de rechter niet voorkomen dat 1 van die snuiters van One Direction een soloplaat vandaag uit zou brengen, genaamd Sign of the Times. Jawel, Prince had ook al eens een nummer uitgebracht met die titel, en gezien de gekozen datum leek het wel een soort ode aan hem. Nou ik kan je zeggen, het was janken, tranen met tuiten, maar niet van ontroering. Eerlijk gezegd was ik na dat dagje van korte stukjes wel toe aan een paar uurtjes bankhangen, maar voordat het zover was had de planner nog een ritje voor ons. Vanaf Avenhorn mochten we nog even laden in Schagen en lossen in Castricum, een mooi toertje om de week mee af te sluiten.

En zo konden Wingman en ik zaterdag meteen volgas aan het weekend beginnen, want er stond veel op het programma. Eerst reden we richting Noordwijk, waar ik een hotelletje had geregeld voor ons, en na een iets grotere lunch dan verwacht stapten we in de taxi naar de hangar even verderop, waar we naar de Soldaat van Oranje gingen kijken *smiley die wegkruipt in het rode pluche* we hadden er al zoveel over gehoord, en er werd al 4 jaar gezegd dat de show nu echt zou gaan stoppen, dus het werd wel eens tijd om een kijkje te gaan nemen. Zitten op een grote ronddraaiende tribune genoten we van een geweldige show. Even werd ik nog wat zenuwachtig, want Wingman is niet echt een musicalliefhebber, en voor mijn gevoel werd er nog meer gezongen dan in de musical The Bodyguard, maar gelukkig was het decor en de show overweldigend genoeg om de twijfels weg te nemen. Hoe de film ook alweer ging weet ik niet meer precies, maar het verhaal van de musical was erg goed. Er zaten wat liefdesverhalen in, er was een hoop actie en zelfs een waar vuurgevecht op het toneel, en voor we erg in hadden zaten we in het oogverblindende zonnetje te kijken hoe de koningin, terug uit Engeland, weer voet zette op Nederlandse bodem *smileys die een staande ovatie geven* eerlijk waar, ben je 1 van de weinigen die er nog niet is geweest, ga dan snel eens kijken, want het is echt anders dan andere musicals. Nog nagenietend van de show en het eten stapten we in de taxi terug naar Noordwijk, om na een wandeling over de boulevard, waar de auto’s van het bloemencorso geparkeerd stonden, lekker het hotel in te duiken en te genieten van het hagelwitte linnen.

Ja het was echt een minivakantie. In Villa De Duinen werden we wakker met het uitzicht op zee, en na een stevig ontbijt doken we nog lekker een uurtje het warme bad in. We hadden ook naar het naastgelegen wellness center kunnen gaan, maar als je thuis geen bad meer hebt, dan is zoiets als luxe genoeg. Na een lange ochtend van vakantie vieren stapten we in de auto om nog even rond te kijken op de Opel meeting in Nieuwegein, waar we gezellig bijkletsten met Zusje, Zwager en Oom. Terwijl de heren onder de diverse geopende motorkappen keken, bestudeerden Zusje en ik de diverse kleurtjes en de stickers die er te koop lagen. Veel bezoekers en showponies waren al weggejaagd door de kou en regen eerder die middag, dus we hadden het al snel gezien. Wingman en ik brachten Oom nog even thuis, konden we bij een bakkie thee nog even nakletsen over de auto’s, en toen was het dan echt tijd om richting huis te gaan. Lekker nog even op de eigen bank zitten en naar de eigen tv kijken, want straks begint Boer Zoekt Vrouw alweer, en dan is het weekend echt afgelopen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* nog een paar uurtjes snoes, dan kan ik bij jou weer komen uitrusten.

Het bericht Geachte Shirley, week 16 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, wat een schrik! Het was alweer de laatste aflevering van Boer Zoekt Vrouw van dit seizoen *smiley met opengesperde ogen* in plaats van nog een weekje zwijmelen en onhandig om elkaar heen draaien, had Yvon de boeren nu terug gehaald naar Rotterdam, om op de boot waar een tijdje terug de brieven werden gelezen, te horen hoe het met hen was verlopen. We wisten al dat Riks zijn mogelijke vrouw naar huis had gestuurd, maar nu kwam de aap uit de mouw: er was eigenlijk nog een andere vrouw! De donderstraal *smiley die met z’n vuist zwaait* en ook Olke, die door Sandra keihard in het hokje ‘gewoon vrienden’ werd getrapt, had een vrouw gevonden. Iemand uit de buurt nog wel, waarvan hij eerder de brief opzij had gelegd. Maar goed, zo kan het dus ook lopen. Ondertussen waren Marc en Annekim nog lekker aan het zwijmelen, en zagen we hoe Marc met dezelfde verwilderde blik in zijn ogen als tijdens de logeerweek, zijn nieuwe schoonfamilie in Nederland leerde kennen. David was teruggekomen uit Roemenië om Mara’s vriendinnen te leren kennen tijdens een wcpottenrace, en het was nog steeds dik aan tussen hun. Maar de grootste schok kwam bij het zien van Herman’s nieuwe gezicht *smiley die wit wegtrekt* blijkbaar heeft Fleur een echte man van hem gemaakt, want zijn nerdy lange lok was veranderd in een hippe zijscheiding en hij had zelfs zijn baard laten groeien. Herman heeft baardhaar *smileys die staan te juichen op tafel* dat had zelfs Yvon niet aan zien komen! En daarmee eindigde weer een mooi seizoen van onbeholpen verliefde gevoelens en twijfelarij *smiley met hartvormige ogen* met een grote grijns op mijn gezicht kroop ik die avond onbeholpen met mijn verliefde gevoel tegen mijn Wingman aan.

Om maandag met een omgekeerde grijns de wekker uit te zetten. Jawel, de werkweek was weer begonnen, en het uitslapen was voorbij. Al om 6 uur mochten we ons weer melden bij een werkvak langs de Westfrisiaweg om grond te rijden van werkvak 21 naar werkvak 20. Het lezen van die zin duurt bijna nog langer dan het rondje zelf. Maar goed, het was een rustig begin van de week, en dankzij de meivakantie was er ook weinig file op het korte stukje tussen het verkeerslicht en de rotonde, dus hadden we met de tweede schaft al 26 rondjes gedaan. Ondertussen hoorde ik op het nieuws dat er bij de kabinetsformatie weer een brandbrief was bezorgd. Het schijnt dat ze zoveel van die brandbrieven krijgen, dat tegenwoordig de brandweer de post rondbrengt. Dit keer was de brief afkomstig van 90 hoogleraren die stellen dat er echt iets moet worden gedaan aan de energietransitie en het milieu, anders gaat het gewoon compleet de verkeerde kant op *smiley die rood aanloopt* *smiley die aan z’n haar trekt* blinde paniek, er waren geen andere woorden voor. De hoogleraren hadden alvast wat projecten en adviesdingetjes uitgewerkt, en het komt erop neer dat als Nederland het schoonste land van Europa wil worden, er 200 miljard geïnvesteerd moet worden. Even snel de rekenmachine erbij halen *smiley die druk zit te typen* en toen zag ik dat ik al klaar ben. Als je 200 miljard deelt door 17 miljoen, kom je op 11.765 euro per inwoner van Nederland. Ongeveer. Met elke baby en statushouder erbij gaat dat getal nog iets omlaag. Maar dat betekent dat ik met de aanschaf van de zonnepanelen (als ze ooit nog eens gaan samenwerken met het accupakket) klaar ben met mijn investering voor een schonere toekomst. Met die heerlijke gedachte toerden we terug naar huis, waar ik het laatste stukje nog in een verfrissend regenbuitje terecht kwam. Wat nou klimaatprobleem? Nog even die regenton aansluiten en het huisje is helemaal eco-verantwoord *groene smiley die een stempel zet*

Dinsdag mochten we weer naar Hoorn, om verder te gaan op het hoge talud langs de A7, waar we gisteren waren gestopt. Ondanks de regen en laagstaande zon reed het verkeer lekker door op de normaal gesproken nogal drukke route. Op de radio werd er een paar keer gezegd dat het kwam door de meivakantie, en dat de mensen die op vakantie waren in de meivakantie geen mazzel hadden met het weer *smiley die achter z’n oor krabt* ik heb mijn agenda er een paar keer bij gepakt, maar volgens mij en de datum op de bon was het toch echt april. Na een paar rondjes gingen we weer terug naar het rondje van werkvak 21 – werkvak 20, en tussen de trailers door, die weer een andere bult grond stonden te laden, wisten we aan het einde van de dag 30 rondjes te noteren *smiley die op het podium klimt* *smiley die boven z’n hoofd in z’n handen klapt* jawel snoes, wat een mooie score wisten we daar de realiseren.

Woensdag mochten we weer naar het Westfrisiaproject, maar nu helemaal aan de andere kant. Bij de grote keet bij Obdam begonnen we met een kopje thee en een schuin oog van de uitvoerder toen ik mijn bakje met crackers opende. Wat een luxe, we zouden de hele dag zand laden naast de grote keet, dus geen koude dixie of gebrek aan thee. Met de zonnebril op de neus reden we door hagelbuitjes en door een zandbaan die na elk rondje minder werd. We stonden met 4 auto’s te laden naast een bult zand, en door de zandbaan heen rijden is meestal wel goed te doen, maar wanneer je in de zandbaan stil staat, word geladen, en vervolgens met een totaalgewicht van 50 ton je weg moet zien te vinden door de sporen die plotseling een stuk dieper lijken, word het een ander verhaal. Gelukkig kwam er een vrachtje rijplaten voorbij, en kon de machinist niet alleen het inritje wat opknappen, maar ook een plaatje neerleggen op de plek waar we stonden te laden. Het lijkt maar weinig, maar met 2 assen op de verharding is het al een stuk makkelijker wegrijden. De dag kabbelde voort terwijl we op 2 plaatsen in Heerhugowaard zand brachten naar plekken waar een viaduct constructie zou gaan verschijnen. Het Westfrisiaproject slingert zich vanaf Enkhuizen door Westfriesland heen naar de A7, om daarna langs Avenhorn, Spierdijk en Obdam net voor Heerhugowaard het weiland in te duiken, waarna er hier en daar wat spoorlijnen en boerenweggetjes gekruist moeten worden. En dat gebeurt met viaducten om te zorgen dat het verkeer gewoon lekker door kan rijden. Na een topdag raakten we het laatste rondje nog even flink van slag *smiley met schaamrood op de kaken* we rolden zonder probleem van de rijplaat af maar raakten daarna vast in de zandbaan *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* ondanks het duwtje in de rug van de machinist waren we reddeloos verloren en zat er niks anders op dan te kiepen en naast het spoor opnieuw te laden. Terwijl jij nog na stond te roken van de poging er toch zelf uit te komen, liep ik na het kiepen verdwaasd om de auto heen. Bumper schoonvegen en naar huis. Ik was zo van slag door jouw laatste actie dat ik ook geen zin meer had om te koken. Sterker nog, toen ik via internet wat eten wilde bestellen, klikte ik ook nog eens de verkeerde levertijd aan, waardoor Wingman en ik een uurtje moesten wachten voordat we voor de tv van onze snack konden genieten. Nee het was duidelijk mijn middag niet, maar gelukkig hoefden we die avond niet vroeg op bed en kon ik mijn humeur nog wat verdoezelen met een biertje tijdens een science fiction actiefilm op tv.

Want donderdag konden we heerlijk uitslapen en genieten van de extra vrije dag, ter ere van de verjaardag van de koning. Terwijl hij door Tilburg wandelde met zijn gezin, genoten Wingman en ik van de rust in huiselijke sfeer. Even onderbroken door een politieauto die met sirenes door de straat ging, gevolgd door een overvliegende helicopter, was het een heerlijk dagje om op de bank te liggen en wat in het huishouden te rommelen. Op veesboek zag ik nogal wat berichten voorbij komen over een nieuw plan van het nieuwe kabinet-in-wording. Hopend dat het zou worden overstemd door de ruis van Koningsdag, werd het bericht naar buiten gebracht dat er waarschijnlijk een variabele motorrijtuigenbelasting gaat komen. Mensen die veel rijden of met een onzuinige auto gaan daardoor meer betalen, weinigrijders met een zuinige auto minder. Het bedrag word berekend aan de hand van de kilometerstand die we elk jaar door gaan geven *smiley met een hand achter z’n oor* hoor ik daar nu iemand “Fraude! Fraude!” roepen? Onder de berichten stonden veel verblufte, boze en huilende smileys. Het deed me denken aan dat zinnetje wat ik regelmatig in radioreclames terug hoor: mensen willen dat er vanalles verandert, maar zelf willen ze niet veranderen. We willen namelijk wel dat de wegen goed worden onderhouden, en dat er zelfs nog wegen bij worden gebouwd, we willen dat er ’s winters word gestrooid en ’s zomers de bermen gemaaid, en we willen dat er geen files meer staan, maar ondertussen willen we daar zo min mogelijk voor betalen *smiley die een smiley door elkaar rammelt* wakker worden mensen! Dat soort dingen kosten gewoon geld! En laten we het dan eens wat eerlijker verdelen. Ja ik had ook liever gezien dat de MRB zou worden verrekend in de brandstofaccijnzen, want dan gaan de vaste lasten een stuk omlaag en hoef ik ook geen belasting aan Nederland te betalen wanneer ik in het buitenland op vakantie ben, maar de overheid kiest er nu voor om het op een andere manier te doen. Waarom is iedereen dan zo geschokt? De gemiddelde Henk en Ingrid, die hun 11.000 gemiddelde kilometers afleggen in een gemiddelde grijze benzineauto van gemiddeld 8 jaar oud, blijven (waarschijnlijk) ongeveer hetzelfde betalen. Mensen die wat meer rijden, ja die gaan iets meer betalen. Mensen die minder rijden zijn in het voordeel. Onder de berichten stonden veel reacties over hoe we worden genaaid, en dat mensen veel geld kwijt zijn omdat ze voor hun werk 100 km moeten rijden elke dag. “Moeten we dan verhuizen?!” werd er met een ietwat boze ondertoon gevraagd. Uhm ja, waarom niet? Ga weer eens ouderwets binnen fietsafstand van je werk wonen, hoef je ook niet meer te klagen over die dagelijkse files. Of ga lekker thuiswerken, zet je werkcomputer in de logeerkamer en geniet van het typen zonder dat je er eerst voor in de rij moet staan op de snelweg of bij het koffiezetapparaat. Of ga eens kijken voor een (op papier) zuinigere auto. Er komen talloze auto’s uit de lease met een klein dieselmotortje. Laag theoretisch verbruik en met 4 jaar op de klok ook lekker betaalbaar. Of wat dacht je van een electrische auto? Niet meteen beginnen te miepen dat je geen ton op je rekening hebt voor een Tesla, een tweedehands Nissan Leaf staat al voor een duizendje of 10 voor je deur aan de stekker. Ik ben benieuwd hoe het idee verder zal worden gaan uitgewerkt. En wat het mij en Wingman zal gaan kosten. Beiden gaan we lopend/fietsend naar het werk, zoals de groene regering het graag ziet, maar op het pad staan wel 2 auto’s uit de eerste helft van de jaren ’90, die door diezelfde regering worden opgejaagd met toortsen en hooivorken *smiley die zit te rillen in z’n tuigje*

Vrijdag mochten we, na een kort weekendje, weer aan de gang in Harlingen. Het was even zoeken naar het juiste werkvak, want de straatnaam en de mootnummers kwamen niet helemaal overeen, maar gelukkig wisten we de kraan te vinden aan de Kimswerderweg. Daar vandaan zouden we de hele dag met 2 auto’s zand rijden naar de Foliepolder, een mooi rondje door Harlingen heen, over de brug en naar het industrieterrein. Het was rustig op het werk, voor veel mensen was het een lang weekend, maar degene die aan de gang waren, stonden gezellig samen in dezelfde moot te prieken. Zo moesten we af en toe even om de vrachtwagen heen draaien die rijplaten aan het laden was, maar ook dat was te overzien. Op de radio hoorde ik iets over het project Mars One, waar mensen aandelen voor kunnen kopen. Het idee is om geld op te halen om een raket met bemanning naar Mars te sturen, en dan vervolgens een 15 jaar lange reallife soap te maken over het leven daar *smiley die aan z’n kin krabt* ik moet er niet aan denken, want zeker de eerste ritjes zullen enkeltjes zijn, en de reis duurt zo lang dat er onderweg al voortgeplant moet worden om te zorgen dat er genoeg mensen zijn om op de andere planeet de camera’s te bedienen. Maar goed, er was geld gevonden via een Deense tussenpersoon die handelde voor een bedrijf uit Tokio. Er werden een hoop technische woorden gesproken over de gang van zaken in de aandelenmarkt, maar de verslaggever op de radio raakte hoorbaar opgewonden toen hij zijn verhaal uiteenzette waarom hij dacht dat we hier wel eens getuigen konden zijn van een grote aandelenzwendel. Meestal merken we dat pas achteraf door de vele huilie huilie-berichten in de krant, maar nu heeft het er alle schijn van dat de mensen van Mars One keihard worden opgelicht, of zelf de oplichters zijn. Voor mensen die ook niks snappen van die hele aandelenmarkt maar het toch wel interessant vinden: kijk Wolf of Wallstreet eens, geweldige film met Leonardo DiCaprio over de hoogtijdagen van geldklopperij in Amerika. Ondertussen was de uitvoerder ook goed voor zijn aandeel in het werk, want hij had voor de schaft patat gehaald *smiley die een kushandje doet* wat een verwennerij weer!

Meestal is die snack de aankondiging van het weekend, maar nu mocht ik nog even een dagje door. Niet met jou, want jij stond in Harlingen, maar met een 10×4. Het was even zoeken, want die auto stond nog in de garage geparkeerd, maar gelukkig was er al een monteur aanwezig, die de laatste tajrippies vastklikte terwijl ik nog snel de bak even inspoot met antikleefmiddel, waarna ik dan toch op pad kon om in Amsterdam een vrachtje asfalt te gaan laden. Als laatste in het rijtje stuurde ik op de A1 tussen de pijlenwagens door, via het werkvak van een andere asfaltploeg, naar ons werk toe. Een indrukwekkend gezicht, eerst al 3 kieptrailers die met de bak in de lucht staan bij de schoonmaakbakken, en daarachter 4 asfaltmachines die schuin achter elkaar teer aan het smeren waren. Omdat de machine iets breder is dan de strook die er word gelegd, kunnen ze niet naast elkaar rijden. Net zoals bij het sneeuwschuiven schoven ze schuin achter elkaar over de brede snelweg heen. Maar dat betekende ook dat ze elkaar niet in konden halen, en om te zorgen dat ze netjes op volgorde bleven, moest ik dat eerste rondje bij 3 verschillende machines kiepen, terwijl een collega met zijn kieptrailer geduldig bij de vierde machine stond te wachten tot alles een stukje was opgeschoven hij dus zijn laatste beetje van de vracht kwijt kon. Vervolgens kreeg ik ook nog eens hulp bij het schoonmaken, waar een extra auto met chauffeur neer was gezet *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een luxe! De fijne snaak moest erbij blijven om de bermen asfaltvrij te houden en hier en daar wat op te ruimen, maar tussendoor kwam hij ook helpen met het schoonbikken van de snep. Afgezien van een paar wachtuurtjes bij de asfaltmolen verliep het werk vlotjes, en bij het derde, voor mij laatste rondje trof ik gelukkig de man van de catering nog, voor een bakkie warme stampot met draadjesvlees-en-champignonnensmurrie *smiley die over z’n buik wrijft* al met al was het een heerlijk dagje, dat thuis werd afgesloten met een welverdiend biertje op de bank voor de tv.

Ook de zondag begon al redelijk op tijd, want we waren getipt dat er bij een tankstation vlakbij een toertocht zou starten met oude auto’s, en zo stonden we in het ochtendzonnetje te kijken naar de vele Triump Spitfires en een enkele Morgan, waarna we bij een bakje koffie en thee bijkletsten met de overoverburen. Maar niet te lang, want ’s middags was het weer tijd voor Formule 1. De mannen stonden in Sochi, Rusland, met een aangename 25 graden, terwijl op de bergtoppen op de achtergrond nog sneeuw lag. De 2 Steigerende Paarden mochten als eerste starten, gevolgd door de 2 Zilveren Sterren, daarachter Ricciardo met zijn Rode Stier, gevolgd door Massa met zijn Williams en op de zevende plek onze Max Verstappen, naast de Nederlands sprekende Hulkenberg in de Franse Renault. De top 10 werd compleet gemaakt met de 2 mannen van Force India in vrolijk roze. De verwachtingen waren hooggespannen voor de race op het Mickey Mouse circuit, vooral omdat Max vorige keer was uitgevallen. Dat er vlak voor de start nog een kapot onderdeel werd teruggeplaatst en dichtgekit, maakte de spanning er niet minder op voor de kijkers. Nog voor de start was er al een uitvaller, toen Alonso zijn bolide tijdens het opwarmrondje bij de ingang van de pits parkeerde. Na een extra rondje om de auto veilig te kunnen bergen, werd er gestart. Ricciardo wisselde van plek met Verstappen en achterin in het veld waren er wat strubbelingen. Palmer en Grosjean kwamen niet verder dan de tweede bocht toen zij na wat carbonfiber-contact hun auto’s in de kant parkeerden. Bottas stuurde zijn Mercedes achter de safety Mercedes aan, gevolgd door Vettel en Raikkonen met hun wild briesende paarden, met daarachter Hamilton in de tweede Mercedes en Verstappen met zijn Rode Stier. De volgorde bleef een paar rondes hetzelfde, tot Ricciardo wederom de handdoek in de ring moest gooien. Blijkbaar had zijn woeste stier zo hard staan stampen dat een achterrem het bijna had begeven. Hij stuurde de pits in maar kwam helaas niet meer uit de pitbox vandaan. Max was de vorige race nog in de bandenstapel geëindigd met haperende remmen, en nu werd hij gewaarschuwd om zoveel mogelijk de voorremmen te gebruiken. Het leek erop dat hij het zekere voor het onzekere nam en langzaam zagen we zijn afstand tot Hamilton oplopen. Gelukkig bleef ook Massa op afstand en zo werd er gereden tot aan de pitstops, waarbij er dan eindelijk wat plekken werden gewisseld. Vettel kreeg daarbij even de koppositie in handen maar moest die weer inleveren toen Bottas de pits uit kwam. Ondanks dat Bottas al een tijdje meedoet in het grote Formule 1 circus, was hij nog nooit als eerste gefinished, en nu leek hij er alles aan te doen om die felbegeerde beker in de wacht te slepen. Hamilton had ondertussen de hoop opgegeven en ook zijn afstand tot de top 3 groeide langzaamaan. Ondertussen scoorde Hulkenberg de punten voor duurzaamheid, want hij wist 41 rondes op zijn ultieme megasofte banden te rijden. Terwijl we Max zagen afzakken naar bijna een halve minuut afstand op Hamilton, was Vettel op jacht naar Bottas, die zo hier en daar werd opgehouden door achterblijvers. Maar in het laatste stukje bleek hij daar nog even profijt van te hebben, toen Massa op een rondje werd gezet en daarbij niet snel genoeg aan de kant ging voor Vettel. Tenminste, dat vond Vettel. Bottas was allang blij dat hij zijn neus uit de banden wist te houden bij een remfoutje en stuurde de Ster dan toch als eerste over de finishlijn. Vettel en Raikkonen maakten het podium compleet, Hamilton verdween snel met zijn ongetwijfeld chagrijnige hoofd in de coulissen en Max pakte punten met zijn vijfde plaats. Spannend, tja wat is spannend, het was geen regenrace met onmogelijke inhaalacties, maar we hebben er evengoed weer van genoten. Nu nog even van het laatste middagzonnetje genieten en dan is ook dit weekend alweer voorbij. Tot morgen snoes, dan gaan wij weer volgas aan de gang om punten te scoren.

Het bericht Geachte Shirley, week 17 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, maandagochtend carpoolde ik samen met een collega naar Harlingen, waar nog meer chauffeurs heen zouden komen, want na de rust van de dag-na-koningsdag werd er nu weer volop gewerkt. Zo was vanaf 7:00 de Kimswerderweg afgesloten voor auto’s, en werden de fietsers met wat aanwijzingen van de verkeersregelaars tussen het werk door gemanouvreerd. Met 6 auto’s en 2 frezen zouden we het asfalt op gaan ruimen, zodat er over een paar weken een compleet nieuw kruispunt over de nieuwe tunnelbak heen ligt. Het was een hoop drukte op een klein stukje, terwijl wij de oude weg opruimden waren ondertussen kranen bezig met het nieuwe werk, werden hekken weggehaald en ergens anders weer neergezet, en tussendoor liepen er dan nog wat mannetjes rond die met de tunnelbak bezig waren. Je snapt wel dat het niet allemaal zo vlotjes ging als de uitvoerder had gehoopt. Gelukkig waren er een hoop auto’s dus kon er tussendoor nog een vrachtje betonzand gereden worden, terwijl de frezen doorzwoegden. Met de middag was het grootste gedeelte alweer klaar, en konden wij alvast een vrachtje brekerzand meeslepen de dijk over, naar de loswal in Schagen. Daar vandaan had de planner nog een paar vrachtjes en uiteindelijk waren we klaar bij de sierbestrating in Winkel. Op de radio waren wat discussies over vrije dagen. Zo was het vandaag de Dag van de Arbeid, volgens de ene juist een dag om te werken, volgens de ander het ideale moment om vrij te zijn. Net zoals 5 mei, de dag dat we vrijheid vieren, iets waar je eigenlijk wel bij stil moet staan, omdat het niet overal vanzelfsprekend is dat je zonder oorlog kunt leven. Werkgevers rillen bij de gedachte dat er in het voorjaar bijna geen week is waarin er gewoon 5 dagen gewerkt kan worden, dus lijkt het mij wel handig om gewoon alle religie-gerelateerde dagen af te schaffen en alleen nog koningsdag en vrijheidsdag vrij te zijn. Hebben we mooi een paar extra vrije dagen om zelf in te delen, en maar 2 weken in het jaar dat we een rare gebroken week hebben.

Dinsdag hadden we een mooi ritje saampjes. Na de drukte van Harlingen vonden we nu de rust tussen Hoorn en Oosthuizen. Bij Oosthuizen word namelijk een bruggetje vervangen, maar dan moet er eerst een brug en een weg naast gelegd worden, dus mochten we de hele dag zand rijden om de dijk te verbreden. Heerlijk op het gemakje genieten van het weidse uitzicht, terwijl we op de radio hoorden dat het bedrijf Van de Bron samen met Tennet een proef gaat starten, waarbij electrische auto’s tijdens de daluren opgeladen gaan worden, en misschien ook gebruikt kunnen gaan worden als tijdelijke opslag. Van de Bron is een klein en nieuw bedrijf, maar timmert aardig aan de weg richting schone energie. Ze kregen landelijke bekendheid toen ze probeerden de Nuoncentrale in Amsterdam te kopen, omdat het stoken van kolen in de stad eigenlijk te absurd voor woorden is. En nu willen ze dus gaan proberen om de spanning wat van de piekuren af te halen. Veel electrische auto’s zijn er nog niet, maar als het aantal groeit gaan we wel tegen het probleem oplopen dat veel mensen tussen 5 en 6 uur ’s middags thuis komen en hun auto aan de lader gooien, terwijl er op dat moment al een grote piek is in het stroomverbruik omdat iedereen dan in huis ook de lichten, tv en magnetron aanzet *smiley met opengesperde ogen* een bedrijf dat vooruit kijkt, wat heerlijk! Het idee is dat je aangeeft hoe laat je morgen weer op pad wilt, zodat de auto niet meteen, maar bijvoorbeeld pas midden in de nacht word geladen, zodat je evengoed om 7 uur weer naar je werk kunt rijden, zonder dat er heel veel druk komt te staan op het landelijke netwerk. Die pieken zijn met ‘vieze’ stroom nog makkelijk op te vangen, door op die momenten even wat meer kolen te verstoken, maar je kunt de wind niet harder laten waaien of de zon feller laten schijnen, dus moeten we proberen om het stroomverbruik wat beter te verdelen over de hele dag en nacht. Juist om die reden zit ik me zo op te winden over het accupakket dat aan de zonnepanelen aangesloten moet worden. Bij gebrek aan een electrische auto moeten we het maar op een andere manier zien op te lossen.

Woensdag mochten we ons weer melden langs de Westfrisiaweg bij Hoorn. Het was een bewerkelijke ochtend met meerdere auto’s die naar diverse stortlocaties reden. En dan ook nog eens met verschillende materialen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* maar gelukkig wist iedereen het juiste werkvak te vinden, en uiteindelijk ook de juiste code in de logistiek-zonder-papier-applicatie. Ja het is even zoeken met al die moderne technologie, zeker als je wat je ouder bent en dikke vingers hebt, maar gelukkig bleven de machinisten op het werk rustig grinniken terwijl de chauffeurs zenuwachtig de verschillende codes via de bak naar elkaar riepen. Dankzij de vakkundige begeleiding had ik ook nog wat tijd om naar de radio te luisteren, want het trending topic ging over 1 van mijn favoriete onderwerpen: koters. Voor het eerst sinds jaren is de bevolking van Nederland gestegen dankzij het aantal statuskrijgende asielzoekers. Voorheen groeide de bevolking altijd dankzij het aantal kinderen dat werd geboren, een aantal dat groter was dan de mensen die stierven. Maar nu waren er minder kinderen geboren dan er mensen dood waren gegaan. Reden tot paniek? Het lijkt mij juist een goede ontwikkeling. Er is al overbevolking op de wereld, en kijk je naar Nederland specifiek dan zie je dat de schoolklassen absurd groot zijn en we enorm veel afval produceren. Worden er minder kinderen geboren, dan worden de schoolklassen kleiner en het onderwijs dus ook beter, en op de wat langere termijn word de berg afval ook kleiner en komt er meer ruimte voor groen omdat er minder woonruimte nodig is. Juist dat tekort aan woonruimte, en vaste contracten en zekerheid, is er nu de reden van dat veel mensen hun kinderwens even op de lange baan schuiven. Een heel normaal biologisch principe: wanneer er tekort aan voedsel en woonruimte is, krijgen dieren minder jonkies (of gaan er veel jonkies dood). Meestal gevolgd door een periode waarin er dan weer veel voedsel is, en de dieren dus gemiddeld wat meer jonkies krijgen. Een natuurlijke golfbeweging. Alhoewel ik me afvraag wat voor invloed de natuur heeft op een diersoort die massaal vast staat op de weg, wanneer er ergens een snelweg is afgesloten omdat er iets was gevonden dat een explosief zou kunnen zijn maar uiteindelijk een onderdeel van een kinderspeurtocht bleek te zijn *smiley die aan z’n kin krabt* dieren die zo in paniek raken op niks overleven het vaak niet…

Donderdag mochten we alleen op pad, met de 440 handtamme Shetlanders reden we van de loswal in Hoorn naar een manege in Kwadijk, waar de viervoeters nieuwsgierig vanuit hun boxen keken wat voor gebouw er over het pad heen rolde. Geen hooi of biks, maar speciaal zand voor een buitenbak, zodat ze weer mooi hun rondjes konden draven. Het was een goudvinkenritje, via het Circuit van Hoorn naar de snelweg, om daarna nog een stukje door een knus dorpje heen te rollen waar we op het gemakkie huisjes konden kijken. Ouderwetse boerderijtjes afgewisseld met nieuw spul, leuk om even rond te kijken. Ondertussen hoorden we op de radio dat er in het Verenigd Koninkrijk grote paniek begon te ontstaan, alhoewel de Britten dat natuurlijk niet echt lieten merken. Al het personeel van alle paleizen was naar het hoofdkantoor geroepen voor een werkoverleg. Zou koningin Elizabeth zijn overleden, of haar man? Of zou ze aftreden? Misschien dat de eeuwige kroonprins het loodje had gelegd? Speculaties alom. Iets waar ze bij de Rabobank trouwens geen tijd voor hadden, want daar was gisteren aangekondigd dat de pinautomaten beter beveiligd zouden worden vanwege al die ramkraken de laatste tijd. Stevige constructies rondom de automaten, en tot die tijd beveilingsmannetjes die ’s nachts de boel in de gaten zouden houden. Iets wat in de Achterhoek niet was gelukt, want binnen 24 uur na de aankondiging van extra beveiliging werd daar wederom een plofkraak gepleegd. Een paardenkoets geladen met buskruit werd op hoge snelheid tegen het gebouw aan gereden, waardoor veel schade ontstond. Hoeveel gulden er precies was buitgemaakt, kon nog niet worden verteld. Wel werd er in de UK verteld wat er aan de hand was, prins Philip, de man van Elizabeth, gaat het na de zomer wat rustiger aandoen. Met zijn 95 jaar maakt hij nog lange dagen, en veel kilometers, want er is bijna geen plakkaat in het land te vinden dat hij niet heeft onthuld. Na het lintjes knippen en gordijnen trekken ging hij dan weer terug naar de vergaderruimte, want er zijn zo’n 280 besturen waar hij in zit. ’s Avonds aan de currschotel en daarna nog even op handen en knieën door de kamer galopperen met de achterkleinkinderen op zijn rug, om de dag af te sluiten met een bakkie thee en een potje scrabble met zijn vrouw, grappen makend over de flaporen van hun zoon of de vreemde klederdrachten van dat Nigeriaanse staatshoofd*smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een zwoeger die man! Dat pre-pensioen heeft ie meer dan verdiend.

Ja en dan was het natuurlijk ook nog eens 4 mei, de dag waarop we stilstaan bij mensen die zijn overleden in de oorlog. Een man had bedacht om in Amsterdam ook een kleine ceremonie te houden voor mensen die zijn omgekomen in de oorlogen waar we nu in zitten. Eerst werd de locatie al aangepast, omdat het anders te pijnlijk zou zijn voor mensen die op weg waren naar De Dam, en uiteindelijk werd het op het laatste moment helemaal afgeblazen. Ik voelde me nogal blasé, waarschijnlijk omdat ik te weinig van de oorlog heb meegemaakt. De opa’s en oma’s praten er niet heel veel over. Een Oma heeft wel eens verteld dat ze hoe dan ook met een boer zou trouwen, want dan is er altijd wat te eten. Een andere Oma verteld zo nu en dan over hoe ze moesten verhuizen omdat haar vader werd overgeplaatst of omdat hun woonplaats zou worden gebombardeerd. Maar verder is de oorlog een ver-van-mijn-bed-show, die alleen maar onwerkelijker word als je de vele films en musicals bekijkt die erover zijn gemaakt. Het is een gebeurtenis die nooit vergeten mag worden. En juist daarom dacht ik dat het wel goed zou zijn om ook stil te staan bij de vluchtelingen, bij de mensen die in bootjes of achterin vrachtwagens proberen een veiliger heenkomen te bereiken, ook al weten ze dat er een kans is dat ze het niet halen. Veel mensen waren beledigd omdat ‘onze’ 4 mei werd gestolen. Dit is ‘onze’ herdenkingsdag, niet die van ‘hun’. We herdenken ‘onze’ ouders en grootouders, niet ‘die gelukszoekers’. Want dat mensen dagen aan het lopen waren om hun trouwring te ruilen voor een zak aardappelen, of dat er een stad compleet werd weggevaagd, dat is iets totaal anders dan wat er nu gebeurt in andere delen van de wereld, waar mensen dagen door de woestijn lopen, hun dorp of stad moeten ontvluchten omdat het word platgebrand of gebombardeerd. Nee, wij herdenken vandaag ‘onze’ strijd, ‘onze’ slachtoffers *smiley die achter z’n oor krabt* dat maakt alleen maar duidelijker dat we niets hebben geleerd van de (wereld)oorlogen die er al zijn geweest, want die begonnen allemaal met een scheiding van ‘wij’ en ‘zij’. Want ‘wij’ zijn de goejerikken en ‘hun’ de slechterikken. Tot we wakker worden geschud door beelden van concentratiekampen en we opeens roepen dat het ‘onmenselijk’ is. Hoezo? ‘Wij’ zijn toch de goede mensen? ‘Hun’ zijn toch maar uitschot? Wat maakt het dan allemaal nog uit?

Vrijdag hadden wij onze eigen strijd te voeren. Hoewel het zoveel minder voorstelt dan wat mensen op andere plaatsen op de wereld meemaken, stuurde ik jou toch met ietwat klamme handjes Amsterdam in om ergens langs een waterkant zand te gaan laden in een bouwput, dat naar een andere bouwput ergens anders in Amsterdam moest. Het was een drukte van belang, maar gelukkig stonden er al 2 auto’s voor ons te laden, zodat ik het spoortje niet zelf hoefde te zoeken. Dat spoor voerde via de ringweg naar een aggenebisbuurt waar het straatvuil uit de uitpuilende vullisbakken vandaan over straat waaide, tussen de schildjes van de wegwerkzaamheden door (is er eigenlijk wel een plek in Amsterdam waar niet word gesloopt, gebouwd of verbouwd?), auto’s stonden tijdelijk op de trambaan geparkeerd en daar tussendoor stuurden wij een knus bouwplannetje op waar de fietsen zelfs binnen de hekken geparkeerd stonden. Het was ongeloveloos, een buurt waarin je arme sloebers verwacht, mensen die weinig centen hebben en dan maar worden ondergebracht in een soort van megastal van meerdere verdiepingen met kleine hokjes. Maar toen we het werk weer af reden, zagen we hoe de parkeervakken langs het werk letterlijk uitpuilden van de dikke bakken. Diverse Audi’s, Land Rovers, een Jaguar F-pace, een nogal dikke uitvoering van de Porsche 911 en een Bentley Continental cabrio, niet echt auto’s die je daar zou verwachten. Toen ik na 2 rondjes met een nog steeds wat verwilderde blik in mijn ogen aanschoof in de grote keet op het werk, hoorde ik dat we mazzel hadden. Meivakantie en 5 mei, heerlijk rustig op de weg *smiley met opengesperde ogen* op een normale dag is er eigenlijk geen doorkomen aan. Tijdens de tweede schaft gaf ook de kraan het op. De mobiele kraan raakte nogal over z’n toeren van al die grote vijfassers die er geladen moesten worden, en gaf met een rookwolkje aan dat het tijd was voor het weekend. Niet voor ons, want wij mochten nog even 2 vrachten zand naar andere klussen brengen, voordat we ons op de zaak konden melden voor de vrijmibo. Enigszins tipsy maar wel helemaal tot rust gekomen, gleed ik die avond m’n bedje weer in.

Om zaterdag eerst eens lekker uit te gaan slapen. Samen met Wingman en een klein katertje lekker lang onder de klamme lappen blijven liggen *smiley die zich nog eens uitrekt* om daarna te brunchen met een gebakken eitje, voordat we in de auto stapten naar Vader en Moeder. Hoewel er hier en daar al driftig werd gemaaid en geschud op de groene akkers, was er bij m’n ouders besloten om nog even te wachten met maaien. En dus gingen Wingman en Zwager alvast aan de slag met het klaarzetten van de machines, zodat alles klaar staat wanneer het grote feest weer losbarst. De tuin werd wel gemaaid en samen met Nichtje haalde ik nog even de koeien uit het land, voordat we aan de koffie gingen en weer in de auto stapten naar huis. Lekker zo’n relaxdagje, zouden we eigenlijk vaker moeten doen.

En daarom gingen we zondag nog eens in de herhaling. Eerst wat uitslapen en daarna met de brommer naar Vriendin, die een proeflesje ging volgen met de tweewieler. We brachten haar in stijl naar de rijschool, achterop een luid ploffende chopper, waarna Wingman en ik konden kijken hoe ze tussen de pilonnetjes door tufte. Daarna stapte ze bij mijn luid ploffende toermachine achterop, om via een toeristische route en een terrasje in de stad weer richting huis te toeren. Lekker in het zonnetje *smiley met een grote zonnebril op* ideaal weer om lekker uit te waaien. Nu nog even genieten van de zondagsrust op de bank, en dan op tijd te bed, want morgen mag ik weer vroeg op pad met de tienwieler.

Het bericht Geachte Shirley, week 18 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, maandag hadden we een mooi ritje in en om Amsterdam. Zand laden bij de loswal naast de Coentunnel, dat ging naar een werk naast op-/afrit 116, daar konden we dan weer grond laden voor het gronddepot dat net voor de Coentunnel tussen de struiken en het water verstopt ligt, om vervolgens de tunnel door te duiken en weer een vracht zand te laden. Heel efficiënt allemaal, meestal gaat het vol heen en leeg terug. Iets minder efficiënt was de overdaad aan medeweggebruikers, die er gek genoeg ook allemaal bij dezelfde afrit als ons er af moesten *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* vreemd genoeg zitten er niet alleen wat woonwijken, maar ook een industrieterreintje bij de afrit *smiley die aan z’n kin krabt* het zal toch niet zo zijn dat alle mensen die in die wijken wonen, ergens anders werken, en mensen van verder weg naar dat industrieterrein komen? Hoe zit dat eigenlijk in Amsterdam, kan iedereen die daar woont er ook werken? Of zullen er dan tekort arbeidsplaatsen zijn, of tekort woningen? Ondertussen trok de ochtendspits aan ons voorbij en werd het een normale dag op de Ring Amsterdam. In sommige opzichten alsnog een rustige dag, want het duurde tot de lunch tot we een keer stil kwamen te staan voor de tunnel. Hoewel er dan veel word geklaagd dat het allemaal zo lang duurt, kregen wij geeneens de tijd om ons kwartiertje erop te zetten. Uiteindelijk wisten we 9 vrachten zand en 9 vrachten grond op de teller te zetten, voordat jij in de rusthouding ging en ik in de Skoda stapte richting huis.

Om dinsdag eerst even kort uit te slapen. Geen vrachtwagens, kuubs en stoere praat vandaag, maar kant, tule en vrouwenpraat. Zusje is druk met de voorbereiding voor haar Grote Dag, en daar hoort een Grote Jurk bij. Geheel in stijl met Say Yes to the Dress gingen moeders en de 2 zussen mee voor een keurende blik en opbouwende feedback. En zo zaten wij dinsdagochtend in een kamer vol met stofjes in alle kleuren wit je die kan bedenken, met en zonder glimmers en steentjes en kant. Zusje omschreef haar idee van de jurk aan de verkoopster, terwijl ik alvast in de rekken begon te neuzen. Onze smaken verschillen nogal, bleek al snel, en terwijl Zusje in de kleedkamer in een korset werd gehesen, liet ik wat ideeën voor mijn Grote Dag aan Moeder en andere Zusje zien *smiley met een grote grijns* van TE kort tot ouwelijk, van Karin Bloemen-stijl tot je-bent-niet-in-Kroatië-hoor. Zusje liet de diverse jurken zien, terwijl ze stoeide met een sleep, hakken en een krukje keken wij toe en gaven we ons oordeel, maar er was duidelijk 1 jurk waarbij haar ogen meer glommen dan de glitters op de luxe stof. Uiteindelijk kozen we met gezamenlijke overeenstemming voor de jurk die ze als eerste had gepast, nadat we gezamenlijk alle anderen jurken hadden afgewezen. Ik vraag me af of de verkoopster vaker van zulke klanten heeft, die zo kieskeurig zijn op een aparte manier. Even in het decolleté gluren omdat het kant niet mooi doorloopt, of juist het kanten werkje afkraken omdat het eruit ziet als iets van de markt. Terwijl ik in de rekken bleef zoeken naar alles wat ‘anders’ was, en bijna begon te twijfelen of ik niet in de winter wil trouwen vanwege dat leuke bonten bolerootje, vertelde ik over mijn schoonheidsspecialiste, en of Zusje die ook nog wilde huren voor een week. Want bij de voorbereiding hoort ook nog een spraytan, een half jaar van tevoren, zodat je een eventuele foute oranje kleur er nog af kan boenen, en een gezichtspeeling een week van tevoren, zodat je niet zit te schilferen onder de sluier, en dan natuurlijk nog een complete lichaamswaxbeurt, want het enige wat er boven de jurk uit mag komen is een stralend gezicht, en geen piekende borst- of okselhaartjes. In gedachten zag ik mijn visite al naar me kijken, “is dat een nieuwe trend, dat zwarte kant over je decolleté?” *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* nee hoor, dan liever een wit bonten bolerootje over een te kort roze-met-kant jurkje. Lekker fout, heerlijk.

Woensdag dook ik weer volgas de mannenwereld in. Jij was een dagje op pad geweest met een inval-chauffeur, en waarschijnlijk was dat iemand met korte pootjes en een brede rug, want de stoel moest helemaal opnieuw ingesteld worden op mijn maten. Terwijl ondertussen Radio NL door de cabine klonk *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* zocht ik alle vieze doekjes bij elkaar om daarna bijna kokhalzend nog een keer met de deur te wapperen in de hoop het glassex-aroma uit de cabine te krijgen. Lekker mopperend reed ik met mijn ochtendhumeur en een sigaartje vanaf de loswal naar Vijfhuizen met een vrachtje zand. Het werd een heerlijk dagje rallyrijden over de A10, de A4 en de nieuwe A9 om Badhoevedorp heen, waarna we via de provinciale weg het werk indoken tussen de nieuwe hoogspanningsmasten. In tegenstelling tot wat ik eerder had meegemaakt op dat werk, verliep het allemaal erg vlotjes, en langzaam klaarde mijn humeur wat op. Ook een beetje geholpen doordat we op de Ring veel auto’s inhaalden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* geeft toch een goed gevoel, dat je met een vrachtwagen eindelijk eens wat terug kunt doen tegen al die aso’s die je normaal gesproken in de weg rijden en vervolgens uit het zicht zijn voordat je er wat aan kunt doen. Tijdens de middagschaft werd de tunnel nog even dichtgegooid, maar gelukkig konden wij er net voor de file vanaf, en was de drukte alweer voorbij toen we ’s middags de boel afsloten, jij op je logeeradres, ik in de carpoolauto richting huis.

En diezelfde carpoolauto werd donderdag voor mijn neus weggekaapt, zodat ik een ander uit het rek moest zoeken. In de gezellige file op de A7 toerde ik naar jou toe, iets later dan verwacht maar toch gooide ik voor de zekerheid eerst nog even de tank vol voordat we op pad gingen naar de andere kant van Amsterdam. We mochten weer naar dat klussie waar we vorige week vrijdag ook reden, en eigenlijk kwam het wel goed uit dat ik niet al voor 7 uur al een kwartiertje stond te maken op het knusse bouwwerk. Terwijl de mobiele kraan als een malle stond te scheppen, waren we met 3 kiepauto’s, 2 verkeersregelaars en een vrachtwagen met betonplaten aan het mikado’en. Het duurde 20 minuten voordat we konden laden, maar we hebben geen 5 minuten stil gestaan. In gedachten hoorde ik Wingman alweer zeggen “wat loop je nou te mopperen?” Ja mopperen, mooi woord is dat. Mopperen. Terwijl ik het hardop nog een paar keer herhaalde, mop-puh-run, reden we met een vracht zand via 1 van de vele tunnels die Amsterdam rijk is weer naar de Ring, om tussen de drukte door te horen dat de avocado sinds kort een ‘superfood’ is. En gek genoeg kwam er meteen slecht nieuws achteraan, want er verschijnen steeds meer mensen op de eerste hulp, omdat ze zich in de vingers hebben gesneden bij het aansnijden van de fruitachtige groente *smiley die achter z’n oor krabt* ik weet niet wat er erger is, dat mensen niet eens meer normaal een groente met daarin een grote pit kunnen snijden, of dat er nu waarschuwingsstickers op geplakt moeten worden. Dit is een mooi voorbeeld van de rubbertegel-generatie. Iets waar we ook mee werden geconfronteerd toen we weer Amsterdam indoken, want de fietsers en scooters rijden daar rond alsof ze onschendbaar zijn. Ik begin te begrijpen wat de collega’s vorige week bedoelden toen ze zeiden “het is meivakantie en bevrijdingsdag, daarom is het zo absurd rustig.” Want we stonden in de file voor een rotonde waar een constante stroom fietsers genoot van de voorrang terwijl de automobilisten met een beginnende nekhernia in hun dode hoek probeerden te gluren of ze er misschien al tussendoor konden duiken. Wachtend tot er ruimte was, lachte ik om mezelf. Ik heb nog wel eens gezegd dat ik een leven wilde zoals die meiden van Sex and the City, lekker lunchen in hippe kleren met trendy vriendinnen in een fancy eettent, waar ik op mijn hakken heen trippel, om vervolgens door te trippelen naar een galerie of ander cultureel hippigheidje *smiley die omrolt van het lachen* nu ik deze ratrace zo aan me voorbij zie trekken, denk ik dat ik nooit een Sex and the City leven zou kunnen leiden, ik zou kopje onder gaan in de ongeschreven regels van de stad en verzuipen in al het gebruis. Gelukkig was het stort een oase van rust binnen alle trendigheid. Een zandvlakte met een shovel, een keet en een uitvoerders-vergadering waar gevulde koeken werden uitgedeeld. En zo genoten de machinist en ik in het zonnetje naast de keet van verse koek en thee. Ja ’s ochtends was het nog te doen, ’s middags liep het kwik sneller op dan het aantal vrachten op de bon en werd de bruisende stad broeierig, geen korte rokjes en vrolijke gelach vanaf de terrassen, maar broeierig en prikkelbaar, alsof er nog maar een klein vonkje nodig was om iedereen in grote woede te laten uitbarsten terwijl ze op weg waren naar een fijne middag in de zon op hun veelsteduurbetaalde mini-balkonnetje in de rook van de barbecue van de benedenbuurman. Het ideale moment om uit te zwaaien en de koelte van de kust op te zoeken, want de planner had nog een vrachtje gralux naar Schoorl voor ons geregeld. Heerlijk om de dag zo te kunnen afsluiten *smiley die met z’n shirt wappert*

Vrijdag ging het iets anders. De planner had een stapeltje bonnen voor ons klaargelegd, en ik besloot dat we tijdens zo’n klussendag dan lekker ons eigen plan konden trekken. Het kwartiertje sloegen we over, de ontbijtcrackers nuttigde ik onderweg naar het laden voor de tweede vracht, nadat de planner die had omgewisseld met een andere vracht. We zouden de hele dag onder de rivier rijden, Amsterdam, Bloemendaal, met een klein uitstapje boven water om te laden bij de loswal in Beverwijk. Ach ja, Bloemendaal, een plaats waar de 4×4-dichtheid bijna nog hoger is dan op Vlieland, maar zet een bordje en een schrikhek op de weg en de paniek is compleet. Eerst mochten we een vracht korrel naar de achterkant van het werk brengen, tussen de bomen en villa’s door over de glooiïngen van de duinen, en daarna een vracht zand bij de keet, maar dan via een veredeld fietspad gevolgd door een zandpad, tussen de bomen en grootse panden door. Heerlijk als je zo kunt toeren in de baas z’n tijd. Na al die joligheid reden we weer naar Amsterdam, waar we op een depotje van een leidingwerker mochten kiepen. Het depot oprijden ging nog, daarna moesten we 4 keer steken om de vracht zand op de juiste plek te krijgen, om vervolgens achterwaarts weer richting de weg te steken voordat we het werk konden verlaten *smiley met klamme handjes* gelukkig was het niet zo warm als gisteren en begon het zelfs nog wat te miezeren, zodat de rijplaten wat gladder werden en het manouvreren wat makkelijker ging, zodat we met iets minder steken uiteindelijk het hele depotje vol konden storten, voordat we gingen laden voor de Zuidoostbeemster, waar we voor de eerste keer een kijkje konden nemen bij de nieuwe sierbestratingsvestiging. Na een kort kijkje in de showtuin keerden we huiswaarts, en met gesmeerde kleppen dook jij het weekend en de wasstraat in.

Zaterdag: vergadering, boodschappen, huis schoonmaken, verjaardag vieren.

Nee Wingman, zo kort kan ik het niet houden. Want alles wat tijdens het chauffeursoverleg werd besproken is dan wel geclassificeerde informatie, maar dat ik zo in het zonnetje werd gezet *blozende smiley* en dat de schalen met mijn zelfgebakken ontbijtkoek helemaal leeg werden gegraaid, wou ik toch wel even vermelden. Verder werd er nog wat verteld over hoe het er bij de verschillende divisies voor staat, het grote werk dat in de bouwvak staat gepland, en wat er gaande is met de nieuwe boordcomputer. Na de gezelligheid met de chauffeurs was het tijd voor de hectiek van de supermarkt, maar gelukkig was Wingman daar om mij bij te staan. Het huis nog even aan kant maken en vervolgens met de zondagse kleren aan en de haren in de krul wachten op de visite, want ik vierde ’s avonds mijn verjaardag. Rent-a-Friend had een gemêleerd gezelschap mijn kant op gestuurd en de kamer zat helemaal vol. Tussen het koffieschenken en gebak uitdelen door probeerde ik wat praatjes te maken met de gasten, ondertussen druk kadootjes uitpakken en iedereen bedanken. Wingman verwende me met een kado in Sex and the City-stijl, 3 dagen Milaan *smiley die zit te glimmen in z’n tuigje* de roze rolkoffer die ik daarna kreeg, paste daar mooi bij. Voor onderweg nog een lekkere chocolade reep, een proeverijtje van whisky’s en een leesboekie. Om in het hotel de boel dan netjes bij te houden met een luxe gezicht-cleaner en lekkere body oil *smiley die glundert* en na de citytrip weer fijn thuiskomen in alle kneuterigheid bij een koekoeksschoteltje van oma, een foto van mijn lieve nichtjes en Hollandse pot met lekker vlees van de kwaliteitslager. Ja ik ben weer heerlijk verwend *smiley die een kushandje doet* het was inmiddels al zondag voordat de laatste visite de deur uit ging *smiley met het schaamrood op de kaken* en ik in een hoek van de bijkeuken nog een tas met chips en nootjes zag staan, die eigenlijk ook nog op tafel hadden moeten staan. Gelukkig had ik wel genoeg kaas, vlees, druiven en tomaten van verschillende kleuren uitgestald, want ik heb niemand horen klagen.

Zondag begon met uitslapen, brunchen met de laatste gebakjes en daarna lekker voor de tv om Formule 1 te kijken. Helaas was het plezier van korte duur toen Max er in de eerste bocht al werd uitgetikt door Bottas en Raikkonen die in zijn binnenbocht zaten. Raikkonen zelf was ook klaar, en Bottas eindigde later in de race langs de kant met motorproblemen. De eerste rijders, Hamilton met zijn Zilveren Ster, Vettel die zijn Steigerende Paard de sporen gaf en Ricciardo die er achteraan stampte met zijn Rode Stier, moesten allemaal de eer hooghouden nu hun teammaatjes het veld hadden geruimd. Sterker nog, de rest van het veld eindigde allemaal op een ronde achterstand. Ja ik had er een heel mooi verslag van kunnen doen, maar nog enigszins woesie van de appelcider en overdaad aan gebak kon ik me niet helemaal over de teleurstelling van Max zijn DNF heen zetten. Ach over 2 weken weer een nieuwe kans. Maar nu eerst de koelkast nog even plunderen en een originele lunch maken voor morgen *smiley die in z’n handen wrijft*

Het bericht Geachte Shirley, week 19 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een rustige zondag was het maandagochtend even paniek, want ik kon jou niet zo snel vinden. In het weekend hadden de mannen van de garage namelijk jouw bullbar verwijderd, en plotseling viel je een stuk minder op in de lange rij van rood-met-witte-letters. Maar gelukkig stond je er nog wel tussen, dus konden we op tijd op pad naar Amsterdam, waar we een vrachtje fijn grind gingen laden voor Bergen. We waren er voor 8 uur, dan zijn er behalve de stratenmakers en ander werkvolk nog maar weinig mensen op straat. Sterker nog, zelfs de krantenbezorgers gaan daar wat later langs de deuren dan in andere plaatsen. Maar dit keer was het wel een voordeel, want in het smalle weggetje waardoor we achteruit naar het werk toe moesten rijden, was weinig ruimte om haastige forenzen te passeren. Na het uitsmeren van de vracht keerden we terug naar Amsterdam om wat zand uit te venten op het eiland IJburg en langs de rand van een nieuwbouwwijk in Weesp. Wat makkelijker klinkt dan getypt, want de hele situatie rondom de loswal in Diemen was al enige tijd aan het veranderen, maar ik kan me de laatste keer haast niet meer herinneren dat we daar waren geweest. De route naar de snelweg en naar Weesp was zo veranderd dat we met klamme handjes en een klam stuur op de losplek aankwamen. Daarna konden we laden voor een klusje in Rozenburg, wat weer een nieuwe uitdaging met zich meebracht, want we moesten op de Aalsmeerderweg wezen, maar die is in 4 verschillende stukken verdeeld door overstekende provinciale wegen *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig had de uitvoerder een huisnummer voor ons en konden we de dag vol maken in de zandbaan. Heerlijk studderen, tot er de laatste rondjes een extra auto bij kwam. Een Ginaf op grote wielen, en hoewel het volgens sommige mensen bijster weinig uitmaakt, kwam die een stuk verder dan mijn MANnetje op kleine wielen *smiley die diep zucht* wat een tegenvaller weer op het laatste stukje van de dag.

Gelukkig hadden we dinsdag een makkelijker ritje, klei laden in een dorpje wat maar weinig mensen kennen, Tuitjenhorn, en lossen in een ander onbekend dorp, Broek op Langedijk. In het ene dorp word een nieuwe weg aangelegd om het vrachtverkeer van en naar de grote bedrijven buiten de antieke en krappe dorpskern te houden, in het andere dorp is onlangs de weg rondom het winkelcentrum ook een stuk veranderd en moet er nu, geheel tegen de trend in, een minder diepe bodem in een doorgaande sloot gemaakt worden. Terwijl de mannen bezig waren met knappe beschoeiing neerzetten, kiepten wij de bodembedekking bij de kraan. Het was een ietwat bewerkelijk rondje met een aantal rotondes waar fietsers van beide kanten voorrang kregen, en even rustig de benen strekken op het stukje provinciale weg op de route lukte ook niet erg, want nog voordat we de topsnelheid haalden, stond het volgende verkeerslicht alweer op rood. Op de radio was het ook een drukke bedoening, want na 2 maanden (waarvan 17 daadwerkelijke werkdagen) was de kabinetsformatie voorbij. Het lukte niet, de diverse partijen zouden er samen niet gaan uitkomen. Hoewel veel mensen dat niet echt fijn vonden, leek het mij wel goed nieuws. Gisteren was er op het nieuws dat het begrotingstekort aan het slinken is, en dat de landelijke schuld blijft dalen zolang er nog geen nieuw kabinet is en er dus geen veranderingen in belastingen of subsidies worden gedaan *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* heerlijk als passiviteit zo in je voordeel kan werken. Alhoewel dat de medewerkers van het Blokker-concern weinig kan schelen, want zij kregen te horen dat er meerdere winkels dicht gaan en dat er zo’n 1900 mensen ontslagen gaan worden. Ook worden er een aantal andere winkels verkocht, want winkels als Leen Bakker, Xenos, Big Bazar en Intertoys hoorden ook bij de grote groep. Hopelijk loopt het met dit oudhollandse bedrijf niet zo af als met V&D, dat pas echt populair werd bij de laatste leegverkopen.

Woensdag mochten we weer van Tuitjenhorn naar Broek op Langedijk rijden. Ondertussen begon te temperatuur alweer aardig op te lopen. Gistermiddag was het drukkend warm, maar nu begon dat in de loop van de ochtend al. Hoewel ik er met die warmte niet echt aan moet denken, kwam het nu wel veel ter sprake: roken. Een jaar geleden was er begonnen met het plaatsen van ‘afschrikkende’ plaatjes en teksten op sigaretten- en sigarenpakjes, en vanaf deze maand zou het verboden zijn om pakjes zonder die toevoegingen te verkopen. Fijn, al die toevoegingen, alsof er nog niet genoeg in de tabak zelf zat *smiley die aan z’n kin krabt* en dan bleek er ook nog eens uit onderzoek dat het helemaal niet zo afschrikwekkend werkte als was gehoopt. Rokers vinden de foto’s van zwarte tenen en het bekende gaatje-in-de-keel zo vergezocht dat het niet meer geloofwaardig overkomt. De miniverhaaltjes over doodgeboren kindjes zouden wel iets meer effect hebben, maar dan nog komt men volgens de onderzoekers terug op hetzelfde punt: verstokte rokers sluiten hun ogen (of stoppen hun rookwaar in een andere verpakking) voor dit soort argumenten, de mensen die misschien wel willen stoppen weten al dat het slecht is. De ene kun je toch niet meer overhalen, laat die maar lekker tabaksaccijns betalen, de andere is meer geholpen met bijsluiters over de mogelijkheden om te stoppen. Maar er was ook goed nieuws wat de accijns betrof: het is namelijk definitief dat er vanaf 2019 tol gaat worden geheven op Duitse snelwegen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dat worden heel avontuurlijke vakanties over de B-wegen over 2 jaar. Ik kijk er nu al naar uit!

Donderdag had ik iets anders om naar uit te kijken, namelijk de file voor de weegbrug op stort Nauerna. Precies zoals gehoopt stond er een lange rij, zodat we er rustig aan een kwartiertje op konden smokkelen, terwijl ik mijn ontbijtje naar binnen werkte. Even leek het niet te gaan lukken, toen er zelfs 2 weegbruggen open gingen voor het ingaande verkeer, maar gelukkig bleef de man achter de computer op zijn eigen tempo doorwerken, zodat we evengoed dik 20 minuten werk hadden. Na de hittegolf van de afgelopen 2 dagen was de temperatuur nu een stuk aangenamer en met de miezerregen erbij was het heerlijk verfrissend weer. Na het lossen langs de N241 bij Schagen reden we in de file weer terug richting Nauerna, terwijl ondertussen het zonnetje langzaam begon door te breken, maar niet voordat er een donderklap onder jouw chassis vandaan kwam *smiley die versuft om zich heen kijkt* de auto’s naast ons hadden weinig ruimte om verschrikt de berm in te sturen, want we reden bumper aan bumper omdat er op de linkerbaan een paar forenzen te dicht op elkaar hadden gereden. Na een snel kijkje onder de auto bleek 1 van jouw luchtbalgen het te hebben opgegeven, daardoor konden we de derde as niet meer omhoog trekken. Niet ideaal om de zandbaan mee te trotseren, maar we konden de dag in ieder geval vol maken. En die ochtend zat de dag letterlijk vol. Hoewel er op de radio werd gezegd dat het nationale ‘op de fiets naar het werk-dag’ was, waren er erg veel mensen met de auto onderweg. Gelukkig hadden we er ’s middags weinig last meer van, en konden we zonder verdere vertraging niet alleen 5 vrachten wegbrengen, maar stonden we ook mooi op tijd in de garage voor een nieuwe luchtbalg en een knijpje vet hier en daar.

En zo konden we vrijdag weer fris en fruitig op pad. Weer hadden we een goudvinkenritje, vanaf de loswal in Amsterdam naar de nieuwe afritconstructie van de N244, bij het viaduct over de A7 boven Purmerend. Hobbelend over de spitsstrook langs de Wijde Wormer hoorde ik op de radio dat 1 op de 8 mensen watsept achter het stuur. Bij de groep onder de 35 jaar is dat zelfs 1 op 4 *smiley met opengesperde ogen* terwijl tegelijkertijd wel iedereen zich bewust is van het gevaar om op je telefoon te kijken tijdens het autorijden. Ik nam mezelf meteen voor om niet meer naar mijn telefoon te grijpen, tot ik op het nieuws hoorde dat er een nieuwe manier is gevonden om toch zwanger te kunnen worden: in plaats van de dure en ingrijpende IVF-behandeling kun je namelijk ook je eileiders door laten spoelen met papaverzaadolie *smiley die achter z’n oor krabt* nu ben ik wel heel erg voor alternatieve geneeskunde, maar misschien is dit wel weer heel erg alternatief. Dit gaat wat verder dan een delirium veroorzaakt door een vreemd kruidenmengsel waarna je alle ziekigheid eruit zweet bij een kampvuur. Hopelijk word het nieuws wel goed doorgegeven in de wandelgangen, want papaver zal dan wel goed zijn, papaya word juist gebruikt als anticonceptie. Dat kan je dus beter laten staan, net als ananas en jeneverbessen. Maar alle gekheid op een stokje: applicaties als veesboek en watsep zijn bijna niet af te sluiten. Ze duiken zo diep in je limbisch systeem dat ze kietelen aan je reptielenbrein, doordat ze je bij elk piepje of trilling het gevoel geven dat er iemand aan je denkt, dat er iemand iets van je wil weten, dat je bij de groep hoort en belangrijk bent *smiley die zit te glunderen in z’n tuigje* geen fijner gevoel dan dat! En zeker bij veesboek is het dan heel erg verleidelijk om nog even door te scrollen naar wat voor berichten er nog meer op je tijdlijn staan. Gelukkig hebben we tegenwoordig onze prefrontale cortex die ons er bewust van kan maken dat we iets doen wat niet goed is, en dat we er beter mee kunnen stoppen. Helaas werkt ook dat gedeelte van het nieuwerwetse brein niet meer optimaal wanneer we een beetje afgeleid zijn (door het verkeer om ons heen) of een beetje moe zijn (omdat we gisteravond net iets te lang op veesboek hebben rondgehangen, net als de avond ervoor), en dus zitten we met zijn allen vast in een vicieuze cirkel waar we alleen uitkomen als we rigoureuze stappen nemen. Helaas is het mij ook pas 1 keer gelukt om zonder telefoon op het nachtkastje te slapen. Nouja, hoop houden, wie weet leer ik het nog eens.

Zaterdag had ik weinig tijd om met m’n telefoon bezig te zijn. De dag begon met shoppen bij de bouwmarkt. Al een paar maanden geleden was de schutting gesneuveld bij een storm, maar nu het mooie weer en de kans op topless zonnen er weer aankomt, word het toch wel eens tijd om wat knap spul neer te zetten. En dan vooral stevig. Terwijl Wingman, Snor en Buurman hun spierballen lieten rollen en met groot gereedschap de houten schuttingdelen te lijf gingen, waren Buurvrouw, Buurmeisje en ik druk bezig met onkruid wieden en het konijn geknipt gras voeren. Na een paar uurtjes en een paar kadetjes met gebakken ei en kaas stond alles overeind en konden we over de schutting naar elkaar roepen hoe netjes het eruit zag. Tijd voor Wingman en mij om op te tutten voor een verjaardag, waar we na een proeverijtje van kwarktaart en een lekker koppie soep ook weer afscheid namen, om uitgeteld op de bank te gaan liggen. Nog heel even van de vrije tijd genieten.

Want zondag mochten we ook weer vroeg op. Vader en Moeder hadden besloten dat ze niet elke dochter en elke schoonzoon een apart kado wilden geven, maar dat we gezamenlijk naar hun toe zouden komen voor een groepskado *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* al 5 verjaardagen lang zaten we te gissen wat het zou kunnen zijn, maar het enige wat Moeder erover wilde zeggen was “als het mooi weer is, moet je je zwemkleren maar mee nemen.” Tenenkrommend! Sterker nog, gisteravond viel ik bijna in slaap op de bank, maar eenmaal in bed kon ik niet meer slapen van de spanning. En nu zaten we allemaal bij Vader en Moeder aan de koffie en thee met gebak, zonder ook maar iets te weten van wat er ons te wachten stond. Iets over de erfenis, een belangrijke mededeling over het bedrijf? Waarom moesten we hier allemaal zo op tijd al zijn? De verwarring werd alleen maar groter toen ook Oma erbij werd gehaald, en Nichtje met haar gezin, die toevallig bij Oma op visite waren. Nu wist ik het echt niet meer. Tot we met z’n allen naar buiten werden gedirigeerd en er een helicopter over de stal heen vloog. Gebeurt vaker, maar deze bleef wel erg lang rondcirkelen en landde toen in het weiland naast ons. Vaders grijns groeide toen bij ons het besef kwam dat we een rondje zouden gaan vliegen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat waanzinnig gaaf! Voor mijn achttiende verjaardag had ik al eens een rondvlucht gekregen, maar nu konden we met de 3 zusjes samen de lucht in. Eerst was er koffie en gebak voor de piloot en zijn eerste klanten, daarna gingen de zwagers een rondje vliegen, maar na weer een bakkie koffie en een krentenbol waren de 3 meisjes dan aan de beurt. En het was waanzinnig gaaf! Klinkt niet erg geloofwaardig voor iemand die nog nooit op vliegvakantie is geweest omdat ze vliegen eng vind, maar wanneer je de motor achter je op toeren hoort komen en de propellor het gevaarte omhoog begint te trekken, dat geeft gewoon een onwijze kick! De achterkant kwam omhoog, we kwamen los van de grond en voor we er erg in hadden was het weiland onder ons veranderd in een speelgoedstadje dat al snel over ging in het weidse landschap. Welk landschap precies is van bovenaf lastig te zien, je moet al bijna de wegen precies gaan volgen en zoeken naar kerken of grote hotelgebouwen om iets bekends te zien, maar ondertussen vlieg je met een gangetje van 140 km/h voorbij. Na Alkmaar ging het richting Wijde Wormer, doorklieft door de zwarte streep met speelgoedautootjes die de piloot aanwees als A7, en daarna zochten we het groen van de duinen en de boulevard van Egmond aan Zee op, om over de bomen weer terug naar de landingsbaan te gaan. Het is zo gaaf! Noord Holland is zo klein maar op sommige plekken ook zo mooi van bovenaf, het halfuurtje vloog heel letterlijk voorbij. We stapten alledrie met kriebels in onze buik uit, zo onder de indruk dat we er wat stillig van waren. Zelfs Moeders beroemde bierpannekoeken, die meestal het hoogtepunt van de dag vormden, vielen nu in het niet. Lieve Vader en Moeder, heel erg bedankt voor dit waanzinnig mooie kado *smiley die een kushandje doet* het is alle spanning meer dan waard geweest.

Het bericht Geachte Shirley, week 20 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een indrukwekkend weekend mochten we maandag gelukkig uitslapen van de planner. Eerst een vrachtje zand laden bij de loswal in Alkmaar voor een kinderboerderij, en daarna mochten we weer naar Nauerna om schoongemaakt zand te rijden naar de N241 bij Schagen. Maar dat duurde slechts 2 rondjes, toen had de planner weer iets anders voor ons bedacht. Er was nog wat speciaal zand nodig bij een sportveld, en de collega die daar al reed zou het niet allemaal gaan redden, dus mochten wij hem gaan helpen. Ondertussen hoorde ik op de radio dat er wat regeltjes van veesboek waren uitgelekt, over wat er wel en niet in beeld mag komen bij de livestreamfilmpjes die je daar kunt maken. Van een paar rechtszaken kort geleden wisten we inmiddels dat je niet live voor de camera mensen mag verkrachten en/of vermoorden. Zelfverminking daarentegen mag dan wel weer. Maar dat was wel duidelijk, want filmpjes die veel worden gedeeld, zijn vaak dodelijk voor iemands imago. Iemand anders dood maken mag dus niet, maar het mishandelen van kinderen of dieren weer wel. Snap jij het nog? Terwijl wij van het voetbalveld nog wat zand naar een nieuwbouwwijk reden, was er ook wat te doen over de toekomstige filmpjes van de bodycams van politieagenten. De agenten kunnen zelf kiezen wanneer ze die aan of uit zetten, dus komt alles wel eerlijk in beeld, of alleen als het hun het beste uitkomt? En mogen mensen die in een proces worden meegesleept dan ook naar die beelden kijken of niet? En hoe zit het dan met de privacy van mensen die er niets mee te maken hebben maar toevallig wel in beeld zijn? Een hoop uitzoekwerk dus nog. Maar als het goed is word dat bij slachthuizen juist minder, want daar gaan straks de camera’s continue draaien om ervoor te zorgen dat er geen dieren meer worden mishandeld. Als het goed is gaan er straks dus geen slachthuisfilmpjes meer viraal op veesboek.

Dinsdag mochten we weer eens naar Den Helder. Dat was alweer een tijd geleden, en we hadden nu ook nog eens een heerlijk goudvinkenritje. Op het ene depot moesten we compostachtig spul laden, en dat 2 kilometer verderop op het andere depot weer storten *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een heerlijk dagje in de zilte zeelucht met een sterk compost-aroma. Ondertussen hoorden we de hele ochtend weinig ander nieuws dan over de aanslag die er gisteravond was gepleegd in Engeland, bij een concert van Ariane Grande. De speculaties gingen nog alle kanten op, maar het was wel al vrij snel duidelijk dat het bij IS vandaan kwam. In de loop van de dag liep het dodental op van 19 naar 22 en er waren nog steeds mensen vermist. Zou dit het breekpunt worden? Is IS nu te ver gegaan door kinderen aan te vallen, zullen medestrijders zich nu tegen hen gaan keren? Of is het echt zo erg dat er mensen juichende berichten twitterden, omdat dit juist een goede vergelding is voor alle gestorven kinderen in Syrië? Het is angstaanjagend, maar het ergste is misschien nog wel de machteloosheid, dat er niets is wat je nu direct concreet zou kunnen doen om datgene wat er gaande is in de wereld, te stoppen.

Voor veel mensen in Groot Brittannië stond de wereld stil, maar ondertussen draaide alles in andere landen gewoon verder. Zo werd er in Nederland weer gesproken over de energietransitie. Het was de bedoeling dat we minder zouden gaan gebruiken, dankzij nieuwe meters en slimme thermostaten, maar de veranderingen zijn nogal klein. Terwijl iedereen zat af te wachten wie er een stap zou gaan zetten, bedrijfsleven of de overheid of de nutsbedrijven of toch de buurman, bleven mensen rustig ronddraaien in hun eigen dagelijkse sleur, zonder daadwerkelijk veranderingen toe te passen in hun gebruik. De overheid, energie-aanbieders en een paar grote marktpartijen hebben nu een krabbel gezet om actiever te gaan samenwerken, met als eerste doel de consument duidelijk maken dat ze moeten veranderen, anders volgen er straks dwangmaatregelen om ons verbruik omlaag te krijgen. Nu kan ik iedereen aanraden om te investeren in een nieuwe meter, want uit eigen ervaring weet ik dat het zo’n 200 euro in een halfjaar kan schelen. Das toch wel geld. En het enige wat je hoeft te doen is jezelf aanleren om de vaatwasser, wasmachine en diverse telefoon- en tandenborstelladers in de daluren aan te zetten. Die daluren zijn doordeweeks van 23:00 tot 6:00 en in het weekend van vrijdagavond 23:00 tot maandagochtend 6:00. Dus de vaatwasser draait bij ons ’s nachts en de wasmachine vooral in het weekend. Met die bespaarde centjes probeer ik dan weer te sparen voor (werkende) zonnepanelen en vloerisolatie. Laat die overheid maar komen met hun dwangmaatregelen, ik ben er klaar voor *smiley die z’n mouwen oprolt* *smiley die z’n spierballen showt* maar ook in Mexico werd er druk gewerkt aan het mooier maken van de wereld. Wat specifieker: het mooier laten blijven van de vrouwelijke rondingen. Een jonge gozer is een BH aan het ontwikkelen waarmee je borstkanker kunt ontdekken. Het ziet eruit als een sportBH die vol zit met sensoren, en is stukken comfortabeler dan het pletten van de borsten bij het maken van foto’s in de tietenbus. En die mammografie-op-locatie is ook nog eens voorbehouden aan vrouwen boven de 50, terwijl er onder die leeftijd ook een sijging lijkt te zijn. Nu draag ik geen telefoon in mijn BH, maar ik werk nog wel eens in nachtdiensten, en de kans dat ik voor mijn 35e borstvoeding ga geven schat ik zeer klein, dus statistisch gezien zou ik best wel nog wel eens te grazen kunnen worden genomen door een gezwelletje in mijn jopen. En hoewel ik nog steeds de hoop heb dat mijn memmen wat groter worden, zie ik toch liever een egale bos hout voor de deur, in plaats van avocado-vormige uitstulpingen op mijn meloentjes.

Maar ja, alle terroristen en tumoren ten spijt, werd het dan toch weer woensdag. Jij was al vroeg op pad met een andere chauffeur, en ik ging niet heel veel later op pad met Wingman, om bij Vader te helpen met grassen. We hadden al vrij gevraagd omdat we naar de camping zouden gaan, maar eerst moest het luie zweet er nog even uitgewerkt worden. Met een mannetje op de trekker op de kuil en 2 mannetjes op de trekker voor de opraapwagen, bedacht ik me dat het wel handig zou zijn om het pad voor de staldeuren langs even schoon te maken, zodat de trekker geen poepsporen over het erf zou maken. Na 3 koeienvlaaien bedacht ik me dat ik maar beter voorzichtig kon doen, want de schoenen die ik aanhad zou ik nog de rest van de week moeten dragen op de camping. Na 2 volgeschepte kruiwagens bedacht ik me dat ik beter Moeders klompen aan had kunnen trekken *smiley die achter z’n oor krabt* ondertussen vertelde Vader over zijn week. Zondag was ie alvast begonnen met maaien, maandag was er een koe die pas na middernacht liet weten dat ze ging bevallen van een tweeling die in synchroon-stuitligging lagen, en dinsdagavond was ie nog tot laat bezig geweest met het klaarzetten van het materieel voor het personeel *smiley met tandenstokers tussen z’n ogen* om zichzelf wakker te houden ging ie de kantjes langs de kuil maar wat uitplukken, terwijl ik ondertussen de lunch voorbereidde en de melkdoeken aan de waslijn hing. Na de lunch gingen de harde werkers, inmiddels uitgebreid tot 4, weer naar buiten en mocht ik de boel even opruimen. Afwassen moest niet persé, maar Moeder was in de winkel aan het werk, dus ja die wil je toch ook niet laten thuiskomen bij zo’n vol aanrecht? *smiley die met z’n ogen rolt* emancipatie hoezee *smiley die diep zucht* maar stiekem was ik er wel blij mee, want waar mijn rug normaal gesproken strak word omarmd door jouw sportstoel, daar stond ik nu huffend en puffend langs de kuil, hopend dat ik niet dubbel zou knakken omdat mijn slappe rugspieren het gewicht van het hellende bovenlijf niet meer konden dragen. Gelukkig mocht ik daarna helpen melken, terwijl de mannen (en 2 fanatieke vrouwen) de laatste vrachten binnenhaalden en begonnen met het afdekken van de kuil. Alles was weer binnen, tijd om de buit te verstoppen onder een zwart plastic dekentje, terwijl Moeder snel een tas vol Chinees haalde. Het was al met al een drukke dag, maar gelukkig kwamen Wingman, Zwager en ik precies op tijd op de camping aan. Een beetje woesie van de drukke dag en de eerste borreltjes onder de luifel probeerden we het bed op te maken en doken we onder de gekreukte lakens.

Om donderdag wakker te worden van het gekwetter van de vogels en andere campinggasten. Met een groot gedeelte van de familie hadden we een heel veldje voor onszelf, en zaten we met ooms, tantes, neefjes, nichtjes en aanhang aan het ontbijt van warme broodjes met suiker en een kopje thee *smiley die grijnst* wat een heerlijke familietraditie is het toch. Na de brunch kwam de visite, eerst een gezinnetje met de nieuwe aanwas voor de voortzetting van de traditie, en daarna kwam Oma met haar chauffeur om te kijken hoe alle tenten, vouwwagens en de camper stonden uitgestald. Koffie en thee met wat lekkers erbij, sommigen in de zon, anderen zochten inmiddels de schaduw al op, het was heerlijk weer om op de camping te zitten. Iedereen was netjes ingesmeerd voor de zon, dus alles wat je vastpakte was ook lekker plakkerig. Na een rondje door de speeltuin was niet alles meer plakkerig, maar toch lukte het niet om het zand van m’n benen af te krijgen. En zo kabbelde de dag voort, om uiteindelijk in het campingrestaurant te eindigen met een slinkende voorraad Texelse Skuumkoppe, Wieckse Witte die bijna over datum waren, pannekoeken en verkeerd geturfd ijs. Terwijl de rest nog lekker wat nababbelde onder de luifel, kroop ik samen met Wingman vroeg onder de plakkerige lakens.

Want vrijdag mocht hij nog even te werk, terwijl ik na een heerlijk lange nacht lekker uitgerust wakker werd. De ochtend bestond voornamelijk uit ontbijten, afwassen, koffie/thee en het middagtukje van de jongste telg, voordat de hele club naar Medemblik trok om daar de boel onveilig te maken. We struinden langs winkeltjes, genoten op het terras van langsvarende bootjes en, uiteindelijk, ook een paar speciaalbiertjes en koffie, om daarna nog wat verder te shoppen. Het grootste gedeelte van de groep zocht alvast een plekje op een terras, terwijl een kleiner gezelschap nog wat winkeltjes bezocht. Zoekend naar een knappe riem kwamen we langs een Indianen-restaurant, waar we uiteindelijk toch niet gingen eten, en een schoenenwinkel. We zijn wel eens met volle tassen teruggekeerd naar het terras, maar nu kwamen we niet veel verder dan wat brocante, likeurtjes, kindershirtjes en aaibare schoenen. Ondertussen werd op het terras de hele bierkaart uitgeprobeerd en gingen de broodjes met pesto en aïoli letterlijk als warme broodjes over de toonbank. De sfeer zat er goed in en we besloten om op datzelfde terras ook van het avondeten te genieten. Er werd druk gekletst en gekeken naar voorbijgangers en er sloten zich 2 extra vakantiegangers bij de groep aan. Het was een heerlijke avond, maar stiekem was ik blij dat de zon achter de ouderwetse geveltjes zakte, want mijn huid begon al aardig te trekken. Het gezelschap liet zich omschrijven als 50 tinten rood, want ondanks dat er druk gesmeerd werd, was er meer zon dan onze blanke Hollandse huidjes konden verwerken *smiley die z’n schouders ophaalt* nouja liever wat rood gekleurd dan dat je billen uit je broek vandaan vallen.

Zaterdag begon met hetzelfde ritueel, ontbijten, smeren, schaduw zoeken met een bakje koffie of thee erbij en ondertussen werd er vanuit de verschillende schaduwhoekjes gediscussieerd over het verloop van de verdere dag. De motorrijders in het gezelschap kropen, ondanks de stijgende temperatuur, in hun motorpak en zochten de verkoelende rijwind en het ontbrekende lid van het gezelschap op, terwijl ik ondertussen nog lekker met een boekje vol foto’s van scheerschuim en afstandbedieningen in de schaduw zat te sudderen. De eerste borreltjes werden al opengetrokken toen er werd besloten om Enkhuizen op te zoeken. Het was al te laat om naar het Zuiderzeemuseum te gaan, maar de motorrijders hadden plekje voor ons vrij gehouden op een terras, en dus genoten we daar nog van een zonnetje met verkoelende borreltjes erbij. Na wat discussie werd er besloten om terug te gaan naar de camping en daar zelf te gaan koken. Of beter gezegd: te gaan barbecueën. Het gros zocht weer een plekje in de schaduw met een borrel en boekje, terwijl er 3 op pad werden gestuurd voor de boodschappen. Heerlijk als de meerderheid van de familie zich zo kan verliezen in boekjes en sudoku’s, dan kun je ongestoord zelf ook wat lezen. Slechts af en toe onderbroken door een anekdote uit een boek, een kindje dat om zijn moeder riep of een goede grap over pielemuizen en kleine blikjes Monster-energiedrank. De barbecue verliep zonder problemen, een halfblote Douwe Bob werd gebruikt om de kolen op temperatuur te krijgen en dankzij de lichte zonnesteken en het dalende bloedpercentage in het alcohol ging het gespreksniveau al snel richting hier *smiley die naar z’n knieën wijst* natuurlijk zijn we geen alcoholverslaafden, maar toch was er applaus toen de eerste shotjes op tafel kwamen. Het idee om te gaan ‘shotgolfen’ werd van tafel geveegd, want na de barbecue was het inmiddels al te donker om nog op zoek te gaan naar de ballen *smiley die aan z’n kin krabt* waarschijnlijk had ook niemand de tee meer kunnen vinden. En dus bleven we onder de luifel zitten, met op de achtergrond het luide gezoem van het vliegjes-schouwspel boven de bomen, wat slechts werd overstemd door verhalen over Sjepsjnet (voor het veilig doorsturen van mislukte selfies) en de roep om meer alcoholvrije radlers met alcohol. Het moet al na middernacht zijn geweest toen ook het laatste feestbeest uit zijn stoel en uit zijn slaap werd gehaald, voordat alle ritsen werden dichtgezipt en je alleen nog het kwaken van de kikkers en het snurken van de buren kon horen.

Zondag was druk. Druk druk druk, want alles moest weer ingepakt worden. Voor 12:00 moesten we de plaatsen op de camping verlaten, en het liefst met alles schoon en netjes ingepakt, zodat er thuis geen tenten meer hoefden te worden uitgevouwen. En dat lukte allemaal. De vouwwagens, tenten en camper werden weer ingeklapt en ingepakt, alles wat op de heenreis mee was gegaan, paste ook op de terugreis weer mee. Afgezien dan van de lege flessen natuurlijk, maar die konden mooi plaats maken voor de paar souvenirs die waren gekocht. Normaal gesproken drinken we nog een bakkie om de vakantie na te bespreken, maar omdat op de camping alles pas vanaf 13:00 open is, zochten we ons heil verderop in Andijk. Dat dorp bleek dezelfde openingstijden te hanteren en dus waren we aangewezen op een buurtkroegje in Wervershoof, waar we op het terras genoten van de laatste gezamenlijke koffie-met. Om na het afrekenen en afscheid nemen precies op tijd thuis te komen voor de voorbespreking van de Formule 1 race in Monaco. Terwijl ik alvast wat uit de overvolle auto laadde en de wasmachine volpropte, hield Wingman zicht op de tv voor de start. Op de voorste startrij stonden de 2 steigerende paarden, gevolgd door Bottas met een Zilveren Ster en onze Max met zijn Rode Stier. Daarachter teammaat Ricciardo en de rest van het veld. Hamilton had zijn Zilveren Ster niet eens in de top 10 weten te krijgen, want juist toen hij in de kwalificatie zijn snelle ronde wilde rijden, zorgde de andere Belg Van Doorne voor een gele vlag-situatie. De start was goed, Max wist zijn vierde plaats te behouden en behalve Hulkenberg die uitviel met een haperende versnellingsbak, was er weinig verandering in de volgorde. Hamilton kroop wel weer terug de top 10 in, maar blijkbaar zijn ze in Monaco niet erg gediend van donkere mannen met warrig haar en neuspiercings, want hij was maar weinig in beeld. Ondertussen zat iedereen te wachten op een safety car, zodat er met minimaal tijdverlies een bandensetje gewisseld kon worden. Op ongeveer eenderde van de race waren de mannen van team Rode Stier zo op van de zenuwen, dat ze Verstappen naar binnen riepen, waarna een trits van coureurs ook de pitstraat opzochten. Helaas kwam daar de koude calculator weer tervoorschijn, want Ricciardo versnelde en kwam na zijn pitstop voor Verstappen en Bottas terecht, achter Vettel en Raikkonen die van plek waren gewisseld. Max was duidelijk niet te spreken over die verandering in de volgorde, we hoorden hoe hij flink werd weggepiept op de boordradio. En dat was voorlopig wel het enigste verzetje dat we hadden. Achter in het veld waren er 2 extra pitstops vanwege lekke bandjes, maar verder bleef het rustig. Zo rustig dat Wingman ergens in rondje 61 zei “wat een saaie race, ik ga chips pakken.” En op dat moment zagen we Wehrlein op zijn kant in de bandenstapel staan *smiley met opengesperde ogen* in autocross-houding stond hij stil voor de ingang van de tunnel, terwijl een medische marshall op de bandenstapel kroop zwaaiden de andere marshalls dat de coureurs en de safety car de binnenbocht moesten houden. Kort daarna bleek ook Button te zijn uitgevallen. Button was eigenlijk al met pensioen, maar omdat Alonso de Indy 500 een keer wilde rijden, kwam hij voor de gelegenheid weer even terug. Voor aanvang van de race hadden ze nog even contact, waarbij Alonso vroeg of hij de auto heel wilde houden en Button antwoordde dat hij een plasje in zijn stoel zou doen. Waarschijnlijk had hij dat plasje ook gedaan, want in de herhaling bleek hij degene te zijn die met een klein tikje in de flank Wehrlein op zijn zij te hebben gezet, doordat Buttons voorwiel en Wehrleins achterwiel elkaar raakten en Wehrleins auto, gelukkig met lage snelheid, in het piepschuim eindigde. Ondertussen mochten de achterblijvers het veld en de safety car inhalen, en Wehrleins teamgenoot Ericsson was daar zo door verrast dat hij zijn auto neus vooruit in de banden parkeerde. Geen punten voor team Sauber. Met nog 10 ronden te gaan was het Van Doorne, die op de tiende plaats reed en zijn eerste puntje in de koningsklasse van de autosport leek te gaan pakken, die de buitenbocht moest pakken in dezelfde bocht als waar Ericsson onderuit ging ook daar de bandenstapel aantikte. Het was lang goed gegaan, maar in de warme binnenstadje, amper een zuchtje wind, leken de coureurs toch nog last te krijgen van borrelende hersens. Voordeel was wel dat het hele veld weer dicht bij elkaar zat, maar helaas kon Max, die na de pitstop was gezakt tot plaats 5, geen inhaalmanouvre meer maken op voorligger Bottas. En zo eindigde de race met 13 auto’s. Op het podium stonden de 2 volbloedpaarden van Vettel en Raikkonen, die de hitte het beste konden trotseren, gevolgd door de heftig stampende en zwetende Stier van Ricciardo. In het napraatje bleek Max nogal teleurgesteld te zijn in zijn vijfde notering. Het was beter dan zijn DNF vorig jaar, maar toch, er had meer in kunnen zitten, en dat is een mooi vooruitzicht voor het gevecht over 2 weken in Canada. Met dat vooruitzicht genieten we nog even van het laatste stukje vakantie en warmte in de tuin *smiley met een zwetende snor* om het laatste restje alcohol er nog even uit te zweten.

Het bericht Geachte Shirley, week 21 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, Geachte Shirley, na een lang weekend camperen was het heerlijk om in een niet-plakkerig bed wakker te worden, en me nog eens om te draaien zonder dat ik m’n hoofd stootte tegen 1 van de vele opbergkastjes. Wingman was alweer vroeg de deur uit, maar ik had mezelf nog 1 dagje vakantie kado gedaan. Stiekem lag ik nog te wachten tot er iemand op de deur zou kloppen en zou roepen “de broodjes worden gehaald!”, maar het enige wat ik hoorde was de aanzwellende wind en de regen die hard op de ramen tikte. Gelukkig stonden we niet meer op de camping, hoewel de tuin zuchtte onder deze langverwachte opfrisbeurt, is het voor kampeerders echt totale horror om na een warm en zonnig weekend de boel nat en bedompt te moeten inpakken. Met het verschijnen van de zon kwam ik mijn bed uit en keek nog eens rond in de restanten van de vakantie. Geen wiebelige tafel met daarop een kapotgelezen L’Homo, omringd door giechelende familieleden, in plaats daarvan een lege woonkamer met een tafel bezaaid met, ja, vanalles. Een samensmelting van de laatste die-ruim-ik-later-wel-op van voor de vakantie en meegenomen spullen van na de vakantie. Waaronder ook een hippe drankdispenser die ik als verlaat verjaarskadootje van mijn nichtje had gekregen. Met daarbij een receptenboek voor 30 verschillende detoxwaters *smiley die zich nog eens uitrekt* detoxen, dat is na een weekend vol lekkere maar minder gezonde verleidingen eigenlijk wel nodig. Na een paar watertjes en een ontbijt met fruit en nootjes trotseerde ik de weg naar de supermarkt, waar de laatste alcoholresten in de lege-flessen-machine verdwenen. Het geplande schoonmaken ging wat minder voortvarend dan verwacht, want de zon begon alweer flink te branden, maar daardoor droogde het laatste vakantiewasje wel lekker snel op. Nog even met een boekie op de bank, lasagne maken voor een uitgeputte Wingman, en daarmee was ook mijn vakantie dan helemaal voorbij.

En dus kon ik dinsdag heerlijk uitgerust aan de gang. Onderweg naar Berkhout, om aan het grote Westfrisiawegproject te werken, zat ik nog wat na te mijmeren over een heftige discussie die gisteren op veesboek werd gevoerd. Op de A7 tussen Den Oever en Amsterdam (bleek later ergens ter hoogte van Middenmeer te zijn) was een ongeluk gebeurd waarbij een auto en een motor waren betrokken. Alleen stond er in de kop van het artikel dat er een vrachtwagen op de daaropvolgende file in was gereden. De reacties in de trant van ‘watseppende chauffeurs moeten ze aan de hoogste boom hangen!’ vlogen dan ook al snel in de rondte. Dat het een militair voertuig betrof, en dat zelfs die hardwerkende levensredders wel eens een foutje kunnen maken, werd even over het hoofd gezien. Net als de afloop voor de automobilist en de motorrijder die de file, hoogstwaarschijnlijk maar ik denk zeker weten, niet express hadden veroorzaakt. Veel mensen, ik denk voornamelijk automobilisten, hebben al snel hun reactie klaar wanneer er ergens in het nieuws iets word geschreven of gezegd over vrachtwagens, ongelukken en files. Chauffeurs die met hun telefoon in de hand zitten, ja die moeten dat eigenlijk met hun leven bekopen, zo is de tendens. Daarom durfde ik ook niet mijn telefoon te pakken om een foto te maken van de grijze Mitsubishi Space Star die ons tegemoet kwam, op de vluchtstrook van de A7, net voorbij de afrit Wogmeer. Waarschijnlijk was die automobilist zo gefocussed op de weg dat ie de borden niet had gezien *smiley die z’n nagels in het stuur zet* en was het ook niet in zijn of haar gedachten opgekomen om door te rijden naar de volgende afrit en daar te keren. Onderaan de afrit bij Avenhorn, bij het eerste verkeerslicht dat we op de route tegenkwamen, kruiste een grijze Volkswagen Up onze weg, terwijl we net optrokken, net als de vrachtwagen naast ons, voor het groene licht *smiley die achter z’n oor krabt* mazzel dat er geen motorrijder bij de streep stond te wachten, anders had die altijd veilig rijdende en nooit bellende automobilist dat moeten bekopen met een zwaar gedeukte Up. Misschien hebben de mensen met de agressieve veesboek reacties dan toch gelijk, chauffeurs moeten inderdaad beter oppassen. Maar vooral om de anticiperen op fouten van automobilisten. Gelukkig mochten we de rest van de dag lekker studderen met de freesmachine, en had ik genoeg tijd om een boekie te lezen en me er niet meer druk om te maken.

Net zoals ik me woensdag niet druk hoefde te maken, want toen reden we ATM-zooi van het toekomstige viaduct bij de kruising Wesfrisiaweg-Markerwaardweg naar het nog in aanbouw zijnde viaduct bij de Westfrisiaweg-Rijweg. Gisteren was ik de zonnebril vergeten, maar gelukkig had ik die nu wel bij me, want de koperen ploert was alweer vroeg wakker. In alle rust reden we onze rondjes, en tijdens het laden had ik nog even wat tijd om een boekie te lezen, waarin een interessant artikel stond over de gevolgen van de opwarming van de aarde. Een Vietnamese onderzoekster legt in haar ‘weather and extreme heat in association to mental disorders’ promotie-onderzoek uit dat de kans groot is dat er met het opwarmen van de aarde meer geesteszieken komen. Dat baseert ze op gegevens van een psychiatrisch ziekenhuis in Hanoi, waar tussen 2008 en 2012 een sterke stijging was te zien in de opnames, gedurende hittegolven. Waarschijnlijk heeft het iets te maken met de bloedbreinbarrière. Die beschermt de hersens tegen schadelijke stoffen, maar bij hoge temperaturen word die barrière meer doorlaatbaar, waardoor het ingenieuze denkwerk van de mens ontregeld raakt *smiley die aan z’n kin krabt* heel herkenbaar, zelf heb ik er ook last van, dacht ik, maar dit bevestigt mijn idee. Op een warme dag raak ik sneller geiriteerd, mijn lontje word korter en soms moeten collega’s of willekeurige andere slachtoffers in de keet dat bezuren *smiley die rood aanloopt* en heb niet het lef om grappen te maken over ongesteldheid *smiley die staat te schuimbekken* want dan is het helemaal klaar! Net alsof vrouwen nooit eens gewoon ongestoord chagrijnig mogen zijn! Kerels kunnen mekaar de huid volschelden zonder vragen over welke periode van de maand dan ook, maar zodra een vrouw met kattige opmerkingen reageert op de benauwende hitte die er in en om de keet hangt, dan kan het niet anders dan dat ze bloed uit haar niet-helende scheurwondje *smiley die staat te stampvoeten* het is zo oneerlijk! En dat vervolgens afreageren op andere verkeersgebruikers heeft ook weinig zin, want met die warmte zit vrijwel iedereen te knagen aan het stuur. Zeker als het richting middagspits gaat en we worden doodgegooid met reclames vol lachende mensen op ruime terrassen achter grote glazen verkoelende versnaperingen *smiley die z’n haren uit z’n kop trekt* het is niet dat ik ongesteld en chagrijnig ben, maar het is gewoon blafheet! Laat me met rust! Zet me voor de koelkast!

Om de sfeer een beetje luchtig en gezellig te houden, liet de planner me niet al te vroeg beginnen. Net als gisteren hoefden we ons ook op de donderdagochtend pas na 7 uur op het werk te melden. En omdat we weer hetzelfde rondje mochten rijden, gokte ik erop dat we met 4,5 uur rijtijd de tweede schaft wel zouden halen, dus kon ik het eerste kwartiertje ook nog eens overslaan. Wat een genot *smiley die een kushandje doet* wat een schat van een planner heb ik toch! Volgens de voorspellingen zou het nog iets warmer worden dan gisteren, dus ik had me voorgenomen om niet teveel te gaan zeggen in de keet. Maar voordat de warmte bij mij toesloeg, raakte jij een beetje geestesziek. Het was een tijd goed gegaan, maar plotseling dook daar de storing in de derde as weer op *smiley die wit wegtrekt* elk rondje de motor even uitzetten tijdens het laden, en hopen dat je genoeg zou resetten om de wielen in de juiste richting te laten meesturen. En gelukkig gebeurde dat ook, want op de radio hoorde ik dat bestuurders teveel worden afgeleid tijdens het rijden, dus die extra prikkels kon ik er even niet bij hebben. Volgens berekeningen zijn automobilisten zo’n 10% van de tijd dat ze onderweg zijn, niet bezig met de weg, maar met watseppen, bellen, eten, scheren, optutten en dat soort dingen. Vrachtwagenchauffeurs zouden zelfs 20% van de tijd met andere dingen bezig zijn. Lijkt me logisch, met al die boordcomputers op het dashboard en het seinen en zwaaien naar collega’s. Maar dat betekend dus ook dat chauffeurs 48 minuten per uur wel op de weg letten, en automobilisten 54 minuten. Terwijl de gemiddelde tijdspanne waarin je oplettend en aandachtig met iets bezig kunt zijn meestal minder is. Goed nieuws dus! Het slechte nieuws is dat deze score waarschijnlijk niet meer verbeterd gaat worden. Omdat de capaciteit van de hersenen nogal beperkt is, doen we namelijk zo’n 95% onbewust en op de automatische piloot. Wil je dat iedereen 60 minuten per uur geconcentreerd op de weg let, dan zou iedereen als een coureur moeten rijden, met de nagels lichtjes in het stuur gedrukt en aangedreven door adrenaline. Heel fijn voor de gemiddelde forens die met een halfuurtje op het werk is, maar dodelijk vermoeiend voor mensen die langer onderweg zijn. Letterlijk dodelijk vermoeiend, want die fijne roes van oppeppende hormonen gaat zijn tol eisen. Mensen zijn niet gemaakt om langere tijd zo aandachtig met iets bezig te zijn, kijk maar naar getrainde Formule 1 coureurs, zelfs die doezelen soms even weg achter de safety car om pas weer wakker te worden wanneer ze worden ingehaald. Ik ben blij dat ik jou enigszins op de automatische piloot tussen de optuttende en maillezende medeweggebruikers door kan loodsen, dan kan ik dat spaarzame stukje aandachtige-hersencapaciteit gebruiken om van het uitzicht te genieten, liedjes vals mee te zingen en tips op te pikken van de radio om nog geconcentreerder achter het stuur te zitten. De deskundige vertelde namelijk dat het goed is om je voor elke rit te beseffen dat er nog dagelijks mensen doodgaan in het verkeer, ondanks dat auto’s steeds veiliger worden en het woordje airbag irritant aanwezig in je blikveld op het stuur. Zet je telefoon stil of leg die buiten handbereik, bewaar het scheren en optutten voor thuis, het ontbijten voor op het werk, en probeer van die nieuwe handelingen een sleur te maken, zodat veilig rijden een gewoonte word, in plaats van iets wat je even tussendoor doet.

Vrijdag kregen we een ander ritje. Niet alleen moesten we eerder beginnen, het werkvak was ook nog eens verder weg. Helemaal naar Bovenkarspel moesten we nu rijden, om daar via het rotondetje het werk in te rijden, 2 wegen over te steken die voor ons verboden terrein zijn, om na kilometers wasbord dan bij de kraan te komen. Tussen de wirwar van dumpers en auto’s die bij andere kranen stonden te laden, werd jouw rugzak volgeschept met zand, dat we moesten lossen op een paar kilometer afstand, hemelsbreed gezien dan. In de wereld van regeltjes en voorschriften betekent dat via een omweg een halfuur rijden, langs een rij verkeerslichten die lijken te zijn afgesteld om het verkeer op te houden. Terwijl ik hardop zat te vloeken wanneer we die 50 ton weer eens hadden afgeremd voor een rood licht, dat vervolgens meteen weer op groen sprong, hoorde ik op de radio dat het allemaal niks meer uitmaakt. Ronkende dieselmotoren van al die vrachtwagens die daar elke dag weer afremmen en optrekken? Geeft niks, want volgens Trump bestaat er geen klimaatprobleem. En daarom stopt hij met die gekkigheid die is afgesproken door zijn voorganger, tijdens een uitje in Parijs. Om aan al die dingen te voldoen, dat zal Amerika zo’n 3000 miljard dollar gaan kosten, en dat gaat allemaal ten koste van de arbeiders, dat kan Trump zijn volk niet aandoen. En als Trump zegt dat het klimaat helemaal geen probleem is, heeft of word, wie ben ik dan om me daar wel druk over te maken? Wat wel te verwachten viel, was de drukte die middag op de Westfrisiaweg. De lange rij forenzen en toeristen die van en naar Enkhuizen probeerden te rijden, wisten we gelukkig voor het grootste gedeelte te ontlopen door de schaft wat creatief in te delen en na 8 vrachten meteen naar de zaak toe te rijden.

Met nog een paar minuten op de klok hurkte ik naast jou neer, om een paar lampjes te wisselen. In de drukkende en gekmakende hitte had ik zoveel mogelijk menselijk contact vermeden, maar nu we weer op de zaak waren lukte dat niet langer. Hoewel er veel vrolijke gezichten waren op de vrijdagmiddag, waren er ook een paar slachtoffers van de geestesziekte waar ik het dinsdag over had. Het scheelde niet veel of de spatlappen vlogen in het rond en de beginnende brandjes moesten snel geblust worden met een nat compres en een koud biertje. Nog voordat de combinatie van alcohol, moeiigheid en drukkende warmte uit de klauwen zou gaan escaleren, zwaaiden Wingman en ik af, want we hadden nog een ander feestje. Samen met vrienden lekker in de tuin, onder het genot van hapjes, drankjes en de vuurkorf het weekend inluiden *smiley die zit te sudderen in z’n tuigje* instant gezelligheid, het blijft een fascinerend schouwspel. En voor we er erg in hadden, was het plotseling alweer zaterdag.

Een zaterdag die voor mij begon met het autisme-verantwoord snijden van een slecht gebakken ei op brood, terwijl neefjes en nichtjes in de kamer met autootjes speelden. Brullende motoren, getuter, sirenes, het duurde even voordat ik uit die droom ontwaakte en het lawaai buiten hoorde. Sirenes *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* er staat iets in de fik! Halvers verscholen onder het dekbed hoorde ik Wingman nog iets mompelen in de trant van “mwhoah luilak kalm blijven grohr snurk” en na een blik op de wekker wentelde ik me ook nog maar eens in de warmte van het Texelse schapenwol. Om een paar uurtjes later weer te ontwaken. Zonder rare droom, zonder herrie, maar wel met een lichte spanning, want die middag stond er een kraamfeestje op de agenda. Een kraamfeestje, dat is iets anders dan een babyshower, en helaas voor Wingman zijn ook de mannen uitgenodigd op zo’n feestje. Na het bekijken van de baby en het uitpakken van de kadootjes dompelden we ons onder in een orgie van spelende kinderen, slechthorende tantes, zoetigheidjes en snoeptomaatjes *smiley met opengesperde ogen* *smiley die zich achter het olifantengras verstopt* vanuit het rokershoekje in de tuin hielden we de hapjestafel en de spekkies-etende trampolineslopers in de gaten, nog even een praatje maken met een zwager van een aangetrouwde schoonzus en de buurman van een oom, en onze goede daad was weer gedaan. Snel naar huis en lekker bankzaken doen.

Het bericht Geachte Shirley, week 22 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, bij het nalezen van de belevingen van vorige week, zag ik dat de zondag niet onlijn was komen te staan. Was het dan zo saai? Nee hoor, want ook zondag stond er weer een feestje op de agenda. Buuv werd 75 en dat werd gevierd bij een gezellig restaurantje langs de Egmondse duinrand. Bij binnenkomst stonden de gebakjes al klaar, en zoals dat hoort op een verjaardag moest er natuurlijk ook nog een liedje gezongen worden. Met een luid applaus keerde iedereen weer terug naar z’n stoel, want ja, op een bepaalde leeftijd valt het niet meer mee om zo lang achter elkaar te staan, en niet veel later werden de kopjes soep uitgedeeld. De volgende gang bestond uit een gang naar buiten, waar iedereen z’n beste gezicht opzette voor de groepsfoto, terwijl binnen de soep werd afgeruimd en de broodjes klaar werden gezet. Het was een gezellig middag die eindigde met de vraag van Moeder of we nog zin hadden in Chinees *smiley die achter z’n oor krabt* ik denk dat je het antwoord wel kan raden. Terwijl Vader de koeien aan het melken was, waren Zusje, Zwager en Wingman druk aan het sleutelen aan Zusjes sportwagen, en haalden Tante en ik eten. Tijdens het eten kwam Vader met de opmerking dat de waterpomp stuk was en dat de droge koeien geen water meer kregen *smiley die aan z’n kin krabt* hoewel je het niet zou verwachten bij ‘droge koeien’, hebben die toch wel de nodige liters nodig op een dag, en dus gingen de mannen nog even in de stal aan de gang, terwijl de vrouwen binnenshuis een potje zaten te kaarten op de computer en Bed&Breakfast keken. Wat een heerlijk kneuterig programma *smiley die over z’n kale kop wrijft* ik zou niet zeggen oud, maar eerder… klassiek. Fijne tv, maar uiteindelijk werd het toch wel tijd om naar huis te gaan en het bed op te zoeken.

Want maandag was het alweer vroeg dag. Terwijl de meeste mensen uitsliepen en genoten van hun tweede Pinksterdag-vrijheid, stonden wij al voor 6 uur in de keuken om te ontbijten en kadetjes te smeren, want we zouden de Elfstedentocht weer gaan rijden. In een colonne van 8 motoren, waarvan 2 voorzien van een bijrijder, vlogen we de Afsluitdijk over. In Leeuwarden werd er koffie gedronken, de eerste kadetjes kwamen tevoorschijn, net als de rest van de groep, en de kaarten werden gehaald. Het was een bont gezelschap, de sportwagen van Zusje zou bestuurd worden door Moeder en Tante, en over de motoren verdeeld reed ik tussen Vader, Zusje, Zwager, diverse Ooms, nog een Tante, Neefje, Nichtje, Wingman, Snorro en Vriendin. Omdat iedereen bij de stempelkaart en het vlaggetje een routebeschrijving krijgt, zouden de dames in de auto wel kunnen navigeren, die waren toch met z’n tweetjes. Gelukkig had Oom de route op zijn navigatiesysteem laten zetten, want al bij de eerste rotonde ging de auto rechtdoor in plaats van linksaf. Daarna slingerde het wat over het industrieterrein van Leeuwarden, waar blijkbaar een klein foutje in de route zat, want we kwamen een hoop motoren tegen die omkeerden of vanaf de verkeerde kant aan kwamen rijden, maar toen we eenmaal buiten de bebouwing waren ging alles goed. Het weer was in jaren niet zo goed geweest en met een opkomend zonnetje reden we door het Friese landschap. Elk jaar verbazen we ons er weer over hoe goed het voor elkaar is. Ja natuurlijk, bij de stempelposten zijn te weinig wc’s zodat er soms voor het struikgewas moet worden gekozen, en zo hier en daar reden we een stukje in de file voor een brug of een volgende stempelpost, maar overal langs de route zagen we vrolijke gezichten, stonden de vrijwilligers van de Friese Motorclub weer klaar om alles in goede banen te leiden en konden we zelfs nog een paar stukken lekker sportief rijden over de slingerwegen op het platteland. Na nog een tussenstop bij waarschijnlijk de enigste mensen die niet langs de route staan te zwaaien, voor koffie en thee met een gebakje en een toiletbezoek, reden we het laatste stukje van de route uit terug naar Leeuwarden, waar we nog even in de file kwamen te staan omdat de verkeerslichten die overdaad aan motoren niet konden verwerken. Maar eindelijk was het daar dan, het felbegeerde kruisje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* enthousiaste en ietwat vermoeide gezichten bij het laatste bakkie koffie, en toen hadden we nog een stukje te gaan. De auto en 2 motoren smokkelden de route terug de dijk over op de aanhanger en in de bus, maar gelukkig kwamen we dit keer zonder afgewaaide onderdelen aan de overkant, zodat we met het hele gezelschap bij de Manke Merrie van het avondeten konden genieten *smiley die over z’n buik wrijft* en daarna snel weer naar huis toe.

Want dinsdag mochten we weer te werk. Met het voornemen dat we volgend jaar op zondag gewoon op tijd te bed gaan en op dinsdag ook vrij nemen, sleepten Wingman en ik onszelf het bed uit. Na het heerlijke toerweer van gisteren, een graadje of 20 met een lekker briesje erbij, was het nu ideaal werkweer. Een heel stevige bries met zo nu en dan een flinke bui erbij. We waren de laatste tijd natuurlijk wel onwijs verwend met al die zonnige dagen, maar ik was blij dat ik lekker binnen kon blijven zitten. We moesten langs de Westfrisiaweg bij Hoorn ATM-spul opladen, net als vorige week bij de kruising met de Markerwaardweg, en wederom ging dat weer naar het viaduct bij de kruising met de Rijweg. De machinist zag zijn geelblauwe kraan met elke schep zwarter worden, en wij vochten ons tegen de wind in richting De Strip. De dag vloog voorbij, letterlijk, want op het nieuws hoorden we berichten over omgewaaide aanhangers op de weg en dat de dijk tussen Enkhuizen en Lelystad dicht was.

En woensdag was die wind nog niet minder geworden. Niet alleen was de route Enkhuizen-Lelystad nog dicht, ook waren er problemen met een wankele steiger bij de sluizen op de Afsluitdijk, waardoor het verkeer van alle 4 de banen over 1 rijstrook werd geleid. Gelukkig hadden wij er weinig last van op onze route, want we reden hetzelfde rondje als gisteren, alleen nu met grond. Niemand wil tegen een berg van ATM aankijken, dus moet dat verstopt worden onder een deken van grond, die straks rustgevend groen word. Iets minder groen was de machinist, die jarig was en een lekkere vlaai voor ons had meegenomen *smiley die over z’n buik wrijft* wat een heerlijke manier om uit je suikerdipje vandaan te komen. Terwijl wij met een select gezelschap onze rondjes draaiden, werd automobilisten aangeraden om een rondje IJsselmeer te draaien. De files voor de Afsluitdijk liepen aan beide kanten nogal op, maar de dijk Enkhuizen-Lelystad was ook nog steeds dicht, dat zou een aardig eindje om worden. Gelukkig was het ook te winderig voor de politie, en werden er weinig flitsers gemeld. Terwijl op de radio dan weer werd gemeld dat de politie meer zou gaan flitsen. De laatste jaren was dat niet zo vaak gebeurd vanwege stakingen en computerproblemen, maar nu het aantal verkeersdoden weer begint op te lopen (was dat niet voorspeld, toen de pliesie hun stakingen aankondigden?) moet er toch wat meer gehandhaafd gaan worden, en dan vooral op wegen waar meer risico’s zijn, zoals provinciale wegen enzo *smiley die achter z’n oor krabt* hoewel ik heel blij ben met de dienders die onze veiligheid proberen te bewaken, vraag ik me af hoe lang het zal duren voordat de mensen weer gaan klagen dat ze alleen maar langs snelwegen staan.

Ach, politie, flitsers, wij hadden donderdagochtend wel iets anders om ons druk over te maken. Na een paar dagen pas na 7 uur te hoeven laden, was de 6:10 die nu op de bon stond niet erg fijn. Wel werden we goed wakker gehouden op de kilometers lange werkweg, die met een paar kleine buitjes tussendoor op een langgerekt wasbord begon te lijken. Je zou jezelf in Afrika kunnen wanen, rijdend in een rammelende auto, in de verte een grote berg waartussen de weg lijkt te zijn uitgesleten, alleen de kaarsrechte lijnen van de bollenvelden langs de weg deden niet goed mee. Gelukkig hadden we nog meer weilanden om naar te kijken, want we zouden vandaag letterlijk ‘in een rondje’ rijden. Na 10 minuten rammelen vanaf de kraan kwamen we bij de tijdelijke rotonde bij Bovenkarspel ergens in die hoek de openbare weg weer op. Dan ging het rechtsaf richting Hoorn, langs HN80 over het Circuit van Hoorn naar de A7, snelweg op en bij Hoorn-noord snelweg weer af, om na het tweede verkeerslicht onder de tijdelijke fietsbrug uit te voegen naar het werkvak tussen de rijstroken in. Na het kiepen weer invoegen richting De Strip om vervolgens de Westfrisiaweg te volgen, daarna de weg die in het verlengde daarvan ligt maar een andere naam heeft, om dan zo langs Enkhuizen te rijden, langs de Woeste Hoogte en de nieuwe turborotonde weer naar de tijdelijke rotonde net voorbij Bovenkarspel, waarna we weer 10 minuten slingerend om kuilen en volle auto’s en dumpers heen naar de kraan reden. Een uur en een kwartier hadden we nodig per rondje, terwijl een paar 100 meter voorbij de plek waar we moesten laden een tunnelconstructie werd gebouwd. Er word nog wel eens gezegd dat op kantoor het geld word verdiend, maar als ze op kantoor echt geld hadden willen verdienen, dan hadden ze die tunnelbak als eerste gemaakt. Het scheelt zo veel *smiley die z’n handen uit elkaar houd* aan kilometers die we moeten omrijden, daardoor moeten nu extra auto’s worden ingehuurd om toch aan de kuubs te komen, en dan moeten we tussen het werken door ook nog op gekkigheidjes als ‘verbruik’, ‘uitstoot’ en ‘duurzaam werken’ letten. Toen we na de tweede schaft weer over het wasbord en een paar rijplaten bonkten, vond jij het genoeg geweest. Je gooide een luchtketel van je af, maar die raakte de grond waardoor het dopje eraf sloeg, en voordat ik goed en wel doorhad waar het lek zat, stond jij al zonder adem. Lastig, want om te kunnen remmen, schakelen of van de handrem af te komen heb je lucht nodig, dus moest er eerst even gebeld worden met de garage. Na een uurtje met een boekie op het stuur te hebben gezeten kwam er een monteur met een nieuw doppie en een setje spanbanden *smiley die boos staat te wijzen* altijd 2 spanbanden gebruiken! Een kwartier later reden we weer, jij had weer asem en we konden mooi aansluiten tussen de collega’s die hun laatste rondje reden.

En zo ging het vrijdag dan weer verder. Weer vroeg op, weer zand rijden via de Afrikaanse weg en de Ronde Van Hoorn, en weer was het buiïg, maar gelukkig was de wind al wat minder geworden, zodat ik zonder slagregens en uitgelopen mascara de keet kon bereiken. Volgens de radioberichten was het afgelopen nacht nogal druk geweest. In Amerika had iedereen voor de tv gezeten om te horen wat er gaande was met Trump en de FBI, en in Groot Brittannië waren de stemmen geteld na de haastig georganiseerde verkiezingen. En alles was anders gegaan. In Amerika schreeuwde iedereen om een ‘impeachement’, wat niets te maken heeft met perzikken maar betekent dat de president uit het Witte Huis word ontslagen, en in het VK kwam landsleider May met het idee van de verkiezingen zodat haar partij met een grotere meerderheid aan de Brexit-onderhandelingen kon beginnen. En wat denk je? Trump treft geen blaam en mag blijven zitten, en May verloor kiezers en daarmee bijna haar baan. Terwijl we zaten te wachten op een persconferentie van May, waarin ze zou vertellen dat ze zou stoppen, wat zou betekenen dat het VK de derde leider binnen een paar jaar zou krijgen, hoorden we dat een Nederlander Trump had afgetroefd. Een VVD’er uit een provincie ergens ver weg van Den Haag zei namelijk dat het klimaatprobleem helemaal niet bestaat, en dat het is verzonnen door grote multinationals om vervolgens subsidies op te kunnen strijken voor het verduurzamen van hun bedrijf. En daarbij wist hij ook te melden dat ie daarmee eerder was dan Trump, lekker puh *smiley die z’n tong uitsteekt* ondertussen kwam er nieuws uit Engeland vandaan, waar May bij de koningin op visite was geweest en voor de deur van Downingstreet 10 vertelde dat ze de baas zou blijven, samen met een partijtje uit Ierland vandaan, zodat ze evengoed nog een meerderheid hadden *smileys die staan te juichen op tafel* niks terug onder het glazen plafond! May brak er doorheen, werd op een glazen klif geplaatst met haar opdracht om een verdeeld land even gauw door een EU-uittreding heen te lijden, leek uit te glijden met haar hoge hakken op het geslepen glas, maar vond grip en lijkt daarmee de volgende vrouw in de lange lijst van IJzeren Dames te zijn. Met een goed gevoel over de emancipatie keerde ik huiswaarts, tijd om weekend te gaan vieren.

Wat begon met uitslapen en daarna op het gemakkie douchen en optutten, want ’s avonds ging ik gezellig met Vriendin uit eten. Uitkijkend over de boulevard van Egmond aan Zee genoten we van een garnalenplankje bij EAZEE *smiley die op z’n dijen kletst* wat een goede woordspeling! Lekker roddelen… uhm kletsen over hoe het er nu mee is, en hoe het verder gaat, terwijl de oberesse nog een brood met aïoli en tapenade aan ons probeerde te slijten. Na het toetje waar een verrassend goed smakende karamelsaus bij zat en een verwarrend takje lavendel, genoten we van de laatste zonnestralen bij een wandeling over het strand. Maar wel met het goede voornemen om er nog een keer naar EAZEE terug te keren voor de pizza die is vernoemd naar de Opel Frontera, namelijk de pizza Frontera. Echt, je verzint het niet! Met het zand nog tussen de tenen genoten we op het terras van een afzakkertje, en lang nadat de zon was afgezakt tot in de zee keerde ik weer huiswaarts.

Zondag kon ik namelijk niet onbeperkt uitslapen, samen met Zusjes en Moeder haalden we Buuv op voor haar verjaarskadootje: een wandeling door de rustgevende duinen van Castricum met daarna een welverdiende lunch bij Johanneshof. Uitkijkend over de kinderen, geitjes en kippetjes die achter het hek van het zonnetje en de klimrekken genoten, nuttigden wij onze gezonde lunch met ambachtelijk gesneden bruin brood, waarna we zoetjes aan weer huiswaarts keerden. Zoetjes aan ja, want onderweg reden we nog even bij Oma langs, die ons niet liet vertrekken voordat we tenminste 1 chocolaatje hadden gegeten *smiley die zit te stampvoeten* gelukkig konden we daarna bij Moeder nog even uitbuiken, en een ijsje snoepen, en nu kan ik met een gevuld buikje en bijna 7 kilometers in de benen dan eindelijk lekker op de bank gaan hangen. Nog een paar uurtjes wakker blijven om de Formule 1 race in Canada te kunnen zien, en dan snel op bed *smiley die gaapt* dat word een lange dag morgen….

Het bericht Geachte Shirley, week 23 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, daar zaten we dan, zo rond bedtijd, lekker voor de tv, want in Canada werd weer een nieuwe Formule 1 race gereden, en dus mocht ik iets langer opblijven van mezelf *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat ben ik toch lief voor mezelf! Onze Max Verstappen stond op de derde startrij, achter 2 Mercedessen en 2 Ferrari’s, samen met zijn teammaatje Ricciardo, gevolgd door Force India en de rest van het veld. Force India begint steeds meer op te vallen, niet alleen vanwege de kleur maar ook omdat ze toch wel regelmatig in de top 10 rijden. De start en de eerste bochten zijn altijd cruciaal bij de race, en dit keer zorgde Sainz voor sensatie door achterstevoren de bocht uit te komen en Massa mee te nemen in zijn vlucht. Konden we mooi even een paar rondjes achter de safety car bekijken waar Max was gebleven *smiley met opengesperde ogen* hij was verdwenen van plek 5 en had zich in een paar bochten tijd naar plek 2 weten te manouvreren. Ongeloveloos, wat ken die snuiter sturen! Alsof ie een lijntje heeft met de helicopterpiloot die hem de lege plekken aanwijst, hij lijkt elke race wel van zulke gaatjes en momenten te vinden. Maar goed, even rustig aan dus, tot de 2 gesneuvelde auto’s waren geborgen. Daarna ging het gas er weer vol op en reed Hamilton heel voorzichtig weg van het deelnemersveld, terwijl Bottas zijn Zilverpijl richtte op de kont van Max’ Rode Stier, terwijl Ricciardo daarachter de Italiaanse Volbloeden uit elkaar probeerde te houden. Na zo’n waanzinnige start was iedereen al in juichstemming, maar die veranderde na 10 rondes heel gauw in een grafstemming toen Verstappens auto luid sputterend in de berm werd geparkeerd. Luid sputteren van de coureur welteverstaan, want de auto zelf deed niks meer. En zo eindigde Hollands Glorie in de berm, op nog geen kwart van de race. Even hoopte ik nog dat Belgisch Glorie zijn eerste punten zou gaan halen, maar Van Doorne zakte helaas uit de top 10 vandaan, en zo zagen we Mercedes voor het eerst sinds lange tijd weer eens op de eerste en tweede plaats eindigen, met Ricciardo op nummer 3 om de eer nog een klein beetje hoog te houden. Tijd om het bedje op te zoeken.

Want maandag mochten we ons alweer vroeg melden in het werkvak in de buurt van Bovenkarspel. Wederom zouden we gaan deelnemen aan de Ronde Van Hoorn, vrachten zand sjouwen vanuit de buitenwijken van Hoogkarspel naar het viaduct dat begint te verrijzen bij de fietsbrug over de Westfrisiaweg. Lekker lange afstanden, kon ik rustig naar de radio luisteren, want er was weer een hoop te doen. Terwijl op het werk de wind wat begon aan te trekken, werden we op de radio gewaarschuwd voor de zonnekracht. Die kwam meestal niet boven de 7 uit, maar afgelopen weekend was ie toch opgelopen tot boven 8. En dat zou nog veel vaker gaan gebeuren *smiley met opengesperde ogen* goed insmeren dus, en regelmatig een verkoelend drankje nemen. Maar dan geen frisdrank, energiedrank of vruchtensap, want die bevatten namelijk zuren (ja, zelfs de zoete drankjes bevatten zuur) die het tandglazuur aantasten en zorgen voor een slecht gebit *smiley die aan z’n kin krabt* het is alsof ik terugga in de tijd, want jaren geleden vertelde de tandarts mij dat ook al. En het lijkt wel vaker alsof we teruggaan in de tijd, want tijdens de reclames voor de Formule 1 race viel het me ook al op dat er in spotjes werd verteld hoe makkelijk het is om een lening af te sluiten. Serieus mensen? We zijn net anderhalve dag voorbij de recessie, op de radio word verteld dat de economie met 2,5% groeit, en we gaan weer massaal leningen afsluiten? Hebben we dan helemaal niets geleerd van de afgelopen jaren?
Op de radio was ook nog een leuk item over verwarde mensen. Iedereen die tegenwoordig ook maar een klein beetje uit de pas loopt is ‘verward’, en een deskundige had daar een mooie opmerking bij: je hebt mensen die gek zijn, en je hebt mensen die gek doen. Mensen die in nadagen van een recessie vrolijk weer een lening afsluiten voor iets wat zichzelf niet snel zal terugbetalen, zoals een verbouwing of een auto, die doen gek, die hebben dan toch een beetje begeleiding nodig. Over mij word trouwens ook wel eens gezegd dat gek ben, of ‘anders’, wat volgens sommigen toch iets vriendelijker klinkt, maar liever zie ik mezelf als ‘excentriek’, dat mag ik als hoogbegaafde toch wel van mezelf zeggen *smiley die grijnst* terwijl de gekkies over elkaar heen buitelden, las ik namelijk in een tijdschrift iets over de 7 tekenen die erop zouden kunnen wijzen dat je slimmer bent dan gemiddeld. Natuurlijk, de uitkomsten van de onderzoeken moet je op een kort-door-de-bochtse manier creatief interpreteren, maar voor mij was het toch wel duidelijk dat ik aan 6 van de 7 punten voldoe. Zo werd er geschreven dat avondmensen vaak iets hoger scoren op een IQ-test, en laat ik nou juist genieten van lange avonden! Ook ben ik goed van vertrouwen, wat soms wel een beetje door kan slaan naar naïef, maar dat past dan weer goed bij mijn stereotypische blonde haren en blauwe ogen. Ook ben ik niet erg zorgvuldig, kan ik wel lachen om zwarte humor, pieker ik met enige regelmaat en ben ik geen klassieke gelovige, omdat ik meer geloof in de wetenschap. Openstaan voor nieuwe ervaringen doe ik dan wat minder graag, maar goed, zo heeft elke gekkie zijn gebrekkie.

Dinsdag begonnen we weer met een bakkie thee in de keet bij Bovenkarspel, maar daarna mochten we ons melden bij het laatste werkvak van het grote Westfrisia-project. Tussen de nieuwe turborotonde en de Woeste Hoogte in ligt namelijk nog een soort van bruggetje. Als je er langs rijd zie je het bijna niet, maar er gaat daar water onder de weg door. En als de weg breder moet, dan moet de duiker die eronder ligt dus ook aangepast worden. Ondertussen waren er in het andere werkvak trailers bij gehaald. Het werd niet alleen drukker op de werkweg, ook voor een plekje in de keet moest al bijna een nummertje getrokken worden. Want ondanks dat de lokale tuinders ons continue de stuipen op het lijf jagen met luide kanonschoten, willen alle chauffeurs en machinisten toch graag even een halfuurtje rustig zitten babbelen. Om bij elke knal stiekem toch even uit het raam te kijken, niet naar de opvliegende vogels (die trouwens gewoon blijven zitten) maar om te zien of er echt nog geen vrachtwagenbanden zijn gesneuveld. Het zal niet de eerste keer zijn dat de buurtbewoners hun ongenoegen op nogal gewelddadige manier laten merken. Ondanks dat alles heel bleef, waren we toch op tijd klaar, en stuurde de planner ons nog even naar de loswal in Hoorn voor een vrachtje zand naar Zwaagdijk. Na al die lange rondes door Westfriesland, kon ik dan nu weer eens lekker de binnendoorweggetjes pakken. Die we vervolgens ook nog eens opzochten om in Tuitjenhorn bij het sportveld te komen.

Om woensdag weer op pad te gaan naar het bekende rondje. Het was hier en daar wat mistig en de zonnestralen priemden door de bomen en wattendekens heen, het was een mirakels mooi gezicht op de vroege ochtend, soms zou je willen dat je zulke beelden met iedereen kan delen, en het lijkt erop dat zoiets wel een keer gaat gebeuren. Terwijl we het bekende rondje weer reden van de kraan bij Hoogkarspel naar het viaduct bij de Rijweg, hoorde ik op de radio dat chauffeurs die een dashcam hebben, beter gaan rijden. Ze veroorzaken minder ongelukken, rijden zuiniger en zijn bewuster bezig met het rijden en alles daar omheen. Om nu net als in Rusland allemaal een cameraatje op het dashboard te plakken en te wachten tot je beter gaat rijden, dat heeft weinig zin. In het begin zal je er nog even mee bezig zijn, maar alle geleerden zijn het erover eens dat het effect snel slijt, omdat ook die camera ‘gewoon’ word. Waar je wel een betere chauffeur van word, is door regelmatig de beelden terug te kijken en te evalueren, zodat je er van kunt leren en daardoor dus beter word. Zelf lijkt het me ook wel wat om een camera in de auto te installeren, maar dan wel op de rugleuning van de bestuurdersstoel, net boven mijn hoofd, zodat je op de beelden hetzelfde ziet als wat ik zie. Niet alleen dat mooie uitzicht dat langs de zijramen voorbij trekt, maar ook die bestuurders die ruim achter ons rijden maar ons toch nog even moeten inhalen voordat de 2 rijbanen overgaan in 1, dat soort mooie taferelen. Het zal niet veel helpen ben ik bang, maar voor m’n gevoel kan ik dan eindelijk eens wat terugdoen tegen al die automobilisten die op veesboek tekeergaan tegen vrachtwagenchauffeurs. En het scheelt ook een hoop schrijfwerk als ik weer eens wat dikke bakken tegenkom onderweg *smiley die knipoogt*

Donderdag mochten we, jawel, weer naar het geweldige Westfrisiaproject. Wederom lange afstanden rijden vanaf het niemandsland bij Hoogkarspel naar de fietsbrug bij de Oostergouw. Maar misschien dat binnenkort de afstanden wat groter worden. Op de radio werd verteld dat we niet alleen een tekort aan bouwvakkers hebben, maar dat we ook een tekort aan bouwgrondstoffen hebben. Door de groeiende economie wereldwijd, en daarmee de groei in de bouwsector, lijkt nu een tekort aan goed zand te ontstaan. In Nederland hebben we dat nog genoeg, maar in Azië en in het Midden Oosten komen ze tekort. Ja zelfs in die woestijnlanden is gek genoeg een zandtekort, want woestijnzand is niet geschikt om te verwerken in onderlagen voor gebouwen of voor het maken van beton voor die gebouwen. Een mooi klussie voor de zandschepen. Maar ook dichter bij huis word het al spannend, want zelfs in België schijnt er schaarste te zijn *smiley die in z’n handen wrijft* en dat zijn ritjes die wij wel kunnen doen. Zeker nu sinds vandaag de roamingkosten voor bellen in het buitenland zijn afgeschaft. Kunnen we rustig met de planner bellen zonder ons zorgen te maken over hoge rekeningen.

Vrijdag, je raad het niet *smiley die zit te springen in z’n tuigje* weer een dagje over de Ronde Van Hoorn cruisen! Op de radio was nogal onchristelijk nieuws, het aantal abortussen in Nederland is aan het toenemen en er zijn zelfs al wachtlijsten voordat je zo’n operatie mag ondergaan. De combinatie van buitenlanders die hierheen komen en de vakantieperiode waardoor er minder personeel is, zorgt ervoor dat je soms wel 2 weken moet wachten. Maar ook de vergoeding van de verzekering helpt niet mee, de pil of een ander middel krijg je namelijk vergoed tot een leeftijd van 20 jaar, daarna moet je het zelf gaan betalen, maar een abortus word op elke leeftijd door de verzekering betaalt. En daar komt nog eens bij dat steeds meer vrouwen stoppen met anticonceptie op basis van hormonen, omdat ze denken dat het nogal wat kwaaltjes veroorzaakt. Het ongemak van 1 keer in de maand bloeden is minder erg dan het ongemak dat je dagelijks ervaart. En ik kan uit eigen ervaring zeggen dat het klopt. Zelf ben ik er een paar jaar geleden mee gestopt, en ik voel me een stuk beter. De stemmingswisselen werden door de pil nogal wat getemperd, fijn bij chagrijnigheid maar minder fijn als ook de blije en ‘ik heb zin!’-momenten worden afgevlakt. Dat ik zo nu en dan wat loop te snarken en elke maand een dagje met buikpijn en een zielig gevoel rondloop, neem ik op de koop toe. Het idee dat er daardoor ook minder hormoonresten in het toilet en daarmee uiteindelijk in het water terecht komen kleurt mijn aura wat minder rood. Helaas werden er geen hormoonloze alternatieven genoemd op de radio, dus ben ik voorlopig nog aangewezen op het ouderwetse condoom. Ook in de schaft kwamen geen goede tips, want vroeger was dan wel alles beter, maar gezien de grote gezinnen was dat bij geboorteperking niet het geval. Gelukkig kwam ik elke schaft bij een andere keet terecht als waar we normaal gesproken van onze rust genoten, want het scheen dat iemand was vergeten het licht uit te doen en de ramen te sluiten van de vaste chauffeurskeet, waardoor die vol zat met muggen. En dan weet ik niet wat erger is, tussen het gezoem proberen de beesten uit je lunchtrommeltje te houden, of met een thermoskannetje thee schaften in de grote wielen van je tractor, omdat er vroeger, toen alles beter was, nog geen cabines opzaten en je ’s winters dus zelf een luw plekje moest zoeken.

Maar goed, de werkweek was voorbij, tijd om in het weekend lekker te gaan buffelen. Wingman was al vroeg op pad gegaan om te assisteren bij de Hoogvliegersdag in Leeuwarden, en ik toerde naar Vader en Moeder toe om te assisteren bij het klaarzetten van de barbecue spullen. Schuur opruimen, vegen, koelkasten vol en aan zetten, tafels en stoelen uit woonkamers en van zolders af bij elkaar zoeken en tussendoor nog even met Nichtje een rondje met de traptrekker rijden. Maar gelukkig was ’s middags alles klaar en kon ik naar huis, om daar nog couscousprakje in elkaar te flansen voor morgen en daarna netjes ingeschminkt op de fiets te stappen voor een tuinfeestje bij een vriendelijke collega. Wingman bleef thuis om alle indrukken van de dag een plekje te geven, terwijl ik die avond genoeg indrukken te verwerken kreeg. De collega had er pittig werk van gemaakt en aan drinken, eten en goede muziek was geen gebrek *smiley die over het tuinpad zwalkt* voor ik er erg in had werd er tegen me gezegd dat ik wel kon blijven slapen, blijkbaar had ik 1 biertje meer gedronken dan eigenlijk de bedoeling was, maar zo rond 4 uur was ik dan toch thuis gekomen, waar ik stilletjes naar binnen sloop, de prullenbak door de kamer heen schopte en onder aan de trap stond te roepen of Wingman nog wakker was *smiley die in gevecht is met z’n BH* snel op bed en nog even een paar uurtjes hardcore snurken.

Want zondag werden we bij Vader en Moeder verwacht, voor een gezellige familiebarbecue. Ooms, tantes, neven, nichten, opa’s, oma’s en aanhang zaten gezellig voor de schuur, in de schaduw van een groot zeil wat nog even snel was opgehangen, te genieten van het heerlijke eten. Vlees was er in overvloed en zelfs mijn gezonde couscoushapje werd goed gegeten *smiley die over z’n buik wrijft* gelukkig had ik ook nog een zelfgemaakte ijsthee met citroen, limoen en komkommer, want een beetje extra vocht kon ik wel gebruiken. Toen de barbecue uitging was het tijd om de werkkleren tevoorschijn te halen en Vader te helpen met koeien melken, terwijl de rest van het gezelschap genoot van een lekker ijsje. Zo zoetjes aan begon de groep uit te dunnen en na het allerlaatste bakkie koffie en kommetje vruchtenbowl stapten Wingman en ik ook op. Het was een druk maar fijn weekend, wat zal ik straks heerlijk slapen. Nog een paar uurtjes snoes, en dan begint ons feestje weer.

Het bericht Geachte Shirley, week 24 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de maandag begon een beetje woesie, na een druk weekend en niet al te veel slaap meldden we ons weer in het werkvak dat ergens tussen Bovenkarspel en Hoogkarspel verscholen ligt. Terwijl we op pad waren met het eerste vrachtje zand naar het werkvak bij de fietsbrug, was ik vooral bezig met mezelf heel zielig te vinden. Ik was bleh, het zou weer een warme dag gaan worden, we moesten weer zo absurd vroeg beginnen *smiley die diep zucht* *smiley die z’n schouders laat hangen* ja heel zielig allemaal. Maar het referentiekader van zielig-zijn werd even helemaal op zijn kop gezet, toen we het tweede rondje bij de keet aan het begin werden tegengehouden. Verderop in het werk was namelijk een ambulance op bezoek, en moest er iemand mee naar het ziekenhuis voor wat onderzoekjes. De grootste paniek was alweer voorbij toen we bij de kranen aankwamen, waar de machinisten nog druk aan het overstappen waren om te zorgen dat alle machines bleven draaien. Behalve op het werk, was het op de weg ook even fout gegaan. Op de A7 was een ongeluk gebeurt, maar daar kwamen we pas achter toen we in de file stonden op het Circuit van Hoorn, zoals ze dat zo mooi kunnen zeggen ‘liep het onderliggende wegennet ook vast’, en voor ons zat er dus niet anders op dan aansluiten en rustig afwachten. De middag verliep zonder al teveel strubbelingen, ondanks dat de temperatuur alweer aardig begon op te lopen. De zwoegers die onder de fietsbrug bezig waren met het maken van een stevig talud voor de viaductconstructie hadden ijs gehaald, en zelfs ik kreeg een hoorntje met bijna-milkshake in m’n handen gedrukt *smiley die een kushandje doet* wat een fijne kerels zijn het toch ook in dat werkvak. Maar ondanks het toetje was de dag nog niet voorbij, we mochten nog even bijspringen in het werkvakje tussen de turborotonde en de Woeste Hoogte, om daar het laatste beetje zand weg te rijden voordat er verder gewerkt kan worden aan de nieuwe duiker.

Dinsdag mochten we ons wederom melden bij Hoogkarspel, waar we zand konden laden voor het viaduct bij de Rijweg, wederom dus weer een mooie Ronde van Hoorn kunnen rijden. Op de radio hoorde ik dat er goed nieuws was voor de mensen die nogal waren geschrokken van het abortusbericht vorige week: jongeren beginnen later met sex. Het is nogal een wirwar van cijfers, maar de leeftijd dat de helft van de jongeren aan sex heeft gedaan is nu 1,5 jaar hoger dan 5 jaar geleden *smiley die achter z’n oor krabt* ja zoiets dus. Tegenwoordig is de helft van de bijna 19-jarigen geen maagd meer, 5 jaar geleden lag die grens bij 17-en-een-half-jarigen. Niet alleen beginnen jongeren later, ze doen het ook minder, bleek uit hetzelfde onderzoek. Ouderen trouwens ook, niet alleen omdat ze ouder worden, maar ook omdat ze ‘het’ gewoon minder doen. Met sex bedoelen de experts trouwens niet alleen de penetratie, ook alle dingen die mannen omschrijven als ‘moet dat?’, zoals zoenen, strelen en orale bevrediging, vallen onder het kopje sex. De deskundigen dachten dat jongeren meer tijd kwijt zijn aan school, sport en vooral sociale media, waardoor ze er minder tijd voor hebben. Dat jongeren pas vanaf hun 18e alcohol mogen drinken, en er dus minder gekkigheid in beschonken toestand gebeurt, zal er ook aan bijdragen. Wel vreemd dat ‘druk met sporten’ als mogelijke reden word genoemd, want meestal krijgen we te horen dat jongeren steeds dikker worden, maar misschien is dat ook wel een reden: de jeugd van tegenwoordig is nog te lui om op een fiets te klimmen en naar school te rijden, laat staan dat ze op een vadsige klasgenoot moeten klimmen om daarop te rijden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* de gedachte alleen al! En dan sociale media, in elk vrouwenblad is ondertussen wel een artikel verschenen van een redacteur die in het kader van een onderzoekje een week lang de telefoon niet gebruikt, en warempel! Er word dan plotseling weer met de partner en/of kinderen gepraat! En in plaats van nog een uurtje te vinnikleuken op veesboek, word er voor het slapengaan nog even wat gejeweetweld onder de dekens. Maar afgezien van de tijd die je er aan kwijt bent, denk ik dat het ook te maken heeft met de dingen die er door worden gestuurd via sociale media. Via veesboek valt het mee, alles wat maar enigszins naar ‘bloot’ riekt, word in zeer korte tijd verwijderd. Maar de narigheid die de wereld rondgaat via watsep is ongehoord! Nu is het fijn voor jongeren om te weten dat er meer is dan alleen de missionarishouding, maar plotseling zijn alle fetishen en gekkigheden ook zichtbaar. En dat niet alleen, de lat word voor een onzekere puber ook wel erg hoog gelegd met alle lichaamsdelen die in beeld zijn. Van vrouwen word verwacht dat ze de vagina van een 10-jarige hebben, strak en haarloos, met daarbij de grote borsten van een volwassen vrouw die niet van de trap af kan rennen zonder zichzelf een blauw oog te slaan. Vagina’s die afwijken van dat strakke ideaalbeeld komen alleen voorbij op foto’s die zijn voorzien van ‘grappige’ teksten. Terwijl in het echt maar weinig vrouwen zo’n strakke poes hebben, en al helemaal niet haarloos zijn. Om je haar van je kruin tot halverwege je rug te laten groeien, ben je 12 jaar bezig, maar wil je een kale doos, dan zul je elke 8 uur moeten scheren of tweewekelijks in een Zingende Lotus-houding bij een waxsalon op tafel moeten liggen *smiley die staat te stampvoeten* het is niet eerlijk! Gelukkig worden puberjongens ook in de onzekerheidshoek gezet, want de meeste piemels die voorbij komen in filmpjes zijn lang. Zelfs de knappe vrouwen die verderop in het filmpje eigenlijk man blijken te zijn, hebben een flinke leuter. En alsof de paallengte en -dikte nog niet genoeg wit wegtrekkende gezichten veroorzaakt, ook het verloop van de daad zelf is nogal argwekkend. Eerst waren er de pornofilms waarin mannen anderhalf uur lang konden bonkeren zonder klaar te komen, nu zijn er de wat kortere filmpjes waarin man 1:32 minuten aan het ejaculeren zijn, terwijl de meeste puberjongens bij de gedachte alleen al een natte vlek in hun broek krijgen. Voor volwassenen erg grappig allemaal, voor jongeren die nog geen flauw idee hebben is het pure horror. Hun referentiekader van wat ‘normaal’ is, is compleet uit z’n voegen getrokken en heeft absurdistische vormen aangenomen. Met het vooruitzicht dat je bij voorbaat al gaat falen, snap ik wel dat jongeren er liever nog even mee wachten.

Een deskundige op de radio kwam nog wel met een goede tip: www.sense.info, waar alles voor jongeren (en hun ouders, want die moeten er toch ook een keer met ze over praten) duidelijk staat uitgelegd, en waar zonder schaamte vragen kunnen worden gesteld.

Na al die verhitte sexpraat was het woensdag gelukkig wat frisser. We begonnen met een verkoelende 15 graden op de teller, heerlijk. Het leek ook wel alsof iedereen ook wat beter te spreken was, zo zonder die drukkende warmte erbij. We mochten ons weer melden voorbij de rotonde bij Bovenkarspel, om eerst een vracht zand te rijden naar de Rijweg, waarna we zand gingen rijden naar het werkvak bij de kruising met de Markerwaardweg. De Ronde van Hoorn werd veranderd in de Halve van Enkhuizen, maar misschien was ik iets te druk bezig met grappig bedoelde namen verzinnen voor de route, want ik stuurde jou iets te ver naar het kantje toen we op het nieuwe depotje moesten kiepen *smiley die rood aanloopt* op een ruime meter boven de grond hing jij nogal opzij, en twijfelde ik of we toch moesten proberen te kiepen of niet. Een collega-chauffeur wist het uit m’n hoofd te praten en terwijl de shovelmachinist ergens anders ruimte maakte voor de volle auto’s die achter ons aan kwamen, kwam de kraanmachinist erbij om ons los te trekken. 50 ton uit het schuine kantje vandaan trekken, en dan gewoon rechtstaand kiepen. Helaas trok de ketting dat niet en zat er dus niets anders op dan de bak voorzichtig leeg te scheppen. Met mijn amateuristische aanwijzingen peuterde de machinist het grootste gedeelte van de vracht uit jouw delicate rugzakje, waarna hij ons los trok en we het laatste beetje konden kiepen. Met een licht geurende koppeling konden we weer aansluiten in het rijtje, en wisten we uiteindelijk toch nog 8 vrachten weg te brengen. Nee het was geen goede zet geweest, maar gelukkig was er bij het laatste rondje een fan die met zijn telefoon in de hand stond te wachten tot wij het kruispunt over kwamen rollen *smiley die draait onder een discobal* dat er mensen foto’s en filmpjes van je maken terwijl je langs rijd, ja dat deed mij op dat moment toch wel weer goed.

Donderdagochtend had ik even geen zin in zwaaiende mensen langs de weg. Het kan soms raar verkeren op een werk, de ene dag moet er iemand afgevoerd worden met een gele taxibus en blauwe discolampen, en andere dag word er meerdere malen gezegd en gemaild dat de chauffeurs wel om 5:45 bij de kraan MOETEN staan *smiley die op tafel slaat* en verder geen nieuws. Dus zo rolden wij in alle vroegte over de wasbordweg richting de kraan, en sloten we netjes om 5:46 als vijfde auto in de rij aan achter de auto van de uitvoerder, want hoewel de uitvoerder graag wil dat iedereen op tijd begint, was ie dit keer blijkbaar vergeten iemand aan te wijzen die op tijd het hek open zou zetten. Het duurde niet lang voordat de gemoederen enigszins opliepen, net als de temperatuur trouwens, want al voor de eerste schaft stond de teller op 25 graden *smiley met natte plekken onder de oksels* de werkshirts lagen inmiddels allemaal in de was, en ik was erg blij met mijn keuze van die ochtend, om het luchtige eucalyptushouten shirt aan te trekken, ook al dachten een paar collega’s dat ik geen roze shirt maar gewoon helemaal niks aan had. Gelukkig stond in de keet de arko aan, die werkte zo goed dat zelfs de koffiebekers van tafel af vlogen, heerlijk een halfuurtje afkoelen voordat we weer verder gingen op ons rondje van Bovenkarspel naar de Bangert-Oosterpolder. Op het nieuws hoorde ik iets over een verzorgingsflat, waar een paar bewoners door de directie voor het gerecht werden gesleept, omdat ze niet wilden eten wat de cateraar hen voorschotelde. Vanwege bezuinigingen was de keuken in het pand zelf gesloten, en was een cateraar van buitenaf geregeld. Heel fijn natuurlijk dat die mensen niet zelf hoeven te zwoegen in de keuken, maar de voorgeschotelde prak werd niet erg gewaardeerd, waardoor sommige bewoners zelf wat beters zochten. Nu heb ik wel eens gezien wat er bij Oma werd geserveerd, toen ze nog in de revalidatie zat, maar de uitgekookte groenten en halflauwe patatjes die onder het lekkende deksel vandaan kwamen, kwamen op mij ook niet erg smakelijk over. Met porties die worden gemeten in flomp, want dat hoor je als het eten in zo’n bakje word gekwakt, lopen de dames van de bediening eigenlijk vreselijk voor schut, dat wil je toch niet aan iemand serveren? En ik heb het boek van Hendrik Groen gelezen, die pogingen doet om iets van het leven te maken, dus ik weet precies hoe het werkt in die senioren-megastallen. Waarom laat je de mensen niet zelf koken? Er zitten wat trillerige besjes tussen die nog geen pan vast kunnen houden, en mannen die 67 jaar getrouwd zijn geweest met een huissloof en nog nooit zelf boodschappen hebben gedaan, maar er zijn ook altijd wat mensen die nog wel graag aanschuiven om wat piepers te jassen of een sausje in elkaar te flansen. Gooi die keuken weer open, hang een vrijwillige corvee-lijst op het prikbord, en zorg dat oud-zijn weer fijn word, in plaats van een straf. Als ik op een broeierig hete dag moet kiezen tussen kappucijners met spek of een kleffe gehaktbal, geef mij dan maar een extra shotje morfine. Gelukkig kreeg ik een andere keuze voorgeschoteld, want de directie had het hitteplan in werking gesteld, en dus kon ik die middag kiezen uit een ruim assortiment van ijsjes die in de koelcel van de garage lagen uitgestald *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een verrassing!

Vrijdag gingen we weer vrolijk verder met de Halve Ronde van Enkhuizen. Net als gisteren moest er al voor 6:00 grond geladen worden, dat naar het viaduct bij de Rijweg gebracht moest worden. Alleen al bij de gedachte dat ze meerdere dagen op hetzelfde rondje moeten rijden, beginnen sommige collega’s al te zuchten. Of ik dat niet saai vind? Nee hoor, wij kunnen daar heerlijk van genieten. Lekker toeren door het Westfriese landschap. Behalve koetjes en schapen en bloembollen, is er nog zoveel meer te zien. Kuddes ganzen, waarvan sommigen zo nu en dan proberen de weg over te steken. De zwanennesten zijn ook uitgekomen en zo hier en daar tref je dus van die gezinnetjes met luid blazende ouders en grijze pluizenbollen. Daar tussendoor zie je dan weer wat lepelaars door de sloot heen stiefelen, op zoek naar een lekker hapje. Oeverzwaluwen heb ik nog niet gezien, maar die schijnen letterlijk in het werk te zitten, bij het werkvak bij de duiker. Daarom zitten er af en toe ook mensen in de berm, niet om foto’s te maken van vrachtwagens, maar om gebiologeerd naar een berg zand te staren. Dat rustgevende beeld word afgewisseld met de speelse honden die op diverse plekken langs de route worden uitgelaten. Soms hijgend en puffend, zoals die 2 dikke labradors, maar het gebeurd ook wel eens dat je honden te water ziet springen op jacht naar een balletje. Dan heb je natuurlijk ook nog de markante gebouwen zoals de oude stadspoort van Enkhuizen en de grote schuur waar ‘ijs-kaas-farm’ op geschilderd is. Hoewel de stadspoort mooier is, wil ik toch nog graag een keer naar die schuur, want ik ben erg benieuwd hoe kaas met een ijssmaak smaakt. En daarna door naar de boerenlandwinkel, waar een grote moestuin omheen ligt en een beestenhoekje, dat word bevolkt door geitjes en snoezige varkentjes. Oja en dan de alpaca’s niet te vergeten! Wat een geweldige beesten zijn dat om te zien! Zeker wanneer de jonkies met de hele kudde mee naar buiten mogen, en ze als steroïden-lammetjes in het land huppelen en spelen, een hertje op glad ijs staat steviger op z’n vreemde lange poten dan hun doen. Maar goed, na 7 vrachten en een creatief pauze-schema was onze dag voorbij. Jij mocht de wasstraat in, terwijl ik thuis snel de dixielucht van me af spoelde, want ’s avonds hadden we een etentje met de collega’s van de strooiploeg. Gezellig wokken en grillen, heerlijk. Chinees wijntje erbij, lekker babbelen over het werk, het weekend, en wat er in de volgende winter zal gaan gebeuren, het was een topavond. Zelfs aan ijs met vuurwerk was gedacht *smiley die grinnikt in z’n knuistje* met volle buiken en in een uitgelaten stemming zocht iedereen z’n auto of taxi weer op, en zo kroop ik ’s avonds dan eindelijk tegen Wingman aan.

Die zaterdag alweer vroeg het bed uit kroop om te gaan assisteren bij de Hoogvliegersdag in Lelystad. Het weer viel na de hittegolf van de afgelopen dagen een beetje tegen, maar dat maakt het voor de kinderen niet minder mooi. Helemaal afgepeigerd na de lange dag met vele indrukken kwam Wingman thuis, dus die pizza op de bank voor de tv had hij wel verdiend *smiley die een kushandje doet*

Zondag begon natuurlijk met uitslapen, en daarna lekker op de bank kruipen voor de TT van Assen. Mijn persoonlijke favoriet Rossi startte als vierde maar pakte bij de start een plaats winst. Zarco, Marquez, Rossi en Petrucci reden in de kopgroep, gevolgd door Redding die de rest van het veld leidde. Het tempo zat er meteen goed in, en halverwege pakte Rossi zo zoetjes aan wat plaatsen. Even leek het erop dat Zarco hem van zijn motor wilde stoten, maar beide mannen bleven zitten en Zarco zakte terug naar de vierde plaats. Met nog 10 ronden te gaan stond Rossi aan kop en werd de witte vlag gezwaaid. Er mocht van motor gewisseld worden, want zo hier en daar werden spatjes gezien. Zarco ging de pits in, maar dat kostte hem veel plaatsen. Misschien zenuwachtig geworden door de spatjes en een paar crashes liet Rossi zijn gas een beetje los, waardoor Petrucci dichterbij en voorbij kwam, terwijl Marquez in een hevige strijd was verwikkeld voor de laatste plaats op het podium. Rossi en Petrucci liepen wat uit op nummer 3 en 4 terwijl ze ondertussen de eerste achterblijvers inhaalden. Het was spannend tot aan de laatste bochten maar uiteindelijk kwam Valentino als eerste langs de zwartwit geblokte vlag. Knuffelend met de marshalls en fans langs de baan vierde hij zijn zegen, terwijl de rest van het veld nog bezig was met finishen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* even ging ik 10 jaar terug in de tijd, toen een blije Rossi voor de camera verscheen. Op de achtergrond was het witte racepak van Wil Hartog nog in beeld, die 40 jaar geleden in Assen de koningsklasse van de tweewielers won en voorafgaand aan de race een ererondje mocht rijden met zijn oude brommer. Terwijl het Yamaha-team uitzinnig stond te juichen, wist de oude rot zich nog een paar keer in beeld te werken. Goed te begrijpen, want in zijn tijd waren er nog niet zoveel camera’s en hadden de pitspoesen nog een oudhollandsche maat 44, dus ik snap dat hij nog wat van deze sfeer wilde proeven.

Overschakelen naar de andere zender dan, voor de Formule 1 race van Baku in Azerbeidjan. Waar dat precies ligt weet ik eigenlijk niet eens, waarschijnlijk ergens tussen Canada (waar de vorige race was) en Rusland (waar het lange tijd onderdeel van is geweest). Een knus stratencircuit waar de mannen raceten tussen klassieke kastelen en kuis geklede vrouwen. De eerste bochten waren dus totale paniek. Bottas schoot met zijn Zilveren Pijl bijna het Briesende Paard van Raikkonen van de baan, en het Rode Pinkenbulletje van Sainz schrok zo erg van stalgenoot Kvyat dat ie in de rondte ging. De eerste 10 ronden gingen lekker, Max stond er goed voor, maar verloor plotseling weer kracht en helaas moest hij zijn Rode Stier ongepland de stal insturen. Ondertussen was Bottas op een rondje gezet na zijn snelle opknapbeurt in de spits, maar dankzij het uitvallen van Kvyat en de safety car situatie die nodig was om zijn bolide veilig van de baan te kunnen halen, kwam het hele veld weer dicht bij elkaar en mocht Bottas de hele bende inhalen om zijn ronde achterstand in te halen. Nadat de safety car weer terugkeerde naar zijn vaste parkeerplaats in de pits, renden er nog een paar marshalls over het asfalt om wat brokken plastic van de baan te plukken. Het duurde niet lang voordat de safety car weer naar buiten kon, Bernd kon zijn lol op en commentator Olav Mol zei al dat de AMG meer ronden op kop had gereden dan Hamilton met zijn Mercedes-volgauto. Terwijl de coureurs klaagden dat het te langzaam ging, zat Bernd misschien nog met zijn gedachten tussen de volupteuze rondingen van Mariah Carey, die voor de start even in de auto mocht zitten voor een paar mooie foto’s. Om iedereen weer rustig te krijgen, en de gemeentewerkers de kans te geven om de baan te vegen, werden de auto’s in de pits geparkeerd. Even tegen de banden schoppen en wachten op de volgende start. Van de 5 uitvallers kwamen er weer 2 uit de pits vandaan, maar helaas bleef Max binnen. Na de start was het weer vechten op het warme asfalt. Force India, dat er goed voor stond, raakte plaatsen kwijt nadat de coureurs elkaar raakten, maar ondertussen was Ricciardo met zijn Stampende Stier verder naar voren toe gekropen tot aan een podiumplek aan toe. Vervolgens werd Hamilton van zijn eerste plek af gehaald omdat zijn nekbescherming losliet. Een rolletje ductape kon hij zo snel niet vinden in het dashboardkastje, dus moest hij de pits in. Vervolgens kreeg nummer 2 Vettel ook een straf, omdat hij bij een herstart achter de safety car zich nogal onveilig had gedragen. Hij vond van niet, maar alle kijkers hadden kunnen zien hoe hij moedwillig tegen Hamilton aanstuurde nadat die hem een remtest had laten doen, waarbij het Steigerende Paard van Vettel zijn neus stootte. Zo kwam Ricciardo aan kop, voor Stroll en Magnussen. 3 coureurs die niet eens regelmatig in de top 10 eindigen, stonden nu op het virtuele erepodium. Met nog een handvol ronden te gaan zakte Magnussen af en kwam Bottas (die van het rondje achterstand ja) weer terug naar voren. Ondanks Max’ uitvallen was het sensatie alom, en gelukkig wist het Stierenteam toch nog wat punten te pakken met Ricciardo’s eerste plaats, Bottas wist na de laatste bocht zijn Zilveren Pijl nog voorbij Stroll te drukken, en zo stond de rookie als derde op het podium, voor de eerste keer in zijn carrière, met een bijna huilende vader tussen het publiek. Ja het was een mooie race, en gezien de rustige tribunes staat dit circuit op mijn verlanglijstje om nog eens in real lijf te bezoeken. Nog maar even op googel kijken voordat de zondag helemaal voorbij is *smiley die in z’n handen wrijft*

Het bericht Geachte Shirley, week 25 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, nadat de zondag voorbij was gevlogen, mocht jij een dagje extra thuis blijven terwijl ik met een jongere versie van jou naar het Westfrisiaproject reed. Er moesten zo’n 14 vijfassers en nog eens 2 handen vol met trailers tussen 5:45 en 6:00 laden bij de kranen op het hoge talud bij Bovenkarspel, de vijfassers zouden naar 2 stortjes langs de Westfrisiaweg gaan rijden, de trailers naar een klus ergens in de Zaanstreek. Terwijl ik aansloot in de rij voor de kranen, kon ik even mijn gedachten laten gaan over de nieuwe indrukken. Hoewel er een weekend tussen had gezeten, voelde ik toch wel een verschil in de besturing, bij het nieuwere type lijkt er wel wat meer gevoel in te zitten. Maar ondanks dat dansen de vijf assen nog steeds vrolijk door de spoorvorming heen. De automaat is wel een stuk beter afgesteld, want die reed meestal in de tweede versnelling weg, beter dan jouw koppelingwurgende 3. En net als bij jou zit er een kleine vertraging in het gaspedaal, maar trap je het iets verder in, dan schiet je met je hoofd achterover de horizon tegemoet. Nu snapte ik ook waarom mijn collega de bovenste helft van zijn rugleuning zo naar voren had geklapt *smiley die achter z’n oor wrijft* ja we kregen tijd genoeg om de hele zaak te evalueren, want al in de eerste ronde was er een akkefietje op de werkvloer. Een chauffeur die onbekend was met het grillige verloop van de werkweg, had met de laagstaande zon een klein zijstapje gemaakt. In volume gezien was het een grote klapper, maar alles gebeurde binnen het werkvak, dus de omgeving had er geen last van. Terwijl de andere chauffeurs hun auto’s bij de keet parkeerden, wachtend tot de ambulance- en brandweerlieden klaar waren met hun werk, en wat de uitvoerder nog belangrijker vond: dat er een bypass om het ongeluk heen werd gelegd, verschenen op internet al de eerste foto’s. Aan het plaatje te zien waren de foto’s gemaakt door iemand die in de berm van de doorgaande weg stond verstopt met een grote inzoomlens. Natuurlijk ging het praatje toen snel in de rondte, ongetwijfeld gevolgd door reacties over watseppende chauffeurs of dat er een Pool acher het stuur zat (wat allebei trouwens niet het geval was). Dat er even verderop een vrachtwagen met pech stond (nee, weer geen watseppende Pool, maar een technisch defect aan de remmen) en dat daar omheen een kleine file ontstond, daar zagen we niks van terug op internet. En dat er in die drukte ook nog eens een paar automobilisten, die waarschijnlijk met hun telefoon zaten te pielen, op elkaar klapten *smiley die z’n schouders ophaalt* hoor je niks van! Na een kleine 2 uurtjes wachten werd het werk weer hervat en kabbelde de dag voort zonder gekke noemenswaardigheden, tot we in het laatste rondje werden opgehouden door een paar automobilisten die elkaar rijdende voort een kusje hadden gegeven. De Duitse toerist en de bouwvakker vonden het niet nodig om hun auto’s zo snel mogelijk aan de kant te zetten, dus er zal wel een pittige rij auto’s achter gestaan hebben, maar toen was ik er gelukkig al voorbij en gekiept en leeg onderweg naar huis.

Dinsdag mocht ik weer met jou op pad. De mannen van de garage hadden tegen de banden geschopt, zo hard dat er 10 vervangen moesten worden, en een grote stempel op je kont gezet, dus we kunnen weer een jaartje samen op pad *smiley die in z’n handen wrijft* en dat begon al meteen goed. Na die auto van gisteren viel het me op hoe dicht ik bij jou op de pedalen zit. Na een beetje knoeien met de stoel zat ik net ver genoeg weg om geen last te krijgen van m’n knie. En ook moest ik de motorrem wat eerder aantikken, want jij vertraagt niet zo fanatiek als de nieuwere doen. Maar ondanks al mijn gemopper duurde het nog geen rondje eer we weer reden zoals we vorige week ook reden. Want ja, we mochten weer grond rijden van Bovenkarspel naar de Rijweg bij Bangert-Oosterpolder. En helaas liep ik bij bijna elk verkeerslicht weer tegen dat bekende pijnpunt aan: dat jij steevast het verkeerde verzet kiest om weg te rijden *smiley die op het stuur trommelt* gelukkig was er ook goed nieuws, want bijna alle basisscholen begonnen een uurtje later, omdat de leraren staakten voor meer loon en minder werkdruk. Hoewel er op onze route meestal geen exorbitant lange rij auto’s staat, was het bij de filemeldingen wel te merken dat het toch wat rustiger was. Veel ouders vertrokken een uur later naar hun werk, waardoor het verkeer beter werd gespreid. Eigenlijk zouden we dat vaker moeten. Of gewoon afspreken dat scholen voortaan later beginnen, zoiets. Volgens verkeerspsychologen maakt het weinig uit als mensen tijdelijk een ander tijdstip kiezen om te forenzen, want dan verdwijnt de file op bepaalde tijdstippen, waardoor er voor mensen geen reden meer is om op een ander tijdstip te gaan reizen, dus het effect is slechts tijdelijk. Gelukkig konden wij zonder lange files weer naar huis, zodat ik mijn Kadett kon ophalen bij de garage. Allebei m’n snoesies met een goedgekeurd-stempel *smiley met hartvormige ogen* wat een heerlijkheid!

Woensdag, jawel, weer grond rijden. Dit keer zonder dumpers of trailers die er tussendoor kwamen op de werkweg, maar wel moesten we met een stuk of 18 vijfassers laden tussen 5:45 en 6:00. Die tijd was eerst bedacht omdat de auto’s dan weg waren als de dumpers om 6:00 kwamen laden, ik zou de dumpers een kwartier later laten beginnen *smiley die z’n schouders ophaalt* maar goed iedereen doet het op z’n eigen manier. Maar nu de dumpers er niet meer reden, moesten we dus nog steeds zo vroeg klaar staan. Gelukkig kan het altijd gekker, want op de radio hoorde ik iets over het Zuid-Koreaanse Ha Dong, een stad die verstopt ligt onder een dikke laag smog. De lokale overheid heeft daarom verderop in de bergen een fabriek laten bouwen, waar de frisse berglucht in blikken word geperst, zodat mensen in de stad voor omgerekend 11 euro ongeveer 160 frisse ademteugen kunnen kopen *smiley die achter z’n oor krabt* dat is de natte droom van elke marketinggoeroe: lucht verkopen! Ik vroeg me wel af of het bouwen van een fabriek en het transporteren van al die blikken niet nog meer smog zal veroorzaken. Gelukkig kunnen mensen in Nederland wel opgelucht adem halen. Vooral de eigenaren van een sjoemelVolkswagen. Veel auto’s uit de VAG-stal zijn al naar de garage geweest om de stoute software te laten vervangen door nieuwe, maar gek genoeg kwamen er daardoor plotseling andere storingen in beeld. Natuurlijk had dat niets met elkaar te maken, en veel mensen kregen te horen dat ze echt de enige waren die daar last van hadden, maar goed nieuws: bel naar de klantenservice en ga klagen! Met de favoriete hobby van Nederlanders valt er dit keer wel wat te halen, want als je het goed doet, word de extra operatie ter waarde van 1000 eipo’s vergoed *smiley die in z’n handen klapt* hoezee voor VAG. Asociale hardrijders (ook vaak gezien in VAG-merken) dachten ook even opgelucht adem te kunnen halen, want door een grote storing bij de politie werkte de applicatie niet, waardoor er geen bekeuringen konden worden uitgeprint of kentekens nagekeken. Maar helaas, dat hadden de dienders gelukkig snel opgelost, want het ouderwetse pen-en-bonnenboekje werden weer tevoorschijn gehaald *smiley die in z’n handen wrijft* met die fijne gedachte en 8 vrachten op de bon reden wij nog even langs de dealer voor een computeraanpassing in jouw gesjeesde VAGsoftware, waarna we eindelijk huiswaarts konden keren.

Donderdag mochten we voor de verandering wat anders doen. Niet vanaf Hoogkarspel naar de Rijweg, maar vanaf Hoogkarspel naar de fietsbrug *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, een heel ander rondje weer! Wel moesten we weer grond laden, om de vele lagen zand en randjes korrel van het toekomstige viaduct bij de Oostergouw toe te dekken. Er reden 20 auto’s heen, die op het stort werden begeleid door 2 kranen en een shovel, het was een drukte van jewelste en de dag leek wel voorbij te vliegen. ’s Middags kwamen we op het Circuit van Hoorn naast een Bentley Continental te staan. Gespoten in El Duffo Greyo, met rood lederen bekleding, dat konden we mooi van dichtbij bekijken. Met het raam op een kiertje om iets van het motorgebrul mee te krijgen wanneer het licht op groen zou springen. Maar helaas, in plaats van de gesoigneerde mannen met Italiaanse puntneuzen, zag ik in deze auto 2 jonge snuiters zitten, met van die hippe, veels te grote petten op. Geen nette blouse met de bovenste knoopjes los, maar een gestileerd ongeschoren gezicht bij de bijrijder en tattoo’s die uit de mouwen vandaan over de hand van de bestuurder kropen *smiley met opengesperde ogen* gecomplementeerd met iets wat verdacht veel leek op een kruidensjekkie! Wat een afknapper! Is dit wat er van Bentley is geworden? Hipsterauto’s voor gasten die ‘iets met internet’ of ‘iets met muziek’ doen en onderweg blowen? Vroeger was Bentley het merk voor de echte mannen. Mannen die geld hadden verdiend met hard werken (en daarna directeur werden van hun bedrijf waarin anderen hard werkten), mannen die in de kroeg zaten op te scheppen en na een paar borreltjes besloten om te gaan bepalen wie de snelste Bentley had. Die avond nog. In een tijd dat wegen niet meer waren dan een strook verharding waarop paardenkarren en werkvolk zich voortbewoog. In een tijd dat je onderweg nog wel eens zelf moest sleutelen. Dikke sigaren, littekens op de handen, dat soort dingen *smiley die aan z’n kin krabt* nu ik erover nadenk, misschien zijn die hipsterjochies wel de nieuwe Bentley Boys, onder invloed van wiet in plaats van drank, maar met dezelfde bewijsdrang tegenover hun leeftijdgenoten. Tijden veranderen blijkbaar niet zo heel veel.

Vrijdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mochten we iets totaal anders doen! Geen grond, geen 10 minuten rijden naar de kraan bij Hoogkarspel, maar zand, en slechts 3 minuten rijden naar de kraan voor de kruising bij de Houterweg. En dat ging dan ook nog eens naar de Rijweg, maar dan aan de Bangert-Oosterpolderkant van de weg. Nogal een verandering zo voor de vrijdag, maar dat was ook wel een beetje nodig, want de scherpte raakte eraf. Alles begon op te raken. Het wcpapier in de dixie was al sinds woensdag op, maar nu was er ook geen rol keukenpapier meer in het keukentje. De theezakjes waren bijna op, en mijn motivatie was weg. Gisteren stonden we even over half 4 te kiepen, en de machinist hoefde ons niet meer terug te zien *smiley die zit te stampvoeten* we moeten absurd vroeg ons nest uit, en vervolgens worden we halverwege de middag alweer naar huis gestuurd *smiley die rood aanloopt* ’s ochtends loopt de uitvoerder wel te zeuren dat we na 6 uur nog in de keet zitten, maar ’s middags is ie nergens te vinden. Die keet waar we ’s ochtends te lang in zitten hangt trouwens vol met posters over Geen Ongelukken! en de verzuimpercentages. Het zal niet lang meer duren voordat we in het donker aan het werk zijn, en veel veiliger dan dat word het niet *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* dus laten we zo richting de herfst nog maar wat eerder gaan beginnen… Om 15:45 al richting huis rijden *smiley die zit te tandenknarsen* en ga niet zeggen dat je dan nog wat aan je middag hebt *smiley in een witte bloes met lange mouwen* want dan ben ik er helemaal klaar mee! Na een werkdag van 10 uur heb ik theoretisch gezien een half uur vrije tijd (je rekent nog eens wat, als je de hele dag alleen in de auto zit), maar in de praktijk betekent dat meestal dat Wingman en ik mekaar na het eten schuin aankijken en zeggen “nou vooruit, we hebben hard gewerkt, nog 1 sigaartje/biertje/aflevering van The Big Bang Theory, en dan gaan we op bed”, om vervolgens na het douchen te zien dat het alweer 20:00 is geweest, dus als een malle nog even sudoku-en/lezen/kroelen en dan snel het licht uit voor 7 uurtjes rustgevende nachtrust. Die zogenaamde vrije middag, waar je dan nog wat aan hebt, die bestaat niet. Liever werk ik dan een hele dag, en dat 4 dagen in de week. Kom je evengoed aan je uren, en heb je 1 keer in de week een hele dag de tijd om al die dingetjes te doen waar je ’s middags na het werk geen tijd en zin meer in hebt.

Maar goed, voor de tweede schaft had de vriendelijke grondwerker thee gehaald en een nieuwe rol keukenpapier, dus het ging alweer iets beter met mijn humeur. Na een totaal van 8 vrachten stonden we even over drieën te kiepen. De auto voor ons ging nog een rondje, maar met gistermiddag nog fris in het geheugen zwaaiden wij af, tot grote verbazing van de machinist. Ik kon het niet meer opbrengen, maar gelukkig had de planner nog iets om de middag vol te maken *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de motivatie werd in de kickdown getrapt en we toerden binnendoor, wat eindelijk weer eens mocht, naar de loswal in Hoorn, om een vracht zand te halen voor het altijd zonnige Andijk. Daar waren mannen nog druk bezig met het bouwen van een nieuwe kas, en ondanks dat het na 4 uur was, kwam er evengoed nog iemand naar me toe die wist waar het zand moest liggen. Heerlijk als je zo kan werken. Met een voldaan gevoel reden we terug naar de zaak, nog even de kleppen smeren en terwijl jij in de garage van het weekend genoot, zat ik uitgeteld op de bank, in een huis vol met kan-je-wel-even-na-het-werk-doen-dingetjes, lekker met boekie op schoot.

Zaterdag begon wat relaxter. Voor mij dan. Wingman stond alweer vroeg naast het bed om bij te dragen aan de Laagvliegersdag op Schiphol. Helaas ging het Hoogvliegers-gedeelte niet door vanwege de wind en regen die er was voorspeld, want het moet natuurlijk wel leuk blijven voor die kleine kinderen. Terwijl de stoere mannen en vrouwen daar druk bezig waren, zat ik gezellig met de pootjes op tafel bij te praten met Tante. Na de lunch besloten we toch maar even samen de tuin in te duiken, want ja daar kom je doordeweeks gewoon niet aan toe. Tante keerde weer huiswaarts en ik fietste snel nog even langs de supermarkt om wat ingrediënten te halen voor een gezonde ontbijtsoep. Na een uurtje kokkerellen kon ik dan fijn wegkruipen op de bank, wachten tot Wingman weer thuis zou komen *smiley die zich nog eens uitrekt* en daarna lekker samen kapsalon eten, hoe mooi kan het weekend zijn.

Zo mooi dat er voor de zondag helemaal niets op de agenda staat. Behalve dan dat we naar RTL Transportwereld moeten kijken, want die zijn met camera en al op visite geweest bij GP Groot, een bedrijf dat zich richt op, ja, vanalles. Vuilnis ophalen bij de mensen in de straat, afval verwerken tot nieuwe grondstof, maar ook maken ze nieuwe straten en vernieuwen ze oude riolering in bestaande wijken *smiley met een bak popcorn op schoot* ik kruip zo lekker voor de tv, want ik ben wel benieuwd naar dat bedrijf dat we eigenlijk alleen kennen van onze ritjes over Garbage City. Fijne zondag allemaal!

Het bericht Geachte Shirley week 26 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een zondagje tv-kijken begon de maandag weer vroeg. De wekker ging al voor 4 uur, want niet alleen mochten we weer zand rijden vanaf de terp langs de Houterweg bij Hem, ook kregen we nog een bijrijder mee. Een mogelijk nieuwe collega, die eens ging kijken of ie het werk wel leuk zou vinden. Maar dat betekende dus ook dat we het goede voorbeeld moesten geven en op tijd onder de kraan moesten staan. Terwijl ik op de automatische piloot de kleppen opengooide, achteruit reed, de machinist een goejemogguh wenste en de telefoon voor het Logistiek Zonder Papier aanzette, keek de bijrijder zijn ogen uit. Zoveel knopjes op het dashboard, en welke moet je nou wel en niet gebruiken? Na het ontbijt gingen we de weg op richting de Rijweg, aan de andere kant van Hoorn. Een mooi ritje want zo kreeg de bijrijder een leuk overzicht van Westfriesland. En dat rustgevende uitzicht over de groene landerijen had ie wel nodig, want bij het lossen waren er nog veel meer knopjes nodig. Zwaailampen, praten met de machinist, liftas omhoog, sperren erin draaien, versnelling in Neutraal zetten, PTO inschakelen, hendeltje omhalen, gas geven, kleppen een stukje open, telefoon pakken om de rit te registeren en het aantal kuubs in te voeren *smiley met opengesperde ogen* ja we zijn natuurlijk al een tijdje onderweg samen, dus voor mij gaat het haast zonder na te denken, maar toen de bijrijder na de koffie op de luchtgeveerde troon kroop, bleek wel dat het niet iets is wat je in een paar ritjes leert. Ondanks de piekspanningen bij het laden en lossen, verliep de dag vlotjes. Nadat we nog even in het werkvak bij de Markerwaardweg hadden rondgeneusd, keerden we huiswaarts met 10 rij-uren op de klok. Een mooie dag om de week mee te beginnen.

Dinsdag stonden we weer op tijd bij de kraan langs de Houterweg, en mochten we zand rijden naar de fietsbrug, wat wederom een dagje Ronde Van Hoorn betekende *smiley die in z’n handen wrijft* en na het eerste rondje kregen we versterking van weer een nieuwe bijrijder. Een fijne jonge snaak die we al vaker over het werk hadden zien struinen, en die nu op zijn vrije dag eens kwam kijken hoe het werk was veranderd. Lekker babbelen over de gang van zaken, en over auto’s, want onderweg kwamen we de Alfa Romeo Stelvio tegen op het Circuit Van Hoorn. Door de zwarte kleur viel ie niet meteen op, maar gelukkig zat er en zilver- en roodkleurig Q4 embleempje op de dikke kont geplakt. De dubbele uitlaat is trouwens wel een dubbele afknapper, in de dikke ronde pijpen zie je de dunne uitblaastuutjes duidelijk zitten *smiley die aan z’n kin krabt* ik dacht dat de Q4 de dikke uitvoering was, maar blijkbaar valt dat dus wel mee. Nadat de bijrijder weer was uitgestapt om in andere werkvakken een babbeltje te gaan maken, hoorde ik op de radio dat het aantal oude diesels flink aan het slinken is. Vooral in grote steden die milieuzones hebben ingevoerd, is het aantal ‘vervuilende’ dieselauto’s flink afgenomen. Terwijl er in de gemeentehuizen high fives werden uitgedeeld, kwam er nog wel een regeltje in het bericht achteraan: de luchtkwaliteit in die milieuzones is namelijk niet verbeterd. Komt erop neer: er is voor 1,5 miljoen aan camera’s en borden geplaatst, voor 4,5 miljoen aan subsidies uitgedeeld, en de bewoners hoesten nog steeds donkere brokjes op. Maar goed, na 9 rondjes schoongebrand roet te hebben uitgestoten, mochten wij weer naar huis toe komen.

Woensdag, jawel, de kraan stond er nog steeds, boven op de berg zand langs de Houterweg. De berg begon inmiddels wel danig te slinken, maar er lag nog genoeg voor ons en de 14 andere 10x8en om de dag vol te maken. Terwijl het stort veranderde van werkvak fietsbrug naar werkvak Rijweg, hoorden we op de radio dat mensen die overwerken, gelukkig getrouwd zijn of flexwerken zich minder vaak ziek melden. Nou lijkt het me vrij logisch dat mensen die gelukkig getrouwd zijn zich minder ziek melden, want die zitten lekker in hun vel en krijgen gezonder te eten. Maar overwerken en flexwerken *smiley die achter z’n oor krabt* volgens mij melden die zich juist minder ziek omdat ze in een afhankelijkheids-positie zitten. Flexwerkers zijn makkelijk te vervangen en degenen die overwerken doen dat of omdat ze het geld nodig hebben, of om punten te scoren bij de baas (of omdat ze vrachtwagenchauffeur zijn en hun auto niet na 8 diensturen in de berm kunnen parkeren). In de horeca word het minst ziek gemeld, wat mijn idee bevestigd. Jongeren melden zich niet te vaak ziek omdat hun baan dan aan een ander word gegeven. Of ze ruilen diensten waardoor de ziekmelding niet word gemaakt. Bij de politie en brandweer word het meest ziek gemeld, maar dat is op zich niet vreemd als je een beroep hebt dat lichamelijk en geestelijk nogal zwaar is, en waarin je ook niet goed kunt functioneren als je niet in goede conditie bent. Laatst las ik een artikel over waarom mannen geen zonnebrandcreme smeren: mannen zijn stoer en sterk, die smeren niet, die eten niet gezond, die melden zich niet ziek. Dat geld voor zowel ‘stoere’ beroepen zoals bouwvakkers, als voor ‘softie’ beroepen zoals kantoorwerk, want daar heerst dan juist weer een duidelijke hiërarchie (voor meer informatie: zie de Apenheul). Niemand wil onderdoen voor zijn mannelijke collega’s, dus meld je je niet ziek, en ga je niet naar de dokter als er geen bloed of bot te zien is. Maar in dat artikel werd ook gezegd dat het bij andere ‘stoere’ beroepen, zoals de brandweer en de landmacht, juist word afgekeurd wanneer je met blessures door blijft lopen. Iemand uit een brandend huis redden met verzwikte enkels en gekneusde polsen? Geen denken aan! Ondertussen zijn leidinggevenden in alle anderen beroepen druk bezig met zoeken naar gelukkig getrouwde flexwerkers die graag overwerken, om optimaal gebruik te maken van hun FTE’s.

En ja ondertussen hadden we al 8 vrachten gekiept, en brachten we de laatste naar het werkvak bij de Markerwaardweg, maar er was nog een berichtje dat ik niet kon laten liggen: Volvo, het merk dat heeft gezegd dat niemand meer mag doodgaan in of in de directe omgeving van een nieuwe Volvo, heeft nu ook laten weten na 2020 alleen nog maar electrische auto’s te produceren. Ja vol-electrisch en hybride dan. Zo te zien hebben de Chinezen (Volvo is een aantal jaren geleden door Ford verkocht aan het Chinese Geely) het licht gezien, ondanks de dikke laag smog boven hun land, en willen ze nu echt serieuze stappen gaan zetten in de aandrijf-transitie. Wat ze trouwens niet hebben gezien in China, zijn kangoeroes. In de Volvo zitten diverse veiligheidssystemen, die ervoor zorgen dat de auto uit zichzelf afremt als er een ander voertuig te dicht voor rijd (leuk om mee te spelen in de file *smiley die in z’n handen wrijft* ) of wanneer er een voetganger oversteekt. Als uitbreiding daarop herkennen de auto’s tegenwoordig ook dieren, dus je kunt met een gerust hart je hond voorop laten lopen bij het oversteken. Tot er, ongetwijfeld ergens in Australië, iemand werd verrast toen de bolide niet uit zichzelf remde voor een overstekende kangoeroe. Het silhouet van de springende boksers word door de computer namelijk niet herkend als ‘persoon’ of ‘dier’ omdat er geen poten onder zitten. Ben je kangoeroe en wil je veilig oversteken, dan kun je dus beter even voorover bukken en op je pootjes de straat over kruipen.

Donderdag was alles weer anders, we mochten namelijk een stuk verder rijden over de werkweg, om bij de grote viaduct-constructie bij Hoogkarspel grond te gaan laden, wat we letterlijk onder de fietsbrug bij Hoorn moesten kiepen, om de zandlaag af te dekken tegen het stuiven en extra gewicht te maken voor het inklinken van de ondergrond. Het was een bewerkelijke dag voor de machinist, die in de gaten moest houden of er geen kleppen zouden sneuvelen aan de onderkant van het tijdelijke fietspad. Maar gelukkig lieten we hem al vroeg met rust, omdat we aan de rijtijd zaten. Even een beknopt lesje: 2 keer in de week mag je 10 uur rijden, en dan nog 3 dagen van maximaal 9 uur. Ja dan heb je ook nog weekendwerk, maar dat laten we voor het gemak even buiten beschouwing. Er is ook nog een tweewekelijkse maximale rijtijd, maar omdat dat zou betekenen dat iedereen de tweede vrijdag een halve dag of helemaal niet zou werken, laten de planners dat liever buiten beschouwing. Maar goed, 2 dagen dus van 10 uur. Als je trouwens 1 minuut over de 9 rij-uren heen gaat, telt de computer dat ook als een dag van 10 uur. Wil je 10 uur rijden, moet je trouwens ook 1,5 uur rusten. Na elke 4,5 uur rijden moet je 3 kwartier stil staan, maar die 3 kwartier mag je ook verdelen in 1 kwartier en een half uur (niet andersom) en die mag je ook tussendoor ergens maken, als je maar niet meer dan 4,5 uur achter elkaar door rijd. Daarom beginnen we de dag met rusten (1 kwartier), daarna de ochtendschaft (halfuur) en tussen de middag de tweede schaft (3 kwartier), zodat we zoveel mogelijk in de pas blijven met de machinisten die genoeg hebben aan 2 halfuurtjes. Op een dag met 9 rij-uren heb je genoeg aan 1 keer die 3 kwartier, maar omdat de machinisten in de war raken wanneer we onze pauze-tijden veranderen, maken we evengoed 1,5 uur rust. Komt erop neer: donderdag stonden we al om 15:45 stil, met nog een beetje rijtijd over maar niet genoeg om nog een achtste rondje te kunnen doen. Omdat ik niet gewend ben zo vroeg thuis te zijn, begon ik eerst met een koud biertje en een sudoku. Daarna koken, op het gemakje eten, en jawel hoor, toen ik de tuin in wilde duiken om het konijnenhok nog even op te knappen, begon het net te regenen *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* de tuin zuchtte onder het verfrissende buitje, en ik zuchtte opgelucht toen het even later droog werd en ik alsnog naar buiten kon. Voordeel van die regen is trouwens wel dat de slakken tevoorschijn komen, dus kon ik mooi 3 handen vol van die vieze glibbers in de groene bak gooien.

Om vrijdag helemaal uitgerust de deur weer uit te lopen. Onderweg naar jou toe zag ik iets door het struikgewas ruisen, een waggelende cavia met een spitse neus die iets te lang bij de accupuncturist op tafel had gelegen *smiley met hartvormige ogen* het egeltje liep voor me uit over de stoep en kroop verderop het gras in, wat leuk om te zien, meestal liggen ze plat op het asfalt. Wat eten ze eigenlijk? Slakken toch *smiley met het schaamrood op de kaken* heb ik gistermiddag gewoon z’n eten weggegooid! Gelukkig werden we snel afgeleid op het werk, want de machinist van de hele grote kraan was een dagje vrij, en dus konden we laden bij 2 gewoon grote kranen. Eindelijk eens rustig de administratie doen en een boekie lezen *smiley die zich uitrekt* heerlijk als je zo kan werken. Wederom reden we weer grond naar de fietsbrug, en na een paar rondjes zag ik iets wits voorbij schieten. Je weet hoe ik denk over wit: dat is voorbehouden aan bedrijfsauto’s en Aziatische sportwagens *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en laat dit nou net 1 van de waanzinnigste Aziatische sportwagens zijn! Vlak voor ons reed een Lexus LFA de Westfrisiaweg op. Helaas moesten wij afslaan het werkvak in, want ik had graag nog een tijdje achter die strakke kont aangereden om iets op te vangen van het heerlijke geluid. Ondertussen werd niet alleen ik maar ook het klimaat om de auto heen steeds broeieriger. Toen we bij de zevende vracht stonden te twijfelen of we nog terug zouden komen, kleurde de lucht in de spiegels onheilspellend donker. Vrijmisp (VRIJdag MIddag SPits) met een wolkbreuk? Nee hoor, dit werd ons laatste rondje. Helaas zette het buitje niet erg door, in tegenstelling tot de planner, die vond dat we nog wel genoeg rijtijd over hadden om nog even een vrachtje zand naar Andijk te brengen, waarna we snel doorreden naar de zaak om een plotseling opgedoken luchtlekkage op te laten lossen en te genieten van een kouwe kletser in de kantine met zowel arko als airco *smiley met een witte snor* en pas weer naar buiten komen wanneer het was afgekoeld, zodat ik zonder te zweten bij Wingman achter op de fiets mee kon liften naar de snacketaria.

En toen was het zomaar alweer zaterdag. Even geen Hoogvliegersdag voor Wingman, maar een dagje bankhangen en bijkomen van de werkweek.

Gelukkig hadden we zaterdag uitgeslapen, want zondag werden we al vroeg wakker gebeld door Vader, of we zin hadden in een rondje toeren met de brommer. Even over 9 stonden we naast het bed, en half 11 zaten we bij Oom aan de koffie en thee. Een bakkie met een koekje erbij en daarna ging het richting Ouwekerk aan de Amstel. Via boerenweggetjes en fietspaden toerden we naar Kamerik *smiley die achter z’n oor krabt* nog nooit van gehoord, maar gelukkig hadden ze daar een oud centrum waar we langs de gracht genoten van een verkoelend frisdrankje met hamburgers en tosti, om daarna via via weer terug te toeren naar Vaders huis. De navigatie raakte een beetje in de war van de oude wegen die er niet meer waren, en met een klein stukje snelweg tussendoor reden we mooi binnendoor terug naar Café Mama. Onderweg had Vader lekker naar de radio zitten luisteren, dan kan gewoon op zo’n Goldwing, en hij wist te vertellen dat Max Verstappen, voor het oog van honderden fans die waren afgereisd naar het Spielberg Circuit in Oostenrijk, was uitgevallen na een tikje van achter en daaropvolgend een kapotte koppeling. Wij konden gelukkig wel ons rondje terug naar huis afmaken zonder problemen, en zo genieten we van de laatste zonnestralen op deze zonnigdag. Nog even een koud pilsje en dan lekker het bedje opzoeken, want morgenochtend beginnen wij ook weer vroeg in de grondrace. Weltrusten snoes, tot morgen *smiley die nog een flesje opentrekt*

Het bericht Geachte Shirley week 27 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, maandag mochten we ons weer melden op de werkweg in het stukje niemandsland bij Hoogkarspel, waarvandaan we grond gingen rijden naar het werkvak onder de fietsbrug bij Hoorn. Wederom dus weer een dagje Ronde Van Westfriesland rijden. Niet alleen was het op de Westfrisiaweg en de route langs Enkhuizen druk, ook op het Circuit Van Hoorn begon het verkeer aardig op te stropen in de ochtendspits. Het is wel duidelijk dat de nieuwe afstelling van de verkeerslichten niet echt goed werkt voor de doorstroming. Nou snap ik dat de gemeente graag wil dat iedereen de doorgaande route via de nieuwe weg gaat volgen, maar dan moeten ze wel even wachten tot die nieuwe weg klaar is, want nu moet zowel het doorgaande als het lokale verkeer nog gebruik maken van die drukke route. Ondertussen werd er op de radio nog druk nagepraat over de Formule 1 race en het uitvallen van Verstappen, maar gelukkig had hij geen lichamelijk letsel na zijn botsing. Veel mensen zien autoracen als iets gevaarlijks, maar na dit weekend was het wel duidelijk dat je bij zoiets alledaags als een rondje fietsen nog veel meer kan oplopen. Een gebroken ruggenwervel bijvoorbeeld. En wat te denken van een potje voetbal *smiley die aan z’n kin krabt* dan kun je ondanks alle medische keuringen ook gewoon in elkaar zakken met een falend hart. Ondertussen hadden we met alle auto’s samen het werkvak onder de fietsbrug vol gereden. De kraan en keet werden opgeruimd, en wij konden nog even 2 vrachten op het nieuwe viaduct bij de Rijweg kiepen, voordat we zonder lichamelijk letsel huiswaarts konden keren.

Dinsdag begon met een flinke regenbui. Terwijl ik mijn ontbijt en lunchpakket stond in te pakken, tikte de regen tegen de ramen. Gelukkig was het droog toen ik de deur uitging en konden we ons melden op een opdrogende werkweg bij Hoogkarspel, om zand te laden voor het viaduct bij de Rijweg. Er was goed nieuws voor de vele koffiedrinkende collega’s, want uit weer een nieuw onderzoek is gebleken dat je met 3 koppen koffie per dag langer leeft. Maar nog beter nieuws was er voor de mensen die van de zwarte meuk gruwen, want de werkende stof die waarschijnlijk zorgt voor die levensverlenging, de polyfenoren of iets dergelijks (zulke woorden zouden eens uitgespeld moeten worden in een nieuwsbericht), zit namelijk ook in thee *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en met mijn 5 koppen thee die ik dagelijks nuttig op het werk, zal ik dus nog wel heel veel jaren meegaan. Tenminste, als mijn ouders me vroeger goed hebben ingesmeerd met zonnebrandcrème. Er gaat nu namelijk weer een hardnekkig gerucht in de rondte dat niet de blootstelling aan de zon, maar juist het smeren met zonnebrandcrème kankerverwekkend zou zijn *smiley die wit wegtrekt* er is zelfs al een kinderdagverblijf dat helemaal is gestopt met smeren. Dat snap ik dan wel weer, want voordat je 30 jengelende koters goed hebt ingesmeerd, is alles vies en plakkerig. Maar toch is het geen goede ontwikkeling. Lange mouwen dragen en in de schaduw blijven is niet genoeg, smeren is echt wel nodig. Het lastige is dat je pas na een jaar of 40 last krijgt van huidkankersymptomen, en dan is het al te laat om de ouders erop aan te spreken.

Woensdag begon weer met een buitje, alleen stopte het dit keer niet, dus liep ik als Mary Poppins met mijn vrolijk gestipte parapluutje naar jou toe. De werkweg stoof niet, maar door de vochtigheid veranderde het wel weer in een groot wasbord. Gelukkig hoefden we niet ver te rijden naar de kraan, want die stond nu vlakbij de chauffeurskeet grond te laden. Dankzij de regen was er meer file als normaal, hoorden we bij de filemeldingen, maar dankzij de vakantietijd was er minder verkeer dan normaal, werd op het nieuws gemeld, wat betekende dat er onder de streep geen verschil was met een willekeurige andere ochtendspits. Wel stond er een lokale file op het Circuit Van Hoorn, want veel kinderen zijn tegenwoordig gemaakt van poppenstront (misschien kunnen ze daarom ook niet ingesmeerd worden met zonnebrandsmurrie) en dus waren er veel ouders met de auto op pad om het grut bij school af te zetten. Hopelijk waren er onder die jongeren wel veel die gaan kiezen voor een beroep in de zorgsector, want het tekort is schrijnend. Nee, het tekort is groot en de gevolgen daarvan zijn schrijnend. Zorginstellingen moeten zelfs al hulpbehoevende mensen weigeren, omdat het overwerkte personeel er echt niets meer bij kan hebben. Met de vergrijzing word dat alleen maar erger. En dan kwam daar ook nog het nieuws bij dat veel mensen in lichamelijke zware functies voor hun pensioenleeftijd van 67 worden afgekeurd, dus die grijze golf zal straks meer gaan lijken op een tsunami.

Donderdag mochten we ons weer melden bij de kraan naast de chauffeurskeet. Het leek haast wel een truckrun, zoals we met 3 rode auto’s achter elkaar aan het werk opreden, netjes met de zwaailampen aan zoals in de voorschriften staat *smiley die aan het raam likt* en daarna lekker slap ouwehoeren in de keet tijdens het ontbijt. Het tempo zat er niet echt lekker in. Op het stort moesten we even wachten omdat de kraan al die aanvoer van grond niet kon verwerken, en daarna konden we aansluiten achter een paar vakantiehuisjes die naar de opgeknapte camping vlakbij de turborotonde bij de Woeste Hoogte werden gebracht. Ja 2 chalets, die precies binnen de afmeting vallen waarvoor geen vergunning hoeft te worden aangevraagd, en waar alleen een begeleidend autootje voor of achter hoeft te rijden. In dit geval was dat wel nodig ook, want met de diverse slingers in de nieuwe, oude en tijdelijke weg, en de plaatsing van barriers vlak langs het asfalt, moest op diverse punten het tegemoetkomende verkeer worden tegengehouden zodat de vakantiehuisjes zonder schade hun bestemming konden bereiken. Ondertussen hoorden we op de radio dat zo’n 3000 transportbedrijven zijn samengekomen onder de noemer MKB-claim, om zo de 7 vrachtwagenfabrikanten aan te klagen voor de hogere prijs die zij hebben moeten betalen voor hun vrachtwagens. Een paar maanden geleden was dat truckkartel opgerold, en waren er al diverse miljoenenboetes uitgedeeld, maar nu willen ook de consumenten (transportbedrijven) een compensatie voor de hogere prijzen. In het kartel zaten DAF en nog 6 andere merken *smiley die op z’n vingers telt* welke merken zullen er niet aan meegedaan hebben? Tatra, Pegaso en Hyundai?

Maar goed, vrijdag stonden we met een rijtje te duur betaalde MAN’s in de rij bij de kraan om zand te laden. De chauffeurskeet was weggehaald en in de plaats daarvoor was een grote pipokeet gekomen. Het was de bedoeling dat ik voorop zou rijden, maar van de fanatiekelingen win het je het toch nooit, zelfs niet als je wekker al voor 4 uur gaat. De wekker van onze barista was ook al vroeg gegaan, want dat er een keet is weggehaald, betekent natuurlijk niet dat er geen koffie en thee mag zijn *smiley die een kushandje doet* gelukkig zijn er nog wel Manusjes-van-alles die zich bekommeren om de secundaire arbeidsvoorwaarden. Ook waren er mensen die zich bekommerden om het uitzicht ergens in een Brabants dorpje, want de buurt was niet erg te spreken over het idee om een varkensstal te bouwen die 18.000 varkens moet gaan huisvesten. Even voor de beeldvorming: de gemiddelde varkensstal in Nederland biedt plaats aan 2800 van die roze platneuzen. Voor de mensen die nu al koude rillingen krijgen van de geur: de regels zijn tegenwoordig zo streng dat de lucht rondom de stal schoner is dan de lucht bij de klagende buren in huis. Ik vind het vooral goed nieuws voor iedereen die zijn vlees haalt bij een groot supermarktconcern. Jumbo haalt nu zijn niet-plofkip uit Roemenië, omdat er geen Nederlands bedrijf groot genoeg is om aan de enorme vraag van Jumbo te voldoen. Met de plannen voor dit nieuwe bedrijf kunnen we over een paar jaar dan wel goedgekeurd niet-plofvarken van Nederlandse bodem eten. Helaas hadden wij wel last van een kleine plof. Een brokje ijzer had zich in jouw band geboord, en zo moesten we even in de wacht tot de monteur langs zou komen met een vers stuk rubber. Tijdens het wachten heb ik nog even de cabine gepoetst, want het was geen weer om buiten rond te gaan lopen. Gelukkig kwam de monteur precies tussen de buien door, en konden we zonder nat pak het wiel wisselen. Met iets meer dan een rondje vertraging sloten we weer aan in het rijtje, om uiteindelijk dan toch nog 8 vrachten zand op de bon te kunnen schrijven.

Zaterdag begon ook alweer op tijd. Eerst even een bakkie doen op de boerderij bij Vader en Moeder. Niet geheel zonder risico, want de afgelopen 10 jaar zijn er 190 mensen overleden na ongelukken op een boerenerf. Gemiddeld gaat er elk jaar dus 1 persoon meer dood op een boerderij dan in een Amsterdamse gracht, hoogste tijd dus om actie te ondernemen. Maar voordat ik mijn voorhoofd daarover kon fronzen, lag ik alweer bij de schoonheidsspecialiste op tafel. Het was een tijd geleden omdat zij tussendoor nog even het leven moest schenken aan een mooie zoon, maar nu was ze weer teruggekeerd op de carrièreladder *smiley die ligt te juichen op tafel* en kon ik weer heerlijk genieten van haar vaardige handen. Na een uitgebreide sessie van glad trekken en strak strijken keerde ik weer terug naar Vader en Moeder, waar druk werd gewerkt op het erf. De mannen waren druk bezig met veilig werken, en ik babbelde nog even met Moeder en Zusje, voordat ik huiswaarts keerde en de Kadett omwisselde voor de motor. Die avond had ik namelijk nog een date met Nichtje in de grote boze stad. Op de fiets doken we het centrum van Alkmaar in om Bij Bregje een hapje te gaan eten. Onder het genot van diverse cocktails hadden we een bila’tje over de afgelopen vakanties, de zin van het leven en de minimumeisen voor een man. Het gesprek werd in het penthouse voortgezet, met een potje keezen en een kopje thee erbij, voordat ik weer op de motor stapte om de zondag en de donkere nacht in te rijden.

Zondag lag Wingman uitgebreid uit te slapen. Het zag er zo vredig uit dat ik na het volproppen van de wasmachine nog even tegen hem aan kroop. Om een paar uur later op de wekker te zien dat Zusjes verjaardag al 3 kwartier aan de gang was *smiley met opengesperde ogen* snel de was ophangen, schminken en daarna ontbijten met vruchtentaart met slagroom. Gezellig bijkletsen met de familie, nog wat hapjes scoren en daarna door naar de volgende visite. Bij Opa en Oma zouden we nog even een bakkie doen en het aquarium leeghalen. Het was even knoeien en stoeien, maar Wingman wist 14 vissen en 1 skeletje uit de glazen bak te halen, waarvan Oma zei dat er ongeveer 10 in zwommen. Gelukkig wisten we zonder morsen thuis te komen, en waren we op tijd klaar met de verhuizing om de samenvatting van de Formule 1 race in Engeland te kunnen zien. Hamilton startte vooraan en pakte met voorsprong de leiding, gevolgd door de 2 Italiaanse volbloeden, die woest briesten toen Verstappen zijn Rode Stier daar tussen plaatste. Verder naar achteren toe was er een akkefietje met de 2 Pinkenbulletjes, waarbij Sainz moest afzwaaien en Kvyat terug viel naar de laatste plaats. Terwijl Max druk in gevecht was met de zwaaiende Vettel, kroop Bottas met zijn Zilveren Pijl verder naar voren toe. Al in ronde 19 was daar de eerste pitstop van Vettel, gevolgd door Max. Helaas was een monteur zo zenuwachtig dat er ietsje vertraging in zat, en Max achter Vettel weer op de baan kwam. Hij wist plek 5 vast te houden terwijl Hamilton nog steeds voorop reed. Die moest ook wel, want hij had nog iets goed te maken met zijn fans, omdat hij van de week niet was komen opdagen bij een groot evenement in Londen. Alle coureurs waren daar aanwezig, maar Lewis was de enige die afzegde omdat hij zich ‘wil concentreren op de race van zondag’. Op nummer 2 stond Raikkonen, maar die wist die plek niet te verzilveren, want 2 rondes voor het einde was zijn linkervoorwiel zo slecht dat hij moest wisselen. Max had zo’n voorsprong op zijn achtervolger dat ook hij ging wisselen. Over de boordradio zei hij nog dat het niet nodig was, maar aan de klapband van Vettel in ronde 51 te zien, kun je het soms beter niet gokken. Hamilton eindigde als eerste, daarna kwam Bottas die dankzij de late pitstops nog een paar plekken kon opschuiven, met Raikkonen op de derde trede van het ereschavot. Verstappen finishte als eerste van de rest, terwijl Vettel met een lekke band nog voor het wapperen van de finishvlag de pits in reed, en daarmee kostbare punten verloor in het algemeen kampioenschap. Maar het goede nieuws was natuurlijk dat Verstappen eindelijk weer eens was gefinished, lager dan hij waarschijnlijk had gehoopt, maar beter dan de DNF van Alonso, die weer panne kreeg met zijn Honda. Dat gezegd hebbende, wens ik iedereen een fijne avond, en morgen fris en fruitig weer op voor een nieuwe dag met nieuwe kansen *smiley die een kushandje doet*

Het bericht Geachte Shirley week 28 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, ondanks een druk weekend waren we afgelopen maandag alweer vroeg op pad. Terwijl we het dorp uitreden en de ruimte van de provinciale wegen opzochten, hoorden we op de radio het nieuws van 5 uur, waarvan ik meteen wakker schrok. Waarschijnlijk zijn er de afgelopen jaren meer vrouwen overleden aan de bijwerkingen van De Pil, dan dat eerder werd gedacht. Een tijdje geleden waren er al wat minder goede berichten over de Diane35-pil, maar nu blijken er meer pillen te zijn die embolie en trombose zouden kunnen veroorzaken *smiley die wit wegtrekt* het deed me denken aan een bericht uit Groot Brittannië, waar ook een keer in de krant stond dat de kans op trombose tweemaal zo groot was dan eerder was gedacht. Gevolg: vrouwen stopten massaal met De Pil, er volgde een geboortegevolg, en de economie kreeg een dipje dankzij al die moeders die eigenlijk nog niet klaar waren met hun studie en bedrijven die op halve kracht draaiden omdat een groot deel van het personeel tegelijk thuis zat met verlof. De enkeling die de cijfers goed had gelezen, zag dat de kans op trombose niet 1 op 1000 was, maar 2 op 1000, inderdaad tweemaal zo groot maar nog altijd een stuk kleiner dan wanneer je zwanger zou raken, dan heb je namelijk ook grote kans op trombose en embolie. Terwijl ik zat te duimen dat alle vrouwen die nu massaal de pil het raam uitgooiden wel een condoom zouden gaan gebruiken, begon het volgende item op de radio. Een herhaling van een gesprek met André Kuipers, de astronaut die inmiddels al 2 keer de ruimte in is geweest. Hij vertelde over hoe hij vanuit de verte zag hoe wij de aarde aan het slopen zijn. De lichten in de steden die nooit uitgaan, de vele lichten op zee van al die vissersboten, de dikke smog boven andere grote steden, de kaalslag in bosgebieden, de vervuiling die in verschillende vormen zichtbaar is. We kunnen niet zo doorgaan. Elke boer weet dat hij zijn land niet moet stuk maken, anders heeft hij volgend jaar geen oogst van dat perceel, maar ondertussen leeft de hele wereld alsof er geen morgen nodig is, geen oogst in een volgend seizoen, we zijn de aarde aan het opmaken, in plaats van ermee te werken en ervan te oogsten wat we echt nodig hebben. Na zijn betoog nam ik me vurig voor om de aarde te gaan redden. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn kleine nichtjes. Die jammer genoeg nog iets te klein zijn om in november mee te slepen naar de Ziggodome, waar André Kuipers gaat vertellen over zijn werk en het heelal en alles wat erbij komt kijken. Misschien dat er iemand is die gek genoeg is om met mij mee te gaan? *smiley die aan z’n kin krabt*

Ondertussen sneuvelde het voornemen om de wereld te redden al toen we het werk op kwamen rijden. Vandaag zouden we wederom van Bovenkarspel naar Hoorn gaan rijden. Vanuit het werkvak nabij de tijdelijke in-/uitritrotonde naar het werkvak bij de Rijweg. Maar daarbij zou ik helaas wel thee uit plastic bekertjes moeten drinken, want in alle vroegte was ik vergeten mijn eigen drinkbeker mee te nemen. Even kreeg ik een visioen van de plastic soep in de oceaan die groeide en groeide, maar al snel werden we weer meegezogen in de alledaagsheid van het werk. Automobilisten die zo haastig waren dat ze niet alleen ons maar ook afslaande landbouwtractoren met grote aanhangers probeerden in te halen *smiley die diep zucht* en het dan gek vinden dat iedereen zo neerbuigend over Westfriesland en zijn vele verkeersongelukken praat. Zonder zelf ongelukken te maken, brachten we 9 vrachten grond weg, waarna we ons op de valreep nog even mochten melden bij de loswal in Hoorn, om daar een vracht zand te laden voor een adresje in Hensbroek. Zo konden we die middag ook eens aan de andere kant van het werk kijken, hoe de boel daar aan het veranderen was.

Is het dan echt zo nodig dat ik me druk maak om de wereld, de aarde, en de vervuiling daarvan? Ik krijg nog wel eens reacties in de trant van ‘in je eentje kun je toch niks veranderen’ of ‘dat zal onze tijd wel duren’, maar moet ik dan maar stoppen met erover te praten? Alles gewoon laten gebeuren? Mijn schouders ophalen als ik op de radio hoor dat in Zuidholland de stof genX in het drinkwater is gevonden? Iets wat al te verwachten was, want er was al bekend dat een bedrijf die stof in het oppervlaktewater loosde. Moeten we nu allemaal wegkijken, terwijl iedereen weet wat de gevolgen hiervan worden? Dat we over 20 jaar worden verrast met een grote golf van kankerpatiënten in die omgeving, en dan weer onze schouders ophalen en denken ‘ach, je kan er toch niks aan veranderen, ik zit mijn tijd om deze aardkloot wel uit’, of willen we er iets aan doen, wel proberen iets te veranderen, zodat we niet ziek worden, zodat onze kinderen niet ziek worden en zij hun kinderen straks in gezondheid kunnen zien opgroeien, in een gezond land met schone lucht en bossen. We zijn geen derdewereldland, we hoeven niet te accepteren dat grote bedrijven hun zwaar vervuilde afvalwater gewoon in het drinkwater lozen, maar als ik de enige ben die er zo over denkt, dan heeft het inderdaad weinig zin.

Dinsdag mochten we ons weer melden in het werkvak bij het rotondetje van Bovenkarspel, om dit keer zand te gaan rijden naar de Rijweg aan de andere kant van Hoorn. Op de radio geen wereldschokkende dingen, alhoewel de meningen daar enigszins over verdeeld waren, want de vierdaagse van Nijmegen was een paar minuten te vroeg gestart *smiley de met z’n vuisten zwaait* echt niet normaal gewoon! En om de wandelaars nog meer in de war te brengen, was ook besloten de route om te draaien, zodat het zwaarste gedeelte van de route niet op het end maar juist als eerste werd gedaan. Ondertussen draaiden wij onze rondjes zonder al te veel overlast van fietsers. Op de provinciale wegen waren er wel wat oversteekplaatsen, maar we kwamen ze maar weinig op de weg tegen. Wat op andere plaatsen wel anders is, want op het nieuws hoorden we dat er in 2 dagen tijd al 3 wielrenners zijn overleden, waarvan 2 op bijna dezelfde plek langs dezelfde weg. Eerst was er eentje tegen een auto aangereden, waarna de auto was doorgereden. Daarna was er eentje tegen een auto aangereden waarna de dronken automobilist van schrik de sloot in stuurde. En toen was er nog eentje zo slim om tegen een vuilniswagen aan te rijden. Wielrenners, het zijn de hazen van de Nederlandse wegen. Haastig bewegen de prooidieren zich op een slingerende manier door het verkeer heen, alsof ze op de vlucht zijn voor een roofdier. In een open weiland zorgt slingeren ervoor dat de achtervolgende vos of roofvogel je minder snel te pakken krijgt. In het verkeer is slingeren echter wat gevaarlijker, en zorgt het er juist voor dat medeweggebruikers je wel te pakken krijgen, zelfs als ze het niet willen. Voorovergebogen over het stuur turen de, doorgaans in te strakke kleding gestoken mannen van een bepaalde leeftijd, naar de omwentelingen van het voorwiel. Zonder lichten, fietsbel en remmen (alles om gewicht te besparen, want zelf wegen ze meestal al genoeg) jagen ze als zenuwachtige langoren door het verkeer, zonder belijning, tekenen van voorrang of verkeersstromen in de gaten te houden. En dan is het niet vreemd dat een auto doorrijd na een ongeluk, ze komen zo onverwachts opgedoken uit de dode hoek, dat andere bestuurders ze geeneens zien. Het goede nieuws is dat we in dit tempo over 2 weken al kunnen beginnen met maatregelen nemen, omdat we dan de ondergrens van 18 dodelijke slachtoffers hebben bereikt. Ik neem alvast een voorsprong en stel voor dat wielrenfietsen een begrenzer krijgen, waardoor ze niet harder kunnen dan 25 km/h. Als ze motortjes kunnen bouwen die klein genoeg om in carbon frames in te bouwen, dan kunnen ze vast ook wel begrenzers inbouwen. Wil een wielrenner harder rijden, dan moet hij zijn fiets voorzien van een bel, voor- en achterlichten, remmen, spiegels en een geel kentekenplaatje. En dus ook wegenbelasting gaan betalen *smiley die in z’n handen wrijft* ik kan niet wachten!

Woensdag, nee je raad het niet *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* weer naar het grote Westfrisiaproject! Nog afgezien van de voorspelde warmte met een angstaanjagende code geel die ’s middags werd verwacht, werd er ook reikhalzend uitgekeken naar de bouwvakbarbecue die Heijmans had georganiseerd. Eerst mochten we even 7 keer over de werkweg van de rotonde bij Bovenkarspel naar het viaduct bij Hoogkarspel rijden, om daar grond te laden voor het werkvak bij de Rijweg, maar daarna konden we al op tijd naar huis toe, waarna ik jou omruilde voor een wat kleinere Skoda, zodat ik samen met een collega de kroeg in kon duiken in Wognum. Al wekenlang werd er over gepraat, dus ondanks dat er geen grote uithangborden in de keten hingen zoals voorgaande jaren, wisten we al dat we het deze middag niet te laat moesten maken. En dat er bij de kroeg nogal weinig parkeerruimte was, dus dat we niet allemaal met de vrachtwagen voor de deur konden parkeren, zoals voorgaande jaren. Het verwachte onweer bleef uit, en zo zaten we heerlijk op een terrasje te genieten van vlees, een klein hapje konijnenvoer, nog meer vlees, en borrels. Terwijl mijn pupillen steeds groter werden van de cola, kletste ik gezellig met machinisten, uitvoerders, planners, zelfs de mannen van Rijkswaterstaat waren uitgenodigd, het was een gezellig gezelschap zo alles bij elkaar. En zo dook ik die avond in bed, met een grote grijns in de benauwende warmte, luisterend naar het borrelen van mijn buikje, het ruisen van de gordijnen, een schaap dat liep te blaten, de buurvrouw die de deur hard dichttrok, een schaap dat liep te blaten, het dekbed dat ruisde op het tempo van mijn ademhaling, een voorbij rijdende auto, en zou iemand in Godesnaam iets aan dat schaap kunnen doen!

Donderdag mochten we ons voor de laatste keer melden bij de kraan op het viaduct bij de Hoogkarspel. De uitvoerder zou 4 weken op vakantie gaan, en dus zou het werk in deze werkvakken ook 4 weken stil leggen, maar we hadden nog 1 dag te gaan voor het zover was. Blijkbaar zaten een aantal mensen al met hun gedachten in de vakantie, want het hek bij de rotonde bij Bovenkarspel was nog dicht, zodat een aantal auto’s via de Houterweg moest rijden om nog op tijd bij de kraan te kunnen zijn. Op het bakkie werd nog wat nagebabbeld over het feestje van gisteren, en een paar keer hoorde ik de kreet ‘bij nacht een man, bij dag een man’ voorbij komen *smiley die aan z’n kin krabt* maar die mannen die gistermiddag zo De Man liepen uit te hangen, waren niet alleen vannacht vroeg vergeten het hek open te zetten, ook was er die ochtend niemand die de keet had open gemaakt en koffie had gezet voor ons *smiley die staat te stampvoeten* met trillende handen omdat ik nodig naar de wc moest, kreeg ik na 3 pogingen de deur los. Maar toen bleek dat ook het aggregaat niet was gestart, en dat ik dus niet eens thee kon zetten. Wat een deceptie na weken gezellig samen werken. Van de ene op de andere dag was het helemaal over. Het nieuws dat mensen die doorrijden na een ongeluk, rijden zonder rijbewijs en/of rijden onder invloed strenger worden aangepakt, kon me ook al niet opvrolijken. Zwaarder straffen schrikt misschien in het begin een klein beetje af, maar als er amper op gecontroleerd word, en de kans dat je gepakt word dus zeer gering is, dan nemen mensen steeds meer risico’s. Behalve dan bij doorrijden nadat je bij een ongeluk betrokken bent geweest, daarvoor moest je eerst op heterdaad betrapt worden (of ze moesten je kentekenplaat vinden naast de aangereden wielrenner), maar nu kan je ook na verklaringen van ooggetuigen te grazen worden genomen. Huiverend bij de gedachten aan die automobiele gestapo-beweging keerden we na 8 vrachten terug naar de zaak.

Om vrijdag te beginnen met uitslapen. Een kadootje van de planner, omdat we op de vrijdag nu dus ineens naar een ander werk moesten. Pas om 7:15 hoefden we ons te melden op het stort bij Nauerna, waar we gereinigd zand mochten laden voor dat andere grote project, de N241 bij Schagen. We waren er al een tijd niet meer geweest, en zo hier en daar was er veel veranderd. We slingerden om oude en in aanbouw zijnde rotonde-constructies heen, om daarna weer lekker de benen te gaan strekken over de provinciale wegen die ons naar de A9 en afrit Beverwijk leidden. Ondanks de voorspelde drukte omdat regio Noord vandaag de laatste schooldag had voor de zomervakantie, viel het mee. Een beetje stremming bij de Leegwaterbrug op de Ring Alkmaar *smiley die rood aanloopt* wat misschien ook een klein beetje kwam omdat ik pas erg laat door had dat de linkerbaan langs de afgezette baan wat aan de smalle kant is. Maar verder rolde alles lekker door. Wel een file op de afrit naar Kooimeer toe, met alle mensen die richting Texel reden (denk ik), maar geen gekantelde caravans op onze route. Wel werd mijn aandacht getrokken door iets wat in de middenberm lag op de Ring Alkmaar, tussen het Nollencircuit en de afrit naar De Omval *smiley die in z’n ogen wrijft* lag daar nou een herdershond in het gras? Met sporen de berm in en een kentekenplaat ernaast? Wat zou daar gebeurd zijn? Zou de hond vanaf het fietspad de vangrail en de weg zijn overgestoken? Of hadden die vakantiegasten hun hond in het bos willen dumpen, maar was de hond na het doorknagen van zijn riem alsnog achter hun aan gerend en hadden ze het dan zo maar op willen lossen? Ik had op de lange afstanden genoeg tijd om erover na te denken, tot ik werd afgeleid door iets wat nog interessanter was.

Jawel, het is vakantietijd, en iemand moest zo nodig met een schoon geweten op reis, dus trek de kast met de complottheoriën maar open! In Duitsland had een medewerker van Volkswagen een brief gestuurd naar De Spiegel (een Duitse krant) maar gelukkig waren er Nederlandse journalisten die het voor me wilden vertalen. Na het truckkartel is er nu weer een autokartel ontdekt: Volkswagen, Porsche, Daimler, BMW en Audi zijn sinds de jaren ’90 al samen aan het bekonkelen voor welke prijs ze hun auto’s te koop zetten en, wat mooi aanhaakt bij het vorige schandaal, welke truukjes ze gebruiken om de uitslagen bij de emissietests wat te kunnen beïnvloeden. Vanaf de jaren ’90 al *smiley die achter z’n oor krabt* als ik het goed heb begrepen hebben vrijwel alle automerken in 1996 afgesproken dat ze de auto’s zuiniger zouden gaan maken, nog voordat de overheden kwamen zeuren met hun emissie-eisen en andere huilie huilie over het milieu. Dus zodra die afspraak werd gemaakt, kwamen een aantal gewiekste Duitsers al samen om een creatieve manier te zoeken om met die afspraken om te gaan. En dan niet dat een paar mannetjes bij een zakendiner suggestieve opmerkingen naar elkaar maakten waarna de prijzen iets omhoog gingen, maar zoals het altijd bij die Duitsers gaat werden er 200 mensen verdeeld over 60 werkgroepen die op een strikte manier werden geregisseerd. Waarschijnlijk wisten de verschillende werkgroepen niet eens van elkanders bestaan, om daarmee de kans op klikkers kleiner te maken. En nu dus er dus iemand aangewezen binnen Volkswagen, die een al dan niet geënsceneerd dagboek heeft overlegd aan De Spiegel, en daarmee dit alles heeft onthuld. Volkswagen had bij het vorige schandaal, met de software die invloed had op loop van de motor, waardoor er bij testen minder uitlaatgassen vrij kwamen, weinig last gehad. Van de gereserveerde 20 miljard hadden ze slechts 9 miljard nodig gehad om een paar boetes en wat terugroepacties te bekostigen, maar nu daalden bij de Volaurschi-groep, Daimler (niet de luxe Jaguar, maar de eigenaar van Mercedes en Smart) en BMW de aandelen met hele procenten *smiley die wit wegtrekt* totale paniek dus aan alle kanten! Dat auto’s viezer zijn dan beloofd, dat maakt blijkbaar geen vuk uit, maar kom niet aan de portemonnee van Jan Modaal en zijn neef Boven Modaal, want dan heb je de poppen aan het dansen *smiley die in z’n handen wrijft* ik kan niet wachten om te zien hoe dit gaat ontwikkelen.

Helaas had ik zaterdag weinig tijd om naar het nieuws te luisteren. Al vroeg stapte ik bij Wingman in de auto, voor een dagje uit met een select gezelschap uit zijn familie. Na alle familie-uitjes van mijn kant, werd het nu tijd om met zijn Nichtje, haar Moeder en haar Opa op pad te gaan. En wat is nou leuker voor kleine meisjes dan de Efteling? Terwijl de mannen voorin de auto de file op slinkse wijze probeerden te omzeilen, zaten de vrouwen achterin te praten over vrouwendingen. Extra kleding mee, geen achtbaan want dan gaat je haar door de war. Voor we erg in hadden stonden we vlakbij de ingang geparkeerd en konden beginnen aan de eerste attractie: het toiletbezoek. Nichtje had haar zinnen gezet op de Droomvlucht, maar gelukkig wilde ze onderweg daar naartoe wel even in de Fata Morgana, die toch eigenlijk wel wat enger was dan de anderen zich konden herinneren. Terwijl Wingman en Nichtje met hun typische loopje op zoek gingen naar de volgende wachtrij, sjokten Moeder, Opa en ik er achteraan als volleerde toeristen, met grote rugzakken vol geplette kadetjes, pakjes drinken, druivensuikersnoepjes en zonnebrandcrème. Er was ook nog een andere, waanzinnig gave, uitzonderlijk mooie en nieuwe attractie, maar volgens het bordje bij de ingang van de wachtrij moesten we dan eerst 70 minuten wachten, dus die sloegen we even over. Het halfuur wachten bij de Droomvlucht was eigenlijk al teveel voor Nichtje, maar gelukkig was de vlucht geweldig mooi om te zien, en het laatste beetje ‘nouhou!’ werd afgekocht met een superzachte Unicornknuffel. Ik kon me trouwens niet herinneren dat er zoveel te doen was in het park, buiten de achtbanen om. We zijn met een treintje door het park gereden, hebben gevaren, op 45 meter hoogte over het park uitgekeken, in de miezer in een grote rubberen band door een wildwaterbaan gebotst, maar het engste was eigenlijk nog wel het autoritje waarbij je zelf moest sturen. Niet het zelf-sturen, maar dat Wingman als eerste in de klassieke mini-T Ford sprong en ons door de attractie leidde, dat hadden we misschien iets anders aan moeten pakken. Omdat het ’s middags pittig begon te regenen, na 5 uur, precies zoals afgesproken, besloten we met een beetje treuzelen dan toch in de miezer naar de uitgang te lopen om van het avondeten te genieten bij de Burger King, waar we lekker binnen konden zitten. Het was een vermoeiende maar zeker geslaagde dag, en we hebben ons voorgenomen om snel weer eens te gaan. Over een jaar of 25.

En toen was het zondag. We hadden ons voorgenomen om helemaal niets te gaan doen. Gezien de regen die met vlagen tegen de ramen tikt, gaat dat waarschijnlijk wel lukken. Wingman ligt al opgebaard op de bank, om zijn beenspieren te laten rusten, en ik kruip zodrekt lekker naast hem. Fijn, een hele dag helemaal nik! Nouja behalve dan 1 wasje dat gedraaid word. En een vaatwasser die uitgeruimd word. Maar verder helemaal niks! Oja de laatste stukjes fruit en kadetjes uit de rugzak opeten. En alvast mijn rugzak klaarzetten voor de werkdag morgen. Maar verder echt helemaal niks! Zelfs niet topless zonnen. Fijne niksdag allemaal.

Het bericht Geachte Shirley week 29 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, het niksdoen op de zondag dreigde bijna te mislukken, toen er plotseling een paar motorrijders het erf opreden. Tussen de buitjes door wilden de heren toch even van het zonnetje genieten, en nu kwamen ze gelukkig alleen een bakkie koffie halen. Konden Wingman en ik daarna snel door met niksen. Want maandag moesten we meteen ’s ochtends vroeg al volgas presteren. De auto naast jou had al 3 dagen stil gestaan en had niet meer genoeg stroom om wakker te worden. Even de startkabels erbij gehaald, maar helaas, de kap over de accu’s heen was zo goed beveiligd tegen diefstal dat zelfs 3 knoeiende chauffeurs niet bij de polen konden komen. De collega ging wachten op een monteur en wij reden alvast naar Amsterdam toe. Daar begon namelijk het grote werk op de A10 *smiley die een tromroffel doet* en we waren met een stuk of 70 auto’s uitgenodigd om daar te komen frezen. Alles was strak georganiseerd, iedereen had een routebeschrijving gehad zodat we allemaal wisten waar we ons moesten melden in het werkvak. Maar voor het zover was, moesten we eerst nog even in de file staan voor het werk, want ze konden blijkbaar al die auto’s niet kwijt. Het was even zoeken en rommelen met 5 frezen die ook nog eens tegen de richting in bezig waren, maar bij het tweede rondje ging het al wat vloeiender. Zelfs de ambulance die het werkvak doorkruiste kon ons niet van de wijs brengen. Het ideale moment om op het stort even uit te stappen voor een plaspauze en een TVO’tje. Jammer genoeg bleek in de chauffeurskeet (altijd de meest gammele keet tussen de professionele containerunits, makkelijk zoeken) dat de bekertjes op waren. Helaas voor de anderen, maar gelukkig heb ik altijd m’n eigen beker mee. Toen naar het toilet, daar was netjes een unit voor geregeld, wc papier, wasbakken, het hele feest was compleet, afgezien dan van het water *smiley die staat te stampvoeten* doortrekken en handen wassen moesten we maar even overslaan ofzo. Ik kon me niet inhouden om het toch even bij een uitvoerder-uitziend persoon te melden. Wij waren al weken van tevoren bezig, je hebt een heel boekwerk in de cabine liggen met alle regeltjes, chauffeurs moeten reflecterende wortelpakken aan anders krijgen ze 350 eipo bekeuring. We moeten ons aan de werktijden houden, en aan de maximale gewichten. Niet tuteren, niet harder 30 km/h, kleppen dicht zodra je onder de frees vandaan komt. Maar het water aansluiten of een grote voorraad bekers in de keet leggen? Nee hoor, dat kan allemaal later wel. Gelukkig werd het ook opgelost, sterker nog, we kregen tussen de middag zelfs broodjes en een blikje fris *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de sfeer zat er goed in, tot we te horen kregen dat we moesten blijven tot alles klaar was. Het zou ongeveer 18:30 worden, maar misschien ook wel 20:00. Gelukkig was de cateraar weer opgeroepen, bij de weegbrug kregen de chauffeurs allemaal een bakje rijst met saté en een yoghurtje *smiley die over z’n buik wrijft* wat ik onderweg naar huis maar heb opgegeten, want tegen alle verwachting in was dat ook meteen het laatste rondje.

Dinsdag had ik in al mijn enthousiasme de wekker een uur later gezet. We mochten ons melden op stort Nauerna, om schoongemaakt zand naar de N241 bij Schagen te rijden. Van de planner mochten we uitslapen, maar ik had iets teveel uitslaaptijd ingecalculeerd. Met enige haast reden we via de Ring Alkmaar naar beneden, om daar de file in te duiken voor de Leegwaterbrug *smiley die z’n nagels in het stuur zet* dan maar langs het kanaal en via De Woude rijden. Waar we vervolgens voor een dichte brug stonden bij Molletjesveer. Op de terugweg dan toch maar de route via de A9 en de Leegwaterbrug, en daar bleek dat alle verkeer van beide kanten over 1 baan werd gestuurd. Om vervolgens bij Heerhugowaard weer de file in te duiken, omdat er na het spoorviaduct ergens ook een ongeluk was gebeurd. Nee het was niet de ochtend met de meeste opbrengst. Terwijl ik me irriteerde aan de mensen die absurd vroeg invoegden en de doorstroom flink afremden rondom de Leegwaterbrug, was er op de radio veel te doen over de campagne van SIRE, die graag wil dat jongens weer jongens kunnen zijn. Ze moeten weer kunnen stoeien en ravotten, want dat gebeurt te weinig, zowel thuis als op school. Niet alleen is het de schuld van de vele juffen in het onderwijs, die graag willen dat iedereen rustig op z’n stoel blijft zitten en vooral geen valpartijen veroorzaakt tijdens de gymles, maar ook ligt de schuld bij de ouders. Tenminste zo werd er gezegd. Volgens mij komt het voor een groot gedeelte ook door de verstedelijking. Alles is volgebouwd met betonnen elementen, en als er ergens een speeltuintje is dan liggen daar rubberen tegels. Dat werkt niet voor jongens, die moeten hun energie kwijt kunnen, bewegen en spelen, zo zitten ze nou eenmaal in elkaar. En meisjes trouwens ook, alleen doen die het in wat mindere mate. Het is niet zo gek dat er vooral jongens aan dingen als parkoer (door de stad rennen en over bankjes en muurtjes springen) of hooliganisme doen. Het zit in hun natuur, en daar geven ze gehoor aan, soms op de goede manier, soms breken ze daarbij een hele stad af. Dan vond ik dat andere nieuws ook niet zo verrassend, dat er steeds meer kinderen naar een privéschool gaan. In klasjes van 10 in plaats van 30 kinderen is er veel meer aandacht en ruimte voor het individu. Dat zou mij die 16.000 euro wel waard zijn.

Woensdag mochten we weer naar Nauerna, dit keer waren we er netjes op tijd, niet verrast door late wekkers of files voor bruggen, en konden we mooi voor de weegbrug het kwartiertje erop smokkelen. Wat niet nodig bleek te zijn, want zodra we het werkvak indoken bij Schagen liet jij met een flinke klap weten dat het over was met de pret. Gelukkig stonden we nog enigszins aan de kant geparkeerd, want met een gebroken aandrijfas konden we geen centimeter meer verder rijden. Gelukkig waren de monteurs snel ter plaatse en in al mijn enthousiasme stond ik al om ze heen te draaien om te helpen. Waarbij ik dan vooral in de weg loop, want terwijl de mannen met het gereedschap lopen alsof het handtasjes zijn, zeulde ik met de aandrijfas alsof ik een olifant probeerde in dragen *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat een fijne knapen zijn het toch ook, die monteurs, door het zand onder de auto doorkruipen, met zware troep sjouwen, meteen weten welke boertjes en moutjes er los gedraaid moeten worden, het zijn wel de mannen die het bedrijf op een gesmeerde manier laten doorrollen. Na een paar uurtjes gingen we weer op pad, en hoorde ik op de radio dat de kwaliteit van het sperma van de Nederlandse man er de laatste jaren nogal op achteruit is gegaan. Sterker nog, het word voor stelletjes nu al zo moeilijk om ‘gewoon’ zwanger te worden, dat deskundigen aan de bel trekken. Ze zeggen dat er teveel chemicaliën, en dan vooral synthetische vrouwelijke hormonen, in het drinkwater, eten en gebruiksvoorwerpen zitten. Makkelijk te verklaren, want water zit overal in. Koeien drinken het, dus die hormonen zitten ook in de biefstuk, die in het plastic bakje zit waarbij ook water is gebruikt om te vervaardigen *smiley die aan z’n kin krabt* opeens vallen er veel dingen op z’n plek. Dat zoveel kerels aan gevaarlijke dingen doen als parkoer, hooligangekte, straatracen en absurd veel sporten om Amerika’s volgende Ninja te worden, dat komt misschien wel omdat ze onbewust ‘weten’ dat hun kwakkie niet goed is, en daarom dus meer risico nemen om indruk te maken op de vrouwtjes. En het groeiende aantal scheidingen, dat is ook duidelijk, mannen moeten nu vaker schieten voordat het raak is, dus dan kan je maar beter proberen je kansen zoveel mogelijk te spreiden. Gelukkig hoef ik me niet druk te maken om zwemmertjes, zolang ze maar netjes in de rubberen vissenkom blijven rondspartelen.

Donderdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* mochten we ons weer eens melden in Harlingen. Gelukkig konden we bij een collega slipstreamen, want het was alweer een tijd geleden dat we de A7 omhoog reden om de dijk over te steken. En dan was de weg ook nog eens aangepast bij de sluizen, omdat er gewerkt werd. Gelukkig konden we ons zonder vertraging bij de keet melden, nadat we het hele werk onder ons voorbij hadden zien trekken. De definitieve vorm is aardig zichtbaar, en er is ook wel flink gewerkt in de langgerekte badkuip, maar zo hier en daar twijfel je wel of ze oktober zullen halen. Alhoewel het snel kan gaan met die betonjongens. We stapten de keet in, en de sfeer was als vanouds, alsof we nooit weg waren geweest. De uitvoerder kwam binnenlopen met het verhaal dat hij het niet helemaal snapte. Hij had een nieuwe update gehad van IOS op zijn telefoon, zei hij tegen een machinist, en nu zouden alle problemen opgelost moeten zijn, maar die machinist zat er nog! *smiley die grijnst* heerlijk als je zo kunt werken. Met 2 auto’s waren we die dag bezig om een slootje uit te graven, en de klei af te voeren naar het gronddepot aan de andere kant van industrieterrein Oostpoort. Het was lekker rustig op het werk, en voor we er erg in hadden was de dag alweer voorbij. Na meer dan 20 vrachten klei mochten we in Harlingen nog even een vrachtje grind laden voor Schagen, en zo reden we na gezellige dag weer achter elkaar aan terug de dijk over.

Om vrijdag het grind te lossen bij de loswal in Schagen, en daarna meteen draineerzand te laden voor een klusje in Sint Maartensbrug, vlakbij Sint Maartensvlotbrug, aan de Sint Maartenseweg. Jawel, ze zijn in die regio erg creatief met dorp- en straatnamen. Samen met een collega toerden we de hele dag vanaf het industrieterrein bij Schagen door Schagerbrug heen naar het weiland bij Sint Maartenergens. Langs huizen die zich stuk voor stuk laten omschrijven als karakteristiek en authentiek in een pittoreske omgeving. Bij sommige betekende dat scheefgezakte en vervallen arbeidershuisje, in een omgeving die zo rustig is dat zelfs het kerkhof niet vol ligt, bij andere betekende dat statige en klassieke herenhuizen met hoge ramen en een trap naar de voordeur, in een landelijke omgeving met uitzicht over weilanden gevuld met koeien, schapen en hier en daar wat paarden. Het knusse Schagerbrug leek daarbij wel een stadscentrum, zo krap dat we via het woonwijkje terug reden in plaats van de hoofdweg, omdat we anders de vlaggen en uithangborden van het restaurant op de hoek af zouden rijden. Ik geloof dat we alle huizen wel hebben kunnen zien, want de verwachte 15 vrachten werden uitgebreid naar 20.

Ondanks dat we iets later klaar waren dan verwacht, waren we evengoed nog op tijd voor de borrel. Op de zaak werd namelijk gevierd dat de theoretische bouwvak ging beginnen. De tap was al opgebouwd en ik was mooi op tijd voor de speech van de directeur die eigenlijk nooit speeched, maar wegens omstandigheden nu naar voren was geschoven. Hij had alleen maar goed nieuws, het draaide lekker in het eerste halfjaar, en de vooruitzichten voor na de bouwvak zijn ook niet verkeerd. En daarmee was het buffet geopend. Eten in overvloed, vlees van de barbecue en grote schalen met salades *smiley die over z’n buik wrijft* heerlijk zulke feestjes. Het was een vrolijk gebabbel met alle collega’s, het werk en alles daaromheen werd nog eens besproken, maar geheel tegen de traditie in zwaaide ik toch voor middernacht al af.

Zodat ik zaterdagochtend nog enigszins op tijd naast m’n bed stond. Even snel een wasje draaien, ondertussen de zondagse kleren aan, schminken, was ophangen en naar Heiloo toe, waar Oma met een groot gezelschap wilde vieren dat ze 90 zou worden *smileys die in de lampen hangen* met een vrolijk Lang Zal Ze Leven werd ze naar de ingang van de zaal begeleid, waarna iedereen iedereen ging feliciteren, terwijl het personeel ondertussen ongeduldig stond te wachten met potten koffie en schalen vol gebakjes. Natte zoenen en kadootjes vlogen Oma om de oren, en eindelijk was daar dan ook tijd om even te gaan zitten en rustig wat te babbelen. Maar niet voor lang, want omdat Oma een trouw kerkganger is (of kerkgangster?) was er een speciale mis voorbereid. Er werd gebeden, gevraagd om vergeving, gezongen, we zagen het brood en de wijn *smileys die proosten* en de collecte, die bestond uit een grote bos rozen, werd aan een goed doel gedoneerd. En wat is een kerkmis zonder kerkkoor? Dus werd na de mis Oma’s koor naar voren gehaald om wat mooie liederen te zingen. Nadat de rust weer was wedergekeerd, werd iedereen de zaal uitgeveegd, zodat het buffet kon worden klaargezet. We probeerden nog een groepsfoto te maken waarop de enthousiaste achterkleinkinderen stil stonden en tegelijkertijd lachten, en toen mochten we weer naar binnen voor een uitgebreide avondmaaltijd *smiley die over z’n buik wrijft* je snapt dat ik die avond wel een paar uurtjes op de bank heb liggen uitbuiken.

Om vervolgens zondag weer topfit uit bed te rollen, want ik had samen met Zusje en Vriendin afgesproken om te gaan shoppen. Met een paar belangrijke feesten die op de agenda staan, is het wel nodig om een knappe jurk in huis te hebben, met bijpassende schoenen. Maar geen ‘knappe jurk’ zoals iedereen die al heeft, en gelukkig heeft Zusje dezelfde *smiley die aan z’n kin krabt* laten we zeggen ‘aparte’ smaak als mij, dus kwamen we bij een ietwat alternatief winkeltje uit. Op een rustig industrieterrein in Wormerveer vonden we in een hoekje tussen een bouwmarkt en een agrarische gereedschapswinkel een grote etalage gevuld met felle kleurtjes en vrolijke vrouwen. De prikkels kwamen over de drempel heen, maar toch stapten we naar binnen. Vriendin kreeg last van koude rillingen bij het zien van al die wijd uitlopende bloemenprints en Zusje en ik waren zo overweldigd door het aanbod dat we bijna omver werden gelopen door de vele Lindy Hoppende Rockabella’s die er rondstruinden. Ondanks de drukte was het heerlijk shoppen, iedereen was vrolijk en zei ‘pardon’ in plaats van ‘kutwijf’ wanneer ze elkaar per ongeluk aanstootten. We moesten even wroeten tussen de diverse bloemen-, fruit-, dieren- en Alice in Wonderlandprintjes, maar uiteindelijk kwamen we met een paar hele mooie stukken het kleedhokje uit *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* Vriendin wist mij uit een koeienjurk en een eenhoornprint vandaan te praten, en zo stonden Zusje en ik uiteindelijk gezusterlijk naast elkaar voor de spiegel in vrolijke bloemenprints. Nog even een paar leuke schoenen erbij, hapje eten, boodschapjes doen, en toen was het vrouwendagje alweer voorbij. Maar het feest ging door, want Moeder had voor het avondeten pannenkoeken gemaakt *smiley die ligt te puffen op de bank* na al die bourgondische maaltijden ga ik nu even rustig afwachten tot Wingman straks thuiskomt van het Truckstar festival, en dan kunnen we lekker samen in slaap vallen *smiley die een kushandje doet* fijne avond allemaal.

Het bericht Geachte Shirley week 30 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.