Geachte Shirley, toen ik maandagochtend naar jou toe liep, was het net alsof ik geen week maar een weekend weg was geweest. Het ontroerde me wel dat je mij had gemist *smiley met natte oogjes* toen de radio aanging klonk ‘Waiting for a girl like you’ door de cabine. Wat ben je toch ook een romanticus snoes! Vervolgens ging het weer als vanouds naar Harlingen toe. Naar het oude Spaansenterrein aan de Kanaalweg, precies zoals op de bon stond. Dat geen van de machinisten wist wie de klei ging laden, en dat er ook nog geen inhuurauto’s waren, was een beetje vreemd. Een belletje met de uitvoerder leerde ons dat we eerst naar de Oude Trekweg moesten, net zoals vorige week was gebeurd, om daar een bult klei weg te rijden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* de inhuurauto’s stonden daar al bij de kraan, gelukkig, ik was even bang dat ik voorop zou moeten rijden. Vervolgens reden we in colonne naar de afrit Kimswerderweg, waar we naast de afrit, achter de supermarkten, moesten kiepen. Voor de mensen die daar regelmatig langsrijden en zich achter de oren krabben: dat is zo ongeveer het eerste stukje definitieve nieuwe N31 wat daar ligt. Na maanden van nieuwe weg aanleggen en oude eruit frezen, maanden van achtertuinen plunderen en de tijdelijke weg weer een stukje omleggen, is er dan nu eindelijk een stukje definitief *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* over de zandlaag word straks een laagje korrel aangebracht, waarna het asfalt erop gesmeerd kan worden. Wel moet er eerst even een laag grond overheen, om de ondergrond alvast voor te bereiden om het enorme gewicht wat er straks overheen gaat. Oplettende kijkers hebben vast wel gezien dat de zandlaag een beetje omhoog loopt, gelukkig wisten een paar mannen in de keet te vertellen waarom: dat is een waterkering, zodat bij harde regen niet alles zo de tunnelbak in stroomt. Let maar eens op bij andere tunnels, daar ga je ook eerst een stukje naar boven, voordat je naar beneden duikt. Zo rond de middagschaft konden we klei gaan laden bij het depot aan de Kanaalweg, wat mooi uitkwam, want ik had een afspraak met de duurzaamheids- en omgevingsmanager van het grote werk. Voor de schaft werd ik uitgenodigd op kantoor. Geen smoezelige broodtrommels waarvan het deksel als bord word gebruikt, geen koffie in goedkope plastic bekertjes, maar een tafel vol met broden, beleg, pakken melk en vruchtensap, met echte borden en glazen om het netjes te kunnen nuttigen. Ik voelde me bijna bezwaard om daar tussen te zitten met mijn bakje Chinees. Alhoewel, kliekjes van gisteren als lunch gebruiken en je eigen beker meenemen naar de keet, veel duurzamer dan dat kan een lunch niet worden. De manager was ook een vrouw die in een grotendeels mannelijke omgeving werkte, wat voor veel herkenning zorgde. We praatten wat over hoe je huizen duurzamer kunt maken, en toen gingen we op pad, ze zou namelijk een rondje meerijden om het werk eens van de andere kant te bekijken. Dat er duurzaam werd gewerkt was wel te zien aan de containers die her en der staan opgesteld, waar zonnepanelen en windmolentjes op staan, en de uitvoerders die zich sinds kort per fiets verplaatsten. De manager kreeg letterlijk een andere kijk op het werk, want we reden via plaatsen waar ze met de fiets niet mocht komen, en vanuit de hoge vrachtwagencabine kun je mooi over de bouwhekken langs de N31 heen kijken, waardoor je een geweldig uitzicht hebt over het hele werk. Nu kwam het dan wel goed uit dat we zo’n lang rondje moesten draaien, vanaf de Kanaalweg naar de Almenummerweg de N31 op, bij afrit Oostpoort/McDonalds keren, door naar afrit Kimswerd, daar weer omkeren, de afrit af, kiepen, via de Kimswerderweg naar de oprit de N31 op richting Kimswerd, daar weer omkeren, door naar afrit Oostpoort, weer omkeren en dan na de vierde keer de brug te zijn overgestoken de eerste afrit eraf naar de Kanaalweg toe *smiley die aan z’n kin krabt* in het kader van de duurzaamheid en verbruikscijfers van de vrachtwagens zou ze toch nog eens gaan kijken of we echt geen gebruik konden maken van de rotonde en spoorwegovergang. Nu ze het hele rondje 2 keer had meegemaakt, niet op de kaart maar daadwerkelijk rijdend in een vrachtwagen, bleek het toch wel lang te zijn. En dan had ze nog mazzel dat de brug open bleef voor de auto’s. Die trouwens meteen dicht ging toen ze wat uitgestapt, waardoor wij zo’n 4 minuten konden kijken naar masten zonder zeilen. Ach die paar minuten, hoeveel is dat nou op een mensenleven? Nou precies genoeg om aan 2 kanten een file te creeëren die tot buiten Harlingen strekt, tot voorbij de knipperende waarschuwingsborden voor de gesloten brug, waardoor de kans op een kopstaartbotsing achter in de file groter word, en die 4 minuten daardoor een mensenleven zou kunnen eisen. Zo *smiley die in z’n handen wrijft* hebben we na ‘duurzaamheid’ en ‘omgevingsmanagement’ ook nog even ‘veiligheid’ besproken.

Dinsdag mochten we wederom naar Harlingen, weer naar de Kanaalweg, om daar klei vandaan te rijden naar de afrit Kimswerderweg. Het rondje wisten we inmiddels, konden we mooi een beetje radio luisteren en van de omgeving genieten. En genieten was het voor een aantal collega’s, die met groot plezier dan eindelijk die vermaledijde Mickey Mouse rotonde in de Grensweg opruimden. Het plezier was van korte duur, als ik de gesprekken over de bak mag geloven, want voor het gewone verkeer was de rotonde al een lastig obstakel, laat staan dat je er overheen moet manouvreren terwijl je ook nog eens netjes voor een freesmachine moet blijven rijden. Ondertussen hoorden we op de radio iets over de weersberichten, voor die middag werd namelijk ‘code geel’ voorspeld, wat waarschijnlijk ‘code rood’ in de files tot gevolg zou hebben. Maar ook was er applaus voor Bob Dylan, die de Nobelprijs voor literatuur had gewonnen. Jawel, die liedjeszinger uit Amerika was door een groep grijze mannen uit Noorwegen verkozen tot de persoon die enorm veel voor de literatuur heeft betekend. Bob zelf wilde er alleen niet op reageren. Telefoontjes en mails van de grijze mannen werden genegeerd. Hij leefde echter nog wel, aangezien hij nog een paar optredens had gedaan. Het is al eens voorgekomen dat de Nobelprijs aan iemand werd toegekend, die vlak daarvoor overleden was. In de reglementen staat dat een Nobelprijs niet aan dode mensen mag worden uitgereikt, waardoor de stoffige mannengroep binnen 3 dagen een andere kandidaat zou moeten aanwijzen als winnaar. Ze kozen voor een makkelijkere weg door de regels te veranderen: de Nobelprijs mag wel worden uitgereikt aan dode mensen, wanneer het prijzencomité niet op de hoogte kon zijn van diens overlijden. Ondertussen stak er een stevige bries op en ging het pittig regenen. Wat jou al meteen een spiegelkapje kostte. Met de carpoolauto reden we met een gangetje van 100 terug de dijk over. In de spoorvorming kan nog wel eens wat water blijven staan, dat voor aquaplaning zou kunnen zorgen. Onderweg hadden de bijrijders genoeg tijd om op hun telefoon te kijken, en inderdaad, ‘code geel’ had hard toegeslagen. Veel regen, storm en files en een verwoestende windhoos die over Winkel was getrokken. Onderweg naar de zaak toe kwamen we alleen afgewaaide takken en bomen tegen. Verderop in het dorp bleek het nog erger te zijn. Overheaddeuren die naar binnen waren geklapt, kaalgeplukte daken, bomen die door de brandweer uit hun lijden moesten worden verlost, het was totale chaos in het dorp. Gelukkig was bij mij thuis het belangrijkste overend blijven staan: de garage met mijn geliefde Kadett was ongeschonden door de storm gekomen.

Woensdagochtend gingen we weer met een groepje collega’s in de Skoda naar Harlingen toe, waar het nog steeds wat waaide en vooral regende. Ik had een stapel bonnen meegekregen voor de inhuurchauffeurs, maar door de weersomstandigheden was het wat lastig uitdelen allemaal. En dan waren er ook nog eens verschillende klussies die gedaan moesten worden *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* ik was blij toen het eenmaal licht begon te worden, konden we in ieder geval zien wat er aan de hand was, om vervolgens op het gemakje weer wat naar de radio te gaan luisteren. Er was veel te doen over eten en drinken die dag. Dat er wat gaande is in de bierwereld wisten we al, met de grote overnames die hier en daar worden gedaan, maar Brandbier koos voor een wel heel agressieve manier, door bij de Bavariabrouwerij in de spouwmuren te kruipen. De brandweer zag zich genoodzaakt om het betreffende gebouw te slopen, omdat ze de Brand anders niet te pakken konden krijgen. Veel schokkender was het bericht van omroep MAX, dat een onderzoek had laten doen bij een aantal tafeltje-dekje bedrijven die kant-en-klare maaltijden aanbieden. Sommige warm, andere uit de diepvries of koeling vandaan. Hier bleek hetzelfde mis te zijn als bij veel kant-en-klaar uit de supermarkt vandaan: te veel zout en te weinig groente. Maar wat nog veel erger was, was het grote aantal bacterieën dat in de maaltijden zat. In de diepvries gaat slechts 10% van die bacterieën dood, maar bij ontdooien of opwarmen in de magnetron gaan de overgebleven bacterieën als een malle groeien. En voor oudere mensen, die vaak een iets minder goede weerstand hebben, is dat gewoon gevaarlijk. Dus wil je gezond ouder worden, of je (groot)ouders gezond oud laten worden, neem ze dan gewoon eens mee uit eten, in plaats van ze af te schepen met zo’n ongezonde tafeltje-dekje-hap. Ik heb Oma vorige week niet 1 keer horen klagen tijdens het eten.

En ja, ook donderdag reden we weer naar Harlingen toe. En ja, ook donderdag reden we weer klei vanaf de Kanaalweg naar de afrit bij de supermarkten. Door alle regen en de slinkende berg klei is het depot aan het veranderen in een groot zwembad. Of eigenlijk een soort Meer van Ganges, een donkerbruine drab maar dan zonder mensen die zich erin wassen omdat ze denken dat het heilig water is. Uitstappen moet je alleen doen wanneer je met groot licht over het terrein bent gereden, om te zien waar de prutlaag het dunst is, waarna je met een zaklamp verder moet lopen. Wat nog niet wil zeggen dat je met droge voeten alle bonnen uit kunt delen, want er zit soms nog een diepteverschilletje verstopt onder het prutwater. Waar ook een diepteverschilletje was aangetroffen, was in de aanbesteding van de politieauto’s, een paar jaar geleden. Diverse directeuren van andere merken zaten waarschijnlijk luid “Zie je nou wel!” te roepen, bij het lezen van het krantenbericht waarin stond dat Pon, importeur van de Volkswagengroep, zo’n 12 miljoen heeft betaald als schikking, om onder een slepende rechtszaak uit te komen waaruit duidelijk zou worden dat diverse Pon-medewerkers diverse overheids-medewerkers op etentjes en weekendjes weg hebben getrakteerd, om op die manier de enorme order van politieauto’s binnen te kunnen halen. Er waren toendertijd al vermoedens. In de aanbesteding stond dat het merk/de importeur diverse modellen moet kunnen leveren, van kleine flitsautootjes tot grote limousines tot busjes. Zodat met 1 merk of merkengroep de lokale veldwachter, de hoge piefen van kantoor, de arrestanten en alles daar tussenin vervoerd kon worden. Verschillende merken kwamen hiervoor in aanmerking, toen er plots een nieuw regeltje werd gevonden: degene die ook de communicatie-appatuur in de auto’s kon verzorgen, had wel de voorkeur. En opeens bleek Pon een aandeel te hebben in een of ander 27MC-bedrijfje, waardoor alle andere merken en importeurs buiten de boot vielen. Dit verhaal, met het dikke ‘dieselgate’ dossier erbovenop, doet vermoeden dat we binnenkort geen nieuwe VW’s met roodblauwe striping meer zien verschijnen. Ondertussen was er ook nog iets te doen op de Merwedebrug. Had ik in mijn vakantie even helemaal gemist, maar daar zaten wat haarscheurtjes in de brug, waarna de brug werd afgesloten voor vrachtverkeer en er ellenlange files ontstonden. Het is niet te hopen dat de controleurs van de Merwedebrug tijdens een weekendje Fryslân over de N31 rijden, want hier en daar staan de scheuren al in de nieuwe oude weg. Maar laten we positief blijven, de scheuren zijn nog niet zo erg als die in het Westfrisiaproject af en toe opduiken, en in tegenstelling tot de Merwedebrug is hier al een plan van aanpak gaande. Nu hoeven we alleen nog maar te duimen dat de weg niet word afgesloten voor vrachtverkeer, want dan word het echt absurd druk in het knusse Harlingen.

Vrijdag mochten we wederom het bekende rondje rijden met een bak vol klei, nadat we eerst een grote stapel bonnen hadden uitgedeeld. Vijfassers, vierassers, trailers, er reed vanalles daar in de omgeving. Ondertussen werd ook het Meer van Ganges een beetje opgeruimd, waardoor de auto’s iets minder snel vies werden. Had ik mooi even de tijd om bij te kletsen met Wingman. Het was een bewogen nacht geweest, na een enge nachtmerrie waarin ik achterna werd gezeten door iemand met een angstaanjagend masker op, was ik schreeuwend wakker geworden, waarna Wingman troostend een arm om me heen had geslagen. Zijn versie was echter iets anders, hij schrok zich namelijk kapot omdat ik plotseling begon te piepen als een bange puppy, en had mij in een reflex een klap tegen me kop gegeven *smiley die aan z’n kin krabt* gelukkig had ik de liefdesbrief die ik van de week tussen de bonnen vond bewaard, misschien moest ik daar toch maar eens achteraan gaan… Voor de schaft had ik mezelf getrakteerd op een lunchpakketje van de Maccetaria. De spinzende collega’s keken vanachter hun rauwe tosti en straffe koffie toe hoe ik genoot van mijn hamburger met Iers rundvlees, frietjes en kippenneukertjes, zoals Opa de kipnuggets altijd noemde. Met een heerlijke milkshake banaan om het feestje af te maken *smiley die over z’n buik wrijft* en dan lekker hyper worden van alle suikertjes. Dat was ook wel nodig, want het raakte bijna slaags tussen een chauffeur en de machinist, die het niet eens konden worden wiens schuld het nou was dat er klonten klei aan de achterklep kleefden. Gelukkig werden ze afgeleid door een collega die zeer geïnteresseerd vroeg of ik de milkshake via het rietje dronk. Hij was wat later in de keet, omdat ie eerst nog wat periodiek onderhoud aan z’n auto moest doen (vakjargon voor olie bijvullen), maar aan de blik in zijn ogen te zien had hij thuis ook al een tijdje geen periodiek onderhoud meer gehad *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig zat ons halfuurtje er alweer op snoes, en konden wij de lange baan weer op in het klei rondje. Na 9 vrachten vond ik het welletjes, en gingen we bollenzand laden voor Noord Holland. Als afsluiter nog 1 vrachtje de dijk over, maar dat liep iets anders. Door de file voor de brug waren we wat later met laden dan eigenlijk de bedoeling was, en toen we uiteindelijk in Slootdorp bij de bollenboer op het pad stonden, bleek dat ie geen zand nodig had *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* omdat ik niet helemaal naar Wervershoof wilde rijden, hebben we na 3 telefoontjes de vracht uiteindelijk maar gedumpt bij de loswal in Schagen.
Meestal maakt het me niet zoveel uit, een uurtje extra maken, maar dit keer had ik haast. Zonder te tanken zette ik jou in de hoek, om daarna snel met de Kadett richting Moeder te rijden, waarna we samen met Nichtje en Tante richting Zusje reden, voor een Tupperware partieh. Jawel, ze bestaan nog. De onbreekbare broodtrommeltjes, drinkbekers en bewaarbakjes van je oma zijn inmiddels veranderd in onbreekbare broodtrommels, drinkbekers en bewaarbakjes die geschikt zijn voor de magnetron en vaatwasser, en worden geleverd in diverse vrolijke en hippe kleuren. En het assortiment is enorm uitgebreid met keukenartikelen zoals messen, spatels, kloppers, snijmachines-waar-je-ook-sinasappels-mee-kunt-uitpersen, kleine snijmachientjes voor uien en knoflook, handige hapjesmakers en ingenieuze ovenschalen. Ik had niks nodig, en zou dus ook niks gaan kopen, maar je weet hoe dat gaat na een lange dag en stressvolle middag: de prefrontale cortex raakte vermoeid, waardoor impulsen lastig te controleren waren en het brein vooral voor de dopamine-kick op de korte termijn koos, in plaats van na te denken wat het beste zou zijn op de lange termijn. Wat erop neerkomt: na het proeven van de zelfgeklopte chocolademoes en de gehakthapjes uit de oven, het zien van de vrolijk gekleurde catalogus die was volgepropt met lachende mensen en opgeruimde aanrechten, en het horen van de uitleg over hoe makkelijk alles is en hoe ze alles thuis ook zelf gebruikt (ook al kookt ze niet zo vaak omdat ze 3 keer in de week zo’n Tupperware avondje heeft, maar daar had mijn prefrontale cortex even geen boodschap aan), ging ik voor de bijl. Ik zag mezelf iets invullen op het bestelpapiertje, en aangemoedigd door de dopamine die ongehinderd zijn gang kon gaan, kraste ik zowat het hele formulier vol.

Waar ik zaterdag, na een stevige nachtrust zonder nachtmerries en meppende kerels, vol verbazing naar zat te kijken. Ongeloveloos hoe het die vrouwen elke keer weer lukt *smiley die diep zucht* uit schuldgevoel ben ik maar wat in het huishouden gaan rommelen, en kookte ik die avond, nog zonder de nieuwe keukenspeeltjes, voor Wingman en Snorro, die een dagje lekker in het hobbyboetje hadden gestudderd.

Om zondag eerst maar weer eens te beginnen met uitslapen. Het weer is droog, niet echt zonnig, ideaal om buiten een rondje te gaan wandelen en een frisse neus te halen. Of om lekker om de bank te hangen *smiley die achter z’n oor krabt* het word natuurlijk wel een zware nacht, met de Formule 1 race van Amerika, die pas om 21:00 start, dus moet ik mezelf ook niet teveel vermoeien. Rust jij wel goed uit snoes, dan kun je me morgen weer veilig naar Harlingen brengen.

Het bericht Geachte Shirley, week 42 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, zo rond 9 uur ’s avonds Nederlandse tijd begon het festijn dan, de Grote Prijs van Amerika. Onze Max stond op de vierde plaats, achter zijn teammaatje Ricciardo en de 2 Mercedessen, met in zijn nek de briesende paarden van Ferrari. De eerste bocht na de start gaat bergopwaarts en maakt dan een gemene knik, waarna Ricciardo tussen de 2 grijze sterren terechtkwam en Max tussen de rode ponies. Al vrij snel waren er een paar pitstops, omdat een aantal coureurs waren gestart op de superzachte banden. Ideaal om hard mee op te trekken en snel door bochten heen te kogelen, maar ze slijten ook vrij snel. Er werd wat van plek gewisseld, maar nadat iedereen zijn eerste pitstop had gemaakt, reed Max weer in de top 5, zoals we van hem zijn gewend. Helaas maakte hij een foutje door de pits in te rijden terwijl de monteurs van niets wisten. In allerijl renden ze naar buiten, bandenwarmers vlogen in het rond en de schade werd beperkt tot een paar seconden. Iets wat hij nog wel goed zou kunnen maken in de rest van de race. Ware het niet dat zijn auto geen zin meer had in rondje 30 *smiley met opengesperde ogen* via de onboard camera was te zien dat het schakelen niet meer lukte, er was een luid gerammel te horen en Max reed als een rijdend obstakel over de baan. Uiteindelijk parkeerde hij de auto maar in het gras achter de grindbak, waarna er een safety car situatie ontstond die veel coureurs gebruikten om een bandenwisseltje te doen. Wingman en ik maakten van het moment gebruik om ons bedje op te zoeken. De race zou waarschijnlijk wel gewonnen worden door Hamilton en anders Rosberg, die beiden nog kans maakten op een nummer 1 positie in het algemene klassement.

De maandag begon voor ons ook met een pitstop, waarna we met een volle tank richting Harlingen toerden. Het voelde alweer frisjes aan, sterker nog, er was zelfs al een auto die starthulp nodig had. Jij was net op temperatuur toen het nieuws begon, en ook dat was nogal onguur. Een auto met 5 vrouwen die van het talud af waren gereden, een bus in Amerika met een groep feestgangers erin, die zich 5 meter in een vrachtwagen boordde, een auto met 4 toeristen in Australië die over de kop sloeg, er was weer een hoop gaande geweest in het afgelopen weekend. Wat me plots deed afvragen of ik de tankdop eigenlijk wel weer dicht had gedraaid *smiley die uit het raam hangt* ja zie je wel, was ik gewoon de AdBlue-dop bijna aan het strooien. Na een rustig ritje kwamen we in Harns aan, waar we net als vorige week klei om gingen rijden. Het was een kalme dag, tijd genoeg om naar de radio te luisteren zou je zeggen, maar helaas kon ik nog steeds nergens horen wie de race van gisteren nou eigenlijk had gewonnen. Dat Max was uitgevallen werd wel vaak opgenoemd. Nouja ook wel weer fijn, dat de nieuwslezers hem blijkbaar belangrijker vinden dan de uiteindelijke winnaar, wat Max alsnog tot winnaar maakt. Na 12 vrachten door Harlingen heen te hebben gesjouwd, vonden we het mooi geweest. Ja het werden er steeds meer, maar de zandbaan werd dan ook steeds korter. We konden er nog 1 keertje naar kijken toen we een vracht schone schelpen vanaf de loswal in Harlingen richting Noord Holland sleepten. Nog even een vrachtje naar de loswal in Schagen, om de dag vol te maken.

Om vervolgens dinsdag een heel andere kant op te rijden *smiley met opengesperde ogen* dat het klei-rijden op z’n end liep, dat hadden we wel gezien, maar blijkbaar hadden ze niets anders voor ons kunnen regelen, want de planner stuurde ons naar Nauerna. Totaal overstuur gingen we die kant op, het was alweer een tijd geleden dat we daar waren geweest, en van schrik had ik me verrekend in de reistijd. Wat de planner er nog eens inwreef toen hij ons belde om te vragen waar we reden, want er was een collega die zich ziek had gemeld. Een kwartier vroeger dan nodig was stonden we voor de weegbrug. Iedereen weet dat ze bij Nauerna pas om 7:00 beginnen, maar toch stonden er om 6:30 al 2 auto’s voor ons. Zouden die chauffeurs zich ook verkeken hebben op de tijd? Vreemd genoeg stopte er een paar minuten later een collega achter ons, ik zou toch zweren dat hij hier vaker had gereden, maar misschien had ie z’n wekker niet goed gezet, of vond ie de koffie zo lekker dat ie graag 2 bakkies deed voor het werk begon. Nadat we dan eindelijk hadden ingewogen, geladen en weer uitgewogen, kregen we ook een berichtje van de planner, die ons redde uit al die drukte. Na het kiepen mochten we namelijk weer de dijk over naar Harlingen toe, om in te vallen voor de zieke collega. Maar eerst in de drukte naar Schagen toe, waar we die vracht kwijt moesten. Het was wel erg druk op de A9 naar de tunnel toe, gelukkig reden wij in de tegengestelde richting. En hoe verder we naar boven reden, hoe rustiger het werd. Tot we midden in Harlingen stonden, met een onduidelijke uitleg van een uitvoerder, naast een kraan waarvan de machinist hoogstwaarschijnlijk in de keet zat. Dan maar naar het geheime thee-adresje, en het daarna opnieuw proberen. Uiteindelijk wist de uitvoerder ons naar de juiste plek langs de Almenumerweg de dirigeren, en was er een grondwerker zo vriendelijk om ons in te lichten wat we nu eigenlijk moesten doen. Asfaltbrokken laden *smiley met natte oogjes* dat gaat niet met een aluminium bak. Dus eerst even in de wacht tot de brokken aan de kant waren, en daarna konden we op het gemakje korrel laden *smiley die druk zit te krassen* nee toch klei. Het kwam erop neer: zo tegen het einde van de middag was ik blij dat we weg konden, want ik had het boekie al uit. Nog even een bollenzandje laden, en toen konden we weer terug naar Noord Holland.

Om woensdag weer opnieuw naar Fryslân toe te rijden. In plaats van de zieke collega af te wachten, stuurde de planner ons nu meteen die kant op. Blijkbaar zijn Fryslân en wij een beetje voorbestemd *smiley die aan z’n kin krabt* en ik was nu wat beter voorbereid ook, want dit keer had ik 2 boekies in m’n tas gestopt. Weer moesten we klei laden in dat pietepeuterige hoekje langs de Almenumerweg, en dat ging wederom naar het depot aan de Kanaalweg. Voor de verandering konden we nu de hele dag binnendoor rijden. Gelukkig maar, want de trailercollega’s die om ons heen draaiden stonden bijna de hele ochtend in de file. Nadat de brug voor de eerste keer die dag dicht was gegaan, bleef er bij het omhooggaan van de slagbomen een auto staan. En dan is het lastig bij een tweebaanswegje, want het verkeer vanaf de andere kant (dat ook in de rij had staan wachten) bleef maar doorrijden, waardoor het verkeer achter de niet-startende auto moest wachten. Op een gegeven moment duurde het zo lang, dat er een agent naar voren toe kwam gelopen om het verkeer te regelen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* weer eens wat anders dan met loeiende sirenes de file voorbij rijden. Ondertussen kwamen wij heerlijk tot rust, lekker lezen, af en toe even kiepen of aan de kant gaan voor passerende heipalentruckers, zulke dagen mogen ze vaker doen. Tijdens de korte ritjes had ik ook nog even tijd om radio te luisteren. Er was namelijk een dominee die een boek had geschreven met de titel ‘De dominee leert vloeken’, waarin hij diverse vloeken eens nader onderzocht, evenals de emotie woede. Zo wil de Bijbel bijvoorbeeld niet dat we ‘godverdomme’ zeggen, omdat je daarmee zegt ‘God verdoem mij’. Wat eigenlijk vreemd is, want God is de maker van alles, waarom zou je hem dan vragen jou te verdoemen? Misschien hebben wij het wel verkeerd vertaald, word er eigenlijk bedoeld ‘God verdoemd’, zoals God ook iets kan schapen (als in creeëren) en kan vergeven. Misschien is die uitdrukking wel bedoeld in de trant van ‘God verdoem dit, want dit is iets wat groter is dan mij, ik kan dit nu niet aan’. Kortom: een boek wat op mijn verlanglijst gaat *smiley die in z’n handen wrijft* al was het maar omdat ik dan iets heb om Oma onder d’r neus te schuiven, wanneer ik weer eens als een bouwvakker praat waar ze bij is.

Donderdag mochten we weer naar Nauerna toe. Dit keer konden we een kwartier later gaan rijden. En omdat ik er slecht uit kon komen, werd dat nog eens 10 minuten later. Ondanks die aangepaste tijd stonden we niet eens achteraan in het rijtje, en dankzij een behulpzame machinist schoven we zelfs nog een plekje verder naar voren. Wat mijn collega dan weer niet erg kon waarderen *smiley met een grote grijns* ach op de afstand Nauerna-Schagen zal die paar minuten weinig uitmaken. Het is wel wat vreemd, materiaal van een vuilstort naar een nieuw aan te leggen weg brengen, maar volgens de bon was het gereinigd zand. Hopelijk reinigde de dat de bak ook nog een beetje, want het rook wel een beetje vreemd gisteren. Die klei kwam van het Perseverantia-terrein, misschien zaten er nog een paar kleine restjes langs de rand van het saneringsgebied. Al zullen ze daar bij Nauerna weinig van gemerkt hebben, want de medewerkers in het asbesthoekje naast ons hadden netjes een gezichtsmasker op. Wederom was het een rustige dag, met ruim 3 kwartier rijden van laad- naar lospunt, alleen kon ik nu geen boekie op het stuur leggen. Wel hadden we mooi de tijd om wat bij te kletsen met collega’s, altijd gezellig, beetje collegiaal roddelen en het werk doorbespreken, tot onze aandacht werd getrokken door een bruut lekkere kont. Voor ons dook een Lamborghini Huracan op *smiley die zit te kwijlen* de zwarte kleur kon het buitenissige exterieur niet verhullen. Wat een heerlijke lijn, mooi gestrekt *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en uitlopend in een waanzinnige reet met achterlichten als luxe sieraden. We hebben ‘em zo lang mogelijk geprobeerd te achtervolgen, alleen al voor het heerlijke geluid wat zelfs bij stationair draaien inspirerend klinkt, maar toen ie van onze route afboog, moesten we toch afscheid nemen. Ja snoes, ik zeg het niet gauw, maar hier heb ik zeker wel 2 nachten ruzie met de Kadett voor over.
Vrijdag had de planner weer iets totaal anders voor ons verzonnen. Na het rustieke Harlingen en de lange afstanden van Nauerna-Schagen, mochten we nu Hoorn onveilig maken. En dan niet het circuit van Hoorn, maar dat gedeelte binnen de bebouwde kom. Het gedeelte dat versmolten is met Zwaag en Blokker. We moesten namelijk zand rijden van de loswal naar de nieuwbouw, en aangezien deze aannemer geen rare regeltjes had over welke rijkswegen we wel of niet mochten betreden, konden we nu binnendoor rijden. Wel een beetje bewerkelijk, met al die kruisingen, verkeerslichten en een enkele rotonde. Gelukkig konden we een route vinden die op zich wel breed genoeg was voor vrachtwagens, met op de terugweg slechts 1 rotonde (op de heenweg zou je daar driekwart moeten draaien, maar die draai is haast niet te maken), en gescheiden fietspaden. Alleen het laatste stukje is een beetje lastig. De wijk Bangert Oosterpolder is een grote mix van huizen die al bewoond worden, huizen die nog afgebouwd moeten worden, en nog aan te leggen funderingen. Oftewel mensen die ’s ochtends naar hun werk rijden tussen het werkverkeer door. En oja, om alvast voor te bereiden om de enorme bevolkingsgroei, is er ook al een grote school gebouwd, met daarnaast een kinderopvang, dus op gezette tijden zijn er veel (bak)fietsers en moedertjes in auto’s op pad. Gelukkig wisten we de dag zonder krassen op de bumper door te komen, en konden we net voor 4 uur nog even een vrachtje laden om de middag vol te maken. Onderweg naar het losadres, op slechts 5 minuten rijden van het laadadres, kwamen we al een collega tegen. De mannen hadden blijkbaar hard genoeg gewerkt, en waren al richting huis gegaan. Na een half uurtje wachten, proberen de kettingen uit elkaar te trekken en heen en weer bellen, vertelde de planner ons dat we de vracht mee naar huis mochten nemen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en maandag pas om 7 uur hoeven te lossen. Wat een heerlijk vooruitzicht voor volgende week snoes!

Maar nu eerst even van het weekend gaan genieten hoor. Dat begon zaterdag al goed bij de schoonheidsspecialiste. Na 2 uurtjes op tafel had ik weer een stralend en fris gezicht en waren mijn wenkbrauwen weer duidelijk zichtbaar *smiley die een kushandje doet* heerlijk om jezelf zo te kunnen laten verwennen. Ook al is de bindweefselmassage niet echt prettig. Maar tijdens de rit naar het verre zuiden had ik genoeg tijd om in de binnenspiegel te zien hoe mijn frons was verdwenen. Die avond was Wingman namelijk uitgenodigd voor een feestje van de familie Vullers, een gedeelte van de drijvende kracht achter de stichting Hoogvliegers, en ik mocht mee als zijn +1. Normaal gesproken draait het helemaal om de kinderen, maar nu werden die even naar de achtergrond geschoven en kon de hechte club vrijwilligers en vrienden en familie genieten van een barbecue met kwaliteitsvlees, een uitgebreid saladebuffet met heerlijke gevulde eitjes, en een paar jonge gozers achter de tap *smiley die in z’n handen wrijft* oftewel: het was een top-avond! Ik kreeg een mooi inkijkje in de verhalen achter zo’n Hoogvliegersdag, met de gevoelige maar zeker ook de grappige momenten. Nadat de barbecue voor een tweede keer was aangestoken voor een midnightsnack, en de meeste gasten al waren vertrokken, besloten Wingman en ik ook om ons bed voor die avond op te zoeken. Speciaal voor de gelegenheid mochten wij in het zogenaamde ‘kippenhok’ slapen: een grote Scania trekker stond al voor de deur klaar *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* dit zou de eerste keer worden dat ik in een vrachtwagen zou gaan slapen. In het bed welteverstaan, want heb ik al een paar uiltjes geknapt bij jou op de stoel. Het was gezellig knus toen we ons samen stonden om te kleden in de ruime cabine. Gelukkig was ie hoog genoeg om de 2 bedden boven elkaar te kunnen huisvesten, en daardoor konden wij ook rechtop staan in de cabine. Wingman kroop in het bovenbed, en ik lag onder, bij het lichtknopje en het bedieningskastje van de kachel. Waarom sommige chauffeurs klagen over smalle cabines, ik snap het niet, want zowel aan het hoofdeind als aan het voeteneind had ik wat ruimte over. Het lag niet eens zo verkeerd, bedacht ik me nog net voordat ik wegdoezelde in een dronkevrouwsslaapje. Om een paar uur later weer wakker te worden van het stofzuigergeluid van de kachel, even omdraaien dan maar, ja hoor, lampje van de kachel in me porem, weer terugdraaien dan maar, wel voorzichtig want in de breedte hield de ruimte niet al teveel over. Lekker in foetushouding weer wegdoezelen was er dan ook niet bij.

Een aantal uur later was het Wingman die als eerste de gordijnen opentrok. Dit keer was ik er wel erg blij mee, want eenmaal uitgeschoven houden die patseraccesoires toch een hoop licht tegen. Nadat een paar vrolijke snuiters waren langsgerend en overal op de deuren hadden geklopt, zijn we dan toch maar tevoorschijn gekomen om een ontbijtje te gaan halen. De gastvrouw had na 80 gevulde eitjes gelukkig nog een paar stuks over om voor iedereen een gebakken eitje te maken. De koffie en thee vloeide rijkelijk en daarna was het tijd om het boetje weer op te ruimen. De gezellige kroeg werd ontdaan van vloerbedekking en meubilair en begon weer op een schuur te lijken. Na nog een laatste rondje koffie stapten Wingman en ik in de auto om nog even in Valkenswaard te kijken, bij de Dakar preproloog. Het was heerlijk weer en we hadden de Kadett een stukje verderop geparkeerd, zodat ze niet door de bagger hoefde te banjeren, en wij lekker een stukje door het rustieke Dommelen konden wandelen. Eenmaal op het Eurocircuit aangekomen gingen we op zoek naar de grote tent waar we eten konden krijgen, en hoe kan het ook anders, daar troffen we ook wat bekenden en Bekenden. Er werden handjes geschud met transport-collega’s en we zagen onder andere Allard Kalf, die ene van Coronel, Alex Miedema en Nasr al Attiyah voorbij komen. En nog een aantal coureurs in vrolijk gekleurde race-overalls, maar ja zo zonder het onderschrift erbij van de tv was het toch moeilijk om op al die namen te komen. Na het eten was het tijd om naar de vrachtwagens te kijken, maar het viel eerlijk gezegd een beetje tegen. Veel coureurs gebruikten de toeter om de aandacht te trekken, want het motorgeluid was slecht te horen. Heeft de Euro5-crisis ook hier toegeslagen, of maken ze die auto’s stiller en comfortabeler voor de coureurs? Voordat er een grote file zou ontstaan wandelden wij het terrein weer af, naar de Kadett toe, om met een grote grijns, beetje moe maar wel voldaan, weer huiswaarts te keren. Nog een paar uurtjes slapen en nagenieten van een mooi weekend, en dan gaan wij weer beginnen aan onze eigen preproloog *smiley met een zwart gezicht en een grote stofbril op* tot morgen snoes.

Het bericht Geachte Shirley, week 43 2016 (o.a. op de preproloog) verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, weet je nog dat ik vorige week zei dat het een druk weekend geweest was? Nou daar werd nog een stukje aangeplakt, want Wingman kwam tijdens het zappen nog een Formule 1 race in Mexico tegen. En ja, dan blijf je toch weer even kijken he. Vooral omdat de startopstelling nu anders dan anders was. Voorop stonden zoals gewoonlijk de 2 Mercedessen, maar daarna niet Verstappen en teammaat Ricciardo, maar Verstappen en Hulkenberg, een rijder van Force India, die meestal ergens achter de Ferrari’s start *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat zullen die Ferrari-rijders chagrijnig zijn dat ze nu zelfs al worden voorbijgestreefd door een of andere snuiter uit de achterhoede. Wel grappig trouwens dat Hulkenberg ook al Nederlands aan het leren is. Dat maakt het voor ons wel wat makkelijker om de interviews te volgen. Maar goed, de eerste bocht: de 2 Mercedessen stonden nog in ‘harvest mode’, want beide hadden ze een stukje groen asfalt nodig om de bocht ongeschonden door te komen, Max wist zijn plekje in de voorhoede vast te houden en waarschijnlijk zaten er 2 coureurs van een temperamentvol team al met de tanden in het stuur. Er werd lekker geraced, vooral door Perez, die in zijn thuisland reed en luidkeels werd toegejuicht bij elke inhaalmanouvre, zelfs al zat ie ergens halverwege het veld. Ondertussen kwam Ricciardo vanuit de achterhoede naar de top 5 gereden *smileys die confetti strooien* dat joch kan evengoed ook wel rijden hoor. Maar halverwege de race werd het te gek, mijn filter zat vol en langzaam doezelde ik weg, om bij de laatste paar rondjes weer wakker te worden. Max en Ricciardo hadden Vettel in de sandwich, en ook aardig in de houdgreep zo in de laatste paar bochten, en toen was de race alweer voorbij. Hamilton en Rosberg op 1 en 2, of net andersom, Max op 3 en een vloekende Vettel achter de schermen, maar voor mij was het echt bedtijd. Vrijdag had ik nog naar de uitleg van Peter Heerschop zitten luisteren, over de wintertijd. Dat de klok een uur achteruit gaat, en dat je daardoor een uur korter hebt. En dat klopte ook helemaal.

Na een nacht die toch iets korter duurde dan verwacht, mocht ik weer met jou op pad. Gelukkig hoefden we niet al te vroeg te beginnen, want eerst moesten we die vracht korrel nog kwijt die we vrijdag mee naar huis hadden gesleept. De collega stond al een tijdje voor het hek zijn kwartiertje te maken, toen wij net voor 7 uur de straat in kwamen. En net na 7 uur was er nog geen uitvoerder, maar wel iemand die de sleutel van het hek had en zijn auto parkeerde in de hoek waar wij eigenlijk moesten kiepen. Daarna konden we zand laden bij de trechter in Hoorn, om naar Oostzaan te brengen, hadden we mooi de tijd om wat radio te luisteren. Door de mist werd er die ochtend een wat heftigere ochtendspits beloofd. Wij hadden nog niet zo heel veel last van de mist, maar toch zagen we voor een verkeerslicht in Hoorn al een kopstaartbotsing staan naast een bergingsauto, en toen we de A7 opdraaiden was daar ook al iemand die zijn auto netjes langs de vangrail had geparkeerd. In de middenberm. Met een lichte filevorming daalden we verder de A7 af richting Amsterdam, en hoorden we dat er ook een flinke middagspits werd voorspeld, omdat het vanwege de zomertijd-wintertijd-omslag nu opeens al donker zou zijn en veel mensen daar nog niet aan gewend zijn *smiley die druk zit te krassen* nog een reden om dat gezeur met die tijden af te schaffen. Laten we een voorbeeld nemen aan Turkije, waar dat al gebeurt. Na Oostzaan ging het door naar Amsterdam, om daar een bootje leeg te rijden. Een van jouw luchtbalgen was die ochtend geklapt, maar gelukkig konden we toch doorrijden, zolang je alle wielen maar aan de grond hield, en dat lukte goed tijdens dat pendelwerk, want hoewel het een klein bootje was, hadden we toch wat hinder van een overstromende trechter en een rijtje trailers dat tussendoor nog even geladen moest worden. Ondertussen hoorden we op de radio dat Max gisteravond niet op de derde tree van het erepodium had gestaan. De wedstrijdleiding had besloten hem 5 seconden tijdstraf te geven, waardoor hij op plek 5 kwam, na Vettel (die de beker in ontvangst mocht nemen) en teammaat Ricciardo. Na het gejuich en gespetter met champagne was echter besloten om Vettel een tijdstraf van 10 seconden te geven, waardoor hij op de 5 plek kwam, Max opschoof naar 4 en Ricciardo alsnog de beker voor plaats 3 mee naar huis mocht nemen. Nadat wij Amsterdam weer ontvlucht waren, ging het richting Alkmaar, en hoorden we dat wij (en met ‘wij’ bedoel ik iedereen die iets bestuurt op de weg) meer schades hebben gemaakt, en dat daardoor de premies van verzekeraars zullen gaan stijgen. Was er tijdens de recessie nog een duik naar beneden om klanten te kunnen lokken, nu moeten verzekeraars weer omhoog gaan. Omdat wij blijkbaar iets te vaak denken dat we ook als Max kunnen rijden, en dat vervolgens niet zo blijkt te zijn, en omdat er de laatste tijd nogal wat pyromanen actief waren. Hopelijk is zo’n noodklok genoeg om mensen weer even wat bewuster te maken van waar ze mee op pad zijn, want meer-moeten-betalen is de grootste schrik die mensen lijken te hebben.

Dinsdag mochten we richting de loswal in Alkmaar, na al die klussen lekker weer een dagje in de zandrace, van Alkmaar naar Sint Pancras. Midden in een weiland waarvan de bovenlaag was afgegraven, moesten we zand storten als ondergrond voor een lange platenbaan. Via via hoorden we dan weer dat daar een leiding de grond in gaat om een nieuwbouwwijk te voorzien van stadsverwarming, wat gebeurt met de restwarmte van de HVC, waar alle huisvuil word verbrand. Op de radio werd mijn aandacht getrokken door het bericht dat De Pil schuldig is aan de lage rente. Doordat vrouwen in de jaren ’60 massaal aan de hormonale anticonceptie gingen, werden er een stuk minder kinderen geboren. De mensen van voor die tijd spaarden te veel en gaven te weinig uit, waardoor er een soort spaaroverschot is ontstaan. Zo rond 2030 gaat de groep mensen die tijdens de opkomst van De Pil zijn geboren met pensioen, en de verwachting is dat tegen die tijd de rente ook weer wat zal gaan stijgen. Interessant hoe zulke dingen op lange termijn terug te vinden zijn in de maatschappij. Terwijl wij rustig meedraaiden in het rondje, met af en toe een wachtmomentje, werd er op de radio ook verteld dat de meeste files niet op de snelwegen staan, maar op de N-wegen, het zogenaamde onderliggende wegennet met provinciale en lokale wegen. Op de ring Alkmaar was dat duidelijk al eens aangepakt. Sterker nog, het was 1 van mijn eerste grote klussen, met dat kleine 6x6je, zand rijden vanaf de loswal bij de Omval naar de overkant van de ring, waar een groot viaduct moest verrijzen. Inmiddels weet bijna niemand meer hoe het er vroeger ook alweer uit zag, en zijn we doorgereden naar het volgende pijnpunt: de scherpe bocht onder het spoorviaduct wanneer je doorrijd naar Heerhugowaard toe. De ring Alkmaar is na die grote verbouwing verschoond van files (behalve in de ochtendspits en wanneer de brug open gaat), maar die files zijn nu op andere plekken ontstaan, omdat het verkeer daar nu in de grote hoeveelheden op af komt rijden. In Harlingen moet het straks beter gaan op de provinciale weg N31, die gaat aan beide kanten van Harlingen namelijk over in de snelweg A31, dus het verkeer dat straks theoretisch gezien ongehinderd door de stad heen rijd, kan zonder oponthoud van verkeerslichten doorrijden de snelweg op. Ondertussen stonden wij met de tiende vracht zand in Sint Pancras. Dat er tussendoor nog even een trailer met rijplaten gelost moest worden, was niet erg, alleen wilde de planner wel graag dat we voor half 5 nog even korrel zouden laden in Alkmaar. Op tijd stond ik op de weegbrug, de tweede auto was op het randje, maar de derde ging het niet meer redden. Via Warmenhuizen, waar we tussen de trailercollega’s stonden te kiepen, keerden we weer huiswaarts.

Om woensdag weer terug te keren naar hetzelfde rondje Alkmaar-Sint Pancras. Dit keer niet koeteldekoet, want ik had de koppositie weten te bemachtigen. Met een andere pitstop-strategie dan de 2 andere auto’s reden we als eerste bij de trechter weg en konden we het tempo aangeven die dag. Gelukkig was er gisteren al een draaiplek gemaakt, en konden we het eerste stuk vooruit over platenbaan. Hoewel het alweer vroeg licht word, is het in het schemerduister toch altijd een beetje riskant. Vooral omdat er naast de platenbaan een flinke afstap zit, waarna je de zachte grond in rijd. Op het nieuws hoorden we iets over Heijmans, het bedrijf stond er namelijk niet zo goed voor. Een tijdje terug moesten alle grote bouwbedrijven in die sector met de billen bloot, want overal kwamen er lijken uit de kast. In tijden van oorlog, liefde en recessie is alles geoorloofd, leek het wel. Maar nu waren die bedrijven dus nog steeds bezig om de financiële rommel op te ruimen. Alleen was er bij Heijmans nog wat meer onder het matje geschoven, wat nu naar buiten kwam. Reden waarom het werk aan de Westfrisiaweg grotendeels stil is gelegd. Terwijl er diverse doemscenario’s door de wandelgangen vlogen, zag ik al voor me hoe die hoge heren zaten te zweten in hun driedelig pak, snauwend tegen de receptioniste, stiekem bellend met mensen van de krant, om berichten te lekken die hun imago misschien nog iets konden opvijzelen, of beter nog: het imago van de tegenstander verder konden afbrokkelen. Ondertussen sleepten wij vrolijk verder met het zand, en na 12 vrachten, het vinden van een nieuwe stortplek en het te woord staan van een beduusde buurman die geen flauw idee had wat er gaande was, was voor ons de dag om.

Donderdag mochten we naar een nog korter rondje, langs het inmiddels veelbesproken Westfrisia-tracé. Van werkvak 12 naar werkvak 15. Oftewel laden tussen de rotonde en het kruispunt bij De Goorn, en lossen bij de oude op- en afrit Avenhorn, onder aan de A7. Tussen het laden en lossen zat slechts 5 minuten rijden, maar dat was genoeg om op de radio te horen dat er een huisarts in Fryslân is die zijn griepprikklanten een Berenburgje aanbied. Berenburg is 1 van de bekendste dranken uit Fryslân, en er zitten zo’n 70 verschillende kruiden in. Het was niet vanwege de helende werking van de kruiden, maar om twijfelende klanten over de streep te trekken, dat deze huisarts een borrel aanbood. Het aantal mensen dat een griepprik wil, is namelijk al een paar jaar aan het dalen. Voor veel mensen word het nu duidelijk dat een geforceerde besmetting met een griepvirus (er zijn honderden verschillende soorten griep), geen bescherming bied tegen een besmetting met een ander soort griep. We hebben wel een tijd gedacht dat de griepprik werkte, maar dat er minder besmettingen waren en mensen er ook niet meer zo snel dood aan gingen, blijkt nu vooral te komen door de hygiëne (vrijwel elk huis heeft een toilet, en daarbij gelegenheid om de handen te wassen) en de verbeteringen in de medische sector, waardoor mensen sneller en beter en hygiënischer behandelt kunnen worden (zusters wassen tegenwoordig ook hun handen na het toiletbezoek). En daarbij *smiley die aan z’n kin krabt* wanneer je ergens naartoe word gelokt met aanbiedingen of gratis borrels, dan krijg je al snel het idee dat iemand je iets probeert aan te smeren wat je eigenlijk niet nodig hebt. Wat veel mensen wel nodig zeggen te hebben, is een reumamedicijn. Door wat veranderingen in de gang van zaken dreigt er nu een tekort aan dat medicijn, net zoals een tijdje terug toen er een tekort was aan een middeltje voor de schildklieren, omdat de verhuizing van de ene naar de andere fabriek niet zo soepeltjes verliep. Misschien ben ik een beetje bevooroordeeld en negatief hoor, ik heb tijdens de reumacollecteweek namelijk 2 behandelingen gedoneerd, in plaats van simpel wat geld te geven waarvan een groot gedeelte in de burelen zou blijven hangen, om 2 mensen de kans te geven op een alternatieve behandeling, zodat zij mogelijk met minder of zelfs zonder medicijnen verder kunnen leven. Tot op de dag van vandaag is daar echter nog geen gebruik van gemaakt *smiley die in z’n handen wrijft* wel een goedkope donatie trouwens, ik denk dat ik dat volgende keer maar weer ga doen. Maar goed, inmiddels hadden we al 21 vrachten grond weggebracht, en konden we uitgerust huiswaarts keren.

Om vrijdag weer terug te gaan naar hetzelfde klusje. Lekker nog een dagje met een boekje op het stuur, alleen zouden we de 21 vrachten vandaag niet gaan halen. Gisteren hoorde ik nog iets over katerarm bier, dat door de Amsterdamse brouwerij De Praal word gebrouwen, en te proeven is in hun proeflokaal. Het bier bevat onder andere vitamine B12, zeezout, gember en iets van wilgentenen, waardoor het lichaam de alcohol wat beter zou moeten kunnen verwerken. Misschien zou ik dat nog wel nodig hebben, want die avond werd ik in Zwartewaal verwacht, bij een whiskyproeverij voor het goede doel. Maar voor het zover was, moest ik me met de Kadett eerst door de middagspits heen zien te wringen. Gelukkig was het niet zo’n grote bende als van de week, toen de file-teller tegen de 1000 kilometer aan liep, maar evengoed was er nog genoeg oponthoud. Eerst kwamen we op de A8 in de file. In de Coentunnel (vanaf die kant de rechtse buis) was een ongeluk gebeurt, waardoor alles de andere kant van de ring A10 op werd gestuurd. Een aantal mensen probeerden via de laatste afrit voor de tunnel, bij het tankstation daaro, een sluiproute te kiezen, maar er stond ook al een file voor die afrit. Doorrijden dan maar. Bij het passeren van de splitsing zagen we mensen buiten hun auto staan te wachten en te kijken. Gek genoeg was de reservebuis, die tijdens de spits wel open gaat om het verkeer wat sneller door te laten stromen, dicht *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* zoveel geld in dat project gepompt, nu komt het een keer van pas en dan laten ze die tunnel dicht! Mafkezen! Doorrijden dan maar naar afrit 117 bij de Kadoelen. Ook daar stond al file op de vluchtstrook voor de afrit en dus reden we nog even door naar 116, Volendam. Om vervolgens zonder al te veel gedoe om te kunnen keren en door een andere tunnelbuis de A10 en A5 op te kunnen rijden. De A5, van collega’s had ik al gehoord dat er voorbij de boogbrug nogal wat kuilen en hobbels waren ontstaan bij de diverse viaducten. Gelukkig was er nu wat aan gedaan: tussen afrit Westpoort en de kruising met de A9 was de maximumsnelheid op 70 km/h gezet *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* tig euro’s betaal je elke maand weer aan het Rijk, en wat doen ze ermee? Bordjes met lagere snelheden in de berm planten. Maar goed. Nog even door de drukte heen op de A4, vervolgens nog wat drukte op de lokale wegen vlak voor Zwartewaal, en toen was het eindelijk tijd voor een snel patatje met Zusje, Zwager en hun vriendengroep. Waarna ik samen met Zusje naar de proeverij ging, omdat de mannen liever aan auto’s gingen sleutelen.
De proeverij was zeer geslaagd. Bij binnenkomst stonden de glazen met de eerste soort al klaar, en na een kleine introductie van team Dirk en Regina begon McKeesie met zijn verhaal over het hoe en wat van goede whisky. Niet alleen het brouwproces, maar ook de verhalen achter de stokerijen, de mensen die vaten opkopen en onder hun eigen naam verkopen, de verschillen tussen blends, malts en single casks en hoe je een goedkope fles kunt verbeteren, alles kwam aan bod. En daar tussendoor liep de gastvrouw rond met hapjes, geheel in stijl. Zo kregen we whiskykaas op vijgenbrood voorgeschoteld, en een toastje zalm met daarover een whiskyspray *smiley die over z’n buik wrijft* de stress van de file om daar te komen was al aardig weggezakt, en ik was bijna zover dat ik me meteen inschreef voor de volgende proeverij. Maar eerst moesten we de weg terug naar de Bed&Breakfast nog vinden.

Waar ik na een nachtje op het luchtbed wakker werd. Lekker brunchen voor de tv, met een warm bolletje geitenkaas/zalm zonder whisky en daarna zouden we op stap gaan naar een duurzaamheidswinkel. Gezien de stappen die Wingman en ik aan het ondernemen zijn met de zonnepanelen, leek me dat wel interessant. Alleen was die winkel al om 13:00 gesloten. En dus reden Zusje, Zwager en ik naar een Boerenbond-Welkoop/Action winkel toe. Eigenlijk had ik niks nodig, maar al snel raakte het karretje vol met goedkope werkbroeken, Kerstspulletjes, een LED-lichtslang en een everzwijn *smiley die achter z’n oor krabt* het paste nog net in de Kadett, naast de Tupperware spullen, die ik eigenlijk ook niet nodig had… Gelukkig had ik nog een aardige trip voor de boeg, zodat ik wat tijd had om een goed sluitend verhaal voor te bereiden voor Wingman. Hij was zo blij met zijn werkbroeken en discolampjes, dat ie eten voor me klaar maakte en vertelde over de wasjes die hij al had gedraaid *smiley die een kushandje doet* wat een schat is het toch ook.

En ja, toen was het alweer zondag. Tijd om alle spulletjes die-we-eigenlijk-niet-nodig-hebben-maar-wel-leuk-en/of-handig-zijn op te ruimen, en lekker te genieten van de tijd op de bank. Weer om buiten te lopen was het niet, met al die regen, en nu de eerste Kerstspullen al in de kamer stonden, raakten we ook al een in de vakantiestemming. Maar nog niet helemaal snoes, want over een paar uurtjes mag ik weer met jou aan het werk *smiley die duimen zit te draaien* als ik tenminste niet word gebeld voor die tijd, dat we mogen strooien, want oja! Dat seizoen is ook weer begonnen! *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*

Het bericht Geachte Shirley, week 44 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een uitgeruste zondag mocht ik maandag weer met jou op pad. De reis ging richting Fryslân, omdat we in Harlingen wat zand om mochten rijden. Of klei, dat was eigenlijk niet erg duidelijk, aangezien er op de verschillende bonnen iets anders stond. En dan had de machinist op het stort er ook nog een mening over. Het was een kort rondje, van de Foliepolder aan de ene kant van het industrieterrein naar de andere kant waar het depot met de weegbrug was. Een lekker dagje om de week mee te beginnen, niet te snel laden, beetje zwaaien naar de grote grijns op de wals, en beetje babbelen met de machinisten tijdens de alternatieve schafttijden. De dag vloog om, en om de laatste uurtjes nog even vol te maken, had de planner voor ons een ritje naar een bollenboer in Slootdorp geregeld, gevolgd door een ritje vanaf de loswal in Schagen naar Anna Paulowna Blanca. Weet je nog dat we daar nog eens midden in een weiland bezig waren geweest met wat grond wegrijden? Daar staat nu dus al een heel huizenblok, wat aan de gordijnen en voortuintjes te zien ook al bewoond word. Wat gaat dat toch hard tegenwoordig. En ja, voor je er erg in hebt, is de winter ook al begonnen. Want toen ik net op bed lag, ging de telefoon weer. Jawel *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* we mochten een rondje strooien! Het was nog even spannend, want jij was al met een andere chauffeur op pad voor een nachtklus, maar gelukkig werd je netjes terug gebracht en konden we volgas naar het steunpunt. De vlootschouw had ik niet meegemaakt dit jaar, omdat die nogal onverwachts kwam, maar gelukkig was er weinig veranderd. Na wat gestoei met een kromme splitpen en wat hulp van de strooicollega’s was jij ontdaan van je achterklep en stond de strooier in de bak. Schepje zout erin, TVO’tje mee en we konden op pad. De tablet hoeven we niet meer mee te nemen, want de strooiers beschikken tegenwoordig zelf over GPS, dat scheelt weer een extra handeling. En de route konden we ons nog goed herinneren van vorig jaar, die was gelukkig niet veranderd. Een uurtje later stonden we weer op het steunpunt, en nog voor middernacht kon ik mijn gepekelde koude pootjes tegen Wingmans warme voeten aandrukken.

Om dinsdagochtend weer naar Harns te rijden, voor een dagje zand/klei rijden, net als gisteren. Gelukkig had ik een extra boekje meegenomen, want het ging nog wat rustiger dan gisteren. De mannen in dit werkvak wilden ons blijkbaar zo graag hier houden, dat ze daar wel wat wachtuurtjes voor over hadden. Nadat alle klei was opgeruimd, mochten we ook nog wat zandjes omrijden, en hoorden we op de radio dat de dochter van Els Borst aangifte had gedaan van stalking. Alleen vond de rechter een brievenschrijvende gekkie niet serieus genoeg om er een straf tegenover te zetten. Wat waarschijnlijk moeilijk te verkroppen is voor de vrouw, want haar moeder werd nog niet zo heel lang geleden dood aangetroffen in de garage. De oud-minister bleek te zijn vermoord door een man die daarvoor opdracht had gekregen van God zelf *smiley die achter z’n oor krabt* nu zijn er heel veel gekkies op straat, maar soms moet je die dus wel serieus nemen. Over gekkies gesproken: in Amerika was de stemming voor de nieuwe president nu echt begonnen. Een vrouw die First Lady was geweest tegenover een gekkie, Donald Trump. De man die zegt dat je vrouwen gewoon bij de poes moet pakken, die zegt dat zijn Duitse voorouders niet naar Amerika zijn gekomen om het land over te laten nemen door buitenlanders, terwijl hij ondertussen flaneert met zijn importbruiden en fabuleuze kapsel. Hoewel er nog steeds veel mensen zijn die zeggen dat vrouwen wel een huishouden maar geen land kunnen runnen, is het alternatief voor de bedrogen vrouw misschien nog wel veel erger. Ondertussen vond Samsung dit het juiste moment om excuses te maken voor de zelfontbrandende telefoon die ze op de markt hadden gebracht. Hoopten ze dat het zou ondersneeuwen in de barre verkiezingsstrijd, of was het ironisch bedoeld, tegenover de licht-ontvlambare kandidaat? Ondanks dat we nog even wat grind naar Schagen mochten brengen en we tijd genoeg hadden om erover na te denken, kwam ik er niet uit.

De woensdag begon met verontrustend nieuws. De hardnekkig niet-kalende man met een grote aversie tegen Mexico en gezegend met Duitse wortels lag voor in de verkiezingen. Dat ie meedeed was leuk, goed voor de show, maar nu werd het wel serieus eng. Gelukkig werden wij afgeleid met een nieuw klusje. We mochten weer naar Harlingen toe, maar nu mochten we laden in het werkvak waar voorheen de Mickey Mouserotonde en Almenumerweg lagen. Natte meuk mochten we laden, niet een beetje vochtige klei, maar drab die tussen de achterklep doorsijpelde. Voor het eerst sinds tijden mochten we de knevels weer gebruiken. De machinist had het wat moeilijker, met een smalle knijper moest hij die natte meuk tussen het damwand vandaan vissen. Wat betekende dat ik wederom een rustig dagje had met een boekie op het stuur. Hopelijk duurt dit werk nog een paar jaar *smiley die in z’n handen wrijft* op deze manier is het wel vol te houden. Ook dit spul ging naar het depot bij de weegbrug. Was het gisteren nog zo’n 3 minuten rijden, vandaag waren we een minuut of 5 onderweg. En gek genoeg hadden we niet 1 keer de brug tegen! Als we serieus kuubs moeten maken dan gaat dat ding om de haverklap omhoog, maar nu we moeite hadden om 7 vrachten in 8 uur tijd weg te krijgen, liet de brugwachter ons gewoon doorrijden. Ondertussen sijpelde langzaam het nieuws binnen dat Trump dan toch de verkiezingen had gewonnen *smiley met opengesperde ogen* het begin van het einde heeft zich aangediend. Cuba reageerde op het bericht met een week lange oefening voor het leger, Mexico stond al op de deur te kloppen om eens te praten over hoe serieus zijn plannen zijn voor De Muur op de grens, en van Rusland kan ik me voorstellen dat Poetin met een lichte grijnsvorming op zijn gezicht alvast een paar bomsystemen op scherp zette. Waar Europa momenteel word geregeerd door vrouwen, Merkel in Duitsland, May in Brittanie en Rutte’s moeder in Nederland, daar word de rest van wereld straks verkloot door typische Alfamannetjes die eerst schieten en dan pas vragen stellen. Met tegenzin. Wij mochten ondertussen nog een vrachtje zand wegbrengen voor wederom een bollenboer. Nog even wat overuren maken, voordat de wereldwijde recessie begint en we moeten leven van een koe en groenten uit de eigen tuin. Of ben ik nu te pessimistisch?

Donderdag mochten we wat dichter bij huis blijven. In Schagen mochten we zand rijden van de loswal naar het project N241, aan de andere kant van Schagen, waar we net voorbij industrieterrein de Witte Paal verder gingen met het aanleggen van de parallelweg. Met alle drukte in Harlingen en de chaotische berichtgeving rondom Hoorn, waren we bijna vergeten dat hier ook nog druk gewerkt werd. Helaas ging het hier ook niet vloeiend, want hoewel de auto’s zonder moeite achter in de zandbaan kwamen, werd het zand toch te nat bevonden om mee te kunnen werken. En dus werden we halverwege de ochtend in de wacht gezet. Kon ik ondertussen mooi even jouw kleppen smeren en een bakkie thee pakken, voordat de volgende boot kwam, die wat droger zand mee had. Op het nieuws hoorden we dat er spontane demonstraties tegen Trump waren onstaan. Het stemmen in Amerika werkt iets anders dan in Nederland. Het gaat niet helemaal om wie de meeste stemmen krijgt, maar wie de meeste stemmen krijgt van de zogenaamde ‘kiesmannen’. Hoewel Hillary Clinton de meeste publieksstemmen had gekregen, waren de meeste stoelen omgedraaid voor Donald Trump. En daar waren de Hillary-stemmers niet blij mee. Zoiets is nog niet eerder gebeurd in de geschiedenis van de nieuwe bewoners van Amerika. Het heeft wel wat om zoiets mee te maken. Volgende generaties gaan erover praten tijdens geschiedenisles, en ik kan gewoon zeggen dat ik het mee heb gemaakt. Toch was er een ander nieuwtje wat ik eigenlijk wat interessanter vond: electrische auto’s hebben vorig jaar gemiddeld zo’n 16.000 km afgelegd, bij hybrides werd er zo’n 17.000 km bijgeteld op de teller, terwijl benzineauto’s niet verder kwamen dan 10.000 km en dieselauto’s nog wat verder gingen met 23.000 km in een jaar tijd. De verklaring is vrij simpel: veel hobbyauto’s rijden op benzine en slechts op zon- en feestdagen, waardoor dat gemiddelde vrij laag blijft. Ook zijn er veel mensen die een auto hebben en er maar af en toe gebruik van maken (ouderen en huisvrouwen bijvoorbeeld), wat bijdraagt aan deze getallen. Voor veelrijders is de diesel nog steeds een goede optie, ondanks het ontmoedigingsbeleid van de overheid. Hybrides waren natuurlijk razend populair bij bedrijven en ZZP’ers vanwege de aanmoedigingen van de overheid, en van die auto’s word ook veelvuldig gebruik gemaakt. Tegelijkertijd is dit ook een mooie ‘zie je nou wel!’ voor al die electro-tegenstanders. Ondanks een zogenaamd beperkte actieradius kun je dus nog wel heel ver komen in een jaar tijd. Met een beetje plannen en routes voorbereiden kun je zo’n 22.500 euro aan benzine besparen. Rij je echt veel, ach dan kun je altijd nog kiezen voor dieselhybride. Na 16 vrachten met jouw diesel-zonder-hybride was onze dag om en keerden we weer huiswaarts.

Om vrijdag al vroeg weer te beginnen. We mochten namelijk eerst een rondje strooien. Even snel broodjes smeren en daarna op pad in de frisse vroege ochtendlucht. We begonnen helemaal alleen op de weg, maar rond half 5 kwamen de eerste forenzen alweer tevoorschijn. Na het rondje nog even een bakkie thee doen, en daarna was het tijd om naar Beverwijk te rijden, waar ik naast de keet snel even m’n haren kamde voordat we gingen laden. Ja snoes, wie wil strooien heeft geen tijd om mooi te zijn. Maar ondanks de warrige haren moesten we ons toch even op het werk concentreren, want we gingen zand rijden naar de parallelweg in Heiloo, of eigenlijk net buiten Heiloo, ergens langs de A9. Een doodlopend boerenweggetje waar je via via naartoe moet rijden. Dus eerst maar via Akersloot, maar toen het eenmaal licht werd, kozen we de route langs de golfbaan en door Heiloo heen. Een mooie route, stukje snelweg, provinciale weg en bebouwde kom. Ondertussen hoorden we op de radio dat de kippen weer naar binnen mogen. Op diverse plekken in Duitsland maar ook in Nederland zijn dode vogels gevonden, die waarschijnlijk besmet waren met vogelgriep. Een paar jaar terug was dat nog geen reden tot paniek, want wilde vogels konden geen vogels in buitenhokken besmetten, was het idee. Inmiddels is bekend dat overvliegende eenden gewoon boven kippenhokken kunnen poepen en daarmee ziektes kunnen verspreiden. De enige remedie: kippen, kalkoenen en tamme eenden naar binnen brengen. Wel fijn voor die beesten, want het begint al wat kouder te worden buiten. Een geluk bij een ongeluk dus. Alleen jammer dat er nu al word gezegd dat het maximaal 12 weken gaat duren, wat zou betekenen dat die arme beesten in een koude sneeuwbui in januari of februari weer naar buiten worden geschopt. Waar ook wat werd opgehokt was bij een paardenboertje in het midden van nergens, want daar mochten we ’s middags nog even een vrachtje zand kiepen om de dag vol te maken, voordat we naar huis konden.

Om weekend te vieren? Nee nog niet. Terwijl jij van je rust genoot, mocht ik nog even zwoegen. Serieus zweten, harder werken dan ik de hele week had gedaan, het was namelijk tijd voor de VCA-cursus. Het oude papiertje zou over een maanden gaan verlopen, en dus moest er een opfriscursus gedaan worden. Bij de afdeling sierbestrating in Winkel moesten we ons melden, en werd de groep chauffeurs, monteurs en kantoormensen in tweën gedeeld. Na een bakkie koffie/thee en een voorstelrondje begon het grote feest *smiley die in z’n handen wrijft* het lange verhaal over het hoe en wat van werken op daken, steigers en met lasappatuur. Waar zet je gasflessen neer, wat doet een steekflens, allemaal dingen die we dagelijks niet meemaken. En dus werd er tijdens de nodige rook- en eetpauzes druk gewauweld over de onzin van deze cursus. Helaas is het zo dat een VCA-papiertje niet verplicht is, maar dat je wel meer klanten krijgt wanneer je er wel over beschikt. En dus moesten wij leren wat er op gevarendiamanten staat en hoe stroom werkt. Het komt erop neer: huur gewoon een mannetje in als je in huis wat wilt laten doen, en rol het verlengsnoer altijd helemaal uit als je met Kerst 3 gourmetstellen tegelijk op tafel hebt staan. Gelukkig was er ook veel tijd om te lachen, zeker toen we na een proefexamen en een halfuur wachten dan eindelijk het echte examen mochten maken, heel modern op een tablet, en vervolgens iedereen geslaagd bleek te zijn. Een last viel collectief en technisch gezien van onze schouders, en daarna keerde iedereen organisatorisch huiswaarts, om het weekend bij de bron aan te kunnen pakken. Dat betekende voor mij dat Wingman en ik nog even in de auto stapten voor een verjaardag ver weg, om even na middernacht lekker thuis in slaap te vallen.

En zo begon de zondag met uitslapen. Om daarna lekker luxe te gaan brunchen in een fancy restaurant. Gezellig saampjes aan tafel, genieten van de lekkere broodjes met rozijnen, vijgen, kalf en eend. Zo gezellig dat we thuis pas merkten dat we te laat waren voor zowel de MotoGP als de Formule E. Maar dat betekende wel dat we ruim op tijd waren voor de Formule 1. En die race, tja *smiley met opengesperde ogen* weet je nog dat Verstappen een paar races terug een nieuwe auto kreeg en meteen eerste werd? Dat we ons tijdens de race beseften dat hier geschiedenis werd geschreven? Dit was zo’n zelfde race. Het begon in de regen, met 7 rondjes achter de safety car. De Mercedes-AMG GT van Mäylander werd gevolgd door de 2 Mercedessen van Hamilton en Rosberg, daarna de Ferrari van Raikkonen, Max op 4, de andere Ferrari met Vettel op 5, Ricciardo op 6 en daarna de rest van het veld. Toen Mäylander uit beeld verdween trok Hamilton een sprintje terwijl Rosberg nog van het uitzicht zat te genieten en Max ondertussen naar een gaatje zocht, en vond, om Raikkonen voorbij te gaan. De race duurde niet erg lang, want al snel was er een crash op het rechte stuk, gevolgd door een rode vlag, om de coureurs in de pits te zetten zodat de marshalls veilig de ruimte vrij konden maken. Ondertussen was het nog niet gestopt met regenen, er werd nog 10 minuten gewacht en toen werd er weer gestart achter de safety car. Maar voordat de coureurs weer werden losgelaten kwam er weer een rode vlag. Er gebeurde zoveel dat het bijna niet bij te houden is wanneer er wat gebeurde. Max wist een tweede positie te behalen, tussen Rosberg en Hamilton in, maar hij wilde toch gaan wisselen van regenbanden naar intermediates, zeg maar de all seasonbanden. Ergens rond die tijd crashte Massa. Een oude rot in het vak die na dit seizoen met pensioen zou gaan. Het was zijn laatste race in thuisland Brazilië. Normaal gesproken is de wandeling terug naar de pits the walk of shame, maar Massa kreeg een vlag om zijn schouders en onder luid applaus van huilende marshalls en fotografen, een doorweekt publiek en alle monteurs in de pitstraat liep hij zijn walk of fame voor de laatste keer naar de pitbox. Huilende mannen, ik word er ook altijd een beetje emotioneel van, maar dit was zo’n mooi moment. Het menselijke aspect van topsport, waarin het normaal gesproken over geld gaat, was nu duidelijk in beeld. Monteurs van alle teams, concurrent of niet, klapten voor deze man. En daarna ging het weer verder achter de safety car. Sommige coureurs huilden via het bakkie dat het levensgevaarlijk was maar trokken zich toch niet terug, andere coureurs vroegen wanneer ze eindelijk weer verder mochten met racen. Even werd er nog gevreesd dat de race stil zou worden gelegd na ronde 53, want dan was 75% van de race verreden en zouden de volledige punten worden uitgekeerd. Max was eerder al overgestapt naar intermediates, maar nu het weer harder begon te regenen wilde hij toch weer terug naar de regenbanden, waardoor hij ook terugzakte naar een zestiende plaats. Met nog 16 ronden te gaan, wat zal er gevloekt zijn in de huiskamers. Maar 10 rondjes verder zat Max alweer in de staart van de top 10, samen met zijn teammaatje Ricciardo. Beiden in de punten, maar niet genoeg voor Max. Ricciardo kon geen aansluiting vinden als eerste rijder van het team, toen de tweede rijder doorstoomde naar voren toe. Met ogenschijnlijk groot gemak stuurde hij de top 5 in, waarna hij Perez’ kans op een allereerste podiumplaats afpakte. Het gat naar 2 was te groot om nog te kunnen dichten in de laatste ronde en zo eindigde de jonge Nederlander op de laatste trede van het ereschavot, achter een blije Hamilton en een verbaasde Rosberg. Het is nu afwachten tot Max over een jaar of 20 stopt met racen en zijn eigen slipschool begint. Het moment dat hij in de laatste bocht voor het rechte stuk de cerbstones in de binnenbocht pakte en dwars ging is waarschijnlijk al viraal gegaan op internet. Met stilstaande wielen gleed hij recht op de vangrail af, maar hij liet precies op tijd de rem los en wist de auto uit de kreukels te houden, gadegeslagen door een verbaasde Rosberg, die te verbouwereerd was om hem nog in te kunnen halen. Het was legendarisch, ik kan niet anders zeggen *smiley die een kushandje doet* lieve Max, heel erg bedankt voor een geweldige show. Ik kijk met bewondering naar je en ik hoop dat ik met mijn auto nooit in de situaties hoef te komen waarin jij jezelf kunt manouvreren, want zoals jij je daaruit kunt redden *smiley met een aureooltje om z’n hoofd* dat is 50% talent en 50% de hand van God. Dat kan haast niet anders.

Het bericht Geachte Shirley, week 45 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de mooie race van afgelopen zondag lag ik iets te laat op bed, want maandag om kwart voor 2 werd ik alweer gebeld om een rondje met jou te gaan strooien *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* gelukkig had ik net m’n remslaapje gehad, maar het was wel een kleine tegenvaller. Gelukkig was er daarna nog even tijd om weer terug te kruipen in bed, want van de planner mochten we uitslapen, we konden pas vanaf 7 uur in Alkmaar lossen, dus hoefden we niet vroeg te laden. Het was een kort rondje, heen over de ring omdat het binnendoor allemaal eenrichtingsverkeer is, en terug binnendoor zonder al te veel tegenliggers. Het ging zo snel dat ze voor de lunch al genoeg hadden, en zo kregen wij nog een stapeltje bonnen uitgereikt. Via Sint Pancras en Berkhout reden we naar Warmenhuizen, om uiteindelijk tussen de paardjes achter op een dichtgebouwd erf in Heerhugowaard te eindigen. De geur van leer, stro en vooral paard drong de cabine binnen, heerlijk. Jammer dat ik daar niet wat meer tijd voor heb snoes. Misschien toch maar eens overwegen om daar tijd voor te maken, volgens het advies van de mensen die op de radio waren, ter ere van de ‘Week van de Werkstress’. Het schijnt dat mensen die vrijer zijn in het indelen van hun dag minder stress hebben. Mensen die genoeg tijd hebben om te sporten ook. Mensen die de aanbevolen 8 uur per nacht slapen doen het ook wat beter in de peilingen. Evenals mensen die werktijden hebben die aansluiten op hun bioritme *smiley die achter z’n oor krabt* ik kreeg steeds meer de indruk dat het over kantoormensen ging. Zal ik dan toch een keer de vlucht naar de bordroem moeten maken? Ach ik zou altijd nog een gokje kunnen wagen in de politiek, op de lijst bij ‘Denk’. Mensen vragen wel eens hoe ik aan die gekke ideeën kom. Blijkbaar zit ik aan dezelfde geestverruimende middelen als die politici. Trappadoeli moet verdwijnen, maar dat wisten we al. Nu willen ze ook de naam van de Coentunnel veranderen, omdat die is vernoemd naar ene Meneer Coen, en die deed iets met mensontvriendelijke dingen *smiley die aan z’n kin krabt* zouden we die tunnel de Simonstunnel kunnen noemen? Doet ze tenminste nog iets nuttigs. En mochten we over een paar jaar allemaal een vliegende auto hebben, dan kunnen we d’r gewoon onder water laten lopen.

Dinsdag mochten we weer in de zandrace. Laden bij de trechter in Hoorn en lossen langs het Circuit van Hoorn, ter hoogte van het ziekenhuis, waar een nieuwe zijstraat word gecreëerd *smiley die achter z’n oor krabt* ja op dat stukje inderdaad waar nu ook al regelmatig file staat. Niet alleen doordat het verkeer regelmatig word opgehouden door verkeerslichten, maar ook omdat het even verderop bij de befaamde turborotonde vaak vastloopt. De turborotonde die inmiddels 2 keer is opgeknapt, eerst werd er nieuw asfalt op gesmeerd en niet zo heel lang geleden is het struikgewas in het midden aangepakt. Terwijl al bekend is dat die rotonde gaat verdwijnen *smiley die z’n broekzakken binnenstebuiten keert* dus er is geen geld om de firma Heijmans alvast een voorschotje te betalen, maar wel geld om een rotonde op te knappen die er toch uitgaat? Wie houd wie nu eigenlijk in gijzeling met dat ontoereikende stuk asfalt rondom Hoorn? Maar goed, laten we positief blijven, het was een mooi rondje, we konden weer lekker ouderwets een paar auto’s laten schrikken die nog even snel dachten te kunnen inhalen voor een wegversmalling, en ook kwam het bericht binnen dat zowel tandpasta als zonnebrandcreme goedkoper word. Volgens de rechter zijn dat medicijnen, preventief weliswaar, en dus horen die in het lagere BTWtarief te vallen. Ik ben benieuwd of straks de schappen bij de supermarkt en drogisterij leeg zijn, dat mensen massaal gaan hamsteren omdat ze bang zijn dat straks de BTW weer omhoog gaat. Net zoals iedereen in paniek ging shoppen toen de BTW op alle andere spullen van 19% naar 21% ging. Dat zou in dit geval wel een goede ontwikkeling zijn. Wie weet dat over een paar jaar de zorgkosten dan wat minder hard stijgen, omdat mensen minder tandartskosten hebben en er minder vaak huidkanker word gediagnosticeerd.

Woensdag hadden we een vastloper, letterlijk. In het stikkedonker moesten we een weg zoeken over een bouwterrein. Eerst het terrein zelf zoeken, want daar kwamen we via een stiekem weggetje achter een nog-niet-bestaand ziekenhuis in Heerhugowaard, om vervolgens via een veredeld fietspad en een geheim viaductje aan de achterzijde van een nieuwbouwwijk uit te komen. En toen was het wat links en rechts, iets met stelconplaten en rijplaten, had een collega uitgelegd. In de verte zag ik hem al staan, samen met een dieplader met verse stelconplaten en een shovel. Die kant op dus *smiley die druk zit te wijzen* via de platenbaan *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* die plotseling stopte. En wij stopten net voorbij de laatste rijplaat, niet eens zo heel ver verzakt in een laag gladde bagger. Niet meer vooruit of achteruit willen, dan maar kiepen. En ook toen wilde jij nog niet van je plek komen. De bagger was zo glad, en je profiel zat inmiddels ook vol, dus grip was er niet meer. Er zat niets anders op dan te wachten op de shovelmachinist, die de bult zand achter ons wegschepte, en ons daarna achteruit weer de platen op sleepte *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* nouja we hebben in ieder geval een paar bewoners een fijne ochtend bezorgd, vanachter de gordijnen van hun verse vinexwoning sloegen zij ons gade. Nadat we weer losgemaakt waren, konden we terug naar Schagen, om weer te laden voor Heerhugowaard. Dat rondje over die fijne S3, in de regio beter bekend als Stress3, met al die goed afgestelde verkeerslichten *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* dat beetje bagger wat er nog aan jouw onderstel hing, was er inmiddels wel afgebrand, met al die remacties. Maar goed, laten we de dag positief afsluiten met een heel fijn bericht voor de Kerstvakantie: er komt een nieuwe versie van Rollercoaster uit *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*

Donderdag begonnen we met korte stukjes rondom Schagen, voor het grote N2-41 rotondes-project *smiley die aan z’n kin krabt* beetje slechte woordgrap, zo met die getallen. Maar het zal niet heel veel schelen. We mochten zand rijden vanaf de loswal naar het werkvakje bij de Witte Paal, een rustig stukje binnendoor over het industrieterrein. En om verveling tegen te gaan, mochten we van de planner ook nog 2 vrachten naar een boertje ergens verderop brengen. Of boertje, waarschijnlijk gesjeesde yuppen die lekker buitenaf wilden wonen, en nu wat zand nodig hadden voor hun paardenbak. De paarden kon ik dit keer niet zien, want we mochten absoluut niet op het straatwerk rijden, dus hebben we het zand maar pal op de oprit gekiept. En daar waren ze erg tevreden mee. Na nog een paar rondjes in Schagen stuurde de planner ons naar Hoorn, om daar wat te gaan laden. Helaas konden we maar 1 vracht doen, want toen stopten jouw kleppen ermee, en moesten we naar de garage toe, waar de technische knapen een blik wierpen op de lekkage en narigheid die we de garage inreden. En warempel! Er was zowaar een monteur bereid gevonden om het euvel op te knappen! Kon ik ondertussen meteen even wat vettigheid smeren op de juiste plekken, en als kers op de taart werd ook nog eens het klapperen van de kiepcilinder verholpen. Stukje rubber ertussen *smiley die z’n duim opsteekt* en er is niks meer aan de hand. Op die lange afstanden tussen Schagen, Hoorn en Winkel had ik mooi wat tijd om radio te luisteren, maar eigenlijk hoorde ik alweer teveel. Omdat vanaf 1 januari 2017 geen bestrijdingsmiddelen meer mogen worden gebruikt tegen ratten, zijn verdelgers daar nu alvast mee aan het oefenen. En wat blijkt? De populatie stijgt als een malle, en bij gebrek aan natuurlijke vijanden dreigt er binnen de kortste keren een grote plaag *smiley die druk zit te krabbelen* ik heb alvast een Friese Stabij op het verlanglijstje gezet, afgekeurde politie-Rottweiler mag ook, die schijnen bijna net zo goed te werken als roze korreltjes. Na de autoverzekeringen gaan ook de premies van de zorgverzekeringen omhoog. Is dat een vooruitziende blik, omdat we straks allemaal weer last gaan krijgen van de builenpest en hondsdolheid, omdat we massaal worden gebeten door ratten? Ook hoorde ik dat middelbare scholieren steeds minder rekenles krijgen. Misschien maar goed ook, want op de overheid hoeven ze straks niet meer te rekenen. Alhoewel, Amsterdam liet weten dat ze in 2050 gasvrij willen zijn (wat de overheid trouwens al bepaalt heeft, alleen hangen ze dat nog niet aan de grote klok), en daarom word er in nieuwbouwwijken geen gasleiding meer aangelegd en worden bestaande wijken blok voor blok omgebouwd. Zijn er dan toch nog mensen die er eindelijk wat aan gaan doen?

Vrijdag mochten wij er weer wat aan gaan doen. Al vroeg mochten we op pad om te gaan laden vlakbij Den Helder, en onderweg werden we begeleid door slagregens, flitsen en een hoop gebulder vlakbij. Wat we zo konden zien was er nergens bliksem ingeslagen, maar het kwam wel heel erg dichtbij *smiley met opengesperde ogen* en dan zitten wij ook nog zo hoog, het geeft toch geen fijn gevoel. En geen fijn vooruitzicht, want we moesten laden bij een donker gronddepot, en daarna lossen bij zowat nog donkerder gronddepot, tussen de bomen, zonder licht, op glibberige rijplaten. Gelukkig was het een stukje rijden naar het stort toe, en werd het in de tussentijd droog. Dat is dan wel weer een voordeel van die lange rondjes, we waren iets meer dan een uur onderweg, en bij het tweede rondje werd het schemerlicht, en konden we dan eindelijk zien wat we eigenlijk aan het doen waren. Ondertussen kleurde de lucht in Duitsland wat donkerder, want daar werd bekend gemaakt dat de Volkswagengroep zo’n 30.000 mensen gaat ontslaan, waarvan 20.000 in Duitsland zelf. Klinkt veel, maar het is slechts 6%, want er schijnen zo’n 300.000 mensen voor de merkenkliek te werken in Duitsland. Met de besparingen van die ontslagronde moet meer geld vrijkomen om in te zetten voor onderzoek en ontwikkeling van electrificatie van het wagenpark (waar ze een paar jaar nog helemaal tegen waren, maar Dieselgate heeft bewezen dat er weinig alternatieven zijn), meer verkoop in China, wat word gezien als een groeimarkt en waar ook meer vraag gaat komen naar electrisch, en ze willen de ouderwetse lopende banden met mensen gaan vervangen door wat nieuwere banden met robots. Het ontslag zal vooral via ‘natuurlijk verloop’ gaan *smiley die aan z’n kin krabt* ze zeggen dat het betekent dat oudere werknemers eerder met pensioen gaan en korte contracten niet meer worden verlengd, maar voor de zekerheid zou ik het komende bedrijfsuitje in een vakantiepark met groepsdouche even overslaan. In Nederland maakten ze zich niet zozeer druk over de auto’s, maar over het asfalt. Er waren een hoop rijstroken bijgekomen de laatste paar jaren, en de ministers stonden te springen om overal te vertellen dat het dankzij hun beleid kwam, maar nu de recessie over lijkt te raken en werklozen weer aan het werk gaan, blijkt dat de afnemende filedruk ook te maken had met het afnemende aantal auto’s op de weg. Nu neemt het aantal forenzen weer toe, en zijn er nog een paar grote knooppunten (zoals A1/A6 en de afgesloten tunnel in de A22, die elke dag de A9 compleet vastzet), waardoor de filedruk explosief lijkt te stijgen. Zeker in combinatie met de novemberse donkerte, het slechte humeur dat daarbij hoort, en de regenbuitjes tijdens de spits. Ik zou zeggen: ga nu eindelijk eens die kilomerheffing invoeren! Maar goed, dat is makkelijk praten voor iemand die lopend naar het werk gaat. Wat we verder nodig hebben is een goedkoper openbaar vervoer, meer vaste contracten zodat mensen met een gerust hart weer een huis vlakbij het werk kunnen kopen, en een cultuursverandering. Niet meer allemaal ’s ochtends tussen 7 en 9 aan het werk gaan, en niet meer allemaal tussen 4 en 6 ’s middags weer naar huis willen rijden. Ik probeer de planners af en toe te overtuigen om van 9:00 tot 19:00 te gaan werken, of beter nog van 10:00 tot 20:00, dan heb je nog wat aan je avond, want ’s ochtends hoef je niet zo vroeg op. Maar helaas, ze willen er nog niet erg aan beginnen.

Alhoewel de planner mij zaterdag wel tegemoet wilde komen, want hij had weer een klusje geregeld, van 6:30 tot een uurtje of 15:00 *smiley die achter z’n oor krabt* dan kan ik het niet laten om te zeggen dat ik wel om een uurtje of 7:00 wil beginnen, en dan doorrijd tot een uurtje of 16:00. Heeft Wingman tenminste ook nog iets aan zijn vrije dag. De planner vond genoeg andere slachtoffers om wel als eerste te gaan laden, en dus kon ik om 7 uur mooi een kwartiertje op de klok smokkelen tijdens het wachten tot we konden laden. We mochten korrel rijden vanaf het grote Garbagecity in Alkmaar naar het grote N241 project bij Schagen, en we hoefden nu niet heel omslachtig via de weegbrug te rijden, de shovelmachinist woog de bakken tijdens het laden. Alleen betekent dat wel bij het eerste rondje dat iedereen zijn kenteken en leeggewicht moet opnoemen, en herhalen, en nog eens omdat de 27MC niet zo duidelijk is, en dat de machinist dan alles foutloos op moet schrijven, dus duurde het even voordat we het pad afreden. Voordeel van achteraan rijden is ook dat iemand anders het spoortje al heeft gevonden naar de machinist, en kan doorgeven waar het stort precies is. Geen overbodige luxe, want een personenauto had in het donker even een bocht gemist langs het traject. Dan blijkt wel weer dat die maximumsnelheid van 50 km/h geen protocoldingetje is, maar echt noodzakelijk. Omdat de tweebaans provinciale weg word aangepast naar een tweebaansweg met daarnaast een weg voor langzaam verkeer, met op elke kruising een rotonde, en we nu nog in een overgangsfase zitten, zijn er een aantal punten waar het asfalt van de oude naar de nieuwe naar de tijdelijke weg slingert, om de al aangelegde nieuwe rotondes heen, waardoor er een paar zeer sportieve bochten ontstaan. Of het een sportieve jongere was, of iemand die onbekend was in de buurt, daar zijn we niet achter gekomen, maar het heeft wel 2 rondjes geduurd voordat het autootje eindelijk uit de baggerige berm vandaan was. Gelukkig was er ook goed nieuws, want dat je midden in de nacht voor een rood verkeerslicht staat te wachten op een verder leeg kruispunt, dat moet straks over zijn. Maar geen goed nieuws zonder slecht nieuws: de overheid heeft dan wel weer 90 miljoen nodig om die verkeerslichten anders te laten afstellen *smiley die rood aanloopt* het is dat ik niet zo handig ben met computers, maar ik had het voor de helft van het geld ook wel willen doen. En die 45 miljoen zou een mooie aanvulling zijn op mijn spaarpotje, want zo tegen lunchtijd zei de machinist op het stort dat we er klaar mee waren, en dat wij het laatste vrachtje mochten doen. Een uur eerder dan verwacht waren we alweer klaar, dat schiet natuurlijk niet erg op. Maar het zonnetje scheen, laten we positief blijven, nu kon ik wel nog even rustig boodschapjes doen, voordat het weekend dan echt begon.

Want ja, nu is het zondag rustdag, en het is geen weer om buiten te komen. De supermarkten zijn open, maar ik moet er niet aan denken om in de regen tegen de wind in te moeten fietsen met volle fietstassen die als zeilen fungeren. Nee, dan maar lekker een dagje op de bank met een boekie en een kop thee, echt rust snoes, want morgen mogen we weer volgas aan de bak.

Het bericht Geachte Shirley, week 46 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een uitgeruste zondag mochten we maandag weer op pad richting Den Helder. De storm van gisteren was gaan liggen, en terwijl we op de radio hoorden dat er 1000 schademeldingen waren gedaan bij de verzekering, reden we met het eerste vrachtje grond naar het stort. Het eerste stuk over de provinciale weg en daarna nog een stukje snelweg stelt niet zo heel veel voor, maar eenmaal in het donkere bos aangekomen, waar alleen de lampen van de kraan iets verlichten in de duisternis, was het toch wel fijn dat er geen harde wind stond en dat ook de regen was weggebleven. Het was namelijk al moeilijk genoeg om tegen het kluffie op te klimmen met droog weer, maar gelukkig redden we het weer om er bovenop te komen. Wie er misschien niet meer bovenop gaan komen, zijn de 15.000 boerenbedrijven die worden gerund door boeren van boven de 55. De agrarische sector staat een grote leegloop te wachten omdat er veel bedrijven zijn waarvoor geen opvolger is. Goed voor de sector? De regel van de marktwerking is dat als er minder aanbod is, dat dan de prijs omhoog gaat, goed nieuws voor de overgebleven, voornamelijk grote bedrijven die de afgelopen tijd flink zijn gegroeid maar dat nog niet echt hebben kunnen terugzien in een beter inkomen. Alleen is Nederland dan weer zo verknipt, dat als het hier iets duurder word, we snel goedkoper spul uit het buitenland gaan halen. En wat gaat er met al die leegstaande bedrijfjes gebeuren? Komen daar gesjeesde yuppen in die graag ‘buiten’ willen wonen, of worden de boerderij en stallen omgebouwd tot meerdere woningen, waardoor er van die hippe communes ontstaan? Er staat een hoop te veranderen daar. Maar ons rondje veranderde weinig, en na 7 keer kiepen konden we dan huiswaarts keren, met het nieuws dat ook in de energiesector weinig verandering was, ook al hadden ze daar wel op gehoopt. Alle kortingen ten spijt blijken hippe thermostaten namelijk niet te werken. In de reclames word verteld hoe handig het is dat je inzicht hebt in je verbruik, en dat je zo makkelijk kunt gaan besparen. Maar dat besparen blijkt in de praktijk slechts 1% te zijn, iets minder dan de verwachte 3,5% *smiley die achter z’n oor krabt* op dat gekke apparaat van mij schijnt elke maand een mailtje binnen te komen (ja die functie zit er ook nog op) dat er minder stroom en gas is verbruikt dan ingeschat was *smiley die in z’n handen wrijft* dat word straks helemaal paniek wanneer de zonnepanelen aan het werk gaan.

Dinsdag mochten we weer laden in Den Helder en door het mooie Vikingenland weer grond versjouwen naar het bos bij Den Oever. Hetzelfde rondje van iets meer dan een uur, dus konden we wederom lekker radio luisteren, terwijl we tussen weilanden met paardjes en drukke bushaltes door reden. Zo was er eerst goed nieuws voor de Kerstvakantie: Amazon, die verkoopwebsite, heeft ook een eigen tv-zender, en wil de grote concurrent Netflix gaan verslaan door het nieuwe Topgear-tvprogramma met de originele presentatoren uit te gaan zenden. Het oude Topgear met de nieuwe presentatoren dat op de BBC verder ging is nogal geflopt geloof ik, maar Hammond, May en Clarkson gaan vrolijk verder onder een andere naam op Amazon. Ondertussen draaiden wij onze rondjes en genoten we van een schaft in de herberg op het stort in Den Oever. Het dagje kabbelde rustig voort, tot het bij de laatste vracht opeens werd verstoord door een brug die dicht ging. Of in ieder geval de slagbomen, terwijl er een breedtetransport aan de ene kant, en de begeleidingsauto aan de andere kant stond. De brug bij de rotonde van Ewijcksluis is ietwat aan de krappe kant, dus even de auto’s tegenhouden kan dan geen kwaad. Maar tegen alle verwachtingen in gingen de slagbomen weer open, en kon de vrachtwagen, met een rijtje auto’s in z’n kielzog, de weg richting Hippolytushoef vervolgen. Helaas wij niet, want vlak voor onze neus gingen de slagbomen alsnog dicht. Gelukkig konden we ons vrachtje nog wel kwijt op het stort, maar hoorden we op de weg terug naar huis verontrustend nieuws: zelfs in de cosmetische industrie is er sprake van discriminatie! Uit onderzoek was gebleken dat vrouwenartikelen anders geprijsd waren dan mannenartikelen. Niet alleen scheermesjes, maar ook shampoo en crèmes waren voor vrouwen vele malen duurder *smiley die staat te stampvoeten* voortaan dus lekker met mannendeodorant op pad, wassen met mannendouchegel en smeren met mannencremes. Het is niet te hopen dat ik allemaal gillende vrouwen achter me aan krijg, zoals in de reclames *smiley met opengesperde ogen*

Woensdag mochten we, hoe verrassend, weer naar Den Helder, om weer mee te draaien in het rondje naar recreatiegebied ’t Wierholt. Waar ik gisteren niet helemaal blij het bed in stapte, na het nieuws dat mijn mooie huidje veel meer kost dan Wingmans gladde voorkomen, daar begon deze dag ook niet erg lekker *smiley die staat te stampvoeten* dat het me niet lukt om als eerste te laden is nog tot daar aan toe, maar nu lukte het ook geeneens meer om tegen het kluffie op te komen. Steil omhoog over de mozaïek betonplatenbaan is nog tot daar aan toe, maar wanneer er een klein laagje prut over die baan is uitgesmeerd, houd het gewoon op. Er moest een machinist met ouderwetse zweetlepel, een laagje stroef zand en een handvol sperren aan te pas komen om jou naar boven te krijgen *smiley met het schaamrood op de kaken* maar gelukkig lukte het, en was het bij het tweede rondje al wat lichter, dus konden we eindelijk zien welk spoor we nou eigenlijk moesten volgen. Alhoewel vrouwen dat spoor carrièretechnisch nog enigszins bijster zijn. Terwijl het verschil kleiner word, verdienen vrouwen nog steeds minder dan mannen. Terwijl de mannen op de bak over elkaar heen buitelden om te roepen dat ze heel veel verdienen maar zo weinig krijgen, vroeg ik me wederom af waarom vrouwen dan minder verdienen. Is het omdat ze minder hard onderhandelen en daarom een lager uurloon hebben? In het meeste werk is er toch gewoon een CAO dat het loon bepaalt, en dat is toch gewoon voor iedereen gelijk? Volgens de radiomensen heeft het er ook mee te maken dat driekwart van de vrouwen in deeltijd werkt. Maar het tij is aan het keren, want onder de leeftijdsgrens van 30 (36 bij overheidsbedrijven) verdienen vrouwen meer dan mannen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* hoezee voor emancipatie! Nu maar hopen dat die vrouwen door blijven zetten tot ze in de bordroem zitten en de grijze mannen hebben verdreven, dan kan ik deeltijd gaan werken zonder me schuldig te voelen tegenover al die vrouwen die vroeger hun BH’s hebben verbrand op de barricades.

Donderdag, jawel, wederom het rondje Den Helder-Den Oever. Langs de rietkragen en het smalle bruggetje, over de glooiende heuvels in het Vikingenland, via het stukje A7 tussen de Afsluitdijk en Wieringerwerf en een geheime afrit, om daarna via de bossen met de langgerekte bochten weer terug te keren naar de grondbulten onder de aanvliegroute van het vliegveld van Den Helder. Een rustig rondje dus, met ’s ochtends 6 auto’s en ’s middags versterking van nog eens 2 collega’s, wanneer zij klaar zijn met het volrijden van een bootje met andere grond. De dag begon goed, met het nieuws dat er een simpel en relatief goedkoop systeem is om vrachtwagens te behoeden voor klapbanden. Veel ongelukken en vertragingen die op het nieuws worden genoemd, worden veroorzaakt door klapbanden. Moet je je even voorstellen wat er gebeurt als je met 50 ton op de snelweg zit, en het voorwiel knijpt er tussenuit *smiley met zweet op z’n voorhoofd* dan kun je niet meer sturen, alleen nog maar een richting aanwijzen en hopen dat de auto die volgt. Nog afgezien van de klap lucht die er vrijkomt wanneer een band klapt, dat wil je niet hebben als je er met een autootje, of erger nog: een motor, langs rijd. Gelukkig kwam het in ons rondje niet voor, maar toch was ik een beetje van slag. Misschien ook door de pitstopstrategie van een collega, die daarmee mijn strategie ondermijnde. Al de hele week konden wij ons redden met een korte en 2 gemiddelde onderbrekingen, omdat we toch met 8 uur en 30 tot 45 minuten weer thuis op het pad staan. Maar nu kwam er iemand tussendoor die genoegen nam een korte en een gemiddelde onderbreking. Terwijl wij doorreden, zat hij aan de koffie, om vervolgens te storten tijdens onze schaft, maar het kan dus wel *smiley die aan z’n kin krabt* alleen jammer dat de rest er weinig aan heeft, want op 2 auto’s na heeft de rest wel een extra kwartier rust nodig. Ze zeggen wel eens: als je niks meer kan, kan je altijd nog chauffeur worden. Maar die rijtijdenwet bewijst wel dat je toch in ieder geval een beetje moet kunnen rekenen.

Vrijdag gingen we weer vrolijk verder, weer als tweede in het rondje. En helemaal veilig natuurlijk, na die VCA cursus die ik laatst had gevolgd. Alleen is dat niet overal zo, want het aantal ongelukken en ook het aantal dodelijke slachtoffers is de laatste jaren weer aan het stijgen. De inspectie van SZW, wat voorheen de Arbeidsinpectie was, luid de noodklok. Ze komen mensen en ook geld te kort om alles te kunnen controleren. Bij het proefexamen een paar weken terug was er nog een kleine discussie over het juiste anwoord op de vraag hoe je personeel kan dwingen om veiliger te werken. Volgens mij gaf ik het antwoord dat je het juiste materiaal moet verschaffen, of iets dergelijks, terwijl de instructeur meer zag in het uitdelen van sancties bij onveilig gedrag. Nou, dat blijkt! Regels worden elk jaar strenger en boetes ook hoger, maar waar komt die stijgende lijn in de ongevalsstatistieken dan vandaan *smiley met een triomfantelijk lachje* het is niet dat ik altijd gelijk wil hebben, maar soms laten anderen zien dat ik het wel degelijk heb. Terwijl wij weer onze rondjes draaiden met grond, tussen een aantal zwoegers op respectabele leeftijd, werd er op het nieuws verteld dat de topman van Heijmans met pensioen gaat. Hij is al 62, en had al eerder aangegeven dat ie dan wilde stoppen. Alleen is de situatie nu zo dat vrijwel alle werken van het bedrijf zijn stilgelegd, er continu 2 secretaresses tegen de kastdeur staan te duwen om alle lijken erin te houden, en de CFO (vaag gemaakte functieomschrijving voor bordroem-medewerkers) een paar weken terug zijn attachékoffertje heeft gepakt. Alsof je ontslag neemt en op je laatste dag schade rijd. Kan gebeuren natuurlijk, maar een beetje verdacht is het wel. Ach na 7 rondjes hadden wij weer voldaan aan onze functieverplichting, nog even de kleppen smeren en jij was klaar voor het weekend.

Maar dat weekend begon met een berichtje van de strooicoördinator, ik werkte snel het avondeten naar binnen en toen mocht ik weer met jou op pad. De achterklep eruit, de strooier erin, kettingen en snoertjes aansluiten, zout laden, thee pakken, spotlight aan, strooier aan, wachten tot er zout uit sproeit, strooier uit, spotlight uit, zwaailampen aan, lichten aan, deur op slot, gordel om, zwaailampen aan, radio aan en dan hoor je dat bekende gitaarriedeltje en die rauwe stem “… and nothing else matters…” en dat is ook zo snoes, na die piekspanning zijn wij op pad, in ons domein, en kan niks ons nog van ons stuk brengen tot wij het rondje hebben afgerond. Tussen het avondverkeer door reden we onze route, om daarna de troep weer schoon te maken, af te bouwen, en snel naar huis te gaan. Kon jij eindelijk rusten, en ik proberen nog een paar uurtjes slaap te pakken.

Want zaterdag begon vroeg met het chauffeursoverleg. Een toespraak vanuit de directie over het hoe en wat van het bedrijf. Hoe staan we ervoor, welke kant willen we op, hoe gaan we de chauffeurs langzaam doorontwikkelen tot gespierde Adonissen en wat is er nog te verbeteren aan de bedrijfskleding. Na een rumoerige ochtend kreeg ik een ontspannend uurtje Tui Na, wat je uitspreekt als twie na, bij de therapeut op tafel. Even de spanning eruit masseren, een paar nekwervels weer rechtzetten, en wat praten over het werk. Je weet dat je een goede therapeut hebt als ie vraagt “rij je een automaat of een handbak?”. Alleen had hij niet verwacht dat ik liever met een handbak zou rijden, omdat je dan veel actiever in je stoel zit dan met een luie automaat, waarbij je steeds verder onderuitzakt omdat de knoppen op het dashboard te ver weg zitten *smiley die aan z’n kin krabt* misschien toch eens met een briefje van de therapeut naar de baas stappen. Maar eerst nog een ander uitje. In de Egmonden en Bergen werd namelijk weer de Fjoertoer gelopen. Niet door ons wandelgroepje dit keer, want de ervaring van vorig jaar valt toch niet meer te overtreffen, met die enorme storm en het zandstralen op het strand. Dit keer stond ik met Vader, Moeder en Wingman op het strand om te kijken naar een lasershow geprojecteerd in waterstralen, op de plek waar in de jaren 1700 de kerk van Egmond aan Zee stond en daar werd verzwolgen door het wassende water. Door de gezellig drukke Voorstraat liepen we terug, op naar de Slotruïne, waar intussen de laatste lopers al voorbij waren en de spullen werden opgeruimd. Dan maar naar de Zandweg, waar 1 van de mooist versierde tuinen van de route was. Traditiegetrouw worden tuinen en erfjes langs de route versierd, en lopen er zo hier en daar verlichte paarden of kuddes schapen langs. Maar de tuin aan de Zandweg was van een heel andere orde. De muziek in combinatie met de kaarsen gaf het geheel een romantische aanblik, waardoor de vele elfjes helemaal op hun plek waren. Verstopt in het struikgewas en vliegend voor de ramen langs lokten ze ons naar binnen, waar we werden verwelkomd met een warme gluhwein *smiley met een rode neus* een paar borreltjes, borrelhapjes en mooie verhalen later was het tijd om naar huis te gaan. De laatste lopers waren inmiddels ook al binnen, dus konden we met een gerust hart op bed.

Om zondag te beginnen met uitslapen. Maar niet te lang, want de laatste race van het Formule 1 seizoen zou verreden worden. In de namiddag in Abu Dhabi, maar om 2 uur ’s middags in Nederland. Een mooie tijd om ook de voorbeschouwing nog even mee te pakken. Natuurlijk ging het niet alleen om deze race, maar ook om de stand in het eindklassement. Rosberg en Hamilton stonden daarin bovenaan, gevolgd door Ricciardo op veilige afstand, en daarna Vettel en Verstappen met een verschil dat het nog aardig spannend maakte. Als Hamilton op de 1e, 2e of 3e plek zou eindigen, moest Rosberg op z’n minst 3e, 6e of 8e worden om kampioen te worden. Max zou een paar plekken voor Vettel moeten eindigen, dan zou hij nog vierde kunnen worden, en Ricciardo moest gewoon finishen. Maar goed, er werd gestart, Hamilton pakte de leiding, Rosberg volgde en Max spinde. Terwijl de strijd voorin het veld voorzichtig werd gevoerd, reed Max achteraan. Vorige keer in de regen maakte dat niet uit, maar nu was het droog en reden de anderen dus ook iets zelfverzekerder. Elke 2 rondjes pakte hij iemand, tot na een rondje of 10 de eerste pitstops kwamen. Terwijl Max een tweede positie bereikte, werden de Mercedessen gehinderd bij het wegrijden uit de pits door binnenkomende Ferrari’s. Na een rondje of 22 was het dan ook tijd voor Verstappens bandenwissel, in 2.1 seconden, een stuk sneller dan de 3, 4 en soms 5 seconden die de concurrenten nodig hadden. Hij wist weer terug te komen in de top 10 en klom langzaam weer terug naar voren. Zijn 1stop-strategie werd echter gedwarsboomd door Vettel. Terwijl Hamilton en Rosberg hun rondjes reden, de ene met uitzicht op de overwinning, de ander met uitzicht op de kampioenstitel, ging Vettel zo’n 15 rondjes voor de finish naar binnen om over te stappen op supersofte banden. Dat zou betekenen dat hij harder zou kunnen rijden dan al zijn voorliggers op soft. Ricciardo volgde Max, maar kon helaas Vettel niet achter zich houden. Bij het inrijden van de laatste 5 ronden was het rijtje Hamilton-Rosberg-Verstappen-Vettel in 1 scherm te zien, zo dicht reden ze op elkaar. Verstappen nam geen risico en liet Vettel voorbij, die had immers wat nieuwere banden. Gek genoeg had Max, met de oudste bandjes in het veld, wel een snellere rondetijd dan Hamilton, die waarschijnlijk hoopte dat zowel Vettel als Verstappen Rosberg voorbij zouden gaan, zodat Hamilton met slechts enkele punten verschil kampioen zou worden. Rosberg hoopte vooral dat hij de titel zou pakken en in zijn vaders voetsporen kon treden. En jawel, na de laatste spannende ronden kon Rosberg dan eindelijk zijn overwinnaarsdonuts draaien en met ingehouden tranen op het podium zijn vrouw bedanken voor haar steun. Verstappen eindigde net naast het podium en vlak voor zijn teammaatje Ricciardo, een mooie score om mee te nemen naar volgend jaar. Maar nu eerst genieten van zijn welverdiende vakantie. Lieve Max, heel erg bedankt voor het weer interessant maken van de sport. Ik hoop je over een paar maanden weer terug te zien in je nieuwe auto *smiley die een kushandje doet* ondertussen blijf ik van jou dromen … ik bedoel blijf ik druk met vrachtwagenrijden *smiley met het schaamrood op de kaken* en hoop ik mijn rondetijden ook scherp te kunnen blijven zetten.

Het bericht Geachte Shirley, week 47 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, vorige week zondag had Wingman nog niets gelezen over mijn flirt met Max Verstappen, dus mijn idee was om lekker op tijd op bed te gaan en fijn tegen mekaar aan te kruipen *smiley die in z’n handen wrijft* helaas liep het iets anders, want mijn telefoon rinkelde alweer voor een rondje strooien. En wat ging het mooi he snoes? We waren als tweede vrachtwagen aanwezig, hadden de hele deur voor onszelf, de klep ging er zonder klapperen uit, en de strooier stond er in 1 keer recht in zonder dat er iemand bij stond te begeleiden, maar dat mogen we in het kader van de veiligheid natuurlijk niet zeggen. Volgens mij hadden we een persoonlijk recordje te pakken. Alleen jammer dat de shovel niet wilde starten in de kou. Na een tweede bakkie thee was het euvel opgelost en konden we alsnog op pad, om na het schoonmaken en afbouwen het bedje op te zoeken.

Want maandag mochten we ons weer melden in Den Helder, om wederom weer wat grond te rijden naar de recreatieve bult van ’t Wierholt bij Den Oever. Met hetzelfde groepje als die vrijdag ervoor draaiden we onze rondjes weer, maar dit keer viel het me op dat er wel erg veel auto’s vanaf de A7 door het Vikingenland richting Den Helder reden *smiley die aan z’n kin krabt* hebben die mensen geen internet ofzo? Een collega liet vorige week het huis van zijn achterburen zien, wat te koop staat voor minder dan een ton, dat zijn nog eens leuke prijsklasses, zeker met die lage rentes. Helaas wist hij ook te vertellen dat de blauwe keuken op de foto er inmiddels al was uitgehaald. Ja misschien is het omdat ik zo’n hekel heb aan koken, dat ik mezelf met een aparte keuken vaker die ruimte in probeer te lokken ofzo, maar ik kan echt genieten van kastjes in felle kleuren of juist een simpel betonnen blad met steigerhouten vakken eronder *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* die verkoopsites zijn heerlijk om af en toe eens rond te struinen en inspiratie op te doen. Alleen hadden we daar vandaag weinig tijd voor, omdat we op de weg moesten letten. Die ochtend zagen we al een auto met z’n kont in het struikgewas staan, precies tegenover waar de kranen stonden te laden, dus moesten we wel weer even serieus met het werk bezig blijven. Tot we na de 7 vrachten huiswaarts konden keren, toen konden we weer ontspannen.

Dinsdag begon al op tijd. We moesten zand laden in Amsterdam, en sinds er in de tunnel in de A22 word gewerkt, is het ook wat drukker op de A7 geworden. Dat er in het laatste stukje een spitsstrook is gemaak wil voor de rest van het traject weinig helpen. Maar nu reden we zonder file naar de Vlothaven toe, waar we konden laden voor ergens aan de andere kant van Amsterdam. Op een adres wat onbereikbaar leek, maar stiekem wel was te vinden via een kruipdoorsluipdoor van bouwwegen. Het tweede vrachtje konden we bij de loswal in Diemen halen, dat was iets dichter bij, en zo konden we nog een tweede keer kijken naar dat fascinerende werk. De kranen waren bezig tussen oude huizen en nieuwerwetse flats, het was een mooi contrast, maar lang konden we er niet naar blijven kijken, want de planner had geregeld dat we in de Westpoort nog een bootje leeg konden rijden. Alleen liep het op de A10, bij de oprit vanaf de S105 even iets anders. Netjes op de rechterbaan omdat we er verderop af moesten, zagen we hoe een paar auto’s voor ons invoegden. Een Smartje dat voor ons had kunnen invoegen, bleef naast jou rijden en liet zelfs het gas los om achter ons in te voegen. Konden wij ons mooi concentreren op die remactie voor ons. Het is wel vaker druk daar, net na het viaduct-met-het-glazen-gebouw staat er nog wel eens file op de afrit S103/104, maar dit keer reed het na de remactie gewoon weer verder, en dus sloten wij ons aan achter de auto’s voor ons. Tot we werden verrast door een zachte ‘toenk’. Een blik in de spiegel leerde ons dat die Smart, die zich net daarvoor nog liet afzakken, toch voor ons had willen invoegen. Een kans om een veilige parkeerplek te zoeken lukte niet, want op de eerstvolgende afrit haalde hij ons in en zette hij ons stil, midden op de weg. Gelukkig kon ik de meneer nog wel naar de busbaan toe praten, anders zou er heel snel een file achter ons ontstaan en zou de kans op nog meer aanrijdingen op de A10 toenemen. Meneer was niet tevreden met de gang van zaken, wilde geen schadeformulier invullen en had in zijn moederstaal al een paar keer met de eigenaar van de auto staan bellen. Omdat ik die moederstaal niet helemaal vertrouwde, en bang was dat er straks een autootje met 2 Turkse kickboxers naast ons zou stoppen, heb ik zelf de politie maar gebeld. Onzin eigenlijk, voor een stukje blikschade. Notabene ook nog eens aan een auto die erom bekend staat dat het plaatwerk zo makkelijk te vervangen is vanwege de veilige Tridionkooi die erin zit. Maar goed, dankzij de uitleg en dwingende blik van de agenten werd duidelijk waarom de man geen schadeformulier wilde invullen: hij had namelijk geen bril bij zich *smiley die naar z’n voeten staart* oja en hij kon ook niet schrijven. Terwijl de agent het schrijven op zich nam, lag de agente nog eens en nog eens uit dat je niet kunt invoegen wanneer je achterwiel naast het voorwiel van vrachtwagen is, want dan rijd je namelijk in de dode hoek. Sowieso moet je bij het invoegen kijken of er ruimte is, en niet roepen dat je er tussen moet omdat je knipperlicht aan staat. We waren zo goed als klaar toen de eigenaar van de auto dan eindelijk kwam opdagen. Geen kickboxer maar wel een grote stevige vent met een migratie-achtergrond. Mag ik dat zo noemen? Vast wel. Hij wist ook te vertellen dat de tekening op het schadeformulier niet klopte, ook al was hij er niet bij geweest, en weigerde weg te gaan, ondanks dat we er nog redelijk gevaarlijk bijstonden, zelfs onder het toezicht van de blauwe lampen, want ook die worden nog wel eens van de weg af gereden. Terwijl de agent probeerde de mannen kalm te houden en door te laten rijden, hield de agente voor ons het verkeer tegen, en konden we er tussenuit knijpen. Ze zeggen wel eens dat de politie je beste vriend is, wat ik nogal betwijfel want ik heb maar weinig agenten op mijn verjaardag gezien, maar deze 2 zijn zeker uitgenodigd om een gebakje te komen halen *smiley die een kushandje doet* mijn beeld van Amsterdam en de gezellige Amsterdammers die er wonen is weer op een negatieve manier bevestigd. Gelukkig konden we daarna dan eindelijk beginnen met het leegrijden van het bootje, en kon ik even tot rust komen. Via Velsen Noord, Uitgeest en Alkmaar konden we uiteindelijk richting huis rijden, zonder verdere gekkigheid.

Om woensdag te beginnen met een rondje strooien. Eerst even gauw de tas inpakken, ontbijt mee, lunchpakketje en ook genoeg fruit, want gister hoorde ik op de radio dat in Australië het ouderwetse scheurbuik weer is opgedoken. Vroeger hadden zeevaarders daar last van, omdat ze lange tijd zonder vers fruit zaten, maar nu waren er wat diabetespatiënten die waren gestopt met fruit eten, uit angst voor een hoog insulinegehalte. De diabetes ging er niet van over, en ze kregen enorme buikpijn, dus dat bakerpraatje is ook meteen om zeep geholpen. Met een lichte stijging van de adrenaline, cortisol en noradrenaline spoedden wij ons naar het steunpunt, waar de shovel dit keer gelukkig wel wilde starten. Na het rondje strooien en het ontbijten bij de loswal in Schagen, gingen we op pad om samen met collega Den Helder onveilig te maken. Alhoewel *smiley die aan z’n kin krabt* na dat akkefietje van gisteren is dat misschien niet helemaal de juiste woordkeuze. Ook was ik al eens op de vingers getikt door andere collega’s, dus ik zal het geen ghetto meer noemen. Eigenlijk is Den Helder een heel leuk plaatsje om te wonen, de huizen kosten niet zo bijster veel, er is een Albert Heijn en het staat elk jaar weer in de top 3 van plaatsen-met-de-meeste-zonuren. Wat ook wel te zien was aan de hoeveelheid huizen met zonnepanelen op het dak *smiley die achter z’n oor krabt* heb ik het daar nu alweer over? Het begin mezelf ook al op te vallen. Nou dan ga ik er niets meer over zeggen, tot die dingen eindelijk ook bij mij thuis liggen. Terwijl wij onze rondjes draaiden vanaf de recycling naar de binnenstad van Den Helder, kwam er een mailtje binnen via de boordcomputer: de Sinterklaaspakketten waren gebracht, dus of we wel even langs de zaak wilden rijden vanmiddag. Na 11 rondjes zand en daarna nog een vracht zand voor een bollenboertje in Wieringerwerf konden we dan eindelijk naar Winkel toe *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* bij de meeste bedrijven worden Kerstpakketten uitgedeeld, maar omdat Sinterklaas al sinds de begintijd van dit bedrijf zo’n grote rol speelt, krijgen wij een mooi Sinterklaaspakket. Er was wel enige stress te zien, toen we bij de planning stonden. Op de radio had ik al iets gehoord over bedrijven waar het wel eens fout was gegaan met Kerstpakketten. Zo wilde Tata, na de overname van Corus, de Nederlandse medewerkers graag iets meegeven van de Indiase cultuur. Alleen had de feestcommissie de tekeningen op de beeldjes even niet helemaal goed gezien, want die leken wel erg veel op het hakenkruis wat op een ander continent een grote rol heeft gespeeld in de geschiedenis. Dan was er nog een bedrijf dat met goede bedoelingen halalpakketten wilde uitdelen, alleen was daar wel iets van rode wijn ingekomen. En de profeet Mohammed is niet zo erg van de drank. Je weet hoe erg 1 dronken vrouw soms kan zijn, als je bedenkt dat hij meerdere vrouwen had, dan snap je wel dat ie alcohol zoveel mogelijk wilde verbannen. Maar goed, bij ons was het vooral een logistieke uitdaging, in de stylish verantwoorde rotan mand zat namelijk een pakketje vlees voor in de diepvries. Snel naar huis en snel uitpakken dus! Behalve kwaliteitsvlees van Blondes Aquitanes zat er ook nog wat extra’s in voor het Adonis-programma dat vorige week werd geïntroduceerd: een ovenhandschoen, een schort, een kookboekje vol vleesgerechten, een thermometer die volgens Wingman niet voor je oren maar voor het vlees is, een koelbox voor mee naar het werk, gezonde olijfolie en ook de mand zelf bleek geschikt te zijn als sjieke koelbox *smiley die een kushandje doet* heel erg bedankt voor dit mooie pakket, we gaan er zeker van genieten.

Maar eerst moesten we weer aan het werk, donderdag stuurde de planner ons namelijk weer naar Nauerna. De vorige keer waren we daar veels te vroeg, en nu had ik me iets verrekend de andere kant op. Stipt 7 uur stonden we nu voor de weegbrug, zonder kwartiertje maar wel met een stapel bonnen voor de inhuurauto’s. En een extra bon voor onszelf, want tussendoor mochten wij nog een extra ritje doen. Terwijl de grote groep van Nauerna naar Schagen reed, en leeg weer terug, mochten wij laden in Schagen en wat bollenzand naar Heemskerk brengen, om daarna op stort Nauerna weer te gaan laden. Heel efficiënt allemaal. Op die lange afstanden hoorde ik wel iets over een onderzoek wat was gedaan. Ging het een paar dagen terug nog over scheurbuik, nu is aangetoond dat de darmbacteriën niet alleen invloed hebben op je lichamelijk gestel, maar ook op het geestelijke. Kinderen die de juiste bacteriën in hun systeem krijgen, blijken minder last te hebben van aandoeningen als autisme en ADHD. Dat je eten invloed heeft op hoe je je voelt, wist ik al sinds ik me een paar jaar geleden voor de poorten van een burnout vandaan heb gegeten, maar nu is er dus wetenschappelijk bewijs voor. Wat zullen ze blij zijn bij de Stichting RED, waar kinderen met ADHD worden geholpen met een aangepast dieet. Het werd niet vergoed door de zorgverzekering, en dus waren er een hoop ouders die dan maar voor pillen kozen in plaats van zo’n intensief traject in te gaan, hopelijk gaat dat nu wat veranderen. En komt er bij volwassenen met volwassen problemen als burnout of depressie ook meer aandacht voor. Tegelijkertijd was er op scholen ook aandacht voor ‘gezonder’ eten: snoeprepenproducent Mars liet namelijk weten dat er op de automaten voortaan een sticker komt, waarop je kunt zien hoeveel calorieën er in zo’n reep zitten en hoe lang je moet fietsen om dat weer kwijt te raken. Er zijn ook scholen waar ze wel iets doen tegen overgewicht bij koters, zo was er een directrice aan de lijn die vertelde dat er bij hun geen snoep en energiedrankjes worden verkocht. Wel koeken, maar ook soep, belegde broodjes en fruit. Ook werd er kookles gegeven aan de scholieren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* gelukkig, is de nieuwe generatie nog niet helemaal verloren gegaan.

Vrijdag mochten we uitslapen, we hoefden pas om kwart voor 7 in Schagen te laden, samen met een inhuur-auto. De 2 directe collega’s hadden al om half 7 geladen. Voordeel is dat zij alvast een spoortje kunnen trekken, nadeel is dat er al was besloten om binnendoor naar het stortje in Heerhugowaard te rijden. Terwijl ik het eerste rondje een route zocht via de provinciale wegen, reden zij via de Stress3 en de wirwar van Broek op Langedijk naar nieuwbouwplan Broekhorn. Wat een hel! Smartjes verdwijnen in onze dode hoek, dan wil je niet weten wat er met fietsers gebeurt, diep weggedoken in hun donkere winterjas omdat het regent, een twijfelachtige lampje dat schuin de berm in schijnt in. Aan 2 kanten tegelijk, met die moderne rotondes waar iedereen maar een kant heen vliegt. En wij maar turen in onze spiegels: komt daar een fietser aan of is dat de reflectie van een lantaarnpaal op het natte asfalt *smiley die aan z’n kin krabt* helaas werd het op mijn route wel erg druk, en moest ik me dus aanpassen aan de meerderheid. Na het vierde rondje en de schaft was het dan eindelijk helemaal licht, en dat licht werd feller en feller gekleurd, toen we hoorden dat Britney Spears vandaag jarig was. We schelen slechts een paar jaar in leeftijd, en zijn bijna gezamenlijk opgegroeid. Zij liet de wereld zien dat meisjes gerust in absurd korte rokjes of strakke rode leren pakjes rond konden paraderen, terwijl ze ondertussen maagd blijven voor het huwelijk. Ze dreef Amerika en de rest van de wereld tot waanzin, tot het omkeerde en zij tot waanzin gedreven haar hoofd kaal schoor, waarna haar kinderen werden afgepakt en ze onder curatele werd gesteld bij haar vader. Een korte samenvatting van haar muziek leidde tot haar nieuwste single, wat op haar pas geleden verschenen album staat, en jawel dat nummer kan direct door naar het Foute Uur. Heerlijk! Ondertussen probeerde een collega wat voordeel te halen uit de binnendoorrondjes, en stopte even bij de viskar die op de route stond. Na een schaft met een spinazie-geitenkaaspasteitje en een portie kibbeling *smiley die over z’n buik wrijft* maakten we de middag vol. Om net voor het begin van de BNR Autoshow op het nieuws te horen dat Formule 1 kampioen Nico Rosberg ermee stopt *smiley die wit wegtrekt* wat een schok! Van de andere kant: geef hem eens ongelijk. Dit jaar reed hij in de snelste auto van het veld, maar die kaarten worden voor volgend seizoen helemaal opnieuw geschud. Ondertussen heeft hij een op papier snellere teammaat, rijd er een irritante puber in de rondte met brutale inhaalacties, en zegt hij zelf na zoveel jaar racen er gewoon klaar mee te zijn. Zijn vrouw heeft hem altijd gesteund zodat hij de top kon behalen, dat is gelukt, en nu wil hij er weer zijn voor zijn vrouw en gezin *smiley met natte ogen* *smiley die staat te klappen* wat een geweldige kerel! Niet eindigen in de pits zoals Button of Massa, maar met natte ogen op het podium, voor het oog van de wereld, met een enorme beker in je handen. En dan gewoon zeggen dat je huisman word *smiley die met z’n spierballen rolt* daar kunnen een hoop mannen nog een voorbeeld aan nemen!

Alleen waren de mannen die ik tijdens de vrijmibo sprak het daar niet erg mee eens. Net zoals ze het er niet erg mee eens waren dat ik geen biertje wilde, en lekker van de thee bleef lurken. Maar later die avond bleek wel waarvoor dat was. Net thuisgekomen en even lekker gedoucht, hoorde ik de telefoon alweer rinkelen. Snel afdrogen, werkkleding weer aan en met piepende bandjes en bijna afgekoelde motor stuurde ik jou weer naar het steunpunt toe. We waren dit keer niet als eerste bij de deur, maar gelukkig stond Wingman klaar om aanwijzingen te geven. Na nog een paar helpende handen te hebben uitgedeeld, draaiden we ons rondje, genietend van de donkere nacht en de zwaailampen van het andere strooiteam, om daarna dan echt maar eens huiswaarts te keren en in bed te kruipen.

Zaterdag mocht ik me namelijk weer op tijd melden bij de therapeut. Vorige week bleken een paar wervels boven in de rug niet helemaal goed te zitten, en nu was het tijd om de benen weer even recht te zetten (het ene been is iets langer dan het andere, ik ben zelfs anatomisch een gekkie) en wat tape op de juiste plekken te plakken. Om daarna met zo min mogelijk stress en spanning het programma te hervatten. Eerst naar een neefje en zijn vriendin, voor haar verjaardag en hun huiswarmingfeestje. Lekker thee gedronken, gebak gegeten, rondleiding gedaan, met Nichtje ge-memoried, nog meer hapjes gesnaaid en toen weer vertrokken, want voor het avondeten zouden we aanschuiven bij weer een ander nichtje, die ook haar verjaardag vierde. Lekker soep gegeten, broodje erbij, gebak als toetje, gebabbeld over de stand van zaken wat betreft de jachthond, die als een berenkleedje voor de kachel lag uitgesmeerd. Vervolgens kwam er nog een Sinterklaascadeautje tevoorschijn, een taaipop, chocoladeletter en doucheschuim, om smakelijk en lekker geurend de Kerstvakantie door te komen. Na nog wat kopjes thee en en sigaartje in de apresski-hut was het dan toch weer tijd om huiswaarts te keren.

Hoewel er genoeg auto’s waren waarvan eerst de ramen schoongekrabt moesten worden, hoefden wij die nacht niet uit te rukken voor een strooironde. En dus kon ik zondag mooi uitslapen en genieten van een dagje rust. Echt rust. Theetje erbij, boekie op schoot, af en toe even kijken of de mist al is opgetrokken, en dan weer lekker verder lezen. Nouja lezen, misschien ook wel even tv kijken *smiley met het schaamrood op de kaken* maar die serie die je te pas en te onpas tevoorschijn kan toveren op netfliks is gewoon zo spannend! Dan laat je het niet bij 1 aflevering *smiley die op z’n nagels zit te bijten*

Het bericht Geachte Shirley, week 48 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, , na een druk weekend mochten we ons maandag melden bij de loswal in Beverwijk. We zouden samen met 2 collega’s zand gaan rijden naar een werk in Heemstede. Een mooi ritje, weinig last van de file voor de tunnel. Dacht ik, want de planner herinnerde me eraan dat ik over Heemskerk zat te praten, Heemstede ligt nog even verderop *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* eerst even je topografische kennis afstoffen voordat je wat roept. Gelukkig viel het nog enigszins mee met de file, maar ik vond het wel frappant dat er ook vanaf de andere kant, terug naar Beverwijk toe, zo langzaam werd gereden. Wat ook niet meehelpt is dat het een nogal diepe en steile tunnel is. Naar beneden heel fijn, want we tikten zonder enige de moeite de 100 aan. Als er tenminste geen auto’s voor ons zouden rijden, die zich overdreven netjes aan de maximumsnelheid hielden en dan ook nog eens vergaten gas bij te geven naar boven toe. Helaas voor de vrachtwagens achter ons zakte de snelheid al gauw tot onder de 50. Na 3 rondjes begon de ochtendspits aardig op te lossen, en dat gold ook voor het zand bij de loswal, en dus weken we voor de rest van de dag uit naar Amsterdam. Op de radio hoorde ik dat er een man in Friesland zijn geld terug kreeg, omdat de Nissan Leaf die hij had gekocht, de beloofde actieradius niet haalde. Blijkbaar had de dealer hem voorgespiegeld dat de NEDC-gegevens op de website op de weg ook echt haalbaar zijn. Andere Leafrijders hoeven volgens de Nissandealer nu niet in de pen te kruipen, want de gegevens op internet blijven staan, maar als het goed is vertelt elke verkoper netjes dat de actieradius nogal kan afwijken wanneer je lange stukken met hogere snelheid rijd, of wanneer je met 4 personen en bagage reist. Wil je weten hoe ver zo’n auto nou echt komt? Bel dan gewoon eens met een Amsterdams taxibedrijf, die hebben genoeg van die electrische auto’s rijden. Ondertussen verstookten wij nog wat diesel toen we als afsluiter een vrachtje gralux naar Hoorn mochten brengen, om daarna huiswaarts te keren.

Om dinsdag weer de heel andere kant op te gaan. We mochten weer een dagje naar Harlingen, en dat kwam goed uit, want de pomp op de zaak was afgesloten wegens onderhoud, en het einde van jouw actieradius begon al in zicht te komen, dus eerst even wat vloeistof aanvullen tussen de hopen zand en schelpen, en daarna weer een stukje terug naar het werkvak aan de Kimswerderweg. Halvers onder het viaduct was nog wat klei gevonden, en dat mochten we afvoeren naar depot Oostpoort. Een mooi ritje via de lange en omslachtige route, maar dat was dit keer niet onze grootste uitdaging. In het hoekje bij de mobiele kraan stond namelijk ook nog een grote kraan. Waar wij spul uit de grond haalden, daar stopte hij lange stukken damwand in de grond. Ja moet ook gebeuren, alleen jammer dat er gistermiddag laat nog even snel wat besloten dat ze ons in de weg zouden gaan staan *smiley die staat te stampvoeten* met een beetje improvisatie en hulp van de verkeersregelaar wisten we toch elke keer weer bij de kraan en van het werk af te komen. Gelukkig zijn ze in Friesland niet zo moeilijk, op een enkeling na bleef iedereen netjes wachten tot we achteruit of tegen het verkeer in de oprit af waren gereden. Het was wel weer leuk om tussen de Friezen te werken, dat was alweer eventjes geleden voor ons. Veel collega’s klagen nog wel eens dat ze er geen barst van verstaan, tussen al dat afgekeurde dialect wat in de keet word geknauwd *smiley die nog een Beerenburg inschenkt* maar dit keer waren de rollen omgekeerd. Er waren ook wat Brabanders aan de gang, en daar verstonden de Friezen dan weer weinig van. Hilariteit alom. Als afsluiter mochten we nog een vrachtje bollenzand de dijk over slepen, waarbij we nog 1 keer voor de brug mochten wachten. Even genieten van het uitzicht, jammer dat het door de mist maar zo beperkt was.

Woensdag werd het zomaar even spannend, we hadden weer een bijrijder *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dit keer alleen geen fijne jonge snaak, maar een iets minder jonge dame. We mochten voor directiechauffeur spelen, en aangezien 1/3e deel van de directie vrouw is, moest het wel een keer gaan gebeuren dat de dames samen op stap zouden gaan. De planner had voor ons een rondje Noord Holland uitgestippeld. Natuurlijk niet de hele dag hetzelfde rondje, dat zou maar saai zijn. Na het inladen van alle tassen, koelboxen en PBM’s op de zaak reden we naar Schagen, waar we een vrachtje zand laadden voor Egmond. Het altijd zonnige Egmond aan de Hoef, maar op het vroege tijdstip nog wat donker en in mist gehuld. Daarna weer terug naar Schagen, via de sportieve bochten van de N241, waar we er pas laat achterkwamen dat de weg die ochtend, na ons eerste ritje, was omgelegd. We reden niet meer via de tijdelijke weg, maar gingen plotseling via het nieuwe gedeelte en een nieuwe rotonde richting het werkvak, waar we een stukje van de oude weg moesten frezen. De directrice was al eerder met chauffeurs meegereden, maar dit was haar eerste keer onder de frees, jammer dat het te mistig was om te zien wat we precies deden. Via Amsterdam en Heerhugowaard vervolgden we onze weg weer terug naar boven, terwijl we lekker over het werk en vrouwendingen babbelden. Nu had ik al eens gezegd dat ik me misschien ook maar een pad naar de bordroem moest gaan banen, maar met de verhalen die ik hoorde, is daar een grote streep doorheen gezet. Lange dagen, tot wel 18 uur, de directie werkt nog meer dan de chauffeurs *smiley met opengesperde ogen* dan kan ze wel zeggen dat het heel dynamisch is en dat ze er veel positieve energie uithaalt, maar mijn voorkeur gaat dan toch liever richting het on-feministische deeltijdwerken. Sorry dames, jullie mogen de BH’s blussen en weer van de barricades afstappen, het is me duidelijk waarom het voornamelijk oude grijze mannen zijn die volgens de statistieken de bordroems en bestuursraden bezetten: mensen op leeftijd hebben minder slaap nodig, en mannen zijn gek genoeg om de weg naar de top als een wedstrijd te zien. En met die conclusie is mijn respect voor vrouwen op hogere functies alleen maar meer gegroeid. Na de lunch op de zaak, gezellig tussen de monteurs, ging zij weer richting haar bordroem en wij weer terug naar Schagen voor een laatste vrachtje freesasfalt. Het was een mooie dag, ondanks het sombere weer, maar als je goed kijkt, heeft zelfs de mist zijn bekoringen.

Donderdag mochten we gelukkig wel weer in een herhalingsrondje. Het geplande nieuwbouwtje in Heerhugowaard, waarvoor we 2 weken terug nog zand uit Schagen vandaan haalden, had nu nog wat zand nodig wat we in Alkmaar konden halen. Het rondje van iets meer dan een uur werd daarmee ingekort tot amper een halfuur, het ging zelfs zo snel dat we nog voor de lunch naar een ander werk werden gedirigeerd door de planner. In Den Helder moest een bootje met schelpen leeggereden worden, en onderweg daar naartoe hoorden we op de radio dat na de Bovag, de RAI en de ANWB nu ook een groot leasebedrijf een rapportje heeft opgesteld over de kilometerheffing. Volgens hun is het vrij simpel: mensen die veel rijden betalen meer, mensen die in de spits rijden betalen meer, en mensen die een onzuinige auto rijden betalen meer *smiley die wit wegtrekt* die eerste 2 zijn goed, want dat is alleen maar gunstig voor mij. Maar onzuinige auto’s ook aanpakken? Word dat niet al gedaan bij de pomp? Ik heb zo’n vaag vermoeden dat ‘ouder’ in hetzelfde rijtje als ‘onzuinig’ komt te staan, en dat is geen mooi vooruitzicht voor mijn bijna-klassieke Kadett en alle andere oude(re) auto’s, die voornamelijk buiten de spits hun beperkte kilometers maken. Het enige goede nieuws hierover is dat de politiek er nog niet klaar voor is. Ondertussen waren wij wel helemaal klaar voor het stoeien met schelpen. Op een gronddepot moet de natuur weer een beetje teruggebracht worden, en hoe kan dat nou stijlvoller dan met een mooie schelpenvloer? Omdat de boot nog niet leeg was, mochten we daarna nog een vrachtje naar de loswal in Schagen slepen. Hadden we het net nog over de kilometerheffing? Het lijkt wel alsof er een grotere dreiging aan zit te komen *smiley die zich om een hoekje verstopt* de Belgen zijn in aantocht! Na een mislukte overname van het Nederlandse postbedrijf, probeert België nu ons grootste krantenbedrijf over te nemen, om daarmee stukje bij beetje binnen te dringen in de bloedvaten van onze maatschappij. Zij het op een ietwat ouderwetse manier, want post en gedrukte kranten raken bij ons langzaam uit de gratie, maar in België zijn ze nog van het niveau dat een troubadour de krant staat te zingen midden op het dorpsplein en de postbode wekelijks een zakje met geld komt brengen wanneer je een uitkering hebt *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat tweede is trouwens geen grapje. Na de Duitsers, de Russen, diverse virussen en een overspoeling op de markt door Chinezen, moeten we nu dus onze Oosterburen vrezen. We zijn gewaarschuwd!

Vrijdag mochten we weer naar Harlingen toe. Wederom klei rijden naar Oostpoort, nu niet onder het viaduct bij de Kimswerderweg vandaan, maar uit de tunnelbak vandaan die richting Oosterparkweg gaat. Het was nog even onduidelijk waar we precies moesten wezen, maar na een halfuurtje waren de uitvoerder en de machinist het eens, en kon ik mijn boekie nog wat langer op het stuur laten liggen, want de 2 collega’s waren voor mij met laden. Een heerlijk rustig dagje werd het, met bijna meer leestijd dan rijtijd. Wel was het nog even spannend toen we bij de kraan onder in het gat stonden, en de machinist zei dat het schafttijd was *smiley die verdwaasd om zich heen kijkt* helemaal terugwandelen via de platenbaan, en dan boven nog een heel stuk naar de keet lopen? Nee we konden vast wel een stukje afsnijden *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* als een ware Rambo baanden we ons een weg door de prut en over smalle loopplankjes naar de stevig vastgebonden ladder toe. Waarschijnlijk zag het er iets minder sexy uit dan bij die gespierde kerel met z’n gescheurde shirt, want ik liep daar in de verplichte veiligheidsjas, met een helm op, lunchtrommel onder de arm, theebeker in de jaszak verstopt, te wiebelen door de prut heen. Maar het was wel een goede oefening voor het Adonisprogramma *smiley die met z’n spierballen rolt* alleen koos ik voor de terugweg wel voor de langere weg, want met een beker thee in de hand een ladder afklimmen is niet erg VCA-verantwoord. Om ons die dag toch nog een beetje een nuttig gevoel te geven, had de planner nog een vrachtje bollenzand voor ons geregeld. En daarmee begon het weekend *pauze voor dramatisch effect* nog niet.

Want zaterdag mochten we ook weer aantreden *smiley die rood aanloopt* om 4:30 dit keer. Nee dat is geen spelfout. Ik liep me er al een paar dagen over op te vreten. Welke idioot wil er nou op zo’n tijdstip zijn zand hebben? Terwijl de stamgasten net uit de kroeg vandaan rolden, gingen wij op pad. Een paar jaar geleden was ik naar een praatavond geweest over ‘vrouwen in transport’, waar de spreekster van die avond vrolijk opmerkte dat het chauffeursberoep zo enorm flexibel is *smiley die aan z’n kin krabt* het waren voornamelijk kantoorvrouwen die daar aandachtig zaten te luisteren. Bij een ‘flexibel beroep’ dacht ik die ochtend vooral aan een pop aan touwtjes, die beweegt zoals de planner dat wil. Tandarts? Huisarts? Fysiotherapie? Sociaal leven? Het liefst zo min mogelijk, want dat is nogal lastig in te plannen. Kan de planner ook niks aan doen, want die probeert zoveel mogelijk klanten te vriend te houden. Alleen ging het nu wel erg ver. Half 5 in de nacht zand laden, in de hoop op een stevige werkdag had ik mijn rugzak al volgepropt met extra fruithapjes-voor-onderweg, want het zou wel heel erg zijn als we dan al met de middag klaar zouden zijn *smiley die paars aanloopt* de aantallen kuubs op de bonnen voorspelden weinig goeds, en ik was me aan het klaar maken om de uitvoerder te kielhalen onder de keet door, als hij ons in de vroege middag alweer weg zou sturen *smiley die zit te schuimbekken in z’n tuigje* maar het werd alleen maar erger! Niet alleen hadden ze die vriendelijk lachende uitvoerder op dat werk gezet, waar ik maar lastig tegen kan vloeken, ze hadden in de ochtend al genoeg zand *smiley in een witte bloes met lange mouwen* om 11 uur zette ik jou aan de kant en beende ik woest terug naar huis. “Maar dan heb je nog wat aan je dag” hoorde ik van alle kanten. Nou weet je wat! Ik heb lekker die hele dag niks gedaan! De wasmachine volgepropt, en daarna lekker op de bank gelegen met een boekie en een potje nagellak. Geen boodschappen gedaan, geen ramen gelapt, geen bijkeuken opgeruimd, geen stof gezogen, geen aanrecht geboend en al helemaal geen plee geschrobd. Dat zal ze leren met hun “dan heb je nog wat aan je dag” *smiley die staat te stampvoeten* lekker puh!

Nadat Wingman thuis was gekomen van een dagje vrachtwagens kijken in de Brabanthallen, had ie een lekkere pizza voor me meegenomen. En na nog een paar uurtjes samen voor de tv hangen was mijn woede al wat verdampt. Nee ik hoef niet perse alle dagen 18 uur te werken, dat ga ik nooit volhouden, maar op zulke vreemde tijden beginnen voor slechts een paar uurtjes werk is dan wel weer het andere uiterste.

Gelukkig konden we nog 1 dagje van het weekend genieten, eerst lekker uitslapen en daarna met de familie bij Nichtje haar verjaardag vieren. De tafel stond vol cadeau’s, en ze was zo te zien erg blij met de lego-boerderij, de leesboeken en het mooie Oostenrijkse dirndl-jurkje. Na een middag vol hapjes en lekkers keerde iedereen weer huiswaarts. Wingman en ik doken samen nog even de keuken in om wat noedels met snijbonen en sambaleieren te maken *smiley die diep zucht* ken je die filmpjes van Tinie en Lau die al vloekend en tierend de kerstboom optuigen? Nou dat dus, maar dan in een klein keukentje, onder het geratel van een keukenmachine en het doorlopend gepiep van het ene of het andere kookwekkertje. Gelukkig smaakte het goed. Nu nog even de bloeddruk laten zakken voor de tv, en dan kom ik morgen jou weer opzoeken snoes, om helemaal tot rust te komen.

Het bericht Geachte Shirley, week 49 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, afgelopen maandag reden we het pad af met het nieuwsbericht van 6 uur op de radio. Het schijnt dat 1 op de 5 werknemers tegen een burnout aan zit *smiley die aan z’n kin krabt* terugdenkend aan mijn reactie van afgelopen zaterdag, begin ik te twijfelen of ik daar ook toe behoor. Sowieso wel een fijn bericht om de week mee te beginnen, als je zelf al bijna overspannen bent. Een opluchting dat je niet de enige bent, maar tegelijkertijd ook zwaar frusterend, want als het probleem zo groot is, waarom doet niemand er dan iets aan?! Ondertussen reden wij naar Harlingen toe, waar we lekker wat mochten studderen in de klei. Vrachten wegrijden uit de nieuwe tunnelbak vandaan, en dat naar het depot achter de McDonalds brengen. Vorige week hadden we er ook al gereden, dus het rondje was inmiddels al een beetje bekend voor ons. En zoveel kilometers als wij al in Harlingen hebben gemaakt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* poeh dan heeft die stad weinig geheimen meer voor ons. Ondertussen hoorden we ook slecht nieuws over chauffeurs op de radio, want het schijnt dat er in 2015 zo’n 11.000 te-hoog-meldingen zijn geweest bij tunnels, waarvan 9.000 bij de Velsertunnel in de A22. Blijkbaar gaan chauffeurs zo zwaar gebukt onder hun werk, dat ze de hoogte van hun auto niet in de gaten houden en massaal te lage tunnels proberen in te rijden. Het probleem word nu zo groot dat Rijkswaterstaat flyers (dat zijn moderne folders) wil gaan uitdelen. In het Nederlands maar ook in andere talen, omdat ongeveer de helft van de meldingen word veroorzaakt door voornamelijk Oostblok-chauffeurs. Over tunnels hoefden wij ons niet druk te maken, wel om de slingers in de tijdelijke N31. En tijdens 1 van die ritjes hadden we mooi uitzicht op 2 dikke Duitsers voor ons. Een BMW 7 serie van rond de jaarwisseling, je weet wel, met die kenmerkende Bangle-butt. En daarvoor reed een nieuwe Mercedes E klasse coupe, die toch verdacht veel op een Aziaat begon te lijken *smiley die z’n bril poetst* soms duurt het even voordat mensen de schoonheid ergens van inzien, vooral in de kunstwereld is dat nogal een dingetje, maar in dit geval kon ik toch wel heerlijk genieten van iets wat in de jaren ’00 werd verguisd en wat bij het volgende model meteen alweer wat werd afgezwakt. Tweedehandsjes zijn zo gek nog niet. Na die kleine Duitse-konten-vergelijking en 10 vrachten klei werden door de planner naar de andere kant van Harlingen gestuurd. Ergens op het industrieterrein, nog voorbij het Spaansenimperium, mochten we een vracht zout laden. Het had nogal wat voeten in de aarde, of in dit geval in het zout, en een uur en wat bijladen verder stonden we dan eindelijk op de weegbrug met een vracht van 28 ton *smiley die diep zucht* eigenlijk net wat te weinig, maar ik had geen zin meer om nog eens terug te rijden. En dus gingen we de dijk over, om bij een loonbedrijf te zoeken naar een mannetje die de kraan en trekker aan de kant kon zetten, zodat we eindelijk konden kiepen.

Toen had ik eigenlijk willen zeggen dat we daarna konden genieten van onze avondrust, maar ik was letterlijk halverwege jouw deur en mijn voordeur, toen de telefoon ging: jawel, een rondje strooien *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* nog even een rondje de wereld redden. Gelukkig ging het zout laden nu een stuk sneller, en omdat Wingman ook pas net klaar was met zijn werkie, hebben we toen samen nog maar even de dag doorbesproken tijdens het bekende rondje. Na het schoonmaken en afbouwen mochten we dan eindelijk onze rustplaats opzoeken.

Om dinsdag weer naar Harlingen toe te rijden. Het was mistig, de wereld is voor ons al klein ’s ochtends, omdat het dan nog donker is, maar nu werd de wereld niet veel groter dan hooguit een paar 100 meter. Gelukkig hoefden we niet veel te rijden, want we begonnen met wachten op de buizenleggers. Zo gaat dat als alles tegelijk moet gebeuren: rustig. Heerlijk met het boekie op het stuur en een beetje bijkomen van gisteren. Afgelopen nacht was er ook nog gewerkt in Harlingen, de aansluiting tussen het asfalt en de brugdelen was nogal *smiley die achter z’n oor krabt* hoe zeg je dat netjes? Wingman en ik zitten wel eens op een andere golflengte, maar dit verschil was wel heel erg overdreven. Wanneer je met de maximumsnelheid van 70 over de weg reed, werd alles vakkundig uit de dashboardkastjes vandaan gegooid. Maar dankzij het harde werk van wat nachtchauffeurs waren de kuilen reduceerd tot kuiltjes, en was ook de druppel aan het einde van het werk, die de verschillende rijrichtingen op de snelweg van elkaar moet scheiden, verdwenen. Wat goed uitkwam voor de chauffeur die het niet meer goed kon vinden in de dichte mist, want aan de platte schildjes te zien was er iemand geweest die geen keuze kon maken. Na 5 vrachten was de ochtend al voorbij, maar konden we niet verder. Het leek erop dat er bij het damwand iets verkeerd was gegaan, en dus moesten we onze werkzaamheden tussen dat damwand staken. Helaas werd dat wel pas na een paar uur besloten, en het ergste was: ik had het boekie al uit *smiley met opengesperde ogen* wat duurt wachten dan lang. Gelukkig had de planner nog een vrachtje bollenzand voor ons geregeld, en zo konden we met een volle bak nog even voor de brug wachten, voordat we de dijk weer over vlogen richting Noord Holland.

Woensdag lag het in Harlingen even stil, en de planner had voor ons een ritje gevonden van Anna Paulowna Blanca naar Winkel, mooi in de buurt dus. En lekker binnendoor, via kronkelende boerenweggetjes en gezellige bebouwde kommen. Gelukkig was het niet mistig, anders was het echt een hele uitdaging geweest. Nu was het vooral een uitdaging om mijn labiele toestand enigszins onder controle te houden. Met alle Kerstliedjes over meters sneeuw, vrolijke mensen en de liefde kon het contrast met de wereld buiten de cabine niet groter zijn. Miezerig weer, bagger, de meeste gezichten langs de weg keken nogal chagrijnig, het was koud maar dan weer niet koud genoeg om te kunnen genieten van sneeuw of schaatstochten op natuurijs, en de berichten over die mafkees die in Berlijn op een Kerstmarkt was ingereden met een gestolen vrachtwagen maakten dat droomideeën over wereldvrede als een zeepbel uiteenspatten. Gelukkig werd mijn stemming iets beter toen er op de radio over de Kerstreclames werd gepraat. Zoals de reclame van Coca Cola, waarin een jochie flesjes uitdeelt aan mensen die bijna ten onder gaan aan de Kerststress. Was het al iemand opgevallen dat de Kerstman slanker is geworden? Blijkbaar krijgt die alleen nog Zero Cola te drinken. En dan de reclame van de Bijenkorf. Na een flinke reorganisatie willen ze vol inzetten op het luxesegment, en ondertussen komen ze met een wel heel goedkope animatie-reclame *smiley die aan z’n kin krabt* je druk kunnen maken over reclames, dat was net even dat kleine stukje eerstewereldproblematiek die ik nodig had om me op te beuren, want zolang we ons druk maken om zulke kleine dingen, is het er in de wereld dus nog niet zo slecht aan toe.

Donderdag mochten we dan weer naar Harlingen toe. Het ging nog niet zo snel als maandag, maar gelukkig had ik weer een nieuw boekie mee. De dag vloog voorbij, en voordat we het wisten zaten we alweer in de middagschaft. En toen werden we verblijd met een snack van de uitvoerder. Eigenlijk had iedereen iets besteld behalve de chauffeurs (geheel in stijl met het werk: soms vergeten we gewoon wat mensen), maar omdat de snackbar blijkbaar de typische werk-Harlingen-stijl had overgenomen, klopte de inhoud van de plastic tasjes niet helemaal, en dus viel ik met mijn neus in de mayo toen er nog een patatje over bleek te zijn *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een onverwachts kadootje! Net als datgene wat we later tegenkwamen, namelijk de nieuwe Maserati Levante *smiley die achterstevoren in z’n tuigje zit* wat een beul van een bak, alleen dat tranentrekkende wit mogen ze wat mij betreft wel uit de catalogus schrappen, want dat die kleur helemaal goed is voor een Lexus LFA of een Opel Combo, wil nog niet zeggen dat je een Italiaanse super-SUV ook in die kleur kunt uitrusten. De Aston Martin DB11, die we niet veel later op de dijk tegenkwamen, had het trouwens niet heel veel beter voor elkaar. Sterker nog, in dat nietszeggende zwart duurde het even voordat ik de auto herkende. Helaas. dan was het warme rood van de tulpen die ik bij de bollenboer kreeg waar we nog even wat bollenzand mochten kiepen, vele malen beter.

Ja en toen was het vrijdag. Wederom mochten we naar Harlingen, waar begonnen met, hoe verrassend, klei omrijden. Na 2 rustige vrachten begon het zonnetje op te komen, tegelijk met de mist. En een bericht van de machinist, dat we ons op het oude Spaansenterrein mochten melden om daar zand te gaan laden voor de Foliepolder. Een heel ander rondje weer, en dan ook nog eens tussen de trailers in, gezellig hoor. Terwijl de mannen met de grote auto’s op een afstandje stonden te kijken, waren wij lekker aan het kloten in de zandbaan. Helaas wisten we toen nog niet dat er eigenlijk op het laatste moment was besloten dat het gat nog even vol moest, en dus moesten we na de schaft nog even doorrijden. Maar eigenlijk was daar geen tijd voor, want de planner had voor ons nog een ritje de dijk over met metselzand. Alleen ging de vestiging in Harlingen al om 14:00 dicht vanwege de Kerstborrel, en dus was er nog even wat piekspanning in de laatste momenten. Dankzij de goede service konden we iets later dan de bedoeling was alsnog laden en op pad, en kon ik me alvast mentaal voorbereiden op de kerstborrel in de garage in Winkel. Op de radio waren al wat tips langsgekomen om de Kerst, of het nu met de familie is of met collega’s, zo netjes mogelijk door te komen. En al die regels werden stuk voor stuk aan de werklaarzen gelapt *smiley die in z’n handen wrijft* de drank vloeide rijkelijk, er waren de nodige (on)gewenste intimiteiten en sexuele toespelingen, er werd gedanst op een manier waarvan je blij bent dat er niemand staat te filmen, en toen een collega werd opgehaald door zijn vrouw werd zij vrolijk begroet met “van wie is die boze ex?”. Maar natuurlijk was er ook een geslaagde speech van de directeur, een staande ovatie, een uitgebreid warm en koud buffet en zelfs een tafel vol met Kerststollen, chocolaatjes en flessen wijn, waar iedereen iets van mee mocht nemen voor thuis. Ja het was weer gezellig, en ondanks alle goede voornemens om op tijd het bedje op te zoeken, bleef er toch weer een harde kern rondhangen tot na middernacht. Maar toen was dan toch de tijd aangebroken dat ik na de allerlaatste stevige knuffels en fijne-feestdagen-zoenen de collega’s achter moest laten en in de auto stapte om Wingman op te halen van zijn Kerstfeestje, waarna we dan eindelijk samen het weekend en vooral het bed in konden duiken.

Om zaterdag eerst eens lekker uit te slapen. Er waren een hoop plannen: huishouden, rondje wandelen, hapjes voor de Kerst voorbereiden, zelfs de Kerstmarkt in Amsterdam werd nog geopperd. Maar na een uitgebreide brunch op de bank voor de tv *smiley met het schaamrood op de kaken* zijn we eigenlijk niet meer van de bank af gekomen.

Tot we vanochtend (zondagochtend, red.) dan toch echt in actie moesten komen. We hadden de bank nog wel ingeruild voor het bed, maar nu moest dat weer ingeruild worden voor de zondagse kleren en het eerste Kerstuitje van dit jaar: eten bij de schoonfamilie. Nette kleertjes aan, laagje schmink erop, haartjes gekamd en hakjes eronder, en dan lekker de hele middag eten, snaaien, theeleuten, nog wat snaaien, avondeten, lekker babbelen, nog wat ijs eten, napraten, en toen naar huis toe. Want ja, er moesten nog wat hapjes gemaakt worden voor het volgende Kerstuitje. En oja, natuurlijk ook nog een stukje typen! En daarom bij deze, lieve Shirley, lieve lezers: allemaal heel fijne dagen. Niet alleen tijdens de Kerst, maar vooral ook de dagen daar omheen. Die 2 of 3 dagen in zondagse kleding met de familie zijn niet heel veel anders dan verjaardagen, sneeuw zoals in de videoclips hebben we hier vrijwel nooit in Nederland, de heimelijke verliefdheid zal nooit zo worden beantwoord zoals in de films gebeurt, de wondertjes die gebeuren worden overschaduwd door terroristische acties, dodelijke ongelukken en huisbranden. Laten we ons daarom snel weer richten op de mooie dagen na Kerst, wanneer we weer ‘normaal’ kunnen gaan doen *smiley die een kushandje doet* *smiley die het V-teken doet* omdat we niet alleen tijdens Kerst van elkaar hoeven te houden, maar omdat dat ook die andere dagen van het jaar mag.

Het bericht Geachte Shirley, week 51 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na het latertje zondag konden Wingman en ik helaas niet onbeperkt uitslapen, want er was nog een Kerstfeest te vieren, dit keer bij Vader en Moeder. Samen met Zusjes hadden we afgesproken om allemaal wat kleine hapjes te maken, zodat Moeder niet alles in haar eentje hoefde voor te bereiden. De hapjes waren voor een groot gedeelte klaar, alleen zou ik voor het toetje nog even wat appel-perenmoes maken *smiley die wit wegtrekt* en tijdens het gepruttel op het fornuis kwam het nieuws keihard bij me binnen: George Michael is overleden *smiley met natte ogen* ik zat er helemaal doorheen. Moegestreden door de Kerststress, na het vertrek van Prince nu ook nooit meer George Michael live kunnen zien, en om het feest compleet te maken wist ik ook niet wat ik aan moest doen *smiley met uitgelopen mascara* het opbeurende “dan doe je toch gewoon kleren aan?” van Wingman hielp ook niet echt, maar uiteindelijk zat ik dan in een Kerstige outfit naast hem onderweg naar m’n ouders toe. Na de thee en gebak begon ik enigszins te kalmeren en werd het zowaar nog een gezellige middag. Er was een overvloed aan hapjes, en dat ik dankzij mijn onervarenheid met dit soort dingen slechts 8 roomkaasbonbons en 8 geitenkaaspesto-deegflapjes had gemaakt, maakte niks uit. Om het voor mezelf goed te praten had ik nog wel een troef achter de hand: als toetje verschenen er zondagse glazen gevuld met pepernootkruimels, appel-perenmoes, yoghurt en kokosrasp op tafel. Het was een heerlijke dinch geweest met z’n allen, en toen Vader naar buiten ging om de koeien te melken, mochten de (klein)kinderen nog even losgaan op de spelletjeszolder, waar het dartbord, de autoracebaan en de grote bak met knikkers tevoorschijn werden gehaald. Na nog een laatste glaasje fris was het dan toch tijd geworden om op pad te gaan richting huis.

Zusje en Zwager waren al iets eerder weg met de kleine kinderen, en Wingman en ik reden tegelijk met Zusje en Zwager (zonder kinderen) het pad af. Om op de Hoeverweg, net voor de ijsbaan, te worden opgehouden door een auto die niet erg hard reed. In het schijnsel van de lantaarnpalen zagen we hoe de auto niet alleen de witte strepen kruiste, maar ook de stoeprand een paar keer raakte. Het verkeerslicht om rechtsaf de Ring Alkmaar op te gaan kleurde rood, maar de bestuurder reed toch door. Niet wetende dat Zusje en Zwager achter ons ook druk in discussie waren, zaten Wingman en ik te babbelen over wat we zouden doen. Het licht ging op groen en hij trapte het gas vol in, op zoek naar de slingeraar, terwijl ik alvast het alarmnummer intikte. Wat verder dan verwacht zagen we op de Ring Alkmaar een aantal auto’s die remden en uitweken: de droeftoeter was gelokaliseerd *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wat een sensatie allemaal! Wingman ging erachter rijden, ik belde de politie, en bij het verkeerslicht op de kruising met de Kennemerstraatweg leek de auto te gaan stoppen voor rood, wat voor Wingman en Zwager (die naast ons reed) het teken was om uit te stappen en de deur van de auto open te trekken. Toen het licht op groen sprong parkeerde Zusje haar auto ervoor, maar de vrouw op leeftijd had dat amper door. Wingman maande haar om stil te blijven staan tot de politie er was, wat ze antwoordde met een vrolijk “Ok!” om vervolgens de deur dicht te trekken en de auto weer te starten. Gelukkig werd Zusjes auto net niet geraakt, en zorgden Wingman en Zwager ervoor dat de auto op z’n plek bleef staan, terwijl ik achter de auto’s stond om naar overig verkeer te zwaaien. Na een paar minuten (wat in de donkere kou veel langer leek) arriveerde de politie, die de vrouw liet blazen. Rechtop naast de auto blijven staan was al een opgave, het blazen lukte helemaal niet meer. En ondertussen was er ook een bekende van de vrouw bijgekomen, die toevallig met haar aan de Kerstdis had gezeten. Hij was nogal verontwaardigd dat wij de politie hadden gebeld, want nu zou ze haar rijbewijs kwijtraken *smiley die rood aanloopt* dat zijn je echte vrienden: mensen die zien dat je niet meer normaal op je benen kunt staan, en die je rustig in de auto laten stappen, om in het donker nog even van Alkmaar naar Amsterdam te rijden! *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* heel jammer voor het rijbewijs van dat ene oudere vrouwtje, maar de veiligheid van de rest van het verkeer is ook belangrijk. De agenten namen de vrouw mee naar het bureau, nadat ze haar auto verderop aan de kant hadden geparkeerd. De voorbumper stond tegen het voorwiel aan gevouwen, en de hele zijkant was bekrast, niet de ideale condities om nog even mee te gaan rijden. En wij vervolgden onze weg huiswaarts. Zusje en Zwager zakten af richting het noorden en Wingman en ik reden omhoog richting het zuiden, waar we nog een drankrijder troffen, maar deze bestuurder wist de auto nog wel uit de vangrail te houden, dus hebben we die maar door laten rijden.

Ja en toen kwam de laatste Kerstdag, 3e Kerstdag, de dag die word gereserveerd voor de familie die we niet in die andere 2 dagen hadden kunnen proppen. En nouja, misschien was het ook een beetje omdat Wingman geen Kerst voorbij kon laten gaan zonder gourmetten. En dus werd Snorro uitgenodigd en kwam het gourmetstel op tafel, met een keur aan dode beesten, een bakje konijnenvoer, zelfgemaakte kruidenboter, courgette met geitenkaas en natuurlijk stokbrood uit de oven. Het was een heerlijke avond die werd afgesloten met een kaasplankje. Waarna iedereen loof en vooral voldaan richting z’n bedje kon rollen. Ja, ook deze Kerst weer overleefd, een klein levensreddend wondertje gedaan, met de familie gepraat, lekker gegeten, het was heerlijk, maar ik ben blij dat ik voorlopig weer even vanaf ben.

En wat is er mooier dan na zo’n Kerst lekker uit te kunnen rusten? Welke dag het was, ik had geen flauw idee, maar het was heerlijk om eens gewoon ongegeneerd de hele dag in de badjas op de bank te kunnen liggen voor de tv. Zonder de weekendstress van het huishouden en de sociale contacten die eigenlijk nog onderhouden moeten worden voordat de werkweek weer begint, want nu lag er nog een zee van tijd voor me om al die dingen te doen. En om dan toch nog even dat gevoel te krijgen van ‘nuttig zijn’, werd er ’s avonds gebeld of we nog een rondje wilden strooien *smiley die in z’n handen wrijft* had ik toch weer even dikke mazzel dat jij wilde starten na een paar dagen stilstaan! Zonder vreemde noemenswaardigheden wisten we ons rondje te rijden en konden we daarna weer in de ruststand. Wat voor mij betekende dat ik weer terug kon keren naar de bank, om voor het slapen gaan nog even een programma te kijken over huizen van 1 miljoen pond in Groot Brittannië *smiley die aan z’n kin krabt* hoeveel rondjes zullen we nog moeten strooien voordat ik zo’n gezellig Schots kasteeltje kan aanschaffen?

Omdat ik gister zo hard had gewerkt, begon donderdag met uitslapen. Ja ik had het opgezocht op m’n telefoon, het was donderdag. Wederom lekker uitrusten, dit keer met een boekie in plaats van tv, tot Wingman met het voorstel kwam om iets actiefs te gaan doen: een middagje Amsterdam *smiley die wit wegtrekt* met als argument dat het overal uitverkoop is. Blijkbaar waren er meer mensen met dat zinnetje naar de stad gelokt, want we waren langer bezig met een parkeerplek vinden dan met het ritje van huis naar Amsterdam. Maar goed, uiteindelijk stonden we dan, voor slechts 2 euro per 20 minuten, en ik was bij de uitgang van de parkeergarage de weg al kwijt. Wingman sleepte me eerst mee naar de Old Sailor, waar ik nog iets van het darten kon kijken, om daarna langs de roodverlichte ramen naar een straat met winkels te lopen. Nu ik toch zo enorm ver buiten mijn comfort zone was, konden we ons ook wel even in het oorlogsgeweld dat Primark heet storten. Het was iets minder druk dan ik had verwacht, maar ondanks dat ik een beetje ruimte had om om me heen te kijken, kon ik toch niets leuks vinden. Vervolgens gingen we verder de straat in, waar we links en rechts werden omringd door kleding-, make up- en accesoirewinkels. Het klinkt gek, maar ik voelde me erg leeg vanbinnen. Misschien kwam het door het overweldigende stadsleven, al die mensen die weten waar ze naartoe willen en daar met stevige pas op af stappen, behalve dan de mensen die vlak voor ons liepen en op willekeurige momenten stil gingen staan of omkeerden. Het was druk, er was genoeg te zien aan kleding en schmink, maar toch lukte het me niet om dat fijne gevoel op te roepen dat ik vroeger had wanneer ik de stad in ging. Een paar jaar geleden ben ik gestopt met in het wilde weg shoppen, want er moest gespaard worden. Voor de Kadett natuurlijk, maar ook voor een huis voor de Kadett, en voor mezelf. Als een roker die in een fanatieke anti-roker veranderd na het stoppen, lijk ik wel te zijn veranderd in een anti-shopper *smiley met natte ogen* de vreugde van iets zien, iets passen en naar buiten lopen met tassen vol met mooie spulletjes was verdwenen. Bij het zien van de overvolle kledingrekken kon ik alleen nog denken aan de volle inloopkast en al die kleren die daar nog lagen te wachten om gedragen te worden. Het was een schok voor mij om tot dat inzicht te komen. Na een portie pannenkoek was het dan weer tijd om de auto op te zoeken. De stad bruisde verder, maar ik werd ondertussen al zenuwachtig of de strooitelefoon niet zou gaan, en dus was het beter om weer op zoek te gaan naar de uitgang, en thuis de rust van de bank weer op te zoeken.

Vrijdag begon zonder het verwachte belriedeltje van de strooitelefoon, dus begon de dag weer heerlijk rustig met uitslapen. Wingman was wat actiever en vond een klusje in de tuin, zodat ik ongestoord mijn boekie kon lezen op de bank. Maar ’s avonds nog wel wat actiefs gedaan hoor, ik had namelijk gekookt, een wokschotel met biefstukpuntjes *smiley die aan z’n vingers likt* en daarna lekker uitbuiken voor de tv.

Om zaterdag iets minder lang uit te slapen. Het was de laatste dag van het oude jaar, en ik was zo stom om toen pas te bedenken dat ik nog wat boodschappen wilde doen *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* foute boel, de supermarkt barstte welhaast uit de voegen van mensen die in blinde paniek nog wat wilden halen voor het feestje ’s avonds. Daarna op bezoek bij Opa en Oma, om weer wat tot rust te komen en om hen ook een fijne jaarwisseling te wensen. Om vervolgens weer huiswaarts te keren en het huis nog even op te ruimen voor de visite. Die avond kwamen Schoonvader en Zwager langs om gezamenlijk het nieuwe jaar in te luiden. Toen we klaar waren met tv kijken, kwamen de kaarten op tafel en het werd zo spannend dat we haast vergaten om elkaar een gelukkig nieuwjaar te wensen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de kaarten werden opzij gelegd en we hebben buiten nog wat van het vuurwerk van de buren genoten. Het leek wel alsof het dorp in een soort oorlogsgebied was veranderd. De hele dag door waren er hier en daar al wat knallen te horen, maar nu ging het helemaal los, en gelukkig zag dat er vanaf een afstandje ook schitterend mooi uit. Maar de kou dreef ons weer naar binnen, waar we met de nodige borrels en broodjes stinkiekaas er nog een paar potjes Skip-bo doorheen joegen voordat iedereen z’n bedje weer opzocht.

En een paar uur later, nog steeds de eerste dag van het nieuwe jaar, was het weer tijd om het bed uit te komen en de zondagse kleren aan te trekken. De eerste nieuwjaarsborrel van dit jaar vierden we bij een jarige oom, in de schuur die voor de gelegenheid was aangekleed met vrolijke tafelkleedjes en veel kaarsen. De hapjes kwamen in gestaag tempo voorbij en de festiviteiten van de avond(en) ervoor werden druk besproken. Het begon alweer donker te worden voordat we huiswaarts keerden. Ja de kop is eraf, nog een paar uurtjes en dan is de eerste dag van dit jaar ook alweer voorbij. Nou nog even snel mijn goede voornemens doornemen: minder spelfauten maken *smiley die om z’n eigen grap lacht*, vaker mijn nagels lakken, meer genieten van het hier en nu, meer energie in mijn sociale leven stoppen en vaker wandelingen maken door de natuur (of de buurt, je moet klein beginnen). En bij deze wil ik dan meteen alle lezers heel veel moois wensen voor het nieuwe jaar, dat je voornemens mogen slagen en dat je over een week of 52 tevreden terug kunt kijken *smiley die een kushandje doet* laten we al die fijne en liefdevolle gedachten die we tijdens de Kerst hadden, proberen een heel jaar vast te houden.

Het bericht Geachte Shirley, week 52 2016 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, nadat ik afgelopen zondag mijn vrijwel foutloze stukje had getypt en zag dat het buiten al te donker was om nog een rondje te gaan wandelen, ben ik samen met Wingman op de bank gekropen. Op nog lekker even van het vakantiegevoel te genieten, hebben we nog een paar afleveringen van een spannende serie op netfliks gekeken. Eerst vond ik het een beetje onzin, aangezien we weinig tijd hebben om tv te kijken en er nog een grote stapel DVD’s op me ligt te wachten, maar gaandeweg bleek dat nefliks wel handig te zijn. In plaats van een week te moeten wachten om een halfuurtje van een leuke serie kunnen kijken, kun je gewoon meerdere afleveringen achter elkaar kijken. En dan niet midden in de nacht omdat het op dat tijdstip word uitgezonden, maar op elk willekeurig moment van de dag. Of nacht, zoals wij zondag deden. Want wanneer je er eenmaal aan begint, verzand je al snel in de valkuil van ‘ach nog eentje dan!’ *smiley met opengesperde ogen* het was zo retespannend! Toen de telefoon ging hing ik eerst even in de gordijnen, voordat ik besefte dat het een strooibelletje was, en het al 3 uur ’s ochtends was *smiley met blosjes op de wangen* en dus werden de zondagse kleren snel ingeruild voor het werkpakje en snelde ik met een lichte piekspanning naar jou toe. Helaas zat jij ook nog zo heerlijk in de vakantiestemming, dat je helemaal geen spanning meer had. Of in ieder geval te weinig om te kunnen starten. Dus ging ik samen met een collega op zoek naar een kikstarter, om die na het leegstarten om te ruilen voor een paar startkabels die te kort bleken te zijn. Eigenlijk wilde ik rood aanlopen, maar omdat ik nog steeds in de zondagse make up zat, zagen de collega’s dat niet. Met een hoop gevloek en geklooi konden uiteindelijk een uurtje later dan de bedoeling was ons rondje strooien. Waarna ik dan eindelijk in bed kon kruipen.

Om met het loeien van het luchtalarm weer op te staan. Even een REMslaapje en weer door. Nouja door, een beetje rommelen in het huishouden en ’s avonds alsnog op tijd op bed.

Want dinsdag mochten we weer aan de gang. Rustig aan beginnen, dat wel, in Amsterdam Westpoort wat vrachten zand omrijden van het depot bij de ene betonboer naar de trechter bij de andere betonboer. Tussendoor nog even een paar vrachten grind naar weer een andere betonboer gebracht, het lijkt wel alsof alles nog op 1 oor ligt, op de betonwerken na. Maar ook daar was het niet druk, en dus gingen we zo tijdens de lunch alweer richting huis. Op de radio hoorde ik toen iets over de laatste voedseltrends, het schijnt dat ‘powerfoods’ over hun hoogtepunt heen zijn. Hippe bessen en fancy granen die minimaal 4 keer zo duur zijn als de huis-, tuin- en keuken bessen en granen zijn uit. En dat lijkt mij goed nieuws voor mensen die ‘afvallen’ en ‘gezond eten’ op hun voornemenslijstje hadden staan. In plaats van met een slanke taille en een evenzo slanke portemonnee door het leven te moeten gaan, kun je nu weer ouderwetse appels en peren kopen (of uit de tuin plukken, zonder chemicalien erover heen gesproeid, nog gezonder!) om gezond te eten en wat kilo’s kwijt te raken. Tuurlijk tuurlijk, gojibessen en quinoa mogen ook, maar tijdens de wintermaanden is een appeltje ook lekker om je binnenste op te warmen, en met zilvervliesrijst kom je ook een heel end.

Woensdag mochten we wederom aan de gang voor de betonboeren. Dit keer niet uit het depot vandaan, maar uit de boot. Terwijl onze collega zijn vrachten bij de ene betonboer in het vak kiepte, brachten wij die van ons weer naar de andere toe. De ochtend rolde gezapig voort, en voor we er erg in hadden was de boot alweer leeg. Nog even gezellig samen een bakkie doen, de laatste vracht storten en weer richting huis. En ja, je weet hoe graag ik het boekie op jouw stuur leg, maar toch leest het het lekkerst als ik gewoon op de bank kan liggen. En daar heb ik die middag mooi gebruik van gemaakt.

Donderdag mocht ik een dagje thuisblijven van de planner. Alleen lukte dat in de praktijk niet helemaal, want wederom mochten we ’s ochtends vroeg een rondje strooien. Alles ging voortreffelijk, opbouwen, laden, netjes binnen de tijd reden we het pad af. Waar het anders ging was bij het schoonspuiten, toen kwam een van de andere strooimannen naar ons toe om te zeggen dat we nog even moesten wachten, want misschien moeten we nog een rondje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* wachten! Dat is het snelst verdiend! En dus zaten we met z’n allen voor de tv, koffie/thee/soepuitzak erbij en wachten op het telefoontje. Het is namelijk zo: ergens in Nederland zit iemand achter de computer om naar alle cijfers en voorspellingen te kijken. Wat is de temperatuur, gaat die omhoog of omlaag? Luchtvochtigheid nu, en straks? Wegdektemperatuur? Hoeveel zout ligt er nog op? En aan de hand daarvan word dan de lastige keuze gemaakt: wel of niet strooien. Omdat er nog een buitje in de lucht hing, en de temperatuur met het opkomen van de zon nog iets zou zakken, werd er aan de andere kant van de telefoon besloten dat we weer op pad moesten. Het zal wel even vreemd geweest zijn voor de mensen die inmiddels al in de ochtendspits reden, want meestal zijn wij van de weg af voordat het gros van de automobilisten eraan komt, maar goed, dan hebben ze nu weer eens gezien waarvoor er motorrijtuigenbelasting betaald moet worden. Nadat we uiteindelijk klaar waren, dook ik wederom even m’n bedje in.

Nog een paar uurtjes pakken, maar dat werd een uurtje korter dan verwacht, omdat plotseling de installateurs al voor de deur stonden *smiley die in z’n ogen wrijft* jawel snoes, het zou eindelijk gaan gebeuren *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* de zonnepanelen en het accupakket waren al een keer geplaatst, maar omdat het niet helemaal goed was gegaan, moest het accupakket nog een keer opnieuw aangesloten worden, en dat zou vandaag gaan gebeuren *smileys die confetti strooien* eindelijk eindelijk! Niet alleen een stapje verder in het redden van de wereld, maar ook een stapje minder betalen elke maand, en dus meer kunnen sparen voor leuke dingen. De heren klommen op het dak en op zolder, liepen heen en weer met zware accu’s en de grote kast die er omheen komt, dronken koffie, rommelden nog een tijdje op zolder, en toen bleek dat het niet zou gaan gebeuren *smiley met natte oogjes* nee snoes, nog steeds niet. Wingman en Snorro, die erbij waren voor het technische op-de-vingers-kijken, probeerden het aan mij uit te leggen, en het is gewoon heel ingewikkeld. Al snel kwamen de metaforen op tafel: op zolder stond een sportwagen met een V8 die zo’n 500 pk levert, en die word afgeremd met fietsremmetjes *smiley die achter z’n oor krabt* hoe zeg je dat duidelijker? Alsof wij zand hebben besteld met 6x6en, omdat het nogal krap is hiero, en het bedrijf denkt ‘ja maar kieptrailers kiepen ook’ en vervolgens de hele straat volstaat met grote auto’s die hun kont niet kunnen keren. Ja dat was misschien nog wel het moeilijkste te begrijpen, dat ze mij in een uur tijd in Jip en Janneketaal konden uitleggen wat er aan de hand was, terwijl de mensen van het bedrijf dat er verstand van hoort te hebben niet verder zijn gekomen dan “He kijk! Die stekkers passen! Dan moet het vast wel werken!” *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* terwijl de zolder vol lag met ongebruikte volts en ampères, vlogen beneden de ohms over de koffietafel. Eigenlijk hadden we die avond nog een verjaardag, maar ik was te gaar om nog in een gezellige stemming te komen. Nog een paar keer hard ‘ohm!!’ roepen, douchen en lekker op tijd te bed.

Want vrijdag, jawel, mochten we weer aan de gang. Wederom een bootje leegrijden, net als eergisteren, naar 2 verschillende betonboeren toe. Het was weer een rustige ochtend en we waren weer erg op tijd klaar. Kon ik mooi thuis nog even wat in het huishouden rommelen, het wassie draaien dat ik gister had bewaard als test voor de panelen, boodschapjes doen, ja ik was er weer druk mee. Maar later die avond werd het nog veel drukker. Er kwam een berichtje binnen dat we weer gingen strooien, met de waarschuwing dat het wel eens een lange nacht zou kunnen worden. Dus werd er snel nog wat snaaiwerk uit de kast gepakt voordat Wingman en ik op pad gingen. Het begin stelde niet veel voor, spullen opbouwen, rondje strooien, maar halverweg het rondje begon het te sneeuwen. Allemaal snoezig kleine vlokjes dwarrelden in het schijnsel van jouw lichten naar beneden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zal het dan toch nog een keer gaan gebeuren dat we de schuiver mogen gebruiken? Na het rondje waarbij hier en daar de weg al wat grijzig begon te kleuren, mochten we in de wacht. Tijd voor thee en wat tv kijken *smiley die duimen zit te draaien* tot het telefoontje kwam dat we nog een rondje mochten doen! De motsneeuw was veranderd in miezerregen, de kleine stukjes weg die wit waren, werden zwart zodra we er overheen reden. Maar er werd nog wel wat ijzel voorspeld, en dus mochten we op het steunpunt weer verder gaan met wachten. Waar de coördinator een verrassing voor ons had *smiley die een kushandje doet* op het vuur stonden pannen met snert, rookworsten en kippensoep te pruttelen. Wat een verwennerij! Na anderhalf uur waren de pannen leeg en werden we het wachten een beetje zat. Een paar chauffeurs hadden hun cabine al opgezocht voor een tukje, en toen het bericht binnenkwam dat we nog minimaal 1,5 uur moesten wachten, volgden Wingman en ik dat voorbeeld. Stoel achterover, standkachel aan (in jouw geval betekende dat het dieselaggregaat werd gestart) en in een soort van buitenbaarmoederlijke foetushouding wisten we een paar hazenslaapjes aan elkaar te rijgen. Ja dit viel eerlijk gezegd even tegen snoes, als je het bed van een Scania gewend bent. Maar na een kleine 2 uurtjes werden we uit ons roesje gewekt: het gevaar was geweken, de dreigende ijzelbui was afgezakt tot wat motregen, we mochten gaan afbouwen. Een paar chauffeurs hadden de gok al genomen om voor die tijd leeg te gaan draaien, die waren snel klaar, maar gelukkig had ik een mopperende Wingman bij me, dan lijkt het leegdraaien, schoonmaken en afbouwen net wat sneller te gaan dan anders. Heel in de verte leek je al een begin te kunnen zien aankomen van een rijzende zon, toen we eindelijk het bed indoken voor een relaxte en lange slaap.

Om in de loop van de middag weer wakker te worden. Even de slaap uit de ogen wrijven, feestkleding aan, schminkje erop en door naar de nieuwjaarsborrel. Als +1 van Wingman mocht ik mee naar een gezellige borrel in het studderhok dat voor de gelegenheid was aangekleed als truckerscafé, compleet met kleedjes op de tafels en muziek van The Cats en Normaal *smileys die polonaise lopen* na de koffie en de speech werd het buffet geopend. Er stond Hollandse kost op het menu, boerenkool met worst, Chinees, slaatje en stokbrood met kruidenboter. Het was een gezellige avond met goede muziek, tot in de late uurtjes werd er geborreld, totdat zelfs de eindbaas naar huis werd geroepen door zijn vrouw. Tijd voor Wingman en mij om ook ons bedje op te zoeken.

En weer liep het al in de middag voordat we wakker werden. Het laatste dagje van de vakantie, dus geen gekkigheid, lekker broodje eten op de bank terwijl we kijken naar het overzicht van het afgelopen rallycross seizoen *smiley die zich nog eens uitrekt* veel chillaxter dan dit word het niet. Dus nog even genieten voor de tv, kijken wat er in de Dakarrally uitgespookt word, dan een paar uurtjes slapen en daarna gaan wij weer samen op pad snoes, dan is het echt over met de vakantie en halve dagen werken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*

Het bericht Geachte Shirley, week 1 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de nieuwe werkweek begon in een klein wereldje, want het was nogal mistig. Behalve over de te volgen route, waren er ook twijfels over het wel of niet handen schudden met collega’s. Dat handen schudden en zoenen wat sommigen dan ook graag doen, daar heb ik niet zoveel problemen mee, maar de ongeschreven regel is eigenlijk dat na Drie Koningen, wat afgelopen vrijdag was, er geen ‘beste wensen’ meer worden gewenst. Hoewel je natuurlijk wel voor iedereen het beste wenst, niet alleen in het begin maar eigenlijk het hele jaar door. Alleen kom je op zo’n eerste werkdag weer een hoop gezichten tegen die je voor Drie Koningen nog niet had gezien, en dus werd er zo hier en daar halverwege het gesprek nog een ‘oja! En de beste wensen’ doorheen gegooid. Maar goed, we gingen weer beginnen. Geen half dagje boot leegrijden, maar een hele dag zand rijden van de trechter in Hoorn naar de kruising N244/N247 tussen Purmerend en Volendam. Samen met een collega die er vorig jaar ook al had gereden, dus hij bepaalde de route: A7 op, bij Avenhorn eraf, daar de N247 op die steevast ‘oude E10′ werd genoemd, en dan 100 meter voorbij de kruising met de N244 linksaf het werk op. Een uitdagende rit, want die oude E10 had ik al een tijdje niet meer gereden, en wanneer de mist het zicht beperkt tot een metertje of 100 dan zien die flauwe bochten er toch wel spannend uit. Ondertussen stond jij te springen in je veren, want het golvende asfalt gaf een soort van Dakar-ervaring. Gelukkig konden de collega en de machinist ons netjes het werk op praten, door het vochtige zand heen achteruit de zandbaan in. Na een paar rondjes knepen we er even tussenuit voor de medische keuring op de zaak. De vergaderzaal was omgetoverd tot behandelkamer en er was zelfs een gezellige wachtkamer gecreëerd op de gang. Na een kopje thee en het piesen in een potje (niet door elkaar halen), werd de bloeddruk gemeten, evenals de ogen, de oren, de lengte en het gewicht. Na het aftappen van wat bloed mochten we door naar de volgende kamer, waar de huisarts naar mijn ruisjes rondom het hart luisterde, keek of mijn rug nog wel recht was, nog eens herhaalde dat ik toch echt moet stoppen met roken, en daarna konden we onze klus weer vervolgen. Terug naar Hoorn om te laden voor Purmerend. Gelukkig was de mist al wat minder geworden en konden we na 7 vrachten de eerste echte werkdag afsluiten.

Dinsdag stond hetzelfde ritje op het programma, ditmaal met wat beter weer. Helaas was er nu wel een ongelukje gebeurt ergens op de A7, waardoor het niet alleen op de snelweg, maar ook op het stukje Circuit van Hoorn begon vast te lopen. In die drukte kwamen we naast een nieuwe Alfa Romeo Giulia te rijden *smiley die met z’n neus tegen het raam zit* een dik ding hoor, dubbele dubbele uitlaat, subtiel spoilerrandje op de kofferklep en zelfs wat louvres in de motorkap. Even het raam op een kier toen het licht op groen sprong, maar helaas maakte de auto niet het bijbehorende sportieve geluid. Ondertussen was er op het nieuws een goed bericht voor de Arbo-arts: het aantal mensen dat dood gaat aan roken gaat in de toekomst stijgen van 6 naar 8 miljoen. In Nederland is roken al bijna ‘not done’, in de horeca word je buiten gezet en ook word er nog maar weinig in de woonkamer gerookt bij feestjes. Maar in veel tweede- en derdewereldlanden is roken nog een statussymbool, en aangezien de economie daar wat begint te groeien, gaan er dus ook meer mensen roken. Verder was er een leuk bericht van Honda, die hebben een vernuftig systeem ontwikkeld waardoor de motor overeind blijft staan, ook zonder zijwieltjes. Op die manier moeten er dan minder ongelukken gaan gebeuren. Doordat de motor ook een klein stukje zelf kan rijden, wat handig is bij krappe parkeerplaatsen of smalle steegjes, komt de zelfrijdende motor steeds dichterbij. Leuk nieuws, tot ik me bedacht wat er dan gaat volgen: de motorgekkies *smiley met opengesperde ogen* nadat auto’s steeds makkelijker te besturen werden, en nu ook wat rij-functies van de mensen overnemen, zijn er steeds meer mensen die geen flauw idee hebben waarmee ze eigenlijk onderweg zijn. Kijk maar naar het gestegen aantal verkeersdoden. Als dat bij motoren ook die kant opgaat, word het nog gevaarlijker op de weg. Misschien dat Honda na de uitvinding van die geweldige automaatbak beter had kunnen stoppen met dingen uitvinden. Ondertussen werkten wij op het gemakje 8 vrachten weg, het ging heerlijk.
Tot het ergste bericht van die dag kwam *smiley met natte ogen* *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* een man met een wiskundige achtergrond heeft de geschiedenis van (wereld)oorlogen sinds 1495 in getallen gevangen, en op basis van die patronen berekend dat er rond 2020 een nieuwe wereldoorlog uitbreekt. De WO III zou dat worden, maar voor WO I waren er al oorlogen waarbij een groot gedeelte van de wereld meedeed, waardoor deze WO III eigenlijk de vijfde wereldoorlog word. Na elke oorlog word een vast patroon gevolgd: een grote groep landen besluit dat dit nooit meer mag gebeuren, er word een internationaal verdrag opgesteld met een internationale groep mensen die toezicht houden op naleving van de afgesproken regels en richtlijnen, er onstaat in een aantal landen onrust, onrust die te groot voor het land zelf is en tegelijkertijd buiten het getekende verdrag valt, er duikt een nieuwe beweging op die zegt dat het anders gaat gebeuren,een land word daarmee overhoop gegooid, het strekt zich uit naar buurlanden en er volgt een oorlog die zich uitstrekt over de verschillende continenten. Eerst ging daar jaren overheen, maar de stadia lijken zich nu wat sneller op te gaan volgen, waardoor we dus over een paar jaar weer in een wereldoorlog terecht komen. Iedereen de beste wensen wensen? Iedereen wensen dat we met elkaar in gesprek blijven gaan, ook met mensen die andere meningen hebben, en hopen dat we die oorlog kunnen voorkomen.

Woensdag ging de reis wederom naar Hoorn toe, om weer zand te gaan rijden naar Volendam/Purmerend. De dag begon met groot nieuws *smileys die op tafel staan te joelen* aankomend president van Amerika Trump zou tijdens een bezoek in Moskou hoeren op zijn hotelkamer hebben gehad *pauze voor dramatisch effect* het duurde 2 rondjes voordat ik doorhad dat mensen dat ook echt als Groot Nieuws bestempelen. Wij hadden ondertussen ook iets nieuws, voor de afwisseling mochten we even een vrachtje zand naar Zwaag brengen, in de knusse nieuwbouw. Na de weidsheid van de provinciale weg tussen de uitgestrekte landerijen was het even wennen om tussen stoeprandjes en fietsers te manouvreren. Gelukkig bleef het bij 1 vrachtje en konden we daarna snel de ruimte weer opzoeken. Alhoewel we nog even werden geremd in ons enthousiasme toen er op de A7 een rijbaan was afgekruist. Op de vluchtstrook stonden een paar auto’s met pech, en daar moest ook een sleepwagen bij komen. Om die mensen veilig te laten werken, word dan de rechterbaan afgekruist. Tot zover niks geks, hulde voor de matrixborden en de wegsleepdiensten. Alleen raken de meeste automobilisten daar nogal van in de war. Zodra ze de pijl naar links zagen, moesten ze ook naar links. Direct! Wat tot onnodig remmen en bijna-botsingen leidde. Gevolg: file. Wij bleven netjes doorrollen op de rechterbaan, haalden de auto’s in die vlak voor ons hard hadden geremd, en gingen pas een meter of 50 voor het rode kruis naar links. Precies zoals tijdens de verkeerslessen is verteld. Bijkomend voordeel was dat het verkeer daar ook alweer wat harder reed, dus konden we zonder al teveel storing er zo tussen voegen. In de miezerige windvlagen maakten we zonder verdere problemen de dag vol.
Alhoewel, bij jou ging het niet helemaal probleemloos *smiley die achter z’n oor krabt* je had al eens last gehad van een storing waarbij de derde as niet meer wilde sturen, maar nu wilde je die as ook niet meer omhoog trekken. Ja en dan word het lastig. Niet alleen zwaarder in de zandbaan, maar tijdens achteruit rijden over verhard wegdek zette jij steevast je wiel de verkeerde kant op. In de garage konden ze niets anders vinden dan wat speling op de fuseekogels, en dus werd dat die middag nog even opgeknapt.

Donderdag, hoe verrassend, reden we weer het rondje Hoorn-Volendam/Purmerend! De zandbaan bleef een beetje twijfelachtig. Dankzij de slappe ondergrond in die hoek lijkt het erop dat we eeuwig zand kunnen blijven rijden, want alles zakt weg. Gelukkig was het gistermiddag en ook vandaag zonnig, en werd het met de stevige bries erbij wat drooggeblazen, maar sommige plekken golfden harder dan het IJsselmeer doet op onstuimige dagen. Terwijl de zonnebril er weer bij werd gepakt, kwam er op de radio een waarschuwing voor hevige sneeuwval. Nouja, dat is niet zo erg, maar als het dan ook maar stopt met waaien, want dat gefluit en die koude tocht langs het raam werd ik wel een beetje zat. Ook was er goed nieuws, want Nederlandse boeren hebben sinds 2009 60% minder antibiotica gebruikt voor hun beesten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zie je wel dat we goed bezig zijn! En dan hopen dat we deze pluim en schouderklop in Brussel kunnen inruilen voor de joker, die we dan weer kunnen gebruiken om een tijdje van dat mest-geneuzel af te zijn. In een heel andere categorie viel het nieuws dat de woningmarkt in de grote steden begint droog te koken. De woningprijs is weer wat aan het stijgen, in Amsterdam met tientallen procenten tegelijk, er word meer verkocht, maar tegelijkertijd daalde het aanbod van koopwoningen, wat betekent dat die markt straks helemaal stilvalt in Amsterdam. Vreemd genoeg rijden wij al 4 dagen langs een vrijstaand huis met dubbele garage, aan de rustige parallelweg van een doorgaande provinciale weg waar bijster weinig file te ontdekken is, met uitzicht op weidse landerijen, op fietsafstand van het gezellige Warder, met zowel Alkmaar, Hoorn als Amsterdam binnen een straal van 30 kilometer, en toch lijkt het al een hele tijd te koop te staan *smiley die achter z’n oor krabt* snap jij dat nou?
Maar goed, na 8 vrachten mochten we dan weer terug naar de garage, met een mank pootje. De storing van gisteren was terug gekomen en de monteur wou jou graag even op de brug zien staan. Maar jouw derde as en mijn autistische brein raakten daarbij nogal in de clinch. Terwijl ik ‘achteruit inparkeren’ tot een soort persoonlijk motto heb gemaakt, duwde jouw scheve derde wiel steeds je kont opzij voordat we de deur in reden. Een diep zuchtende monteur zwaaide dat we er ook vooruit in konden rijden, terwijl de brokken rubber letterlijk in het rond vlogen *smiley met het schaamrood op de kaken* daar had ik beter even outside mijn box kunnen denken. Terwijl de monteurs aan de gang gingen met de storing die zich in de aangesloten laptop niet meer liet zien, ging ik alvast naar huis om te eten. Voor die nacht werd er nogal wat narigheid voorspeld, dus de kans was aanwezig dat ik jou eerder nodig had dan de technische mannen klaar zouden zijn.

Het liep iets anders. Na het eten was er nog geen telefoontje, dus dook ik op tijd onder de lakens. Om daar weer onderuit te komen toen even voor middernacht het bericht dan toch wel kwam. De storing hadden we weinig last meer van gelukkig, alleen was ik nog zo van slag door de kapotte band en het vergeten te tanken dat ik iets te ver doorreed toen ik de strooier weer in de loods wilde zetten *smiley die staat te stampvoeten* dat ook nog! De kap die over de draaiende schijf heen hoort te hangen, was er nu tegenaan gebogen. Klein ongemakje met grote gevolgen, want strooien lukte zo niet meer. Om het feest compleet te maken morstte ik ook nog wat calciumvloeistof over m’n schoenen en boos sopte ik de trap op naar de kantine. De laptop stond al open geklapt, want er waren nog 2 strooiers met storing en 1 fietspadstrooier die weigerde het zout af te geven. De monteur kreeg dus wel waar voor zijn voorrij-tarief, maar tegelijkertijd was er lichte paniek want op deze manier kwamen we een grote strooier te kort. En bij calamiteiten dus 3 strooiers *smiley met ogengesperde ogen* hopen dat de monteur snel zou komen en we voor die tijd niet meer op pad hoefden. Wij gingen nog wel even snel op pad, richting huis, de tank volgooien en daarna kroop ik vlug weer in bed om nog een paar uurtjes te kunnen pakken.

Om iets later diezelfde vrijdag weer op pad te gaan voor het rondje Hoorn-Volendam/Purmerend. Gelukkig nog een beetje vastigheid in die rommelige dagen. En toen begonnen de hersenen te werken, op een manier zoals ze eigenlijk alleen werken wanneer ze een korte REMslaap maar niet de optimale nachtrust hebben gehad. Al bellend met een collega, die de afgelopen nacht ook in touw was geweest, werd het plotseling duidelijk. We babbelden wat over milieuwetten, dat mensen over de geluidsvervuiling van vliegtuigen klaagden. En over de Wijkertunnel, of Velsertunnel, die in de A22, die binnenkort weer opengaat. Terwijl ie al een tijdje klaar is maar de computermannetjes zijn nog steeds bezig met het nakijken van de veiligheidssystemen. Toen de collega zei “Ja maar dan werken die jongens toch 10 uur in plaats van 8 uurtjes!?” viel bij mij het kwartje *smiley met een lampje boven z’n hoofd* nee juist niet! Waarom zouden ze meer moeten werken? Om vervolgens meer belasting te kunnen betalen? We moeten juist de andere kant op, dat we allemaal minder gaan werken. Het begin word even lastig, maar als dat balletje eenmaal rolt word het vanzelf duidelijk. Als we minder gaan werken, hebben we ook minder inkomsten. Dus minder geld voor tabak en alcohol. En meer tijd voor sport, ontspanning, tuinieren en mantelzorgen. We worden dus gezonder en ook de zorgkosten gaan omlaag. Omdat we minder werken, zijn er minder forenzen onderweg, dus ook minder files. Omdat we minder geld hebben, gaan we ook minder op vliegvakanties. Winst voor het milieu dus. Achteruitgang voor de economie, dat deeltijd-werken? Juist niet, want mensen hebben meer tijd om boeken te lezen, documentaires te kijken, met andere mensen daarover te praten, en dus word de geestelijke ontwikkeling beter. Zeker als je naar de volgende generatie kijkt, want al die deeltijd-werkende ouders hebben veel meer tijd om educatieve spelletjes met hun kinderen te spelen *smiley die zijn schouders ophaalt* lopen mijn hersenen nu een stapje te hard of gaan die van anderen zo langzaam? Het is te hopen dat we iets van die omslag kunnen bereiken voordat de oorlog losbarst in 2020 en we allemaal gedoemd zijn te verdwijnen in het oneindige strijdgewoel tussen de 2 gevaarlijkste alfamannetjes van het moment: Poetin en Trump.

Tussen het oplossen van de wereldproblematiek door, brachten we onze vrachten weg, wensten we de machinisten en chauffeurs een fijn weekend, en keerden we huiswaarts. Tank volgooien (dit keer wel) en naar huis, waar Wingman een lekker maaltje voor me bereidde. Al om 20:00 zochten we het bed op, want er werd nog steeds gewaarschuwd voor een Siberische winter.

Verrassend genoeg werden we zaterdag pas rond 4:45 gebeld. Dat is uitslapen in het strooiwoordenboek. Even een rondje om de laatste beetjes sneeuwresten op te ruimen, en daarna weer naar huis. Douchen, ontbijten en terwijl jij met de strooier nog in de bak van je rust genoot, reed ik naar de schoonheidsspecialiste. Door een wit dorp heen, via een schone provinciale weg, ach die Siberische winters vielen tegenwoordig ook wel mee. Na 2 uurtjes op behandeltafel zag ik er weer fris en fruitig uit. Wel als fruit dat onder in een volle boodschappentas had gelegen, want de peeling was misschien iets te heftig geweest voor mijn huidje, dat na die paar dagen van zoutscrubs wat was uitgedroogd. Halverwege de middag zaten Wingman en ik aan de dinch, en net voordat ik hem zou volgen naar de slaapkamer ging de telefoon weer *smiley die zit juichen in z’n tuigje* met deze voorspellingen word dat een lange nacht! De tas werd volgepropt met snaaiwerk en een kaartspel en vol goede moed reden we weer naar het steunpunt. Maar helaas, na het eerste rondje strooien bleek dat ook meteen het laatste rondje te zijn. Misschien hadden we het iets te vaak over dure uren gehad, en werden we nu gestraft? De 3 uur die we vorige keer hadden staan wachten, werden nu verruild door het bericht dat we naar huis mochten. Met de strooier in de bak, gelukkig, dus er zou nog wel wat langs waaien.

En dat kwam zondagochtend vroeg. Rustig manouvrerend door de sneeuw in het dorp, en de pruttige sneeuwresten op de route van een ander steunpunt, reden we naar het eigen, netjes schone steunpunt toe. Misschien ging het daar wel fout, deden we teveel ons best. Maar goed, de coördinator had de snert en worst alweer opgeborgen voor een volgende keer, en wij mochten na het vaste rondje de strooiers ook allemaal weer afbouwen. Nog even een paar uurtjes op bed, en toen was daar het volgende agendapunt alweer: Zwagers verjaardag *smiley met taart op het puntje van z’n neus* even een paar uurtjes gezellig babbelen en toastjes snaaien, en toen weer richting huis. Ja snoes, wat zal het worden. Ik zie je sowieso morgenochtend weer, maar misschien dat we eerst nog even moeten strooien voordat we de zandbaan weer induiken *smiley die een koningenwuif doet* tot straks snoes, daag daag.

Het bericht Geachte Shirley, week 2 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, je raad het al he? In de namiddag van de zondag hadden Wingman en ik beiden geen zin meer om te koken, en dus werd er wat besteld. Precies op het moment dat het werd bezorgd, ging de telefoon weer *smiley die z’n schouders ophaalt* en nu? Eerst maar even snel naar het steunpunt toe, alles opbouwen, in positie zetten voor het zout laden, en daarna snel naar de kantine om de wrap naar binnen te werken. Ik zei wel heel mans dat ik dan wel even onderweg zou eten, tijdens de rechte stukken in de strooiroute, maar op de heenweg naar het steunpunt bleek wel dat zoiets niet zou gaan lukken, zonder alles onder te knoeien. Uiteindelijk gingen we alsnog op tijd het pad af en draaiden we netjes ons rondje, zodat ik niet al te laat in bed lag.

Want maandag mochten we ook weer op pad, zonder zout maar met IJsselmeerzand, wat we in Hoorn mochten laden en in de Bermudadriehoek tussen Volendam en Purmerend mochten lossen. Hetzelfde rondje als vrijdag ja, met als verschil dat het nu niet echt mistig was, maar dat er af en toe nog wel wat ‘winterse neerslag’ leek te vallen. Of dat nou stuifsneeuw uit de bomen vandaan was, of dat het echt een beetje sneeuwde, ik weet het niet, maar het was wel een mooi gezicht. Na een paar rondjes was het zonnetje op, en ik luisterde met de zonnebril op de neus naar de radioberichten over Blue Monday. Of het nou wetenschappelijk bewezen is of een commercieel dingetje gebaseerd op wetenschappelijke aannemingen, daar waren ze op de radio ook nog niet helemaal over uit. Volgens sommige mensen hebben wetenschappers berekend dat dit de treurigste dag van het jaar is, omdat de feestdagen voorbij zijn, een nieuwe werkweek begint met het uitzicht op een nog oneindig lang jaar, de goede voornemens zijn alweer gesneuveld en het is ook nog eens treurig weer. Behalve dan op de plek waar wij reden. Of het nou komt door alle aandacht voor Blue Monday of omdat de wetenschappers toch echt gelijk hebben, werden er 2 zelfmoorden genoemd in de nieuwsberichten. Iemand die afgelopen weekend een snelweg op was gelopen om aangereden te worden en een leraar die op de eerste schooldag van de week besloot van het dak te springen. ’s Avonds zou in Amsterdam het Depressiegala plaatsvinden, om aandacht te vragen voor depressie, het uit de taboesfeer te halen en daarmee al een begin te maken met de behandeling ervan, namelijk dat mensen erover kunnen en durven praten. Maar helaas kwam dat voor sommigen te laat. Het aantal zelfdodingen schijnt in Nederland heel erg hoog te zijn, vergeleken met andere beschaafde, ontwikkelde landen met een redelijk-tot- goeddraaiende economie. Het lijkt wel alsof er een antitrend plaatsvind: hoe meer middelen er worden uitgevonden om met elkaar te communiceren (wat dan heel hoopvol ‘sociale’ media word genoemd), hoe minder contact mensen daadwerkelijk met elkaar hebben. Maar goed, onze dag was weer voorbij, en voorlopig zouden we dit rondje niet meer gaan rijden, zei de machinist.

En dus vertrokken we dinsdag richting Amsterdam. De mist die gistermiddag kwam opzetten, was blijven hangen, maar eenmaal bij de loswal aangekomen was het nog donker om een andere reden. Op de radio hoorden we al dat er een grote stroomstoring was in Amsterdam en omgeving. Sinds 5 uur die ochtend waren monteurs al druk bezig geweest om het op te lossen, en hier en daar was er dus ook alweer stroom. Alleen nog niet bij de loswal. En dan kun je dus helemaal niks. Zelfs het aggregaat kan niet gestart worden, want die sleutels liggen in een kastje dat, jawel, electronisch word beveiligd. Op de radio bleef er gezegd worden dat ‘met een halfuurtje’ het wel weer zou werken, dus bleven we nog even wachten. Er was ondertussen ook overal file ontstaan omdat spitsstroken dicht bleven en meer mensen in de auto stapten omdat de treinen niet reden. Maar nadat we een driekwartiertje hadden gemaakt, werkte er nog steeds niks bij de loswal, en zijn we maar naar Beverwijk gereden. Het viel mee op de route, vooral de andere kant op was het druk, tot we bij de A9 kwamen *smiley die wit wegtrekt* we hadden dus beter het binnendoorweggetje kunnen pakken. Mijn verwachting dat er geen file zou staan omdat de tunnel in de A22 weer open zou zijn, was totaal verkeerd uitgepakt *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* vervolgens moest ik na het laden weer een keuze maken: via een iets langere weg die vol staat met oranje streepjes (langzamer rijdend verkeer) of via de kortste weg waar een korte donkerrode streep staat (zo goed als stilstaand verkeer) *smiley die aan z’n kin krabt* dan toch maar de kort-maar-hevig-file. Uiteindelijk was het 9 uur geweest voordat we op het werk aan kwamen. Er hadden al 2 vrachten moeten liggen, maar de grondwerkers bleven positief: nu was het tenminste licht en kon je iets zien van het smalle bruggetje waarover we achteruit de tuin van het nieuw te bouwen huis in moesten rijden. Het was begonnen als een rommelig dagje, en zo ging het ook verder. Na nog 3 vrachten Purmerend mochten we laden voor Ilpendam, om daarna via Beverwijk naar een klusje in Alkmaar te rijden, waar we ook in Alkmaar voor mochten laden. Korte klappen samen met de 10x4en, en alsnog op tijd weer richting huis.

Want ’s avonds mocht er weer gestrooid worden. Ik zou net richting bed gaan, en was al druk bezig met het avondritueel. Met een mond vol tandpasta nam ik de telefoon op, om daarna eerst het ritueel af te maken met het smeren van de crèmetjes. De schoonheidsspecialiste kon trots op me zijn *smiley die staat te stralen voor de spiegel* en daarna alsog snel naar het steunpunt voor het bekende rondje. Het was nog voor middernacht, dus konden we evengoed nog een aardig tukje doen.

Want woensdag mochten we uitslapen van de planner. Pas om kwart voor 7 hoefden we te laden bij de loswal in Schagen. Het leek wel alsof we de eerste wedstrijd op natuurijs zouden gaan schaatsen, zo druk was het daar. Vijfassers, trailers en nog een paar inhuurauto’s stonden te wachten op het zand, dat in blokjes de trechter uitkwam. Eerst maar eens een bakje thee pakken en een kwartiertje maken, toen werd het al wat rustiger en konden wij gaan laden. We zouden met een klein groepje naar Noord Scharwoude gaan rijden, op een groot stuk braakliggend land waar voorheen wat ouderwetse fabriekjes hadden gestaan, werd nu een nieuwbouwwijk uit de grond gestampt. Een gedeelte was al bewoond, een gedeelte was in aanbouw, en wij moesten in het volgende gedeelte de vormen voor de nieuwe wegen en fietspaden gaan maken. Terwijl men op de radio druk was met de eerste schaatswedstrijd op natuurijs, reden wij door een wit sprookjeslandschap. Wat kan de wereld toch mooi zijn als het een paar graden heeft gevroren. Soms gaat het op het werk dan ook makkelijker, als het vriest, omdat de ondergrond dan wat steviger is. Helaas maakten de machinist en ik dezelfde inschattingsfout: een centimetertje of 2 bevroren grond is niet stevig genoeg om een auto van 50 ton omhoog te houden *smiley met het zweet op de rug* en zo stonden we daar dan snoes, aan de ene kant door het ijs gezakt, met de andere kant bijna in de lucht. Gelukkig wilde de machinist de bovenste helft van de vracht wel uit de bak scheppen, waar hij nu goed in kon kijken omdat we precies zijn kant op hingen, maar toch kwamen we er niet zelfstandig uit. Dan toch maar een sleepkabel ertussen *smiley die staat te stampen in het zand* gelukkig stond de uitvoerder alles vanuit zijn uitkijk-keet in de gaten te houden, en stuurde hij snel zijn overenthousiaste hond op me af om me weer op te vrolijken. Wat trouwens ook in de keet bij de trechter goed lukte, want daar werd druk geschilderd. En tijdens het eten drong die verflucht ieders neus binnen, waarbij het bij sommigen duidelijk op de hersens inwerkte *smiley die zit te juichen op een plastic stoeltje* wat waren ze druk, maar wat was het gezellig. Na 10 vrachten was de lol helaas alweer voorbij en keerden we huiswaarts.

Om donderdag weer naar hetzelfde werk te gaan rijden. Het was een onrustige nacht geweest, ik had nog wel een rondje strooien verwacht, maar de telefoon bleef stil. En dan gebeurt het wel eens dat ik ’s nachts wakker word, op de wekker kijk, op de telefoon kijk, en me maar weer omdraai. Gelukkig konden we rustig aan beginnen in Schagen. De trechters waren niet meer bevroren, maar de kraan had wel last van een koude start, dus bleven de trechters leeg. Dan maar met de shovel laden. Konden wij tijdens het wachten en laden snel het kwartiertje erop smokkelen en als derde auto in het rijtje naar het werk toe rijden. Daar eenmaal aangekomen bleek dat de eerste auto ook een zachte plek in de onderlaag had gevonden. De tweede chauffeur vertelde over de bak dat ie gewoon moest kiepen, maar hij was natuurlijk zenuwachtig, want normaal gesproken is ie zelf de eerste *smiley die grinnikt in z’n knuistje* er stond dus aardig wat druk op het werk, zo in de vroege ochtend. Gelukkig had de machinist dat door, en die liet ons op een ander plekje kiepen, zodat we meteen via de ingang het hek weer uit konden rijden, terwijl er nog 2 kiepers, een kraan en 2 dumpers in de rij stonden om richting de uitgang aan de andere kant van het werk te rijden. Zo werd ons de koppositie in de schoot geworpen, en die wisten voor de rest van de dag vast te houden. Al ging dat niet helemaal van een lijdend dakje *smiley die achter z’n oor krabt* want jij kreeg weer last van die storing. De derde as wilde niet meer omhoog en ook niet meesturen de goede kant op. In combinatie met wat diepere sporen in de zandbaan, betekende dat wederom een sleepkabeltje. Eerst even zelf proberen, maar dat was ik al snel zat, meer dan 4 centimeter wilde je niet verplaatsen. Gelukkig waren we snel genoeg met slepen om de eerste plaats in het rijtje te kunnen behouden, af en toe is het ook net Dakar in de zandbaan, en konden we aan het einde van de dag niet alleen een vracht meer dan gisteren, maar ook een vracht meer dan de rest van het deelnemersveld op de bon schrijven *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*

En vrijdag mochten we weer in de herkansing. Wederom hetzelfde rondje via de Stress3 naar Noord Scharwoude, waar nu de kraan was gewisseld voor eentje zonder bakkie, waardoor de communicatie met de machinist wat minder werd. En ja meestal kom ik dan met leuke berichten over wat er op de radio is, maar ik werd die radio eigenlijk een beetje zat. Ging het niet over het afscheid van Obama, dan was er wel iets te zeggen over de augurken van Trump. Augurken? Nee dat is geen zinspeling op zijn mannelijke geslachtsorgaan dat er, gezien de staat van de rest van zijn lijf en zijn overcompenserende geschreeuw, er waarschijnlijk bijhangt als een klein en zuur komkommertje, maar dat is het woord dat ik steeds hoor wanneer het over de ‘inauguratie’ gaat. Waarom niet gewoon ‘beëdiging’? Want dat is toch wat er gebeurt? Maar wat mij het meeste dwars zit, is dat wij helemaal in het teken van Amerika staan, terwijl Amerika geeneens weet wat Nederland is. Amsterdam weten ze wel, daar kun je wiet roken en het ligt net boven Italië. Zal er in Amerika een protestmars komen wanneer Wilders aan de macht komt? Lijkt me sterkt. Het frusteert me ook dat we hier over een paar maanden verkiezingen hebben, en iedereen nog lijkt te zweven. Als kiezer zijnde dan. Niemand lijkt een flauw idee te hebben van welke partij eigenlijk waarvoor staat. Sterker nog, er word zoveel gepraat over lijsttrekkers en lijstduwers en ministers-die-straks-ook-weer-mee-willen-doen, dat ik eigenlijk geeneens meer weet wie eigenlijk bij welke partij hoort. Misschien is het in België dan beter geregeld. Daar werd een nieuwe wet, die verbied om bier en wijn te schenken in het parlement tijdens debatten en dergelijke, afgewezen. In de jaren ’90 werd er een wet aangenomen om binnen de gebouwen alcohol te gaan schenken, want er bleken nogal wat politici tussen de debatten door de kroeg op te zoeken *smiley die z’n handen in de lucht gooit* *smiley met ogengesperde ogen* in België is alles zoveel beter! Dus als ik me een paar keer verslaap, dan word er niet gedreigd met ontslaan, maar dan word er geregeld dat ik later mag beginnen? Heerlijk als je zo kunt werken! Ondertussen draaiden we netjes onze rondjes, niet als eerste in het rijtje, maar toen we stipt rond 4 uur binnen het hek stonden, konden we wel weer 11 vrachten op de bon zetten.

Omdat we weer op tijd klaar waren, konden we mooi nog even de garage in om de kleppen te smeren en nog wat te babbelen over jouw storende derde as. Daarna nog even een bakkie doen met collega’s, napraten over de afgelopen week, en toen ik bijna het hek uitliep, werd ik net gebeld *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* of we even snel wat wilden gaan eten, want straks om 7 uur mogen we een rondje strooien. Samen met een strooicollega snel even naar de snacketaria geweest voor een vette hap, en daarna weer met jou op pad snoes. De motor was nog een beetje warm, dus we konden volgas aan de gang. Tot ik in gesprek raakte met de coördinator. We hadden het even over het schoonmaken. We mogen namelijk niet meer op de strooier klimmen om het laatste beetje zout eruit te peuteren of om schoon te spuiten, dus blijven we achterop staan, waar een sta-gelegenheid en 2 treetjes is gecreëerd. Wat echter niet is meegenomen in de tekeningen is een klim-gelegenheid, om bij dat sta-plekje te komen. En dus zei deze coördinator dat je er dan niet op hoefde te klimmen, want het is gewoon te gevaarlijk *smiley die zit te juichen in z’n reflecterende tuigje* helaas zagen we bij terugkomst op het steunpunt dat ie een keukentrapje had gevonden. Goed idee, maar in de praktijk sta je dan op een gammel trapje op de niet vlakke ondergrond van de spuitplaats en moet je alsnog via een uitstekend stukje ijzer (waarvan werd gezegd dat we daar absoluut niet aan mochten komen, want dan moet de stooier opnieuw afgesteld worden) op het sta-plekje klimmen. Maar laten we positief blijven, het is een begin. En volgende keer werken we er weer verder aan.
Maar moest er geslapen worden, want zaterdag stond er ook weer veel op de agenda. Naar de therapeut voor een relaxmassage, boodschapjes doen, kadootje kopen en daarna naar Zwager toe. Weer een andere dan vorige week, maar toevallig zijn ze rond dezelfde tijd jarig. Gelukkig vielen de kado’s goed in de smaak, en kregen we een proeverijtje van gebak. Appeltaart, Arretjescake, gewone monchou en monchou met stroopwafel, alles zelfgemaakt, lag voor me uitgestald op een groot gebaksbordje. Met daarnaast een lekker bakkie Sloveense thee. Terwijl de kinderen zich vermaakten met technisch lego en dansende koeien, vermaakten de volwassenen zich met toastjes, stinkiekaas-op-vijgenbrood, praten over werk en roken in de tuin. Het was druk maar gezellig en opeens alweer tijd voor het avondeten. Na een kommetje snert en een hamburger keerden Wingman en ik weer huiswaarts. Een beetje zenuwachtig, dat wel, want we zagen daar op sommige wegen al strooizout liggen. Maar gelukkig bleef mijn telefoon stil.

En zo werd ik zondag uitgerust wakker. Eerst even relaxen, ontbijtje eten. Eigenlijk stond er nog een huiswarming-feestje van een neef en zijn vriendin op de agenda, maar Wingman was al een tijdje in het wel-of-geen-griep-stadium, en zelf was ik ook niet helemaal 100% fit. Wel uitgerust genoeg om een afbericht te sturen, de wasmachine vol te proppen, en daarna op de bank te kruipen met een boekie, kopje thee en een potje nagellak. Met een fruithapje en een gezonde noedelschotel kwamen we de dag door. Nog even het lunchtrommeltje klaar maken voor morgen, en dan met gelakte nageltjes het bed opzoeken. Tot over een paar uurtjes snoes, dan gaan weer volgas aan de gang *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt*

Het bericht Geachte Shirley, week 3 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, toen ik vorige week zei ‘tot over een paar uurtjes’, bedoelde ik dat niet zo letterlijk. Zo rond de klok van half 2 ’s nachts werden we gebeld om een rondje te gaan strooien *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een gekkigheid. Snel tussen het late uitgaansverkeer door, snel schoonmaken, snel afbouwen en daarna weer het bed ingekropen. Terwijl Wingman van zijn ontbijtje genoot, lag ik in foetushouding naar m’n ademhaling te luisteren, maar het verwachte hazenslaapje bleef weg. Dan ook maar het bed uit en ontbijten, en daarna weer met jou op pad, want we mochten ons melden op het zogenaamde wrakkenterrein naast de Velsertunnel. Een terreintje dat verstopt ligt tussen het struikgewas en de op- en afritten rondom de tunnel, wat word gebruikt om te hoge vrachtwagens aan de kant te halen en gecrashte auto’s tijdelijk te stallen. Maar nu dus ook om de keet te plaatsen en 6 vrachtwagens. Onder het genot van een bakje thee zaten we daar te wachten en vooral niet over Trump te praten, tot Rijkswaterstaat toestemming zou geven voor de vrachtwagens om het werkvak in te rijden. Dat was pal langs de oprit richting Velsertunnel-Haarlem-richting-Alkmaar, en dus moesten we langs een pijlenwagen uitvoegen om bij de kraan te kunnen komen. Maar uiteindelijk konden we op pad, jij had je 3 kwartier op de klok en ik had een idee om naar het stort toe te rijden. In de mist zochten we onze weg richting Purmerend, want dit zand mocht ook naar de kruising N244/N247. En ja dan kan je binnendoor langs de Woude en Graft de Rijp, of via de A8/A7, of via de A8/A10 *smiley die aan z’n kin krabt* eerst maar eens de binnendoor route geprobeerd, en toen de spits eenmaal was opgelost, bleek de A8/A10/N247 een erg leuke route te zijn. Voor zover we konden zien, want het was opletten geblazen met al die auto’s die met zonder lichten aan in de mist rondrijden *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* ongeveer driekwart van het Nederlandse wagenpark is in de kleur zwart, wit of grijs gespoten, en dat is ook precies de juiste kleur om ongezien door een mistig landschap heen te kunnen manouvreren. Na 5 vrachten en een kleine file op de A8 vanwege een aangereden spanband, mochten we weer richting huis toeren.

Om dinsdag weer naar de Velsertunnel te rijden. Hoewel de uitvoerder zegt dat ie hoger is geworden, heb ik toch het idee dat ie lager lijkt *smiley die achter z’n oor krabt* maar misschien ben ik wel iets te vaak door de nieuwe Coentunnel gereden, en dat verschil is erg groot met dit ouwe tunneltje. Tijdens het eerste kwartiertje kwam de serieuze praat op tafel. We waren nu een half uur eerder begonnen om nog meer profijt uit de dag te kunnen halen, maar hoe zouden we de pitstops zo efficiënt mogelijk kunnen indelen? Doen we weer een enkele stop, zoals gisteren, of maken we er 2 van? Wilden we een vracht meer doen, dan zouden we ook meer rijtijd nodig hebben, dus werd er besloten om tweemaal te gaan schaften. Waar ook wat was besproken, was bij het RIVM. Daar waren de eet-richtlijnen nog eens herzien, en het schortte er hier en daar nogal aan *smiley die streng met z’n vinger wijst* zo zit er nog teveel zout in soepjes en sauzen, en verschilt dat ook van huismerk tot huismerk, en moeten we minder alcohol, frisdrank en vlees gaan nuttigen. Behalve de ‘gezondheidskaart’ wilde het RIVM hier ook de ‘duurzaamheidsjoker’ gaan inzetten. Want als we minder vlees eten, is er minder landbouw/veevoeder/koeienscheten nodig, en word de wereld gezonder *smiley die nog een sigaartje in de fik steekt* ow ik dacht even dat ze wilden gaan zeggen dat als mensen minder alcohol, frisdrank en vlees nuttigen, er minder kankergevallen zijn, en het grondwater dus minder word vervuild met de verdunde chemoplasjes uit de rioolwaterzuivering vandaan. Ik moest weer denken aan dat onderzoek van vorige week, waarin werd gesteld dat als apen 30% minder eten, ze langer leven en minder ouderdomskwaaltjes hebben. Maar wat ze dan precies minder moeten eten, dat was nog onduidelijk. Erg grappig was de opmerking van een mede-alternatieve-eter, die zei dat ie wel wist waar we dan minder van moeten eten om langer te leven, heb je wel eens een aap met een zak chips in een boom zien zitten? Of met een magnetron en een stapel kant-en-klaarmaaltijden? Hij gaf mij ook een goede tip wat het vlees betreft: eet er niet teveel van. Natuurlijk moet je lekker vlees eten, want het is gezond en er zitten stoffen in die je niet uit ander voedsel haalt, maar eet het niet bij je ontbijt, en zeker niet in grote hoeveelheden. Het nadeel van vlees is dat onze darmen het iets moeilijker kunnen verwerken, en wanneer er een grote partij binnenkomt, dan blijven er stukjes tussen de darmvlokken hangen, die niet met de rest van het eten verteerd worden. Vervolgens gaat dat rotten en daarbij komen er stofjes vrij die, jawel, kankerverwekkend zijn *smileys die staan te juichen op tafel* hebben al die linksdoorgedraaide veganisten toch nog een beetje gelijk! Dus ik kan gewoon blijven genieten van dat balletje scharrelgehakt bij het tankstation, maar de tweede kan ik beter laten liggen. Ondertussen baanden we ons een weg door een deels mistig en deels zonnig Noord Holland, en stonden we uiteindelijk met 5 vrachten op de bon weer thuis. De aangepaste pitstopstrategie had weinig uitgehaald, want door de extra schaft werd het te laat om nog langer door te werken.
Gelukkig konden we stiekem die avond nog wel een extra rondje toevoegen. Met een vrachtje zout in de bak, dat wel *smiley die grinnikt in z’n knuistje* komen we toch nog aan die 10 rij-uren.

Woensdag mochten we, jawel, weer hetzelfde rondje doen. Met het verschil dat we nu alleen waren uitgenodigd. Er lagen nog een paar vrachten zand, dat vond de uitvoerder gisteren niet meer de moeite om weg te brengen, en dus mochten we daar vandaag de hele dag over doen. En terwijl wij op pad waren, was de machinist ondertussen druk met het werkvak afwerken, strak trekken en bijpunten, zodat voorbijgangers straks niet meer zullen zien wat hier heeft plaats gevonden. Het was heerlijk rustig, zo zonder de druk van collega’s die al aan komen rijden als ik nog sta te kiepen. En omdat ik toch alleen was, en de machinist het allemaal niks uitmaakte, konden we onze eigen pitstopstrategie maken. Heel efficiënt de klok vol rijden, een half uurtje aan de kant, en daarna weer verder. Even leek het erop dat we klaar waren met zand rijden, toen het tegen het einde van de ochtend zachtjes begon te sneeuwen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* maar de telefoon bleef stil en ook waren de vlokjes het volgende rondje alweer verdwenen. Na 4 vrachten was de machinist er klaar mee en toerden we voor de laatste keer naar Purmerend. Om daarna weer een stukje terug te rijden, bij de loswal in Amsterdam mochten we een vrachtje zand laden voor de Grootschermer. Als die plaats je niets zegt, zoek het dan eens op. Met zonnig weer en een sportieve auto of motor. Via bochtige dijkweggetjes toerden we erheen. Sportieve lijnen rijden? Het was al passen en meten om zonder berm mee te pakken de bochten door te komen. Maar we vonden het dijkje waar we mochten kiepen, en na 5 minuten manouvreren tussen auto’s door die pal voor vrijstaande-huizen-met-oprit in het gras worden geparkeerd, konden we het erfje opdraaien *smiley met opengesperde ogen* dit is zo’n klusje waarbij je van tevoren zit te vloeken, om vervolgens zo hard te gaan tandenknarsen dat je het geknars van het automaat-knopje niet meer hoort, en waarbij je uiteindelijk met een grote grijns wegrijd en daarbij nog even een denkbeeldige middelvinger opsteekt naar de mensen die vanachter hun gordijnen zaten te kijken of je niet tegen hun auto aan zou rijden. Je bent een groot en lomp gebouw, maar toch kom je op plekken waar ik met de Kadett niet eens in zou willen draaien.

En ja, toen was het alweer donderdag, en had de planner een ander ritje voor ons. Draineerzand laden bij de loswal in Hoorn en dat naar een paardenspulletje in Andijk brengen. Dwars door het grote Westfrisiaproject heen, dat nog steeds stil ligt. Er zijn wel 2 provinciale wegen van oost naar zuid, maar wil je van west naar noord dan ben je aangewezen op boerenweggetjes en bebouwde kommetjes. Oost naar zuid? Ach je weet wel, die 2 grote wegen die van links naar rechts lopen, maar knap van boven naar beneden rijden is er niet bij. En dus zaten we met de zonnebril op de neus te genieten van de landerijen, slingerend tussen wegversmallingen en verkeersremmers door, en keken we zenuwachtig naar de paardjes die naast de auto op hun losloop-postzegels stonden te springen bij het horen van die 440 trappelende ponies van jou. Ondertussen ging het gezondheidsnieuws gewoon door. Zo was er geconstateerd dat in de leeftijdscategorie 18 tot 25 jaar, er nu meer word gerookt, gedronken en geblowd dan een paar jaar geleden. Ondanks alle waarschuwende campagnes en nare afbeeldingen. Het lijkt wel alsof de 18plussers de verloren biertijd tussen hun 16e en 18e proberen in te halen. Hoogste tijd dus voor weer een nieuwe campagne, die speciaal gericht is op deze leeftijd. Verder liet ook de Hartstichting van zich horen, want zij stellen dik 7 miljoen euro’s beschikbaar om onderzoek te doen naar hoe je mensen kunt verleiden om in de supermarkt de gezonde keuze te maken. Dus niet de ongezonde aanbiedingen die van ingang tot kassa in je gezicht worden geduwd, en niet de kant-en-klare dingen die makkelijker in je mandje passen dan al dat losliggende groente en fruit. Dat je ook nog eens zelf moet wegen *smiley die z’n hoofd op de lopende band laat zakken* waar je pas achterkomt als je al bij de kassa staat. Omdat ik graag doneer aan goede doelen, heb ik bij deze een gratis tip voor de Hartstichting: zorg dat je de overheid zo gek krijgt om alle voedselproducten met meer dan 4 ingrediënten in de 21% BTWschaal te krijgen. Op die manier word gezond eten goedkoper, zonder dat je daarvoor de prijs hoeft te verlagen en de boeren nog verder moet uitknijpen, en de mensen die wel graag E-nummers en kunstmatige geur-, kleur- en smaakstoffen nuttigen betalen op deze manier bij aan meer onderzoek en de gezondheidszorg. Hoe makkelijk wou je het hebben?
Nou zo makkelijk ging het ’s middags niet. Na 7 vrachten zand voor het paardenboertje waren we alweer klaar. Mooie tijd om even de garage in te duiken en de kleppen te smeren voor het weekend. Maar helaas was het smeerding stuk *smiley met opengesperde ogen* en moesten we het met de ouderwetse handsmeerder doen. En dat was zwoegen *smiley die met z’n spierballen rolt* maar het scheelt me wel mooi weer een ritje naar de sportschool.

Vrijdag was voor mij dan een echte vrij-dag. Terwijl jij met een andere chauffeur op pad ging, stapte ik een paar uur later met Wingman in de auto richting Dordrecht. We begonnen in het Van der Valk hotel, waar we gezellig met een ander stelletje aan de koffie/thee en appelgebak zaten in het meetingcenter. Vanaf 14:00 mochten we inchecken en tegen die tijd was ook het derde stelletje verschenen, met hun aanhang. Koffers, kinderwagens en luiertassen werden naar de kamers gebracht en daarna gingen we beneden weer ‘meeten’ met limonade, melk en de eerste biertjes. Waarna iedereen weer naar de kamer vertrok om de feestoutfit en bijpassende schmink aan te trekken. Na het diner was het namelijk tijd om in de taxi te stappen *smileys die zitten te juichen in hun tuigjes* richting Rotterdam, waar we naar de Vrienden van een bepaald biermerk zouden gaan kijken. De taxichauffeur reed ons vlotjes om de file heen naar de ingang, zodat we mooi op tijd waren om alvast een rondje bier te halen en onze plekken op te zoeken. Zoals veel mensen die avond ervoor al op tv hadden gezien, zou het feest geopend worden met een waanzinnige drumconcert en Cesar Zuiderwijk die uit het plafond vandaan naar beneden zou zakken. Het was inderdaad indrukwekkend *smiley met opengesperde ogen* en na de Golden Earring bleven de artiesten zich in rap tempo afwisselen. Je zou bijna vergeten dat er zoveel muziek in Nederland word gemaakt. Van de stevige gitaren en stoere mannenstemmen van Golden Earring, Blof en Rowwen Heze, naar Ilse DeLange, Douwe Bob en Nick en Simon. Maar ook de hippe hoppers waren goed vertegenwoordigd, zo hadden ze Broederliefde op de het podium gezet, en ondanks dat die jongens uit de jungle komen, wisten ze wel waar het feestje was *smileys die scanderen* hier is het feestje! En Typhoon, die waarschijnlijk net uit voorarrest kwam omdat hij een te dikke Mitsubishi rijd en geen tijd meer had om zijn schoenen aan te trekken. Maar ook Marco Borsato had de weg naar Ahoy weer gevonden. Er werd ook aan buitenlandse sterren gedacht, want een aantal artiesten brachten samen een ode aan de Beatles, je weet wel, dat zanggroepje dat toen nog eens in Blokker heeft gestaan, compleet met een medley, een VW Kever, dansers en trampolines op het grote podium, en dat terwijl ze zelf op kleinere podiums stonden die uit het plafond vandaan naar beneden zakten. Zelfs aan de T-Rex was gedacht *smiley met natte oogjes* zullen ze geweten hebben dat ik in de zaal zat? Het was een geweldige avond, een waanzinnige show, en na de filevorming bij de toiletten, bij de inmiddels gesloten barretjes, bij de garderobe, de uitgang en voor de taxies, was mijn hoofd vol, het licht ging uit. De bar in het hotel was inmiddels al gesloten, en dat was misschien maar beter ook. Terwijl de ene snel nog even naar de McDonalds reed om er daar achter te komen dat ze te laat was voor een middernachtsnack, en de andere snel de kamer opzocht voor de laatste voeding van de baby, sleepte Wingman mij terug naar onze kamer om daar weg te zakken in een heerlijke dronkemansslaap.

Om zaterdag wakker te worden. Ja, laten we het daar maar op houden, ik werd wakker. Met een paar onhandige schoppen onder m’n kont dwong ik mezelf om naar het ontbijtbuffet te gaan, waar Wingman ondertussen al zijn Engelse ontbijt naar binnen zat te werken en volop aan het genieten was van de combinatie van mensen die vertwijfeld naar grotere tafels zochten, katers en ochtendhumeuren, en de dreinerige kinderen die daar tussendoor liepen. We zaten gezellig met z’n zessen de avond na te bespreken, terwijl de oppassende opa en oma hun rust aan een tafeltje ergens verderop zochten, en de diverse kinderen tussen het ontbijtbuffet en de 2 tafels heen en weer liepen. Nadat er dan eindelijk uitgecheckt was en alle buggies, koffers en luiertassen weer in de juiste auto’s waren gezet, maakte 1 stel een slimme keuze: zij gingen saampjes de stad Dordrecht in om de economie wat te steunen. De rest reed naar Diergaarde Blijdorp, de dierentuin van Rotterdam. Zo’n gezinsuitje waarvan je van tevoren al weet dat het een zooitje word. Een paar katers, een paar ochtendhumeuren, een kind dat amper had geslapen in het vreemde hotelbed, een opa en oma die alles goedvinden en veel snoepjes uitdelen, en 2 neefjes van de nieuwsgierige leeftijd. Dat wil zeggen dat ze wel veel ‘waaromvragen’ stellen over dingen waar je geen antwoord op weet te verzinnen, maar wanneer er interessante bordjes naast een dierenverblijf hangen, dan rennen ze er volgas voorbij *smiley met roodgloeiende bultjes op z’n hoofd* mijn kater was bijna nog groter dan de tijgers die we in alle haast geeneens hadden gezien, Wingman heeft een feilloos gevoel voor de juist niet-pedagogisch-verantwoorde antwoorden en acties, en ondertussen was er een wandelwagen die continu in beweging moest worden gehouden, omdat anders de baby zou gaan huilen. Misschien was het idee om met je kater door een stad heen te lopen en spullen te kopen die ongetwijfeld goedkoper waren dan de halfvolle bekertjes koffie en biologische koeken nog niet eens zo verkeerd geweest. Zelfs een drukke Primark klonk aanlokkelijker dan een binnenspeeltuin waar de ijsjes en Slush Puppies over de toonbank vlogen. Waar ik me dan ook wel weer over kon verbazen, want bij de koffie werd heel netjes een biologische koek geserveerd (combinatieprijs van 3,50 euro), maar dat kinderen aan de bevroren suikers zaten terwijl er nog net geen ijspegels aan de ramen hingen, dat vond niemand vreemd. Gelukkig zou het park al om 17:00 gaan sluiten, en zo liepen we met de meute mee richting uitgang, waar we geen puf meer hadden om nog eens dik 20 euro op tafel te leggen voor een rondje koffie en thee. De kinderen kregen hun laatste suikers toegediend, zodat we snel naar de parkeerplaats konden lopen, en ze daarna rustig konden wegzakken in een suikerdip richting huis. En zo reden Wingman en ik, ietwat vermoeid en zielsgelukkig zonder kinderen, weer naar huis.

Om zondag lekker niets te doen. Uitslapen. Tv kijken. Eindelijk kon ik me gedragen zoals je hoort te doen wanneer je een kater op schoot hebt: stilletjes op de bank zitten en thee drinken. Ja en voordat je er erg in hebt, is het alweer bedtijd. Of kijken we nog 1 aflevering op netfliks *smiley die aan z’n kin krabt*

Het bericht Geachte Shirley, week 4 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na die ene extra aflevering zondagavond, werd ik niet zo heel blij verrast met de bonnen op maandagochtend *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* vrijdag was ik zo haastig geweest met het lezen van het bericht van de planner, terwijl ik ondertussen probeerde mijn panty aan te trekken zonder ladders te maken en de planner een fijn weekend wenste en lippenstift opsmeerde en naar de groep beneden in het restaurant seinde dat ik onderweg was, dat ik me een uurtje had vergist in de tijd. In mijn eigen nadeel, want ik had dus gewoon een uur langer op bed kunnen blijven liggen *smiley die rood aanloopt* dus zag ik mezelf genoodzaakt om tijd te rekken onderweg naar het werk toe. We mochten weer naar Nauerna, en zoals je weet beginnen ze daar stipt na 7:00, maar nu zouden we er al om 6:15 staan om een kwartiertje te maken. Gelukkig reed er een zware kraanwagen voor ons, die zelfs op de snelweg amper boven de 70 km/h kwam. Blijkbaar waren er meer chauffeurs die zich vergist hadden in de tijd, want we werden opvallend weinig ingehaald, en toen we het laatste stuk zonder kraan voor ons naar de weegbrug toe sukkelden, bleek er ook al een collega aanwezig te zijn. Supertruckers be like… *smiley met een stoppelbaard en een vieze pet op* lekker om tijd nog even wat te lezen. Toen we eenmaal hadden geladen, ging de reis richting Schagen, waar nog steeds hard word gewerkt aan de nieuwe weg met een parallelweg voor tractoren. Maar veel zouden wij er vandaag niet aan bijdragen, want tussendoor mochten we nog even wat klusjes doen. Via Heerhuguwaard en IJmuiden kwamen we dan weer op Nauerna terecht, en na 3 vrachten gereinigd zand mochten we nog even snel naar de loswal in Schagen voor een vrachtje zand naar een betonboer *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* de blaren stonden op m’n vingers van het berichten sturen over de boordcomputer, maar de dag was weer om.

Dinsdag begonnen we bij de loswal in Beverwijk, om daar een vrachtje te laden voor het nog slapende Bloemendaal, waarna we zo aan konden sluiten in het rijtje auto’s dan van Nauerna naar Schagen reed. Wat een superstrakke timing snoes! Ondertussen hoorde ik op de radio dat uit de officiële cijfers is gebleken dat vrouwen tussen de 18 en 25 jaar steeds vaker deeltijd werken, en procentueel ook veel meer deeltijd werken dan mannen. Zelfs als ze geen kinderen hebben (in die groep zie je begrijpelijkerwijs ook veel deeltijdters). Als redenen werden genoemd de sectoren waren ze werken, zoals in de zorg, waar veel banen nou eenmaal in deeltijd zijn, of de sectoren waar ze zich misschien niet erg op hun plek voelen, zoals in de mannelijke technische sector, en dat ze zich daardoor niet volledig op het werk willen storten *smiley die aan z’n kin krabt* volgens mij raken steeds meer vrouwen geïnspireerd door topwijven zoals Adele en Anouk, die leven om te werken, en wanneer ze genoeg hebben verdiend om de rest van het jaar de hypotheek te kunnen betalen, lekker weer van hun leven gaan genieten. Nog niet eens zo’n heel slecht idee, laatst zag ik een berichtje langskomen op veesboek, dat er van overuren ongeveer de helft direct de staatskas invloeit, en dan ga ik me toch wel afvragen wat voor zin het eigenlijk nog heeft om die extra uren te maken. Ondertussen zwoegden we voort, op de linkerbaan om zoveel mogelijk kilometers in zo min mogelijk tijd te kunnen maken, en zo wisten ondanks de klusjes tussendoor nog een vijfde rondje te kunnen gaan halen bij de mannen op Nauerna. We waren ruim op tijd, maar door de file voor de weegbrug stonden we stipt 16:00 onder de bak van de shovel. Ondertussen was de file voor de weegbrug verplaatst naar het spuitkanon. Jawel, zelfs bij Nauerna kun je nu knap je bak met vervuilde grond schoonspuiten, staand op een balkonnetje achter een raam, zodat de viezigheid niet in je gezicht spat *smileys die een staande ovatie doen* eindelijk is het voor elkaar!

Woensdag kregen we een ander soort ritje, na de ontspannen lange afstanden over de A9, mochten we nu van de loswal in Amsterdam naar een verstopt stort achter een manege langs de provinciale weg richting IJmuiden rijden *smiley die zit te schudden in z’n tuigje* dat betekende de hele dag door de Westpoort heen crossen, en aangezien de Groene Golf is weggespoeld, ook continue stoplicht-sprintjes doen. Kon je eerst met een snelheid van 70 km/h de Westpoort doorkruisen vanaf het kruispunt bij AEB tot aan die scherpe bocht waar die cacaoboer zit, en weer terug, nu konden we heel efficiënt voor elk verkeerslicht op de rem. Ironisch genoeg staat er tegenover de loswal, prominent in beeld wanneer je de Coentunnel uit komt, een groot billboard met bewegende beelden, waaronder van een vrouw met bloemblaadjes onder d’r neus, met daarbij de veelzeggende tekst ‘de luchtkwaliteit is hier matig’ en het advies om eens een kijkje te nemen op de website van het longfonds. Het zou me niets verbazen als die mevrouw elke ochtend begint met remstof en uitlaatgassen op te niezen, voordat ze haar plekje op het billboard weer in kan nemen. Terwijl de planner ons instrueerde over de vrachten die we na de middagschaft mochten gaan doen, hoorde ik op de radio dat 2 op de 3 vrouwen wel eens bang zijn in het verkeer. Ik controleerde voor de zekerheid nog eens of de deur nog wel op slot zat en reed zonder angst verder. In de uitkijktoren van een tank heb je weinig om bang voor te zijn. Op straat tenminste, wanneer we door de zandbaan banjeren en een zachte plek vinden, of er zit plotseling een afstapje wat de machinist niet had gemeld, dan wil ik nog wel eens hartkloppingen krijgen. Volgens het bericht hebben veel vrouwen er last van wanneer het regent en/of ijzelt, maar gek genoeg zijn er maar weinig vrouwen die winterbanden onder hun auto laten monteren. Heren, het is heel simpel: dit is ultieme vrouwenlogica *smiley die met een serieus gezicht de handen vouwt* om dezelfde reden gaan vrouwen op stap zonder reserve-panty, paraplu, poederdoos of onderbroek. En wanneer ze dan thuiskomen met ladders in hun panty, nat gemiezerd, met een verlopen gezicht en zonder gescoord te hebben, dan is dat de schuld van het Universum. Want dat weet dat zij een hekel hebben aan autorijden in de gladdigheid, en toch regent het, terwijl die vrouwen gewoon onderweg zijn naar hun deeltijdbaan met de auto die volgens vriendlief hardstikke veilig is maar soms toch vreemde geluiden maakt *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* daarom kijk ik ook altijd woest naar boven als ik met de Kadett of de motor door de regen moet. Ik kan er niets aan doen, het Universum is gewoon tegen mij.

Maar goed, via IJmuiden en Vijfhuizen reden we nog even naar Purmerend, en toen konden we weer op huis aan. En volgens de PvdA hoeven we thuis geen telefoon meer op te nemen of mail te lezen, want zij willen een wet invoeren waardoor mensen het Recht op Onbereikhaarheid krijgen, zodat ze buiten werktijd om ook echt vrij zijn *smiley die aan z’n kin krabt* ik zal dat eens overleggen met de strooicoördinator.

Donderdag begon wat minder fijn. Onderweg naar het werk hoorde ik in mijn hoofd nieuwsberichten echoën. Volgens de verkeersdienst gebeuren verhoudingsgewijs de meeste ongelukken tussen 2:00 en 4:00 ’s nachts, omdat mensen dan in hun natuurlijke diepe slaap zitten. En er is in onderzoek een verband aangetoond tussen ’s nachts werken en een verhoogde kans op borstkanker. Maar als je in een mannenwereld werkt, dan word er niet op borstkanker gelet. En ‘slaap’ is slechts een emotie, en emotie kun je uitschakelen. Of onderdrukken met eten en roken. En dus waren we onderweg om al om 6:00 te gaan laden in het werkvak tussen de A9 en A22, waarvoor we eerst naar het Rottepolderplein moesten rijden, daar keren en van via de afrit IJmuiden linksaf het werkvak in te rijden. Mijn humeur werd slechter en slechter toen bleek dat we geen uur maar slechts 45 minuten nodig hadden om op het werk te komen *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* had ik dus nog gewoon een kwartier langer op bed kunnen blijven liggen! En het ergste is nog dat we wel vaker om 6 uur beginnen, sterker nog, dat is een vrij normale tijd. Maar het is al een tijdje geleden dat we dat hadden gedaan, en op dit werk begonnen ze eerst om 7 uur, maar stiekem werd dat steeds eerder. Waarom steeds vroeger? Waarom niet ’s middags een uurtje langer door? Gelukkig werd de donkere wolk boven de cabine al snel verdreven door een vrolijke machinist die thee voor me aan het zetten was in de keet. Er was zelfs een dixie op het werk gezet, wat een luxe! Na een gezellig babbeltje over het werk, en de mate van paniek wanneer je ‘op tijd’ of ‘over tijd’ bent, huppelde ik al wat vrolijker de keet uit om jou achteruit over de platenbaan naar de kraan toe te sturen. Het werd een gezellig dagje, zo via de slingerroutes naar Purmerend/Volendam toe, en het feest was compleet toen de machinist taart uit zijn auto tevoorschijn toverde *smiley met slagroom op het puntje van z’n neus* een heerlijke dagje, waarop we met hangen en wurgen 6 vrachten wisten weg te slepen.

En toen mochten we weer naar huis. Op de radio hoorden we nog wel dat het voorstel van de PvdA, voor die wet waarmee je recht hebt op onbereikbaarheid, aan alle kanten onderuit was gehaald. Vrijwel alle vakbonden wisten te melden dat mensen gewoon hun telefoon uit mogen zetten als ze naar huis gaan. Maar gelukkig stond mijn telefoon nog wel aan, want de planner stuurde nog een berichtje dat we morgen wat later mogen beginnen *smiley die een kushandje doet*

En zo stonden we vrijdag achteraan in het rijtje. Die dag konden we lekker op ons gemakje rijden, want we wisten van tevoren al dat het geen 6 vrachten zouden worden. Gelukkig hadden we ook weinig last van de files. Het gebeurde een paar keer dat er file langs het werk stond, wanneer er iets was gebeurd voor de tunnel in de A9, maar gelukkig werd die file niet zo lang dat de afrit naar de A22 werd geblokkeerd. Of er nu een vrachtwagen te hoog was, of dat er iemand was afgeleid door de lachende machinist en even een stukje vangrail mee had genomen, we kwamen er maar niet achter. De andere kant op, op de A9 vanaf de tunnel richting Rottepolderplein, was het ’s ochtends ook erg druk. Een paar auto’s moesten elkaar even aanraken op de linkerbaan, en in plaats van door te rijden naar zo’n calamiteitenstrookje een stukje verderop, blijven de forenzen dan graag altijd even staan babbelen op de plaats van het ongelukje zelf. Gelukkig wisten wij onze routes om die calamiteiten heen te vouwen, door elke keer op de terugweg de A5 te pakken en meteen vanaf de goede kant aan te komen rijden. Ja die wirwar van snelwegen rondom Amsterdam maakt het er meestal niet duidelijker op, maar nu hadden we er wel profijt van. Dankzij mijn eigenwijze pitstopstrategie haalden we nog een paar collega’s in, en toen was het tijd om nog even een vrachtje zand te laden voor een hoveniertje. Via een dorpje dat duidelijk nog was gebouwd in de tijd van paard-en-wagentjes kwamen we bij een erfje aan, met een sierhek bij de poort *smiley die op het stuur zit te tikken* wat zullen we doen snoes, vooruit erin rijden, en dan een paar keer achteruit de heg insteken om de bocht te kunnen maken, of achteruit erin en dan met de neus proberen net niet door het struikgewas te ruisen? Een collega heeft wel eens gezegd dat het niet uitmaakt hoe smal de inrit is, als je op de weg maar ruimte hebt, maar nu was dat weggetje ook amper 2 auto’s breed en geflankeerd door bossages, wat onze bewegingsvrijheid nogal beperkte. Lang verhaal iets korter *smiley met het schaamrood op de kaken* we manouvreerden achteruit, net iets te ver achteruit, een punt van het sierhek bleef onder jouw bak steken en maakte het hek iets minder sierlijk, gelukkig kreeg de klant het hek los en konden we na nog 2 keer steken dan eindelijk het pad op draaien. Waar al een vracht lag *smiley die achter z’n oor krabt* ik ben benieuwd welke collega die heeft gestort. Ja en toen was het eindelijk tijd voor de vrijmibo. Terwijl jij van je weekendrust genoot, zat ik tussen de collega’s om de afgelopen weken na te bespreken.

Om zaterdag dan weer te beginnen met uitslapen. Vader en Moeder hadden een bomenhakdagje georganiseerd, maar zoals ze dan altijd weer benadrukten, mochten we komen en moest het niet. Dus besloten Wingman en ik om eerst rustig te ontbijten en daarna in de loop van de ochtend bij de rest van het werkvolk aan te sluiten. Dat er bij aankomst niet bleek te zijn. De ooms en vrienden van Vader hadden stuk voor stuk afgebeld wegens ‘griep’ en ‘vriendin heeft nachtdienst’, waardoor alleen Zusje, Wingman en ik overbleven. Vader had net zijn overall aangetrokken om na de verlate koffie dan toch maar eens aan de gang te gaan, toen wij aankwamen. Overall uit, koffie/thee aan, en eerst even lekker babbelen over hoe het op het werk gaat. Waarna Moeder zei dat ze alvast lunch ging serveren, want we zaten nu toch al aan tafel *smiley met een dromerige blik* heerlijk dat werken op de boerderij. ’s Middags gingen we dan eindelijk aan de slag, en na een paar uurtjes was de klus weer geklaard. Tijd voor koffie, en toen Vader naar buiten ging om de koeien te melken, haalden wij onze feestkleding tevoorschijn. ’s Avonds stond er nog een verjaardag van Tante op het programma, en zo doken we gezamenlijk de zondag in.

Die natuurlijk ook weer begon met uitslapen. Om daarna weer een nieuw setje feestkleding uit de kast te toveren, want Neefje vierde zijn verjaardag. Op een rondvaartboot *smiley die grijnst* het was een klein rondje wat we hebben gevaren, maar de lampen wiebelden wel vervaarlijk wanneer er visite bij kwam. En toen in de loop van de middag de visite setje voor setje weer vertrok, bleven we nog even zitten. Wingman had zijn biertje nog niet op, en was zijn flesje leeg dan had ik net een vers bakkie thee gekregen. Uiteindelijk vertrokken we later dan de jarige zelf, nadat we de laatste stukjes monchou en toastjes met stinkiekaas hadden opgemaakt. En nu is het dan echt tijd om het bedje op te zoeken. En nee, ik ga niet zeggen ‘tot over een paar uurtjes’, want dan moeten we straks weer vroeg beginnen met strooien. Tot morgen snoes.

Het bericht Geachte Shirley, week 5 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, nadat de rondvaart afgelopen zondag ietsie was uitgelopen, kwam het goed uit dat we maandag niet hoefden te beginnen met strooien en dat de planner, wat een schatje is het toch, ons achteraan in het rijtje had gezet, zodat we na een redelijke nachtrust om 7 uur konden laden. We mochten wederom eerst doorrijden naar Rottepolderplein op de A9, om vervolgens terug te keren, de A22 te pakken en dan links uit te voegen het werkvak in. De goedlachse machinist was al helemaal opgewarmd na het laden van die andere auto’s en door de haperende airco, dus dat was weer een gezellig begin van de dag. Wederom mochten we het zand, wat onder de tijdelijke keerlus vandaan komt, naar een nieuwe en permanente wegverbreding verplaatsen. En dus mochten we weer spoorzoeken naar de snelste route richting Purmerend/Volendam. Door de opkomende mist reed het op meerdere plekken niet lekker door. En omdat er vanaf Volendam op de A10 door de Coentunnel heen maar 1 rijbaan beschikbaar is, wil het daar ook regelmatig vastlopen. Een collega heeft wel eens naar Rijkswaterstaat gebeld en gevraagd waarom het niet over 2 rijbanen mag. Hij kreeg een antwoord over iets met een calamiteitenstrook. Maar die is blijkbaar niet nodig in de tunnelbuis daarnaast, waar wel over 2 rijstroken gereden mag worden, zonder dat er een vluchtstrook naast ligt. Later die dag belde een attente collega dat ik de A5 richting Coentunnel beter kon vermijden. Het was duidelijk waarom toen wij in de andere richting de tunnel uit kwamen *smiley met een verrekijker* zo ver we konden zien stonden de auto’s stil op de A10 en de A5, omdat er in of net voor de tunnel een ongelukje was gebeurd. De rij met auto’s groeide gestaag aan, en ik vroeg me af waarom de andere tunnelbuis, die tijdens de spits ook word gebruikt, niet open werd gegooid. Nou om je eerlijk te zeggen, eigenlijk zat ik te foeteren, maar ik hoorde van een collega die er iets later langs reed, dat de andere tunnelbuis wel was geopend. Blijkbaar werken de protocollen iets langzamer dan het publiek wat in de file om de auto heen staat te draaien. Maar goed, we hadden onze 5 vrachten gedaan, en mochten daarna nog even een zandje vanaf de trechter in Hoorn naar de andere kant van Hoorn slepen, terwijl we op de radio iets hoorden over een enorm openstaande deur *smiley die achter z’n oor krabt* het is nu in een wetenschappelijk onderzoek bewezen: kinderen leren de groenten te eten waarvan ze in de eerste instantie zeggen dat ze die niet lusten, door ze die groenten gewoonweg voor te schotelen *smiley die diep zucht* moet ik Moeder toch weer gelijk geven.

Dinsdag begon hetzelfde als de maandag, wederom naar de steeds korter wordende keerlus tussen de A9 en de A22, alleen kregen we al tijdens het eerste ritje een bericht van de planner *smiley die wit wegtrekt* een collega was onderweg met een carpoolauto om met jou verder te rijden, en dan zou ik me even mogen melden op kantoor. Voor een voortgang-in-functioneren-gesprek *smiley die nagels zit te bijten* tuurlijk stelt het niks voor, want als er iets is, dan word dat eigenlijk meteen besproken. En Wingman praatte me ook nog moed in door te zeggen dat ik het afgelopen jaar geen auto op z’n kant heb gelegd en dat ik me inzet voor het strooien, maar toch blijft het wel zo’n piekspanning-momentje voor mij. Gelukkig was de piek iets minder hoog dan vorig jaar, omdat ik nu al een beetje wist wat er zou gaan komen. En ja, ik functioneer dus nog wel goed genoeg *smileys die confetti strooien* dus ik mag nog een jaar blijven. Als ik maar wel iets vaker een poetsdoekje door jouw cabine heen haal. En dat ik in de toekomst minder wil gaan werken *smiley die achter z’n oor krabt* tja het lijkt erop dat alle chauffeurs dat moeten gaan doen, met de steeds strenger wordende rij- en werktijdenwetten. Maar tot die tijd kunnen we … nee het gesprek was afgelopen, buiten kwamen de vlokjes al naar beneden gedwarreld. De buien met winterse neerslag die voor die avond waren voorspeld, begonnen wat vroeger *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* terwijl bermen voorzichtig wit begonnen te kleuren, reed ik weer terug naar Purmerend om jou weer over te nemen en de carpoolcollega naar zijn volgende klus te sturen. Hij had netjes meegereden in het rondje, zodat jij uiteindelijk toch 5 keer de bak omhoog hebt kunnen gooien. Het sneeuwen was gestopt, en daarna weer een beetje begonnen, maar de telefoon was nog niet gegaan.

Dat gebeurde ’s avonds. Na het werk snel koken, eten, even douchen en op bed, alle slaapuurtjes meepakken, want je weet maar nooit wat voor nacht het zou gaan worden. Maar daar kwam ik tijdens het douchen al achter, snel de kraan dicht en halfklammig weer in de werkkleren gekropen, want we mochten op pad. Preventief, dus waarschijnlijk 1 rondje, maar wel 20 gram, en dat is vakjargon voor ‘het scheelt niet veel of de pleuris breekt uit’. Na dat ene rondje, waarbij het hier en daar romantisch wit was gekleurd, mochten we weer naar huis toe.

Om woensdag wakker te worden in de Winterefteling *smiley met een dromerige blik* terwijl we vanaf de netjes gestrooide en zwarte Ring Alkmaar de A9 met witte sierstrepen op reden, kwam er een nieuw winters buitje over. Het was onschuldige sneeuw, beetje poederachtig, waardoor het zout niet echt wilde werken tenzij je er overheen reed, maar dat durfden de meeste weggebruikers niet erg, waardoor de linkerbaan wat smaller werd en de op- en afritten korter. En ook gingen veel mensen van het gas af, waardoor we ietsie later dan verwacht bij de loswal in Beverwijk stonden voor een vrachtje zand en een bakkie thee. Het eerste vrachtje ging naar Bloemendaal, the city that always lijkt te sleepen, en daarna mochten we aansluiten in het rijtje auto’s dat van Nauerna naar Schagen reed. Weer lange afstanden, maar wel weer een ander rondje dan de afgelopen dagen. En wederom met gezellige machinisten. Alleen kwamen we met onze pitstopstrategie net niet mooi uit. Zo tegen het einde van de schaft kwamen we op Nauerna aan voor de tweede vracht, Even snel een kopje thee bietsen, de machinisten uit de keet jagen en weer door. Niet veel later kwam de planner er weer tussendoor, nadat we onze rust hadden gemaakt mochten we weer naar de Bermudadriehoek tussen de A9 en A22, waar de uitvoerder had gehoopt om de klus te klaren met 2 auto’s en de machinist er nu achter kwam dat ze het met 3 niet zouden gaan redden. Alleen kwam het daar ook weer slecht uit, want precies tijdens de schaft van de machinist kwamen we op het stort aan, waar de 2 auto’s voor ons netjes halverwege de zandbaan hadden gekiept *smiley die zich nog eens uitrekt* even wachten dan maar, tot de shovel terug zou komen. Uiteindelijk reden we daar 2 rondjes mee, om daarna weer terug te keren naar Nauerna, waar we net voor 4 uur nog 1 keertje konden laden voor Schagen *smiley die applaudiseert* optimaal gebruik gemaakt van de rijtijd en de beschikbare klussen op de route, het was een functionele dag met voortgang.

Maar om dat kleine beetje extra inzet nog even te kunnen tonen, mochten we die avond weer een rondje strooien. Douchen kwam ik dit keer niet eens aan toe, ik zette net de borden op tafel toen het bericht binnenkwam. Snel dooreten en snel weer op pad dus. Vanwege de veiligheid en omdat het laatst weer eens ter sprake kwam dankzij een strooicoördinator, was er die ochtend besloten dat er bij het leegdraaien en het schoonmaken niet meer op de strooier mag worden geklommen. In de praktijk betekende dat we dus niet de laatste brokjes zout uit de hoeken mochten wegvegen, en dat we ook niet de binnenkant van de bak konden schoonspuiten. Het leegdraaien ging op de gok, in de cabine bij de kachel met af en toe een blik op de camera om te zien of er nog wat uitrolde, en het schoonmaken werd beperkt tot de achterkant, het staartstuk, onder het klepje van de lopende band, en klaar *smiley die in z’n handen wrijft* volgens de berichten zou er morgen een steigerconstructie worden gebracht, zodat we ook de binnenkant van de strooiers weer konden doen, maar dit beviel me ook wel. Iets eerder dan gisteren kroop ik weer in bed.

Want donderdag mochten we ons ’s ochtends vroeg achter een donker en verlaten station van Enkhuizen melden, alwaar ik mijn lichamelijke diensten beschikbaar moest stellen, om jou van Enkhuizen naar Venhuizen te sturen. In Enkhuizen was een korrelbaan aangelegd, maar het werk was klaar en dus kon de korrel ook weer weg, en in Venhuizen werd een stuk weiland op een industrieterrein verhard, waar die korrel goed van pas kwam. Het rondje was een stuk korter dan we de afgelopen dagen waren gewend, maar er viel genoeg te zien. Zo reden we over de soort-van-rotonde net voorbij de Woeste Hoogte. Weet je nog, waar die rotonde was gesneuveld en een knus kruispuntje was gecreëerd waar mensen alleen maar rechtdoor mochten oversteken en wij ondertussen zand reden voor de aanleg van de nieuwe rotonde? Nou, daar is dus een halve nieuwe rotonde aangelegd, met een stuk nieuw rijbaan, en ondertussen liepen er wat mannetjes omheen die voorbereidingen troffen voor de andere helft van de rotonde. Heijmans had het grote Westfrisiaproject dan wel stilgelegd, dit werkvakje moest toch nog even afgemaakt worden. We reden onze rondjes tussen de werkvakken, landerijen, vinexwijken van Venhuizen en bollenbedrijven, tot het tijd werd om te schaften. Bij gebrek aan een keet zocht ik samen met de andere chauffeur de warmte op van Truckstop Maccies, voor een klein bakkie thee en een grote koek. Terwijl we onze rondjes reden en bij de volgende schaft weer afspraken in Maccies, zat ik ondertussen nog wat over het nieuws te denken. Deskundigen hadden gezegd dat dyslexie niet bestaat en de schuld is van gebrekkig onderwijs, waarna onderwijzers, ouders en dyslecten daar weer boos op reageerden. President Trump had getwitterd dat een winkelketen stom is, omdat zij niets meer uit de kleding- en accesoirelijn van zijn Ivanka willen verkopen *smiley die huilie huilie doet* maar ondanks Trumps inzet en originele berichten bleef het aandeel Twitter dalen. Maar het nieuws waar het meeste om te doen was, dat was overduidelijk de uitgelekte sexvideo van Patricia Paay. Watsep-groepen stonden roodgloeiend, iedereen buitelde over elkaar heen om flauwe grappen, delen van het filmpje zelf en zelfs een nieuwe carnavalshit te delen. In al die consternatie was er wat minder aandacht voor het bericht dat Aydin C. werd veroordeelt tot 10 jaar en 6 maanden gevangenisstraf, omdat hij jonge meisjes volwassen-mensen-dingen liet doen voor de webcam en ze vervolgens afperste met als bedreiging dat hij anders die beelden onlijn zou zetten. De zaak kreeg internationale aandacht toen een meisje in Canada zelfmoord pleegde nadat hij foto’s van haar via veesboek had verspreid *smiley met openhangende mond en verdwaasde blik* slechte grappen en de reden van een zelfmoord, op 1 dag, met dezelfde oorzaak: uitgelekte blootfoto’s en sexfilmpjes. Het zijn niet de mensen die op die beelden staan, die de viespeuken of ransbakken zijn, het zijn de mensen die misbruik maken van andermans vertrouwen, die moedwillig dingen naar buiten brengen die in de privésfeer zijn gebeurt en privé hadden moeten blijven. Nee misschien was het niet slim geweest dat zij zichzelf zo voor de webcam of telefoon lieten zien, maar wanneer er op zo’n manier misbruik gemaakt word van naieve onschuld en iemand daar dan ook nog eens mee proberen af te persen, alsof het misleidende vertrouwen nog niet beschamend genoeg is, dan is het niet degene in het filmpje waar we slechte grappen over moeten maken, maar degene die we juist niet in het filmpje zien. Want dat zijn de echte smerige perverselingen.

En na zo’n drukke donderdag, was het vrijdag dan tijd voor rust. Uitslapen, boodschapjes doen en kostuums ophalen, want die avond zouden we naar een apres ski-feest gaan. Wingman en een groepje Hoogvliegervrijwilligers zouden naar het feest van Hoogvlieger-ambassadeur en 538-dj Coen Swijnenberg gaan, en om de delegatie uit Noord Holland wat te versterken (en omdat het Wingman wel mooi uitkwam dat ik kon rijden) mocht ik ook mee. Gekleed in lederhosen en een dirndl-jurkje liepen we tussen schaatsers, koeien (die na het skieën weer op de alpenweides lopen), talloze andere lederhosen en dirndls, skieërs en ijshockeyers een grote zaal binnen *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* grote mensenmenigte, grote ruimte, en Wingman die bijna onzichtbaar was tegen een achtergrond van ongeveer 50.000 kerels met geruite rode bloesen in lederhosen en hippe ongeschoren gezichten. Maar gelukkig was de muziek goed, de bar dichtbij, de rij voor de damestoiletten te overzien en bleef het Olympisch vuur branden. Ik heb Nicolien Sauerbreij van dichtbij gezien, gedanst op de hits van de Dikdakkers, de Deurzakkers, de Partysquad, de Coen und Sander, de Mental Theo, de Originals en de-Rect. Sterker nog, we hebben met de hele zaal Ke Si Ke No en Op Op Op Oppan Gangnam Style gezongen *smileys die op tafel staan te dansen* en zelfs de koning en koningin nog gezien! Het was een topavond, maar uiteindelijk moest het er toch een keer van komen, de lichten gingen aan, de bezems kwamen tevoorschijn, de laatste muntjes werden nog even snel opgemaakt aan de laatste drankjes voordat Wingman er een vette hap voor zou gaan halen, en toen was het tijd om de auto te zoeken in een parkeergarage die werd bevolkt door iets wat nog het meeste leek op een uit de hand gelopen Milka-reclame.

En zo werden we zaterdag dan wakker. De fijne lucht van bierdouche die uit de wasmand tevoorschijn kwam en witte vlokjes die voor de ramen langs dwarrelden. Tijd om ons eigen apres-apres ski-feestje te vieren *smiley die zich nog eens uitrekt* terwijl Wingman al zenuwachtig naar buiten zat te wijzen. Het ging steeds harder sneeuwen, de hele straat begon al wit te kleuren, maar de strooitelefoon bleef stil. Dan maar een pizzaatje bestellen, want het was geen weer om naar buiten te gaan. Tot even voor de middernacht de telefoon ging, toen moest ik wel. Het zou een curatieve actie worden, wat betekende dat het hele steunpunt vol stond met vrachtwagens die om elkaar heen draaiden om de juiste strooier en schuiver op te kunnen bouwen. Gelukkig waren er zoveel extra, want bij jou was er iets mis gegaan. Tijdens mijn afwezigheid vrijdag was een andere chauffeur met jou wezen strooien, en bij het afbouwen een snoertje vergeten los te maken. Na wat gevloek en gehannes met tajrippies zat de stekker weer vast, maar toen wilde het bedieningskastje geen contact maken met de strooier. Tegenwoordig gaat dat allemaal draadloos, maar zelfs als ik naast de strooier stond, wilde het kastje dat ding maar niet vinden *smiley die staat te stampvoeten* dan de schuiver er maar op hangen. Ondertussen bleek het bij anderen ook niet geheel vlekkeloos te verlopen, en terwijl de fietspadstrooiers een uitweg zochten tussen de vrachtwagens door en op pad gingen, liepen alle chauffeurs naar het koffiehoekje boven. De coördinator moest even wat improviseren wie welke route zou gaan rijden met welke extra auto, en toen konden we dan eindelijk op pad gaan. Ik reed voorop om de route te wijzen en sneeuw te schuiven, daarachter een extra schuifauto en daarachter dan de auto met een schuiver en een strooier. In colonne gingen we de provinciale weg over richting Schoorldam, een vrolijk lint van zwaailampen trok door het landschap. En bij de S3 aangekomen werd het dan toch een beetje Stress3. Als voorste auto moest ik constateren waar de meeste sneeuw lag en de andere auto’s aansturen, en zo reden we net als in de filmpjes schuin achter elkaar de steeds breder wordende kruispunten over richting Alkmaar. Omkeren zonder elkaar of andere weggebruikers te raken, ondertussen de schuiver bedienen, over de bak praten wie welke rijstrook zou pakken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* en dan te bedenken dat ik de strooier niet eens hoefde te bedienen. Wat zal de chauffeur in de achterste auto hebben zitten zweten met al die bedieningskastjes om hem heen.

Na het eerste rondje gingen we terug naar het steunpunt, zout bijladen, koffie/thee/snert tanken en weer op pad. Het bleef met vlagen gewoon doorsneeuwen, en door de stevige bries werd sneeuw uit de berm vandaan opnieuw de weg opgeblazen. Na meerdere rondjes zagen we in het schijnsel van een opkomend zonnetje de weg weer zwart kleuren. Alles schoonmaken, afbouwen en naar huis, was het bericht van de coördinator. Alleen moesten wij eerst de strooier nog even naar de zaak toe sjouwen, om daar de stekker na te laten kijken. Even wachten op de monteur, kon ik ondertussen de garage dweilen met jouw smeltwater. Toen bleek dat er met de stekkeraansluiting niets mis was, werd er na wat telefooncontact besloten om naar het andere steunpunt te rijden, waar de strooiermonteur was. Daar bleek het probleem hoogstwaarschijnlijk op een plek te zitten die niet te bereiken is wanneer de strooier in de bak staat *smiley die door de sneeuw huppelt* inmiddels was ik al aardig over m’n slaap heen, en reageerde ik vriendelijker dan verwacht toen de monteur voorstelde om terug te rijden naar het eigen steunpunt en daar de strooier af te bouwen. Eindelijk waren wij dan ook klaar snoes *smiley met hartvormige ogen* en als verrassing had Wingman voor mij een paadje vrijgemaakt naar de achterdeur, zodat ik zonder sneeuwschoenen naar binnen kon stampen en eindelijk even op bed kon gaan liggen.

Ja en toen was het dus alweer zondagmiddag. Wingman maakt eten, ontbijt of avondeten, ik weet het niet meer precies, maar trek heb ik wel gekregen. De kans zit erin dat we vanavond weer moeten, maar ondanks het aanlokkelijke zondagtarief, hoop ik stiekem toch dat ze tot morgenochtend wachten met bellen, want dan kunnen Wingman en ik straks, lekker romantisch samen op de bank, Boer Zoekt Vrouw gaan kijken *smiley die een kushandje doet* want dat heeft die lieverd wel verdient.

Het bericht Geachte Shirley, week 6 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de lekkere dinch van Wingman telde ik de minuutjes af tot Boer Zoekt Vrouw zou beginnen, maar blijkbaar hadden de mannen van de gladheidsbestrijding weinig op met dat programma, want aan het begin van de avond werden we weer gebeld om een rondje te gaan strooien *smiley met opengesperde ogen* onderweg naar het steunpunt volgde nog een telefoontje, we mochten omkeren, de strooier was nog niet gemaakt. Er werd een andere chauffeur gebeld en wij keerden weer huiswaarts. De gedachte dat er een paar kinderen waren die hun vader deze zondag amper hadden kunnen zien, spoelde ik weg met een biertje voor de tv. Yvon had de boeren uitgenodigd in Nederland op het schip dat vroeger de mensen vanuit Nederland vandaan naar hun nieuwe bestemming ergens ver weg bracht. De Texaans/Friese Olke, de Canadees-dialect pratende Riks, de verlegen Herman uit Frankrijk, directeurtje David die aan een nieuwe uitdaging wilde beginnen in Roemenië en de Zambiaanse vissenboer Marc, allemaal genoten ze op het dek van een fijn diner. Het laatste avondmaal, want daarna begon de narigheid: Yvon sleepte met tassen en koffers vol brieven, mailtjes, foto’s en leuke cadeautjes. Zoals verwacht kreeg Marc-met-de-mooie-ogen de meeste brieven, maar ik had niet verwacht dat het er meer dan 800 zouden zijn. Grote knuffelbeer Olke scoorde ook goed bij de dames, David kreeg het grootste kado, alhoewel dat vooral vol zat met lucht, Riks ging op zoek naar geschikte kerkgangers en Herman werd al zenuwachtig bij het zien van de foto’s. Uiteindelijk wisten alle heren, met wat hulp van familie en vrienden, de berg post terug te brengen tot 10 potentiele vlammen, die volgende week naar de speeddate komen *smiley die in z’n handen wrijft* ik kan niet wachten!

Maandag mochten we weer eens naar Harlingen toe. Blijkbaar zat Fryslân niet erg op ons te wachten, want op de Afsluitdijk wisten ze het al te presteren om 5 minuten voor 7 uur de brug open te gooien *smiley die achter z’n oor krabt* in Noord Holland zouden mensen moord en brand schreeuwen dat zoiets gebeurt in de spits, maar in Fryslân kennen ze dat natuurlijk niet, dus blijft iedereen rustig in het rijtje staan wachten. Helaas duurde dat wachten dan weer te kort om een kwartiertje op de klok te kunnen zetten, maar gelukkig kregen we een herkansing toen we eenmaal op het werk waren. Het werkvak was ondanks het schemerduister vrij snel gevonden, evenals een parkeerplek om ruimte te maken voor de dieplader die een kraan kwam brengen. Of ophalen? Ik weet het eigenlijk geeneens. Vervolgens moesten we ons nog haasten om naar de kraan te rijden, voordat een andere grote rupskraan het paadje zou versperren. Ondertussen werd er op de 27MC bak en de mobilofoon lekker gebabbeld, en werd een vijfasser-chauffeur terug gefloten om een vastgelopen trailer los te trekken. De zandvlakte was dan wel bevroren, maar ook hier was 50 ton net iets teveel van het goede. Na het opstarten kwam het tempo er aardig in, en werd de kuil die straks tunnelbak moet worden langzaamaan groter. Blijkbaar word er in Harns ook werk gemaakt van het Adonis-programma, want de keet stond op een wandelingetje afstand. De ochtend vloog zonder problemen voorbij, en met een frisse neus na de wandeling door de winterbries wilden we op dezelfde voet verder gaan, maar helaas zag jij dat niet zo zitten *smiley die rood aanloopt* terwijl ik op de radio iets interessants zat te luisteren over oude graanrassen die weer terugkomen in de schappen en ondertussen de tijden en tonnen op de bonnen invulde, voelde ik plotseling de cabine uit de vering komen *smiley met opengesperde ogen* op de bak werd al druk geroepen en hoewel je het bij scheefkiepen niet moet doen, liet ik in een reflex toch de bak weer zakken. Blijkbaar was de kleismurrie zo tegen de achterklep aangeplakt, dat die niet meer open ging. Na wat knoeien met de knevels en wat hulp van buitenaf raakten we gelukkig toch nog van de vracht af *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* na 16 vrachten en wat ademhalingsoefeningen konden we de mannen op het werk een fijne avond wensen, en bij de zeverij nog een vrachtje laden voor Noord Holland. De kop was er weer af, snoes.

Dinsdag mochten we ons melden op Nauerna. We hoefden niet als eerste te laden, dus was ik ook niet te vroeg op pad gegaan, zodat we in de rij voor de weegbrug het kwartiertje erop konden smokkelen. Helaas was de rij daar net iets te kort voor *smiley die op het stuur zit te trommelen* als je haast hebt blijft iedereen treuzelen, maar nu ik op een flinke file rekende, ging opeens de weegbrug eerder open en vlogen de auto’s in razend tempo het pad op. Gek genoeg stond er 10 minuten later wel een lange rij *smiley die aan z’n kin krabt* volgende keer dus nog iets later op pad gaan, dan werkt mijn plannetje vast wel. Na een paar vrachten vanaf Nauerna naar de provinciale weg langs Schagen, mochten we bij de loswal in Schagen een vrachtje zand laden voor Heerhugowaard, om daarna weer verder te rollen in het rondje. Ondertussen werd ik op de radio doodgegooid met reclames en anekdotes van radioDJ’s over Valentijnsdag *smiley die diep zucht* Wingman had me al gewaarschuwd dat hij niet meedoet aan al die commerciële ongein, dus ik hoefde van hem niets te verwachten. Dat scheelt, dan hoefde ik dus ook niks te doen. Alhoewel ik toch wel even wat op internet had geshopt, omdat er Valentijnskorting werd gegeven. Ja zo hypocriet ben ik dan wel weer. En eigenlijk is het ook wel een beetje onzin, net alsof je een heel jaar lang je relatie kunt laten versloffen en dat op 1 dag goed kunt maken. Na nog een laatste vrachtje speciaal zand voor een betonboertje keerden we huiswaarts. Ik zal je eerlijk zeggen dat er stiekem wel iets van teleurstelling door me heen ging toen ik thuis kwam. Niet alleen was de brievenbus leeg, ook stond het aanrecht nog vol met de vaat van gisteren. Maar toen Wingman thuis kwam, had hij toch iets voor mij. Het was zo zwaar dat hij op een knie moest gaan zitten, toen hij het doosje voor mij opende. Een mooie ring met een glimmertje kwam tevoorschijn *smiley met blosjes op de wangen* een onverwachte en daarmee nog mooier kado dan ik had kunnen denken. Wat een lieverd is het toch!

Na de grote verrassing van gisteren, ging woensdag de werkweek gewoon weer verder. De planner had weer een ander ritje voor ons geregeld, we mochten gezeefd zand van de loswal in Amsterdam naar Vijfhuizen brengen, waar een heleboel kranen, shovels en vooral machinisten druk waren met de aanleg van een gasleiding. Of een kabelnetwerk. Of tankvallen. Misschien wel een combinatie daarvan.Terwijl we werkten onder hoogspanning kwam er ook ontrustend nieuws uit Frankrijk en Duitsland vandaan. Over tankvallen gesproken *smiley die achter z’n oor krabt* de geruchten dat PSA, waar Peugeot en Citroën onder vallen, Opel willen overnemen van General Motors, werden steeds sterker. Het schijnt dat Opel al zo’n 17 jaar geen winst maakt in de Amerikaanse stal, maar dat komt natuurlijk omdat die Amerikanen langzaam en pijnlijk wraak willen nemen vanwege dat Duitse geintje vorige eeuw, en daarom stelselmatig net-iets-tekort investeren in 1 van de mooiste automerken ter wereld. Nu ruiken de Fransen bloed, en misschien dat ze er om dezelfde wraaklustige gevoelens iets fanatieker op afspringen, of omdat ze met die aankoop het grootste autobedrijf van Frankrijk worden en in de top 3 van veel-verkopers in Europa komen, maar de helft van de Franse auto-industrie wil dus Opel overnemen. De andere helft, Renault, heeft dankzij de alliantie met Nissan en met het afstoffen van de merknaam Dacia, die plek in de top 3 al bereikt. Nouja wie weet, moet er straks zo’n bollenvering-systeem onder mijn DS Kadett geschroefd worden, om te kunnen voldoen aan wat ze noemen ‘Frans comfort’. Terwijl we rustig onze rondjes maakten over de spaghetti van snelwegen rondom Amsterdam, was er ook goed nieuws te horen. Een rechter had uiteindelijk de proefboringen naar gas bij Schiermonnikoog goedgekeurd, ondanks protest van eilandbewoners en mensen met een hart voor groen, maar nu trok het bedrijf dat die boringen zou gaan uitvoeren zich terug. Bang dat de imago-schade groter zou worden dan de mogelijke winst, koos Engie eieren voor z’n geld *smileys die scanderen* hoezee voor het milieu! En nu word het nog mooier, want wanneer een ander bedrijf die proefboringen wil gaan doen, dan moet dat opnieuw goedgekeurd worden en handtekeningetje hier paraafje daar *smileys die scanderen* hoezee voor het logge bureaucratische wezen! En met die fijne gedachte keerden ook wij weer huiswaarts.

Om donderdagochtend nagelbijtend te beginnen onderweg naar het werk toe. Zijn het nou automobilisten of zijn het professionele sarders? Het eerste stuk reden we over een tweebaans provinciale weg, achter wat ander verkeer aan, de bordjes in de berm riepen 80 maar we kwamen niet veel verder dan zo’n 70, 75 km/h. Eenmaal voorbij Heerhugowaard, richting de Ring Alkmaar, veranderde de weg in tweemaal tweebaans *smiley die in z’n handen wrijft* eindelijk die nachtblinde bouwvakker inhalen! Maar nee, plotseling weet het mannetje dan ook het gaspedaal te vinden en gaat ie opeens ook 80 rijden *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* dan ga ik me dus serieus afvragen of zulke snuiters dat nou express doen of dat ze met hun gedachten nog in bed liggen. Maar goed, we mochten ons weer melden bij de altijd opgewekte machinist die stelselmatig de tijdelijke keerlussen rondom de Velsertunnel aan het opruimen was. Hij had al een bakkie thee voor me gezet, en na het uitdelen van de bonnen konden we laden en op pad richting Purmerend. Stond de machinist vorige keer nog schuin over de achterklep heen te laden, nu had hij een mooi werkie voor zichzelf gemaakt, zodat hij via de zijkant kon laden en de rugzakken met een paar minuten vol waren. Reden voor de machinist om 8 auto’s te bestellen *smiley die in z’n handen wrijft* helaas waren ze daar op het stort niet helemaal op berekend. De vaste machinist was vervangen door iemand die daar niet erg bekend was, en het duurde niet lang voordat er een fikkie werd gemaakt om rooksignalen naar de zaak sturen *smiley met een verentooi op z’n hoofd* of er zo snel mogelijk een waterwagen die kant op kon komen. Tja machinisten, er zit altijd wel ergens een beperkende factor tussen *smiley die knipoogt* wij hadden ondertussen ons eigen focusmomentje. Het werkvak bevond zich in de berm tussen de A9 en de A22, en de vluchtstrook-die-we-tijdelijk-even-invoegstrook-noemen was net lang genoeg om de 50 km/h aan te tikken. Daarna was het kiezen: een baan naar links en een vrachtwagen die 2 keer zo hard rijd opzij dwingen, of een baan naar rechts en hopen dat die automobilisten niet veel meer dan 3 keer zo hard van de A22 af kwamen stuiven? Gelukkig kwamen we zonder kleerscheuren en vangrail-kussers aan de 6 vrachten, en mochten we weer op huis aan.

Vrijdag mochten we op dezelfde plek laden, alleen hadden we nu een ander stort. Dus in de keet thee en bonnen pakken, en aan andere chauffeurs uitleggen waar we heen moesten en hoe daar te komen. Ondertussen was er al een behulpzame collega naar jou aan het bellen, of ik wel had gezien dat we naar een ander adres moesten, en of ik de weg wel wist. Tijdens zijn grappige anekdote over een andere collega die vaak verkeerd rijd, kwam er op de boordcomputer een bericht binnen van de planner, dat hij mij een watsepje had gestuurd over een chauffeur van een ingehuurde auto die ziek was, en dat hij zou gaan bellen voor een andere auto. Collega opgehangen (niet letterlijk), met machinist overlegd over de missende auto, planner terugbericht dat hij geen haast hoefde te maken met die vervangende auto, daarna terugbericht gestuurd naar de andere planner die mijn bestelling voor nieuwe werkschoenen binnen had gekregen *smiley die in z’n handen wrijft* schoenen! Dat konden we mooi onderweg even rustig bespreken. Vracht geladen en tijdens het dichtdoen van de kleppen nog even de route uitgelegd aan de chauffeur die na ons in het rijtje kwam, en eenmaal op weg konden we dan de schoenbesteller bellen. Ging prompt de andere telefoon: een meedenkende collega dacht op veesboek te hebben gezien dat jij vervangen zou worden door een nieuwe auto en had alvast een nieuwe tekst verzonnen. Gesprek afgekapt, nog wat met de planner gebabbeld over Manohlo’s en Louboutins met stalen neuzen, wat erg grappig is want kerels hebben dan echt geen idee waar je het over hebt. Andere collega weer teruggebeld om uit te leggen dat ik nog geen nieuwe auto kreeg, maar dat ik zijn suggestie voor ‘Three times a lady’ wel waardeerde. Ik beloofde het doorgeven wanneer de derde vrouwelijke chauffeuse aangenomen zou worden, zodat hij het nog eens kon opnoemen. Daarna rinkelde de werktelefoon weer, de behulpzame collega maakte zijn anekdote over verdwalende collega’s af, vertelde nog een anekdote over vroeger, wat mannen van een bepaalde leeftijd steeds vaker lijken te gaan doen, en oja dat ik op de terugweg even een andere route moest zoeken, want er was een ongeluk gebeurt en de weg was afgesloten bij Assendelft. Toen ik eindelijk op het rode knopje drukte, vertelde jij me dat het 7:56 was *smiley met het stoom uit z’n oren*

Gelukkig verliep de rest van de dag wat kalmer. Het nieuwe stortje was pal naast de A7, onder aan het viaduct bij afrit Purmerend Noord, waar al veel aan de N244 was gewerkt. De verbreding naar tweemaal tweebaans was op dat stuk al grotendeels gerealiseerd, maar nu Spaansen een nieuwe sierbestratingvestiging heeft geopend aan de Purmerenderweg, waren de bewoners in het hoekje Purmerend-Zuidoostbeemster bang voor een enorme toename in het langsrazende verkeer. En dus word er een aansluiting gemaakt vanaf de N244 direct naar de Purmerenderweg, zodat mensen niet meer langs restaurant Boss en de Renaultdealer hoeven te rijden, of nog erger: door Kwadijk heen moeten hobbelen om een mooi stukkie straatwerk uit te kunnen zoeken *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* na 6 vrachten vonden wij het welletjes, en terwijl een paar collega’s nog snel terugsjeesden om de laatste paar vrachten te halen, zochten wij onze thuisbasis weer op. Het is ongeloveloos hoe snel een week voorbij kan vliegen *smiley met een dromerige blik*

Zaterdag begon met uitslapen, waarna ik samen met Wingman op toernee ging om bij Opa en Oma de ring laten zien. Na een lekker gebakje bij de koffie en thee ging de reis verder naar Vader en Moeder, waar de lieve reacties bleven komen. En ook de waarschuwingen over huwelijkse voorwaarden, die snel weer van tafel werden gelachen, want zo ver zijn we nog lang niet. Na nog een bezoekje en een laatste gebakje bij Oma was het tijd om een restaurantje te zoeken en lekker met z’n tweetjes van de avondmaaltijd te genieten.

Om zondag weer op pad te gaan. Nog 1 Oma, nog 1 keer gebak eten en babbelen over de wilde ideeën voor het grote feest, en toen reden we in het zonnetje weer naar huis, om nog even saampjes van de zondag te genieten. En terwijl Wingman lekker in de keuken staat te rommelen, kan ik rustig nog even de nagels lakken voordat de volgende aflevering van Boer Zoekt Vrouw begint en daarmee het einde van dit weekend inluid. Nog een paar uurtjes snoes, dan kunnen wij weer samen op pad en lekker napraten over de avonturen van boeren en hun liefdesleven.

Het bericht Geachte Shirley, week 7 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, wat was het weer spannend bij Boer Zoekt Vrouw! Na het lange lezen van vorige week was het nu tijd dat de boeren een gesprekje zouden gaan voeren met de 10 leukste briefschrijfsters. Hoewel de jongste boer de zoon had kunnen zijn van de oudste boer, en er bij de dames dus ook nogal wat leeftijdsverschil was, zaten ze allemaal te giechelen als jonge bakvissen. Thuis op de bank keurden wij de dames ook, erg vermakelijk altijd. De ene is een beetje koekoek met getallen, de ander zit onder een dikke laag make up en heeft dus niks te zoeken op een boerderij. Maar toen ik mijn vers gelakte nagels onder Wingmans neus schoof, werd dat argument ook terzijde geschoven. De ene boer babbelde wat over waarom de vrouw in kwestie nog alleen was (wat een beetje pijnlijk is als ze heeft geschreven dat haar man 2 jaar eerder is overleden), de ander vond in 5 minuten precies genoeg tijd om alleen maar over de werkervaring in het buitenland te praten, en dan was er nog de op het oog zo lieve jongen die graag nog even benadrukte dat het meisje in kwestie wel een heel ander gezicht had dan wat er op de meegezonden foto’s stond. Blijft fascinerend he, wat je met make up kunt doen *smiley met een horrorclown-gezicht*
Maandag mochten we rustig aan beginnen. In Harlingen zouden we wat van de oude en de tijdelijke weg opruimen. In het weekend was er druk gewerkt om een stuk van de Almenumerweg en de aansluiting met de Oude Trekweg om te leggen, en nu moest dus het gedeelte eruit wat niet meer nodig was, omdat op die plek dan verder kan worden gegraven aan de tunnelbak. Het was een rustig ochtendje, korte stukjes frezen en korte stukjes rijden naar het stort, dus veel leestijd. Tot we rond het middaguur dan toch even de keet opzochten. Tenminste, ik dan, jij bleef ergens bij de frees staan en ik zocht een paadje via de wirwar van lapjes asfalt en korrelbanen. Om vervolgens na de schaft te horen dat eigenlijk alles er wel uit was en dat ze het laatste stukje, wat in het depot gestort kon worden, wel met de 2 vierassers zouden doen. En dus mochten wij ons met onze vijf assen melden op het oude Spaansenterrein, waar we zand gingen laden voor de Kimswerderweg. Een aantal weken terug was er iets veranderd in de spelregels, hoorde ik al van collega’s, tegenwoordig mogen we gewoon ‘binnendoor’ rijden. De rotonde en spoorwegovergang zijn geen verboden terrein meer, en dat scheelt een hoop tijd op een ritje. Wel was de middag al snel voorbij, want de machinist moest voor 4 uur het fietspad nog weer vrijmaken. Zodoende konden wij op tijd naar de grindzeverij om daar nog een vrachtje te laden voor Winkel. Ondanks dat we de laatste tijd niet meer zo vaak in Harns te vinden zijn, voelt het toch wel een beetje als ‘thuis’. En blijkbaar zijn die gevoelens wederzijds, want terwijl ik tijdens het wegen een sanitaire stop maakte, werden de bon en het kopje thee al voor me klaar gezet *smiley die een kushandje doet*

Dinsdag mochten we ons dan weer aan de heel andere kant melden, in Amsterdam. Bij de loswal aan de Vlothaven laden, en niet ver daar vandaan in de Houthavens lossen. Een tijdje geleden waren we daar nog bezig geweest met de Spaarndammertunnel, maar toen dat gat was uitgegraven waar wij daar eigenlijk klaar. En sinds die tijd is het puur veranderd *smiley met opengesperde ogen* op het oude kruispunt stonden kraantjes, hekwerken en een gebouw en dus moesten we even doorrijden naar een nieuw kruispuntje. Gelukkig wisten we het werk wel te vinden. En ook de achteringang van het werk, zodat we zonder al te veel moeite de 2 vrachten kwijt konden. De klus die we daarna zouden doen werd op het laatste moment afgebeld, en dus stuurde de planner ons naar Tata in IJmuiden toe. Onderweg daarheen hoorde ik op de radio dat er een onderzoekje was geweest naar de bierprijzen. De afgelopen 10 jaar zijn de prijzen in de supermarkt namelijk met 14% gestegen, een flesje bier kostte in 2016 zo’n 0,45 cent. Het gat met de prijzen in de kroeg was nogal groot, want daar was de prijs in dezelfde tijd met 40% gestegen, en betaalde je aan de bar ongeveer 2,43 eipo voor een glas. Een glas waar nog minder in gaat dan in een flesje, maar wat wel 2 euro’s duurder is *smiley die achter z’n oor krabt* niet vreemd dat mensen wegblijven uit de kroeg en thuis of in een zuipkeet gaan zitten. Als oorzaak werden onder andere loonkosten en dergelijke genoemd, maar dat vond ik nogal vreemd, aangezien een supermarkt ook mensen in dienst heeft (en vaak nog meer ook) en ook in een gebouw zit waarvoor betaald moet worden. De complottheorie over de brouwerij-kartels klonk wat geloofwaardiger, want dat brouwerijen al jarenlang bezig zijn om uitbaters van kroegjes en café’s uit te knijpen, is inmiddels al meerdere keren uit de doeken gedaan. Maar goed, ondertussen waren we bij Tata aangekomen en hadden we na 3 rondjes over de parkeerplaats eindelijk een plekje gevonden waar ik jou kon parkeren zodat ik een pasje kon halen. Daarna het hele terrein over om een vrachtje te laden en we konden op pad naar Cruquius. Vervolgens stuurde de planner ons weer naar Amsterdam, maar nu ergens in de stad, waar zand werd afgegraven voor een nieuwbouwproject. Dat zand moest dan weer naar een ander nieuwbouwproject ergens in Volendam. Een mooi toertje met wat off roadkilometers *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en zelfs een machinist die ons met een strikvraag nog even de verkeerde baantje instuurde. Heerlijk als je zo kunt werken!

Woensdag wachtte er weer een andere klus. Het laatste beetje zand van de voormalige keerlus bij Beverwijk, in het hoekje tussen de A9 en de A22, kon opgeruimd worden. De vrolijke machinist had de thee al voor me klaar gezet, en ondertussen kon ik de chauffeurs de route uitleggen. Voor ons was het paadje inmiddels bekend: via de A7 naar Purmerend, een stukje door Zuidoostbeemster, en dan onder aan het viaduct van de N244 in het weiland kiepen. De nieuwe afrit voor de sierbestrating van Spaansen, het ging nog niet erg vlot maar we waren er in ieder geval mee bezig. Ondertussen hoorde ik op het nieuws dat jongeren steeds minder auto’s en steeds meer motoren bezitten, terwijl ouderen procentueel gezien juist meer auto’s zijn gaan bezitten en ook nog eens 70% meer kilometers zijn gaan maken in de afgelopen 10 jaar. Het SWOV waarschuwt dan ook dat we nu alvast moeten gaan beginnen met het veiliger en duidelijker maken van de weg en weginrichting, zodat het voor iedereen maar vooral voor ouderen wat overzichtelijker word op de weg. Even schreeuwde ik tegen de radio “Maak het OV dan goedkoper en uitgebreider! Laat die twijfelende grijsaards lekker met de bus gaan!” maar daarna dacht ik nee, daar ga je het ook niet mee redden, want oudjes worden bang van nieuwsberichten over overvallen, dus die gaan minder met de bus, hoeveel van die dingen er ook rijden. Laten we het probleem eens van de andere kant benaderen: in plaats van de wegen en de auto’s nog veiliger te maken dan ze al zijn, laten we de mensen eens veiliger maken. Elke 10 jaar, wanneer ze hun rijbewijs willen verlengen, even een nieuw examentje doen *smiley die z’n schouders ophaalt* makkie toch? Driekwart van de bestuurders zegt beter te rijden dan gemiddeld, dus die hebben geen extra rijlessen nodig, en als je in 10 jaar tijd geen 50 euro bij elkaar kunt sparen voor een examen, dan moet je ook geen auto rijden, want onvoorziene reparaties aan een auto beginnen pas bij 50 euro. Maar goed, ondertussen waren we ook nog bezig met het mestprobleem van Brussel op te lossen in Nederland. Omdat er teveel poep is, moeten er koeien weggedaan worden. En dus heeft de overheid een potje gemaakt om koeien te kopen van boeren die vrijwillig hun bedrijf willen verkleinen of opruimen. Boeren kregen een maand de tijd om zich aan te melden, maar de animo was zo groot dat het potje al na 24 uur helemaal op was. Op zich wel te verwachten, want er was al een paar keer op het nieuws gezegd dat de sector aan het vergrijzen is, en er de komende jaren veel boeren gaan stoppen omdat er geen opvolgers zijn. Tja als je dan 1200 eipo voor een koe kunt krijgen, want zo’n beetje het dubbele is als wat je normaal gesproken voor een koe krijgt die voor de dood gaat, dan is het geen verkeerd idee om je pensioen iets naar voren te trekken *smiley die in z’n handen wrijft* de politiek was ondertussen al druk bezig met dingen bedenken om onder deze kostenpost uit te kunnen komen. Ondertussen waren wij die dag weer 7 vrachten dichter bij ons pensioen gekomen, en konden we weer huiswaarts keren.

Donderdag mochten we ons melden bij de loswal in Alkmaar, maar voordat we daar waren, had ik nog een kleine wandeling in de regen te gaan. Gisteren waaide m’n paraplu bijna stuk toen ik naar jou toe liep, en ondanks alle waarschuwingen voor de enorme storm was het die ochtend verrassend rustig. Tot we bij de trechter stonden, waar de woei al een beetje begon aan te trekken. Zonder hulp van andere chauffeurs mochten we zand rijden van de nieuwe loswal naar een nieuwbouw in het niemandsland tussen Heerhugowaard en Broek op Langedijk. Gelukkig waren er een paar kraanmachinisten aanwezig die ons door het weiland heen naar de shovelmachinist konden loodsen, want het was geen weer om uit te stappen en wat rond te vragen. De woei werd erger en er kwam zo nu en dan ook nog eens regen bij, maar ondanks dat wisten we 2 vrachten in het uur weg te brengen. In de middagschaft begon het zonnetje lekker te schijnen, en genoot ik in een klapperende keet van de warme stralen die op ons neerdaalden. Ja het heeft wel wat, dat weerbarstige Hollandse weer, alleen jammer dat veel dingen dan ook stilvallen. Zo kon er met dat weer geen zand gezogen worden, en als het te lang zou duren zou de voorraad ook opraken. Zeker wanneer je klussies hebt waarbij je 16 vrachten op een dag wegsleept.

Vrijdag mochten we naar hetzelfde werk, maar nu kwamen er 2 auto’s bij. Gezamenlijk reden we van Alkmaar naar nieuwbouw Broekhorn, in het zonnetje, het was haast niet voor te stellen dat er gisteren voor amper 10 miljoen euro aan stormschade was aangericht. Ik kon er dan ook weinig begrip voor opbrengen toen Wingman belde met het nieuws dat de monteurs die de zonnepanelen eindelijk eens zouden gaan aansluiten, niet zouden komen omdat ze eerst ergens anders stormschade op moesten ruimen *smiley die rood aanloopt* dus wij zitten al een halfjaartje te wachten, en ons laten ze weer stikken, terwijl iemand die al ik-weet-niet-hoe-lang dat voordeeltje van die panelen heeft en nu een butsie of een scheurtje in zo’n paneel heeft vanwege afgewaaide dakpannen of boomtakken meteen geholpen word. Zwaar frusterend! Het bericht dat minister Van Schultz tot Hagendasz de 14 chauffeurs van omgewaaide vrachtwagens wil bekeuren wegens roekeloosheid tijdens uitzonderlijke weersomstandigheden, maakte mijn humeur er ook niet beter op. Even zat ik te denken om haar uit te nodigen bij de planners, die naar klanten moesten bellen om door te geven dat vanwege de wind er geen leveranties zouden worden gedaan *smiley die door de telefoon heen kruipt* want daar komt vaak wel heel veel druk vandaan. Vooral wanneer er concurrenten zijn die wel doorrijden. Maar toen dacht ik nee *smiley die aan z’n kin krabt* nee ze heeft gelijk. Geef die chauffeurs maar een bekeuring. En kruip maandag ook even achter de computer om de forenzen die in de spits graag op de linkerbaan blijven staan om een peukie te roken en een babbeltje te maken terwijl hun leasebakken nog makkelijk kunnen rijden met een kapotte koplamp en een scheurtje in de bumper, een bekeuring te geven voor het moedwillig veroorzaken van nog langere files. Ow en als het straks weer een keer mistig is, minister Schultz, lieve Melanie, dan zou ik je graag eens langs de kant van de weg willen zien staan om automobilisten die zonder licht rijden te bekeuren. Want als omwaaiende vrachtwagens roekeloos zijn, dan moet je die andere roekelozen ook aanpakken, wel zo eerlijk.

Maar goed, wij hadden onze 16 vrachten weer weggebracht voor de middagspits begon, dus mooi op tijd om Melanie te ontwijken en nog even de garage in te duiken. Het werd wel weer eens tijd dat jouw kleppen een kloddertje vet kregen, en ook waren er lampjes van de achterlichten gesneuveld. Aangezien het nogal dom en onverantwoord zou zijn om met maar 4 rode puntjes, in plaats van 6, de weg op te gaan, moesten die bolletjes dus ook nog even vervangen worden *smiley met zwarte vegen op z’n gezicht* en daarna was het dan tijd voor weekend.

Zaterdagochtend was het vrouwenochtend. Lekker bij de schoonheidsspecialiste op tafel liggen, ontspannen en gekneed worden, en daarna nog even napraten met een lekker bakkie thee erbij. ’s Middags lekker verder ontspannen met Wingman terwijl de wasmachine vrolijk zoemde, even een gezond hapje in elkaar flansen en daarna naar Schoonma’s verjaardag. Met een plantje en een ‘zoek het uit’-bon schoven we aan tafel, voor een koppie thee en een proeverijtje gebak. Nog een koppie thee, broodje stinkiekaas en gesprekje over de oorsprong van de nothing-box verder, was het plotseling alweer middernacht. Hoogste tijd om het bedje op te zoeken.

Want vandaag stond de motorbeurs op de agenda. Samen met Wingman, Snor en Vriendin struinden we door de grote hallen van Utrecht. Even een borreltje halen bij Paul van het Blue Mountain Hotel, waar we vorig nog heerlijk vakantie hebben gevierd, even kijken bij de Hondastand waar de Africa Twin met kofferset, automaat en bullbar nog steeds op mij stond te wachten, even kijken bij het stuntteam dat met meerdere motoren in een grote ijzeren bol rondreed, even wat eten en drinken, even kijken bij de Indianstand waar Wingman zijn volgende brommer uitzocht, en tussendoor samen met Vriendin door elke motorkledingstand struinen, op zoek naar vrouwelijke motorlaarsjes en een passende kevlargevoerde spijkerbroek. Het was een drukke dag, vooral met het aantal mensen om ons heen en de steeds asocialer wordende moedertjes die hun enkelkrakende buggies steeds woester in de rondte stuurden. Nadat we het er over eens waren dat we zo’n beetje alles wel hadden gezien, en de buitenactiveiten inmiddels ook al werden afgebroken, keerden we huiswaarts. Wingman heeft lekker voor me gekookt terwijl ik zat te typen, en nu kan ik op mijn gemakje een toetje nemen, wachtend tot Boer Zoekt Vrouw begint. Tot morgen snoes.

Het bericht Geachte Shirley, week 8 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, wat was het weer heerlijk genieten bij Boer Zoekt Vrouw *smiley die in z’n handen wrijft* de boeren hadden een gezellige date met 5 meiden van hun keuze, en Yvonne had voor iedereen iets passends bedacht. De Amerikaanse Olke keerde terug naar zijn Friese wortels en kreeg een cursus schaatsen. Niet het lompe pootje over, maar romantisch zwieren en zwaaien over het ijs. De Canadese Riks, die vertelde dat hij thuis regelmatig dieren uit eigen stal at, ging samen met de potentiële stiefmoeders worsten maken, om die daarna bij een gezellig etentje te kunnen proeven. De Zambiaanse Marc bleef dicht bij zijn eigen wereldje, hij moest zijn vrouwen een boot laten bouwen van bamboe, en daarna kregen ze een maaltijd van insecten voorgeschoteld *smiley die aan z’n kin krabt* soms lijkt een date meer op een test dan op een gezellig samenzijn. Ondertussen werd de Roemeense David met zijn dames en wat glazen wijn aan tafel gezet om van een ander soort exotisch eten te genieten, waarna hij model mocht zitten voor de 5 klei-kunstenaressen die een borstbeeld van moesten maken terwijl ze ondertussen antwoord gaven op een paar lastige stellingen. En tot slot werd de Franse Herman losgelaten in een manege, waar hij de touwtjes in handen moest zien te houden terwijl hij de leidsels overgaf aan zijn 5 dames voor een cursus mennen. De nodige borrels werden genuttigd, grappige verhalen werden afgewisseld met natte ogen, misschien wel dubbelzinnige opmerkingen, flirterige lachjes en wat lastige vragen. Want als je je leven met iemand wilt delen, op een aantal uren vliegen van je veilige thuisbasis, dan is het wel fijn om te weten wat iemand verwacht van zo’n relatie. Meewerken in het bedrijf? Een gezinnetje met kinderen? In een paar dates tijd werd het stadium van ‘wat is je favoriete kleur?’ en ‘moet jij ook zo lachen om katten met strikjes om?’ overgeslagen en ging het direct naar de wat diepere vragen, waarna de boeren met een klein alcoholroesje hun keuze moesten maken. Slechts 3 dames mochten er mee om te gaan logeren, en het keuzemoment was wederom tenenkrommend spannend. Ik kan niet wachten tot ze straks worden losgelaten op de boerderij *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*

Maandag was de romantiek helemaal verdwenen, toen we in het donker op zoek moesten naar een nieuwbouwtje ergens midden in de donkere en regenachtige krochten van Heerhugowaard. Ploegend door de bagger vond ik een route naar de keet, maar dat bleek nog een peulenschil te zijn vergeleken met de route die we moesten zoeken om Heerhugowaard weer uit te komen. De kortste route was niet toegestaan voor vrachtwagens, en dus konden we kiezen tussen de Oosttangent en de Westtangent *smiley die een muntje in de lucht gooit* kiezen tussen ontelbare rotondes, letterlijk, want na 4 raakte ik afgeleid door vlinders en elk rondje leek er wel een rotonde bij te komen, of slechts 3 rotondes en dus ook minder contactmogelijkheden met fietsers. Maar daar kwamen we dus weer in de file te staan toen er massaal fietsers de rotonde overstaken naar de naastgelegen school. En vanwege het miezerige weer gingen er ook veel auto’s die kant op. Auto’s zijn tot daar aan toe, in geval van nood kun je er altijd nog eentje snijden en schuldbewust je hand opsteken. Met fietsers is dat lastiger, de materiële schade is minder maar je hebt er veel meer gedoe van. En dan komen ze ook nog eens van 2 kanten tegelijk *smiley die wit wegtrekt* in het schemerduister met zonder licht en het twijfelachtige talent om altijd even de dode hoek op te zoeken, desnoods door een stuk stoep mee te pakken. In een aanval van Gilles de la Tourette wisten we de rotonde over te komen, nadat we 8 minuten in de file hadden gestaan. Duurzaam en CO2-neutraal, gemeente Hereyougoweird? Gelukkig had de planner ons wel duurzaam ingezet, want met elke vracht grond die we wegbrachten naar een andere nieuwbouw in Alkmaar, mochten we bij de loswal aan de andere kant van Alkmaar meteen een vracht zand mee terug nemen. Heel efficiënt allemaal.
Op de overzichtelijke stukken van de route had ik gelukkig nog wel wat tijd om naar de radio te luisteren. Geheel in stijl met onze route door de Stad van de Zon (ja, schoorvoetend toch maar de route met ontelbare rotondes gekozen) was er iemand geweest die wat duurzame carnavalhits bij elkaar had gezocht. Zo is het best handig om een paard in de gang te zetten, zoals André van Duin zong, want dan kan de kachel een graadje lager. Maar ook zanger Rinus kon er wat van, niet alleen stond hij met Marloes onder de douche, wat de helft van het water bespaart, ook stapte hij samen met Romana op de scooter, wat dan weer een hoop uitstoot bespaart. En er was nog iets met een boompje op je hoofd *smiley die z’n schouders ophaalt* maar met dat vreselijke accent kon ik dat niet goed verstaan. In Groot Brittanië waren ze trouwens iets minder blij met de natuurlijke ontwikkelingen. Al een tijd geleden waren daar de buitenlanders gearriveerd, maar nu verdrongen die het eigen volk. Sterker nog, ze hadden een ziekte onder de leden waar ze zelf weinig last van hadden, maar wat voor de autochtone bewoners dodelijk was. Voor de duidelijkheid: het gaat om eekhoorns. De bekende rode eekhoorns worden verdrongen door grijze eekhoorns, ratten met pluizige staarten. Ze fokken als konijnen en ondertussen dringen ze huizen binnen om snoertjes door te knagen. In plaats van ze dood te maken en in restaurants en bij slagers aan te bieden (wat stiekem al schijnt te gebeuren), gaan ze nu anticonceptiemiddel in nutella doen en dat aan de eekhoorns aanbieden. Toen ik het thuis vertelde vroeg Wingman of die nutella ook in de Nederlandse winkels komt, want dat is een stuk makkelijker dan dat geknoei met condooms elke keer. En dan hebben we het nog geeneens over de smaak.

Dinsdag konden we de Noordhollandse drukte achter ons laten, want we mochten weer naar Harlingen toe. Zei ik ‘drukte achter ons laten’? Het depot aan de Kanaalweg stond vol met vrachtwagens, die zouden uitvliegen naar diverse locaties. Zelf zou ik samen met een andere vijfasser halverwege de ochtend ergens anders gaan laden, maar na wat babbelen over het bakkie en navragen bij uitvoerders bleek er nog wel wat ruimte te zijn om auto’s heen en weer te schuiven. Maar ondanks alle drukte wisten we het toch zo te regelen dat iedereen voor de eerste schaft op de juiste plek reed. Zo begonnen wij eerst met het ritje van de Kanaalweg naar het grote depot De Oostpoort, om daarna verder te gaan vanaf de Grensweg naar De Oostpoort. Nog weer een werkvakje verder stond de keet, waar de mannen blij waren dat er eindelijk een waterkoker stond. Ze begonnen al te glunderen bij de gedachten aan alle eitjes en blikken knakworsten die ze daarin konden koken, maar eerst werd er een jonkie de keet uitgestuurd om water te halen voor mijn bakkie thee *smiley die een kushandje doet* wat een service weer! En wat een gezelligheid ook. Het jonkie vertelde wat over zijn ervaringen als vrijgezel, misschien een klein beetje onder druk van zijn collega’s. Maar misschien was het ook niet heel erg handig van hem om te vertellen dat ie naar 50 Shades Darker, het vervolg op de 50 tinten grijs-film was geweest. En natuurlijk moest hij ook even laten zien wat voor tinder-match er in de buurt was *smiley met opengesperde ogen* tinder? In Friesland? Ik dacht dat ze daar alleen Frynder hadden, waarbij je een pômpeblèdje naar iemand kan sturen als je diegene leuk vind, en wanneer die ander jou ook interessant vind kan je dan een privégesprek voeren, via 2 blikken met een touwtje ertussen, om daarna in de lokale kroeg een Berenburg-cola te gaan drinken. Maar blijkbaar zijn ze dus alweer een stapje verder dan gedacht.

Woensdag mochten we wederom naar Harlingen. Het was de bedoeling dat we weer zouden beginnen met klei rijden vanaf de Kanaalweg naar De Oostpoort, gezellig tussen de trailers, om daarna het werkvak aan de Oosterparkweg op te zoeken om daar klei vandaan te halen. Maar ze waren daar nog even bezig met iets anders, en dus konden we rustig in hetzelfde rondje door blijven rijden. Wat steeds gezelliger werd, want er kwamen in de loop van de dag nog wat auto’s bij uit andere werkvakken vandaan. En toen er ook nog eens een lengtetransportje tussendoor kwam om op het grote maar goed gevulde terrein aan de Kanaalweg te lossen, begon het helemaal spaak te lopen. Gelukkig wisten we het einde van de dag zonder kleerscheuren te halen, en kon ik daarna uitrusten op weg terug naar huis. Terwijl jij een slaapfeestje hield in Harlingen, had ik een carpoolfeestje met de collega’s.

In plaats van donderdag weer in de miniMAN Fabia te stappen, stuurde de planner mij met een noggrotereMAN op pad *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* *smiley met natte oogjes* *smiley met zweetdruppels op z’n voorhoofd* de garage had onderhoud gepleegd aan een trekker met trailer, die moest weer teruggebracht worden naar de chauffeur in Harlingen. En dat kon ik dan wel even opknappen. Wingman had me nog gewaarschuwd: die combinatie is iets langer, dus eerst het parkeervak uit en dan pas het stuur omtrekken *smiley met opengesperde ogen* de zenuwen werden iets minder toen ik zag dat alle parkeervakken naast de auto al leeg waren. Een beetje wiebelig gingen we op pad. Misschien ook omdat de stoel in een nogal relaxte houding stond, waardoor ik helemaal verscholen ging achter de gordijntjes. Nu kan ik me dat goed voorstellen, je wilt er natuurlijk niet mee te koop lopen dat je met zo’n auto moet rijden, maar daardoor vond ik het bij kruisingen toch wel wat spannend. Ook omdat de dode hoek nog groter is dan bij jou, snoes. Gelukkig ging het grootste gedeelte van de route over de snelweg, en deinde ik lekker door de spoorvorming heen op de Afsluitdijk. Na dat hele avontuur had ik genoeg tijd om bij te komen, want we moesten even in de wacht. De uitvoerder wees aan dat er daar en daar nog wat opgeruimd moest worden om ruimte te maken voor een ander hijsapparaat, en dan konden wij zo en zo bij de kraan komen, maar het verwachte halfuurtje werd een tweeënhalfuurtje.

Andere mensen op het werk waren er wel razend druk mee, want iemand had bedacht om een tijdcapsule in het akwadukt te verstoppen. Op diverse punten in Harlingen kon je een briefje schrijven en inleveren, dat in een waterdichte koker gestopt zou worden, die dan weer ergens in een dikke betonlaag verstopt gaat worden. En wanneer de constructie over 100 jaar afgebroken word, dan zou dat weer tevoorschijn komen. Heel leuk allemaal, maar het werd ons zo even snel onder de neus geschoven, dat ik niet veel meer kon bedenken dan “Als dit akwadukt in 2100 word gesloopt, bedenk dan dat het Colosseum al 2000 jaar bestaat” *smiley die aan z’n kin krabt* maar als vrouw zijnde ging ik er later toch weer over nadenken. Had ik moeten schrijven dat ik een vrouw ben, en in de minderheid, en dat ik hoopte dat de verdeling op de werkvloer in die tijd beter zou zijn? Had ik iets moeten zeggen over de verandering van het milieu, en dat ze voorzichtig moeten zijn, of zouden ze ons uitlachen als ze in 2117 terug kijken naar hoe wij hier omgaan met zulke dingen? Zullen de mensen die het openmaken baggervet zijn en worden de kinderen geboren met de insulinespuit al in de hand, of is er al een ommezwaai gemaakt en leven mensen in die tijd gezonder dan we nu doen? Het klinkt zo ver weg, de mannen in de keet hadden het al over vliegende auto’s en dat daarom zo’n constructie niet meer nodig is. Tenminste, de Nederlandse mannen. Driekwart van wat er in de keet zat was Hongaars of Portugees, dat weet eigenlijk niemand, en waarschijnlijk hebben die alleen hun telefoonnummer opgeschreven voor die leuke meiden die de briefjes kwamen uitdelen. Tegelijkertijd is 100 jaar heel dichtbij. Mensen kunnen al steeds ouder worden, de kans is groot dat de kindjes die nu met hun opa en oma bij het uitkijkpunt staan te kijken naar al dat gewerk, straks met hun eigen kleinkinderen staan te kijken naar hoe het weer gesloopt word. Met al die gedachtegangen vloog de dag voorbij, en alsof het nog niet genoeg was geweest, mocht ik de 10×4 van een collega meenemen terug de dijk over *smiley die achter z’n oor krabt* 3 keer een wazig stuurgevoel, maar dan toch liever dat wazige gevoel van jou snoes.

Vrijdag begon dan wel met carpoolen, want jij stond natuurlijk nog in Harlingen. We zouden naar hetzelfde werk gaan als gisteren, en dit keer ging alles een stuk vlotter. We konden vrijwel direct beginnen, maar de uitvoerder vroeg wel of we via de Kimswerderweg van het werk af wilden rijden, in plaats van via de Oosterparkweg. Niet erg, maar dat betekende wel dat we bij 1 van de 2 kranen verkeerd om stonden, waardoor de machinist met het natte spul vlak langs de cabine moest draaien. Na wat gemopper, gespetter en gemanouvreer liep het rondje dan eindelijk net zo vloeiend als de baggersubstantie die werd geladen. Maar toen kwam er plotseling weer een betonpomp in de weg te staan *smiley die aan z’n stuur knaagt* gelukkig was op De Oostpoort wel alles voor elkaar. De mannen van de kranen probeerden de jonge snaak van de mobiele kraan aan mij te koppelen, en eindelijk was hij dan zo ver dat ie een rondje mee durfde. Gezellig hoor, terwijl ik grapjes maakte over een domme Volkswagenrijder die probeerde een trailer aan de kant te duwen, vertelde hij dat ie ook een Golf reed. En toen ik nog even met de uitvoerder babbelde over lompe en onbehouwen machinisten, hielp hij me herinneren dat ie ook op een kraan zat *smiley die grijnst* maar evengoed hebben we het wel gezellig gehad. Terwijl hij ondervraagd werd door zijn collega’s, zocht ik de keet op waar de Nederlands sprekende machinisten zich verzamelden, en waar de uitvoerder trakteerde op patat. Het was een heerlijk dagje geweest, en om het af te sluiten mochten we nog een vrachtje zand meenemen naar Schagen, waarna jij in de ruststand ging en ik in de kantine nog wat verder babbelde met collega’s.

En zo werd het zaterdag. Een beetje uitslapen maar niet te lang, want ik mocht weer naar de therapeut toe voor een massage. Meteen daarna mocht Wingman op tafel, want ook hij was daar wel aan toe. Met een paar mooie stukken tape op de rug en het advies om niets te tillen, sloegen we het boodschappenuitje over en zijn we gezellig bij vrienden op de bank gaan zitten. Beetje bijkletsen over hoe het leven er nu voor staat, onder het genot van een bakkie thee en een appelpuntje. En daarna lekker thuis op de bank kruipen. Wingman begon al spierpijn te krijgen van zijn behandeling, en ik was ook moe genoeg om bij hem te gaan liggen. Gek is dat, wat een beetje wrijven en drukken al teweeg kan brengen.

Over wrijven en drukken gesproken: zondag besloten we na het uitslapen dat het wel mooi weer was om een rondje te gaan toeren met de motor. Alhoewel ‘mooi weer’ een nogal ruim begrip is. Terwijl dagjesmensen genoten van een lekker ijsje, was Wingman in een innige omhelzing met zijn warme chocomel verstrengeld geraakt, in een poging om weer leven in zijn vingers te krijgen. Verder was er weinig aan de hand, tot we bij Vader en Moeder aan kwamen rijden. Vader was die ochtend ook op de motor gestapt voor een rondje toeren, maar daar dacht de motor anders over. Die gooide zijn bestuurder er met een spectaculaire tankslapper weer af en weigerde daarna om weer te starten. De motor werd naar huis geduwd, en Vader werd door Moeder naar de huisartsenpost gereden. Tegen de tijd dat Wingman en ik het pad op reden, waren ze net weer terug en van de ergste schrik bekomen, en werden er plannen gemaakt voor het mantelzorgen. Want koeien kun je geen 6 weken op verlof sturen, en voor de stoppersregeling waren ze net te laat *smiley die z’n mouwen opstroopt* en zo studderden Wingman en ik nog even door de stal heen. Moeder had troosteten gemaakt in de vorm van pannenkoeken met spek, en met een volle buik zijn we zo weer thuis gekomen. Nog even bijkomen van de schrik, uitbuiken, Boer Zoekt Vrouw kijken en dan lekker op bed. Dan kunnen wij morgen weer samen op pad snoes, hopelijk zonder tankslappers en andere narigheid.

Het bericht Geachte Shirley, week 9 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de zenuwen van de speeddate en de kriebels van de dagdate, kwamen nu de rillingen van het logeerweekje voor de deelneemsters aan Boer Zoekt Vrouw. Eindelijk waren de boeren aan zet, thuis, in hun vertrouwde omgeving, waar niets ze meer van slag kon brengen. Behalve dan bij Marc, die in het bloedhete Zambia werd getergd door 3 vrouwen die stelselmatig zijn planning en voorstellen onderuit haalden. Rondje lopen? Nee eerst tassen uitpakken *smiley die met z’n ogen rolt* je hoorde hem denken “waren ze maar thuis gebleven”. Bij Olke gebeurde dat ook bijna, toen 1 van de vrouwen op Schiphol een visioen kreeg over neerstortende vliegtuigen en kindertjes die alleen achterbleven. Ze werd het vliegtuig in gepraat door vrienden en de andere dames, maar 1 van die dames kon het niet laten om een sprintje te trekken naar het volgende honk. Met een serieuze blik bleef ze maar vertellen dat ze toch wel naar Amerika is vertrokken om het einddoel te halen *smiley die aan z’n kin krabt* kijken we naar Boer Zoekt Vrouw of Expeditie Robinson? Dat tweede, aan de omgeving in Canada te zien. De boerderij van Riks was ergens buiten een nederzetting van een huis of 5, ontsnappen is daar onmogelijk, want je word ingehaald door vermoeidheid of de kou, voordat je hulp kunt vinden. En dat beklemmende idee greep 1 van de vrouwen waarschijnlijk naar de keel. Riks had zijn eigen Powerpuff Girls verzameld, een blonde die weer open stond voor een nieuwe relatie, een vrolijke rode met een nog vrolijkere muts en een stille zwarte. Het wolkje dat boven haar hoofd leek te hangen was net zo donker als heur haar. Ze zei dat ze nog even moest aarden, maar aan de ondertoon te horen wist ik niet helemaal zeker of dat aarden in Canada of in Nederland moest gebeuren. Ondertussen was David in Roemenië begonnen met de rondleiding over zijn toekomstige bedrijf. De sfeer was iets minder uitgelaten dan verwacht, maar dat kwam misschien ook omdat de dames nog niet helemaal zagen hoe er straks blije varkens zouden rondhuppelen door die grauwe stal waar het water aan alle kanten naar binnen lekte. Vervolgens werden de takkenwijven aan het werk gezet, ze mochten lekker stoeien met rugmaaiers en boompjes, voordat David een lekker avondmaal voor hun klaar zou zetten *smiley met hartvormige ogen* wat een heerlijke vent is het toch! En dan was daar nog Herman, de verlegen snuiter uit Frankrijk, die bij elke onderneming van Yvonne iets losser lijkt te komen. Waar hij eerst nog schrok van de foto’s die uit enveloppen tevoorschijn kwamen, daar was hij nu druk met zoenen en omhelzen toen hij zijn 3 dames bij het station oppikte. Alhoewel, dames *smiley die achter z’n oor krabt* de meiden zijn nog zo nat achter hun oren dat ze waarschijnlijk met een handdoek om hun schouders in de trein zaten. De koffers en muziekinstrumenten werden in de auto geladen, en nog voordat er een rondleiding over het erf werd gedaan, zat iedereen al te smullen van Hermans heerlijke taarten. Zijn moeder en zusje hadden voor de zekerheid een hotelletje in de buurt opgezocht, zodat het olijke viertal ongestoord kon musiceren tot diep in de nacht *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* oew en dan duurt het nog een hele week voordat de nieuwe aflevering komt! Het is zo spannend!

Maandag hadden we een ander soort spanning. We mochten weer naar Harlingen toe, verder gaan waar we vrijdag waren gestopt. Maar opeens *smiley met opengesperde ogen* lag er een brok ijzer in de weg! Vrijdag lag het er nog niet, en nu werden de machinisten, uitvoerders en chauffeurs erdoor verrast. Dus eerst de auto’s een tijdje aan de kant zetten, rustig blijven wachten terwijl de shovel en een kraan het meterslange H-profieltje aan de kant zeulden, en daarna konden we weer verder. Ondertussen hoorde ik ook de nieuwsberichten, en daar werd ik niet direct veel vrolijker van. Na wat gepraat, geroddel in de wandelgangen, opstandjes van personeel en een stevig potje handjeklap is besloten dat Opel van de General Motors-stal naar het PSA-boetje verhuist. Vanaf nu is mijn Amerikaanse Duitser dus een Franse Duitser. GM wist al een tijdje niet meer goed wat ze met Opel aan moesten. Het merk wilde geen winst maken (of werd dat stiekem weggesluist naar andere potjes? *smiley die vals zit te loeren* ) en het was te klein en te verdeeld. Opel scoorde alleen in Europa, als Opel maar ook als Vauxhall. Verwarrend voor die Amerikanen, want daar word Chevrolet als Chevrolet verkocht, van Zuid Amerika tot en met Canada, terwijl ze in Europa 1 merk met 2 verschillende typeplaatjes moeten verkopen omdat er een eigenwijs staatje tussenzit dat met een slootje van de rest van Europa word gescheiden en waar ze stug aan de verkeerde kant blijven rijden. Ondertussen was Chevrolet al uit Europa vertrokken, maar proberen ze met Cadillac weer voet aan de grond te krijgen in het premiumsegment. GM is aardig aan het uitdunnen zo. Opels werden in Amerika en omgeving ook al verkocht onder de naam Buick (die hebben ze nog steeds), Pontiac (bestaat dat nog?) en Saturn (is inmiddels al opgedoekt), maar nu hoeven ze dus nog minder auto’s te ‘rebadgen’. Peugeot, Citroën en DS, de 3 leden van de PSA groep, zijn ondertussen reuze blij. Het Peugeot van de Jan Modaal, de lekker gekke Citroën en de naar premium wijzende DS moeten ook vergroenen, en 2,2 miljard neerleggen voor een merk dat al ervaring heeft met het bouwen van hybrides en volelectrische voertuigen is makkelijker dan zelf al die ongein gaan ontwikkelen. Zeker als ze met de stijgende verkoopaantallen van Opel erbij straks groter zijn dan hun landsrivaal Renault, die zijn stategische partners eerder al uit Japan en het Oostblok moest halen.

Maar goed, het was dus definief. Ondertussen reden wij onze rondjes klei van de Oosterparkweg naar De Oostpoort, na 8 rondjes mocht jij een slaapplekje opzoeken, terwijl ik met collega’s terug de dijk over toerde.

Om dinsdag weer vol goede moed naar Harlingen terug te rijden. Vol goede moed en met een neus vol snot, want ik leek wel wat verkouden of grieperig te zijn. Ja iets met een snotneus en dat je je heelt zielig voelt, en dat je spierpijn hebt, maar dat kan ook zijn omdat ik tijdens het laden wat onderuitzakte in de stoel om rustig te kunnen lezen. Het blijft lastig, die 2 ziektes uit elkaar houden. De ene is een virus, de ander een bacterie. De ene kun je dus bestrijden met medicijnen, de ander niet. Alhoewel beide weer overgaan wanneer je goed rust houd, netjes je appeltjes (warmen je op) en peertjes (werken goed tegen slijmvorming) eet, veel water en thee drinkt en de sinasappeltjes (koelen je af) een tijdje laat staan. Tenzij dat griepvirus op je hartzakje gaat zitten, dan moet je je wel even melden in het ziekenhuis. Maar bij normale mensen komt dat maar weinig voor. Ondertussen was ik blij met de doos tissues die in de cabine staat. Sommige bijrijders kijken wel eens vreemd, soms ook met een ietwat vunzige blik wanneer ze vragen waarvoor ik die doekies dan nodig heb *smiley met een rode neus en een droepige blik in z’n ogen* nou hiervoor dus! Om de neus te snuiten, vlugsnot weg te deppen, de tranen af te vegen na een niesbuitje. En soms ook om m’n handen af te vegen als ik fruit eet dat sappiger is dan verwacht. De dag kabbelde voort zonder al te veel gekkigheid, de indeling van de carpoolauto’s werd al geregeld, maar blijkbaar was jij het daar niet mee eens, want bij het laatste vrachtje klapte er een luchtbalg. En bijna een paar hartzakjes van de mannen die naast de weegbrug aan het werk waren. Terwijl de collega’s in de Audi Fabia stapten, stonden wij nog een vrachtje brekerzand te laden voor de loswal in Schagen, zodat we niet dat hele stuk naar de garage leeg hoefden te rijden.

En dat kwam eigenlijk best uit, want zo hoefde ik woensdag geen auto te delen met collega’s. Waarschijnlijk waren die er blijer mee dan ik, want nu mijn neus dicht zat, rook ik mezelf niet meer. Meestal gaan mensen met een snotneus uit hun mond ruiken, omdat ze niet meer door hun neus kunnen ademen en dat komt de speekselhuishouding (die ook geurbestrijding doet) niet ten goede. En dan was er nog dat aroma van verkoudsbalsem dat nog wel eens zou kunnen opstijgen uit mijn shirt. De avond ervoor voelde het nog fris aan toen ik het opsmeerde, maar of het ook nog zo rook na een nachtje snurken en woelend zoeken naar tissues om de neus te deppen, dat betwijfelde ik. Gelukkig was er geen collega zo eerlijk om het recht in mijn gezicht te zeggen. Wat ook zou kunnen komen omdat het die dag Internationale Vrouwendag was *smileys die op de barricades staan te zwaaien met hun BH’s* en dus … ja wat eigenlijk? Moest iedereen een beetje lief zijn voor vrouwen? Moest elk bedrijf die dag een vrouw aannemen? Schoven alle politieke partijen de vrouwen op hun lijst een plekje op naar boven? Ik weet het niet, maar ik was wel heel blij dat ik geen man was, want dan zou ik waarschijnlijk al 2 dagen op de bank liggen dood te gaan vanwege een heftige aanval van mannengriep. Ondertussen was het werk wat veranderd. We reden nog steeds in Harlingen rond, nog steeds van de Oosterparkweg naar De Oostpoort, maar nu moesten we het werkvak inrijden vanaf de Kimswerderweg, bij die sportieve slinger onder het viaduct door, en daarvandaan dan helemaal achteruit naar de kraan rijden. Toen viel het me op dat er op de Kimswerderweg een bord hing, dat niet alleen je snelheid aangaf, maar ook een smiley als je langzamer dan 30 reed, of boven de 30 km/h de tekst ‘vrijdt veilig’ liet zien *smiley die aan z’n kin krabt* zijn ze in Harlingen zo bang dat de stad word overgenomen door roekeloze bestuurders, dat ze hardrijders op die manier willen aansporen om toch vooral niet voort te planten? Ik ben benieuwd wat je krijgt als je de politie je aan de kant zet bij een enorme snelheidsovertreding, een pot nutella met een Engels etiket?

Donderdag weer Harlingen. Weinig gezegd in de Skoda, bang dat ik 3 collega’s misschien zou besmetten. Gelukkig werd het snotteren wel iets minder. Een collega had als tip gegeven om die vettige dampo-meuk niet alleen op de borst te smeren, maar ook op de onderkant van de voeten. Misschien heeft het extra geholpen, misschien is het een bakerpraatje, ik weet wel dat ik al een paar dagen met tintelend frisse voetjes in slaap ben gevallen, en slechts 1 keer bijna van de trap af was gesodemieterd omdat de vettigheid blijkbaar nog niet helemaal goed in de voetzolen was ingetrokken. Ook kwam mijn reuk weer een beetje terug. Wel jammer dat ik daar pas achter kwam toen ik in de sanitaire unit zat, en het hokje naast mij bezet werd gehouden door een puffende lasser. En ook snapte ik waarom de collega’s in de keet niet klaagden over mijn mondgeur. Het zou kunnen dat ik een knoflookteentje teveel in mijn lunch had verwerkt, de geur dwaalde niet alleen door de keet, maar kringelde ook mijn neus in, waar ter plekke een voorhoofdsholte werd voorkomen. Knoflook, het ideale medicijn tegen *smiley die aan z’n kin krabt* nouja eigenlijk alle besmettingsziektes, want niemand durft nog dicht naast je te komen zitten. Na 10 vrachten klei en een vrachtje zand, wat de machinist gebruikte om zijn mallen van asbakken in te laten drogen, mocht jij weer in het stapelbed kruipen met de andere logees, en schoof ik aan bij het rijtje carpoolende chauffeurs, die opgelijnd stonden voor de kantine en met een klein beetje leedvermaak toekeken hoe andere ramptoeristen probeerden de carpoolbus open te breken. Een collega had de Skoda Transporter alvast voor de deur gezet, maar toen hij uitstapte ging vanzelf de deur op slot. Terwijl de sleutel nog in het contact zat *smiley met opengesperde ogen* het duurde niet lang voordat een behulpzame collega aan kwam stampen met een klomp en een stuk ijzerdraad. Gelukkig had 1 van de kantoormannen een reservesleutel gevonden voordat er ramen sneuvelden. Tja dat is blijkbaar de Duitse kroentligkeit: alles op slot zodat niemand er zomaar met de auto vandoor kan gaan, zelfs de eigenaar niet.

Jawel toen was het alweer vrijdag. Een heel zonnige vrijdag, wat een goede tegenhanger was voor de sfeer, want die werd er niet beter op. We reden weer vanaf de Oosterparkweg naar De Oostpoort, maar ondertussen werd er ook nog wat aan de stoep gegraven op de Oosterparkweg zelf, onder het viaduct, waardoor de weg nogal smal en onoverzichtelijk werd. Daar kwam na 9 uur de afzetting bij op de afrit Harlingen-west. Geen probleem, pakten we gewoon afrit Harlingen-die-op-de-Grensweg-uitkomt, en reden we een stukje langer binnendoor. Via de Oude Trekweg en de Almenumerweg, om vervolgens te worden tegengehouden door een verkeersregelaar, want na die krappe bocht was de asfalteerploeg bezig om van de kruising bij de afrit een rotondetje te maken. Files, veel files zo in dat knusse stadje. En dan kwam tussendoor de trein af en toe ook nog eens langs *smiley die z’n hoofd op het stuur laat zakken* maar gelukkig was het zonnig. Het duurde nog geen uur voordat de eerste machinist via het bakkie zijn beklag deed omdat hij bij het laden tegen het zonnetje in stond te loeren. Gelukkig was de laag prut op het werk dik genoeg om niet op te drogen van 1 zonnig dagje, anders waren er ontgetwijfeld nog chauffeurs gaan klagen over stuifzand in hun cabine. Tijdens het wachten in de file hoorden we dat de Afsluitdijk was afgesloten in de richting Fryslân-Noord Holland, want er was een ongeluk gebeurt. Nog voor het middaguur was er al een lichte paniek te horen, vrijwel alle werkvolk in de diverse werkvakken kwam niet uit Fryslan vandaan, en ongeveer de helft daarvan wilde die middag wel via de kortste weg en dus de dijk weer naar huis toe *smiley die zit te springen in z’n tuigje* maar voor die tijd brachten wij nog even snel 12 vrachten weg, waarna ik nog een kruiwagentje hardnekkig plakkende klei uit de bak kon spitten. Snel de mannen op het stort uitzwaaien en bedanken voor hun inzet, want zij hadden alle dagen minstens 15 kiepers op het werk rijden, en daarna door de zand- en grindhandel, om nog een vrachtje te laden voor Winkel. Na een korte wachttijd voor een dichte brug, konden we gelukkig zonder strubbelingen de dijk op en het weekend tegemoet rijden.

Zaterdag eerst maar eens uitslapen, terwijl Wingman druk aan het studderen was op de boerderij. Kon ik me ondertussen opmaken, zowel letterlijk als figuurlijk, voor het grote feest van die avond. Spaansen bestaat namelijk 70 jaar, en ook is de casco-fabriek in Harlingen uitgebreid, dat betekende 2 redenen voor een feestje en meteen een geschikte locatie voor het hele gebeuren. Het is lastig voor te stellen als je op een doordeweekse dag zoveel rode auto’s tegenkomt, maar 70 jaar geleden begon een mannetje uit de Noordkop met zijn bedrijf. Met elke zoon die oud genoeg was om een vrachtwagen te besturen, groeide dat bedrijf een beetje. Langzaam aan ging het steeds meer richting tegel- en zandhandel, en begon het zo te groeien dat er ook mensen van buiten de familie aan het werk kwamen. Nu staan er niet alleen rode trechters op diverse plaatsen in Noord Holland en Friesland, er zijn ook complete showtuinen voor de sierbestrating te vinden met het Spaansen logo op de deur. En die avond zouden we iets van een heel andere orde gaan zien: de casco-fabriek. Een simpel ideetje, om betonnen vloerdelen gewoon op hun kant te zetten en daarmee een huis te bouwen, groeide uit tot iets wat nu niet meer is weg te denken uit de bouwsector. In tijden dat alles sneller, makkelijker en efficiënter moet, kun je niet om dit systeem heen. Na de mindere jaren in de nasleep van de recessie, is de bouwsector nu weer aan het groeien, en werd de agenda voller dan wat de mannen konden produceren.

Maar wat we in de fabriek aantroffen, ging alle ideeën te boven. We kwamen binnen over de rode loper, door een gang van casco wanden, welkom geheten door de directie. Vervolgens kwamen we in een grote feestzaal terecht, waarvan je je geen voorstelling kon maken dat het een fabriek zou zijn. Onder de rode gordijnen waren diverse hoeken gecreëerd die de verschillende aspecten van het bedrijven moesten voorstellen. Er was een complete zandschuit binnen gelegd, waarop een lopend buffet was uitgestald, een chauffeurscafé en een gezellig terras aangekleed met onderdelen uit de sierbestratingshowtuinen. Na de thee met een gebakje werd al snel de biertap gevonden, en onder het genot van de eerste borrels genoten we van de speech van 1 van de broers Spaansen. Hij vertelde over hoe het begon, hoe je vroeger met een sigarendoosje en handjeklap een fabriek kon kopen, de opkomst van casco bouwen, de moeilijke periode tijdens de recessie, en nu weer de groei. Een mooi verhaal gevolgd door luid applaus en nog een korte speech van de huidige directeur. Daarna kwam er heel toepasselijk een zandkunstenaar op het podium, via het grote scherm zagen wij hoe hij de tekening van de boerderij, waar het gezin begon, omtoverde tot een reis door de tijd, met vrachtwagens, kranen, boten tot aan de stevige handgreep met het VIOS-logo. Daarna kwam een bandje die erg goede muziek speelde, van 100% NL tot de stevige rockers, er gingen diverse voetjes van de vloer. De collega’s en aanhang van de collega’s babbelden er gezellig op los, tot plotseling het licht alweer aan ging en we de mededeling kregen dat we de bus terug naar huis weer mochten opzoeken. De avond vloog voorbij, net zoals voor mij de afgelopen jaren bij het bedrijf voorbij zijn gevlogen. Met een gevoel van trots dat ik onderdeel mag zijn in dat grote geheel kroop ik die nacht onder de lakens.

En toen moesten we zondag dus eerst nog even snel uitslapen, voordat Wingman en ik op pad gingen naar Zusje, die haar verjaardag vierde. Wingman genoot volop van de elementen op de motor, en ik stuurde de auto met Moeder, Oma en Buuv die kant op. In de tuin genoten we van het laatste stukje zon en een lekker proeverijtje. Gezellig babbelen met de familie, de vorderingen in de badkamer bekijken, een lekker hamburgertje en daarna snel weer naar huis, waar ik net op tijd voor Boer Zoekt Vrouw aankwam. Het was reuzespannend, de dames hadden hun eerste logeernachtje op de boerderij gehad en zouden een volle dag gaan meedraaien op de boerderij. In Amerika hadden een paar dames van Olke wat twijfels over het hoe en wat met de koeien. Snoezige kalfjes aaien is heel wat anders dan koeien inspuiten en kalfjes voelen via het achterste van de drachtige koe. En die houding begon ook Olke een beetje op te vallen. Net zoals het Riks in het koude Canada opviel dat de ene vrouw wat meer koelte uitstraalde dan de ander. Waar het met de ene lachen gieren brullen is tijdens het aardappels schillen, daar is het met de andere lastige om contact te maken. Terwijl Herman in Frankrijk stug over ‘jullie 3’ bleef praten tijdens een 1 op 1 gesprek tijdens het dagelijkse ritje naar de bakker, daar pakte David in Roemenië zijn moment door 2 vrouwen op te sluiten in een varkensstal met muizen en een diepgaand gesprek te voeren met de vrouw die misschien iets teveel op hem lijkt. En dan was Marc er ook nog, die eindelijk de boel weer onder controle kreeg door de dames mee te nemen in het bedrijf in Zamba. Hij had de leiding en kon ondertussen kijken hoe de dames eruit zagen in bikini. Duidelijk een stuk appetijtelijker dan de dik aangeklede Michelinvrouwtjes die in Canada koeien stonden te melken. Het werd helemaal lastig toen Herman als eerste voor de keuze werd gezet: wie mocht haar instrument weer terug slepen de trein in? Het werd Pia, die hem misschien wel iets teveel had afgestoten met haar 1 op 1 gesprekje. Spanning alom, maar nu word het dan toch tijd om het bedje op te zoeken. Slaap lekker allemaal, en morgen fris en fruitig weer op *smiley die een kushandje doet*

Het bericht Geachte Shirley, week 10 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.