Geachte Shirley, afgelopen zondag werd op een wel heel relaxte manier afgesloten. Hoewel Wingman en ik allebei een beetje gaar waren, hebben we toch nog even de herhaling van de Formule 1 race in Hongarije gekeken. De briesende paarden van Ferrari stonden als eerste te trappelen onder het rijtje rode lampen, met daarachter de glimmende sterren van Mercedes, gevolgd door de dikke stierennekken van Red Bull. Meestal zeg ik dan ‘met daarachter de rest van het veld’, maar in deze race zou dat wel heel letterlijk opgaan. Bij de start waren de rode auto’s het snelste weg, gevolgd door de groengrijze en blauwe, die elke paar meter van plek wisselden. Onze Max was druk bezig met ruimte zoeken en was Hamilton al voorbij, maar Bottas dwong hem even buiten de baan waardoor hij naast zijn teamgenoot Ricciardo kwam te rijden. Door een blokkerend wiel bij het inremmen van de volgende bocht, raakte zijn auto overstuur en zo gleed Max tegen Ricciardo aan. Geen ferme duw maar net genoeg om een vloeistoflek te veroorzaken. Verstappen kon door maar voor Ricciardo was het feest helaas over. Verderop in het veld was er ook wat duw- en trekwerk, maar de wedstrijdleiding gaf alleen Max een straf van 10 seconden en liet de rest verder met rust. Terwijl de safety car het tempo aangaf in de eerste rondes van de race, werd Ricciardo’s auto opgeruimd en zagen we vanuit verschillende hoeken de herhaling. Ondertussen werd er al druk gerekend, want die 10 seconden straf moest Max inlossen bij een pitstop (of het word aan het einde van de race erbij geteld, maar nu moest hij toch nog minimaal 1 keer naar binnen) en de tijd die hij kwijt zou zijn wanneer hij pitlane in zou duiken voor een nieuw setje banden was ongeveer 22 seconden, dus zou hij een gat van 32 seconden moeten creëeren tussen hem en de achterliggers. Hoewel hij de Ferrari’s en Mercedessen goed bij kon houden, lukte het hem niet om er voorbij te komen, laat staan op ze uit te lopen. Maar voordat de eerste 35 rondes waren gereden, waren er wel al een aantal coureurs op een rondje gezet. Zoals ik al zei ‘en daarna de rest van het veld’, want terwijl Bottas ruimte maakte voor Hamilton, zodat die zijn Zilveren Pijl af kon schieten op de Volbloeden voor hem, werd vrijwel iedereen achter Verstappens vijfde plek een keer ingehaald. Behalve een loszittend wiel na een pitstop en 2 uitvallers die retiredden wegens technische redenen, gebeurde er verder weinig spannends. Hier en daar werd er van plek gewisseld, de Belg Van Doorne bleef zowaar in de top 10 hangen en jawel, in de laatste bocht stopte Hamilton met zijn inhaalpoging en liet hij Bottas weer voor gaan. Vettel kwam als eerste over de streep, daarna Raikkonen, een paar achterblijvers, Bottas pakte de laatste plaats van het ereschavot en daarna kwamen Hamilton, Verstappen en de rest van het veld. En daar moeten we het voorlopig dan even mee doen, want de heren gaan nu eerst van een welverdiende zomervakantie genieten.

In tegenstelling tot ons, want wij mochten ons maandag weer melden bij de weegbrug van Nauerna, om gereinigd zand te gaan rijden naar de N241 bij Schagen, die al bijna klaar is. Ik ben er zelf al een tijdje niet meer geweest, we komen meestal niet verder dan de rotonde waar we afslaan naar de bioscoop, om naar de loswal te rijden. Maar op het gedeelte vanaf het Verlaat naar boven toe, moet er nog wel wat werk verzet worden. Waar ook wat werk verzet ging worden, was op de camping Fort Oranje. Bekend geworden door een docusoap, en nu was daar plotseling het bericht dat de veldjes leeggehaald gingen worden. Alhoewel plotseling, een paar maanden terug was aan de bewoners al verteld dat ze een andere woonruimte moesten gaan zoeken, want over hooguit een jaar zou alles platgegooid worden. De reactie van de bewoners was niet dat ze op zoek gingen naar een ander dak boven hun hoofd, maar dat er juist nog meer bewoners bijkwamen, die ook graag gebruik wilden maken van de hulp van de gemeente, om iets nieuws te vinden *smiley die met z’n ogen rolt* en dan nu boos zijn omdat ze donderdag een brief kregen en er maandag al word begonnen met afbreken? Een hoop huilie huilie op niks af. Om logistieke redenen begonnen de werkmannen op het veldje waar veel arbeidsmigranten vertoefden. Goed nieuws voor hun, in een ander vakantiehuisjespark waren 5 plekken vrijgekomen, want de Roemenen die in Fast and the Furious-stijl zo’n 17 vrachtwagens rijdende voort hadden leeggeroofd, werden verkast naar een hotel met tralies voor de ramen *smiley die in z’n handen wrijft* dat ruimt dan weer lekker op.

Dinsdag mochten we weer verder gaan met opruimen bij Nauerna, maar in plaats van 5 vrachten gereinigd zand, hoefden we er nu maar 3 naar Schagen te brengen. Om vervolgens naar Alkmaar te rijden, waar we nog eens 3 vrachten korrel konden laden voor hetzelfde werkvakje langs de N241. Op de radio hoorden we dat emancipatie bijna voltooid is. Vorige week was er nog de reclame van SIRE, waarin de verzorgers van jongens werden aangespoord om ze meer jongen te laten zijn, nu hoorden we dat er steeds meer mannen zich melden met eetstoornissen *smiley die achter z’n oor krabt* ja ok, steeds meer mannen hebben een maagband, en moeten dan opnieuw leren eten, maar ook worden mannen die worstelden met hun uiterlijk en gewicht aangemeld. Mannen en vrouwen verschillen dus helemaal niet zoveel van elkaar. Er was ook nog een hoop ander nieuws op de radio, iets met vergiftigde eieren en Shell Pernis dat in de fik stond ofzo, maar we werden nogal afgeleid door alles wat er op het asfalt voorbij kwam. Een Ford Mustang van het vorige type in Eleanor-uitdossing, gevolgd door een Audi R8 Spider die onopvallend probeerde te blijven onder z’n zwarte lakwerk, een Mustang van wederom het vorige type, die meer opviel dankzij de rode kleur, maar wel was getooid met zwarte racestrepen over het dak. Daarna een nieuwe Chevrolet Camaro cabrio, in Why tell me Whyte?-wit. Vervolgens nog een Audi Q7 in saai grijs, maar wel met een S-lijntje. Een lomp en onbehouwen uiterlijk, die auto heeft nog een hele tijd op m’n verlanglijstje gestaan, maar gaat inmiddels vrij anoniem over de weg. Net zoals de diverse Mercedes CLA’s en CLS’en, voorheen keek je nog om, maar nu lijk je er zowat mee te worden doodgegooid. In tegenstelling tot de rode Jaguar F-type cabrio, die zie je nog niet zo heel veel. Net als de nieuwe Lexus RX, in MKB-zwart en met een aanhanger erachter, maar gezien de reputatie die het luxemerk van Toyota inmiddels heeft opgebouwd, zullen er ongetwijfeld meer van komen. Misschien net zoals van de Chevrolet Corvette C7, die we voorbij zagen gaan, helaas ook al in het zwart. Daarna nog eens een zwarte Opel Calibra, en een BMW 6 serie cabrio in dezelfde kleur. Gelukkig leek daarna het tij te keren, met een knalblauwe Opel Speedster op klassieke velgen. Gevolgd door een klassieke C Kadett in fris groen. Daarna kwam er bij het verkeerslicht nog een blauwe (een andere kleur past gewoon niet) Subaru Impreza in rallytrim voorbij, compleet met spatlappen en lekkere uitlaatbrul. Nogmaals blauw voor de rijdende sigaar, was het een Caterham, een Westfield, een vroege Donkervoort? Het blijft lastig herkennen als ze zo in een flits voorbij komen. Met een uitgebouwde Hyundai Scoupe, wederom in blauw, was de Dikke Dinsdag weer voorbij en keerden we huiswaarts.

Woensdag was het een stuk rustiger. We mochten ons weer melden in Harlingen, om wat klei van het werk naar het depot te rijden. Een rustig dagje, we zijn niet boven de 50 km/h geweest, maar evengoed wel 23 vrachten weggebracht *smileys die juichen* wat een mooie score!

Omdat het gisteren zo lekker ging, mochten we ook donderdag weer in Harlingen doorbrengen. Wel op iets langere afstanden dan, want we doken de tunnelbak in om zand te laden, dat naar een depotje ging aan de andere kant van het akwadukt. Ergens ter hoogte van de Oude Trekweg en de Almenumerweg reden we via de nieuwe ovale rotonde tegen het verkeer in en dan vervolgens achteruit met het verkeer mee de hekken in. De grondwerker/machinist was nieuwsgierig wat we uitspookten en reed gezellig een rondje mee, waarbij we in discussie raakten over de op- en afritten. Want je rijd straks naar beneden toe, dus een afrit, maar je gaat dan de N31 op, dus is het een oprit. En de afrit vanaf de N31 is eigenlijk een oprit naar boven toe *smiley die aan z’n kin krabt* komt erop neer, we wachten even tot de bordjes er staan. Ondertussen was het hele land al een paar dagen in totale paniek vanwege eieren die gif bevatten. Een bedrijf dat kippenstallen schoonmaakt heeft fipronil (ik heb het dit keer maar even gegoogeld) gebruikt om bloedluizen dood te maken en weg te houden. Dat middeltje is sinds 1 januari verboden in Nederland, maar stiekem toch gebruikt door het bedrijf Chickfriend, waarbij ik eigenlijk al beelden voor me zag van Oostblokkers met vuile kleren aan die de boer verzekerden dat alles goed was, want hun waren echte chickfriends *smiley met lui oog en zonder tanden die z’n duim opsteekt* no is ok, wie tsjikfrents, wie laf tsjiks! Fipronil is schadelijk voor onder andere de lever en nieren, en daarom werd er zeer omslachtig al aangeraden door iemand van de NVWA dat mensen beter tot zondag geen eieren konden kopen. Wat door het RIVM weer werd afgezwakt, waarna het CBL reageerde dat het nog best een gedoe was om alle ‘besmette’ eieren uit de schappen te krijgen. Nu gebruik ik zelf eieren van de boerderij, van kippen die echt buiten scharrelen, dus bang hoefde ik niet te zijn. Eigenlijk alleen kinderen, ouderen en mensen met een verzwakte weerstand, daar kwam het op neer. En dan was ook slechts zo’n 20% van de eieren ‘besmet’. Toen een paar toxicologen vertelden dat er wel eens mensen zelfmoord hadden proberen te plegen door zelf een hoeveelheid fipronil in te nemen, en dat ze na een paar dagen goed ziek zijn weer opknapten, toen was ik er helemaal klaar mee. Omdat 2 van de 10 eieren iets zou kunnen bevatten waar je misschien ziek van word, werd het hele land op z’n kop gezet. Dat het in België al een tijd bekend was maar dat de Belgische NVWA niets had doorgegeven aan de Nederlandse, dat lijkt me wel een beetje schandalig. Dat het zomervakantie is lijkt me geen geschikte smoes. En een beetje nier- en leverfalen *smiley die z’n schouders ophaalt* wat stelt dat nou voor? De hele provincie Zuidholland drinkt water dat kanker veroorzaakt, omdat een bedrijf ongestoord genX kan lozen in het oppervlaktewater, maar daar horen we helemaal niets meer over. Sterker nog, hoe moet dat eigenlijk als je in Zuidholland je fipronil-eitjes in genXwater hebt gekookt en hebt opgegeten, voordat het bericht op het nieuws kwam? Kun je de NVWA, de RIVM of de Nederlandse staat dan het bonnetje opsturen van je doktersbehandelingen en chemokuren, of zeggen ze dan dat je ziektes onder de vastgestelde grens zitten van wat in dit land is toegestaan?
Gelukkig hadden we vrijdag wat afleiding, de planner stuurde ons naar de Houthavens in Amsterdam *smiley met opengesperde ogen* dat is al een tijd geleden dat we daar zijn geweest. De Houthavens wisten we nog wel te vinden, via de weg die nog niet door de Spaarndammertunnel heen gaat, maar daarna was het even zoeken. Hoewel je toch een vrij grote auto bent, viel je nogal in het niet bij de kleine wolkenkrabbertjes die daar in elkaar worden gezet. Het is de bedoeling dat de Houthavens weer hip en trendy worden, en als gevolgd daarvan reden we door een wirwar van werkweggetjes, met uitzicht op de moderne interpretatie van grachten en luxe grachtenpanden. Geen ouderwets steentjes met smalle ramen, maar ramen die reikten van vloer tot plafond, bij elkaar gehouden door een ijzeren of betonnen constructie *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* niet dat we nieuwsgierig zijn, maar ik ben wel benieuwd hoe dat er precies van binnen uitziet, want halverwege zagen we dan een volgende verdieping hangen in een soort van kooi, die overging in een vide met een trappetje naar een volgende verdieping. Zouden daar echt mensen wonen, of is dat alleen voor de foto’s van de hippe tijdschriften? Hopelijk maken ze die foto’s dan wel van de goede kant, want zodra je werkweggetjes verliet, kwam je tussen de bedrijfspanden terecht. Hippe kantoren in aparte vormen, gehuld in een enorm roestig ijzeren gewaad, afgewisseld met de bedrijven die er al stonden en een enigszins ghetto-indruk achterlaten. Net zoals de Spaarndammerweg waarlangs we wegreden. Dat de kunstkoeien voor het hotel daar op de hoek zijn opgeknapt en nu een Batman- en Robinkostuum dragen, maakt dan niet veel uit. De zanderige grondsubstantie die we in de Houthavens stonden te laden, brachten we naar Westzaan, ook al zo’n lieflijk oud dorpje dat word overspoeld door ‘hip’ en ‘groot groter grootst’. De klassieke dijkhuisjes liggen tegenwoordig in de schaduw van een enorme gevangenis, en daar omheen word druk gewerkt om een nieuw industrieterrein te laten groeien *smiley die aan z’n kin krabt* er staan nog wat kavels te koop, en zo hier en daar staan borden dat crossen verboden is. Waarom niet zo’n kavel kopen en daar een crossbaan-bedrijf bouwen? Dat lijkt me nou wel een leuke stunt om de gemeente een beetje mee te dissen. Kunnen de jongens uit de weide omtrek ook gewoon weer eens jongens zijn, met hun motors en quads.

Na zo’n wervelende week was het zaterdag tijd om lekker uit te slapen. Wingman sliep heel lang uit, terwijl ik een wassie draaide en wat in de tuin studderde. Om daarna samen lekker met een biertje en een wijntje op de bank te liggen en voor het slapen gaan nog wat actiefilms te kijken *smiley die zich nog eens uitrekt* dat ik in slaap viel tijdens een spannende gevangenisfilm met Rambo en I’ll be back, ga ik natuurlijk niet vertellen.

En zondag werd ook weer zo’n rustgevende dag. Eerst weer uitslapen, daarna maakte Wingman de brunch klaar, en vervolgens stapten we samen met een brommermaatje op de tweewielers. Ik stelde voor om een makkelijk ritje te doen, de Koggeroute, gewoon de bordjes volgens langs de weg *smiley die vlinders zit te tellen* zo moeilijk zal dat toch niet zijn? Nou dat viel bar tegen! De bordjes konden we nergens vinden, en dus draaide ik maar een improvisatierondje in elkaar tot aan Schermerhorn, waar ik zeker wist dat er bordjes moesten staan. Over het slingerdijkje langs de molens, zo dat dorpje in, keertje rechts keertje links, dat was een bekend stukje, maar het leek wel alsof alle bordjes weg waren gehaald. Wat een knurften van de ANWB! Pas toen we op de dijk tussen Hoorn en Enkhuizen even van de route afweken omdat er een bordje ‘verse koffie daarheen!’ stond, kwam ik het eerste bordje van de Koggeroute tegen *smiley die rood aanloopt* en dan was die koffietent nog gesloten ook! Wat een tegenvaller op de zondagmiddag. Dan maar wat drinken en eten op het terras bij de Woeste Hoogte, en daarna toeristisch verder naar huis. En daar zijn we nu. Nog even een borreltje en dan zodrekt lekker op bed, ja voor je er erg in hebt is het weekend alweer voorbij. Nog een paar uurtjes snoes, dan kom ik jou weer opzoeken en duiken we samen de Amsterdamse ghetto in.

Het bericht Geachte Shirley week 31 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, maandagochtend stond jij al netjes op me te wachten bij de loswal in Amsterdam, waar je was blijven logeren. De bak nog vol met een vrachtje zandgrondsubstantie, dus reden we eerst naar het stort in Westzaan, voordat we weer een nieuwe vracht gingen halen in de Houthavens. Het was een nogal druk werkje, met verschillende stortjes waar het uitgegraven spul heen moest. Alleen wist zelfs de machinist niet wat waar heen moest. En dan hadden ze ook nog wat vrachten schoon zand nodig, om het gat weer dicht te gooien, dus hadden we mooi heen-en-terugvrachten. Tussendoor konden we nog een beetje naar de radio luisteren, maar het ging vooral over voetbal. Nederland is namelijk Europees kampioen geworden *smileys die staan te juichen* tot zover kon ik het wel begrijpen, maar daarna kwam het moeilijke stukje. Vorige week werd er verteld dat we tegenwoordig geen dames en heren meer hebben, maar dat we mensen moeten aanspreken met het genderneutrale ‘geachte reizigers’, ‘welkom Amsterdammers’ of ‘beminde gelovigen’. Naar schatting zijn er zo’n 80.000 mensen die zich geen man of vrouw voelen, of die zijn geboren als man of vrouw, maar eigenlijk vrouw of man willen zijn. En voor die groep non-binaire gendertypes is er vorige week dus besloten om voortaan niet meer zo de nadruk op dames, heren, hij, zij, haar en hem te leggen. Maar vandaag leek dat allemaal over te zijn, want je kon geen ‘voetbal’ zeggen zonder ‘dames’, geen ‘elftal’ zonder ‘vrouwen’. Een grote en respectloze middelvinger naar de genderneutralen, maar opeens was er niemand die daarover klaagde *smiley die achter z’n oor krabt* is de trend na 1 week alweer voorbij?

Dinsdag liet ik jou staan en ging ik een dagje met een andere auto op pad. Niet dat het nodig was, maar op deze manier kunnen we mensen laten geloven dat er meerdere vrouwen op de kieper zitten bij Spaansen *smiley die grinnikt in z’n knuistje* en sommigen trappen er nog in ook! Behalve een andere auto, had ik ook een nieuwe collega op sleeptouw. De hele weg naar het werk toe hebben we gekletst over de auto. Hoe je de vering van de stoel kan aanpassen, welke knopjes je moet gebruiken als je de knopjes op het stuur mist, waar de koelkast is verstopt, dat soort triviale zaken waardoor de verschillen tussen een vijfasserchauffeur en een trekkerchauffeur weer eens duidelijk werden gemaakt. Maar goed, we reden dus weer het rondje van de Amsterdamse Houthavens naar het nieuwe industrieterrein bij Westzaan. Geen verschillende stortjes meer, en ook even geen zand mee terug. De dag verliep lekker vlot, we hadden weinig last van files en drukte dankzij de bouwvak, terwijl gek genoeg de bouw in de Houthavens gewoon doorging. Op de radio hoorde ik nog iets van een deskundige, die zei dat we het fileprobleem juist moeten bekijken vanuit het standpunt van de fietsers. De snelwegen verbreden, nog meer snelwegen erbij maken, het heeft weinig zin, want na een rustige periode zonder files gaan er steeds meer mensen gebruik maken van dat nieuwe asfalt “omdat het er zo lekker doorrijd.” Beter zou het zijn als we de files gewoon laten staan. Sommige mensen worden het dan zo zat dat ze een ander huis of een andere baan zoeken, dat is een goedkope oplossing voor de overheid. En die andere miljarden, die nu worden klaargezet voor de aanleg en verbreding van wegen, kunnen beter besteed worden aan de infrastructuur van fietspaden en de aansluiting daarvan op treinstations. En wat te denken van het bouwen van huizen naast de plekken waar veel mensen werken? Ondertussen kwam ook het KNMI met een waarschuwing, door regen en onweer zou er die middag een code geel over het land trekken en jawel *smiley die diep zucht* die middag stond er ook een aardige file rondom de Coentunnel. Hard regende het niet, maar ja, die code geel he…

Woensdag reden we wederom het rondje Houthavens-Westzaan. Via de grachtenpanden en de ghetto naar de Coentunnel, en dan via de opgefriste kruispunten en wegversmalling bij de brug de provinciale weg volgen, de Den Uylbrug over, naar beneden kijkend naar alle woonwinkels en de Forddealer en dan slinger je zo naar industrieterrein Hoogtij toe. Op zich geen verkeerde route, en het viel bij de Coentunnel ook mee met hoeveel vrachtwagens er stil stonden voor de te lage ingang. Maar het begon ons wel op te vallen dat de verkeerslichten op de vijfbaans brede kruispunten staan afgesteld op vakantieverkeer. Kom je net van de A8 af, dan staan er 2 vlak achter elkaar, maar die werken dan niet samen om de doorstroming te bevorderen. En verderop, bij die flitspaal, kun je er nog goed om denken, want die gaat soms na 5 auto’s al op rood. Over de brug is het nog erger, onder de ogen van Boer Geert laten die lichten soms maar 3 auto’s door (dat is ongeveer een halve vrachtwagen) en als waarschuwing staan daar nog tekeningen op de grond van een eerdere aanrijding met een auto en een motor. Maar er waren grotere dingen in de wereld gaande. Er werd officieel bekend gemaakt dat de vader van koningin Maxima was overleden. Het was 10 jaar geleden dat in Amerika de financiële crisis begon. En om de feestdag compleet te maken *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* was het ook nog eens 72 jaar geleden dat Japan werd opgeschrikt door 2 kernbommen. Eerst werd een bom genaamd Little Boy tot ontploffing gebracht boven Hiroshima, een paar dagen later werd vlak naast Nagasaki een bom genaamd Fat Man gedropt. Tienduizenden vonden de dood direct, en nog velen in de dagen en jaren daarna, als gevolg van stralingsziekte. Terwijl Donald Trump in Amerika en Kim Jong-un in Noord Korea de mouwen aan het opstropen waren en om het hardst riepen dat ze hun kernwapens klaar gingen zetten, vertelde iemand op de radio over de kernbommen in Japan. Zo schijnt er ergens een soort gedenkmuseum te zijn, waar je stoepen en muren ziet met silhouetten van mensen erop. Die silhouetten zijn erin gebrand, sta je vlak naast de inslag van de bom, dan word het namelijk zo warm dat het menselijk weefsel gewoon verdampt. En misschien is dat wel de beste dood in zo’n moment. Mensen die verderaf staan krijgen niet alleen brandwonden, maar ook stralingsziekte. Niet alleen worden ze er zelf ziek van, maar ook hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen die nog geboren moeten worden, krijgen er mee te maken. En met zulke horrorscenario’s staan 2 landleiders-die-wereldleider-willen-zijn elkaar gek te maken *smiley met opengesperde ogen* de volgende wereldoorlog zal niet ver meer weg zijn.

Donderdag mochten we ons wederom melden in Amsterdam, om de Houthavens uit te graven. Dagelijks een kleine of een ruime 3 kwartier naar het werk rijden, al naar gelang ik tussen de carpoolcollega’s of alleen met jou op pad ben. Voor die tijd zijn de chauffeurs al aan het forenzen geweest, van huis naar de zaak toe, variërend van 5 minuten fietsen tot een half uurtje met de auto. Op de radio werd verteld dat de forens tegenwoordig gemiddeld zo’n 23 kilometer reist *smiley die in z’n handen wrijft* dat is al een verbetering ten opzichte van de meer dan 30 die het een aantal jaar geleden was. En zoals we eerder deze week hoorden, is een kortere afstand beter, het kost minder tijd en de kans is kleiner dat je meedoet in files. Maar natuurlijk kan het altijd erger, want op de radio waren mensen te horen die dagelijks 3 uur in de auto zitten om meerdere provincies te doorkruisen. Dan moet je wel heel gek op je baan en je huis zijn, dat je beiden niet op wilt geven. Ik moet er niet aan denken om dat dagelijks te doen, dan is het forenzen al een werkdag op zich. Ondertussen kwamen in de drukte terecht op de provinciale weg onder de A8, waar een auto spectaculair tegen een verkeerslichtpaal aan was gedrukt. Er waren wat banen afgezet om ruimte te maken voor een ambulance, sleepwagen en politieauto’s. Terwijl de agenten druk bezig waren met het opmaken van het rapport, stonden de vrachtwagens in de file te wachten *smiley die vals kijkt* bedankt watseppende automobilisten, dat jullie tussen het eten en scheren door nog even een ongelukje konden maken, want vrachtwagenchauffeurs hebben niks beters te doen dan in de file te staan…

En ja, over veiligheid gesproken, die middag mocht ik me nog even op kantoor melden om een examen te maken. Er moest zand gereden worden voor een bedrijf dat in de hoogspanningsmasten en dat soort ongein zit, en die vinden dat alleen de Code 95 en VCA nog niet genoeg zijn. Dus mocht ik me door 24 pagina’s aan voorschriften en waarschuwingen heen worstelen, om vervolgens een tiental vragen te beantwoorden *smiley die diep zucht* werken in en om afgravingen, wat je wel en niet mag doen met steigers, echt nuttige informatie zeg maar!

En zo stonden we vrijdagochtend dan ergens in Hoofddorp, langs een uitgraving waar een handvol leidingen in lag *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* echt het werk waarvoor je nog eens extra op de gevaren moet worden gewezen. De maximale snelheid op het werk is 15 km/h, bij achteruitrijden is dat stapvoets, dus ook 15 km/h. Ja natuurlijk is het goed om zulke dingen even op te noemen, maar om mensen daarvoor een uur met de computer te laten stoeien vind ik altijd zo overdreven. Vooral omdat er diverse bordjes bij de ingang staan die hetzelfde zeggen. Gelukkig hadden we genoeg tijd om de benen te strekken, want vanaf de goudkust van Hoofddorp was het nog even een half uurtje toeren weer terug naar de loswal, waar we het volgende vrachtje gezeefd speciaal-zand konden laden. Ja het zijn wel een beetje de specialistische klussen bij dit soort bedrijven. We moesten ook kiepen in een containerbak, want je wilt natuurlijk niet dat de machinist bij het oplepelen van de vracht per ongeluk een steentje van de korrelbaan meepakt. Maar ’s middags mochten we plotseling, onder toeziend oog van een uitvoerder-achtig type, schuin van het kantje af kiepen. Met een haakse bocht de rijplaten op, die zo schuin naar beneden lagen dat kiepen eigenlijk niet nodig was. En vervolgens met de voorwielen los van de grond en de sperren erin gedraaid weer proberen eruit te komen *smiley die in z’n handen wrijft* wat had ik daar graag een filmpje van gemaakt. In het kader van de veiligheid. Helaas mocht ik met mijn korte broek niet uitstappen op dat werk.

En ja, toen was het zomaar alweer weekend. Terwijl in meer dan 15 landen Nederlandse eieren met fipronil zijn opgedoken, en het schandaal gestaag aan het groeien is, genoten Wingman en ik van een gebakken eitje bij de brunch. Een stevige bodem voor de drukke middag die zou volgen, want het werd wel weer eens tijd voor de maandelijkse schoonmaakbeurt. Spinnenwebben opruimen, ramen lappen, de tafel weer in de originele positie zetten na dat feestje van 3 maanden terug, de kamer zag er opeens een stuk ruimer uit. De ideale situatie om visite te ontvangen *smiley die nog een biertje opentrekt* de huiskamer voelde zo comfortabel aan, we vergaten zelfs dat we eigenlijk nog even de kroeg in zouden duiken.

Maar misschien was dat wel fijn ook, want nu hoefde ik niet zo heel erg lang uit te slapen. Kan ik zodrekt mooi op tijd aan de brunch, terwijl het eerste wasje van vandaag al hangt te drogen in de tuin *smiley die aan z’n kin krabt* misschien kan ik er nog wel even naast gaan liggen, met een grote zonnebril en een goed boek. Geen slecht idee, voordat we morgen weer volgas aan de gang moeten in de verplichte werkkledij tussen de wolken van freesstof en de wolkenkrabbers langs de A10.

Het bericht Geachte Shirley week 32 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, weet je nog dat goede idee van het zonnen met een goed boek erbij? Dat duurde niet erg lang, want er parkeerde zomaar een motor op de oprit. Geen Vader of Oom dit keer, maar Tante die even een rondje aan het uitwaaien was met haar Ladywing. Na een bakkie koffie stapte zij weer op om haar rondje af te maken, en niet veel later stonden Zusje en Zwager voor de deur. Terwijl de nichtjes alle beesten in de huiskamer probeerden te tellen, bespraken de grote mensen de bruiloft. Een feestje met een witte jurk en een officieel moment, zoals eerst de bedoeling was, was het allang niet meer. Het werd nog een flinke organisatie met een hoop discussie. De gastenlijst was al samengesteld, net als de locatie, maar daarvoor moet er nog opgetut worden, mooie foto’s geschoten worden, en in welke zaal gaan we precies zitten? Moet daar nog wat versiering bij? Wie doet wanneer een woordje? Het word steeds uitgebreider *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat word nog wat voor het volgende feestje… Na hun vertrek veranderde de avond langzaam in een langslepende praktijkles Wet Van Murphy. Dat het eten laat werd bezorgd, kan gebeuren. Dat er ondanks een uitgebreide muggenjacht nog 3 van die prikhufters opdoken in de slaapkamer, dat is de natuur. Net zoals die spin die zich had genesteld in de geboende keuken. Dat ik zo vroeg moest beginnen dat de kroeg nog halfvol zat en de geluiden van een krikkelerend stelletje uit het struikgewas opdoken, tja hoort bij het vak. Maar dat dat allemaal tegelijk moet gebeuren *smiley met stoom uit z’n oren* dat kon ik op de vroege ochtend, na een korte en verstoorde nachtrust, niet helemaal goed verwerken. Met een prefrontale cortex die op apegapen lag, en een limbisch systeem dat slechts 1 stap verwijderd was van ‘This is Spartaaaah!’-modus, stapte ik bij de carpool collega’s in de auto. Waarschijnlijk zou de afgelopen nacht in mijn dossier in de TBS-kliniek worden ingekort tot ‘heeft een slechte nacht gehad’, terwijl de mogelijke gevolgen van het ochtendhumeur veel uitgebreider zouden worden besproken.

Op het werk werd het niet veel beter. Op elke klus worden we doodgegooid met termen als ‘NINA’, ‘SPARK’, ‘WAVE’, ‘ABC’, ‘we werken veilig of we werken niet’, ‘LEAN’, ‘CHILD’, ‘NO KIDDING’, ‘Think before you ink’ en ‘Arbeid Macht Frei’, maar ondanks al die slogans die ons moeten aansporen tot veilig en efficiënt werken, stonden de vrachtwagens voor 6 uur al opgelijnd op de wegen rondom het asfaltstort van de A10. In alle voorschriften word er met geen woord gerept over de gevaren van een korte nachtrust, en dus begon mijn ochtendhumeur meteen maar met de collega’s te kibbelen waarom ze hun auto’s niet op het zo goed als lege stort hadden geparkeerd. Wederom waren we met zo’n 76 kiepers uitgenodigd om deel te nemen aan het grote project op de A10, tussen de S107 en de S102. In plaats van een lange file te creëren omdat iedereen om stipt 6 uur het werkvak in zou willen rijden, was er nu besloten om al die auto’s, en de veegwagens, en de vrachtwagens met frezen en ondersteunend materieel, op 2 locaties te laten verzamelen, een kwartier voordat we het werkvak in mochten rijden. Wat er in de praktijk op neerkwam dat er nu op 2 plaatsen file werd gecreëerd. Gelukkig waren de andere problemen van de vorige keer wel opgelost: de toiletten werkten naar behoren en ook waren er genoeg bekertjes. Wat wel nodig was, want er werd ruim een halfuur lang druk koffie gedronken *smiley die staat te stampvoeten* had de helft van de auto’s dan lekker een half uur later uitgenodigd. Maar nee, nu was alles er tegelijk. En ook ging alles tegelijk de weg op toen het sein werd gegeven dat we mochten beginnen. Vanaf 2 kanten stroomden de vrachtwagens het werkvak in, de ene helft tegen de richting in bij de S102, de andere helft met de richting mee vanaf de A4 de A10 op. Waarna de begeleiders in het werkvak meteen op scherp werden gezet, want tussen alle wachtende kiepers hadden de freesmachines geen ruimte meer om te beginnen.

Uiteindelijk reden we rond half 8 het werk af met de eerste vracht, na zo’n anderhalf uur wachten, aan de kant gaan, en weer wachten. Maar laten we positief afsluiten: we kregen voor de lunch weer broodjes en fris aangeboden. En toen het werk uitliep *smiley die achter z’n oor krabt* wat echt een verrassing was *smiley die een bordje SARCASME omhoog houd* werd ons een andijviestamppot aangeboden. Met bal gehakt en een yoghurtje toe. Gelukkig was ik er op tijd bij, want de laatste chauffeurs vonden de hond, en nog wat overgebleven lunchpakketjes, in de pot.

Dinsdag, ach dinsdag, nieuwe dag nieuwe kansen. We mochten een uurtje later beginnen, en lekker de hele dag op het gemakje van de loswal aan de Vlothaven naar de Houthavens rijden. Na een paar rondjes viel het me op dat het eettentje genaamd Bouillon Brothers (misleidende naam, ze verkopen ook salades) pas rond 10 uur open ging. Terwijl ze adverteren met ontbijt *smiley die aan z’n kin krabt* blijkbaar eten yuppen niet zo vroeg. De dag kabbelde rustig voort, en gelukkig was het niet zo benauwd als gisteren, wat voor de collega’s die op de A10 bezig waren met het frezen van de laatste stukken, en het brengen van nieuw asfalt wel fijn was. Tussen die wolkenkrabbers langs de A10 kan het nog aardig warm worden.

Woensdag hadden we weer heel ander weer. De dag begon met schemerduister, maar nadat we de eerste vracht zand in Zwaanshoek hadden gestort, werd het wel erg mistig. Met de neus tegen de voorruit en 1 hand uit het raam zochten we onze weg naar de puinbreker in Vijfhuizen, waar we korrel mochten laden voor Velsen-Noord. Gelukkig reden daar al een paar auto’s, want de route op het werk was goed verstopt. Daarna keerden we weer terug naar de loswal in Amsterdam, om verder te gaan met zand rijden naar Zwaanshoek. Het viel wel op hoeveel mensen er, ondanks dat het zicht soms maar een meter of 100 was, gewoon zonder licht rijden. En dan niet alleen omdat ze een nieuwerwetse auto hebben waarbij automatisch de dagrijverlichting aan gaat (en de achterlichten niet branden), maar ook mensen met oudere auto’s die voor en achter vrijwel onzichtbaar waren. Sterker nog, op de route door de Westpoort zagen we zelfs een Jaguar S-type rijden die zijn complete koplampen miste, net als de ramen *smiley met vliegjes in z’n baard* voordeel was wel dat de ramen niet zouden beslaan. Om de sfeer er een beetje in te houden, stond er bij de schaft een lekker stukje taart klaar, ter ere van de verjaardag van de loswalbeheerder *smiley die over z’n buikje wrijft* dat kwam eigenlijk wel weer mooi uit.

Donderdag mochten we weer zand rijden van de trechter naast de Coentunnel naar Zwaanshoek. Hetzelfde werk, maar wel via een andere ingang, en zo reden we over een klein rotondetje waar we door de binnenbocht moesten kruipen om de draai te kunnen maken, naar een ander gedeelte van de goudkust van Hoofddorp. Op de radio was veel te doen over ouders. Gisteren werd er al gezegd dat de herenfiets levensgevaarlijk is, omdat mannen bij het afstappen hun been over de bagagedrager heen zwaaien, maar daarbij dan regelmatig het kind in het kinderzitje tegen de grond schoppen *smiley die aan z’n kin krabt* is de fiets dan gevaarlijk, of zijn de vaders er gewoon niet bij met hun gedachten? Ook in Oostenrijk was er iemand niet bij met z’n gedachten. Daar was een jochie van 2 overleden, nadat ie een paar uur in een snikhete auto op de parkeerplaats had vertoefd. De moeder van 17 (wat netjes in elk bulletin werd vermeld, waarbij de nieuwslezer probeerde om geen nadruk te leggen op de leeftijd) had haar zoontje lekker laten slapen, maar viel vervolgens zelf in slaap. Binnenshuis op de bank. Wie waarschijnlijk afgelopen nacht niet hadden geslapen, waren de ouders die hun kinderen naar een buitenschoolse opvang ergens in De Bilt hadden gebracht, daar was een man aangehouden omdat hij iets te intiem was geworden met 2 van de kinderen. Wat nogal een schok was, want alle collega’s en ouders vonden het juist zo’n aardige kerel. Dat laat maar weer eens zien dat pedofielen en pedoseksuelen geen monsters zijn. Het is alleen jammer dat pedoseksuelen zo’n enorm afwijkende seksuele voorkeur hebben, dat ze er nergens (in ieder geval niet legaal) mee terecht kunnen. Ondertussen doken we op het werk het laatste rondje in. Gezien de rijtijd konden we er nog makkelijk eentje doen, ook al vond de collega dat geen fijn vooruitzicht, en toen er plotseling file opdook, kreeg hij helemaal gelijk. Op de A4 waren de linkerbanen afgekruist, waarschijnlijk voor een paar automobilisten die met hun telefoon zaten te pielen, en daardoor liep het niet alleen op de parallelbaan-met-afritten vast, maar onze route naar het werk bleek ook een sluiproute te zijn. Nu werden we niet alleen rechts ingehaald door scooters die ruim 60 km/h reden, maar ook links door een haastige hufter, die graag vrachtwagens inhaalde en afsneed via verdrijvingsvlakken *smiley die aan het stuur zit te knagen* gelukkig hadden we de laatste stukjes gebak van gisteren voorgeschoteld gekregen, om het met vooruitwerkende kracht alvast goed te maken.

Vrijdag mochten we wederom naar hetzelfde werk, en ook hetzelfde adres als gisteren. Ook het carpoolen ging hetzelfde, we konden al op tijd instappen bij de loswalmedewerker, om vervolgens nog een kleine 3 kwartier in de keet te zitten voordat we op pad gingen. En vervolgens waren we evengoed nog te vroeg op het werk, want het hek was nog dicht *smiley die vals kijkt* fijn als je de dag zo kunt beginnen. Eenmaal gestort reden we weer terug naar Amsterdam. Via de Driemerenweg, A9, A5 en een stukje Westpoort-rallyparcours, omdat de collega’s nog druk aan het asfalteren waren op de A10. Maar op de A9, net op het stuk waar provinciale wegen erbij komen en het vijfbaansbreed is voordat je kan afslaan naar de A5, stonden een paar auto’s stil op de linkerbaan. Eentje met z’n kont in de vangrail, 4 anderen daar voor, en nog een paar mensen die van schrik naar de vluchtstrook waren gestuurd. Gelukkig konden we toen nog doorrijden, maar het volgende rondje stond er file omdat er 3 banen waren afgekruist, zodat politie en wegslepers veilig konden werken *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* en weer dikke file, op de A9 stond het zowat tot aan Beverwijk stil volgens de filemeldingen, en waarom? Omdat er een paar van die kloteforenzen zonodig onderweg een cracker met hagelslag zonder boter moeten eten zonder te morsen? Het is 5 banen breed, dankzij de vakantieperiode niet eens zo heel erg druk, maar toch weten mensen het te presteren om achterwaarts hun auto de vangrail in te zetten en af te schrijven *smiley met stoom uit z’n oren* en ondertussen hangen de chauffeurs alweer aan de lijn bij hun planners en klanten, want die worden stuk voor stuk in de wacht gezet. Voor een paar gedeukte autootjes op de linkerbaan. Gelukkig hadden we in de schaft gebak, omdat de directeur jarig was, en dat verzachtte de pijn wel enigszins.

Maar toen begonnen de nieuwsberichten, en bleek ons fileleed wel mee te vallen. Er was zo te zien niemand overleden bij dat ongeluk, in tegenstelling tot de ongelukken in Spanje. Eerst al een explosie ergens in een woning, waar het nogal leek alsof er een bom gemaakt werd met gasflessen die te vroeg ontplofte, en gisteravond een busje dat een plein op reed in een toeristisch gebied en meerdere mensen doodde en verwondde. Gevolgd door nog een andere poging tot aanslag ergens verderop, die door adequaat optreden van de politie snel de kop in werd gedrukt. Gestolen busjes, jongens van 17, bomgordels die nep bleken te zijn, voorpagina’s met schokkende foto’s en voorpagina’s zonder foto’s, het overheerste het nieuws. Met enige regelmaat kwam er een update voorbij, een journalist die verslag deed uit die omgeving vandaan, het dodental dat van 13 naar 14 steeg. De namen en achtergronden werden bekend van een paar daders, en de discussie kwam op gang welke voorpagina wij moesten kiezen. Willen we foto’s en namen zien, en daarmee de terroristen en de organisatie erachter ‘verheerlijken’, of willen we de krant zonder foto’s, met alleen de teksten en harde cijfers, en de hoop dat als we niet in angst leven, ze ons dan ook met rust laten? Hopelijk kunnen we met elkaar blijven praten zonder in wij-tegen-hun te vervallen, en ouders met hun kinderen blijven praten zonder te veroordelen, want als je als 17jarige zo ver bent dat je met auto’s op mensen in wilt rijden om bij de groep te horen, dan mis je duidelijk een veilige en stabiele basis waarin mensen je waarderen om wie je bent, in plaats van om hoe beïnvloedbaar je bent.

Zaterdag mochten we even uitslapen vergeleken met de werktijden van de afgelopen week. Samen met 2 collega’s zouden we wat zand gaan rijden naar de Jaagweg, de aansluiting tussen de Purmerendse wijk Weidevenne en de provinciale weg naar de A10 toe. Het stelde niet veel voor, wat vrachten in het depot en als het nodig was een paar vrachten voor de shovel lossen. De shovel reed daar in de rondte met zo’n lopend bandje in de bak, waar je net als bij de asfaltmachine langzaam in moet kiepen terwijl je naar voren word geduwd, terwijl het lopende bandje de strook naast het asfalt volstort met korrel, zand of grond. Op die manier kun je snel en efficiënt de bermen aanvullen en het asfalt ‘opsluiten’ zodat het niet uitzakt en scheurt. Maar voor we zover waren, moesten we eerst een stuk over die Jaagweg rijden, tussen asfaltploegen, stratenmakers, lantaarnpaalinstallateurs, verkeersregelaars, lijnbussen en de lokale bewoners door. Gelukkig was er toevallig een mannetje op de loswal bezig om een bootje te lossen, want anders hadden we ook nog eens zelf de auto’s moeten laden *smiley die op het stuur zit te tikken* ik werd al zenuwachtig bij het idee. Maar het viel mee, de ochtend vloog voorbij, ondanks dat we regelmatig even moesten wachten omdat het depot al net zo knus was ingeruimd als de boerenerfjes er omheen, terwijl er op het depot veel meer activiteit was dan op die erfjes. En dus kon ik ’s middags nog even lekker languit op de bank liggen en wat in het huishouden rommelen, voordat Wingman thuis kwam en we na het eten nog even naar de buren gingen voor een borrel.

En zo werd het dan weer zondag. Uitslapen, beetje over veesboek struinen terwijl de wasmachine alweer draait, zodrekt even brunchen, en ondertussen dorst ik eigenlijk niet met mijn ogen te knipperen, want voor je het weet is het alweer maandag.

Het bericht Geachte Shirley week 33 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de zondag vloog inderdaad voorbij. Na de brunch konden de nette kleren aan, en gingen Wingman en ik op pad om zijn Neefje te halen. Die zou blijven logeren en de volgende dag meerijden met Wingman. Terwijl de mannen een programma over Lego zaten te kijken, probeerde ik pannenkoeken met spek te bakken *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* wat nog best lastig is, als de spek erg krokant word maar de pannenkoek eigenlijk nog iets langer moet blijven liggen. Gelukkig wilde Neefje het evengoed eten, net als het toetje wat daarna kwam. En toen was het alweer bedtijd, eerst voor hem en een half uurtje later voor de grote mensen.

Want maandag begon de werkdag weer op tijd. Het was nog een beetje schemerig toen ik de Skoda met 3 collega’s richting de loswal in Amsterdam stuurde. Niet iedereen was al goed wakker op dat tijdstip, en zo konden we tot 2 keer toe een Mercedes S500 rechts inhalen *smiley die aan het stuur draait en BWOOAAP BWOOAAP roept* en het werd nog sneuer voor die kantoormeneer toen we op internet zagen dat een S500 geen 5 liter motor heeft, maar slechts een vierkommazessie. Tja dat bied natuurlijk weinig weerstand tegen dat kwart Bentley W12 waar wij mee op pad waren. Nog een beetje melig werden de grote Skoda’s geladen en reden we weer richting Hoofddorp, voor het werk aan de leidingen in de grond. Maar daar bleek al gauw dat we een gevalletje ‘bouwvaksyndroom’ hadden. Wegens broedende vogels had de uitvoerder zijn planning aan moeten passen, en dat had hij netjes doorgemaild naar de planner. Die op vakantie was, zo bleek die ochtend. De andere planner stuurde ons naar Velsen toe, waarna iedereen een kant op vloog. Wij mochten verder naar boven, naar Alkmaar, om korrel te gaan laden voor de N241. Ondertussen begon er bij jou weer een oud kwaaltje op te spelen. Misschien had het met de stijgende temperatuur te maken, maar jouw derde as wilde niet meer met de rest van de auto meedoen. Netjes probeerde ik de computer te resetten, door bij elke laad- of wachtgelegenheid de motor uit te zetten, en soms hielp dat ook even, maar verder was ik vooral blij dat we over een korrelbaan reden, dat reed makkelijker dan over asfalt achteruit. Toen je ook nog eens zat te knoeien met je versnellingen, begon ik het een beetje zat te worden, maar we moesten nog even door. Nog even een rondje dik in de file staan voor de Leegwaterbrug op de Ring Alkmaar, waar nog steeds hard gewerkt word, en daarna nog even door naar de loswal in Schagen om met 15 kuub zand te dag af te kunnen sluiten. Die avond lag ik afgepeigerd naar Wingman op de bank. Zonder Neefje, die lag na zo’n lange werkdag weer in zijn eigen bedje te slapen.

Dinsdag begonnen we meteen weer met een storing in de derde as. Terwijl jij in Schagen een kwartiertje stond te resetten, bedacht ik me dat je als ExcuusTruus kon meespelen in de Transformers-film, als de ‘physically challenged’ transformer. Gelukkig wilde de storing wel even verdwijnen toen we daarna tussen 2 betonnen muurtjes moesten storten en dus netjes recht achteruit moesten rijden. Op het nieuws hoorde ik dat de eerste boot met strooizout alweer lag aangemeerd. De pepernoten liggen al zowat een maand in de winkel, maar nu was ook Rijkswaterstaat begonnen met de voorbereiding voor de winter. Een boot met 3 miljoen kilo zout, wat straks een totale voorraad moet worden van 200 miljoen kilo *smiley die een eitje pelt* maar ondertussen was ik wel benieuwd naar het steunpunt waarvandaan we de afgelopen paar jaar zijn uitgerukt. De zoutloods en gebouwen waren van het voorjaar al tegen de vlakte gegaan, om ruimte te maken voor een nieuw gebouw waarin alle brugbediening moet gaan plaatsvinden. Volgens het bord moet dat in december klaar zijn, maar het strooiseizoen begint op 1 november, dus hopelijk schieten ze een beetje op met de nieuwe zoutloods en de kantine voor de chauffeurs. Ondertussen werd er in het kantoor in Winkel druk over ons gebabbeld, en was er een afspraak gemaakt bij de MANdealer in Wognum. Omdat de planner ons geen hele middag kon missen, liet hij een andere auto aanrukken, zodat ik in ieder geval nog een paar vrachten in Middenmeer en Andijk kon doen *smiley met opengesperde ogen* wat niet zo vloeiend ging als ik had gehoopt. Of juist wel vloeiend, want de knijperauto die ik meekreeg bracht het begrip ‘dansen in de veren’ naar een heel ander niveau. Als een voluptueze salsadanseres bewogen we door het verkeer, om uiteindelijk op de zaak te eindigen, waar jij in de garage stond. Bij de dealer was een noodreparatie gedaan, wat mij het gevoel gaf dat al die keren dat je storing had gehad, er dus toch iets meer aan de hand was dan alleen maar “ik kan niets vinden in de computer”. Maar helaas was er wel een bandje dat de strijd had verloren.

Gelukkig konden we woensdag zonder narigheid op pad. Met een schuin oog op het lampje reden we weer naar Amsterdam, om vanaf de loswal wat gezeefd zand naar Zwaanshoek te brengen, de klus die maandag even was opgeschoven. Er kwam geen piepje, geen knippertje, geen geraas en gekraak onder de auto vandaan bij het achteruitrijden, en langzaam aan kon ik me een beetje gaan ontspannen en rustig naar de radio luisteren. Er was veel te doen over Kim Wall, een Zweedse journaliste die 2 weken geleden bij een Deense uitvinder in zijn zelfgemaakte duikboot stapte om een verhaal over hem te schrijven. Het was de Scandinavische versie van Natalee Holloway, de vrouw die verdween in of langs een zee aan de andere kant van de wereld. En net als in die zaak, vertelde ook deze mogelijke dader steeds een ander verhaal. Hij zou haar hebben afgezet op een eiland voor de Deense kust. Later zou ze weer zijn overleden na een ongeluk in de onderzeeër, waarna de uitvinder haar een zeemansgraf had gegeven. Maar waar er op Aruba even werd gedacht dat er lichaamsresten van Natalee waren gevonden, die er toch niet bleken te zijn, daar kwam nu het bewijs zelf opdagen. Langs de kust, niet ver van Kim Walls geboorteplaats af, spoelde een romp aan, die na kort onderzoek van de journaliste bleek te zijn. Geen hoofd, geen armen, geen benen, maar metaal dat het naar de bodem had moeten laten zinken. Terwijl de rillingen over vele Scandinavische ruggen gingen bij al die details, was men in Nederland BNerland druk met Jan Smit, die moest toezien hoe een student, als ontgroeningsopdracht, bij hem op de stoep had gepoept. Het is het neusje van de zalm wat er studeert in Nederland, de slimste jongeren die zich laten opleiden tot beroepen waarmee ze de mensheid verder kunnen brengen, als dokter of advocaat of andere specialisaties waarbij je veel geld verdient. En wat doen die om hun loopbaan te beginnen? Ze poepen op iemands stoep *smiley die achter z’n oor krabt* gelukkig was Milieudefensie wel druk bezig om nog iets van de toekomst te kunnen maken, zij hadden net als Urgenda de stap naar de rechter gezet om bij de overheid af te dwingen dat er meer werk gemaakt zou worden van het creëren van een beter klimaat. Maar na 7 rondjes te hebben gereden via de Ring Amsterdam, via de 80km/h-zone, denk ik niet dat mensen dat willen. Ze wonen pal aan de snelweg, en blijven daar ook gewoon wonen. In plaats van iets beters te zoeken, hangen ze hoestend aan de telefoon om te klagen over hun longziekte. Heeft de overheid er dan echt wel zoveel schuld aan?

Donderdag begonnen we weer vanaf de Vlothaven in Amsterdam, om daarna 2 vrachten bij de loswal in Diemen te halen, voor de Zuidas in Amsterdam. De bouwvak bij loswal Diemen is weer voorbij, en de trailercollega’s waren nog druk aan het asfalteren op de A10 tussen de S108 en S102, dus pakten we eens een verrassend ander paadje *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* alsof de Zuidas nog niet verrassend genoeg is. Ultieme yuppenporno in de vorm van ‘speelse’ flatgebouwen met bomen op balkons en rijtjeshuizen met abnormaal strakke voortuinen (voortuin als in ‘2 vierkante meter omdat je voordeur anders op de stoep opent’), werden afgewisseld met bouwputten, wegwerkzaamheden en halffabrikaten waar druk werd gewerkt. Na 3 vrachten mochten we weer een weg terug zoeken naar de Vlothaven, waar weer een boot met gezeefd zand was aangekomen. Ondertussen was iedereen op de radio in lichte paniek. Gisteravond was er, na een tip van de Spaanse politie, een wit busje met Spaans kenteken en volgeladen met gasflessen aangehouden bij de Maassilo in Rotterdam, waar een concert van een Amerikaanse band was afgelast. In de loop van de dag bleek dat het busje werd bestuurd door een aangeschoten Spaanse monteur, die de gasflessen nodig had voor zijn werk *smiley die achter z’n oor krabt* er werd al verteld dat het drukker word in de bouwsector, dat er wachttijden ontstaan en dat het niet lang zal duren voordat de prijzen gaan stijgen, maar dat we nu ook al mensen uit Spanje vandaan laten komen, die zelf hun gereedschap mee moeten slepen, dan is het toch wel heel nijpend allemaal. Ondertussen was er ook een man in Brabant opgepakt, en bij gebrek aan ander nieuws stond er een gehucht van 9 huizen en kroeg, ergens tussen Zevenbergen en de A16, vol met journalisten die wilden praten met de buren van de jonge gozer die een valse melding had gedaan over een mogelijke aanslag op de Maassilo. Het lijkt alsof we al aardig in de ban raken van het hele gebeuren, en weinig meer zelfstandig kunnen denken. Er was ook nogal wat ophef over een man die in juni op een bushokje was geklapt, of beter gezegd: over het feit dat zijn persoonlijke gegevens naar buiten waren gebracht door een lekkende agent. Het ongeluk leek op een terroristische aanslag, maar na onderzoek werd verteld dat de bestuurder suikerziekte had en in een hypo raakte, waarbij de bloedsuikerspiegel zo laag werd dat ie wazig werd en de controle over het voertuig verloor. Maar nu blijkt de man een Marokkaanse naam te hebben *smiley die staat te stampvoeten* en dat vind ik dus echt discriminerend! Dat we in Nederland al zover zijn met het wij-tegen-hun denken, dat we zelfs de welvaartsziektes voor onszelf willen houden. Iedereen die al een paar jaar in Nederlandse supermarkten zijn boodschappen doet, kan diabetes krijgen, ongeacht de kleur of herkomst die ze hebben. Het is niet erg dat de politie zich druk maakt om terreurdreiging, maar het is duidelijk dat het volk nu echt van slag begint te raken.

Gelukkig kon ik even afstand nemen van het hele gebeuren, want vrijdag begon eerst met uitslapen. Er stond een weekendje Limburg gepland, maar er lagen nog zoveel uren vrije tijd voor me, dat ik wat langzaam op gang kwam. Wasje draaien, boodschappen doen, nog wat eten en daarna de Kadett volproppen en de weg op. In plaats van na de lunch, gingen we pas tijdens de middagspits de weg op. Het eerste stuk lekker snel, richting Amsterdam. Iedereen wil na een werkweek graag zo snel mogelijk de stad uit, dus rij je heerlijk rustig als je juist naar de stad toe gaat. Helaas moesten we voorbij Amsterdam nog een paar keer aansluiten in de file, maar zonder problemen stuurde ik mijn showpony even voor half 8 een groot weiland op bij een manege net buiten Sevenum. En wat daar allemaal gebeurde *smiley met opengesperde ogen* dat moet ik zelf ook nog even verwerken.

Tussendoor mochten Wingman en ik ons nog even melden bij vrienden die daar vlakbij een feestje vierden. Zij hadden een dubbel jubileum te vieren, niet alleen waren ze al 25 jaar getrouwd, maar ook hun Hoogvliegers-stichting was al 10 jaar oud. Wingman heeft daar ook al een aantal jaren aan mee mogen doen, de Hoogvliegers dan, niet hun huwelijk, en zo waren wij ook uitgenodigd om dat mee te vieren. De koffie, thee en Limburgse vlaaien stonden al klaar voor de visite, en samen met familieleden en vrienden van zowel zijzelf als de stichting werd het een gezellige avond met veel mooie verhalen. Nog even wat meesnoepen van het buffet, en toen stapten Wingman en ik weer in de auto om terug te keren naar de camping.

Na een zondag van opruimen en auto’s inladen konden we weer beginnen aan de terugreis. Zusje en Zwager reden met de klassiekers naar hun huis, en ik reed met mijn Kadett achter Wingmans General Motorsproduct aan. Even een klein beetje opruimen en toen was het tijd voor Formule 1. De tribunes waren oranje gekleurd langs het circuit van Spa en er werd druk geduimd dat zowel Verstappen als zijn auto de zomerstop goed door waren gekomen. De training en kwalificatie gingen goed, hij wist zich als vijfde plaatsen achter Hamilton, Vettel, Bottas en Raikkonen met hun Zilveren Pijlen en Steigerende Paarden. Met achter Max de Rode Stier van zijn teammaat Ricciardo. De eerste bocht kwam iedereen goed door, op een recht stukje waren de mannen van Force India een stukje aan het bangeren maar konden ze gelukkig allebei blijven rijden, en ondertussen zocht Wehrlein de pitsstraat op voor een reparatie die overging in een uitvaller. 8 ronden lang gebeurde er weinig voorin, en zagen we hoe de andere coureurs streden voor een plek in of net buiten de top 10. En toen was het klaar, pal voor een oranje tribune stuurde Max zijn auto naar de marshalls tussen de vangrail, het was klaar. Hij had alle knopjes op het stuur ingedrukt, maar de auto wilde niet verder, hij kon de pits geeneens meer halen. Ondertussen werd er druk verder geracet, maar ik voelde mijn ogen langzaam dichtzakken *smiley met het schaamrood op de kaken* de fans hebben hier een hele maand op moeten wachten, en ik ben er gewoon doorheen geslapen. Tegen de tijd dat Hamilton, Ricciardo en Vettel op het podium stonden, maakte Wingman me weer wakker. Nog even gauw de laatste spullen opruimen en dan gauw m’n bedje in, want morgen is het weer tijd voor de werkpony.

Het bericht Geachte Shirley week 34 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na dat enerverende weekend kon ik een beetje tot rust komen bij jou. Op het gemakkie reden we ons rondje vanaf de loswal in Amsterdam naar het altijd zonnige Zwaanshoek. Alleen die ochtend even niet, want het was nog een beetje mistig. Of was dat de rook van het fikkie bij Lijnden *smiley die achter z’n oor krabt* op het nieuws werden nogal wat branden genoemd, die afgelopen weekend of die ochtend hadden plaatsgevonden, maar nog opvallender was het nieuws van Danone. Dat bedrijf gaat 5000 koeien naar Siberië sturen. Niet om in een strafkamp te werken, maar om daar melk te maken voor de toetjes van Danone. Door de importheffing die Rusland heeft op vanalles, is kaas uit het buitenland zo duur geworden, dat er nu veel in Rusland zelf gemaakt word. Maar door die enorme kaasproductie is er verder weinig melk op de markt over om toetjes te maken, en de prijzen zijn nu zo gestegen dat het voor Danone goedkoper word om een eigen boerderijtje te beginnen. De koeien die daarheen worden gebracht zijn West-Europese Holsteiners *smiley die rood aanloopt* uit voornamelijk Nederland en Duitsland vandaan *smiley die staat te stampvoeten* hadden ze dat niet een halfjaar eerder kunnen bedenken? Misschien even een kleine brainstormsessie kunnen doen met de Nederlandse overheid? Dan hadden de koeien uit de stoppersregeling daarheen gekund, in plaats van dat ze in de shredder zijn gegooid. Maar er is altijd groter nieuws, want in Amerika is alles groter, en dus ook de stormen en de neerslag. Een orkaan was in Texas aan land gekomen en vervolgens kwam er in 3 dagen meer neerslag naar beneden dan wij normaal gesproken in een heel jaar hebben. Er waren al een stuk of 9 mensen overleden. Intussen was er in het Afrikaanse Sierra Leone ook wat gaande, door regenval en daaropvolgende modderstromen waren grote krottenwijken weggespoeld. Er waren al 1000 doden geteld, maar omdat er in krottenwijken geen officiële bewonersaantallen worden bijgehouden, was het niet duidelijk hoeveel mensen er nog vermist waren. Amerika hoorde ik bijna elk halfuur op het nieuws, Afrika slechts 1 keer *smiley die z’n schouders ophaalt* dan valt het oneerlijk verdelen van koeien nog wel mee.

Na 7 vrachten van het gezeefde zand mocht ik jou achterlaten bij de loswal en met 1/4e Bentley W12 naar huis toe rijden. Dankzij het werk aan de A10 komt er maar weinig verkeer ’s middags de Coentunnel in, een beetje van de oprit vanaf de S102 en S101 en een aardige stroom vanaf de A5, wat een genot als je zo door de tunnel kunt blazen. Helaas stond ik daarna wel in een flinke file. Net de tunnel uit begon het al op te stropen. Naar de A8 toe is het altijd even druk, omdat daar 3 verkeersstromen bij elkaar komen en mensen allemaal zo snel mogelijk na het begin van de stippellijn naar links of naar rechts willen voorsorteren om hun weg via de A8 of de A7 te vervolgen, terwijl ondertussen het verkeer van de linkerbanen 2 keer moet invoegen omdat de weg smaller word. Maar nu bleef het druk. Toen de stippellijnen al een tijdje bezig waren, zelfs na het tankstation waar er nog een extra spitsstrook bij kwam, rolde het verkeer nog voort in de eerste versnelling, af en toe opgeschrikt door een slimme motorrijder. Ondertussen hoorde ik al op de filemeldingen dat er ergens bij afrit Wijdewormer een vrachtwagen met pech stond *smiley die aan z’n kin krabt* die bleek net voorbij de oprit bij de Burger King op de vluchthaven te staan, en om de monteur de ruimte te geven, was de spitsstrook afgekruist *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* en dan vraag ik me af waarom #rijkswaterstaat het eerste stuk van die spitsstrook dan evengoed open gooit *smiley met stoom uit z’n oren* en erger nog: waarom zelfs de vrachtwagenchauffeurs al voor de eerste knipperende pijl opschuiven naar links *smiley die aan z’n stuur knaagt* ik kon er niet langer meer tegen en ben heel asociaal via de af- en oprit gereden en net voor het pechgeval, waar het verkeer alweer begon op te schakelen, vlot doorrollend ingevoegd. Ruimte maken voor chauffeurs en monteurs, heel logisch, maar nu werd er gewoon file gecreëerd op niks af.

Dinsdag mocht ik na het carpoolritje weer met jou naar Zwaanshoek. Samen met een paar collega’s nog even wat kuubs wegrijden. Met het raam op een kiertje, want het werd zomaar weer warm. Erg warm. Gelukkig was er goed nieuws, want in tegenstelling tot wat ik dacht, blijken er meer mensen een hartaanval te krijgen in de kou dan in de warmte. Hoewel mijn hersenen wel al iets stroperiger werden door de oplopende temperatuur, was er dus geen reden tot paniek. Tenzij het extreem warm zou worden, dan stijgt het aantal hartaanvallen ook weer. Gelukkig werd ik al snel afgeleid door een ander bericht *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* het was tijd voor een praatje poep! Een voormalig hockeyspeler wilde zich na zijn sportieve carrière laten omscholen tot kinderarts, en kwam via via bij een poeponderzoek bij kinderen terecht, waarna hij zich daarin is gaan specialiseren. Problemen met poepen worden vaak weggewuifd door de huisarts, het is maar een beetje obstipatie of gewoon een simpele buikpijn. Even een grote-mensen-pilletje erin (die trouwens geeneens op kinderen worden getest, dus wat voor effect dat heeft wanneer de kinderen zelf groot zijn, weet ook niemand) en ze poepen weer gewoon. En ‘gewoon’ is dan een nogal rekbaar begrip, want bij kinderen is dat tussen de 3 keer per week en 3 keer per dag. Dus moeders, raakt niet in paniek wanneer de koter niet dagelijks gaat, er is (nog) niks aan de hand. Wel moet je je zorgen gaan maken als je kind ‘overloopt’. Dan houd het zo lang zijn of haar poep op, dat de darmen vol raken en letterlijk overlopen in de onderbroek, waardoor het lijkt alsof het kind niet zindelijk is. Terwijl het juist overdreven zindelijk probeert te zijn. Huisartsen hebben er nog niet veel aandacht voor, maar ik denk dat veel ouders zich goed kunnen voorstellen dat een overlopend kind niet word aangenomen op school ‘omdat het niet zindelijk is’, komt het dan toch op een school terecht, dan zal het waarschijnlijk minder goed presteren en al helemaal niet goed bij de groep horen, en dan hebben we het nog geeneens over de poeplucht in huis, die de relatie van de ouders en alle familie en vrienden daar omheen nogal onder druk kan zetten. Ik zou zeggen dat het genoeg reden is om te blijven doorzeuren bij de huisarts. Om af te sluiten dan nog even 1 extreem geval *smiley die in z’n handen wrijft* mensen smullen altijd van situaties waarbij ze kunnen zeggen ‘ach gelukkig kan het altijd nog erger’. De deskundige vertelde over een jongen, inmiddels in de puberleeftijd, die slechts 1 keer per jaar poepte. De rest van het jaar was hij aan het overlopen. Waarom snapte niemand, maar de jongen poepte niet vaker. Nadat hij streng was toegesproken poepte hij van schrik een drol van 2,5 kilo *smiley met opengesperde ogen* er zijn mannen die denken dat hun drollen ook zo groot zijn, maar gemiddeld leggen kinderen een bolus van 1 of 2 ons in de pot. En om het verhaal met een serieuze toon af te sluiten: de jongen moet nu 3 keer per week zijn darmen legen met een klysma. Omdat hij de boel zoveel heeft opgehouden, zijn z’n darmen zo beschadigd dat hij nooit meer normaal kan poepen.

Woensdag was het tijd voor wat luchtigers, na een lange afwezigheid mochten we ons weer eens melden op het grote Westfrisiaproject. In de ochtendschemer reden we het werkvak in bij de tijdelijke rotonde bij Bovenkarspel, en tegen de tijd dat we bij het stortje waren achter de hoofdkeet bij afrit Hoorn-noord, was het al licht geworden. Gelukkig zijn de absurde werktijden die er voor de bouwvak werden gehanteerd, weer verdwenen. Zeker nu het nogal regende was het fijn om in het licht te kunnen werken. We reden mooi heen en weer via het Circuit Van Hoorn, waar voor de doorstroming nog een extra verkeerslicht bij was geplaatst *smiley die met z’n ogen draait* het station is nu nog beter bereikbaar, maar mensen die met de auto reizen worden weer een beetje extra gehinderd. Ondertussen bleef het de hele dag lekker doorregenen. Af en toe wat minder hard, maar de ruitenwissers hebben aardig wat kilometers gemaakt op het voorraam. De werkweg was na 2 rondjes al veranderd in een wasbord en hier en daar ontstonden ‘sinkholes’. Niet de Amerikaanse, waar complete huizen in verdwijnen, desondanks waren de gaten op de grens van werkweg en afwatering groot genoeg om een vrachtwagen mee om te trekken, als je er doorheen zou rijden. Maar al snel werd ons gezeur over het weer in perspectief geplaatst: in Amerika waren ondertussen al 12 mensen overleden door de heftige regenval, in Afrika zo’n 1000 mensen meer, en in Azië waren door heftige moessonregens en rivieren die uit hun oevers waren getreden, ongeveer 41 miljoen mensen getroffen, variërend van dood tot dakloos. Dan valt dat hobbelpaadje bij ons nog wel mee.

Donderdag mochten we ons weer melden op het wasbord bij Bovenkarspel. Maar onderweg naar het werk toe kwamen we op het Circuit Van Hoorn al wat blauwe lampen tegen. Midden op het kruispunt voor het spoorviaduct stond een Alfa overdwars zonder neus. Of de ambulance die we verderop tegenkwamen daar naartoe onderweg was weet ik niet, maar haast had ie wel. Bijgekomen van de consternatie die blauwe lampen en sirenes kunnen veroorzaken op tweebaans provinciale wegen, zagen we tegenover de Chinees een auto zonder lichten staan. Gelukkig wel met alarmlichten aan, maar de parkeerplek op de kruising was niet erg handig gekozen. Terwijl jouw rugzak vol werd geschept, kwam ook het zonnetje voorzichtig op, en met een beetje miezer op het voorraam reden we weer over de slingerende provinciale weg naar het Circuit Van Hoorn om daarna via de A7 naar de hoofdkeet toe te rijden. De auto met de alarmlichten was gelukkig weg, en net onder het spoorviaduct door zagen we ook geen gedeukte Alfa meer staan. Maar nu het licht werd, viel het bouwvakkersbusje wel op, dat midden in het water stond. Niet halvers in de berm met een natte neus, maar alle 4 de wielen in de prut en een broodtrommel die door cabine dobberde. Op het nieuws was er ook veel te doen over het verkeer, want de speekseltest die tegenwoordig word gebruikt, geeft onterecht het seintje dat mensen drugs gebruiken. Waar je vroeger alleen de lul was wanneer je in een apparaat moest blazen na een paar borreltjes, daar hebben ze nu een wattenstaafje dat door je mond word gehaald, en waarna ze kunnen zien of je drugs hebt gebruikt en dus eigenlijk niet mag rijden. Dat het apparaat geen verschil ziet tussen medicinale wiet en recreatieve wiet, dat is duidelijk, maar een aantal medicijnen die langdurig geslikt worden bij chronische ziekten, worden ook aangezien voor recreatieve drugs. Medicijnslikkers vinden nu dat de test niet meer gebruikt moet worden, de overheid zegt de test te blijven gebruiken en ondertussen te zoeken naar een verfijndere uitvoering of een andere oplossing. Als de test net zo vaak word gebruikt als het blaaspijpje, zal het allemaal wel meevallen met de paniek.

Wel was er ’s middags nog even paniek, toen we met de laatste vracht het Circuit Van Hoorn opreden. Net voor het spoorviaduct was er iets gaande. Een paar auto’s die waren uitgeweken de berm in, daartussen een motor die op z’n kant lag, mensen die uitstapten en er omheen liepen, auto’s die erachter stonden en omkeerden. Het was zo vers dat de politie nog niet eens aanwezig was. Even bellen met de transportplanner van het werk, want zomaar binnendoor rijden mag natuurlijk niet. Er stond al een collega achter ons en de collega daarachter was gelukkig al op tijd gewaarschuwd en kon een rondje via Enkhuizen rijden. Toen na de politie ook nog 2 ambulances verschenen, was het eigenlijk wel duidelijk: omkeren, want dit zou nog wel een tijdje gaan duren. Veel vrachtwagens zochten hun weg door Hoorn heen, het leek wel een truckrun door de ghetto. Maar in plaats van gepoetste trekkers, reden er nu complete combinaties door de krappe wijkjes heen. Geen vrolijk zwaaiende mensen langs de kant, maar vooral verbaasde en geïrriteerde blikken. Deur op slot en lekker doorrollen in de file die er spontaan was ontstaan. Hoewel we eigenlijk niet na 4 uur mochten kiepen, was er een uitzonderingetje gemaakt, en zo gooiden we even over 4 de laatste keer de bak achterover.

Waarna we ons vrijdag weer mochten melden op hetzelfde rondje. Geen miezer, geen ongelukken met auto’s, amfibievoertuigen of motors, het was een rustig dagje. Tot er nieuws kwam uit de EU vandaan *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* terwijl op andere continenten de wereld aan het vergaan is, word in Europa druk vergaderd over wat echt belangrijk is: stofzuigers. Terwijl Brexittanië druk bezig was met te benadrukken dat Brussel teveel invloed heeft op alle landen, werden de nieuwe regels even uiteengezet. Stofzuigers moeten namelijk begrensd worden op 900 watt en 80 decibel. Totale paniek, dat zult U wel begrijpen. Bij de internetwinkels zijn de stofzuigers waarschijnlijk niet meer aan te slepen, omdat iedereen nog even een zware hufter wil kopen voordat we straks allemaal aan een slap zuigertje moeten. Volgens de EU-poppetjes gaat het een grote besparing opleveren, tot wel 4 euro per jaar op de energierekening. En ook moeten losse onderdelen als de slangen en motortjes langer meegaan, wat voor de berekenende huisvrouw ook een besparing gaat zijn op lange termijn. Alleen maar goede berichten dus. Tot een radiojournalist even bij de consumentenbond langs ging, en daar hoorde dat huis-tuin-en-keukenstofzuigers tegenwoordig allemaal zo rond de 800 tot 900 watt zitten. In plaats van 4 euro te besparen, zijn we dus gewoon weer een hoop geld kwijt geweest aan vergaderingen op niks af. Gelukkig was de kantine op de zaak weer ingericht voor een vrijmibo, en konden we de dagelijkse werksleur even van ons af praten.

Maar laat kon ik het niet maken, want zaterdagochtend mocht ik me weer melden bij de schoonheidsspecialiste. Met mooie wenkbrauwen en een strak gezicht liep ik vervolgens bij Vader en Moeder binnen, precies op tijd voor de lunch. Tijdens het wegwerken van de boerenomelet en de bekers melk werd er over Vaders motorvakantie gepraat, hoe het nu op de boerderij ging, en wie Oma na haar weekje logeren weer thuis zou brengen *smileys die strootjes trekken* en zo reed ik samen met Oma nog even langs het winkelcentrum om wat te shoppen, voordat ik haar weer thuis afzette en na een halve pot thee en wat koekjes huiswaarts keerde. Nog even een wassie draaien en boodschapjes doen voordat de supermarkt zou sluiten, en daarna lekker chillaxen tot Wingman thuis zou komen. Gelukkig had hij wat te eten geregeld, en op de tv opgezocht hoe we de kwalificatie van de Formule 1 race in Italië konden terugkijken. Ook daar regende het nogal hard en na een slippende auto op het rechte stuk werd er druk met de rode vlag gezwaaid. Er werd gewacht, de safetycar reed nog een rondje om te kijken of het al beter werd, weer wachten, weer terug naar de studio, weer naar de verslaggevers ter plekke, weer wachten *smiley die zich nog eens uitrekt* en toen zocht ik m’n bedje maar eens op, de zaterdag duurde mij al lang genoeg.

En zondag begonnen we natuurlijk weer met uitslapen, om daarna lekker luxe op de bank te kruipen met broodjes uit de oven, voor de start van de Formule 1 race in Italië. Was het gisteren nog volop regen op het circuit van Monza, nu stond iedereen in de zonneschijn. De startrij was voor Wingman geen verrassing, maar voor mij wel. Hamilton had natuurlijk zijn Zilveren Pijl vooraan geparkeerd, maar in zijn ooghoeken zag hij het wit van Stroll, daarachter stonden Bottas in het zilvergrijs en Ocon in het roze, gevolgd door de 2 Steigerende Paarden van Vettel en Raikkonen, gevolgd door de rest van het veld… Ja het was een ander plaatje dan anders, de wedstrijdleiding had wild in het rond gestrooid met strafplaatsen, tot wel 35 plaatsen *smiley die achter z’n oor krabt* terwijl er maar 20 startplaatsen zijn. Maar goed, Verstappen stond na veel gereken uiteindelijk op 13, met teamgenoot Ricciardo op 16. De eerste bocht, wat meteen al een chicane was, kwam iedereen goed door. Nouja rijdend dan, want ondertussen vlogen de brokstukken in het rond. Hamilton pakte de voorsprong, Stroll wist zijn tweede plaats redelijk te verdedigen en Max kroop 4 plaatsen naar voren. In de afgelopen week zeiden collega’s dat Max achteraan zou moeten starten, wat mij wel leuk leek. Ik zette er meteen een wedje op: achteraan starten, maar na 10 ronden zou hij al aan de top 10 snuffelen. Nu stond hij iets minder ver naar achteren, kwam hij al snel in de top 10 terecht, maar werd hij na een paar ronden helaas aangetikt door Massa, wat voor Verstappen een lekke band betekende. Terwijl Bottas zijn Zilveren Pijl naar voren werkte, gevolgd door Steigerende Paarden, dook Verstappen de pits in. Ondertussen zette Ricciardo grote stappen naar voren toe. Verstappen kwam in niemandsland terug op de baan en het duurde even voordat hij Grosjean voorbij was. Het duurde niet lang of ook Hamilton kwam voorbij. De stoere man met de neuspiercing probeerde het hele veld op een rondje te zetten, gevolgd door Bottas en een tijdje later door Vettel, met nog verder daarachter Raikkonen. Ricciardo stampte met zijn Rode Stier verder door naar voren, terwijl Stroll, Ocon, Perez en Massa wat lichtere kleuren in de top 10 brachten. Van Doorne zat er ook goed bij en leek punten te gaan pakken, maar nadat Palmer de pitsbox in werd gerold, was de Belg de tweede uitvaller. De race verliep rustig, Mäylander mocht in de pits blijven staan, Ricciardo ging Raikkonen voorbij en Max kroop langzaam verder naar voren. Even was er nog een dingetje met Magnussen, die zijn tiende plaats en daarmee een punt niet wilde opgeven, maar toen was de race alweer voorbij. Hamilton finishte, Bottas even daarna, wachten, en toen kwam Vettel om het podium compleet te maken. Laten we blij zijn dat Verstappen deze race finishte, de Rode Stieren pakten dankzij Ricciardo’s vierde plaats nog wat punten in het constructeurskampioenschap, en nu kunnen we uitgebreid genieten van de nabespreking en het vooruitzicht van de volgende race in Singapore. Fijne zondag allemaal *smiley die zich nog eens uitrekt*

Het bericht Geachte Shirley week 35 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de rustgevende zondag konden we maandag weer volgas aan de gang. Wederom mochten we zand rijden vanaf de nieuwe Westfrisiaweg bij Bovenkarspel, naar de al bestaande Westfrisiaweg vlakbij afrit Hoorn-noord. Een bekend rondje, tot we na 2 vrachten te horen kregen dat we ergens anders moesten kiepen. Gelukkig was dat schuin tegenover het bekende stortje, zodat ik jou na de derde vracht weer op het vertrouwde plekje naast de keet kon zetten om een lekker bakkie thee te gaan nuttigen *smiley die vals kijkt vanachter z’n drinkbeker* ik wist het niet zeker, maar ik kreeg de indruk dat een paar mensen verdacht veel naar me zaten te kijken. En dat klopte ook wel, want toen onze rust erop zat, bleek dat jij klem stond tussen de shovel en de waterwagen *smiley die zich nog eens uitrekt* heerlijk als je zo op het gemakje kunt werken. Helaas had ik niet van de gelegenheid gebruik gemaakt om een rondje om je heen te lopen, want toen we weer op pad gingen werden we gewaarschuwd door een collega die achter ons reed, en de dubbellucht nogal zag zwabberen *smiley die wit wegtrekt* de wielen zijn er al zo lang niet af geweest, dat ik het me niet meer kan herinneren (2 maanden geleden volgens de garage-chef), maar toch waren er een paar bouten verdwenen. Het is ongeloveloos hoeveel vermogen jij op die achterwielen zet, snoes! Even aandraaien en omkeren naar het tankstation, waar er vervolgens weer aangedraaid kon worden. Op die manier zouden we niet naar de garage kunnen rijden zonder ongelukken te maken, dus lieten we de garage naar ons toe komen om de boel weer knap vast te zetten. Vervolgens gingen we alsnog naar de zaak toe, want de boel was bij jou toch wel een beetje uitgelubberd, dus verder dan dat mocht jij niet meer rijden. Met een andere auto mocht ik de middag vol maken *smiley die tegen de banden schopt* maar daar moest eerst nog even een bandje geplakt worden voordat ik ermee weg kon. Al met al toch nog 5 vrachten op de diverse bonnen kunnen zetten, maar het voelde niet echt als een productieve dag. Nouja, laten we het positief afsluiten: bij de andere auto was er niks meer losgelopen en ik heb geen nagels gebroken tijdens het sleutelen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*

Dinsdag was jij weer klaar voor de strijd, en je begon de dag met een knal en een knipoog *smiley die rood aanloopt* je hebt een hele middag in de garage gestaan, en nu we weer aan het werk konden, gaat je koplamp opeens stuk?! Het is ongeloveloos. Gelukkig mochten we laden op een vertrouwd plekje in het duistere Niemandsland bij Hem, wat iets verder is dan Bovenkarspel, en met het opkomende zonnetje konden we zonder dimlicht de vrachten zand naar het viaduct bij afrit Hoorn-noord brengen. Een beetje paranoide, omdat ik je continue voelde trekken, trillen en rammelen aan het stuur, reden we onze rondjes terwijl op de radio druk werd gepraat over het kapsel van Matthijs van Nieuwkerk. In alle regio’s zijn de schoolvakanties en bouwvak afgelopen, en dat betekent dat heel Nederland weer massaal naar een nieuw seizoen van De Wereld Draait Door kan kijken. Maar afgaande op de reacties was de vakantie van Matthijs zo druk geweest, dat hij met zijn door de zon gebleekte kapsel niet langs een kapper heeft kunnen gaan. Door alle commotie raakte het nieuws van Milieudefensie een beetje ondergesneeuwd. Hoewel dat clubje defensieve geitenwollensokkendragers meestal anti-boer is, kwamen ze nu met een goed plan: zorg dat de melkprijs voor de boer wat omhoog gaat, zodat die meer ruimte krijgt om duurzaam te ondernemen. Hoewel de prijs in de winkel met zo’n 50% is gestegen, is de prijs die boeren ontvangen rond de 30 cent blijven hangen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* eindelijk eens wat mensen die het snappen! Ze willen namelijk de melkproducten in de supermarkt niet duurder maken, maar het prijsverschil beter verdelen tussen producent en eindverkoper *smileys die confetti strooien* zal het dan eindelijk eens gaan gebeuren dat de tussenhandelaren en groot-geld-verdieners worden afgeremd in hun afroompraktijken? Ondertussen hadden wij de dag vol kunnen maken zonder verloren onderdelen, en bij het natrekken bleek alles ook nog netjes vast te zitten. Helaas dacht ik er thuis pas weer aan dat er ook nog een lampje gewisseld had moeten worden *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat*

En zo reden we woensdag door het donkere en regenachtige Westfriesland, wederom naar de nieuwe weg in de buurt van Hem. Klagen over het weer zou niet erg netjes zijn, want op de radio werden de uren afgeteld tot orkaan Irma over de andere Nederlandse provincies zou razen. Ondertussen was ik met een collega de ritten aan het aftellen, want na een paar vrachten zand mochten we ons melden bij het middelste pootje van het viaduct bij de Rijweg, waar nog een bult korrel lag. Die moesten we even naar het werkvak net voor de tunnelbak bij Hoogkarspel brengen *smiley die in z’n handen wrijft* een kort rondje en weinig verkeerslichten, heerlijk. Ondertussen begon de storm op de radio aan te trekken. Irma? Er waren wel belangrijkere dingen gaande! Tijdens de verkiezingen waren er een aantal partijen die absoluut zeker weten zouden regelen dat de zorgverzekering goedkoper zou worden *smiley die achter z’n oor krabt* je raad het zeker al? Het eigen risico gaat wederom omhoog. Chronisch zieken en beneden-modaalverdieners buitelden over elkaar heen om hun schande uit te spreken, maar ik houd hoop dat het over een jaar of 10 beter zal gaan. Niet alleen kijken we tegen een enorme Grijze Golf aan, ook de anti-rokerslobby kwam met goede berichten. Doordat er minder word gerookt tijdens de zwangerschap, worden er minder te kleine babies te vroeg geboren. Minder open ruggetjes, minder hazelippen, scheelt allemaal weer operaties en kosten. En wanneer de babies dan wat ouder worden, blijken er ook minder gevallen van aangeboren astma en andere longproblemen te zijn omdat er minder word meegerookt *smiley met eurotekens in z’n ogen* het is nu nog ff zwoegen en betalen, maar de volgende generatie gaat bijster weinig kosten aan zorg. Ondertussen was er bij ons wat onduidelijkheid. De machinist op het stort vertelde dat hij genoeg korrel had, zijn hoekje was vol. Maar de machinist die stond te laden, zei dat alles daar vandaag nog weg moest. Hoop heen-en-weer gebel, maar we konden terecht aan de andere kant van de tunnelbak *smiley met opengesperde ogen* hoewel het voor ons eigenlijk verboden terrein is, mochten we nu dus wel de doorgaande dorpsweg oversteken. Er waren verkeerslichten geplaatst, gelukkig, want tussen de dichtgetimmerde bouwhekken door was het kruisend verkeer slecht te zien. Wel viel het me op dat er een paar keer wielrenners dik door rood reden. En zo rond 4 uur liep de keet leeg, en probeerden kantoormensen links en rechts om ons heen te vliegen om zo snel mogelijk het hek uit te zijn. Niet volgens de voorgeschreven route die wij verplicht moeten volgen, maar goed, daarom werken zij op kantoor en wij niet. Na dat inkijkje in het voor ons onbekende werkvakje, mochten we dan ook huiswaarts keren.

Om donderdag weer terug te keren naar de Westfrisiaweg. We mochten grond rijden, van werkvak 20 naar werkvak 19. Klinkt als een kort rondje, en dat is het ook. Bij de rotonde van Westwoud proberen een gaatje te vinden tussen de lange stroom forenzen, even gauw naar de 70 trappen, en dan weer uitrollen om bij het kruispunt bij De Strip rechts af te slaan en naar de Rijweg toe te draaien. Het duurde niet lang of de route werd aangepast. De rotonde-constructie onder de nieuwe weg door moest eigenlijk wel knap blijven, en 2 van die starre vijfassers die met volle vrachten grond daar overheen reden, dat zou rimpelingen in het nieuwe asfalt betekenen. En dus moesten we iets eerder uitvoegen, via de platenbaan de nieuwe rijstroken oversteken en dan via de volgende platenbaan naar de oprit van het talud rijden *smiley die aan z’n kin krabt* als er een kraan over dat paadje moest, dan werd ie op de dieplader of dikke houten schotten gehesen, omdat anders de kabels in de ondergrond zouden verzakken, maar wij mochten er nu met 50 ton gewoon overheen. Gelukkig was er niemand die ons dat vertelde, dus konden we zonder een bezwaard geweten gewoon doorrijden. Op de radio werd druk gesproken over Irma, elk half uur was er wel een update, terwijl er door de chaos en omgewaaide zendmasten geen direct contact met bewoners mogelijk was. Naarstig zocht ik naar goed nieuws, en ik werd beloond: Milieudefensie had het kort geding tegen de overheid gewonnen, er moeten nu concrete stappen worden ondernomen om onze leefomgeving te vergroenen en duurzamer en daarmee gezonder te maken. Toeval of niet, maar er werd ook bekend gemaakt dat Defensie opdracht heeft gekregen om in de komende jaren het verbruik van de vloot met 70% terug te dringen. Ook is het aantal electrische auto’s aan het stijgen, en stijgt het aantal laadpalen nog harder *smiley die in z’n handen wrijft* en komen er steeds meer zonnepanelen bij. Helaas werd al dat goede nieuws afgesloten met het bericht dat we de komende jaren niet moeten schrikken van stroomuitval. Door de digitalisering van het hele systeem, word het ook gevoeliger voor hacks en cyberaanvallen. Niet de dingen die je wilt horen als je iedereen in je omgeving een electrische auto probeert aan te praten *smiley die diep zucht*

Vrijdag mochten we ons weer melden bij het werkvak bij de rotonde van Westwoud, langs de Westfrisiaweg. Er is daar ook een viaduct-constructie in aanbouw, maar naast het viaduct moest nog wat overhoogte worden weggereden. Het grootste gedeelte hadden we gisteren al gedaan, en als vierde auto hoefden wij pas om kwart over 7 te laden (dankjewel planner!), maar de 3 auto’s voor ons hadden al het werk al gedaan, waardoor wij meteen door mochten rijden naar werkvak 24, bij het inmiddels bekende Hem. Met een beetje regen en een aardige woei reden we overhoogte-grond van het viaduct bij de Houterweg naar het viaduct bij de Rijweg, een Halve Ronde Van Enkhuizen. Op het asfalt lagen de plassen in de spoorvorming en op het fietspad vochten de scholieren met de striemende regen en tegenwind. Maar klagen over het weer was eigenlijk ongepast, nu we hoorden hoeveel schade Irma had aangericht op Sint Maarten. En Saba en Sint Eustatius, maar aan de nieuwsberichten te horen was dat toch iets minder interessant. Tussen neus en lippen door werd nog even verteld dat de orkaan doorwaaide naar Haiti, de Dominicaanse Republiek en de Amerikaanse staat Florida, terwijl ondertussen druk werd opgeroepen om geld te storten voor onze Medelanders op het meest exotische eiland van Nederland. Maar dat we niet mochten klagen, betekende niet dat ons werk helemaal zonder gevaar was. Door de vele regen was de ondergrond onder de rijplaten aan het wegspoelen en konden we het werkafritje ook niet meer gebruiken. Door aquaplanning onder de rijplaten zouden die de weg op kunnen schieten wanneer we er overheen zouden rijden. Iets wat dan weer werd overschaduwd door het nieuws dat er in Mexico een aardbeving was met een kracht van ruim 8 op de schaal van Richter *smiley die z’n neus tegen het raam drukt* is God boos? Is het karma? Is het de aarde die terugvecht? Of gewoon toeval dat de natuur dit alles tegelijk laat gebeuren?

Overpeinzingen die zaterdag ver naar de achtergrond werden gedrukt, want toen was er iets belangrijkers dichter bij huis. Voor Zusje was een vrijgezellinnenfeestje georganiseerd *smileys die in de lampen hangen* en zoals het hoort, mag daar niets over verteld worden. Daarom typ ik het maar *smiley die grijnst* want memorabele feestjes moeten herinnerd worden. Het begon met een bijna geslaagde overval in een winkelcentrumpje in Alkmaar. Er waren iets teveel toevalligheden, waardoor ze al zo’n vaag vermoeden had. Maar gelukkig kwamen er nog genoeg verrassingen, want natuurlijk was er een gekke uitdossing voor haar klaargelegd. Het thema was ‘boerin’, en dat betekende dat alle dames spijkerbroeken, geruite bloesjes en rode zakdoeken uit hun garderobe tevoorschijn hadden gehaald. Na een gezellige lunch, met als toetje zelfversierde cake, dook het bonte gezelschap de dansschool in voor een lesje salsa-dansen *smiley die met z’n heupen staat te draaien* meetellen, zweten en de armen erbij gebruiken, het werd erg actief allemaal. En toen hadden we nog een wandeling te gaan naar het station voor een reisje naar, hoe kan het ook anders, Amsterdam. Voor de meeste dames geen probleem, dat zijn ervaren OV’ers, maar voor mij en andere Zusje was het een kijkje in een totaal andere wereld. Achteruit reden we naar Amsterdam, waarbij ik nog wat bekende werken tegenkwam. Bij het openschuiven van de deuren kwam ons de kenmerkende stadsgeur al tegemoet. Gekruide sjek, een luchtje dat ons tijdens de wandeling naar het restaurant nog vaak omringde, afgewisseld met de geur van wildgeplaste zeik en sterke luchten die uit eettentjes tevoorschijn kwamen. Druk babbelend en kijkend naar de karakteristieke gevels langs de grachten werden we nog een paar keer verrast door auto’s, maar gelukkig wist iedereen zonder ongelukken en met handtas het eten te halen. Rustig zitten, verder babbelen en genieten van het CD’tje van Whitney Houston dat ze hadden aanstaan. En jawel, daarna natuurlijk door naar de kroeg. Er was gegoogeld op ‘foute kroeg’, waarmee wij een tent bedoelen waren ze Hakkuhbar afwisselen met Ich bin wie du en Guus Meeuwis, maar we kwamen terecht in een ‘foute kroeg’, waar de dansvloer ongeveer 5 vierkante meter groot was en de muziek zo werd overweldigd door het decor dat we elkaar beter konden verstaan dan in een cafeetje waar we eerder wat probeerden te kletsen *smiley met opengesperde ogen* Amsterdam? Ik snap er geen vuk van. Gelukkig wisten we nog een karaokebar te vinden, hadden we toch nog iets van Guus Meeuwis en wat ruimte om de salsa-les in de praktijk te brengen. Met de laatste trein vertrok het groepje, dat inmiddels aardig was uitgedund, weer terug richting Alkmaar. Wederom reden we achteruit, zagen we de sfeervol verlichte Westpoort en Zaanse geveltjes aan ons voorbij trekken, terwijl we stiekem zaten te wachten tot de slapende kerel aan de andere kant van het gangpad om zou vallen. Het was een waanzinnig feestje, met teveel indrukken om in 1 kort nachtje te kunnen verwerken.

Een nachtje dat me terug in de tijd bracht. Wegens logistieke redenen bleef ik bij Vader en Moeder logeren, samen met het niet-trouwende Zusje. In de tiekhouten halfhoogslaper onder een dekbed met paardenprint. Met bijna het hele gezin ontbijten en vertellen over de avonturen van gisteren, waarna we op pad gingen om het gezin compleet te maken. Nichtje, de dochter van Zusje, vierde haar verjaardag. Met slingers, gebak en een vloer bezaaid met inpakpapier en nieuw speelgoed kwamen er nog wat sterke verhalen langs. De middag vloog voorbij en nu is het weekend alweer bijna voorbij. Nog even 1 borreltje voor de tv, en dan duik ik m’n bedje weer in, morgen is het weer tijd voor ons feestje *smileys die proosten*

Het bericht Geachte Shirley week 36 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na dat drukke weekend konden we gelukkig weer een bekend rondje gaan rijden, maar wel met een vreemd bedrijf erbij. Het omrijden van de vele vrachten zand, grond en ATM gebeurt normaal gesproken door Spaansen en Den Breejen (met soms wat extra inhuur-auto’s erbij), maar in het weekend was Den Breejen overgenomen door de Adog-groep. In fleurige graffiti stond de nieuwe bedrijfsnaam op de zijkant van de auto’s gekalkt. Opvallend, maar erg professioneel oogde het niet. De chauffeurs vertelden dat ook een kraan op hetzelfde terrein onder handen was genomen. Fijn om te weten dat de jeugd van Hoorn creatief te werk gaat en geen moeite heeft met het beklimmen van een hekwerk, het is alleen wel jammer dat ze daarbij andermans eigendommen besmeuren. Het zullen wel van die manse jochies geweest zijn, grote bek, te groot petje te hoog op het hoofd gedragen, afgezakte broek met scheuren erin, maar niet stoer genoeg om eerst eens de schutting of auto van hun ouders te besmeuren, voordat ze het in hun hoofd halen om het bij een ander te doen. Ondertussen reden we onze rondjes met grond, geladen in het werkvak verstopt achter Hem, en gelost in het werkvakje naast de hoofdkeet. Het was een rustig dagje, op de een of andere manier kon het radio-nieuws me niet echt bekoren. Toen we na 7 vrachten weer huiswaarts keerden, begon ik al een beetje in paniek te raken, het zou toch zeker geen saai verhaal worden? Maar gelukkig, op de valreep kwamen we nog 2 ultieme pizza-ansjovis-auto’s tegen. De term ‘pizza ansjovis’ heb ik overgenomen van Thomas Bangma (bij bekende mensen kan bronvermelding geen kwaad), en hij doelde daarmee op mensen die vanalles willen maar dan net even anders dan eigenlijk is bedoeld. Tenminste, zo vat ik het op. Mensen die kunnen kiezen uit 15 verschillen soorten pizza, en dan de pizza ansjovis bestellen. Maar dan zonder ansjovis alstublieft *smiley die z’n schouders ophaalt* waarom? Waarom bestel je dan geen margerita? Op de snelweg werden we ingehaald door 2 van zulke types: een Opel Karl Rocks gevolgd door een BMW X4 in een M-uitvoering. Volgens mij hoorden ze nog bij elkaar ook. De Opel Karl, in de markt gezet als ‘goedkoop maar compleet’, de no-nonsense auto voor mensen die wars zijn van status en protserigheid, en gewoon veel kwaliteit en betrouwbaarheid willen voor weinig geld. En die dan in de duurdere Rocks uitvoering, wat hoger op de poten en met iets imperiaal-achtigs op het dak. Waarom? Waarom koop je dan niet CrossMokkaXland, als je toch bereid bent om meer uit te geven? En dan de BMW X4. Voor mensen die af en toe van de gebaande paden af willen, die ruimte nodig hebben, en daarom een civiele uitvoering van een terreinwagen kopen *smiley die aan z’n kin krabt* maar dan wel een model met een aflopende daklijn omdat een kek uiterlijk belangrijker is dan een grote kofferbak, en in een sportieve uitvoering, zodat ie op een ietsie verlaagd onderstel staat en ze lekker sportief kunnen rijden. Waarom hadden ze dan niet een 2 of 3 of 4 serie gekocht als ze zonodig willen hoeken? Gelukkig waren de auto’s wel in vrolijke kleurtjes gespoten, anders was het helemaal schandalig en onbegrijpelijk geweest.

Dinsdag reden we weer een dagje over het Circuit Van Hoorn, wederom van Hem naar de hoofdkeet. Onderweg om de eerste vracht te gaan laden, hoorden we iets op de radio over een windhoos bij Hoogkarspel, waarbij een kas en nog een paar gebouwen zwaar waren beschadigd. Zelfs de auto’s in de straten waren wat verschoven, zo werd er verteld. Gelukkig stonden op het werk de kranen en keet nog overeind. Terwijl het zonnetje flink begon te schijnen, waren de machinisten druk bezig met graven van deltawerken op en langs het werkvak. Er was zelfs een grondwerker bijgehaald om hier en daar de opstaande randen langs de korrel- en zandbaan door te steken, zodat de kleine kanaaltjes konden leeglopen in de sloten, die ook goed werden gevoed door de continue stromende drainagepijpen. Met dat zonnige weer had ik graag wat leuk nieuws op de radio gehoord, maar het enige wat opviel was dat het aantal miljonairs is gestegen het afgelopen jaar. En dat is dan eigenlijk juist weer niet positief, want de grootste stijging zit in de agrarische sector, waar juist amper wat word verdiend. Het geld zit voornamelijk in hectares land en grote gebouwen om vee en materieel in te huisvesten. Helaas kun je geen grond en stenen eten, want het inkomen waarvan boeren hun boodschappen moeten betalen, is nog steeds aan de karige kant.

Woensdag begon stormachtig. De staart van tropische cycloon Irma trof nu ook de rest van Nederland. Ik had de paraplu meegenomen om me tegen de ergste regen te beschermen, maar al snel plakten de broekspijpen tegen m’n benen. De wind leek continue te draaien en trok de paraplu flink uit z’n voegen. Eenmaal op de zaak gekomen was ik nat. De werkjas en -broek drupten na van de stevige wandeling, en de zorgvuldig aangebrachte mascara zat in strepen over mijn wangen. De sleutels en bon pakken, en daarna dook ik met een diepe zucht het strijdgewoel in, om met klotsende schoenen de laatste meters naar jou toe te lopen. Kachel aan, stoelverwarming aan, en vooral de ramen goed dichthouden. Vanachter de zwiepende ruitenwissers zagen we nog enkele mensen fietsen, maar de meesten kozen toch voor de auto. Op de radio werd verteld dat het relatief meeviel met de files, waarschijnlijk waren er een hoop mensen gaan thuiswerken na de waarschuwing voor deze stormachtige dag, maar in Hoorn liep het verkeer wel redelijk vast. Veel ouders brachten hun kroost met de auto naar de diverse scholen, en dat kon de turborotonde niet aan, waardoor ook de andere rotondes en afritten vanaf de A7 dicht slibden. Behalve wat takjes op de weg en ramen die af en toe besloegen, hadden we verder weinig last van het noodweer. Op de radio was het dit keer geen nieuwsbericht, maar een reclame die mijn aandacht trok. Dat is ook de bedoeling van reclame, maar ik weet niet of de mensen van Opjoekoo het ook zo bedoelen. Na de nieuwsberichten waarin werd verteld over de storm in Nederland, orkaan Irma en de tientallen slachtoffers, was er een vrolijke man die in een spotje van 30 seconden vroeg of de luisteraar op vakantie was geweest. Naar een fijn tropisch eiland, met een echte eilandcultuur? En nu weer aan het werk? Maar dan zonder de eilandcultuur op de werkvloer. Weg met de eilandcultuur! *smiley die grinnikt in z’n knuistje* de makers van Opjoekoo (dat spel je als uu-pee-uu-zee-oo) hebben ongetwijfeld het beste voor met al die interimmertjes en human resourcers, maar als je reclame word uitgezonden direct na het verslag van een bijna verdwenen eilandcultuur op Sint Maarten, dan zijn het vooral de mensen met een nogal donkere vorm van humor waarvan je de aandacht trekt.

Donderdag begon zonnig, als stilte na de storm, maar terwijl wij van Hem naar het nieuwe viaduct bij de Rijweg reden, werd de lucht donkerder. Al bij de eerste schaft konden we niet meer droog van de auto naar de keet en weer terug lopen *smiley die in z’n handen wrijft* heerlijk, de herfst is begonnen. De natuur lijkt langzaam dood te gaan, vrolijke kleuren worden omgevormd tot 50 tinten bruin, en mensen worden somberder. Dat bleek ook wel toen er een onderzoek naar buiten kwam over het sociale leven van ouderen in bejaardetehuizen. Met een licht verbolgen ondertoon werd er verteld dat een kwart van de oudjes niet meer buiten komt, vaak omdat ze door ingewikkelde medische narigheid moeilijk te verplaatsen zijn. En 20% krijgt helemaal geen bezoek! Vreselijk is het! Gelukkig waren er wat mensen die zich niet lieten grijpen door de herfstdepressie, en zij vertelden met enige trots dat 64% van de bewoners in zo’n tehuis regelmatig buitenkomt, en 80% krijgt wel bezoek, soms wel wekelijks! Het gaat hartstikke goed juist. Dat mensen niet buiten kunnen komen, is niet alleen maar een kwestie van tekort geld en tekort handen aan het bed, het heeft soms ook te maken met de conditie van die mensen, dus de cijfers zijn juist heel positief. En met dat positieve gevoel kroop ik die middag nog even in jouw rugzakje, om de laatste beetjes grond eruit te scheppen. Netjes op het asfalt, pal naast de schoonmaakplek die de machinist voor ons had gemaakt, kwamen er nog even wat natte kluiten en glibberigheid tevoorschijn. Maar het had een goede reden, want de planner had voor ons nog een vrachtje bollenzand in petto, en dan moet de bak goed schoon zijn, omdat anders de plantmachine van de boer vastloopt.

Terwijl we wegrijden van het knusse bollenschuurtje in Grootebroek, werd er op de radio verteld dat Red Bull stopt met Renault en verdergaat met Honda. Jawel, van glibberige grond naar bollen planten naar Formule 1, het vliegt echt alle kanten op vandaag. Eerder werd al verteld dat na Max Verstappen nu ook zijn teammaat Daniel Ricciardo een auto heeft geëist waarmee hij wereldkampioen kan worden. Waarom ze dan voor Honda kiezen is niet helemaal duidelijk, want die motoren liggen nu nog in de McLarens die, jawel, buiten de top 10 rijden. Terwijl Red Bull/Toro Rosso nog probeerde om de deur met Renault op een kiertje te laten staan terwijl ze met Honda flirtten, heeft Renault diezelfde deur keihard dichtgetrapt. Hoewel het in Frankrijk normaal schijnt te zijn om een openbare minnaar naast het huwelijk te hebben, wilde Renault niet aan dit spelletje meespelen. In 2018 rijd Red Bull nog met de Franse motoren, maar krijgen de Pinkenbulletjes van Toro Rosso de Honda-motoren uit de McLarens, die dan weer de Renaults krijgen. In 2019 moeten ook de Rode Stieren eraan geloven, en krijgen ze een Type R-sticker op de kont. Even dacht ik dat Renault helemaal zou afzwaaien. Waarom je laten beledigen in de Formule 1, als je wereldkampioen bent in de Formule E? Maar ze gaan dus toch door. Of in ieder geval tot 2020, want dan lopen de contracten weer af. Voor de fans die zuchten dat Verstappen het nu helemaal wel kan vergeten, immers doen de McLaren/Honda’s het zowaar nog slechter qua betrouwbaarheid dan de Red Bull/TAG Heuer/Renaults, was er nog een opbeurende roddel uit de wandelgangen. Honda heeft namelijk contact (en ook contract?) met een man met een lastige naam om over te schrijven van de radio, maar bij de hardcore fans is hij bekend als de goeroe achter de reeks winnende motoren van het Mercedes-team. Wanneer hij zijn licht laat schijnen over de turbo-aangedreven V-TEC’s, en de verzorgers hun Rode Stieren in goede conditie houden, dan zou het zomaar eens kunnen zijn dat Verstappen en Ricciardo vanaf 2019 vaste gasten worden op het ereschavot.

En met die fijne gedachte, kon ik vrijdag lekker even uitslapen. Na alle verhalen van collega’s die in de bouwvak op vakantie waren geweest, de stroom niet-zo-positieve verhalen op de radio en weer dat wisselde van ‘storm’ naar ‘zomers zonnig’ en weer terug, had ik even behoefte aan wat tijd en ruimte voor mezelf. Rustig ontbijten, wasje draaien, wat in huis rommelen tot het droog werd en dan snel naar de supermarkt fietsen, ja ik was heerlijk druk op mijn eigen manier *smiley die zich nog eens uitrekt* met het zonnetje dat langzaam de tuin probeerde op te drogen en het onafgebroken ronken van het aquarium, raakte ik weer een beetje in mijn hummetje. En dan vooral omdat het allemaal voorbereidingen waren voor de vakantie *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* flesjes water voor onderweg, nog even wat zomerse kleren wassen en het huis netjes achterlaten zodat het geen hele grote tegenvaller zou zijn na al die nachten in onberispelijke hotels.

Maar voordat het zover was, ging het eerst nog even over werk. Wingman was uitgenodigd voor de familiedag op het hoofdkantoor van zijn werk, en dat betekende 2 uurtjes rijden om op tijd bij de opening te kunnen zijn. Na een mooi toertje werden we welkom geheten in een loods waar de bomen tegen het plafond groeiden en de foodtrucks stonden opgesteld tussen gepoetst materieel. Nu ligt mijn verwachting wat betreft ‘bedrijfsborrels’ na het magistrale feest van Spaansen in Harlingen natuurlijk vrij hoog, maar hier hadden ze er ook aardig werk van gemaakt. Om de kinderen (en hun ouders) bezig te houden was er een bingo geregeld, een wedstrijdje spijkerslaan, een voetbaltoernooitje en er stond zelfs een echte ambulance waar mensen een korte EHBO-cursus konden doen *smiley die achter z’n oor krabt* nu zeg ik meestal ‘werkze en veel plezier’ wanneer Wingman de deur uitloopt, maar misschien kan ik beter ‘voorzichtig! En kom veilig thuis!’ zeggen, als er zelfs al een ambulance aanwezig moet zijn bij werkuitjes. Nadat we diverse foodtrucks hadden afgestruind was het tijd om in de auto te stappen voor een paar uurtjes rijden richting Oostenrijk. We zouden ergens in Duitsland wel een hotelletje zoeken en na de tankstop, het is ongeloveloos, kwamen we in hetzelfde hotel terecht als waar we 2 jaar geleden ook met de motors aan kwamen zetten. Dit keer was er geen wilde Der Sunneblumen-avond, en de sfeer was ook een stuk minder gezellig. In zijn beste Duits vroeg Wingman om de dessertkarte, waarna de ober vroeg of hij wel ff Duits wilde praten, want Inglis dat verstehen ze daar nicht. Toen we om de eiskarte vroegen, kwam dezelfde ober wel aanzetten met een menuutje waar in sierlijke letters ‘dessertkarte’ op was gedrukt *smiley die rood aanloopt* wat een vervelend volk is het toch.

Na een rustige nacht konden we aanschuiven voor het ontbijt. Blijkbaar was er wel een Der Sunneblume-gezelschap aanwezig, want al voor 9 uur was het een drukte van jewelste bij het broodjes-en-yoghurt-buffet. Flink eten, snel afrekenen, en we konden de weg weer op. Nu schijnt Duitsland een walhalla te zijn voor automobilisten, maar dat is dan wel op de uitgestorven binnendoorweggetjes. Wil je kalm en vlot over de snelweg voortbewegen, dan moet je welhaast een gevorderd Zen-boedhist zijn *smiley die op het stuur zit te trommelen* te pas en te onpas haalden zondagsrijders elkaar in, afgewisseld met wat baustelle hier en daar, en daardoor lukte het Wingman niet om eens de maximale snelheid van zijn auto te testen. Op zoek naar wat leeg asfalt op de linkerbaan troffen we een BMW 535 GT (pizza ansjovis iemand?) die hetzelfde idee als ons had. De Estonische geblondeerde achter het stuur trapte maar wat graag op de rem tijdens het bumperkleven, en het duurde een tijdje voordat we haar op slinkse wijze rechts in konden halen. Ach ja, je moet je lolletje toch ergens vandaan halen nietwaar? Keer op keer zag ze ons kleiner worden als we de ruimte hadden, om vervolgens weer aan de bumper te komen snuffelen. Ze bleef nog lange tijd achter ons hangen, en zat op een gegeven moment ook met haar telefoon voor het gezicht. Of ze haar make up aan het bijwerken was of een foto maakte voor haar vriendje, om Wingmans sportwagen op een internationale-autorovers-bestellijst te zetten, we weten het niet. Maar in een stukje file raakte we haar dan toch kwijt. En jawel, dat moet wel even gezegd worden: er was een ongelukje gebeurd, maar in plaats van allemaal op de linkerbaan te blijven staan en de rest te blokkeren tot de politie zou verschijnen, waren de automobilisten allemaal netjes naar de parkeerplaats gereden om daar de beschadigde neuzen en konten te bekijken. Wij kwamen gelukkig zonder kleerscheuren aan in Oostenrijk, bij een hotel waar we werden verwelkomd door een man met een karretje zoals je die meestal in Amerikaanse films ziet *smiley die zich nog eens uitrekt* wat een luxe! Valetparking (waar Wingman uit principe geen gebruik van maakt), met de lift naar de kamer en dan worden verblijd met een badkamer die zo groot is dat je je scheet kunt horen echoën. We mochten gebruik maken van de sauna en de spa en de sportschool, maar na zo’n lange reis tussen de uilenkruikers en pargen zochten we liever de rust op van het bad en het bed. Waar we met Duits commentaar nog even wat van de Formule 1 zagen. Helaas was Max al uitgevallen, Hamilton reed voorop en zou dus wel gaan winnen, en wij gaan nu lekker nog wat verder relaxen tot we straks bij het avondeten worden verwacht.

Fijne zonnigdag allemaal *smiley die knipoogt*

Het bericht Geachte Shirley week 37 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, toen we ons helemaal uitgerust meldden in de foyer van het hotel, zat er al een grote groep mensen gezellig Nederlands te praten. Het was meteen duidelijk waar we konden aansluiten. Na wat handjes schudden schoven we aan voor een aperitief biertje en een babbeltje. Wie is met welke auto, wie had er last van de files en wie gaat er morgen navigeren? De laatste tassen met snaaiwerk en het routeboek werden uitgedeeld, en we konden aan tafel. Heerlijk gegeten *smiley die over z’n buik wrijft* met een gezond kopje kruidenthee toe. Daarna zochten we het fumoir nog even op. In andere hotels hebben ze de rokersruimte bij de voordeur of in een aftands bushokje, maar in Charme Hotel Ifen was er aandacht besteed aan de rokers. Een goed geventileerde ruimte die op temperatuur werd gehouden met een echt haardvuur, en luxe leren stoelen waar de rokers zich even konden terugtrekken of een babbeltje maken met andere rokers. Voor het slapen gaan moesten we natuurlijk nog even kijken in de parkeergarage. Onze Amerikaan viel erg op tussen de vele zwartwitgrijze auto’s. Natuurlijk veel 911’s (waaronder een groene 718 en een Boxster met sjieke rode kap), maar ook zagen we logootjes van JCW, RS, SRT en R36 *smiley die in z’n handen wrijft* dat was een mooi vooruitzicht, toeren met auto’s variërend van 3 cilinder/8 versnellingen tot 8 cilinder/4 versnellingen.

En dat vooruitzicht werd alleen maar beter toen maandag iedereen zich op de parkeerplaats voor de ingang verzamelde. Daar stonden nog een paar 911’s, een Saab 9-3 cabrio, Ford Mustang, Alfa Romeo Stelvio en een Ferrari 342 Straciatella. De Mini (JCW), Ford Focus (RS), Jeep Cherokee (SRT), Volkswagen Passat (R36), 2 BMW’s, Mazda MX5, de diverse Porsches en onze auto werden ertussen gezet voor een mooi intro-filmpje van de organisatrice, en toen konden we op pad. Wingman sloot direct aan bij de kopgroep en met veel gepruttel en geknetter rolden we de berg af voor de eerste toerdag. Voor ons reden 2 Boxsters, eentje van het vorige type en een nieuwe 718. Een auto die inmiddels zo volwassen is geworden dat ie niet meer omschreven word als beginners-Porsche (ook omdat dat nu de Cayman is geworden), maar gek genoeg waren beide wel van een vrouw *smiley die aan z’n kin krabt* hoewel de mannen er graag zelf mee wilden rijden. Ondertussen was ik druk aan het navigeren volgens het bolletje-pijltje-principe, en het werd een zeer sportief toertje. Wingman liet die Duitse auto’s horen wat voor geluiden ze 70 jaar geleden hadden moeten maken, en onderweg stoven de hoenders en vrouwen aan de kant, terwijl de jeugd verschrikt opkeek en snel de telefoon erbij pakte. Het ging heel mooi, tot we bij de Hanhtenjoch-pas aankwamen. De lokale boertjes waren bezig hun Hanhten van de pas naar beneden te halen, en daarom was de weg afgesloten. Anderhalf uur wachten of omrijden *smiley die achter z’n oor krabt* in colonne reden we een stukje om, zo’n 40 kilometer, om daarna weer op de originele route aan te sluiten en zo kwamen met de complete groep aan bij de Timmelsjoch, de volgende pas. Boven bij het motormuseum lekker geluncht, en vervolgens de pas op. In de sneeuw. Bij het boeken van de reis had ik meer naar ‘Italiaanse’ dan naar ‘Dolomieten’ gekeken, en de inhoud van mijn koffer was nogal zomers. Maar nu reden we in een sneeuwbui de berg op, tot de met sneeuw gevulde lucht om ons heen zo dik werd dat we alleen nog de muur aan de ene kant en de bermpaaltjes langs het ravijn aan de andere kant van de weg zagen. Eenmaal over de top heen werd het weer gelukkig wat rustiger, en daar kwamen we nog een groepje autoreizigers tegen. Een stuk of 15 Ferrari’s en Lamborghini’s van de nieuwste types, het was smullen geblazen onderweg. Om nog maar te zwijgen over het uitzicht, werkelijk adembenemend. Langzaamaan kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht, en doken we precies tijdens spitstijd Bolzano in. Een flinke stad, het zou Amsterdam kunnen zijn qua drukte en chaos. En in de chaos hadden Dolf en Anita, de touroperators, een oud hotel gevonden met een parkeerplaats, waar voor zowel de bestuurders als de voertuigen plek gereserveerd was. Toen eenmaal iedereen een plekje had gevonden en was opgefrist, was het tijd voor het diner. Ik werd getrakteerd op een dubbele portie garnaal, want Wingman houd helemaal niet van zulk soort dingen. Daarna een perfect stukje biefstuk, een lekkere panna cotta, nog even nakletsen en de bedden opzoeken.

Om dinsdag het oude hotel en de drukke stad achter ons te laten. Heerlijk even de benen strekken tegen de bergen op tussen de appelbomen door. Omdat we vooraan reden, stopten we even om de rest van de groep te filmen in hun gang naar boven. Met gang kwamen ze door de haarspeld voorbij, waarna we er weer achteraan gingen. Of in ieder geval, dat probeerden we, want we raakten verdwaald. Wingman moest zelfs zijn telefoon erbij pakken om te zien waar we waren en waar de koffiestop was. Al kattend en kiftend reden we 60 kilometer om, om bij de koffiestop weer aan te sluiten bij de rest van de groep. Het routeboek weer op schoot en toen bleek dat we slechts 27 extra kilometers hadden gemaakt, maar verdwalen zou nu niet meer gaan gebeuren, want we reden in colonne naar de Passo Gavio. Er was aardig wat sneeuw en gladdigheid verwacht, en als reisleider is het dan onverantwoord om de mensen een smal bergweggetje op te sturen. En dus reden Dolf en Anita zelf voorop om de situatie te bekijken. We hadden gelukkig wel 2 trekkers bij ons, de Cherokee en een Stelvio Q4, maar het weggetje bleek maar net breed genoeg voor hen, laat staan dat zij auto’s zouden passeren om wat los te trekken. Gelukkig was de Gavio er beter aan toe dan verwacht, maar toch waren we iets later bij de lunch. Die vervolgens ook nog eens een stuk langer duurde. Op de tafels lagen lijstjes met gerechten, we dachten dat we daar iets uit mochten kiezen, maar na wat handen- en voetenvertaalwerk bleek dat we 7 gangen kregen voorgeschoteld. Eerst iets wat leek op truffels, maar dat bleek gefrituurde geitenkeutel te zijn *smiley die grinnikt in z’n knuistje* vervolgens garnaal in kadaffi (weer een dubbele portie voor mij), wortels op 3 manieren bereid, biefstuk carpaccio met kaas, paarse risotto, een bolletje spaghetti met een krummeltje mozzarella en vervolgens nog een lapje vlees *smiley die over z’n buik wrijft* terwijl de mannen al zenuwachtig werden omdat de tijd te snel en de bediening te langzaam ging, werkten de vrouwen nog een stukje appelcake met ijs naar binnen, en jawel, toen was het eindelijk zo ver! Het had al 2 keer gesneeuwd maar gelukkig ook 3 keer gedooid, dus we konden ongestoord de Stelvio-pas oprijden. Wingman had een plekje vooraan weten de bemachtigen en was zo fanatiek bezig om de Ferrari zoek te rijden dat hij het bordje met 14 tornanti miste. Luid brullend slingerden we omhoog, terwijl de bermen steeds witter werden. Bovenop nog even een foto maken bij het bord van de Stelvio-pas, en daarna doken we weer naar beneden. De Stelvio, een weg die wereldwijd bekend is. Een lange slinger van glad asfalt door een groen berggebied *smiley die achter z’n oor krabt* bij Topgear sturen ze de sportwagens altijd volgas en zonder tegenliggers door de bochten, maar nu huppelden we daar over pokdalig asfalt tussen de sneeuwwallen door, tegenliggers ontwijkend en ondertussen genietend van het waanzinnige uitzicht. Zei ik gisteren dat het mooi was? Dit was nog veel geweldiger! Verder naar beneden werden we nog even afgeremd door wat loslopende varkens en schapen. Eerder waren we ook al koeien tegengekomen, boeren laten hier echt alles zomaar gaan. Maar inmiddels was iedereen wel een beetje gaar en hielp de middagspits ook niet echt mee, dus zochten we de kortste weg terug naar het hotel in de stad. Waar we nog even konden borrelen voordat we weer moesten aanschuiven voor het avondeten. Met een klein voedselcoma rolden we die avond in onze ouderwetse bedjes.

Om woensdag definief de stad te verlaten, zonder briefing, want er werd geen slecht weer of narigheid verwacht. Vrachtwagenchauffeurs zeggen regelmatig dat als je niets meer kan, je altijd nog buschauffeur kan worden, maar in deze omgeving leek die benoeming wel een geuzenaam te zijn. Laverend tussen haarspeldbochten en toeristen slingerden de chauffeurs hun feloranje bussen bergop en bergaf. Het tempo lag wat lager dan de sportwagenchauffeurs eigenlijk hadden gewild, maar ik was allang blij dat we weer in het buitengebied waren. Lekker even uitwaaien en toen stond er alweer een koffiestop gepland. Helaas was de tent gesloten, en omdat de meesten nog vol zaten van de flinke lunch en het late diner, werd er besloten om door te rijden. Boven op een bergpas werd er even halt gehouden. Sommigen hadden toch hun caffeïne-shotje nodig, anderen pakten hun camera voor wat mooie plaatjes. Tegen een achtergrond van sneeuw en bomen die in de wind dansten, besloot Wingman dat het een mooie plek was voor een pis-stop. Volgens de auto was nog het boven 0, maar in de wind voelde het venijnig koud. Toch bleef iedereen even staan kijken toen er een helicopter landde om bij te tanken. Wiebelend in de wind daalde hij vlak naast de auto’s neer, het teken voor ons om weer verder te gaan rijden. Een paar punten verder in het routeboek stond er alweer een lunch gepland, bij Nederlandse emigranten, ideaal als je in je eigen taal eten kunt bestellen. Het begon met een ‘Italiaanse cappucino’, wat verdacht veel op prosecco leek, gevolgd door tomatencarpaccio met mozzarella en naar keuze varkenshaas of biefstuk. Stonden we net nog in de sneeuw, nu zaten we bijna weg te doezelen in een heerlijk warm zonnetje. Na een toetje van schuimgebak en chocoladesaus vertrokken Wingman en ik als eerste, zodat de auto in de schone lucht wat grote stappen kon zetten. We hadden alle ruimte voor ons, alhoewel die ruimte nog best krap werd toen we een vrachtwagen tegenkwamen *smiley die in de armleuning kruipt* zonder schade wisten we de weg te vervolgen, via de aaneenschakeling van bergpassen die naar het hotel toe leidden. We kwamen nog wel wat bussen, motoren en tuterende automobilisten tegen, maar toen we als 1 van de eersten in de parkeergarage van het hotel stonden, was dat allemaal alweer vergeten.

Helaas waren ze bij het hotel ook nog iets vergeten. Het inchecken ging nogal moeizaam, wij konden nog wel een kamertje krijgen, maar het volgende stel werd in een dependance weggestopt. En een solorijder kon, ondanks zijn grapje over wat hij vanavond nog mee zou slepen naar zijn kamer, geen eenpersoons kamer krijgen. De groep werd groter, evenals de onrust. Er bleek gigantisch overboekt te zijn, iets wat vaker gebeurt bij hotel Kolfuscherhof. We zouden met 30 man en vrouw in 5 kamers moeten stappen *smiley die achter z’n oor krabt* nogal een tegenvallertje na 2 hotels die meerdere sterren achter hun naam hebben. Al snel waren de telefoons tevoorschijn gekomen, en dankzij de 2 donderwolkjes die aan de balie stonden de stampvoeten werd het wachtende gezelschap verblijd met wat borrels. Om vervolgens naar een ander hotel te vertrekken, beneden aan de berg. Zonder problemen werd iedereen ingecheckt, en na de knusse kamer in Tiroolse stijl was de ruime kamer met sprei in koeienprint in hotel Gran Ciasa een enorme stap voorwaarts. De keuken sprong in overdrive om 30 voor- en hoofdgerechten klaar te stomen, terwijl het gezelschap tot rust kwam in de bar met wat borrels en kleine hapjes. Anita, onze blonde pitbullterrier, had ondanks de enorme tegenslag alles nog onder controle *smiley die een kushandje doet* niets dan goede recencies voor deze trip!

Donderdag begon met een rijdersbriefing. Die was gisteren niet nodig geweest, en toen bleek de koffietent dicht en het hotel overboekt, blijkbaar brengt een niet-briefing ongeluk. Een korte uitleg over de route die iets later begon dan in de boeken stond aangegeven, nog even iedereen wijzen op zijn en haar eigen veiligheid op de weg, en daarna konden we op pad *smiley die begint te zweten* maar Dolf had nog 1 verrassing voor mij: ik zou het eerste stuk met hem meerijden in de knalgroene 718 Boxster. De sjaal strak om de nek, stoel goed ingesteld en we konden op pad. De Boxster is, eigenlijk mag ik het niet zeggen, de ideale vrouwenauto. Prettig formaat, makkelijk wendbaar bij manouvreren en alles is licht bedienbaar. Omdat het nog wat fris was ging de stuurverwarming aan, de stoelverwarming en daarna ook nog eens de gewone verwarming. Afgezien van een verwaaid kapsel en traanogen van de koele bries had ik niet door in een open auto te rijden. Een paar auto’s voor ons weken even van de route af, waardoor we alle ruimte kregen voor wat rijles. Slingerend door de bochten vertelde Dolf mij over de juiste houding in bochten, hoe je het best kan aanremmen en wanneer je dan weer op het gas moet met een achterwielaandrijver *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* ik moest zelfs nog wat auto’s en een motorrijder inhalen! Het was een ongekende belevenis, wat een fijne kar is die Porsche. Het sturen gaat licht maar erg precies, rem- en gaspedaal gaan ook erg licht en hebben iets meer tijd nodig om te wennen (voor mij althans), de auto is echt een fantastisch scheurijzer *smiley die een kushandje doet* Dolf bedankt voor die fijne verrassing!

Na de koffiestop mocht ik weer bij Wingman instappen en nam iemand anders plaats in de lesauto. Anita lag ondertussen in het struikgewas verstopt om foto’s te maken van de stoet auto’s die na de opfrisser vol goede moed van de berg af knalde. Met enige terughoudendheid, want er stonden aardig wat flitskasten langs de weg. Vol goede moed volgden we de route verder, tot we vlak voor de lunch werden verrast door wegwerkzaamheden. Er stond wel een bordje bij de afrit naar de uitdagende weg (er was 1 iemand die dat bordje had gezien), maar vele bochten lang was er niets aan de hand. Tot er plotseling wat boze wegwerkers opdoken en we vervolgens door een stofgordijn onze weg vervolgden tot een bruggetje waarachter een paar mannen druk aan het frezen waren. Omkeren dan maar? Terwijl we nog aan het keren en discussieren waren, raakte de vrachtwagen vol en stond 1 van de wegwerkers te zwaaien dat we door mochten. Nog een klein stukje bergop, nog wat spannende bochten naar beneden, en daar was het restaurant al. Verstopt in een ‘dorpje’ van zo’n 10 huizen, zaten we in een uitgebouwde huiskamer waar de oma van het gezin in het Italoduits met ons in discussie ging over prosecco en prosciutto. Uiteindelijk werd er besloten om vino blanco te schenken bij de lunch (een slokje voor de bestuurders, een halve fles voor mij omdat ik alleen maar hoefde te navigeren) en werd de proeverij van Italiaanse vlezen en pasta’s geserveerd onder het genot van smakelijke anekdotes over voorgaande vakanties met auto’s, skies en motoren. Lekker aangeschoten stapte ik weer bij Wingman in voor een dolle rit, tot we plots in de ankers moesten voor een boertje dat zijn koeien aan het verweiden was. Gewoon over straat. Met stokken en stemverheffen werden de beldragende dames aan de kant geduwd en konden wij onze weg vervolgen tot aan Hotel Das Majestic in Brunico. Majestic was nogal een understatement, de kamer was groter dan ons huis, de badkamer enorm, de woonkamer voorzien van een luxe bureau en dan was er nog een extra slaapkamer met 2 bedden en eigen badkamer. Het was bijna jammer dat we ons beneden in het restaurant moesten melden voor het avondeten. Wat trouwens wederom van zeer hoog niveau was. Het is onbegrijpelijk dat alle eettentjes zijn voorgeproefd, en dat de reisleiders evengoed nog zo’n sportief figuur hebben.

Vrijdag begon wederom met een rijdersbriefing. Dolf bladerde wat door het routeboek terwijl de rest keuvelde over een tinderdate van de afgelopen avond, Anita maakte nog een paar groepsfoto’s en toen werd het sein gegeven om te gaan rijden. Nee zonder gekheid, het was de laatste dag, die kan niet zonder verhaal worden gestart. Zo werden we gewaarschuwd dat er ergens in de route misschien een fout zat, dus mocht je een steile, steeds krapper wordende weg oprijden, draai dan om want dan heb je de verkeerde route te pakken. Maar voor we bij dat punt waren, reden we eerst naar een koffiestop, boven op een berg. Bussen met Zonnebloemers en hikers kwamen in grote getalen voorbij terwijl wij in het zonnetje genoten van het uitzicht, zowel op de parkeerplaats als in de verte. De natuur is zo geweldig mooi, dat laat zich slecht in woorden vangen, en dus word er regelmatig toch maar weer over de auto’s gepraat. Op een klein glijertje na geen brokken, geen lekke banden, en keer op keer wist Wingman de medereizigers te verbazen met zijn aftandse bak die verbazingwekkend hard tegen de bergen op vloog. Net als de rest trouwens, want de Alfa Stelvio wist het publiek ook goed te verrassen, evenals de Jeep Cherokee. De Ferrari leek er soms bijna langzaam bij. Van de Ford Mustang werd het al een beetje verwacht natuurlijk, net als de Focus RS, maar ook de Saab 9-3 cabrio deed goed mee. Zelfs de Porsches en BMW’s met gedownsizede motoren reden als ware rallycracks over het meanderende asfalt. Met daartussen nog een VW Passat, Mini JCW en Mazda MX5, allemaal in een grijze waas van het stof dat we deden opwaaien. Tot we plotseling weer tot stilstand werden gebracht door een wegwerkersbord. Hekken versperden de weg en zo kwam het hele groepje weer dicht bij elkaar, zodat we in colonne naar de lunch konden rijden. Wat goed uitkwam, want weet je nog dat steile en smalle weggetje *smiley die achter z’n oor krabt* daar moesten we nu dus wel langs omhoog kruipen, langs wasrekjes en tuinhekjes, om bij het restaurant te komen. We verwachtten weer een huiselijk restaurantje met een praatgrage oma, maar werden verwelkomd door mannen in pakken, die ons lieten aanschuiven aan keurig gedekte tafels. Het toilet was al sjiek genoeg om als restaurant door te gaan, zoiets als dit had niemand boven op een berg verwacht. Wederom kregen we een lunch met meerdere gangen voorgeschoteld, en daar tussendoor kwamen de telefoons op tafel. Nog even wat zaken afhandelen, foto’s laten zien van vorige vakanties, en de snelste route terug naar het hotel zoeken *smiley die achter z’n oor krabt* na een week lang intensief sturen waren er al een paar afhakers, en nu de lunch weer zoveel tijd in beslag nam, werd het idee geopperd om de laatste mooie passen die Dolf en Anita voor ons hadden uitgezocht, over te slaan. Alleen gingen zowel de kortste als de snelste route via bergpassen en zou het evengoed nog ruim 2 uur rijden zijn. Wingman en ik besloten om de route netjes af te maken, en zo reden we in de middagspits naar het hotel, voor een laatste gezamenlijke borrel, de afscheidsspeech van Dolf en het laatste diner met de hele groep.

Ja en toen was de vakantie alweer voorbij. Zaterdag ochtend zaten er nog een paar bekende gezichten aan de ontbijttafel, en van de andere groepsleden kwamen er berichten binnen dat er mega-files op de diverse snelwegen stonden. We besloten om de kamer nog een nachtje bij te boeken, en gingen wandelend op pad naar de nabijgelegen kabelbaan, voor een gondeltochtje naar boven. Lekker gewandeld, van het uitzicht genoten, yakvlees gegeten en weer terug naar beneden gekabeld.

Zondag uitgeslapen, ontbeten, koffers ingepakt en uitgecheckt. We zouden de terugreis in 2 dagen doen, maar eenmaal op de weg bleek er nog steeds veel file te staan. Wingman raakte zo geïrriteerd door alle zondagsrijders, dat hij tussen de files door Porsches, Audi’s en zelfs een Bentley Continental zoek reed. Waar we zouden gaan slapen? Eerst dat Duitsland maar eens uit. Oostenrijk was ruk, in Duitsland reden ze nog dwazer, we wilden zo snel mogelijk tussen dat rare volk uit. We hebben heerlijk genoten hoor, met de motor en de auto tijdens diverse vakanties in Duitsland, Oostenrijk en nu ook Italië, en die landen zijn stuk voor stuk fijn om ERIN te rijden, niet om DOORHEEN te rijden. Tegen middernacht kwamen we thuis aan en konden we lekker in ons eigen bedje kruipen, zonder greppel tussen de matrassen en gescheiden dekens, lekker tegen elkaar aan in slaap vallen met de afdruk van de leren fauteuils nog in onze rug. Nu proberen dat vakantiegevoel zo lang mogelijk vast te houden.

Het bericht Geachte Shirley week 38 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na het uitslapen en typen was de maandag vooral de dag waarin ik in badjas op de bank bleef hangen. Even een wassie draaien en ondertussen lekker boekie lezen, heerlijk.

Dinsdag werd iets actiever, want er moesten nog wat boodschapjes gedaan worden. Maar verder vooral nog lekker van de vakantie genieten.

Woensdag begon het bij Wingman te borrelen. Hij moest zijn energie kwijt en dus stapten we in de auto naar Lelystad, om een rondje te gaan karten. Meteen iets om te onthouden: woensdagmiddag is kinderfeestjesmiddag, en zo zaten we tussen de druktemakertjes te wachten tot we aan de beurt waren. Om ons heen waren er veel discussies over wie Vettol mocht zijn, want dan ben ik Rikkiejardo en dan ben jij Vuhstappen. Na het feestje van Lynn, Rita Lynn, waren wij aan de beurt, tot grote schrik van de meneer die de karts beheerde. Voor de grote en kleine mensen zijn er namelijk verschillende karts, en hij had niet gerekend op zoveel grote mensen *smiley die rood aanloopt* terwijl de eigen-rijders de baan opvlogen foeterde ik over de slechte service. De hele toko hangt vol met grote tv-schermen en iedereen loopt met van die fancy oordopjes in, maar meneer wist niet hoeveel volwassenen er zouden rijden?! Misschien waren we een beetje verwend geraakt na de vijfsterren service van de afgelopen week, maar dit was wel heel slordig. In een zeer slechte stemming mochten we dan uiteindelijk een kinderclubje later alsnog de baan op. Met een motor die nog gestart moest worden en met koude banden. Wingman was meteen buiten beeld en ik volgde, over de kerbstones en door het gras, luid vloekend over alle frustaties van de afgelopen dagen. De vakantie was heerlijk natuurlijk, maar dat we een telefoontje kregen van onze huisbeheerder, dat de monteur van het zonnepanelenbedrijf langs was geweest om een omvormer voor de panelen te wisselen, maar geen omvormer bij zich had, was toch wel een domper op de feestvreugde. Al een jaar liggen die dure pannen op het dak, het hele idee met het accupakket hebben we maar even in de wacht gezet, laat ze dan eerst maar eens een gewone omvormer plaatsen zodat we in ieder geval wat opbrengst hebben *smiley die staat te schuimbekken* maar zelfs dat kunnen ze niet! Een simpel belletje van kantoor naar de monteur dat ie wel een omvormer mee moet nemen, was al teveel gevraagd. En die 8 minuten karten was net iets te kort voor mij om alle frustatie eruit te krijgen. Die avond sleepte Wingman mij naar Vader en Moeder toe om een beetje tot bedaren te komen. Gezellig babbelen over de afgelopen vakantie en het volgende feest: de bruiloft van Zusje en Aanstaande Zwager.

En zo begon donderdag al op tijd met een kort ontbijtje en het ontvangen van Zusje en de kapster. Andere Zusje en Zwager waren er ook al, en terwijl de dames druk waren met het bezighouden van de Nichtjes en hun haar en make up, zaten de heren in een soort van tijdsvacuüm. Ze konden weinig anders doen dan nog eens een rondje langs de koeien te lopen en kijken of de koffie al klaar was. Ondertussen werd Zusje in haar jurk gehesen en kwam ook Aanstaande Zwager, in vol ornaat, het pad oprijden. Behalve een bruidsboeket had hij ook broodjes mee voor de lunch en tussendoor liep de fotografe al druk heen en weer om elk klein momentje vast te leggen. Het bruidspaar en de kinderen werden op de foto gezet, en gingen daarna op pad voor een fotosessie, terwijl de kapster de laatste schmink en haarwerken afmaakte. In etappes vertrok iedereen naar de feestlocatie voor het eerste gezamenlijke punt op de agenda: het etentje. Met de naaste familie werd genoten van een gezellig diner, terwijl ondertussen de eerste gasten al arriveerden. Nog even de neus poederen en toen was het tijd voor de ceremonie *smiley met natte ogen* na alle stress van het regelen kwamen de emoties nogal hard bij me binnen. Als eerste haalde ik de zakdoekjes tevoorschijn, terwijl het bruidspaar zat te stralen bij de begeleidende tekst van de BABS. Na het officiele gebeuren was er een toost en daarmee de opening van het feest, het was een mooie avond met veel felicitaties en blije gezichten. En hier en daar wat uitgelopen mascara *smiley met het schaamrood op de kaken* het werd me allemaal wat teveel, de paar roséetjes maar vooral de emoties. Twijfelend of Wingman en ik wel konden trouwen, omdat ik zeker weet dat ik niet zonder tranen naar het altaar kan lopen, werd ik door Wingman afgevoerd naar huis.

Waar ik vrijdag wakker werd met een aardige kater. Maar veel tijd om zielig op de bank te liggen had ik niet, want die avond stond er weer een bruiloft op de agenda. Als Wingmans +1 mocht ik mee naar het feestje. Niet alleen was de ceremonie eerder die middag al gehouden, ook was ik de BOB, dus kon ik dit keer de emoties wat beter onder controle houden. Het werd een gezellig schuurfeest met veel truckerspraat en optredens van het blazers-ensemble en de band van de bruidegom. Met zelfs nog een kleine striptease door een kerel met roze jas *smileys die staan te juichen* het was een gezellig feestje en inmiddels alweer zaterdag voordat we terugreden naar het hotel.

Het ontbijt in het hotel viel een beetje tegen. We waren inmiddels gewend aan het lopend buffet en ik had al snel de yoghurt en de meusli gevonden, maar de rij voor het koffie-apparaat viel wel erg tegen en het duurde niet lang voordat Wingman de drukte ontvluchtte en terugkeerde naar de kamer. Na het uitchecken zette ik Wingman af bij zijn werk, zodat hij alvast wat kon voorbereiden voor de nieuwe werkweek, en reed ik naar huis om daar alle koffers en tassen uit te pakken en nog een wasje te draaien. Daarna kropen we samen weer lekker op de bank, voor de kwalificatie van de Formule 1. In 3 rondes wist Verstappen met zijn Rode Stier een derde startplek te veroveren, achter de Zilveren Pijl van Hamilton en het Steigerende Paard van Raikkonen. Vettel had een beetje technische pech, wist geen tijd neer te zetten en zou achteraan starten, dus hoefde Max niet bang te zijn voor een sandwich zoals vorige week. Na wat zappen kwamen we terecht bij RTL Z, waar een leuke documentaire was gemaakt over het Ferrari pretpark in Abu Dhabi. Ferrari, 1 van de oudste en bekendste automerken ter wereld, een merk dat overal bekend is, bij ouderen en bij kleine kinderen, het merk dat tot de verbeelding spreekt en iedereen die een auto met het bekende steigerende paard op de motorkap rijd, is per direct een geslaagd persoon. En dat merk, geboren en getogen in Italië, word geëerd in een woestijnland, met een absurde constructie die word gebouwd door Duitsers. Gelukkig wel met de Italiaanse flair, want we zagen hoe er in de dagen voor de opening nog vanalles fout ging en moest worden opgelost. Vrijwel overal was er vertraging, of het nu in de bouw was of in het uitdelen van de uniforms aan het personeel, en dat alles overgoten met een sausje van lichte paniek. Heerlijke sensatie-tv.

Zondag was het dan tijd voor de race zelf. Maleisië, warm met kans op een flinke regenbui, maar die was voor de race al geweest. Hamilton voorop, met daarachter Raikkonen, Verstappen, Ricciardo, Bottas en heel netjes Van Doorne op de zevende plek. De eerste uitvaller kwam al in het rondje van de pits naar de startgrid. Het Steigerende Paard van Raikkonen gaf nog een paar bokjes en bezweek toen onder de hitte. Totale paniek bij de mannen met de rode bloesjes, er gingen nog wat kappen van de auto af, maar toen werd de ingedutte Shetlander op wieltjes afgevoerd naar de pits. Dat betekende meer ruimte in de eerste bochten. Hamilton was natuurlijk goed weg, op de hielen gezeten door de woest stampende Rode Stieren, met daartussen de Zilveren Pijl van Bottas. Waar normaal gesproken Hamiltons Pijl word afgeschoten en onafgebroken voorop rijd, daar kon hij nu niet helemaal ontsnappen aan Max. Bottas wist Ricciardo nog even op afstand te houden, terwijl Verstappen ondertussen Hamilton inhaalde. Een verjaardagscadeautje? Langzaam maar zeker liep de Rode Stier uit op de Zilveren Pijl om die vervolgens op een seconde of 8 afstand te houden. Ricciardo ging Bottas voorbij en ondertussen kwam Vettel naar voren. Ja het is nogal een huiliehuilie geweest de laatste tijd, maar wat kan die gozer rijden, in 10 ronden van plek 20 naar de staart van de top 10, ongeloveloos. Verderop in het veld werd er nog wat van plek gewisseld hier en daar, Van Doorne wist zijn vijfde plek niet vast te houden en zakte langzaam terug naar 7, ook doordat ie werd ingehaald door Vettel. Er kwamen nog wat pitstops tussendoor, maar de Limburger wist zijn koppositie vast te houden en reed in rondje 44 nogmaals de top 10 in. Een paar stoeiers in de achterhoede snapten de blauwe vlag niet helemaal, maar gelukkig kon Neerlands Trots er zonder brokken voorbij komen. Gevolgd door Hamilton, Ricciardo en Vettel die inmiddels Bottas voorbij was. Ricciardo wist heel goed het Steigerende Paard achter zich te houden en zag voor zich hoe zijn teammaatje als eerste onder de geblokte vlag doorreed, gevolgd door de fancy boy van het veld. In de uitloopronde kreeg Vettels auto nog even een tik, waardoor hij met een collega-coureur moest meeliften naar de pits, maar inmiddels ging alle aandacht naar het podium en het huilende zusje van Max. Het was een waanzinnige race en Max heeft laten zien wat hij kan, wanneer de auto goed meewerkt. Op een droge baan het almachtige Mercedes zoekrijden *smileys die een staande ovatie doen* wat een topper is die gozer toch!

Ja en dan genieten we nu nog even van die laatste vakantiemiddag, voordat morgen de plicht weer roept. Nog een paar uurtjes snoes, dan gaan we weer samen op pad *smiley die zit te juichen in z’n tuigje*

Het bericht Geachte Shirley week 39 2017 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de week begon met Tweede Paasdag, de dag dat je kan doen wat Eerste Paas niet mag, zoals Arjen Lubach zingt. Ik had me al verheugd op een dagje huishouden doen in de badjas, maar Wingman kwam met het idee om naar Venhuizen te gaan, waar een oldtimershow gaande was. Na de deceptie van gisteren in Amsterdam, waarbij de terugreis nog het leukst was omdat Wingman met zijn aftandse herriebak een klein wedstrijdje kon doen met een aftandse Saab 900 Turbo, kostte het wat overredingskracht. Wingman haalde zijn Vader erbij, en 3 man sterk reden we uiteindelijk Westfriesland in, waar we langs de kant van de weg een parkeerplek mochten zoeken. Door de regen de afgelopen tijd was het parkeerterrein annex weiland niet begaanbaar, en moest de organisatie wat improviseren. Niemand die klaagde, want het parkeren was 18 euro goedkoper dan bij de RAI. De toegangskaarten kostten de helft, en bij binnenkomst was er meteen dubbel zoveel sfeer te voelen en te zien. Auto’s stonden niet weggestopt achter hekken, maar waren slechts voorzien van briefjes die beleefd vroegen of je er met je vette tengels vanaf wilt blijven. Oude brommers, motors, auto’s die in leeftijd varieerden van een vooroorlogse T-Ford tot een volgend-jaar-is-het-een-oldtimer Mercedes, Rolls of Opel. Grote Amerikaanse sleeën, van die kleine autootjes van net na de oorlog waarbij je de voorkant open moest klappen om erin te stappen, en omdat dat het thema was: een ruime selectie Italiaanse sportwagens, cabrio’s en rallymonsters. Een puntzakje patat kostte 3 euro en was van betere kwaliteit dan die paar frietjes die we gister bij het hamburgertje van 14,50 kregen *smiley die een aantekening maakt* volgend jaar slaan we IAMS over, en rijden we meteen naar Venhuizen. Nog naswingend van de liveband doken we weer in de auto, om thuis dan toch nog even in huispak te kunnen lopen, een wassie te kunnen draaien en de belastingpapieren in te vullen *smiley die in z’n handen wrijft* wie weet hebben we nog wat extra’s verdiend dit jaar…

Dinsdag was de maandag van de werkweek. Eerst mochten we een vrachtje zand naar even verderop in de Westpoort brengen, bij de grote torens waar olie in opgeslagen ligt. Jaren terug heb ik daar maandenlang rondgereden met mijn eerste auto, een 6×6, ideaal om over het terrein te struinen en krappe draaitjes te maken. Toen er een 10×8 kwam was de lol er snel vanaf, we konden niet meer overal komen, en gelukkig was het grootste werk ook wel gedaan. En nu ben ik weer een 10×8 verder, en lopen daar nog steeds dezelfde mensen om onderhoud te plegen rondom de torens *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* heerlijk werken, maar ik was stiekem wel blij dat het slechts bij 1 vrachtje bleef. Daarna mochten we aansluiten in het rondje Amsterdam-Neck, en aansluiten in de file *smiley die met z’n ogen rolt* of er nu iets gelekt was of dat het gewoon onderhoud was, maar het wegdek in de tunnel moest gereinigd worden, en dus ontstond er weer file vanaf de A5-kant richting de A8. Omdat de dag toch al naar de klote was, zijn we even een klein stukje van de route afgeweken om Oma op te pikken. Ze had van het werk gehoord en woont er vlakbij, nu kon ze een kijkje achter de schermen krijgen. Ondanks dat ze nog steeds aan het bijkomen was van het feest afgelopen zaterdag, wist ze toch vrij kwiek via het krukje de cabine in te klimmen. Via de sportieve bocht *smiley die strak in z’n tuigje hangt* reden we van de A7 naar de A8, de tunnel door naar de loswal, waar ze zich verbaasde over al die auto’s en die grote trechters, in de file kropen we de tunnel weer door, keken we naar de weilanden langs de A7 die na al die regen verdacht veel op Oostzanerveld lijken, om bij Purmerend er weer af te gaan en via de hobbelende platenbaan de zandbaan in te duiken. Mooi om te zien, erg interessant allemaal, maar 1 rondje was wel genoeg. Misschien ook omdat ik een beetje zat te vloeken. Juist tijdens het rondje dat we indruk moeten maken, besloot jij een storing in de versnellingsbak te krijgen, waardoor ik alsnog zelf moest schakelen. Sterker nog, toen we bij de loswal aankwamen, wilde je geeneens meer in Neutraal of Retro, je bleef stug volhouden dat je in 1-vooruit stond, tot ik uiteindelijk maar de motor uitzette om je even te laten resetten. Nadat Oma weer was uitgestapt, en de schoonmaakwerkzaamheden in de Coentunnel voorbij waren, dacht ik even dat we gewoon door konden rijden. Tot we via de radio werden opgeschrikt door een spookrijdster. Terwijl de politie een 3 banen brede file creëerde om de vrouw op te vangen, hoorden we via een ander kanaal dat een collega haar was tegen gekomen, en al de goede kant op had gewezen. Of het echt zo was gebeurt, weet ik niet, maar zo’n verhaal doet het altijd goed op de vrijmibo. Eindelijk doorrijden dan? Nee hoor, weer een baan in de Coentunnel afgezet, aan het begin van de middagspits, omdat er net na de tunnel een auto met een lekke band stond *smiley die aan z’n stuur knaagt* de band is toch al lek, rij 100 meter door naar de bussluis of 200 naar de afrit, en ga lekker daar staan wachten. De laatste boot zand kregen we niet leeg, en na nog een keer voor de oude Coentunnel te hebben gewacht tot een auto met witte kentekenplaten was nagemeten, waren we er klaar mee. De dag eindigden we net zoals die begon, in de grote harmonica die over de A7 trok.

Thuisgekomen bleek Wingman mij voor te zijn geweest *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en dus hoefde ik eindelijk eens niet te koken. Ik was van plan om met een biertje op de bank te gaan zitten wachten voor de tv, tot hij het bord op mijn schoot zou zetten. Maar ADHD als ik ben, zag ik naast de koelkast het konijnenhok staan dat gister niet was verschoond. En toen ik de groene bak met zaagsel en keutels weer aan de kant rolde, zag ik hoe de bruine dotjes aan de hortensia-struik stonden te wachten tot ze werden afgeknipt. Net dat het begon te spatten was ik klaar met tuinieren en sleepte ik het konijn mee naar binnen. Nog even een wasje opvouwen terwijl de regen tegen de ramen kletterde, en toen was mijn prakkie klaar *smiley die zich nog eens uitrekt* lekker languit voor de tv, eten met het bord op schoot, en daarna zaten we allebei met onze neus in de telefoon en de autoboeken, want Wingman had die dag een auto gezien die hij niet kon thuisbrengen. Een Aziatische uitvoering van een opgehoogde Dacia Logan, met een logo waarin 2 herten mekaar een kopstoot leken te geven *smiley die aan z’n kin krabt* het merk was iets meteen T. Of misschien was dat het type wel… Zonder antwoord te hebben gevonden, kropen we in bed.

Om woensdag weer op pad te gaan. Wingman was alweer vroeg weg en wij doken weer in het gepeupel tussen Amsterdam en Neck. Het was misschien iets drukker dan normaal, omdat de Zeeburgertunnel tijdens de ochtendspits even werd afgesloten, toen er een zeemijn uit de Tweede Wereldoorlog afgevoerd moest worden. Ook hoorden we op de radio dat er goed nieuws was: uit onderzoek is gebleken dat je rimpels kunt voorkomen door gezond te eten, dus veel groente en fruit op het menu, en weinig alcohol, suikers en bewerkte vetten. Het slechte nieuws was dat het niet met terugwerkende kracht gaat, dus je moet er vroeg mee beginnen, anders heeft het geen zin meer. En het leukste was nog wel dat het vooral bij vrouwen zo werkt, en niet bij mannen *smiley die z’n tong uitsteekt* hebben de dames ook eens een voordeeltje, tegenover dat staand kunnen plassen en makkelijker kunnen afvallen. De file op onze route begon alweer redelijk op te lossen, maar het was de ANWB toch opgevallen dat er de laatste tijd meer files staan. Niet alleen op de A7 en A8 natuurlijk, maar in zo’n beetje het hele land. En dus moet er meer asfalt komen, voor auto’s en voor fietsers, en meer openbaar vervoer. Na dat nieuwsbericht was er al snel een deskundige gevonden die stelde dat juist meer asfalt voor auto’s niet gaat werken. Nadat een nieuwe of verbrede weg open is gegaan, rijd alles lekker door, waardoor mensen juist vaker die route gaan gebruiken en/of verder van hun werk gaan wonen, wat tot gevolg heeft dat het weer drukker word op die nieuwe, verbrede weg. Een goed praktijkvoorbeeld is duidelijk om ons heen te zien. Vroeger *smiley die in z’n schommelstoel hangt* stond er altijd file voor de Coentunnel. Vanaf 6:00 was er geen doorkomen meer aan als je van de A8 naar de A10 wilde, en daarvoor stond je dan ook al een tijdje in de rij op de A7. Nu ligt er een nieuwe tunnel naast, 6 extra rijstroken waarvan er over 4 ook daadwerkelijk gereden mag worden, de A7 is het laatste stukje voorzien van een spitsstrook, alle ruimte om lekker door te rijden. En dat heeft het ook tijdje gedaan. Maar nu sta je in de A7 alweer in de file, dan rijd het bij de spitsstrook even door, en vervolgens raken mensen door de keuzestress een beetje in de war ofzo, waardoor er ook regelmatig voor de tunnel weer een rij ronkend blik staat. En dan hebben we het nog niet eens over de vrachtwagens die de hoogtemelding aantikken, waardoor de slagbomen dicht worden gegooid. Aan de andere kant hetzelfde verhaal: wilde je 10 jaar geleden vanaf de A4-kant over de A10 de Coentunnel inrijden, dan moest je dat voor 15:00 doen, want daarna kon je stapvoets aansluiten. Nu is er een aansluiting met de A5, er zijn ’s middags 2 tunnels beschikbaar, als je na de tunnel links aanhoud, kom je op een A8 van 6 banen breed *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* en toch staat er nu weer file. Die in harmonica-vorm doorloopt over de A7, tot aan Hoorn. Meer asfalt, meer tunnels, en helaas ook meer files. Deskundigen stellen dan ook dat je beter de files kunt laten staan, en dat extra asfalt meer nut heeft in fietspaden. Pas het OV aan, zodat het een goedkoper en makkelijker alternatief word. Dan komen mensen vanzelf wel uit de file vandaan en komen ze met oplossingen die op de lange termijn meer effect hebben, zoals verhuizen, thuiswerken, aangepaste werktijden of toch maar in de bus stappen. Ik kan niet wachten tot dat begint!

Donderdag was het Nationale Loop Naar Je Werk Dag, heerlijk opgefrist kwam ik na een kwartiertje wandelen door de stevige woei bij jou aan. Geen file op de route, geen last meer van een pijnlijke knie, en geen gehijg omdat ik op de fiets altijd de neiging heb om te hard te willen trappen. Het bevalt mij heel erg goed dat ik zo dicht bij de zaak woon, en niet elke dag ook nog eens een uur of langer met de auto te moeten forenzen. Ondanks de flinke wind en wat buitjes, viel het mee met de file. We begonnen met 3 vrachten zand voor Purmerend, waarna we weer aan konden sluiten bij de collega’s die naar Neck reden. Terwijl het zonnetje de cabine lekker opwarmde, hoorden we op de radio dat er ’s nachts nog wel wat vorst word voorspeld *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* en dan kwam Wingman ook nog eens met het bericht dat hij niet thuis kwam slapen. Dan maar proberen warm te blijven door iets te zoeken via internet? Het lijkt erop dat je beter weer ouderwets de kroeg in kunt gaan om mensen te ontmoeten. Een tijdje geleden was er al melding gemaakt van de datingsite voor mensen-die-eigenlijk-bezet-zijn, waarbij van heel veel personen de privégegevens op straat waren komen te liggen. Nu blijkt veesboek gegevens van niet 50 miljoen maar 86 miljoen mensen te hebben verkocht aan Cambridge Analytica, zodat zij de profielen konden uitpluizen. Tinder is daarmee ook niet meer veilig, want om je daar aan te kunnen melden, moet je wel op veesboek zitten. Voor mannen die op mannen vallen is er Grinder, maar als je daar je HIV-status invult, is er een grote kans dat die bij commerciële partijen terecht is gekomen. En dat lijkt me nou juist niet iets wat je aan de grote klok wilt hangen, aangezien verzekeringen en banken nogal moeilijk doen over roken, laat staan dat ze erachter komen dat je een dure, chronische ziekte hebt. En dan zijn er nog vele andere datingsites waar je terecht kunt. Maar zo’n site heeft pas echt effect als er veel mensen ingeschreven zijn, omdat je dan meer kans maakt op een juiste match. Dus worden er nog wel eens profielen aangemaakt en chats gevoerd door mensen die daarvoor zijn ingehuurd, om het maar te doen lijken alsof er een hoop keuze is. Als een restaurant dat zijn eerste 5 klanten inhuurd, om maar niet leeg te lijken. Zit je eenmaal op gratis datingsite, dan krijg je express minder en slechtere matches, of kan je meedoen in een spelletje om punten te verzamelen, zodat je maar blijft kijken en terugkomen en doorklikken en dan toch maar voor de betaalde versie kiest *smiley die met z’n ogen rolt* het is ongeloveloos als je hoort hoe die algoritmes werken en hoeveel die ogenschijnlijk nutteloze informatie over hobbies en favo drankjes waard is. Ouderwets iemand in de kroeg versieren dus. Of in de sportschool, tijdens het hardlopen of bij de vriesvak in de supermarkt waar je de eenpersoonsmaaltijden in andermans mandje bekijkt. En ja hoor, dan slaat die vonk over, ‘Die Ene’ is gevonden en je wilt de rest van je leven met diegene samen blijven *smiley die even snel doorspoelt* dus ga je trouwen. Kijk je op de website van de gemeente, zie je daar dat je een DigiD moet aanvragen. De sociale media heb je overleefd, je HIV-status is nog steeds geheim, en nu word je gedwongen om zo’n superveilige digitale verbinding te maken via een wachtwoord dat (zo veilig is internet dus) via de post word verstuurd *smiley die met z’n ogen rolt* ja ik had daar dus al mijn twijfels bij. Ik behoor tot die 1% die de belasting nog echt op papier invult. Hoeveel uren ik heb gemaakt voor de Code 95, daar stuurt de baas af en toe een briefje over. Maar nu moet ik dan toch een DigiD gaan aanvragen, want zo stelde de ambtenaar die mijn mailtje beantwoordde: we willen alles zoveel digitaal als mogelijk doen, alleen als U echt problemen heeft met de computer, hoeft het niet. Maar aangezien U een mail kunt versturen, zal dat geen probleem zijn *smiley die zit te tandenknarsen* luie kutambtenaar. En ja, dat mag ik zeggen, want ze noemde Wingman mijn a.s. man *smiley die staat te stampvoeten* ze zijn daar nog te lui om ‘aanstaande’ gewoon voluit te typen! Maar goed, DigiD is aangevraagd, en prompt hoor ik op de radio dat er een aantal mensen in de cel zijn verdwenen, omdat ze andermans DigiD steelden, vervalsten en gebruikten om allerlei subsidies en toeslagen naar hun eigen rekening te laten overmaken *smiley die aan z’n kin krabt* moet ik hier nog iets op zeggen?

Vrijdag mochten we weer naar Amsterdam, maar nu naar de Houthavens, om daar verschillende soorten grondachtige substantie af te voeren naar diverse plekken in de Westpoort. Lekker rallyrijden in het zonnetje, terwijl we op de radio hoorden dat in het Verenigd Koninkrijk de suikertax is ingevoerd. Producten die veel suiker bevatten, worden daardoor duurder. Voor een klein flesje frisdrank komt dat neer op 20 cent. Een ander gevolg wat in de aanloop hier naartoe al gebeurde, was dat fabrikanten minder suikers in hun producten gingen stoppen, om zo te zorgen dat het niet duurder word. In Hongarije, Mexico en diverse Amerikaanse staten is al gebleken dat het werkt. Mensen worden wat minder ongezond en het geld dat met de extra belasting word binnengehaald, word vaak aan gezondheidszorg gespendeerd. Een win-winsituatie dus. Helaas is de suikerlobby in Nederland bijna nog sterker dan de tabakslobby, dus voorlopig hoeven wij niet bang te zijn voor zo’n extra belasting. Jammer, want op deze manier blijft ongezond eten veel goedkoper dan gezond eten, waardoor mensen die het financieel al moeilijk hebben ook nog eens vaker ziek worden. Een ander probleem dat na onderzoek naar boven kwam, was dat van de jongeren die een huis willen kopen. Tweederde van de jongeren moet geholpen worden door de ouders, omdat ze zelf niet genoeg geld bij elkaar kunnen sprokkelen. Als boosdoener werd onder andere de studieschuld aangewezen, omdat je met zo’n last minder hypotheek kunt krijgen. Alleen kinderen van rijke ouders kunnen dus studeren en daarna een huis kopen, en dat komt de eerlijke verdeling in het land niet ten goede. Andere reden is sociale media en slinkse reclames. De druk om erbij te horen, met allerlei fancy spullen die je via een hele nieuwe telefoon onlijn zet op een platform dat bijhoud wanneer je studiefinanciering word gestort en je dus op de dag dat je weer geld hebt helemaal word doodgooit met dingen die in de aanbieding lijken te zijn, is groot. Daar komt dan ook nog eens bij dat mensen niet zomaar een zolderkamer mogen verhuren, zoals vroeger kon, waardoor jongeren niet goedkoop kunnen beginnen met huren. In combinatie met losse flexcontracten, waar je helemaal niks mee kunt bij de bank, word het nogal onmogelijk gemaakt om iets te kunnen kopen. Heel zielig allemaal voor die jongeren. Maar ik miste nog iets in de discussie. We gaan weer even terug in de tijd *smiley die in z’n schommelstoel hangt* vroeger heb ik bij een bollenboer gewerkt. ’s Zomers bollen pellen, in de herfst bollen planten en daarna bloemen plukken in de kassen. In die tijd kwamen de eerste politici op die voorzichtig durfden te zeggen dat buitenlanders onze banen inpikken. Ik dacht dat het Fortuyn was, de voorloper van Wilders, maar goed, het is alweer even geleden *smiley met een grijze knot op z’n hoofd* maar ik weet me nog wel te herinneren dat ik daar de laatste jaren ook tussen de buitenlanders stond. Polen en Portugezen, die ergens verderop samen in een huisje werden gezet en via een uitzendbureau naar diverse boeren werden gestuurd. Niet omdat ze goedkoper waren, niet omdat ze harder werkten, maar omdat er geen jongeren meer uit het dorp kwamen. Toen ik er begon, kwamen de jongeren zelfs uit de stad, moest de baas nog wel eens mensen wegsturen omdat alle plekken aan de lopende band bezet waren. Maar in een paar jaar tijd veranderde dat, er moesten zelfs advertenties in het lokale sufferdje worden gezet. Nog bleven de jongeren weg, en was er geen andere optie dan om zo’n uitzendbureau in te schakelen. In die paar jaar heb ik daar een auto en stukje huis bij elkaar gespaard. Ook veel naar de kroeg gebracht, en naar de retail, maar goed zo zijn jongeren nu eenmaal. En dan vraag ik me af: waarom lopen we nu te klagen en alles de schuld te geven, terwijl die jongeren zelf niet de moeite willen nemen om te werken en te sparen voor een huis?

Zaterdag was het tijd om uit te slapen en bij te komen van de vrijmibo. Na een paar borreltjes, pigs in a blanket en spontaan bedachte kaassouflees, was het zomaar een latertje geworden. Uitslapen dus, tot Vriendin een berichtje stuurde of we nog even *smiley die rondjes rijd op een driewieler* snel ontbijten, badjas inruilen voor motorkleding en opstappen. In een colonne van 3 wingmachines toerden we via boerenweggetjes naar de kust, stopten even voor een ijsje en reden daarna door de bossen van Bergen naar Vader en Moeder voor een bakkie en een koekie. Toeristisch reden we daarna weer naar Vriendin voor een pizza op de bank, toen was de zaterdag alweer voorbij.

We hadden het ook niet te laat kunnen maken, want zondag moesten we op tijd in Alkmaar staan, voor het verjaardagscadeau van Moeder. Ze had al zoveel gehoord over het fenomeen ‘eskeeproem’, dat wilde ze ook wel eens proberen. Dus werd Moeder in een kamer opgesloten met een dochter en 2 schoonzoons, en Vader in een identieke kamer met 2 dochters en een schoonzoon, en moesten we zo snel mogelijk allerlei puzzels oplossen en gekke tips ontcijferen, terwijl team Vader op het scherm zag hoe er bij team Moeder sneller antwoorden werden ingevuld in de computer *smiley die staat te tandenknarsen* en dat met een irritant riedeltje op de achtergrond. Het duurde 2 tips voordat we snapten dat we het riedeltje moesten naspelen met laserstralen in 1 van de vele kastjes, en die nummers moesten invoeren op het scherm dat geen touchscreen maar veryhardpushscreen was. Gelukkig konden we allemaal nog lachen, toen we na een uur werden vrijgelaten. De jongen die ons verloste vertelde nog een paar antwoorden waar we niet achter waren gekomen, daarna was het tijd om te gaan eten. In Alkmaar, naast een Grieks restaurant. Wat nog even zoeken was, want er zitten 2 Grieken op het Waagplein, die allebei zichtbaar zijn wanneer je met je rug in het water ligt en naar links en/of rechts kijkt *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* dat borreltje op het terras was dus wel verdiend. Nadat de broodplankjes leeg waren, liepen we nog even verder voor een ijsje, waarna iedereen weer huiswaarts keerde.

Want! Formule 1! De mannen en hun bolides gingen racen onder de futuristisch vormgegeven lantaarnpalen van Bahrein, wat betekent dat de start in Nederland op een schappelijke 17:10 zou gaan plaats vinden. Via via hadden Wingman en ik al gehoord dat Verstappen vanaf de 15e plek zou starten, en Hamilton vanaf de 9e, dus moesten we de voorbeschouwing wel kijken. Een langdradig interview met Sirotkin, ontcijferen wat er nu precies mis was gegaan met de auto van Max, Hamilton op P9 omdat ie iets technisch aan de auto had laten vervangen, de Pinkenbulletjes van Toro Rosso stonden er na de kwalificatie ook goed voor *smiley die in z’n handen wrijft* nog even wat reclameblokken doorzwoegen waarin er meer word gepraat over sport dan in de sportpraatprogramma’s zelf en het ging beginnen. De 2 Steigerende Paarden stonden vooraan, gevolgd door de Zilveren Pijl van Bottas en de Rode Stier van Ricciardo. In de eerste bocht ging het wonderwel goed, iedereen kon zijn weg vervolgen, Hamilton kon niet veel plekken pakken maar al snel drukte Verstappen de neus van zijn Rode Stier de top 10 binnen. In een gevecht met Hamilton sneuvelde zijn achterband en moest hij rustig aan de pits op gaan zoeken. Zou het een magistrale inhaalrace gaan worden vanaf de achterste positie? Ondertussen stuurde Ricciardo zijn Rode Stier de berm in. Van het ene op het andere moment ging alles op zwart in zijn stuurtje, en was de race voor hem over. Niet veel later ook voor Max helaas, want na de bandenwissel bleek zijn Stier nog meer te mankeren en moest hij alsnog opgeven. Klaar. In veel Nederlandse huiskamers zal een traantje zijn weggepinkt boven een flesje bier, en ik pakte de nagellak erbij. Als je dan toch voor de tv zit, dan maar wat nuttigs met de tijd doen. De spanning was er nu wel uit. Ondertussen wist Gasly zijn Pinkenbulletje in de voorste helft van de top 10 te houden. Hamilton kroop naar voren richting podium, Alonso en mede-Beneluxer Van Doorne reden met hun oranje Volvo-safety trucks ook in de punten, en de coureurs van de Rode Stieren verschenen op het groene vlakje voor een toelichting. Ricciardo was de power kwijt. Hijzelf was helemaal opgeladen voor deze race, maar de accu blijkbaar niet. Verstappen voelde na het hupsje dat Hamilton hem gaf al dat er iets mis was met het differentieel, en helaas werd dat niet meer beter toen hij verder reed. We zagen hoe Vettel de koppositie stevig vasthield, achterna gezeten door Bottas en Hamilton, met Gasly die uitkeek op het podium. Zijn teammaat Hartley reed ondertussen verder naar achteren, en keek tegen de konten van het favoriete team van Nichtje, de roze auto’s van Force India. Even na de helft zorgde Raikkonen voor weer wat spanning in de race. Tijdens een pitstop reed hij weg terwijl er nog een monteur in zijn dode hoek bezig was de achterband te vervangen. Met 2 verschillende bandensoorten onder de auto reed hij weg, tot er in zijn oortje werd geschreeuwd dat ie moest stoppen. Zijn Steigerende Paard brieste zo hard na die onverwachte stop, dat ie even de pits in de rook zette, terwijl de EHBO naar de gewonde monteur snelde. Vroeger waren het de coureurs die hun leven waagde tijdens een race, nu waren de rollen omgekeerd. En dat terwijl Vettel, netjes volgens de statistieken, zijn 200e race won. Geflankeerd door een stugge vierkante kop en een chagrijnige mooiboy stond hij op het ereschavot. Het zal een vreemde sfeer geweest zijn in de pitbox, want zijn collega had kort daarvoor nog even een monteur afgeschreven. Terwijl Verstappen en Ricciardo al naar de uitgang liepen met hun rugtas om, waarschijnlijk om een stripclub op te zoeken waar ze zelf in de danspaal konden hangen om hun opgebouwde energie kwijt te kunnen, dansten de joelende monteurs van de Pinkenbulletjes in de kruitdampen van het siervuurwerk na een 4e plek voor Gasly. Al met al een mooie middag, op naar volgende week, als ze in het land rijden waar de kijkers geen last hebben van de halo in de onboard-beelden, omdat ze alles met geknepen ogen zien.

Het bericht Formule 1: gefractureerd [Geachte Shirley, week 14 2018] verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, de week begon rustig, in een groepje van 1 auto mochten we weer eens naar het Westfrisiaproject. Zand laden bij de trechter in Hoorn, en kiepen op het viaduct naast de rotonde bij Westwoud. Omdat we met niemand wat te maken hadden, behalve de loswalmedewerkers die zich erg stipt aan hun schafttijden houden, konden we mooi onze eigen dag indelen. Na 4,5 uur rijden even een driekwartiertje maken, en daarna weer verder. Ondertussen hoorden we op de radio dat het Diabetesfonds mensen oproept om te melden welke producten teveel suiker bevatten. Dit naar aanleiding van het onderzoek waaruit bleek dat de Nederlander schat dat ie gemiddeld zo’n 10 suikerklontjes per dag binnen krijgt, terwijl dat er 30 zijn *smiley met opengesperde ogen* *smiley die door de kamer stuitert* eigenlijk kunnen we de nu levende generaties wel als verloren beschouwen. In Nederland zijn er zo’n 7 miljoen chronisch zieken, naar schatting zijn zo’n tweederde tot driekwart van die chronische narigheden aan een verkeerde leefstijl en voeding toe te schrijven. Daarom dacht ik: laten we het goed doen voor de volgende generatie, kinderen behoeden voor verkeerde voeding en de bijbehorende ziektes. Laten we een Suikerkwartet maken! “Jantje, mag ik van jou, in de categorie suikerdrank, de frisdrank? En de vruchtensap? Dank je. Pietje, dan wil ik van jou, in de categorie mindfuckers, de stevia, en de xylitol.” “Nee Keessie, die heb ik niet. Maar dan wil ik wel graag van jou, in de categorie deze mag wel, de mango. Dank je. En van Jantje, in de categorie hier ook al?, de pastasaus en de meusli.” Vervang Jantje, Pietje en Keessie door Wolf, Bloem en Splinter, en het is een heel eigentijds concept waarin kinderen leren wat ze wel en beter niet kunnen eten. Over leren gesproken: een kunstenaar-achtige gekkie in Fryslan had bedacht dat het wel leuk zou zijn om ribbels in de weg te maken, zodat je het Friese volkslied zou horen wanneer je er in de juiste snelheid overheen rijd. Dat heeft 1 dag geduurd voordat men leerde dat zoiets niet handig is in bewoond gebied. Nog voor er een volle dag voorbij was, werd de weg afgesloten en besloten dat de ribbels werden verwijderd. Vraag ik mij 2 dingen af: zijn die bedenkers, als echte Friezen, nooit buiten de provincie geweest? Want op de Afsluitdijk liggen ook wat van die ribbels, en daar weet iedereen van dat het een beetje kabaal maakt. En toen er werd verteld dat er zelfs mensen gingen spookrijden om het te kunnen horen, vroeg ik mij af of er ook een verborgen boodschap in zit? Misschien zelfs iets duivels ofzo? Jim mem suugt piemels yn’e hel, of iets dergelijks. Dat scheen vroeger wel vaker te gebeuren bij grootse liederen, om ongemerkt Satans boodschap rond te bazuinen. Maar goed, toen was er ook nog geen veesboek. Na 11 vrachten zand mochten we weer terug naar de zaak, om precies binnen de rijtijd stil te staan. Het was een efficiënt dagje geweest.

Dinsdag had er alle schijn van om geen typische dinsdag te worden. We mochten zand laden in Amsterdam. Niet bij de Vlothaven, want daar was het zo druk, dat we met een groepje auto’s naar de buren werden verwezen. Daar vandaan ging het naar de Starnmeer, net over de brug bij Westknollendam. Het was mooi weer, er was weinig file, eigenlijk konden we heerlijk mooi doorrijden. Als het gerammel en gezoem onder jou tenminste niet erger was geworden. Ik had al een briefje bij de garage ingeleverd, dat jij niet helemaal lekker in je vel zat. Als we voorruit reden, dan maakte je hetzelfde geluid als bij achteruit rijden, zo’n zingende zoem die word veroorzaakt door het missen van synchromes-ringen, of hoe heten die dingen? Wanneer we stil kwamen te staan voor een verkeerslicht, liet jij met een luide kloenk en soms zelfs een klein duwtje in de rug weten dat je terug was geschakeld naar de derde versnelling. Dat had je al van nieuws af aan, maar nu kwamen de kloenks vaker, en zat er soms zelfs nog wat tandengepoets bij. Of getandenpoets. In ieder geval moet het voor omstanders hebben geklonken alsof er een beginneling achter het stuur zat. Geeft niet, daar ben ik blond voor, alleen zo jammer dat ik er echt niets aan kan doen, omdat jij alles graag in je eigen automatenhand wilt houden. De hoofdmonteur keek het na in de computer, en het zou best kunnen dat de koppeling aan vervanging toe was. Maar het zou mooi zijn als we dat nog even 10.000 kilometer wisten te rekken, zodat de tweede koppeling langer mee zou gaan dan de eerste. Helaas is dat niet gelukt. Bij de vijfde vracht hadden we meerdere pogingen nodig om bij de kraan weg te kunnen, en na het kiepen, ondanks dat we netjes vlak op de rijplaten stonden. Met het idee dat het bij elke schakelpoging fout zou kunnen gaan, durfde ik niet meer met een vracht door de Coentunnel heen te rijden. Dus maakten we nog 1 ritje, via de dealergarage om onderdelen te halen terug naar de zaak, waar de mannen aan de gang konden. En ik huiswaarts keerde omdat er geen auto meer op het pad stond. Lekker een middagje in het huishouden en de tuin rommelen, om alvast wat te oefenen met deeltijd-werken.

Woensdag mocht ik met een andere auto op pad. Dezelfde auto, dezelfde radio, dezelfde knopjes, alleen wel net in een iets andere volgorde. Omdat het een type nieuwer was, zat er ook een andere computer aan de automaat, gewoon in 2 weg kunnen rijden, zonder er steeds zelf op te moeten letten, het wende erg snel. En de motorrem die ook daadwerkelijk afremde, het maakte het net wat makkelijker allemaal. Terwijl we via mijn stooiroute van Alkmaar naar Schoorldam reden, hoorde ik op de radio dat het erg druk is bij het CBR. Hoewel het niet meer mocht gebeuren, is de wachttijd op sommige plekken opgelopen tot 2 maanden. Het schijnt vooral te komen doordat jongeren op hun zeventiende al mogen afrijden, en dat ook massaal doen *smiley die achter z’n oor krabt* ja, want als ze dat op hun achttiende mogen doen, dan hebben we nu geen drukte, maar volgend jaar pas. Volgens mij is dit het gevolg van een (bijna) rookvrije generatie. Toen ik richting de 18 ging, hoorde ik mijn ouders en vele ouders van leeftijdsgenoten zeggen dat als we maar niet zouden roken tot ons 18e, we het rijbewijs zouden krijgen. Ja aangezien er steeds minder word gerookt, krijgen dus steeds meer jongeren het roze plastic kado, en willen ze het dus ook gaan halen. Om de wachttijd te verkorten worden gepensioneerde examinatoren weer teruggehaald, word er ook ’s avonds en op zaterdag afgereden, en word het examen voor nieuwe examinatoren minder moeilijk gemaakt zodat er meer slagen. Vooral dat laatste baart mij zorgen. Een paar jaar op rij is het aantal doden in het verkeer gestegen, iedereen schreeuwt moord en brand, maar de mensen die moeten kijken of mensen (vooral jongeren) wel geschikt zijn om aan het verkeer deel te nemen, worden minder goed opgeleid *smiley die z’n schouders ophaalt* schiet mij maar in de kerstboom, ik snap het niet meer. Gelukkig was er ook goed nieuws. Sinds toenmalig premier Balkenende zei dat we moeten stoppen met die zesjescultuur, dat ‘mwah, goed is wel goed genoeg hoor’, is het aantal ouders dat hun kinderen op bijles stuurt, massaal gestegen. Want net aan geslaagd is niet goed genoeg, je moet tegen de 10 aanzitten, en die het liefst gewoon pakken. Ondertussen is uit onderzoek gebleken dat kinderen steeds ‘dommer’ van school af komen, omdat leraren door tijd- en geldgebrek de klas niet meer de aandacht en lesstof kunnen geven die ze verdienen. Nu komt het: kinderen van praktisch opgeleide ouders, die over het algemeen beetje modaal verdienen, krijgen geen bijles omdat er geen geld voor is, waardoor ze met minder goede cijfers van school af gaan. Kinderen van theoretisch opgeleide ouders, die vaak wat meer verdienen, komen met hogere cijfers van school af. Die drukte bij het CBR gaat vanzelf afnemen, want kinderen van praktisch opgeleide ouders hebben straks zoveel moeite met het theorie-examen, dat ze geeneens aan afrijden toe komen, als ze daar al geld voor krijgen. En kinderen van theoretisch opgeleide ouders vliegen zonder problemen door het theorie-examen heen, krijgen genoeg rijlessen kado om glansrijk te slagen, en zijn financieel beter in staat om een wat nieuwere auto te kopen waar ook veel veiligheidsvoorzieningen op zitten. Dus word het niet alleen rustiger bij het CBR, maar zien we over een tijdje ook dat het rustiger en veiliger word op de weg. Alle problemen opgelost *smiley die achter z’n oor krabt* eerst nog een paar jaar honderden doden opofferen, en dan komt het vanzelf wel goed.

Donderdag kon ik weer oefenen met deeltijdwerken. Beetje uitslapen, boodschappen doen, wassie draaien, je kent het wel. Rustig voorbereiden op een drukke middag. Iedereen weet ondertussen wel dat Spaansen materiaal als zand, asfalt, casco woningen en sierbestrating levert. Wat niet iedereen weet, is dat er achter de schermen allerlei projecten gaande zijn om niet alleen het materiaal, maar ook het personeel op hoog niveau te krijgen en te houden. Zo is er een leefstijl-programma om de chauffeurs die dat willen wat gezonder te maken, en word er ook een onderzoek naar de darmen gesponsord. Daar was ik dan weer erg nieuwsgierig naar, want als er uit dat onderzoek blijkt dat je bijvoorbeeld bepaalde dingen wel of juist niet moet eten of doen om de darmen gezond te houden, dan is het natuurlijk goed om dat aan iedereen te vertellen zodat er ook daadwerkelijk iets mee gebeurt. Het toeval wil dat er laatst een uitnodiging kwam om een rondleiding te krijgen in het ziekenhuis, waar iets zou worden uitgelegd over de voortgang van het onderzoek. Samen met een collega stapten ik die middag in de auto richting het LUMC in Leiden, waar bleek dat het programma werd verzorgd door KWF. Bedrijven die aan KWF of een bepaald project hebben gedoneerd, krijgen een paar keer per jaar de mogelijkheid om te zien wat er met dat geld gebeurt, wat het onderzoek precies inhoud en wat de vorderingen zijn. Als 2 praktische opgeleide poppetjes zaten we op de oncomfortabele stoelen in de collegezaal te luisteren naar onderzoekers-die-ook-chirurg-zijn, die probeerden vanuit hun theoretisch opgeleide achtergrond de materie zo makkelijk mogelijk uit te leggen. Heel kort gezegd: om te zorgen dat chirurgen in een operatie wel de hele tumor, met alle ontstoken randjes erbij kunnen wegsnijden, maar zo min mogelijk gezond weefsel word verwijderd, moest het duidelijker worden waar die tumor dan precies zit, hoe groot ie is en wat voor vorm dat ie heeft. De scans die je van tevoren maakt zijn maar deels bruikbaar, omdat je tijdens een operatie nog wel eens wat organen verplaatst, waardoor het plaatje ook niet meer klopt. Daarom word er nu gewerkt aan een contrastvloeistof die zich aan kankercellen hecht, en met speciale camera’s en belichting de tumor laat oplichten tijdens een operatie. Maar dat is wel een heel korte uitleg hoor. De 3 mannen in witte jassen, en 1 vrouw zonder jas, vertelden over hun drijfveren achter dit onderzoek, en waarom dit op meerdere manieren voordeel kan bieden. Niet alleen tijdens een operatie, maar ook al voor de operatie heb je zo beter zicht op wat er in het lichaam gebeurt, zodat je soms kunt beslissen om niet te opereren. Het ging vooral over de pancreas of alvleesklier en (jawel, daar is ie dan!) de endeldarm. Opereren aan de alvleesklier is lastig omdat er zoveel organen en belangrijk leidingwerk omheen ligt, een operatie aan de endeldarm brengt risico voor de blaas (incontinentie), kringspier (stoma) en sexleven (zenuwen en aders rondom de geslachtsdelen) met zich mee. Dan is het in veel gevallen beter om eerst iets te proberen met bestraling of chemo, en via scans de tumor in de gaten te houden, dan meteen het mes erin te zetten. Wat mij wel zorgen baarde, was dat je een probleem aan de alvleesklier pas vrij laat door hebt. Vandaar dat slechts 15% goed geholpen kan worden, en 85% een gokje is dat altijd ingrijpend en soms ook zinloos is. In tegenstelling tot bijvoorbeeld de borsten, kun je jezelf niet controleren op bobbeltjes in je ingewanden. Volgens de doktoren worden de eerste symptomen vaak omschreven als ‘vage klachten die wel weer overgaan’, zoals een tijdje niet zo lekker voelen met een beetje buikpijn. Het zou een griepje kunnen zijn, maar duurt het langer, moet je misschien toch aan de bel trekken. Net als wanneer je een gelige huidskleur krijgt of plotseling heel veel begint af te vallen, zonder dat je aan het diëten bent. Tips over gezond eten kregen we niet, want doktoren krijgen daar bijster weinig les in, dat vond ik een beetje jammer. Afgezien daarvan was het toch een zeer interessante en indrukwekkende middag gebleken.

Nog namijmerend over de donderdag, mocht ik vrijdag weer met jou op pad. Je operatie was goed verlopen, de olie met ijzerresten was verwijderd, je had een nieuw onderdeel gekregen, en met een kleine hort en stoot gingen we op pad naar Amsterdam, waar we naast de Vlothaven zand mochten laden voor een nieuwbouwplan in Assendelft. Eigenlijk achter Assendelft, verstopt tussen nieuwe sportvelden, oude boerderijtjes en Saendelft. Het was vrijdag de 13e en om maar meteen van het gezeur af te zijn, zette ik jou de eerste vracht tot aan je voorbumper aan toe in de prut. Na het kiepen probeerde zo vlot mogelijk weer weg te manouvreren, maar daarbij kwamen net naast het harde zand, waar we in het zachte zand zakten. Het tweede rondje konden we aansluiten in de grote leegloop van het dorp. Op de A8 was al file ontstaan, en vanaf Assendelft kun je dan via een brug en rotonde vanaf de linkerbaan invoegen in het gedrang *smiley die achter z’n oor krabt* hoe moet dat straks als die wijken die nu nog in aanbouw zijn, ook af zijn? Dan is er volgend jaar helemaal geen doorkomen meer aan. De meeste mensen halen daar hun schouders over op, want er was veel belangrijker nieuws op de radio *smiley met opengesperde ogen* onderzoek heeft aangetoond dat ook het drinken van 1 glaasje borrel per dag, geen gunstig effect heeft op de gezondheid. Dus iedereen die volhield aan de Schijf van 5 (2 op een dag mag!) of iets had gehoord over eerdere onderzoeken (1 op een dag is gezond!), kan nu gaan afkicken. Sterker nog, en dat is echt hel en verdoemenis als ik dat op een willekeurige vrijmibo ga vertellen, de combinatie van roken en drinken maakt beide nog schadelijker, omdat door het drinken de vuiligheid in de longen (die je binnenkrijgt door het roken) nog makkelijker door je lijf gaat reizen. Wat ik ook jammer vond, was de actie van Staatsbosbeheer, om betonblokken neer te leggen op toegangswegen naar de Oostvaardersplassen. Actievoerders hadden aangekondigd dat ze met paardentrailers de verzwakte dieren uit het gebied zouden gaan ophalen, en dat word nu tegengehouden. Helaas. Iedereen die bij een willekeurige paardenwedstrijd heeft gezien hoeveel moeite het kan kosten om zo’n handtam dier in een trailer te krijgen, weet ook hoeveel moeite die geitenwollensokkendragers gaan krijgen om wilde dieren in kleine, donkere trailertjes te proppen *smiley die in z’n handen wrijft* en daar had ik graag wat videobeelden van willen zien. Ondertussen hobbelden wij verder over de kilometer lange platenbaan, toen een collega-chauffeur vroeg of ik nog geen last kreeg van een milkshake *smiley die grijnst* toch nog wat leuks gehoord op de vrijdag!

Zaterdag was klusdag. Samen met Wingman reed ik naar Vader en Moeder toe, waar na de koffie en de koekjes de karweitjes werden verdeeld. Moeder ging boodschappen doen, Vader ging samen met Wingman en Oom het land in om paaltjes te zetten en stroomdraad te spannen, en ik *smiley die z’n mouwen oprolt* mocht met de dikke Dieselross op pad om het land te rollen. Ouderwets met de hand schakelen, lekker om me heen kijken, gezeten in de comfortabele stoel, met een duizelingwekkende snelheid van 6 tot 7 kilometers per uur, terwijl achter de trekker een dikke ijzeren rol hing, die het land netjes glad streek. Dan kunnen de dames straks weer veilig door het land struinen, als het weer droog genoeg is om de deur van de stal open te gooien. Na een lekker dagje studderen hadden Wingman en ik wel wat ontspanning verdient, en dus kropen we nog even op de bank om de kwalificatie van de Formule 1 terug te kijken. Dan kunnen we heel veel zeggen over Ricciardo die een turbo opblies, een nieuwe motor kreeg en net voor sluiting van Q1 nog de baan opging, Raikkonen die een baanrecord reed dat binnen een paar seconden werd afgepakt door Vettel, of de Zilveren Pijlen die hun party-modus niet konden vinden. Maar laat ik het kort houden: Hamilton was zo teleurgesteld over zijn vierde plek, dat hij de pers te woord stond met een oordopje in. Wilde hij de vragen niet horen, of zat er iemand hem mantra’s in te fluisteren om hem kalm te houden? Ricciardo was zo gespannen geweest dat hij zijn lip had stukgebeten. En dat deed nog pijn ook. Maar het opvallendste was wel: het kapsel van Vettel *smiley met opengesperde ogen* serieus mensen?! Zoveel man en vrouw wat er door die pitbox heen loopt, wat er in het motorhome rondwandelt, en niemand die er iets van zegt? Schandalig! Het was nog erger dan het vlassnorretje van Verstappen.

Zondag was het dan tijd voor de race. Na de voorbeschouwing zagen we hoe de Steigerende Paarden van Vettel en Raikkonen voorop stonden, gevolgd door de Zilveren Pijlen van Bottas en Hamilton, daarachter de Rode Stieren van Verstappen en Ricciardo, met daarna de rest van het veld. Het overzicht van het circuit van China was al een paar keer voorbij gekomen, met de vele bochten, variërend van doordraaiers tot korte knikken. Dat zou wat spannends op gaan leveren, maar eerst moest natuurlijk iedereen zonder schade door de eerste bochten komen. En dat lukte wonderwel. Vettel liet zijn Steigerende Paard er in volle galop vandoor gaan, op de hielen gezeten door de Zilveren Pijl van Bottas, die Raikkonen voorbij was gegaan. Maar daarachter verscheen de Rode Stier van Max, die 2 plekken naar voren kroop en niet alleen Raikkonen maar ook Hamilton voorbij was gegaan. Ricciardo sloot de top 6 af, net voor de beide Renaults. Verderop in het veld werd nog wat van plaats gewisseld, maar voorin werd netjes in een treintje gereden en de druk erop gehouden. Na een paar ronden zagen we de start vanaf diverse kanten in de herhaling, onderwijl was Alonso met zijn McLaren/Volvo Safety Truck aan het uitvogelen hoe een koe een Haas vangt, zodat de voormalig wereldkampioen in de top 10 en in de punten kon komen. De eerste pitstop was voor Hartley in ronde 11, een rondje later gevolgd door Ocon.
Pauzetijd! De ronkende motoren van Vader en Oom verschenen voor het raam, en er moest eerst koffie gedronken worden. De uitslag wisten ze al te verklappen, Wingman had die ook al op veesboek voorbij zien komen. Dat is wel een klein nadeel als je iets gaat terugkijken, de rest van de wereld weet de afloop al. Voordeel was dat de race stil konden leggen, zodat Wingman met de mannen mee kon uitwaaien, terwijl ik rustig afwachtte met een boekie op de bank. Tot even na 6 uur. De was hing al een tijdje op het droogrek, de administratie was gedaan, fruithapje gesneden, ik begon al een beetje trek te krijgen. Toen stuurde Wingman een berichtje dat hij na het motorrijden met mijn Vader nog even langs zijn Vader was gereden om wat in de schuur te knutselen. Hoe de race afloop *smiley die in z’n handen wrijft* ik heb zelden zo’n slechte cliffhanger in mijn verhalen gehad, maar dat hou je dus nog even te goed. Of je kijkt gewoon op veesboek, zoals Wingman tijdens de race al had gedaan. Fijne avond en tot het volgende feestje!

Het bericht Geachte Shirley, week 15 2018: praten over kanker verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na een onrustige zondag toerden we maandag weer naar Amsterdam, om zand te gaan rijden naar Assendelft. Het was gezellig druk op de A8, door een ongeluk op de A10 ergens bij Volendam, stroopte alle verkeer daarachter ook op. Vanuit Assendelft stonden we voor de rotonde al in de file. Het leek een mooie dag te gaan worden om de auto aan de kant te zetten en lekker door de bossen te wandelen, maar op de radio werden we gewaarschuwd dat wandelen helaas ook niet meer zonder gevaar is. Het is deze week de Week van de Teek, en zeg je ‘teek’ dan zeg je ‘Lyme’. Van elke 100 tekenbeten is er naar schatting 1 besmetting met Lyme, klinkt niet als heel erg veel, maar toch is het aantal Lymepatiënten de laatste jaren enorm gestegen. Misschien ook doordat er meer aandacht voor is en mensen er vaker op worden getest. Lyme is een vreemde ziekte, je word niet altijd meteen ziek na een tekenbeet, soms gaan er maanden of zelfs jaren overheen, waardoor er naar andere oorzaken word gezocht voordat je erachter komt dat het van een beestje komt dat niet veel groter is dan een pinknagel, die zich een tijd geleden in je broekspijp had genesteld. De symptomen zijn ook nogal uiteenlopend, omdat Lyme het zenuwstelsel aantast. Bij de ene gaat dat in de spieren zitten, bij de ander in het hoofd. De klachten zijn vaak nogal vaag, je bent moe, je kan je slecht concentreren, niet echt de dingen die keihard meetbaar zijn voor een dokter. En dan kan het zomaar zijn dat je een goede periode hebt en alles over is, tot je plotseling weer een terugslag krijgt. Er is nog zo weinig bekend over Lyme, tot nu toe weten de doktoren alleen dat je er nooit meer vanaf komt, het kan verslechteren of wat beter gaan, maar je geneest nooit meer helemaal. Daarom zou ik ook iedereen willen aanraden, ook al ben je anti-nutteloosmedicijngebruik zoals ik, om na een tekenbeet toch naar de huisarts te gaan en zeer dringend om een antibiotica-kuur te vragen. Voor zover er nu bekend is, is dat het enige wat lijkt te werken om de ziekte te stoppen voordat ie is begonnen. Na 9 vrachten en een carpoolritje was de werkdag weer voorbij. Tijd om thuis de rest van de Formule 1 race af te kijken. Het leek een treintje te gaan worden, Vettel leidde het veld voor Bottas, Verstappen, Raikkonen, Hamilton en Ricciardo. De 3 topteams waren netjes verdeeld over de top 6. Tot het tijd werd voor de pitstops en Raikkonen op kop kwam te rijden. Hij moest Bottas een beetje proberen af te remmen zodat Vettel hem met zijn nieuwere banden makkelijker in kon halen, zo leek het wel. Na een inhaalactie van Bottas dook Raikkonen naar binnen, voordat de banden het zouden begeven. Achter in het veld waren ondertussen de Pinkenbulletjes van Toro Rosso met elkaar in gevecht, en in alle poestigheid tikten ze mekander van de baan. Niks aan de hand, tot werd besloten om toch maar een safety car de baan op te sturen zodat de marshalls de scherpe brokjes carbon fiber veilig konden opvegen. De Rode Stieren reden precies op het de juiste plek en doken nogmaals de pits in, om op 2 seconden achter elkaar van banden te wisselen, net zoals ze bij de vorige stop hadden gedaan. Het sein ‘baan schoon’ werd doorgegeven en Hamilton kwam nog even met een huilie huilie vraag uit zijn Zilveren Pijl vandaan, waarom iedereen om hem heen nieuwe banden had en hij niet. De Rode Stieren trokken naar voren maar Verstappen raakte daarbij in een sierlijke duodrift met het Steigerende Paard van Vettel. Dat gaf Ricciardo de kans om de top 3 in te rijden en verder door te stampen naar voren. De breed grijnzende Australiër ging 2 stugge Finnen voorbij en reed zichzelf naar de hoogste trede van het ereschavot. Verstappen kreeg een straf van 10 seconden voor zijn stoeierij met Vettel, maar die was inmiddels zover afgezakt dat hij zelfs de Safety Truck van Alonso voorbij had zien komen, en zo eindigde Vettel alsnog achter de Rode Stier van Verstappen. Na zoveel sensatie werd het tijd om naar bed te gaan.

Maandag vroeg de planner of ik wel eens voorbij Amsterdam ben geweest. “Ja als we op vakantie gaan.” “Ok, dan ga je morgen op vakantie, naar Bleiswijk.” *smiley met opengesperde ogen* zo stonden we dinsdag grind te laden, voor Bleiswijk. Dat ligt ergens langs de A12. Die A12 sluit aan op de A4, maar dat is nog ver voorbij Hoofddorp. Gelukkig reed er een collega mee die wat vaker in die hoek was geweest, zodat we zonder paniekaanvallen het werk bereikten. Daarna reden we binnendoor terug naar de A4, om de file een stukje te omzeilen. Maar het was overal druk, het leek Amsterdam wel. We zagen zelfs iemand die met een blauwe zwaailamp, zo te zien gewonnen op de kermis, brutaal genoeg was om via de vluchtstrook de file voorbij te gaan *smiley die z’n schouders ophaalt* blijkbaar heel normaal in de file op de A4. Bij het tweede rondje ging het al wat beter, toen kwamen ook de auto’s de weg op die wat meer ruimte verdienen. Een dikke Range Rover SVR die voorbij roffelde, een oude en later ook nog een nieuwe Ferrari, een TVR Tuscan, wauw wat een waanzinnige kont heeft zo’n auto toch. Zelfs de Alfa Romeo 4C kon daar niet aan tippen. Natuurlijk zagen we ook een zooitje Porsche 911’s, waaronder een gele en een groene. De nieuwe BMW X2 kwam voorbij zetten, maar dat was waarschijnlijk een demo, gehuld in een opvallende blauwe jas. Later kwamen we ook nog een zwarte tegen, dat is hoe we BMW’s (helaas) gewend zijn. Een wat oudere Bentley Mulsanne, een klassieke Citroën, een nieuwe Nissan Juke Nismo, een Opel Manta die nog superstrak in de lak zat, en met het stijgen van de temperatuur gingen de daken omlaag bij een Volvo C70 en een Ford Mustang uit de jaren ’70. En dat zagen we niet alleen tussen Amsterdam en Bleiswijk, maar ook toen we nog 2 vrachten zand naar een ander nieuwbouwplan in Assendelft mochten brengen. De dag werd afgesloten met een ritje Alkmaar-Noord Scharwoude, waarna we nog even tijd hadden om in de garage jouw kleppen te smeren. Na zulke lange ritten had je wel een beetje extra aandacht verdiend snoes.

Woensdag mochten we naar Schagen, om zand te rijden naar Noord Scharwoude. Gisteren ging de laatste vracht naar een Fries bedrijf dat daar bezig is in de nieuwbouw, vandaag zouden we de hele dag met 3 auto’s naar een ander Fries bedrijf aan de andere kant van hetzelfde grote nieuwbouwplan gaan rijden *smiley die grinnikt in z’n knuistje* Noordhollanders maken graag grappen dat ze de beschaving komen brengen, wanneer ze in Friesland aan het werk zijn, maar veel van die Noordhollanders wonen straks wel in wijken die door Friesen zijn gemaakt. Ondertussen waren wij in gevecht met de S3, of Stress3, die volgens de bordjes N245 heet, als ik het goed heb onthouden. We rolden van stoplichtsprint naar stoplichtsprint, en de kruising bij Dirkshorn is speciaal gemaakt voor mensen die eindelijk die vrachtwagen eens in willen halen. Voor de kruising word het tweebaans en daarna gaat het weer terug naar 1, maar een vrachtwagen werkt als een rode lap op automobilisten, want ze moeten daar dus ook inhalen *smiley die aan het stuur knaagt* desnoods via het verdrijvingsvlak. Waarom snap ik niet, want als we eenmaal op snelheid zijn moeten we vaak weer van het gas af omdat mensen niet harder durven te rijden dan 75 km/h. Gisteren was er een bericht uit Brussel vandaan, dat volgens de Europese regels de winkeliers ervoor moeten zorgen dat er laadpalen bij parkeerplaatsen komen te staan. Meteen kwam er een huilie huilie bericht terug, want de retail heeft het al zo zwaar. Vandaag kwam het bericht voorbij dat het lastig gaat worden om voor 2030 alle huizen van het gas af te hebben, en belangrijker nog: wie gaat dat eigenlijk betalen? *smiley die zit te tandenknarsen* van de week had ik ook nog met Moeder zitten napraten over mijn bezoek aan het ziekenhuis, nu wil ik niet zeggen dat we nogal zwart-wit denken, het is meer een soort van sephia-tinten waarmee we de wereld bekijken, maar ook bij dat onderwerp zaten we onszelf op te winden. Er gaat zoveel geld om in de gezondheidszorg, maar dan vooral als je al ziek bent. Waarom gaan mensen niet zelf aan de gang? Waarom blijven ze wachten tot de overheid op de deur klopt met een kant-en-klaar pakket aan suikertax en alcoholverbod, en gaan ze vervolgens klagen dat ze worden betutteld? En zo gaat dat bij die hele milieutransitie ook. Ja heel erg wat er allemaal in Groningen gebeurd, nee natuurlijk willen we niet afhankelijk worden van Rusland. Maar het huis verbouwen? *smiley die wit wegtrekt* nee natuurlijk niet! Eerst subsidie krijgen! En dan dat gezeur over de terugverdientijd, hoeveel jaar moet je zonnepanelen of een warmtepomp hebben voordat je je geld eruit hebt *smiley die aan z’n kin krabt* ik denk dat het ongeveer net zo lang duurt als een nieuwe keuken, dakkapel of serre. En dan is er altijd weer iemand die begint over de minima, en dat er nog steeds woekerhypotheken zitten op huizen die onder water staan *smiley die in z’n ogen wrijft* huilie huilie allemaal. We hebben 8 miljoen woningen in Nederland, je maakt mij niet wijs dat er 8 miljoen personen en/of gezinnen zijn die in de financiële poep zitten. ’s Middags hoorde ik het betoog van Ruud Koornstra op de radio *smiley die zich nog eens uitrekt* ja ik kan wel eens fel worden tijdens zo’n discussie, maar gelukkig zijn er meer mensen die zo… laten we zeggen ‘temperamentvol’ over dit soort onderwerpen praten. Hij vertelde dat er voor die minima ook oplossingen zijn. Als je elke week 150 eipo betaalt aan Nuts BV voor je gas en electra, kun je dat ook aan een klusbedrijf gaan betalen. Zij gaan dan jouw huis verbouwen terwijl ze de rekening aan Nuts BV blijven betalen. Maar omdat je minder gas en electra gaat verbruiken, hoeft het klusbedrijf steeds minder aan Nuts BV te betalen, waardoor de rekening voor het klussen word betaald. Na een aantal jaar is het kluswerk afbetaald, en hoef je niet meer elke maand 150 eipo aan Klus BV te betalen, maar slechts een paar euro voor het verplichte vastrecht aan Nuts BV. Op die manier hoef je niet te sparen, gaan je maandelijkse kosten niet omhoog, iedereen blij.

Net zoals iedereen donderdag weer blij was dat we naar Noord Scharwoude reden. Alleen was dat wel van korte duur, want wat ik gisteren al aan zag komen, werd zo tegen schafttijd ook door de uitvoerder opgemerkt: als we met 3 auto’s door zouden rijden, waren we met een half dagje al klaar *smiley die door een verrekijker tuurt* stukje inzicht, ik heb het niet vaak, maar nu toevallig wel een keertje. Tot groot verdriet van de machinisten stuurde de planner ons naar Hoorn, waar we konden laden voor Hoogkarspel, voor het grote Westfrisiaproject. Er word nog steeds hard gewerkt aan alle kanten, maar toch is het goed dat Kerst nog ver weg is, want erg berijdbaar ziet het er nog niet overal uit. Terwijl we dwars door Hoorn heen reden om zand van de trechter naar het nieuwe industrieterrein Zevenhuis te brengen, hoorden we dat vandaag de warmste 19 april ooit is. Of nouja, sinds de temperatuur word gemeten dan. Een 30 jaar oud record werd daarmee gebroken, en dat terwijl 3 weken terug de planner nog vroeg of we tijdens het Paasweekend ook standby wilden blijven staan voor het strooien, omdat er een witte Pasen werd voorspeld. Met een laatste vrachtje zand voor de nieuwbouw in Andijk sloten we de werkdag af, tijd om naar huis te gaan en de ramen tegen elkaar open te zetten *smiley die voor de koelkast zit*

Vrijdag mochten we weer alleen op pad, naar een werk in Enkhuizen. Op de bon stond Westeinde/Flosbeugel, gelukkig had ik uitleg gekregen van een collega, anders waren we niet naar de Westeinde gereden, maar naar die school aan de Flosbeugel, een paar kilometer verderop in een heel andere hoek van Enkhuizen. Op de radio werd verteld dat ‘code rood’ en ‘code oranje’ te weinig indruk meer maken *smiley die achter z’n oor krabt* misschien ook omdat ze erg vaak en voor veel verschillende panieksituaties worden gebruikt. Om mensen toch te kunnen waarschuwen, zijn de 2 kleuren nu vervangen door ‘fase extra alert’. Die fase werd meteen gebruikt om brandweermensen te waarschuwen voor de droogte in natuurgebieden en het risico op brand. Maar ook ouders moesten extra alert zijn wanneer ze hun kinderen naar de Koningspelen stuurden, die op diverse basisscholen werd georganiseerd, want het was erg zonnig dus moesten de kinderen wel ingesmeerd worden. Mensen die op een datingsite zitten en lange chatgesprekken houden, moeten ook extra alert zijn. Sommige websites hebben chatbots in dienst die een gesprek heel lang weten te rekken, maar waar je uiteindelijk nooit mee kunt afspreken. En dat terwijl je wel per bericht moet betalen. Ondertussen reden wij ook elk rondje door een extra alerte fase, in de Bermuda-driehoek tussen de Mercedesdealer, het laaddock en het tankstation. Grondwerkers waren daar druk bezig met het straatwerk open te trekken om leidingen of bedradingen te kunnen trekken. En dat terwijl het vrachtverkeer gewoon doorreed, personenauto’s gisteren in de file stonden voor de hoge korting bij het tankstation en vandaag op reis waren naar de coffeeshop verderop, en de dockwerkers recht voor hun deurtje probeerden te manouvreren *smiley die z’n handen voor z’n ogen houd* dat er geen schildje is gesneuveld in al die drukte, valt me alles mee. Na 7 vrachten voor Enkhuizen mochten we nog 2 vrachten naar Zevenhuizen brengen, waar we gisteren ook waren geweest. Dag voorbij? *smiley die zich nog eens uitrekt* nee snoes, naar Alkmaar, waar we samen met opvallend veel collega’s na 4 uur nog een vracht korrel mochten laden in Garbage City, om die in de middagspits naar de Westfrisiaweg te brengen. Naar werkvak 21, bij de kruising met de Markerwaardweg. Eerst in de file bij Alkmaar om de Leeghwaterbrug over te komen, daarna in de file van Stompetoren naar de Beemster, slipstreamend achter een mobiele kraan, vervolgens in de file op de afrit voor Hoorn-Noord, daarna in de file aansluiten in de rij voor de rotonde bij Westwoud, en na het kiepen konden we eindelijk even de benen strekken terug naar Winkel, tot we bij Opperdoes werden verrast door werkzaamheden en een kleine filewaarschuwing *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* al met al een mooie dag snoes.

Zaterdag begon ook al op tijd, want het was weer tijd voor het chauffeursoverleg. Terwijl Wingman ook nog even aan het werk ging, luisterde ik naar een uitleg over de PKB, iets wat vroeger vrije dagen waren, maar wat nu via een beetje ingewikkelde berekening ergens in je loonstrookje word aangegeven en wat je kan gebruiken als vrije dagen, extra loon of om een cursus mee te financieren. Voor praktisch opgeleide chauffeurs nogal een dingetje om duidelijk uit te kunnen leggen. Gelukkig konden we ook nog een beetje napraten over het strooien en werden er weer mooie grafieken tevoorschijn getoverd over hoeveel kuubs er in die paar maanden al zijn verzet. Een gezellige ochtend met kleurenblinde mannen *smiley die z’n tong uitsteekt* en iedereen vertrok daarna al snel om van het zonnetje te gaan genieten. Wingman was inmiddels ook alweer klaar, en na de boodschappen genoten we samen van onze vrije uurtjes.

Zondag een beetje uitslapen dan, misschien nog wat knutselen aan het konijnenhok in de tuin, maar vooral niet teveel gekkigheid, want het lijkt weer een warme dag te gaan worden *smiley die aan z’n kin krabt* wie weet gaan we nog een stukje varen, zou ook wel weer eens leuk zijn. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet ervan!

Het bericht Geachte Shirley, week 16 2018: fase extra alert verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, Geachte Shirley, afgelopen zondag werd er weinig meer in de tuin of aan het konijnenhok geknutseld. Na het ophangen van de was en ontbijten, stapten Wingman en ik op de fiets *smiley met opengesperde ogen* jawel, en dit keer ging het een stuk verder dan de supermarkt. Sterker nog, we reden 2 grossiers voorbij voordat we onze eerste stop hielden bij een terrasje langs het water. Daarna trapten we verder naar een parkeerplaats langs het water, waar al een groot gedeelte van de familie was verzameld. Eigenlijk was Oma altijd degene die dagjes uit regelde, maar nu hadden de Tantes dat voor haar gedaan. Als cadeau voor haar verjaardag, stapten we met de hele familie op de boot, waarmee we onder het genot van koffie, thee en een gebakje tussen het lange riet door voeren. Terwijl de achterkleinkinderen alle uithoeken van de boot verkenden en zo nu en dan het stuur overnamen, babbelden de kleinkinderen en kinderen met elkaar en met hun oma en moeder. Met een borreltje in de hand en een paar snottebellen tegen het raam gedrukt, zagen we de Westfriese Biesbosch aan ons voorbij trekken, zwaaiden we naar andere vaarders en wezen we naar “boeoeoe” en “kwak kwak kwak”. Net voordat we zouden verbranden was de tocht alweer voorbij, en gingen we op pad naar het verderop gelegen restaurant, waar we na enige tijd een heerlijke maaltijd voorgeschoteld kregen. Tussen de gangen door was er genoeg tijd om een potje te poolen en interessante namen te ontdekken in de goedgevulde whisky-etalage. Al met al werd het een lange middag, maar Oma zei dat ze het een heel mooie verrassing had gevonden, voordat ze in haar privétaxi weer huiswaarts keerde. Ja en toen moesten Wingman en ik nog weer een stukje trappen terug naar huis. Wel lekker om de wijntjes er even uit te zweten.

Want maandag moesten we allebei weer fris en fruitig op pad. Wingman op de langere afstanden, en jij en ik reden saampjes van Hoorn naar Zwaag *smiley die zich nog eens uitrekt* lekker hoor snoes, konden we onze eigen pauzes indelen en onze eigen route bepalen, van HN80 binnendoor naar het nieuwe industrieterrein Zevenhuis bij Zwaag. Ondanks het geslinger had ik toch nog tijd om radio te luisteren, want er was weer iets interessants te vertellen over auto’s. In het eerste kwartaal van dit jaar zijn er al 56.000 auto’s geïmporteerd in Nederland. Partijen als de RAI-vereniging en BOVAG zijn daar niet blij mee, want een groot deel van die import-tweedehands-waar-net-de-kop-af-is, is regelrechte concurrentie voor nieuwverkoop in Nederland zelf. Hoewel er ongetwijfeld een paar mooie klassiekers tussen zullen zitten, en een paar handen vol Chevrolet Bolt (goedkopere tweelingbroer van Opel Ampera-E) en Fiat 500 E (electrische variant die alleen in Amerika word verkocht), is het overgrote deel een middenklasser of een model kleiner, dat ook gewoon in Nederland bij de dealers te koop is. Alleen zijn er van die modellen weinig tweedehandsjes op voorraad omdat ze een paar jaar terug niet zo goed verkochten, en zijn er een paar slimme handelaren die luxere versies met dikkere motoren importeren, die Duitsland en België gewoon een stuk goedkoper zijn, en na importheffing in Nederland net zoveel kosten als de driecilinder instapper die hier is verkocht. Er word dan ook geadviseerd om de BPM (belasting op nieuwe auto’s, waarna er ook nog eens 21% belasting word geheven over het bedrag inclusief BPM) af te schaffen, zodat mensen weer een nieuwe auto in Nederland gaan kopen, in plaats van een oudere en dus meer vervuilende auto uit buitenland te halen. Natuurlijk, eigen dealer eerst, dus alles om kopers in Nederland te laten shoppen. Maar bij mijn weten word de BPM al afgebouwd. Dat kan niet van de ene op de andere dag, omdat auto’s dan opeens duizenden euro’s goedkoper worden en dat enorm gaat scheeftrekken in de markt. Kijk maar naar de verkopen rond Oud en Nieuw, wanneer de bijtellingsregels veranderden. Het ontplofte in december en in januari werd niets verkocht. Als nu word gezegd dat 1 januari de BPM verdwijnt, dan worden er dit jaar geen auto’s meer verkocht. Ander punt is dat die tweedehands import vervuilender zou zijn dan een nieuwe auto. Volgens de NEDC-metingen, die gebeuren in een afgesloten ruimte op een rollenbank, zijn auto’s met kleine motoren ook een stuk zuiniger dan de vier- of zelf vijfcilinders met meerdere liters inhoud. Maar laat zo’n 0,9 liter driecilinder turbo eens met 130 km/h van Alkmaar naar Rotterdam rijden, zelfs in de slipstream van een 2 liter viercilinder zonder turbo verbruikt ie meer dan zo’n ‘onzuinige’ auto. Wij mochten in de slipstream van een kieptrailer nog even naar Enkhuizen rijden met een vracht zand. Konden we op terugweg meteen eens langs het viaduct bij de Markerwaardweg rijden, want dat kolossale kunstwerk in het Westfrisiaproject was ook voor een gedeelte geopend. Daarna via de rotondes aan de Markerwaardweg, bij Medemblik links af en dan in 1 streep door naar Winkel. Helaas bleek opeens de provinciale weg afgesloten te zijn, waardoor we in de stroom van verbaasde forenzen meereden door Twisk heen. Om uiteindelijk een kwartiertje later dan verwacht op de zaak aan te komen.

Waar we hoorden dat we dinsdag hetzelfde mochten doen, weer de hele dag van HN80 naar Zevenhuis, maar voor de afwisseling wel tussendoor een vracht zand voor de stratenmakers ergens achter een supermarkt in Hoorn. Weer reden we lekker binnendoor, zodat we geen last hadden van de files op de A7. Helaas raakten we nu verstrikt in de file op De Strip *smiley die aan z’n stuur knaagt* de complete Bangert Oosterpolder brengt de kinderen met de auto naar school, waardoor de enkelbaans hoofdweg compleet vastloopt. En afslaan met de vrachtwagen gebeurt ook op eigen risico, want de kruisingen zijn niet veel breder dan een gezinsauto. Gelukkig duurt die heisa maar een even, en hadden we er de volgende rondjes geen last meer van. Konden we rustig radio luisteren en horen hoe de minister van Verkeer En Andere Gerelateerde Zaken zo’n 50 miljoen euro wil uitgeven aan het opknappen van de N-wegen. De provinciale wegen, ze zijn levensgevaarlijk. Van alle dodelijke ongelukken op de weg, gebeurt 85% op die snelle wegen die geen snelwegen zijn *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en dat betekent natuurlijk veel werk voor aannemers en onderaannemers, en dus ook voor bedrijven die zand, korrel en asfalt leveren *smiley die in z’n handen wrijft* alleen maar goed nieuws van de minister. Dat er de afgelopen jaren 6 miljard is uitgegeven aan het opknappen van diverse soorten wegen, en dat die 50 miljoen daarom een beetje symbolisch overkomt, daar hebben we het nu niet over. Dat 95% van de ongelukken word veroorzaakt door menselijke fouten, en niet door bomen die plotseling voor te hard rijdende auto’s springen *smiley die z’n schouders ophaalt* niet over beginnen, anders zijn we straks die werkgelegenheid weer kwijt. Nu weet ik niet of het komt omdat we met 4 auto’s reden, of omdat de file bij de school zo lang duurde, maar in totaal hebben we 1 vracht minder gedaan dan gisteren, voordat we huiswaarts mochten keren. Op de valreep hoorde ik nog een nieuwtje waarvan mannen van een bepaalde leeftijd waarschijnlijk zitten te rillen in hun leren jasjes met opstrijk-insignes: Harley Davidson gaat ook electrische motoren maken. De laatste jaren raakte het HD-concern een beetje in het slop, de verkoop zakte in en erger nog, de aandelen zakten in waarde. Volgens de echte Harley-fans omdat de motoren nu in Azië gemaakt worden, dus is het geen echte Harley meer. Volgens mij komt het omdat de motoren nu in Azië gemaakt worden, waardoor ze niet meer elke 50 kilometer hoeven te sleutelen, en ze er nu achter komen hoe beroerd die brede choppers met hoge sturen eigenlijk rijden. Om de boel weer een beetje op te peppen werd tijdens een persconferentie medegedeeld dat de koersen weer stegen (waardoor de aandelenkoers inderdaad wat omhoog kroop) en dat er ingezet gaat worden op electrisch rijden, zodat ook een oud merk als Harley Davidson straks klaar is voor de toekomst. Arme mannen van een bepaalde leeftijd. Thuis mogen ze al niet veel meer zeggen dan “ja schat” en “nee schat”, en als ze dan straks op een zondag lekker gaan uitwaaien, kunnen ze ook al geen herrie meer schoppen. Als Honda straks een Goldwing uitbrengt met sportuitlaat, schiet die koers waarschijnlijk de lucht in *smiley die grijnst*

Woensdag, niet schrikken, reden we weer met een groep van 4 auto’s van HN80 naar Zevenhuis. Er zijn 4 verschillende routes, die qua tijd mekaar niet veel ontlopen. Op de Heijmans-manier via de A7, vanaf HN80 linksaf en dan bij dat discutabele hotel rechtsaf, nog eens rechts en dan slinger je zo naar de Strip, bij HN80 rechtdoor en dan overhaaks over een rotonde en via kruisingen waar je fietsers in je dode hoek voorrang moet verlenen, of bij HN80 rechtsaf, volgende verkeerslicht linksaf, boerenweggetje volgen tussen de scheefgegroeide bomen door, even van het gas bij de rotondes en spoorwegovergang waar je 30 mag, dan weer ergens links en dan kom je zo op de Strip uit. De Strip is de bekende weg met de vliegende zeilboot, die overgaat in een weg die het navigatiesysteem niet kent, maar waar wel de ingang van het werk is. Ik koos voor de route HN80 linksaf, ja veel verkeerslichten maar de rijbanen voor auto’s en fietsers liggen er netjes gescheiden. De route HN80 rechtdoor heeft een paar lastige punten en wat vreemde wegversmallingen met voorrangsregels die het verkeer hinderlijk moeten afremmen. De andere chauffeurs reden vaak HN80 rechtsaf, maar dat gedoe met die mini-rotondetjes en fietsers die vanuit dode hoeken opduiken, nee dan liever een minuutje langer onderweg. En misschien was dat niet eens zo heel erg verkeerd beredeneerd door mij, want op de radio hoorden we dat voor het eerst in 3 jaar de sterftecijfers in het verkeer waren gedaald *smileys die confetti strooien* maar dat er voor het eerst meer fietsers dan automobilisten zijn overleden. Van de 613 mensen die vorig jaar in een houten kist thuiskwamen, waren er iets meer dan 200 fietsers. Om er nog een paar getallen tegenaan te gooien: bij die fietsongelukken was in 25% een e-bike betrokken, terwijl in Nederland slechts 16% van alle fietsen een e-bike is. Van alle fietsongelukken, dodelijk en niet-dodelijk bij elkaar, is 40% eigen schuld dikke bult. Zoals die wielrenners vorig jaar die tegen bomen of stilstaande (vuilnis-)auto’s reden. Het grootste risico om op de fiets dood te gaan, is bij mannen boven de 65. Of ze tijdens het e-biken teveel worden afgeleid door “boeoeoe” en “kwak kwak kwak” vanuit het kinderzitje, en daarna met hoge snelheid een boom of sloot aanrijden, of dat ze in een te strak fluorescerend condoom voorover hangen op een carbon trapijzer en een hartaanval krijgen wanneer ze hun eigen reflectie in de etalageruiten zien, dat vertelde het verhaal niet precies. Hoeveel dieren er zijn omgekomen in het verkeer werd ook niet verteld, maar volgens mij was dat weinig, als ik zag hoe die Shetlander zonder berijder of menner netjes met de auto’s mee draafde op de Strip *smiley die uit het raam hangt* ja in Amsterdam kan een hoop, maar in Westfriesland kunnen ze er ook wat van.

Donderdag jawel, HN80-Zevenhuis. Maar deze dag toch wel enigszins uit mijn hummetje. Het begon gisteren al, toen Wingman overduidelijk eerder klaar was met werken, maar in plaats van eerst eten te koken, ging hij bij zijn Vader eerst een tijdje aan de auto sleutelen. Met een lege maag en een vol hoofd kroop ik in bed, helemaal vergeten om de wekker te zetten. Daardoor werd ik een halfuur te laat wakker, snel aankleden beetje optutten haasten met crackers smeren, en daarna op de fiets naar het werk. Ach fietsen of lopen, wat maakt het uit? *smiley die zit te tandenknarsen* nou dat ik denk dat ik een aambei heb. Alsof ik een ei met schil en al heb opgegeten, en die nu naast de uitgang klem zit. En zeer doet. Dus liever lopen dan fietsen, maar daar was nu even geen tijd voor. Vervolgens kwam ik bij de loswal aan, binnen mijn marge van ‘op tijd zijn’, en bleek de shovelmachinist zo druk te zijn met laden, dat hij de deur op slot had gedaan *smiley die staat te stampvoeten* daar gaat mijn kopje thee. Vervolgens konden we aansluiten in de file, omdat er een stuk of 10 auto’s met de shovel geladen moesten worden, met verschillende soorten zand, dus de scheptrekker was ruim voor 7 uur al op temperatuur. Door die verloren tijd kwamen we na een paar rondjes ook weer in de file voor de school terecht *smiley die aan z’n stuur knaagt* waarin al die behulpzame maar vooral luie moeders mekaar ook gewoon voor laten gaan! Nee trut! Er staan haaientanden! Rijd door! Ondertussen kon ik ook niet echt aan m’n stuur knagen, want als ik voorover boog, drukte het zwarte pluche van jouw bekleding precies tegen dat pijnlijke ei aan. Tegen het einde van de dag heb ik er zelfs maar een kussentje bij gepakt. Kon ik iets ontspannender zitten terwijl we wachtten hoe jouw bak langzaam zakte met een kiepcilinder die hier en daar wat druppeltjes olie verloor. Zouden we niet samen een paar dagen de ziektewet in kunnen, snoes? In gedachten had ik inmiddels al zoveel ruzie gemaakt met Wingman omdat hij gisteren niet had gekookt, dat ik er bijna van overtuigd was dat hij zou verhuizen. Gelukkig kwam hij die avond wel weer thuis, en zaten we samen voor de tv te eten, alsof er nooit iets was gebeurd.

Terwijl ik de donderdagavond mijn bil in de hand had, in de hoop dat ik die bult weer terug naar binnen kon duwen, zat Wingman met zijn telefoon in zijn hand. De verrassing was groot toen vrijdagochtend opeens Vriendin, Oom en Vader met hun brommers voor de deur verschenen. Na de koffie zonder koek en het lachen om mijn aambei, stapten we op de tweewielers voor een rondje IJsselmeer *smiley met opengesperde ogen* blijkbaar gebeurt er meer op Wingmans telefoon dan alleen maar over veesboek struinen, want alles was een grote verrassing voor mij. Ook het gevoel in mijn kont was verrassend, de bult was door al dat drukken wat geslonken, en terwijl ik krampachtig ontspande, vloog de Afsluitdijk onder de wielen van onze wingmachines door. Rondje IJsselmeer, eigenlijk is het simpel, na de tweede brug houd je rechts aan. Niet teveel rechts, want dan kom je plotseling in een knus dorpje terecht waar we bijna klem stonden tussen een draaiorgel en kinderwagens *smiley die tegen z’n voorhoofd slaat* oja het is natuurlijk Koningsdag! Via slingerende weggetjes met veeroosters en een enkele doodlopende weg naar het IJsselmeer toe, reden we naar Hindeloopen voor een eerste pis-stop, daarna door naar Mirns voor een lunch met uitzicht op vliegjes die het uitzicht op het IJsselmeer wat vertroebelden. Die vliegjes, dat is nogal wat, na de lunch kwamen we ze in grote zwermen tegen, sommige zwermen leken als een tornado door de berm te vliegen, andere zwermen tergden fietsers en hardlopers die geen gesloten integraalhelm droegen. Na een rondje over het industrieterrein en een stukje tegen het verkeer in, waren we voorbij Lemmer, en daarna word de route wat saaier. Slingerend om geparkeerde auto’s heen, reden we een jong stuk Nederland in, waar de wegen efficiënt maar saai rechttoe rechtaan zijn gelegd. Mooi die gekleurde bollenvelden, maar voor motorrijders weinig eer aan te behalen. Tijd om Lelystad op te zoeken, en de dijk naar Enkhuizen op te rijden. Via de Westfrisiaweg, waar ik nog even van ‘mijn’ werk kon genieten, reden we naar de A7, waar ieder zijn eigen weg koos. Tijd om lekker op de bank te gaan zitten en bijna in slaap te vallen bij de praatprogramma’s over Formule 1.

Waarna ik probeerde om zaterdag zo lang mogelijk uit te slapen. ’s Middag had ik een afspraak met de visagiste, om bruidsmake up te oefenen. Eigenlijk wilde ik met de Kadett heen, maar na een eerste probleemloze start gooide ik de garagedeur open en nuttigde een ontbijt met uitzicht op die waanzinnige groene neus, waarna ze besloot om niet meer te willen starten *smiley die rood aanloopt* *smiley die staat te stampvoeten* en dus moest ik weer op de motor stappen. Eigenlijk moet ik het niet zeggen, maar ik denk wel eens “had ik haar maar nooit gekocht, was ik maar in die Frontera gestapt.” Hopelijk hoort ze mijn gedachten niet, want hoewel iedereen weet dat auto’s gewoon dingen zijn die niets kunnen zonder aansturing van mensen, heb ik toch sterk het vermoeden dat de Kadett wel degelijk een ziel heeft. Een nogal boze ziel, denk ik, die mij te pas en te onpas straft, maar die mij tegelijkertijd ook laat genieten op bochtige bergwegen. Misschien moet ik die weer eens opzoeken, als ze ooit nog wil starten. Maar eerst langs Vader en Moeder, waar ik mocht aanschuiven voor een snelle lunch, daarna door naar de visagiste, lekker tutten en kleurtjes uitproberen. En vervolgens weer volgas richting huis, want mijn planning was iets minder strak dan gehoopt, waardoor ik voor het mooie net iets te laat weer bij jou aan kwam. Jawel, weekendwerk, aan de Westfrisiaweg. De nieuwe kruispunten en viaducten worden stuk voor stuk aangesloten op de wegen, en dat moet vooral in het weekend gebeuren, omdat je op een doordeweekse dag een doorgaande weg niet zomaar mag afsluiten en opbreken. De collega’s van de overdag-ploeg hadden al een tijdje in de wacht gestaan, maar toen wij met 3 auto’s achter elkaar kwamen opdraven, was er weer een nieuw klusje gevonden. Wat puin afvoeren naar een ander werkvak, en daarna intern rondrijden. Tussendoor werden sper rips met krieltjes, konijnenvoer en yoghurt geserveerd *smiley die in z’n handen wrijft* het was lekker werken, ondanks dat het werk steeds knusser werd. De duisternis viel in toen de mannen van de frees meldden dat ze klaar waren, en daarmee zat ons werk erop. Tijd om weekend te gaan vieren.

Dus werd er zondag weer uitgeslapen, maar niet te lang, want het was natuurlijk weer Formule 1 dag! Het miezerde zo hard dat zelfs het konijn niet naar buiten wilde, ideaal weer dus om lekker voor de tv te zitten *smiley die in z’n handen wrijft* eerst de voorbeschouwing maar eens met de herhaling van de kwalificatie. Het circuit is door de stad Bakoe heen gedrapeerd, wat betekent dat er geen kilometers grote grindbakken en vlieg-uit-de-bocht-zones zijn, maar slechts een paar vuisten ruimte tussen de kerbstones en de muur en hier en daar een doorgaande weg die als redding kan fungeren bij het missen van een bocht. In de kwalificatie zagen we hoe Grosjean moest stoppen wegens technische problemen, terwijl Ocon op de eerste plek stond. Ocon is 1 van de coureurs die in het roze rijd voor Force India, en hoewel het meestal Steigerende Paarden, Zilveren Pijlen en Rode Stieren zijn op de eerste 6 plaatsen, bracht hij nu een andere kleur in het bovenste rijtje links in beeld. Nadat de vlag voor de derde keer viel, was er weinig verrassends meer te zien. Paarden, Stieren en Pijlen die de voorste 3 startrijen bezetten, gevolgd door de Roze India’s en de wybertjes van Renault *smiley die in z’n handen wrijft* nog een praatprogramma en 12 reclameblokken, en dan begint de race. Vettel start vanaf pole position en blijft voorop rijden, met daarachter de Zilveren Pijlen, de Rode Stieren, Raikkonen met dat andere Steigerende Paard en de rest van het veld. Duwen trekken in de eerste bochten van het knusse circuit zorgen ervoor dat er een Force India en een Williams uitvallen, daardoor komt er een Mercedes bij op de baan. Achter de safety car blijft de volgorde ongewijzigd tot ronde 6, waarna de jongens weer worden losgelaten. Vettel loopt uit op de Zilveren Pijlen, terwijl Verstappen en Ricciardo moeite hebben om hun Rode Stieren op het rechte stuk op tempo te krijgen, en voorbij worden gegaan door de Renaults. Wat niet lang duurt, want Hulkenberg pakt een bocht slordig en elimineert zichzelf. De strijd voor plek 4 gaat tussen Verstappen en Ricciardo, en dat gaat hard tegen hard. Bij de meeste teams is er een duidelijke afspraak tussen rijder 1 en rijder 2, maar bij Red Bull staan de jongens op gelijke hoogte en mogen ze ook met elkaar stoeien. Uiteindelijk word het toch een keer tijd voor de pitstops waardoor Bottas op kop komt te liggen en lang buiten blijft, voor Vettel en Hamilton. Het gat met de Rode Stieren groeit en slinkt door problemen met het opladen van het KERS-systeem, maar toch moeten de mannen naar binnen voor vers rubber. Ricciardo gaat als eerste, komt na Verstappen weer op de baan en het is ongeloveloos, maar hij doet een kopstaartje met Max. Door het hele land galmde een harde “NEEE!!” toen beide auto’s rechtdoor schoven en de coureurs hun stuurtjes losklikten. Bottas maakte handig gebruik van de situatie om een pitstop te doen zonder een plek te verliezen. Grosjean zat er ondertussen ook goed bij met zijn Haas, maar had moeite om de banden op temperatuur te houden en zette zijn auto in de vangrail. Met nog 3 ronden te gaan en 16 auto’s op de baan, dook de safety car weer de pits in. Vettel lag tweede, deed een aanval op Bottas maar blokkeerde en viel terug naar 4, nog achter Hamilton en Raikkonen. Het leek erop dat Bottas, na al die net-niet-pole posities, nu eindelijk weer eens een podium kon pakken. Tot hij op het rechte stuk wat vuil oppikte en een band lek reed. Bottas viel uit, Hamilton nam de leiding over en Perez zette zijn roze auto voor Vettel, waarmee hij op de laagste trede van het ereschavot eindigde. Het kantoor van Red Bull stond te schudden op de parking, terwijl we keken naar de prijsuitreiking *smiley die zich nog eens uitrekt* zo en dan nu de nabeschouwing kijken, benieuwd wat de experts allemaal te vertellen hebben.

Het bericht Geachte Shirley, week 17 2018: Biermerk City Racing in Azerbeidzjan verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de onrustige zondag mochten we ons maandag weer bij de loswal in Hoorn melden om zand te rijden naar het nieuwe industrieterrein Zevenhuis. Weet je die mooie zomer nog, 2 weken geleden? Nou, hou die gedachte vast. Vorige week zette de herfst in, en deze week zette het goed door met flinke woei en stevige regenbuien. Behalve de waarschuwingen voor onweer, werd er ook gepraat over stoffige kippen. De hoeveelheid fijnstof die werd uitgestoten vorig jaar, was in alle sectoren minder geworden, behalve in de pluimveesector. Dat komt eigenlijk vooral omdat we meer begaan zijn met het lot van de kippen, en we meer scharreleieren zijn gaan kopen, waardoor meer boeren hun kippen buiten laten scharrelen. Die beesten doen nogal wat stof opwaaien, letterlijk. Maar dankzij de regen valt het nu dus allemaal wel mee. Inmiddels reden we de middag in, en was het tempo er nogal uit. De trechter was leeg en we moesten onder de shovel laden, wat iets meer tijd vergt. Vervolgens raakte ik zo onder de indruk van een verhaal over de stroomdip bij Schiphol en hoe het landelijke netwerk er nu eigenlijk bij ligt, dat ik jou tot 2 keer toe in een file voor wegwerkers stuurde. Nu het Westfrisiaproject lekker begint op te schieten, en het niet lang meer duurt voordat de provinciale weg door Hoorn heen rustiger gaat worden, vind de gemeente het de juiste tijd om her en der reclameborden in de berm te plaatsen om die laatste paar kijkcijfers te scoren. Rustig rollend langs de mannen in oranje pakken, zagen we hoe Esther Vergeer in de spanbanden hing en ons duidelijk wilde maken dat kinderen gewoon willen sporten. Het is niet te hopen dat Esther Vergeer het verkeer teveel gaat afleiden, want dan moet ze nog meer gehandicapten gaan helpen. Ondanks de strubbelingen onderweg konden we toch een bonnetje voor 13 vrachten zand bij de machinist inleveren. Net zoveel als de andere auto’s hadden gebracht, alleen hadden zij niet nog even een vrachtje tussendoor gedaan *smiley met rode blosjes die breed grijnst*

Dinsdag, geen verrassing, weer Hoorn. Vorige week was er toch zoveel nieuws over de verkeersdoden, en dan vooral de fietsers? Nu was er iemand geweest die de getallen per gemeente wat verder had uitgewerkt. En wat blijkt, in tegenstelling tot wat ik als provinciaaltje dacht, zijn het niet de steden waar je het meeste gevaar loopt, maar juist de kleinere gemeenten. In de Beemster, Baarle-Nassau en Staphorst vielen de meeste doden. Een interessante verklaring kwam van iemand die geen deskundige is, maar die dacht dat mensen in de stad juist door al die drukte meer opletten, en in rustige gemeenten meer worden afgeleid door vlinders en uitgestrekte ruimte, waardoor ze minder op het verkeer letten. Klinkt plausibel. Er was ook goed nieuws, want in een paar gemeenten waren helemaal geen doden gevallen. Albrandswaard, Ameland, Blaricum en Doesburg zijn een stuk veiliger. Gek genoeg zijn dat ook rustige gemeentes met ruim uitzicht *smiley die aan z’n kin krabt* waar we nu heen moeten, ik zou het niet meer weten. Gelukkig kwam er ook nog een tip om het zelf in de gaten te kunnen houden, via www.verkeersveiligheidsvergelijker.nl krijg je een aardig inkijkje in het aantal doden en het aantal kilometers asfalt per gemeente. In Hoorn valt het mee, daar ligt het aantal doden lager dan gemiddeld. Een knappe prestatie, vooral als je het voor je neus bijna weer fout ziet gaan. Toen we terug naar de loswal reden, kwamen we na het spoorviaduct weer op het tweebaans gedeelte. Naast ons reden een grijze en witte auto, en in de sportieve bocht waar het weer terug gaat naar 1 baan stond een zwarte auto voor het verkeerslicht, die netjes optrok toen het licht op groen sprong. De grijze auto moest bijremmen om achter de zwarte naar rechts te kunnen, de witte zat er vlak achter en nog voor jouw neus. Ja het was krap, maar we hebben auto’s met minder ruimte naar rechts zien sturen. De vrouw in de witte auto schrok blijkbaar nogal van het verdrijvingsvlak dat plotseling omdoemde, want terwijl ik al een beetje bijremde trapte zij het pedaal vol in en bleef ze op de linkerbaan stil staan. De man in de grijze auto had het blijkbaar zien gebeuren en stak nog even zijn hand uit het raam, alsof hij wilde vragen waar we mee bezig waren *smiley die achter z’n oor krabt* als je nou zelf gas bij had gegeven, had je ruim voor de zwarte auto kunnen invoegen en was er voor de witte ook genoeg ruimte geweest, lamlul. Nu niet gaan zeuren over glad asfalt, want het was inmiddels gestopt met regenen en we zagen het wegdek al opdrogen. Jawel, het zonnetje begon zelfs te schijnen. Maar de lente was nog ver weg, want op de radio werd gesproken over nachtvorst *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* die avond schonk ik snel een borreltje in voor mezelf, het zou wel eens de laatste kunnen zijn voordat de winter zijn intrede weer doet.

Woensdag, nouja ik hoef niet meer te vertellen waar we heen reden. Het was frisjes en erg rustig op de A7, misschien stonden alle forenzen hun ramen nog te krabben? Niet veel later stonden die forenzen met ontdooide ramen in een lange rij om de A7 op te komen. Er scheen een oliespoor te liggen dat moest worden opgeruimd, en ook waren niet alle op- en afritten rondom Hoorn-Noord beschikbaar. Terwijl wij lekker binnendoor toerden, steeg de temperatuur van 7 naar 17 graden. Hoewel er nog werd gewaarschuwd voor koude nachten, was er toch al veel te doen over hooikoorts. Een allergie voor pollen en stuifmeel (wat eigenlijk dezelfde zijn) die word veroorzaakt door het lichaam zelf, dat die stofjes in de lucht als ‘gevaarlijk’ beschouwd en daarom de neus afsluit (om te zorgen dat die stofjes niet binnenkomen), overmatig snot en tranen produceert (om de stofjes te laten afvloeien) en hoest en niest (om de stofjes het lichaam uit te werken). Bokirritant natuurlijk, want je slaapt ook slecht, bent vermoeid en daardoor nogal chagrijnig. Iets om serieus te nemen dus, al die stofjes in de lucht. Dat werd nog eens bevestigd door het bericht dat er jaarlijks 7 miljoen mensen overal ter wereld dood gaan door luchtvervuiling. Vooral in derdewereldlanden en groeispurtlanden waar nog van alles in de fik word gestoken om iets van energie op te wekken. Afrikaanse hutjes die om een houtkachel heen zijn gebouwd, smog boven de grote Aziatische steden, je kunt je er vast wel iets bij voorstellen. In Nederland, een ontwikkeld eerstewereldland, hoeven we ons niet zo erg druk te maken om vieze lucht. Sterker nog, de overheid wil er juist nog wat meer van produceren, want een hoge rechter heeft nu uiteindelijk en helemaal definitief besloten dat op de A2 ’s nachts gewoon 130 km/h gereden mag worden. Iets wat buurtbewoners sinds de aanleg en uitbreiding van die weg hebben proberen tegen te houden. Nu hebben we weinig last van luchtvervuiling in Nederland, grote zwarte rookpluimen en smog zie je hier slechts sporadisch bij grote branden of toeristische boemeltjes. Gevaarlijker is de fijnstof die zo fijn is omdat je het niet ziet en niet merkt dat je het inademt, maar die wel degelijk in de lucht hangt, omdat het te fijn is om door filters gevangen te worden. Misschien dat de hooikoortspatiënten langs de A2 nog iets bij de rechter kunnen afdwingen? Er is wetenschappelijk bewezen dat pollen aan dat fijnstof blijven ‘kleven’, waardoor je met hooikoorts nog meer last krijgt. En dat terwijl we dankzij moderne industrie en hightech brandstofmotoren alleen maar meer last fijnstof de lucht inblazen. Geen doden door smog in Nederland, maar wel door langzaam dichtslibbende longen van de uitlaatgassen uit auto’s met naverbranders en addblue-techniek.

Donderdag mochten we weer naar Hoorn, maar voordat we naar Zevenhuis zouden gaan rijden, had de planner eerst nog een ritje naar Wervershoof. Even de benen strekken voordat we op het korte rondje begonnen. Het was lekker zonnig en de herfst leek alweer voorbij. Het aantal klusautootjes en aanhangers bij de trechter leek ook te groeien. Om de druk daar een beetje van de ketel af te halen, stuurde de planner ons na de schaft naar Enkhuizen, waar ze bij de koekjesfabriek nog een paar vrachten zand nodig hadden. Een rustig dagje *smiley die zich nog eens uitrekt* en we stonden alweer op tijd in het pad.

Zodat we vrijdag weer vol gas in de kuubs konden voor Zevenhuis. Dat was wel de bedoeling, maar het was 4 mei, de dag dat we stilstaan bij de doden die zijn gevallen in de oorlog. Letterlijk, want blijkbaar dachten de loswalmedewerkers dat ze ambtenaren waren en vrij hadden. Iets later dan verwacht gingen we op pad, en al snel kwam er een bericht van de planner. Met dat mooie weer vond iedereen het tijd om te straten en paardenweidjes op te knappen, waardoor we weer weinig in Zevenhuis kwamen. De nationale Dodenherdenking van die avond werd al veel besproken op de radio, omdat er weer een paar gekkies waren opgestaan die vonden dat het discriminerend was. Alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog herdenken? Daar moet tegen geprotesteerd worden, en wel met veel lawaai *smiley die met z’n ogen rolt* snappen mensen het dan echt niet? Iedereen die opsluiting in een strafkamp, in welke oorlog dan ook, heeft overleeft, en iedereen die op de vlucht is gegaan voordat ie werd gegrepen door een oorlog, vertelt hetzelfde verhaal: alles word afgepakt, al je bezittingen, je geld, je kleding, niets is meer van jezelf. Behalve je geest. Wat je denkt, dat blijft voor alle vijanden ongrijpbaar. Laat die gekkies eens wat met hun geest doen, en bij die 2 minuten stilte nadenken over welke slachtoffers van welke oorlog dan ook. Sterker nog, ik zou mensen willen aanraden om niet alleen op 4 mei daarbij stil te staan, maar ook eens op andere momenten. Als er weer iemand opduikt die met een luide stem verkondigd dat er een scheiding moet komen tussen ‘wij’ en ‘zij’. Als je door netfliks struint en films als Divergent, Snowpiercer of Elysium aanklikt. Nee dat zijn geen oorlogsfilms, maar wel verhalen waarin je duidelijk ziet hoe er een willekeurige verdeling is gemaakt tussen verschillende groepen mensen, vaak tussen arm en rijk, waarbij de rijken alleen maar rijker worden over de rug van de armen. Elke keer zijn er weer mensen die in opstand komen en hun eigen weg kiezen, tegen de regels in en buiten de vastgestelde hokjes om, met een hoop spectaculaire actie. En veel doden tot gevolg. Die in de film niet echt dood gaan natuurlijk, maar iedereen weet dat er bij elke oorlog mensen wel echt sneuvelen. Elke keer dat er een scheiding gemaakt moet worden. Op basis van uiterlijk, geloof, of gewoon omdat je ouders bij de ‘armen’ of de ‘rijken’ horen en jij dus ook. Misschien dat we daar eens stil bij kunnen staan, op een willekeurig moment, zonder dat mensen er zonodig doorheen schreeuwen dat je fout bezig bent. Want daarmee doen zij precies datgene waar ze de anderen van betichtten: iemand de kans niet geven om stil te staan bij een persoonlijk verhaal.

Zaterdag was het voor mij ook tijd om stil te staan, of beter gezegd stil te liggen, want ik mocht me weer melden bij de schoonheidsspecialiste. De afgelopen tijd bespreken, de gang van zaken op het werk, hoe het met de bruiloft gaat, nog even wat ervaringen delen over een hesjtek metoo-kwestie, en daarna kon ik ingesmeerd en gladgestreken weer op huis aan, om stralend nog wat boodschappen te doen voordat ik me in huis verschanste zodat ik niet genadeloos zou verbranden met mijn gepeelde gezicht in de krachtige lentezon.

Zondag lag ik na het uitslapen lekker op de bank een boekie te lezen, toen Wingman naar beneden kwam, de koelkast opende en zijn diepe zucht hoorde echoën door het lege apparaat. Hij zag geen andere optie dan op de brommer te stappen en naar een zonnig terras te rijden om te ontbijten. Ik kon hem nog maar net bijhouden, en niet veel later zaten we in Egmond aan Zee, met uitzicht op zee, gezellig samen met Vriendin aan tafel te genieten van een welverdiend hapje. In het zonnetje reden we weer naar huis, zonder al te veel toeristische uitstapjes, want het was welhaast te warm om motor te rijden. Lekker naar huis en in de schaduw genieten van de zondagsrust *smiley die zich nog eens uitrekt* wat kan het leven toch heerlijk zijn in dat Hollandse weer.

Het bericht Veilig rijden doe je op Ameland (Geachte Shirley, week 18 2018) verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, je zou denken dat na zo’n uitgeruste zondag, alles maandag weer fris de weg op zou gaan. Helaas kwamen we onderweg naar Amsterdam al wat drukte tegen, en werden er op de radio nog veel meer files gemeld. Het had er alle schijn van dat er meer mensen een onrustige nacht hadden gehad na de warme zondag en wat muggenbezoek. We hadden ook tijd genoeg om naar al die fileberichten te luisteren, want de planner had ons weer op het rondje Amsterdam-Assendelft gezet. Waar we eerst de A8 rechtdoor uitreden en zo de brug over Assendelft en vervolgens Saendelft in rolden, daar moesten we nu bij het einde van de A8 rechtsaf de N246 op, dan weer rechtsaf de N8 op, Krommenie door naar de A9, even de snelweg op richting Heemskerk en er daar ook meteen weer af, dan langs het industrieterrein met de Land Rover-Jaguardealer een boerenweggetje op en vervolgens ergens linksaf een doodlopend slingerpaadje op, dat aan het einde over ging in de rijplatenbaan waar het werk mee begon. Pittig stukkie toeren inderdaad, en ook een flinke last voor de boerenweggetjes waar we overheen reden, want die barstten uit hun voegen. Letterlijk. Om elkaar met 2 vrachtwagens te kunnen passeren, moest er op het randje van het asfalt gereden worden. Gelukkig treft ons en die 19 andere auto’s weinig blaam, want het motorclubje is daar ook wel eens langs getoerd, en die weg ligt er al jaren zo belabberd bij *smiley die z’n schouders ophaalt* wie weet word het nog eens opgeknapt als ook dat nieuwe gedeelte van Saendelft klaar is, en die weg langs de golfbaan nog drukker word dan ie nu al is. Wat veel leuker was, was de zandbaan op het werk. De rijplaten waren bijna allemaal verdwenen, dus konden jouw sperren weer eens flink afgestoft worden *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zwoegend door sporen, op zoek naar betere sporen, het was een heerlijke dag. Jammer dat we zo weinig vrachten konden doen. En helemaal een tegenvaller dat we bij het laatste vrachtje nog even stil vielen in een spoor dat iets te droog en te rul was. Om er toch nog een winstgevende dag van te kunnen maken, stuurde de planner ons samen met een paar collega’s nog even naar Beverwijk, waar we konden laden voor Garbage City in Alkmaar. Behalve puin, troep en zooi word daar ook zand heengebracht. Een ideaal adres om de dag mee af te sluiten, ware het niet dat we vervolgens zo de file in doken voor en op de Leeghwaterbrug.

Ach ja, dinsdag weer een nieuwe poging. Met een nieuwe auto. Jij had nogal wat werk nodig. Ik had al gedreigd om te gaan muiten als de trage kiepcilinder niet zou zijn gemaakt na het Hemelvaartweekend, blijkbaar kwam dat zo dreigend over dat de mannen van de garage dat afgelopen weekend al hadden gemaakt. Nu mocht je naar binnen vanwege wat speling op de derde as en nog wat ander studderwerk, geloof ik. Heel technisch allemaal. Maar goed, andere auto dus. Een 10×4, waarmee ik in de Amsterdamse Westpoort een slibdepot leeg mocht rijden. Achter op het terrein bij een betonboer was een groot vak gemaakt dat vol lag met betonresten, variërend van slappe smurrie tot grote brokken *smiley die wit wegtrekt* en die grote brokken wil je nu juist niet in een aluminium bak hebben. Volgens de machinist kon het geen kwaad, er waren al een paar collega’s geweest die dat eerder hadden gedaan, en als je begint met het fijnere spul, dan kun je daar bovenop wel wat groters gooien. Gooien ja, want met een shovel laad het een tikkeltje minder voorzichtig dan met een kraan. De spetters vlogen mij om de oren, binnen geen tijd zag de auto eruit als een doorleefde betonmixer-met-vierkante-bak. Gelukkig was er wel gelegenheid om daarna de bak schoon te maken *smiley die begint te tandenknarsen* maar het water liep net zo snel uit de bak als dat het erin werd gesproeid. Ja hoor, gat in de bodem. Sorry collega, eerst de troep al smerig gemaakt, en nu ook nog gesloopt. Ondertussen liep de temperatuur ook pittig op, en stiekem was ik wel blij dat de planner slechts nog 1 ritje zand had, voordat ik de auto in de garage bij de technische afdeling mocht parkeren. Jij was nog niet klaar, en de volgende stond alweer binnen.

Die vrije middag gaf me wel alvast een voorsprong op de vakantie. Woensdag had ik vrij, maar een groot gedeelte van de spullen was nu al ingepakt. Nog even een wassie draaien, boodschappen doen, wat chillaxen omdat er toch tijd genoeg was, beetje opruimen, tot Zusje plotseling belde. Zij zou mij samen met Nichtjes ophalen om naar de camping te gaan, maar Nichtjes waren zo zenuwachtig voor de vakantie, ze waren niet meer te houden. En dus kwamen ze bij mij lunchen, waarna we nog even het konijn en de cavia door de tuin heen joegen, voordat we de volgeladen auto nog wat voller propten en koers zetten naar Bovenkarspel. De familie was op zoek geweest naar een geschikte camping om met een groep van 10 tot 15 personen vakantie te vieren, en tijdens mijn ritten voor en over de Westfrisiaweg had ik al eens borden zien staan bij een boerencamping met een blotevoetenpad *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* dat leek mij nog wel eens leuk! En de rest van de groep ook, dus mocht ik het geheel regelen. Tegen de tijd dat we op de camping waren, stond een gedeelte al opgebouwd. Vader en Moeder hadden de caravan gebracht voor hun kleinkinderen, en waren bezig met de voortent, Oom en Tante hadden hun vouwwagen bijna in stelling gebracht, terwijl de andere Oom en Tante de meters vanaf de voortent aan het uitstappen waren, zodat we met 2 luifels tegenover elkaar een overdekte groepsruimte konden creëren. Nicht en haar Vriend kwamen er ook nog bij met hun Zoon, die noodgedwongen in andermans zitruimte de tent op moesten zetten, omdat op het veldje met 6 plaatsen er al 2 bezet waren door anderen *smiley die aan z’n kin krabt* terwijl wij 5 plaatsen hadden gereserveerd, met de voorkeur om naast en/of tegenover elkaar te staan. Nu moesten we onze groep dus om anderen heen parkeren. Vader en Moeder vertrokken weer toen de boel overeind stond en we van Oma een koekie bij de koffie hadden gekregen. Onderweg kwamen ze Neef en zijn Vriendin tegen, die hun tentje achter een vouwwagen langs het slootkantje wisten te proppen. Terwijl werd besloten dat er snack gehaald zou gaan worden, kwam Zwager aanrijden met de camper (en mijn bed), en werd Nicht door Oom en Tante opgehaald bij het station *smiley die het zweet van z’n voorhoofd veegt* het is nogal een organisatie, maar nu was het officieel: de vakantie is aan! Met een lekker borreltje zaten we die avond in de gezelschapsruimte onder de luifels, waar Nicht een bingo inclusief waanzinnige prijzen had georganiseerd. Ook de andere Zwager verscheen op het veldje, deed nog mee in de ronde ‘wie als eerste een diagonale + heeft’ en toen was het opeens al middernacht en zochten we de slaapplaatsen op.

Donderdag begon als kramperen. We werden wakker van de regen die op het dak tikte, maar waren zo wel op tijd om het ontbijtbuffet op te halen. Een bolderkar gevuld met manden brood, beleg, koffie thee sju de rans, fruit en gekookte eitjes. Bij het inleveren bleek dat het niet de bedoeling was geweest om de hele mand leeg te roven, dus moesten we de receptioniste/bazin beloven om weer wat jam en poedermelk in te leveren, voordat we een broodmand konden bestellen voor de volgende dag. Wingman was die ochtend ook bij de groep aangesloten, en in colonne reden we naar Medemblik, waar we dachten dat een markt zou zijn *smiley die z’n neus tegen de etalageruit drukt* maar alles was dicht. Op de Kruidvat en een paar terrassen na, waren alle deuren gesloten. Dan maar een terras opzoeken, een rondje koffie-met doen en daarna langs het podium van Mokum In Medemblik het dorp weer verlaten. De ene helft ging terug naar de camping maar bleek later in een binnenspeeltuin te hebben gezeten om op te warmen, de andere helft reed naar Waarland om Amerikaanse auto’s, hillbillies, rednecks en rockabella’s te bekijken. De temperatuur daar was al wat beter. De week begon absurd warm, maar zodra we op de camping waren, werd het al minder. Die avond konden we gelukkig wel binnen eten, er was gekozen voor het pannenkoekenstation in Opperdoes, waar we ons eerst vergaapten aan de grote minitreintjesbaan, waarna vervolgens iedereen aan tafel naar het plafond zat te kijken, omdat ook daar treinen rond reden. Nicht, Vriend en Zoon vertrokken als eerste, de rest nam een toetje en het laatste speciaalbiertje, voordat de hele horde weer in de auto stapte en naar de camping vertrok. Vriend zwaaide af, de rest kwam samen in de tent voor koffie, thee en 30 Seconds. Borrels, nootjes en spelbord verschenen op tafel, er werd nog even bij Nichtjes geluisterd of ze al lagen te slapen, de teams verdeeld, en zo doken we de nacht in. Wanneer iemand aan de beurt is, krijgt ie een kaartje met 5 willekeurige woorden, die dan zo omschreven moeten worden dat de teamleden raden welk woord je bedoelt, zonder dat je het letterlijk zegt. Zo kwamen we erachter dat iemand hier zat met zijn “Team!” “Nachtmerrie!” “Nee, schoonfamilie…”, wat wij zijn is “Verveeld!” “Chagrijnig!” “Nee, romantisch….”, en auto’s zet je op “De brug!” “Internet!” “Nee, een parkeerplaats…”.

Na dat mooie inkijkje in de relationele sferen en slingerende gedachtegangen, werden we vrijdag wakker zonder regen en met iets meer temperatuur in de slaapruimtes. Na de mislukte markt van gisteren, werd nu besloten om naar Hoogkarspel te gaan. Wingman was die ochtend al vroeg vertrokken omdat hij nog een dagje moest werken, Vriendin had hardlooples, maar met wat inschikken wisten we het resterende gezelschap in de nog beschikbare auto’s te proppen. Hoogkarspel dus. Niet alleen markt, maar ook nog eens kermis *smiley die in de tentstokken hangt* de koffie-na-het-ontbijt op de camping werd overgeslagen, dat kon daar vast ook wel *smiley met trillende handen en wegdraaiende ogen* nou nee, op jacht naar caffeïne renden we de eerste helft van de markt over, om onze teleurstelling weg te eten bij een poffertjeskraam. Slechts 2 terrassen in het hele dorp, voor de ene stond bijkans een rij wachtenden, de andere werd bezetten door dorpsjongelui die alweer (of nog steeds?) aan het bier zaten. Gedesillusioneerd sloften we over de tweede helft van de markt, om te besluiten naar Enkhuizen te vertrekken. We wachtten nog even tot de Zangeres Zonder Naam, Mexieieieiecooooo en een beetje enge stier voorbij waren gelopen, en sprongen toen snel weer in de auto. Vriendin was inmiddels klaar met hardlopen, Zusje en Zwager namen Nichtjes mee terug naar de camping, zo kwamen we op een totaal van 10 personen die aanschoven op het eerste beste terras wat we konden vinden, De Compagnie. Met uitzicht op de boten bestelden we die middag dan eindelijk een bakkie koffie. Met wat lekkers erbij natuurlijk. Op de kaart vonden we niet alleen speciaalbiertjes, maar ook een proeverijtje, dus werd meteen een tafel gereserveerd voor die avond. De dames liepen na de borrel nog even de winkelstraat in, de mannen bleven op het terras zitten, en aan het begin van de namiddag troffen we mekander weer voor het eten. Zusje, Zwager en hun Dochters schoven ook weer aan, en net op tijd voor het hoofdgerecht kwam ook het andere Zusje aangereden. De biertjes met klinkende namen als ‘walking trough a field of wheat’ en ‘7%’ smaakten goed. Niet allemaal even goed, maar zeker niet heel verkeerd. Na een toetje van ananas met spekkies *smiley met een dikke pens die langzaam zit te juichen in z’n tuigje* toerde het hele gezelschap weer terug naar de camping. Snel afblussen met een rondje koffie/thee, voordat de Party&Co op tafel kwam, samen met de Blue&7Up, Ba&Co en voor de echte fijnproever: La-straight. Nieuwe avond, nieuw spel. Geen lange cijferreeksen of woorden raden, maar proberen zo snel mogelijk verschillende kleuren pinda’s te verzamelen door tekeningen, typetjes, geneuriede liedjes en mekaars gedachten goed te raden. Zwager zwaaide snel af en zo konden we ons met 3 teams van 4 in deze absurde braintrainer werpen.

Zaterdag begon een beetje rommelig. Er was gekozen om naar het Zuiderzeemuseum te gaan, maar die avond hadden Wingman en ik nog iets anders op de agenda, dus dacht ik op de camping te blijven en samen met Nichtjes het blotevoetenpad te gaan lopen. Wingman en Vriend waren inmiddels ook weer op het veldje verschenen, Wingman wilde graag ouwe troep bekijken zodat ik me nog even snel in de knappe kleren moest haasten, terwijl Vriend er samen met Nicht en Zusje voor koos om de kinderen mee te nemen naar het speelstrandje verderop. Zo reden we weer in colonne naar Enkhuizen, om net buiten de stad, achter de snackbar te parkeren, waar we eerst werden belaagd door mensen van de bankgiroloterij die ons korting maar ook loten wilden aansmeren. Zusje had bij diezelfde loterij al kaarten gewonnen, Nicht had met munten van een supermarkt goedkopere kaarten op haar telefoon weten te ritselen, en na wat onderhandelen over het wel of niet aansmeren van loten, hadden ook de Ooms en Tantes hun korting gekregen. Nu kun je wel grappen maken over zuinige Hollanders, maar als je voor de deur al word opgewacht met een verhaal over goedkopere kaartjes, tja dan is er weinig ontkomen aan natuurlijk. Na een tochtje met de boot meerden we aan bij een gedeelte van het buitenluchtmuseum dat nog in aanbouw is. Via de Hoogovens en grote borden met veel tekst over het ontstaan van het museum, struinden we het dorp in. Bij vrijwel elk gebouw hing een bordje naast de deur met informatie over de herkomst en functie of vorige bewoners van het pand. Zo hier en daar stonden deuren open, en konden we naar binnen lopen voor een film over de verplaatsing van een kaaspakhuis of een verhaal van een vrijwilliger. Huisinrichtingen waren nagemaakt, we konden chips van varkenshuid proeven, Oudhollandsche speelgoed proberen, en natuurlijk diverse souvenirs kopen. Na een borrel met een hapje eten liepen we verder naar het binnenmuseum, waar we nog een halfuur snel doorheen konden lopen voordat de boel ging sluiten. De rest stapte weer op de boot terug naar de parkeerplaats, Wingman en ik stapten bij Taxi Snor in, die ons via het avondeten bij De Woeste Hoogte naar Amsterdam bracht, voor een concert van Beth Hart *smiley met opengesperde ogen* Beth Hart, de vrouw met de waanzinnige stem die ik alleen kende van een gebrand cdtje van een vriendin en verhalen van Snor over haar optredens in rokerige kroegen. Geen rook uit machines, maar rook omdat zijzelf en haar publiek er lustig op los pafte. En dronk. En snoof/spoot/rookte/slikte/inhaleerde op een andere manier. Wingman navigeerde ons naar de Ziggodome, dat grote vierkante hok, dat veel binnen vele malen groter bleek te zijn dan het van buiten lijkt. Ik kreeg ook het idee dat we helemaal verkeerd zaten. Het publiek om ons heen leek onderweg te zijn naar Libelle Ladies On Toer, of de Magriet Zomershow, niet naar een misbruikte rockbitch die zichzelf bijkans de dood in zoop en daar nu met veel trilling in haar stem over zingt. Zittend op de eerste ring, uitkijkend over de zaal die was gevuld met keurige rijen stoelen, dronken we ons veel te dure biertje uit dun plastic, terwijl we keken naar Judy Blank. Vers vanuit Nashville had zij een album opgenomen en was ze zo dankbaar dat ze voor Beth Hart mocht zingen, dat ze dat bij zowat elk nummer even moest vermelden. Beetje countrypop, beetje countryballads, het kon ons niet erg inspireren. Sterker nog, toen de lichten weer aangingen, zag ik 2 mensen die ook daadwerkelijk in slaap waren gevallen, op een tribune naast ons. Na de plaspauze (dat heb je nou eenmaal als er veel vrouwen in de zaal zitten) dimde het licht weer, en werd er om ons heen veel licht gemaakt door al die telefoons die probeerden het logo van Beth Hart boven het podium in pixels vast te leggen *smiley die zit te tandenknarsen* en dat terwijl er voor de show nog aan iedereen werd gevraagd om geen foto’s of filmpjes te maken, omdat de artiest daar expliciet om had gevraagd. Achter ons zaten wat giebelende vriendinnen die continue selfies maakten van zichzelf en/of de show, voor ons zat een man met een kam-over en een kalend achterhoofd, waardoor het licht irritant in ons gezicht reflecteerde. Maar de avond draaide natuurlijk om Beth Hart. Ze kwam op tussen het publiek, knuffelde met haar fans, en ging al zingend chitchattend het podium op. Wat een tof wijf, wat een stem, wat een stevige muziek en wat liet zij zich mooi en breekbaar zien aan haar publiek. Tussen het zingen door vertelde ze over de nummers, waar ze was in haar leven toen ze het schreef, wat voor documentaire over psychopaten ze had gezien waardoor ze inspiratie kreeg, dat ze als rocker in aanraking kwam met jazz en geïnspireerd raakte om weer verder te schrijven. Niet alleen de band speelde stevige muziek, ook zat zij zelf zo hard op de piano te rammen dat ik bang wat dat die op de vloer zou eindigen, net als de microfoon en zijzelf. Een paar nummers herkende ik van de cd van een vriendin, en zoals ik had verwacht kwamen bij mij de tranen op toen ze Leave the light on zong, waarbij de camera haar getergde gezicht in beeld bracht, met op de achtergrond een publiek vol telefoonzaklampen. In de toegift trok ze nog even haar waanzinnig brute laarzen uit, waarna het leek alsof het concert weer opnieuw begon, maar toch stopte het feest na een paar nummers. Nog woesie van alle emoties liepen we via de merchandise-stand naar de uitgang, om de weg naar de camping weer te zoeken, voor een laatste borreltje en een napraat met de vakantievierders.

Zondag begon al op tijd, ruim voor 9 uur was iedereen wakker. De laatste dag, tijd om alles weer op te ruimen. En dat voordat de verwachte buien zouden komen. Zo goed als droog werden de vouwwagens en tenten opgeruimd. Zwager zette zijn camper tegenover de caravan, zodat we droog onder luifel-voortent van het laatste gezamenlijke ontbijt konden genieten. Moeder en Oma waren nog onderweg om ons te vergezellen bij de afscheidskoffie, maar op de camping was niks en de koffietent die ik had aangewezen bleek dicht te zijn. Tijd om naar huis te rijden en de boel uit te pakken, wassies draaien, opruimen, ‘napret’ zoals Oma dat noemde. Wingman was ondertussen met Zwager en de andere mannen van de andere helft van de familie vertrokken naar Ankeveen, waar de andere Oma werd getrakteerd op een boottocht. Met natte motorkleding kwam hij weer thuis, lekker opwarmen op de bank met een pizza op schoot en de Formule 1 race van Barcelona op tv. Op het circuit van Catalonië startten Hamilton en Bottas met hun Zilveren Pijlen voorop, daarachter de Steigerende Paarden van Vettel en Raikkonen, gevolgd door de Rode Stieren van Verstappen en Ricciardo, die in hun spiegels de rest van het veld zagen volgen. De start ging lekker, voor de eerste 6. Niet ver daarachter was het Grosjean die zijn Haas niet onder controle kon houden en spinde, waarmee hij ook Hulkenberg en Gasly van de baan drukte. Nog geen hele ronde gereden en de Mercedes met knipperende lampen moest de baan al op. 7 rondes waren er nodig om de rommel van het asfalt te vegen, waarna de boel in iets gewijzigde volgorde weer verder ging. Er werd hier en daar wat ingehaald, gas gegeven wanneer anderen de pits indoken, het was de Zilveren Pijl van Hamilton die de eerste plaats pakte en vasthield, voor teamgenoot Bottas en onze Max. Op het korte circuit waren inmiddels al wat auto’s op een ronde gezet. Ocon zette zijn auto buiten baan na, wat zorgde voor een virtual safety car. Bij Max ging het net goed toen hij bij het inhalen van achterblijver Sirotkin een hoekje van zijn voorvleugel eraf reed, maar gelukkig kon hij zijn plek voor Vettel behouden. De mogelijke regen bleef weg, Raikkonen stalde zijn Steigerende Paard in de box met motorproblemen, Vandoorne viel ook uit wegens technische redenen, en bij mij begonnen de korte nachten en gezellige dagen zich te wreken. Knikkebollend naast een grinnikende Wingman zag ik stukje bij beetje de race vorderen, tot de vlag werd gezwaaid en ik, net als mijn collega’s eerder die dag al in de groeps-watsep lieten weten, Max zag finishen op een derde plaats *smiley die zich nog eens uitrekt* de nabeschouwing van de Formule 1 en de voorbeschouwing van het nieuwe seizoen Boer Zoekt Vrouw bewaar ik voor een andere keer. Slaap lekker allemaal!

Het bericht Geachte Shirley, week 19 2018: kamperen met Beth Hart verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, na de vakantie begon de maandag voor mij rustig. Nog 1 dagje uitslapen, dat kadootje had ik voor mezelf geregeld. Na een weekend camperen weet je nooit hoe je thuis komt, hoe verregend alles is, nu kon ik mooi de ‘napret’ waar Oma het over had over 2 dagen uitsmeren. Stiekem miste ik het wel hoor, gezellig met z’n allen ontbijten, daarna met de kinderen de kippies voeren. Vlak naast het veldje was een soort kinderboerderijtje, en na 1 dag wisten de kaalgeplukte hennen al dat er wat te halen viel als ons groepje aan kwam lopen. Neefje voorop, die wist de weg, het jongste Nichtje die nog niet zo snel liep maar wel continu grroohhh grroohhh geluiden maakte, om het varken te lokken. Daarna zaten we dan als een soort boeddhisten naar de zon toegekeerd met een (puzzel)boekje op schoot, en vervolgens de activiteit. Ik zal je eerlijk zeggen, de enige activiteit waarvan ikzelf echt onder de indruk was die maandag, was dat ik de zolder op ging om een klapbedje te pakken, zodat ik in de tuin nog wat kleur-zonder-strepen kon pakken en ondertussen een boek over een Duits meisje uit kon lezen *smiley die zich nog eens uitrekt* terwijl je ligt te zweten in de luwte van je eigen tuin, lezen over Joden die zijn gevlucht naar Cuba, dat maakt wel dat je nog meer reden hebt om je gelukkig te voelen op zo’n dag, dat je leven zo heerlijk ongecompliceerd kan zijn.

Dinsdag mocht ik wel weer met jou op pad. Het was nog steeds warm, maar de planner had ons ook weer nodig. We mochten zand rijden vanaf de Vlothaven naar een nieuwbouwplannetje bij Zwaanshoek, dat is om de hoek bij Hoofddorp. We zijn daar ook een tijdje bezig geweest voor een ander bedrijf, dat leidingen in de grond liet verdwijnen. Het rijd niet lekker daaro, ik heb altijd het gevoel dat we omrijden. Of we nu via de A10-A4 en N201 gaan, A5-A9 en Driemerenweg, of A10-A4-A9-Driemerenweg. Je rijd er nooit rechtstreeks heen, in mijn beleving. Maar het is natuurlijk wel handig dat je in geval van ochtendspits, wat er nogal vaak is rond Amsterdam, een andere route kunt pakken. Het liep zo vlot die ochtend, dat het zand in Amsterdam op raakte, waardoor we naar Beverwijk moesten uitwijken. Simpel, A22-A9-Driemerenweg, alle andere opties zijn een stuk langer. Tijdens dat mooie toeren hoorde ik dat Mickey Mouse 90 jaar geleden voor het eerst in een film verscheen. Voor iemand van 90 ziet hij er nog goed uit, maar je weet: blacks don’t crack. Mag ik dat zeggen? Ik heb die opmerking gelezen in een interview met Sylvana Simons, als zij het zegt, dan is het zeker niet racistisch. Mickey Mouse dus, wist je trouwens dat ie in Italië ‘Topolino’ word genoemd? Dat hebben we vorige week geleerd tijdens Party&Co. Ons team twijfelde over het juiste antwoord, en Zwager probeerde te helpen door te zeggen dat de Fiat 500 ook zo word genoemd *smiley die zo hard denkt dat het bijna zeer doet* misschien kwam het door de blue&up, maar ik dacht dat het steigerende olifantje van Lancia, het logo dat een knipoog moet zijn naar het steigerende paardje van Ferrari en waarmee de sportieve uitvoeringen worden aangeduid, Topolino werd genoemd. En dat de 500 ‘sikkiezento’ werd genoemd. Nouja, weer iets rechtgezet dus, Topolino betekent zowel Mickey Mouse als Fiat 500.

Woensdag begon de dag voor mij een stuk vroeger dan voor jou. Samen met een andere chauffeur carpoolden we met de loswalmedewerkers naar Amsterdam. Maar die beginnen even voor 6 uur al met koffie zetten, terwijl wij pas om half 7 hoefden te laden voor Zwaanshoek. Na 2 bakkies thee en een filemomentje onder de trechter gingen we op pad. Het was Woensdag Gehaktdag in Den Haag, of zoals het officieel heet ‘verantwoordingsdag’. Op Prinsjesdag word vooruitgekeken naar het volgende jaar, op deze dag worden de berekeningen getoond van wat er vorig jaar is uitgespookt, wat dat heeft gekost, en wat dat heeft opgeleverd. En daarover moeten de desbetreffende ministers dan verantwoording afleggen. Op de weg leek het ook wel een soort gehaktdag, met diverse lekkere hapjes die zich maar op 1 manier laten verantwoorden: met emotie. We troffen een Land Rover Range Rover Evoque cabrio, lange naam voor een zwarte damesauto, een Aston Martin DB11 in het grijs, een Ford Mustang van het vorige type in het groengrijs, een Peugeot 206 CC met zonder neus die file veroorzaakte op de A9, een oudere Mustang in het rood en zonder dak, een Cadillac BLS station. Nee niet een erg opvallende auto, maar door de lage verkoopcijfers wel een grijze raaf op het Nederlandse wegennet. Een BMW 6 cabrio, helaas ook zwart. Een Opel Corsa in opvallend onopvallend matgroen. Een Mustang fastback met rode laklaag en witte strepen, die met een leeftijd van ongeveer 50 jaar nu van d’r pensioen geniet op een camping in de Amsterdamse Westpoort. Een klein Aziatisch karretje waarvan iets van ‘Fugo’ me bijstaat, noemen ze dat niet een keicar? Het lijkt een beetje op de oldtimer-uitvoering van de Daihatsu Copen, in sjiek mintgroen met een wit dak. Een Volkswagen T2 hippiebus, welkome afwisseling nadat we op de camping bijna zijn doodgegooid met T3’s. Een verzameling Land Rover Defenders en Range Rovers van het eerste type, die langs de route staan geparkeerd. Vlak daarnaast staat een Rover 200 cabrio, in stylish British Racing Green met een beige kap, te koop. En bij een autobedrijf daarnaast nog een zwarte Lexus RC. Onderweg troffen we nog een zwarte Jaguar F-Type, die net voor het verkeerslicht nog snel even de kap open deed. Een Ferrari Straciatella, in het rood natuurlijk. Daarna nog zo’n klassieke Fugo *smiley die aan z’n kin krabt* tijd om googel eens te raadplegen. Was daar niet eens zo’n replica-autootje van gemaakt ofzo? Volgens googel ben ik 2 keer een Nissan Figaro (was ik niet ver weg, met die Fugo) tegengekomen. Wikipedia zegt dat er 14.000 van zijn gemaakt, en 2 daarvan reden dus op een woensdagochtend rond in Noord Holland *smiley die achter z’n oor krabt* was er een meeting in de buurt, of is dit echt heel toevallig? Hoewel het wat frisser was dan gisteren, kwamen we evengoed veel cabrio’s tegen met het dak open. De blauwe Opel Astra had het dak dicht gelaten, maar de klassieke Peugeot in Frans rood (bordeaux), had de kap wel omlaag. Natuurlijk kwamen we rondom Amsterdam ook veel nieuwe Topolino’s tegen, de Fiat 500 zie je bijna vaker dan hectometerpaaltjes wanneer je rondom een hippe stad rijd. Zwart en wit, maar gelukkig ook in mintgroen en babyblauw, als E, de electrische uitvoering die alleen in Amerika word verkocht, en als Abarth, met een 595 sticker op de kont. Van een totaal andere orde was de Infiniti QX 56. Laat je niet foppen door een getalletje dat een stuk kleiner is dan wat er op een 500 Abarth staat, als die Infiniti vol gas gaat, verdwijnen er Fiatjes in het luchtfilter. Het is het luxemerk van Nissan dat voet aan de grond wilde zetten in Amerika, en dat red je niet zonder een auto die minstens even groot is als een Cadillac Escalade. Amerika is inmiddels al een tijdje in de pocket, Infiniti probeert nu ook Europa voor zich te winnen, maar dan met wat kleinere modellen. We bleven nog even in Amerikaanse sferen met een typische gele taxi van Ford, en de dag werd afgesloten met 1 van de mooiste auto’s ooit gemaakt: een Opel Kadett E, die in matzwart voor ons uitreed toen we de laatste vracht zand wegbrachten.

Donderdag begon met een kleine strubbeling. Wingman en ik waren gisteren wat later op bed gegaan, omdat we bij Vader en Moeder hadden helpen grassen. Voordat al het gemaaide gras weer het land op zou waaien, moest er plastic over de kuil heen. Later die nacht werd ik zwetend wakker toen ik zag hoe leerlingmonteurs mijn Kadett als proefobject hadden gebruikt, en de hele auto overhoop hadden gehaald. Gelukkig had de planner een klus dichtbij geregeld. Om 6:15 mochten we korrel laden bij Garbage City Middenmeer. Normaal gesproken beginnen ze daar pas om 7:00, maar speciaal voor het windmolenparkwerk werd de boel nu wat eerder opgestart. De 5 chauffeurs, machinist en meneer van de weegbrug waren mooi op tijd, maar toen we naar de hoofdkeet reden, waar we ons eerst moesten melden van de planner, bleek dat niet iedereen dat was. We hadden ons een vorige keer al ingeschreven, iedereen had ondertussen 5 mailtjes gehad van het systeem dat we weer waren uitgeschreven, en nu had de planner dus gezegd dat we eerst maar naar de hoofdkeet moesten gaan om ons weer opnieuw in te schrijven. Er was daar 1 iemand aanwezig, die de lichten en het kapotte koffiezetapparaat opstartte, en die vertelde ons dat als we een pasje hadden, we ons niet meer hoefden te melden. Met een ‘godverdee’ draaide ik me om en stampte ik via de klapdeuren (altijd leuk, voor extra dramatisch effect) weer naar buiten. Eerst stonden de collega’s voor het hek in Middenmeer te wachten, daarna voor het hek in Wieringerwerf, en nu moesten we dus weer terug naar Middenmeer waar we moesten kiepen. Een uur eerder begonnen en meteen 3 kwartier weggegooid. Waarom gaat het altijd zo? Waarom niet op de normale tijd beginnen en een uur langer doorgaan? Dan is iedereen aanwezig, hoef je niet te wachten op de mevrouw die bij de hoofdkeet zit en verstand van computers heeft maar pas om 7:00 begint, loopt het allemaal een stuk beter en heb je meer aan de namiddag omdat je geen uur eerder je bed in hoeft *smiley die in een hoekje zit te mokken* en dan hoor je ook nog eens op het nieuws dat het MKB (midden en klein bedrijf) wil dat de overheid regelt dat mensen meer gaan werken *smiley die zit te tandenknarsen in z’n tuigje* laten ze eerst eens dat kantoorpersoneel een schop onder hun reet geven! Na een paar uurtjes en wat gemene grappen tussen de collega’s, zakte de heftigheid van mijn ochtendhumeur wat weg. Zonder gekheid, we komen mensen tekort in best veel sectoren, als de mensen die er al werken gewoon wat meer uren maken, dan is een gedeelte van het probleem toch al opgelost? Zo makkelijk dacht het MKB. En volgens andere berichten zijn er ook veel deeltijdwerkers die graag meer uren willen maken, maar dat niet altijd kunnen om vage redenen. Iets met ‘kinderen in de opvang die te duur is’ en ‘werken in de zorg waar je niet te veel diensten mag draaien als je van nacht- naar dagdienst gaat’ en ‘ik heb het er eigenlijk nog nooit met m’n baas over gehad’. Op de achtergrond hoor ik nu vele wenkbrauwen van chauffeurs omhoog schieten. Meer uren maken? Misschien dat ze dan eerst het belastingtarief eens aan moeten passen, zodat je aan een overuur wat meer verdient dan slechts een gewoon uurtarief+1 euro.

Vrijdag mochten we ons weer melden in Middenmeer, en weer gingen we korrel rijden naar een andere uithoek van Middenmeer, waar een rijtje windmolens moet verschijnen. Dit keer zonder het onzinritje naar de hoofdkeet, gelukkig. Wie daar misschien nog wel voor de deur stond te wachten, was de verkeersregelaar, want die stond niet bij de inrit om fietsers voor ons tegen te houden. Al na 2 rondjes was het voor ons klaar, de planner miste een auto op het werk in Hoorn, en dus mochten we naar HN80 om te laden voor het nieuwe industrieterrein Zevenhuis. De route die we vorige keer hadden uitgevogeld moesten we laten schieten. De Strip was afgesloten, precies dat stukje bij de vliegende zeilboot, en dus reden we eerst maar eens via de A7, waarna we de andere chauffeurs op het werk tegenkwamen, die ons de nieuwe binnendoorroute uitlegden. Via het kruispunt op de Westfrisiaweg, 1 van de laatste kruispunten waar nog verkeerslichten staan, reden we Hoorn in, rotonde links rotonde rechts en dan kwamen we zo weer langs het bekende tankstation waarna we bij het discutabele hotel van Hoorn de doorgaande provinciale weg op konden rijden. Een nogal bewerkelijk rondje, met 2 rotondes waar fietsers in de dode hoek voorrang hebben. En verderop was het nogal druk omdat iedereen die naar het industrieterrein of de Bangert Oosterpolder moest, daar ergens een alternatieve route moest zoeken. Ondertussen zagen we hoe langs afrit De Strip werd gewerkt, de kraan die de bermen aan het opknappen was, de strepentrekkers die ’s middags aan de gang gingen, als ze tenminste niet werden gestoord door verdwaalde automobilisten die hun bolide halvers op de rotonde parkeerden om de kaart te bekijken of de weg te vragen. Bij het voorlaatste rondje zagen we de auto’s al over het werk rijden, de borden en hekken waren verdwenen *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* en zo reden we het laatste rondje een stuk vlotter dan verwacht over het nieuwe asfalt. Geen vreemde hobbels meer, niet meer slingeren tussen de schildjes en automobilisten die in de war raken van al die witte en gele strepen op de weg, gewoon een knap stuk asfalt met verse strepen erop. Weer een stukje van dat Westfrisiaproject wat is afgerond *smileys die confetti strooien*

Zaterdag was het voor mij weekend, maar Wingman mocht nog een dagje vroeg uit de veren. Kon ik ondertussen op het gemakkie uitslapen, boodschappen doen, wassie draaien en wat in de tuin studderen. Bij de A.C.Tion had ik kittige tuinhekjes van 10 centimeter hoog gekocht, maar eenmaal thuis schaamde ik me een beetje voor die onzinnige, goedkope en wereldvervuilende aankoop *smiley met het schaamrood op de kaken* de enige manier waarop je aankopen voor mannen kunt verbergen, is door het pontificaal in de woonkamer/kledingkast/tuin uit te stallen en er verder geen aandacht aan te schenken. Zelfs als ze hun nek erover breken, gaan ze ervan uit dat het er al een tijdje stond. Dus dook ik de voortuin in om wat stenen te verwijderen en de plantenborder uit te breiden. Helaas kwam Wingman thuis voor de hekjes op hun plek stonden, en was ik zo stom om tegen hem te praten, anders had hij onderweg van de oprit naar de voordeur waarschijnlijk niet eens gezien dat er iemand achter de groene bak op z’n knietjes de tuin aan het verramperen was. Mannen *smiley die met z’n ogen rolt* soms moet je even weten hoe je ermee om moet gaan. En dat bleek die avond ook wel weer, want samen met Vriendin ging ik naar de film. Eerst even eten in de stad, aan een rustig tafeltje achterin het volle restaurant, waar we naast een vrijgezellenfeest bleken te zitten. Maar dat hadden we pas door toen ons hoofdgerecht kwam. Niemand droeg een konijnenpak, en hoewel er genoeg werd gedronken zou het ook nog een bedrijfsuitje kunnen zijn. Tot de mannen zich omdraaiden en ons met dubbele tong vroegen waar ze goed konden jagen. En dat ons eten er wel lekker uitzag. En waar ze goed konden jagen. En dat wij er ook goed uitzagen. En waar ze ons die avond nog in de kroeg tegen zouden komen. Het toetje, ook een proeverijtje van de chef, werd vlot naar binnen gewerkt. Vooral ook omdat er een paar zaten te spinzen, en we niet goed konden zien of ze nu naar ons of naar ons bord keken. Gelukkig hadden we al kaartjes voor die bioscoop dus helaas helaas *smiley die op stiletto’s wegvlucht* moesten we de mannen verlaten. Precies op tijd stapten we de zaal in voor I Feel Pretty, met Amy Schumer. Top wijf, zoek haar voor de grap eens op, de Amerikaanse en wat jongere uitvoering van Brigitte Kaandorp. Vol zelfspot en schijnbaar zonder schaamte snijd ze ietwat gevoelige onderwerpen aan. Maar ze acteert dus ook, en zoals het een goede Amerikaanse film betaamt, stevenden we af op een dikke, vette moraal. Vrouwen voel je zelfverzekerd, ook al zie je eruit al een stevig Joods grietje dat iets te korte rokjes draagt. Of als je moet wegduiken voor aanvallende meeuwen. Je kracht zit van binnen en in het snelle opstaan voordat iemand het heeft gezien *smiley die knipoogt*

Zondag konden Wingman en ik samen uitslapen. Terwijl hij de bank bewaakte, deed ik de laatste boodschappen die ik gisteren was vergeten. Daarna werden de motoren nagekeken, maar zoals je weet heeft een Honda niet veel meer nodig dan een beetje kettingspray, een schop tegen de banden en voor de gein nog eens een blik werpen op het oliepeil. Wingman ging een stapje verder en poetste zijn tweewieler ook nog even, ik pakte wat zon op het klapbedje met een boek erbij, en voor we er erg in hadden, liep de zondag alweer op z’n end. Zodrekt nog even Onze Boerderij kijken, waarin Yvon Jaspers op zoek gaat naar het boerenleven zonder alles door een roze bril te bekijken, en dan wens ik jullie na deze sluikreclame alvast een fijne avond *smiley die een kushandje doet*

Het bericht Geachte Shirley, week 20 2018 verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, wat werden we verwend he, maandag. Jij mocht een dagje langer op het pad blijven staan en voordat je denkt dat ik mocht uitslapen *smiley die in z’n ogen wrijft* om 5 uur stond ik evengoed alweer naast het bed. Warme kleren aan, ontbijten, motor tevoorschijn toveren en de koffer volgooien met snaaiwerk, Wingman en ik waren er weer druk mee. Alles om op tijd klaar te staan voor de overtocht naar Fryslân, waar we de Elfstedentocht zouden gaan rijden. In een colonne van 9 motoren reden we de dijk over, waar we nog eens 2 auto’s met aanhangers inhaalden die ons ook zouden gaan vergezellen. In Leeuwarden stond de koffie en thee al klaar, en tussen de vele andere motorrijders door haalden we onze stempelkaarten en vaantjes op. Het was mooi weer, de eerste truien en thermo-jassen verdwenen alweer in de tassen, en zo gingen we met 11 motoren en een dikke sportwagen op pad. Van rijdende bankstellen tot racertjes en allroad-hoogzitters, het was weer een mooi gezelschap, met daar tussenin het glimmend rode plaatwerk van de klassieke Opel GT. Via de nieuwe wegen rondom Leeuwarden werden we weggeleid van alle drukte, en al snel doken we de boerenweggetjes op. Dit jaar werden er voor het eerst geen routebeschrijvingen meer uitgedeeld, en moest je zelf van tevoren de route op je navigatie zetten of uitprinten. Er waren een paar gevorderde toerders die over navigatie en computerkennis beschikten, de rest moest vooral zorgen dat ze bij de groep bleven. Hier en daar konden we niet anders dan de bebouwde kom induiken om op een industrieterrein of in een woonwijk aan te sluiten voor de rij bij de stempelposten, maar verder voerde de ochtend voornamelijk door het buitengebied. Ondanks dat het zonnetje volop scheen en het aangenaam warm was, gingen de bruggen gelukkig niet heel vaak open. Helaas voor mij wel 1 keer teveel. Terwijl we stonden te wachten op een stuk weg dat ietsje schuin afliep, zette ik de motor op de standaard om rustig een gesprekje te kunnen voeren met de motorrijder naast me. Helaas stond mijn brommer, die door alle broodjes en pakjes drinken ook nog eens topzwaar was, erg rechtop, waardoor ik maar een heel klein beetje naar rechts hoefde te leunen om de totale combinatie omver te krijgen *smiley met opengesperde ogen* de motorrijder naast me rolde de berm in, en de brug bleef lang genoeg dicht om de andere leden van ons toerklupje de tijd te geven alles weer overeind te zetten en de schade te bekijken. Een spiegel, een lampje, een stuk kuipwerk *smiley met het schaamrood op de kaken* dat verklootte de dag toch wel voor mij. Natuurlijk, we stonden ook in de file voor een ernstig ongeluk ergens vlak na een stempelpost, en later hoorden we nog wat over een aanrijding waar de trauma-heli bij moest komen, maar toch voelde ik me wel een tijdje rot over dit stomme foutje waarbij eigenlijk weinig aan de hand was. Bij een lunchstop in een weiland, net na een stempelpost, wisten de mannen op vakkundige wijze mijn vastgelopen handvat weer draaibaar te maken, en langzaamaan begon mijn humeur ook weer wat op te klaren. De vrolijke mensen langs de weg die onafgebroken zwaaiden, de mooie toerweggetjes, een paar aparte auto’s die er ook meereden, het gebakje dat voor ons klaar stond toen we even van de route afweken, al met al was het een geweldige dag. Hulde voor alle vrijwilligers die in Leeuwarden en langs de route klaar stonden om al die 3200 motoren zonder stremming voorbij te laten komen. Na nog een laatste drankje in Leeuwarden werden een paar motoren en de auto weer opgeladen, zodat we nogmaals in colonne de dijk over konden, om in Abbekerk de dag af te sluiten met een gezellig etentje.

Gelukkig hoefden we dinsdag niet al te vroeg te beginnen. In de file reden we naar Alkmaar, naar Garbage City, waar we een vracht fijne korrel konden laden voor het Westfrisiaproject. Een tijd geleden dat we daar waren geweest, en we bleven ook niet lang, want daarna konden we door naar Middenmeer, waar we bij de andere Garbage City de grovere korrel konden laden voor het windmolenpark. Met een groepje collega’s bleven we daar de rest van de dag rijden. Terwijl de temperatuur alweer in rap tempo opliep, hoorde ik op de radio dat Friesland op nummer 3 staat in de lijst van mooiste plekken om op vakantie te gaan. Volgens de Lonely Planet dan *smiley die achter z’n oor krabt* er zijn een aantal mensen die daar anders over denken, als je het in de keet vraagt. Gisteren hebben we nog kunnen genieten van die mooie provincie. Het viel me op hoeveel slingerende wegen er voorzien waren van een nieuwe laag asfalt. Puntje voor de toerrijders dus. In de middag werden we nog een paar keer door de bebouwing heen geleid, oude stadjes, grachten, panden met geschiedenis, terrassen, niet fijn als je in de zon in een motorpak op een ronkende brommer zit, maar wel een mooi punt voor de stadsliefhebbers. En wil je graag bordjes lezen en ouwe spullen bekijken, googel dan eens op het poppenhuismuseum, het gevangenismuseum (of ligt dat net buiten Friesland?) of het planetarium. Of boek een vakantie langs 1 van de vele meren, met een bootje erbij, zoals we jaren geleden nog eens met de familie hebben gedaan. Ouders op het terras, kinderen met de zeilboot op pad, Oma helemaal gelukkig. Kleine tip: neem wel een motortje bij die zeilboot, zeker als je nog niet zo ervaren bent met het zeilen-tegenwind. Alhoewel het je zal verbazen hoe behulpzaam en vriendelijk die zogenaamd stugge Friezen zijn. En dat taaltje *smiley die z’n schouders ophaalt* met een paar Berenburgjes gaat dat praten al makkelijker, veel Friezen kunnen al Nederlands en zelfs Engels praten, en voor de Duitse toeristen klinkt het platfries bijna hetzelfde als platduits. Bestel je op een terras iets in het Nederlands, dan word er in ieder geval geen Engels teruggepraat, zoals wel in ‘ontwikkelde’ steden als Rotterdam en Amsterdam gebeurt. Ja ik snap de Lonely Planet wel, nu ben ik alleen benieuwd wel 2 gebieden er nog meer te bieden hebben dan Fryslân.

Woensdag mochten we weer korrel rijden vanaf Middenmeer. Omdat ik de begintijd niet helemaal goed had onthouden, stonden we er al op tijd. Uitgebreid een kwartier maken, boekie lezen, beetje babbelen met de collega’s die er ook bij kwamen staan, gezamenlijk wachten op de machinist die nog een kwartier later begon dan wij op de bon hadden staan, het was best te doen in de koelte van de ochtend. Helaas ging na vlak na de start de puinbreker al stuk, de voorraad hadden we al weggereden, dus stuurde de planner ons naar Alkmaar om daar een vracht te gaan halen. Onderweg van Middenmeer naar Alkmaar reden we langs Heerhugowaard, langs de Zandhorst daalden we af naar het grote kruispunt waar er een extra rijbaan bijkomt voor rechtdoorgaand verkeer, die na de kruising weer verdwijnt. We tikten nog net het oranje licht aan, en schuin achter ons reden een zwarte Mercedes S-klasse en BMW 7 serie. De Mercedes dacht nog wel even snel die vrachtwagen in te kunnen halen, dik door oranje en daarna via het verdrijvingsvlak. Voor ons begon het verkeer al af te remmen en de Mercedes besloot op het laatste moment om toch maar vol in de ankers te gaan en achter ons aan te sluiten, voor de BMW *smiley die achter z’n oor krabt* zal het een speciale eenheid zijn van de politie? Dat ze daarom perse samen willen blijven rijden? Onder het spoorviaduct door reed het inmiddels al een beetje 80, en na de ovale rotonde-viaductconstructie werd het weer tweebaans. Beide banen waren druk, en de Mercedes bleef met de BMW in z’n slipstream een stuk achter ons op de linkerbaan rijden. Tot we bij het tankstation in de bocht weer van het gas af konden voor wat auto’s die bang zijn voor bochten. Opeens zat de Mercedes naast me, en die besloot het korte afritje net na het tankstation, dat je naar het industrieterrein met autodemontagebedrijven leid, te pakken. Vlak voor ons dook ie naar rechts, gevolgd door de BMW die bijna jouw koplamp eruit reed *smiley met het hart in z’n keel* ik was zo overdonderd door deze absurd brutale actie, dat ik helemaal vergat te tuteren. De BMW moest vervolgens ook nog eens remmen voor de Mercedes, die op het afritje al aan het afremmen was, waardoor het niet veel scheelde of we reden zijn achterlicht eraf. Ik hoop maar dat het een stelletje kampers waren, onderweg naar hun discutabele handeltjes op dat terrein vol slopers, want als de speciale politie-eenheden zo asociaal over de weg boenderen, dan vind ik dat wel een hele grote deuk in hun imago. Na het laden en schaften in Alkmaar reden we weer naar Middenmeer, waar we nogmaals in de rust konden omdat het stort niet voor elkaar was *smiley die met z’n ogen rolt* de stijgende temperatuur deed mijn humeur geen goed, in plaats van 3 kwartier hadden we nu met het groepje vijfassers een uurtje of 2 over een vracht gedaan, er reden nog een paar trailers mee maar ook die zaten op de langere afstanden, en nog lukte het niet om de diverse vierkantjes waar de molens moeten komen te staan, op tijd van een laag zeil te voorzien zodat we konden kiepen. Aangezien maandag een extra zondag was, betekent het dan dat vandaag eigenlijk een dinsdag is? Die vraag werd beantwoord toen ik later die middag jou even aan de kant zette voor een toiletbezoek. Buiten de schaft om, dus dan zal het wel rustig zijn *smiley die op de deur staat te bonken* nee hoor, toilet bezet. De druk was nog niet zo hoog dat ik in een soort van yoga-houding bij de hoge pot moest gaan staan. Al 2 keer hoorde ik doorspoel-geluiden, maar de deur voor de zitpot bleef dicht *smiley die staat te tandenknarsen* warmte, en dan ook nog eens tijdens die ene week in de maand, je weet niet meer of je een zweetreet hebt, of je staat door te lekken, of een combinatie van beide. Na een subtiele klop op de deur werd er nogmaals doorgespoeld en kon ik eindelijk plaatsnemen op de voorverwarmde bril. Teruggekomen bij jou, zag ik dat de hele exercitie ons slechts 8 minuten had gekost. Net zoveel tijd als buschauffeurs krijgen voor een plaspauze tussen de ritten door. Het kan dus wel, als je de bus direct naast het toilethokje parkeert, niet te lang op een collega hoeft te wachten, en niet teveel tijd kwijt bent met poepen en/of tampons wisselen, maar erg ontspannen zit je niet. Misschien dat buschauffeurs dan ook maar gewoon een kwartiertje moeten maken, net als andere chauffeurs.

Donderdag begonnen we met frisse moed aan een nieuwe dag. Het voelde als een woensdag, maar slechts 1 wekker scheidde ons nog van het weekend, een fijn vooruitzicht. Wederom ging het allemaal rustig aan. De planner had wat gesneden in de aantallen en we reden nu met slechts 3 auto’s van Middenmeer naar Middenmeer, zodat de puinbreker ons gemakkelijk voor kon blijven. Vanuit Alkmaar reden er ook nog 3 trailers naar hetzelfde adres, en dan nog een handjevol vanaf Amsterdam. De ochtend verliep een beetje creatief in Middenmeer, omdat de weegbruggen werden gekalibreerd was er slechts 1 open, waardoor we soms even moesten wachten. Daarna hadden we wel meer tijd om de benen te strekken, want we waren aan de andere kant van de werkweg begonnen. Eigenlijk was het de bedoeling om er eenrichtingsverkeer van te maken, dat we via een smal weggetje en een boerenerf de werkweg op zouden rijden, kiepen bij 1 van de vierkantjes waar straks een molen komt te staan, en dan door naar de provinciale weg, zodat we niet meer om elkaar heen hoefden te draaien wanneer er meerdere auto’s op het stort stonden. Helaas zat er halverwege een kwel ofzo, waardoor de korrelbaan maar niet wilde opdrogen en onder de shovel door golfde. Dat betekende dat we met volgeladen en lege auto’s over een werkweg van 1 auto breed moesten rijden, mekaar daarna passeren bij het boertje, en vervolgens proberen mekanders spiegels er niet af te rijden op het weggetje dat nog iets smaller was dan de werkweg. File, daar kwam het eigenlijk op neer, kroos in de schroef, kat in de gordijnen, boekie op het stuur en rustig afwachten. Op de radio was er wel goed nieuws, tenminste, zo werd het gebracht: de Wereld Kanker Organisatie heeft nieuwe richtlijnen uitgegeven waarmee je kanker kunt voorkomen. Schrijft U even mee? Regelmatig bewegen, gezond eten *smiley die met z’n ogen rolt* en je raad het niet: stoppen met roken en drinken. Tuurlijk, heel goed dat ze dat doen, geen-kanker-krijgen is altijd beter dan genezen-van-kanker, maar mag het iets specifieker? Gisteren was namelijk op het nieuws dat een Access To Nutrition-organisatie (toegang tot voedingstoffen) onderzoek heeft gedaan in meerdere landen in Europa. In de supermarkten zijn zo’n 22.000 producten gekocht en getest, en wat blijkt? Slechts 1 op de 3 is gezond *smiley die op het stuur trommelt* dat betekent dat tweederde van de inhoud van een supermarkt minder gezond is en dus geen goede invloed heeft op je weerstand en het risico om ziektes als kanker te krijgen. De uitkomsten van de ‘ATNI’, zoals de Access To Nutrition Index werd genoemd, vond ik eigenlijk best schokkend, zeker omdat het onderzoek was gedaan in ‘ontwikkelde’ landen, waar ‘beschaafde’ mensen ‘bewust en gezond’ leven. Terwijl wij ons mandje volproppen met producten die 50% minder suiker bevatten, light en vetvrij zijn, bedenken de grote bedrijven nieuwe E-nummers die net niet ziekmakend genoeg zijn om verboden te worden, of voegen ze nog een andere naam voor ‘suiker’ toe aan de lijst van 180 synoniemen voor melasse, fructose, kandij, cyclamaat, ahorn of sacharose. Na slechts 6 vrachten konden we afzwaaien. Jij kreeg een vrije middag, ik ging snel naar huis om tanden te poetsen zodat ik in de wachtkamer bij de tandarts nog even snel een Privé, Story en Weekend door kon bladeren.

Met een fris gebit waarin een paar nieuwe stukjes zwart prijkten, gingen we vrijdag weer op pad. En ik vond het niet eerlijk *smiley die staat te stampvoeten* onderweg naar jou toe begon mijn rug al klam te worden onder de rugzak met voederbakjes, en in de loop van de dag werd het alleen maar warmer en vooral drukkender. Weer mochten we van Middenmeer naar Middenmeer rijden. Weer stonden we te wachten wanneer we tegelijkertijd met de trailers aan kwamen rijden. Weer met de ramen open in de hoop dat er niet alleen stof maar ook wat verkoelende lucht naar binnen zou waaien. Gisteravond waren er wat spatjes op het raam te zien, maar de regenbui met misschien nog een flinke onweersklap bleef uit. ’s Ochtends was de weg nog droog, net als de plantjes in de tuin. Op het nieuws werd wel gezegd dat het wat bewolkt kon wezen, en er hier en daar een buitje kon vallen, maar meer dan een paar spatjes op jouw voorraam heb ik niet gezien. Waarschijnlijk waren die ook nog eens komen overwaaien van 1 van de vele sproei-installaties die op het land prijkten. Het is zo ongelijk verdeeld allemaal! In Limburg waren er modderstromen door de vele regenval, in Zeeland stonden straten en kelder vol met regenwater, en in Noordholland verzuchtte iedereen dat het nog te warm was om te poepen. Het scheelde niet veel of Wingman verplaatste de tv naar de gang, zodat we in de koelste ruimte van het huis konden eten. Zelfs voor de koelkast zitten had geen zin, want ’s middags schijnt de zonnetje ongenadig hard op de bijkeuken en dan zit je met stijve tepels je rug te verbranden. Gelukkig waren we op tijd klaar, kon ik in de garage, met alle deuren tegenover elkaar open zodat het lekker doortochtte, nog even jouw wielen natrekken en je kleppen smeren. Na zo’n absurd lange werkweek had je dat wel verdiend.

Zaterdag begon weer met uitslapen. Rustig wachten tot Wingman naar beneden zou komen, zodat ik me op kon tutten. Er prijkten 3 verjaardagen en een trouwdag op de agenda, maar gelukkig was er wel wat geclusterd, zodat we maar 2 locaties hoefden te bezoeken. Eerst maar eens ontbijten, en hoe toevallig *smiley die grijnst* was er ook iets van Formule 1 op tv. De vooruitblik die werd herhaald, de vrije training die we terug konden zien, en de kwalificatie. Er word geracet op het stratencircuit van Monaco. Als je het bekijkt, snap je niet dat zoiets ooit mogelijk is geweest. De straten zijn smal, de auto’s zijn slechts een vangrail en een bandenstapel verwijderd van voordeuren en historische puien. Op de radio werd verteld dat de enige reden dat er in Monaco word geracet, is dat het vroeger ooit eens zo is begonnen, en dat het al die jaren op de agenda is blijven staan. Moet je nu vanuit niks zo’n evenement gaan opstarten, dan krijg je dat nooit voor elkaar. Vroeger kon het wel, in de tijd dat coureurs nog wel eens dood gingen tijdens races, dat de weg was afgezet met strobalen die na een crash opzij of in de fik vlogen. Voor de coureurs is het ook zwaar, er is geen recht stuk waar ze even kunnen ‘rusten’, zelfs het rechte stuk loopt in een flauwe bocht, waardoor ze continue tegen het stuur lopen te duwen. Het is warm, de baan is smal, het gaat in een fractie van een seconde van licht naar donker naar licht wanneer ze met 250+ door de tunnel razen. En toch wisten ze tijdens de training het rondje te doen in een ademstokkende 1 minuut, 11 seconden en een beetje. Verstappens naam prijkte bovenaan het lijstje met snelste tijden, tot hij een bocht iets te ver afsneed, het wiel tegen een vangrail drukte waardoor de boel afbrak, en daarna de volgende vangrail indook. Auto stuk, rode vlag, einde training voor hem. Nog 4 minuten keken we naar de resterende training, reclame, bladiebla, reclame, en kwalificatie. Terwijl ik een luchtig schminkje op stond te smeren, hoorde ik van Wingman dat Ricciardo, die andere coureur met die Rode Stier, de rondetijd op 1 minuut 10 seconden nog wat wist te zetten. De Stier van Max stond zo lang bij de veearts dat ie geen kwalificatie kon rijden, wat voor ons het teken was om naar het eerste feestje te gaan. Lekker in de tuin, met een grote groep visite 2 verjaardagen en een trouwdag vieren, terwijl het wapperende plastic dat over de tuin was gespannen, ons wat schaduw bood. Na een uitgebreid buffet met dode dieren en blokjes kaas reden we naar de laatste verjaardag van die dag. Weer in de tuin, maar met de ondergaande zon werd het al wat frisser. Gelukkig had ze een vuurkorf gekregen, die meteen uitgeprobeerd werd door de mannen, waardoor het iets aangenamer werd tussen de schuttingen. Kou, het was iets wat ik al een tijdje niet meer had gevoeld. Met tranende ogen van het lachen en de rook namen we afscheid. Zo rond half 1, waar de kerkklok ons tweemaal op attendeerde.

Zondag begon met uitslapen, natuurlijk. De schone was werd al droog terwijl ik het nog aan het ophangen was, en voor de voorbespreking kon ik nog snel een uurtje bakken in de tuin. Maar natuurlijk ging het vandaag vooral om de race, die we konden kijken in de schaduw van de kamer, met de ramen tegenover elkaar open. Eerst de voorbeschouwing, waarin de crash van Max nog vele malen herhaald moest worden, maar ook kwam Olav Mol weer in beeld om te vertellen over de situatie daar zo vlak voor de start. Met spetters op zijn bril en op de achtergrond wat mensen die lange mouwen droegen, leek het wel wat frisser te zijn dan gisteren en kwam er een sprankje hoop op een regenrace, wat in Verstappens voordeel zou werken. Het meest opvallende was het bootje wat langsdobberde, gesierd met de tekst TAG Heuer en #don’tcrackunderpressure *smiley die in z’n knuistje grinnikt* en dat terwijl de naam van de Rode Stieren voluit Aston Martin Red Bull Racing is, en ze rijden met een motor die ze voor het gemak TAG Heuer is genoemd, na een ruzie met motorenleverancier Renault, als ik het goed heb begrepen. Vooraan bij de start stond die andere Rode Stier met Ricciardo aan de teugels, schuin daarachter Vettel met zijn Steigerende Paard, gevolgd door de Zilveren Pijl van Hamilton, nogmaals een Steigerend Paard met Raikkonen in het zadel, die andere Zilveren Pijl met Bottas en daarna de rest van het veld, dat werd afgesloten met Verstappen. Max begon achter de pluisstaartjes van Hazen Magnussen en Grosjean, maar die was hij al snel voorbij. Voorin veranderde er weinig, maar op eenderde van de race stampte Max de top 10 alweer binnen. Daar moet wel bij gezegd worden dat vrijwel iedereen al een pitstop had gemaakt, behalve Gasly, Hulkenberg en hij. Na de stops viel ie terug tot net buiten de punten en achter Sainz en Hulkenberg. Sainz kreeg de opdracht Hulkenberg er voorbij te laten, en na een mislukte eerste poging kwam ook Max er voorbij. Sainz verloor al snel veel terrein terwijl de Rode Stier doorstampte tot in de spiegels van het gele Wybertje van Hulkenberg. Ondertussen hoorden we Ricciardo over de boordradio zeggen dat ie vermogen verloor. Hij kreeg te horen dat er niks aan te doen was, maar hij was wel lekker aan het rijden, dus ga zo door *smiley die met z’n ogen rolt* dus Vettel kwam al aan de staart te snuffelen, want die hoorde dat natuurlijk ook. Er werd gehoopt op een safety car-situatie, maar we moesten ruim 50 rondes wachten tot er een uitvaller kwam. Alonso reed in de top 10, maar zijn Volvo safety truck verloor vermogen en werd aan de kant geparkeerd. Een virtual safety car kwam digitaal de baan op in de staart van de wedstrijd, omdat LeClerc met blokkerende remmen achter op Hartley dook. Meer uitvallers kwamen er niet, ondanks dat Stroll tot tweemaal toe de pits in moest met een lekke band (waarvan ie zelf niet doorhad dat ie die had) en Grosjean waarschijnlijk wel weer van de baan getikt zou worden door Ericsson, wat uiteindelijk toch niet gebeurde. Ricciardo wist Vettel achter zich te houden, met op het laatste stukje nog wat hulp van Vandoorne die als achterblijver uit de pits kwam en Vettel zo uit zijn comfortzone haalde dat ie meteen een stuk terugviel. De tijden linksboven in beeld waren haast nog interessanter dan de lijnen op het asfalt, omdat er op zo’n knus circuit met korte knikken weinig ruimte is om in te halen. De top 5 finishte in dezelfde volgorde als ze waren gestart, gevolgd door Ocon met zijn Roze India, Gasly met het Pinkenbulletje en Hulkenberg met het Wybertje voor ‘onze’ Verstappen. Al met al een mooie dag, zeker voor Charlene, de vrouw van Prins Albert, die zonder problemen eindelijk eens met andere mannen kon zoenen. En Ginger Spice natuurlijk, die er ook weer bij was *smiley die diep zucht* memo had ik even gemist, maar zelfs Wingman wist dat zij al een tijdje getrouwd is met Christian Horner, hoge pief bij team TAG Heuer that doesn’t crack under pressure.

Nu nog even van het zonnetje genieten, een beetje in de schaduw in de tuin, en dan is ook dit weekend weer voorbij. Tot morgen snoes, dan rijden wij onze eigen race weer.

Het bericht Geachte Shirley, week 21 2018: Motorelfstedentocht! verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, het was een korte en slechte nacht voor me geweest, niet alleen vanwege de emoties tijdens Onze Boerderij, maar ook door de warmte die nog steeds in huis hing. Toch moesten we alweer vroeg op pad richting Amsterdam, om zand te gaan laden bij de Vlothaven. We waren er wel erg op tijd, en na het rekken van het kwartiertje stonden we ook nog eens te vroeg bij de klant. Terwijl de uitvoerder en de machinist rondliepen om te kijken waar die auto’s nu precies moesten kiepen, slenterde ik door de zandbaan. Op de achtergrond het geruis van de doorgaande S116 met alle verkeer dat verder de stad in moest, maar dat geluid werd steeds verder verdreven door het ruisen van de bomen en getsjilp van de vogels *smiley in kleermakerszit* helemaal Zen slofte ik achter de uitvoerder aan, tussen de konijnensporen door. Wat een onverwachte rust zo binnen de Ringweg. Gelukkig konden we nog een paar keer terugkeren naar dat rustmoment. Niet alleen was het op de A10 en in de Coentunnel natuurlijk razend druk, maar ook had de uitvoerder 1000 kuub nodig. Tussen de tsjilpende vogels en tuterende auto’s door, hoorde we nog wat leuks op het nieuws: de EU is het eens geworden over een verbod op plastic. Mijn eerste reactie was ‘wuh?’, de Brexit is een rommeltje, Italeave staat voor de deur (in Italië rommelt het zo erg, dat ook daar een naam voor verzonnen moet worden) en ondertussen is de Europese Unie aan het debatteren over wel of geen plastic rietje bij de fastfoodketens. Nu is er besloten dat je alleen nog ‘plastic’ mag gebruiken, als er geen vervanger is in een ‘bioplastic’ vorm. In veel keten zie je het al, de plastic bekertjes die zijn vervangen door kartonnen bekertjes. Dat moet straks dus ook gebeuren met rietjes, servies en bestek. Bij fastfoodketens en in supermarkten, zodat mensen tijdens een barbecue thuis ook geen grote stapels met plastic afval produceren. Maar het belangrijkste is nog wel dat iedereen het gewoon in de prullenbak gooit, in plaats van op de grond. Of het nu in de oranje kliko gaat, of een willekeurige andere prullenbak, maar laat het in ieder geval niet slingeren, want dan komt het direct in grijpgrage dieren terecht, en dat moeten we helemaal niet willen. De dag verliep voorspoedig nadat de machinist ons had getipt over een binnendoorpaadje dat nog niet in de navigatie stond, en na 12 vrachten liet ik jou bij de Vlothaven achter voor een logeerpartijtje.

Om dinsdagochtend weer terug te keren, in m’n eentje in een carpoolauto *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* lekker met de hand schakelen en op vol volume met de radio meebrullen, dat deed mijn humeur goed. Om het laatste beetje van de 1000 kuub op het werk te krijgen, mochten we vandaag alleen naar de S116 rijden. Alhoewel het niet helemaal ‘alleen’ voelde, want het was razend druk op de A10. Net voor de afrit was een bouwvakkerspick-up-met-aanhanger, volgeladen met bouwhekken en andere spullen, stilgevallen op de vluchtstrook. Het eerste rondje konden we er nog zonder problemen langs, de rondjes daarna ging het nogal traag, omdat iemand de matrixborden op 50 had gezet, en we zo in colonne konden zien hoe een Dodge pick-up zich erbij aansloot. Die zou de kapotte auto wel kunnen slepen, want de typische Bazen-auto was gesierd met grote wielen en oranje race-strepen. Helaas reden we het volgende rondje er weer in colonne langs, en zagen we hoe er ook een politiemotor, een pick-up van Rijkswaterstaat en een lege bouwvakkerspick-up aan toe waren gevoegd. Voorafgegaan door een pijlenwagen *smiley die met z’n ogen rolt* serieus mensen? Zoveel materieel voorhanden, en toch die auto niet weg kunnen krijgen? De afrit was slechts een paar 100 meter van hen verwijderd, dan was in ieder geval de vluchtstrook weer vrij geweest. Het eerste rondje na de schaft kwamen we in de nasleep van de file terecht, maar gelukkig waren ze nu eindelijk vertrokken, zodat we de rest van de dag lekker door konden cruisen. Ondertussen begon de temperatuur ook alweer op te lopen, en ik was blij dat ik die ochtend mijn Hongaarse trouwpak aan had getrokken. Het spijt me zeer, ik weet hoeveel moeite er is gedaan om knappe bedrijfskleding uit te zoeken, maar ik trok het gewoon niet meer. Het is zo absurd warm, en toen ik gisteren met een natte kont uit de carpoolauto stapte, was ik er helemaal klaar mee. De zweetreet liep door tot op m’n rug, en ik dacht dat een iets dunnere stof wel wat soelaas zou bieden, dus liep ik rond in een shirtje en een bankhangbroek van eucalyptushout. Ondanks het slodderige voorkomen, kreeg ik maar weinig commentaar van de collega’s *smiley die aan z’n kin krabt*

’s Avonds kwam eindelijk het onweer, de klap die alle benauwdigheid uit de lucht zou verdrijven. Daar zat ik al een week op te wachten *smiley die in z’n handen wrijft* andere plaatsen hadden modderstromen en straattsunami’s gehad, nu wilde ik ook wel wat van die verkoeling. Het gerommel en de klappen kwamen wel erg dichtbij, de schrik zat er helemaal goed in toen Wingman mij herinnerde aan de zonnepanelen die op het dak liggen *smiley met opengesperde ogen* maar gelukkig volgde er geen brandlucht of sirene. De tuin zuchtte onder al het water, en we konden eindelijk weer eens onder de dekens en onder de 25 graden slapen.

Woensdag mocht ik samen met een collega carpoolen naar Amsterdam. Die was er gistermiddag ook bijgekomen op ons klusje, en vandaag zouden we samen met nog 2 auto’s de volgende 1000 kuub erin rijden. De regen van gisteravond was in Amsterdam blijven hangen. Het leek wel een beetje mistig, maar gelukkig stoof de zandbaan ook niet zo erg, anders hadden we geen hand voor ogen gezien. Met het doorbreken van het zonnetje, trok ook de rook op van het slagveld dat ‘retail’ heet. Tijd om de boel op te ruimen, met zo’n stoffer en blik waar een handige lange steel aan zit. Gisteren werden de beangstigende omzet- en winstcijfers van Blokker bekendgemaakt, dus daar moest vandaag over nagepraat worden door veel experts. Blokker, een bedrijf dat is begonnen met een gezin dat een winkel had vol met huishoudelijke spullen. Simpel, goedkoop, zoals huisvrouwen dat willen en nodig hebben. Het groeide uit naar een keten van huishoudwinkels door het hele land, met daarnaast een keten van speelgoed (Bart Smit) en meubels (Leen Bakker) en nog wat winkels die graag pretendeerden goedkoop te zijn. Helaas miste Blokker de boot een beetje met dat internet-gebeuren. Elke zichzelf respecterende winkel heeft tegenwoordig een webshop, sterker nog, er zijn zelfs winkels die alleen maar webshop hebben en geen stenen zaak. Maar bij Blokker was het alleen ‘bricks’ en geen ‘clicks’, zoals dat in de fancy marketeerspraat heet. Tegen de tijd dat de digitale nering onlijn ging, was er opeens ook een A.C.Tion, die nog goedkoper was dan de Blokker. Vaak is het verpakkingsplastic steviger dan het product dat erin zit, maar dat maakt niet uit, want iedereen die bij zo’n grabbel-en-graai-warenhuis naar binnen liep voor iets kleins, kwam met tassen vol weer naar buiten. Daar kon de Blokker niet tegenop met waxinelichtjes en wat kerstdecoratie. De andere winkels zijn inmiddels verkocht, zodat Blokker zich alleen nog maar op Blokker hoeft te concentreren. De webshop draait, al is die minder uitgebreid dan de Bolle Amazones waar iedereen het graag mee vergelijkt, en is het ook nog eens duurder dan de nieuwe wereldveroveraar Ali Baba. Tot groot verdriet is de directeur, de geestelijk vader en de aanstichter van het grote succes, degene die de stap durfde te nemen om uit te breiden, meneer Blokker zelf, ook nog eens overleden. En, hoe verrassend, nu zijn er dus neefjes en ooms die bakkeleien over de verdere strategie. Iedereen die op de radio aan het woord kwam, kent de Blokker, maar gaf ook toe er niet zo heel vaak te komen, omdat eerder genoemde concurrenten meer en/of goedkoper aanbieden. Nu kan het 2 kanten opgaan: consumenten zien in wat er gaande is, en laten de goedkope rommel links liggen om bij de Blokker weer hun huishoudelijke apparatuur en snuisterijen van goede kwaliteit te kopen. Of Blokker gaat straks failliet, en dan staan de rijen tot aan het einde van de straat, net zoals bij het faillissement van die andere bekende naam, dat grote warenhuis dat iedereen kende maar waar niet iedereen kwam, de V&D. Weet U dat nog? Dat mensen in de rij werden geïnterviewd, omdat ze een uur stonden te wachten voor een paar sokken die waren afgeprijsd, en het zo jammer vonden dat de winkels moesten sluiten, maar dat ze er eigenlijk al een paar jaar niets meer hadden gekocht *smiley die met z’n vuist op tafel slaat* laten we bij deze afspreken dat als de Blokker omvalt, we er niet huilie huilie over gaan doen, want we hebben de kans gehad om de boel te redden, maar we deden er niks mee.

Donderdag mochten we naar Diemen, een loswal waar we al een hele tijd niet meer waren geweest. In de wandelgangen hadden we al iets gehoord over een kruitfabriek, en dat er op dat terrein een nieuwbouwwijk moet verrijzen, waar kavels van 4 ton worden aangeboden *smiley met opengesperde ogen* in gedachten zagen we al een grote zandvlakte voor ons, waar nog een paar dumpers verzakt stonden. Maar het viel mee. De zandbaan was al aardig opgeknapt sinds de vorige berichten, en de vlakte bleek te bestaan uit paden die kriskras tussen de bomen en kikkerpoeltjes door slingerenden. Het werkte zeer rustgevend, al dat groen, en ook goed tegen de hittestress. Genietend van al die natuur, met op de achtergrond de woorden van de machinist nog naklinkend in mijn oren, dat we de vrachten wel strak tegen elkaar aan moesten kiepen, stuurde ik jou iets te dicht langs het kantje, dat nog wat zachter was dan ik had verwacht *smiley die met witte knokkels aan het stuur zit* ondanks het wapperende pyjama-stofje brak het klamme zweet me nu echt aan alle kanten uit. Gelukkig was de redding nabij, en dankzij 2 vakbekwame snaken stonden we al snel weer op het stevige zand *smiley die een kushandje doet* fijn als je zo kunt samenwerken. Nog napuffend van de spanning begon de lucht te betrekken. Bij de trechter was het warm en droog, maar onderweg naar het rallyparcours reden we door een muur van regen. Voor de beeldvorming: de loswal zit op slechts een paar kilometer van het stort, en het blijft mij fascineren hoe in korte tijd het weer zo kan omslaan. Het ene moment rij je nog met de ramen open om te genieten van de verkoelende rijwind, het volgende moment zie je niets meer in de spiegels, moeten de ruitenwissers op standje 2, lopen de sporen in de zandbaan vol en is de waterwagenchauffeur bezig om de verkeersregelaar te redden, die haar auto in een kuiltje had geparkeerd, maar daar pas achter kwam toen het water al tot aan de bumper stond. Terwijl het buiten nog wat namiezerde, zaten we in de keet met de kachel aan, zodat de schoenen wat konden opdrogen. De verkeersregelaar zat met rode oren en blauwe voeten te luisteren naar onze verhalen, en ik genoot van mijn kopje thee bij de couscous. Heerlijk als je zo kunt samenwerken.

Vrijdag *smiley die zit te glunderen* mochten we weer naar Diemen. Het was mistig, onderweg in de carpoolauto was het zicht niet bijster ver, maar gelukkig waren er 2 paar ogen aan boord. Na wat geworstel in de file, die aardig opliep omdat de spitsstrook dicht bleef, konden we meteen aan de gang in Diemen. Geen kwartiertje maken en dat soort ongein, gewoon starten, laden en rijden. Ook het stort in Muiden was nog mistig, het leek haast wel een natuurfilm, een soort van Kiepergorilla’s in the Mist, zoals die donkere kolossen zich tussen de bomen door bewogen. Nadat de shovel en kraan van machinist waren geruild, bedachten we dat de machinist en ik ook wel even van plek konden wisselen. We babbelden gezellig wat over schoenen op de treeplank, hoe je moet hendels trekken in de kraan en waar je aan moet denken bij het knoppen draaien in de auto, en de ochtend vloog voorbij. Geen regenbui dit keer, dus er kon buiten geschaft worden, waar ik een koekje van eigen deeg kreeg. De werkgerelateerde onderwerpen die ’s ochtends steeds ter sprake kwamen, veranderden langzaam in weekendpraat, en met nog een vrachtje zand voor de Beemster, reden wij ons weekend tegemoet. In de nieuwbouwwijk troffen we zwaaiende kinderen en blije mensen, helaas was die vrolijkheid bij ons snel over, toen we een bochtje moesten maken dat voor vrachtwagens gewoon niet te doen. Klotenieuwbouw *smiley die zit te stampvoeten in z’n tuigje* de plafonds en deuren worden steeds hoger omdat mensen steeds groter worden, maar omdat er op de computerfoto’s in de folder alleen Mini’s en Sikkiesjentoos voor de deur staan, worden de straten niet breder. De stoeptegels krulden op onder jouw wielen, maar het was al na 4 uur, dus de gemeente hoefden we niet te bellen. Snel lossen, alhoewel ‘snel’ een relatief begrip is wanneer je meerdere keren moet steken om op de juiste plek te komen, en vlug terug naar huis. Onderweg kwamen we op de A7 nog een colonne van politie, brandweer en ambulances tegen, compleet met blauwe lampen, met daartussen 2 bussen vol mensen *smiley die achter z’n oor krabt* voetbalfans onderweg naar een spelletje, of een staking van het personeel? Niet te lang bij stilstaan, want op de zaak wachtte er een koud biertje op mij. En een oven en wat knakworsten *smiley die languit in de stoel hangt* heerlijk om zo met een babbeltje en een borreltje de week af te kunnen sluiten.

Ondanks dat ik iedereen, zelfs via veesboek, een fijn weekend had gewenst, mocht ik zaterdag toch weer vroeg op. Samen met jou en 2 collega’s in Alkmaar korrel laden, en dat moest naar Lutjebroek, helemaal aan de andere kant van Noord Holland. Het reed een stuk rustiger dan doordeweeks, gelukkig, want na dat korte nachtje was ik niet erg in de stemming om file te rijden *smiley met wallen onder z’n ogen* ja ik weet het, ik was zelf blijven zitten, dat laatste biertje en sigaartje had ik niet moeten doen. Of ik had ‘nou, neuh’ moeten zeggen, toen de planner gistermiddag net voor het uitstappen belde. Maar op de een of andere manier komt mijn oflijn-vorm van FOMO dan tevoorschijn, de Fear Of Missing Out, waardoor ik niet te vroeg weg wil gaan bij een vrijmibo. In combinatie met een schuldgevoel tegenover de planner omdat ik in de weekenden zo vaak druk ben met schoonheidsspecialistes, kappers, pedicures en afspraken met familie en vrienden, waardoor ik nu geen nee wilde zeggen. En dat brak me op. Na 4 vrachten en nog even snel de kleppen smeren, hadden we een aardige werkdag op de klok staan, en keerde ik loof terug naar huis. De temperatuur was gedaald tot zeer aangenaam, iets van 20 graden ofzo, en thuis deed ik de ramen maar weer dicht, voordat de kachel zou aanslaan. Wingman was lekker aan het sjoppen, en ik had het huis voor mezelf. Terwijl ik eigenlijk aan 1 kamer genoeg had: de slaapkamer. Tot een uurtje of 8 wist ik het te rekken, maar toen gaf ik het op. De korte nachten en benauwde dagen, met als afsluiter de vrijmibo en een wekker om 5:30, het was klaar. Overduidelijk ben ik geen 18 meer, en ook de 25 is al 3 jaar geleden. Even na achten kroop ik onder de koele lakens, om vanochtend even voor 8 uur klaarwakker op de wekker te kijken *smiley die zich uitrekt* heerlijk zo’n lange nacht. En vandaar dus dat je nu al zo vroeg dit zit te lezen. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van de vrije uurtjes.

Het bericht [video] Geachte Shirley, week 22 2018: van snelweg tot rallyparcours verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, tegen de tijd dat ik vorige week achter de tiepmasjien vandaan stapte, lag er natuurlijk nog een hele zondag voor me. Het duurde niet lang of ik lag op het ligbedje in de tuin, terwijl Wingman zich ondertussen vergreep aan de Kadett. Hij was net als ik de startproblemen een beetje zat, maar in tegenstelling tot mij beschikt hij wel over wat technisch vernuft. Het duurde niet lang of het dashboard werd overwoekerd door draden, met daartussen in een zuchtende kerel. Nu zijn er wel wat dingen veranderd in de loop der jaren natuurlijk. Een alarm, afstandbediening voor de deuren, dikke herrie-installatie, ombouwen van de deuren, ander motorblok met een ander dashboard. Alleen is dat elke keer door een ander gebeurd, met een andere werkwijze, waardoor er volgens Wingman nu een wirwar van draden door de auto liep. Draden van 2 meter lang die niet waren ingekort, draden die halverwege van kleur veranderen, en onder het plakband simpelweg in elkaar zijn gedraaid zonder verbindingsstukjes te gebruiken. Schoonvader werd erbij gehaald, zodat ze samen konden vloeken en zuchten. Aan het eind van de middag was er zo’n 20 kilo aan bedrading en nutteloze alarmkastjes uit de auto geknipt. Een last viel van de vering. Maar bij mij kwam er nog een last bij. Ze wilde nu wel weer starten, alleen moest ik dat niet te vaak doen, omdat de kap over de distriebutieriemkettingsnaar los zat *smiley met opengesperde ogen* dus moet het eerste ritje maar naar een garage gaan waar ze haar weer even opknappen, zodat we straks zonder het risico op kortsluiting of brekende snaren weer de weg op kunnen.

Maandag mocht ik weer met jou op pad. Ondanks de wirwar aan bedrading wat er door jou heen loopt, was het toch weer probleemloos starten en lopen *smiley die aan z’n kin krabt* dus het kan wel. Waarom is het dan zo moeilijk om voor een personenauto een geschikte sleutelaar te vinden? Maar goed, eerst maar eens aan het werk, bij de loswal in Diemen. Net als vorige week mochten we weer zand rijden naar de crossbaan in Muiden. Het rolde allemaal lekker door, zo lekker dat we er in de loop van de middag mee mochten stoppen om nog wat zand naar andere klanten te brengen. Via Marken Binnen, Beverwijk en Alkmaar reden we weer terug naar de zaak. Op de radio werd er die dag iets gezegd over het ver-Engelsen van het onderwijs. Bij steeds meer studies word er in het Engels les gegeven. Daar had ik eerder al eens iets over gehoord, dat zelfs een studie Nederlands Recht in het Engels word gedaan, om maar zoveel mogelijk buitenlandse studenten te kunnen lokken. En dat er dan ook nog een Engelse reclame voor een uitzendbureau voor Jong Kapiaal dot en el achteraan kwam, was natuurlijk helemaal gepast. Maar nu was het mevrouw Van Engelshoven *smiley die grinnikt in z’n knuistje* die zei het niet zo erg te vinden, zolang de buitenlandse studenten de binnenlandse maar niet verjagen. Waar we juist wel meer buitenlanders voor nodig hebben, is om ons voedsel te oogsten. In Duitsland is het al zo erg dat aardbeien en asperges liggen te rotten op het land, omdat er geen personeel is. In Nederland is het nog niet zo ver, maar het zal niet veel schelen. De economie in het Oostblok begint ook weer aan te trekken, waardoor er minder werkvolk deze kant op komt. En aangezien er in de bouw ook tekorten zijn, maar daar de lonen iets omhoog gaan, word er eerder voor die sector gekozen. Het lijkt me ideaal voor de afgewezen asielzoekers die in Amsterdam panden aan het kraken zijn, omdat ze niet terug willen naar Afghanistan. Volgens de overheid is dat land alweer veilig, dus kunnen mensen terug naar huis. Alleen denken de mensen daar zelf anders over. Ze zijn al bij een paar kraakpanden weggejaagd, ook omdat ze iets kraakten wat nog bewoond bleek te zijn. Haal die mensen weg uit Amsterdam, breng ze naar regio’s waar geen Polen meer zijn te vinden om de tomaten te plukken of bollen te pellen, zet een paar van die units neer zodat ze geen boerderijtje hoeven te kraken, en laat ze lekker werken tot er een beslissing is genomen. Wie weet leren hun kinderen ondertussen wat Engels te praten, en kunnen die na hun uitzetting over een paar jaar weer terugkomen om hier te studeren.

Dinsdag was van een heel andere orde. Geen zandbaan maar de Amsterdam in. Het eerste vrachtje ging naar een bekend adres ergens bij de S105 in de buurt *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* zonder problemen reden we naar het opgegeven adres, voor alle drukte uit, zodat we voor de drukte ook de stad weer uit zouden zijn. Eenmaal gearriveerd in de straat, bleek die halverwege te zijn opgebroken *smiley die zit te tandenknarsen* nou mag jij raden aan welke kant we stonden… Moesten we dus alsnog door de wijk crossen om aan de goede kant te komen. Vervolgens weer naar de uitvoerder bellen omdat we geen gele busjes zagen staan. Wachten tot de stratenmakers verschenen, die trouwens netjes op tijd waren hoor. Het is de planner die ons elke keer weer om 6:30 laat laden voor een klus die een kwartier bij de loswal vandaan is, en waar ze niet voor 7:00 beginnen. Maar goed, die vracht gekiept, terug naar de loswal voor de volgende klus. Samen met een collega, die al was begonnen, zand rijden naar een werk ergens voorbij de S106. Ondanks zijn uitleg raakte ik toch wat in de war van de navigatie en de beperkte plaatjes die waren te zien op het schermpje, waardoor ik uiteindelijk lichtelijk oververhit via een fietspad en een rechts inhalende motor de straat bereikte. Ja kun je wel boos omkijken, kuttekop met je sjopper, maar dat knipperende oranje lampje zit niet voor niks op die auto. Gevolgd door een donkere wolk reden we de straat door, waar geen drempels maar tankvallen waren aangelegd, om het werk te vinden precies op de plek zoals beschreven op de bon: zo’n 50 meter voor het einde van een doodlopende weg. En dat ‘einde’ bestond uit een T-splitsing, zodat we daar makkelijk konden keren om vanuit de iets minder krappe kant achteruit het kavel op te kunnen rijden *smiley die met z’n ogen rolt* als er tenminste geen bijdehante buurtbewoner zou zijn die zijn auto perse voor de deur moest parkeren, in plaats van op de parkeerplaats die letterlijk om de hoek lag. Waardoor we alsnog moesten steken om te kunnen keren. Verkeersregels *smiley die aan z’n stuur knaagt* zelfs in het nogal dorps aandoende buurtje, met vrijstaande huizen die via een loopbruggetje over de sloot waren aangesloten op de weg, blijft de enige Amsterdamse verkeersregel van toepassing: regels en wetten zijn slechts indicaties. De ochtendspits was druk, na de eerste schaft werd het warmer maar ook wat rustiger, de middagspits begon al na de tweede schaft. Het werd niet warmer, maar wel benauwder. Gelukkig hadden we ook het andere paadje gevonden, waardoor we niet meer via het fietspad hoefden te rijden. Toch bleef het een klotedag. Het liep niet, het was druk, benauwd. Zelfs het idee dat ik al die strakke broeken en leggings zag lopen, wachtend bij de tram en door rood rennend, terwijl de collega’s niet veel meer zagen dan wat bomen en een verdwaalde fietser, kon mijn humeur niet meer opbeuren. Er werden nog 2 auto’s bijgehaald, omdat het werk eigenlijk wel af moest vandaag. Bij hoge uitzondering stonden we het laatste vrachtje na 4 uur te laden, hebben we eindelijk eens gebruik gemaakt van al die rijuren, en stapte ik samen met een collega een uur later dan normaal pas in de carpoolauto. Jij bleef een nachtje in Amsterdam logeren, wij haalden onderweg bij het tankstation nog even een ijsje, want dat hadden we wel verdiend na zo’n dag.

Woensdag, ja, zaten we natuurlijk weer in Amsterdam, maar nu gelukkig in een andere uithoek. We moesten naar de Grasweg, en omdat er vaag ergens een belletje ging rinkelen, vroeg ik gisteravond aan Wingman of hij misschien wist waar dat was. Op de kaart in zijn telefoon liet hij het zien en het belletje in mijn hoofd werd al wat duidelijker. “Ow bij die meubelzaak waar een bronzen poema in de etalage staat? Ja die hoek ken ik wel, bij die glazen piramide en die scooter die aan de gevel hangt.” Nu was het Wingmans beurt om met zijn ogen te rollen, “uhm ja tuurlijk schatje. Je gaat dus de brug over en bij de verkeerslichten rechts.” Nadat we hadden geladen bij de grondbank onder aan de A8, doken we de NDSM-havens in. Of in ieder geval het gedeelte van Amsterdam wat ik zo noem, want ze zullen er vast iets anders voor bedacht hebben. De grote rotondes rechtdoor, verkeerslicht waar een krom gereden lantaarnpaal nog op half 4 hangt, slinger langs de glazen piramide, de scooter aan de gevel, zo rijdende voort kwam het gevoel van herkenning weer terug. Ik zou niet meer weten welk werk het was, maar we zijn hier eerder langs gereden. Langs de woonboten, de winkel met de waanzinnige trouwjurken, de meubelzaak waar ik geen bronzen poema kon ontdekken, maar wel een zilveren koeienschedel met glimmende horens, en een hoop meubels met vacht, en glimmende bronzen vazen van anderhalve meter hoog. Daar dus rechtsaf, een wijk in waar we laveerden tussen fietsers, omhoog gewerkte rioolputten en afzettingen. Het is zo’n wijk in opkomst, ouzige gebouwen moeten ruimte maken voor woningen, waardoor een mix ontstaat van industrieterrein, hippe gevels met fancy terrassen, ladende vrachtwagens tussen kinderdagverblijven en uithangborden voor yoga, met daartussen nog wat braakliggende danwel omgewoelde terreinen waar hard werd gewerkt om ook iets hips uit de grond te stampen. Na 10 vrachten was de voorraad bij de grondbank op, en konden we bij de loswal nog een vrachtje laden voor Bovenkarspel. Weer een week doormidden.

Donderdag *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* jawel, mochten we weer naar Muiden toe! Eindelijk. Na 2 dagen van verhoogde bloeddruk, kon het nu eindelijk weer normaal. Het duurde even voordat de stresshormonen helemaal uit mijn lijf waren, en de reclame van Mercedes leek daar precies op aan te sluiten. De nieuwe A-klasse heeft namelijk door wanneer je gestressed bent, en zegt dan tegen je (met tekens op het dashboard neem ik aan, anders schrik je je helemaal de tyfus als je alleen in de auto zit en er gaat opeens iemand tegen je praten) dat het misschien goed is om even te parkeren en een rondje te wandelen *smiley die aan z’n kin krabt* nu zijn er al meer auto’s die zich bemoeien met de toestand van de bestuurder. Sommige merken herkennen wanneer je zit te doezelen, en sturen je dan langs een koffietent, andere merken zitten al op level 2 van het autonome rijden, maar detecteren wel wanneer je te lang je handen van het stuur hebt (want dat mag nog niet bij level 2, foei foei) en schakelen de autonome functie dan uit. En dan zijn er ook nog auto’s die herkennen wanneer de bestuurder onwel word, en die zichzelf dan op de vluchtstrook kunnen parkeren en de alarmlijn kunnen bellen. Moe, afgeleid, onwel, en dus ook gestressed. Personenauto’s worden steeds slimmer, en ik vraag me af of die techniek ook gaat doorsijpelen naar de vrachtwagens. Het viel me op dat er afgelopen weken veel ongelukken waren met vrachtwagens, of er werden in ieder geval een hoop meldingen daarvan gedeeld in de collegiale groepswatsep. Zou dat iets te maken hebben met het warme weer, dat chauffeurs vroeg eruit moeten, en dus ook vroeg op bed moeten, maar met die benauwende warmte en buren die uitgebreid barbecueën en nog een flesje wijn openploppen is het slecht slapen. Of dat het een vorm van hittestress is op de weg, waarbij alles gehaast moet worden omdat de chauffeur op tijd thuis wil zijn voor zijn eigen barbecue. Of dat door de slechte slaap iedereen op de weg geprikkeld is, waardoor er vaker moet worden uitgeweken voor snijdende automobilisten die met een middelvinger uit het raam nog even een remmentest doen. Als de vrachtwagen straks gaat herkennen hoe het met de bestuurder is, gaan die berichten dan via het dashboard, of juist de andere kant op? Dat er bij de planning berichten binnen komen als “verhoogde hartslag, witte knokkels aan het stuur, haal deze chauffeur weg uit Amsterdam”, of “hoge buitentemperatuur in combinatie met doezelen, laat deze chauffeur uitslapen” *smiley die aan z’n kin krabt* zouden de autonome functies van vrachtwagens worden uitgebreid, waardoor de combinatie zichzelf stil kan zetten wanneer de chauffeur onwel word, dan had dat in ieder geval 2 ongelukken, lange files en een spectaculair filmpje gescheeld.

Ja en vorige week hadden we het er natuurlijk al over gehad, hendels trekken en knoppen draaien, maar vandaag gebeurde het dan ook echt. Jij werd in de zandbaan naast de sporen geparkeerd, en ik mocht op de stoel van de machinist plaats nemen *smiley die rood aanloopt* aan de hendels trekken en duwen, zwenken met de bak open of dicht of naar je toe of van je af, het is als zo’n computerspelletje waarbij je niet naar je vingers moet kijken, maar waar de functies ergens in je hoofd moeten zitten, dat het een automatisme word. Op vakkundige wijze wist ik wat zand op te scheppen zonder de rupsen aan te tikken, een paadje te vlakken zodat we niet stonden te hobbelen, glooiende muizentrappetjes te maken, en wat rond te zwenken terwijl we heen en weer rupsten *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* het ging een stuk langzamer dan het nu zo lijkt, maar dat ga ik natuurlijk niet zeggen. En dat de machinist vervolgens met 1 beweging mijn muizentrappetjes vlak streek, terwijl hij ondertussen ook nog wat babbelde over het werk en met een schuin oog de shovelmachinist in de gaten moest houden, dat ging hem eigenlijk ook iets te makkelijk af vergeleken met mijn gestuntel. Maar goed, voor wat hoort wat, dus mocht hij vervolgens plaats nemen achter jouw stuur om wat aan de knoppen te draaien. Knop van de sperren naar rechts, knop van de automaat naar links, en dan aan die enorme knop op het dashboard draaien. Dwars door de sporen, kluffie op en kluffie weer af, kon ik mooi de omgeving bekijken terwijl hij nog wat op- en weer terugschakelde *smiley die grinnikt in z’n knuistje* dat zal hem leren, mijn muizentrappetjes glad te strijken alsof het niks is, ik vertelde hem tussen neus en lippen door dat waar hij nu terugschakelde, wij meestal nog een versnelling hoger doorheen vlogen. Lekker puh.

Vrijdag mochten we weer naar Diemen, waar nu 4 in plaats van 5 auto’s klaar stonden voor de zandrace. Omdat de loswalmedewerker de eerste boot graag voor de eerste schaft leeg had, werd de schaft een beetje opgeschoven. Terwijl de 3 collega’s daarna doorreden met de tweede boot, moesten wij afzwaaien in Muiden om naar Muiderberg te rijden. De planner had ons 2 vrachten bomengrond voor Soesterberg gegeven, dat konden we wel even tussendoor doen. Als het maar wel in de loop van de ochtend zou gebeuren. We zaten pas om 10:00 te schaften, voordat de shovel zijn eerste bak grond in jouw rugzak kieperde, liep het al tegen elven, en toen pas zag ik ook op de navigatie dat het zo’n 3 kwartier rijden is *smiley die wit wegtrekt* gelukkig duren mijn ochtenden tot 13:00, dus die eerste vracht zou wel lukken binnen de tijd, maar ik vreesde al dat we niet voor de tweede schaft terug zouden zijn in de zandrace. Onderweg kwamen we op de snelweg nog in een aardig buitje terecht *smiley die aan het stuur knaagt* geen absurde hoosbui ofzo, maar blijkbaar regende het hard genoeg om de automobilisten te laten afremmen tot een gangetje van 75. Met dat gangetje reden ze dan wel in een treintje met 10 meter tussenruimte, veilige gedachte. Uiteindelijk lukte het ons om 2 vrachten grond weg te brengen, en reden we 4 verschillende routes. Inclusief een paniekaanval toen de navigatie bij een rotonde zei dat we rechtsaf moesten, en ik het bordje ‘Utrecht rechtsaf’ zag hangen *smiley die met een wit kenteken rondrijd* extra rondje op de rotonde dan maar, om tot het besef te komen dat we zo ver van huis zijn, dat we eerst richting Utrecht moeten, voordat Amsterdam weer op de borden staat. We konden nog even meedoen in de zandrace naar Muiden, om weer een beetje tot rust te komen, en daarna ging het volgas naar huis.

Want die avond was het tijd voor het strooiuitje *smiley die zit te juichen in z’n tuigje* samen met bijna alle collega’s die zich afgelopen winter hebben ingezet voor het veilig houden van de wegen, werden we ontvangen in een zaaltje met een koffiezetapparaat en een schaal koekjes. We kregen een korte speech waarbij de veren over en weer vlogen, een korte rondvraag waarbij iedereen door elkaar praatte, en net toen iemand opmerkte dat de schaal met koekjes helemaal leeg was, vertrokken we naar het restaurant. Nu zijn ze natuurlijk wel wat gewend bij de Vergulde Toekan, maar toch duurde het niet lang voordat de eerste tafels naast ons leeg kwamen. Hoewel het eten dit jaar goed was geregeld op het steunpunt, zaten we nu toch een stuk meer ontspannen. Na een carpaccio met bietjes, een brok zalm met sesamzaadjes, en een halve hamburger omdat een collega die niet meer op kreeg, was het tijd voor het toetje *smiley met opengesperde ogen* *smiley die op tafel trommelt* de waanzinnige versie van de Dame Blanche. Chocola, chocola, chocola en een blaadje munt. Oja en slagroom. Het is zwaar geweest afgelopen seizoen, ook al zijn we maar 33 keer uitgerukt. De langere aanrijtijden en het overvolle steunpunt waren niet helemaal goed voor de sfeer, en ik zou toch zweren dat we vaker dan 33 keer op pad zijn geweest. Maar zo’n Dame Blanche maakt een hoop goed. Niet alles, wel veel. Collega’s heel erg bedankt voor de gezelligheid, niet alleen die avond maar ook de afgelopen winter *smiley die een kushandje doet*

Zaterdag kon ik op het gemakje bijkomen. Wingman was naar een truckshow ergens aan de andere kant van het land, en ik vond dat ik met boodschappen doen wel lang genoeg van huis was geweest. Nog even wat tuinieren, beetje zonnen, boekie lezen terwijl ik de hele tijd werd afgeleid door een konijn dat voorbij huppelde en zich onder de tuinstoelen in de schaduw verstopte om te gaan snurken. En zo’n dag word het vandaag ook weer. Tuurlijk, er is genoeg te doen. Kermissen, braderieën, stranden, met een beetje schuldgevoel moet ik toegeven dat ik mijn ouders en grootouders al een tijdje niet heb gezien, maar toch ga ik weer in de tuin liggen. Om het schuldgevoel wat te verdrijven wil ik nog wel een wassie draaien en een stukje onkruid wieden, maar verder doe ik weinig tot Wingman vanavond weer thuis komt. Fijne zonnigdag allemaal, en geniet van de rust *smiley die zich nog eens uitrekt*

Het bericht Geachte Shirley, week 23 2018: Aaaargh dinsdag verscheen eerst op Alex Miedema.

Geachte Shirley, afgelopen zondag had ik natuurlijk nog een hele dag voor me, maar erg productief was die niet. Blijkbaar heb ik tijdens het typen iets teveel uitgerekt, want mijn nek deed zeer, en goed ook. Dan maar een boekie lezen op de bank, een beetje in slaap sukkelen, en wakker gebeld worden door Wingman die bijna thuis was. Precies op tijd om de tv aan te zetten voor Onze Boerderij. Terwijl we zagen hoe de boeren en boerinnen worstelen en worstelden met het groter of juist kleiner maken van het bedrijf, vertelde Wingman kort over zijn weekend en zei ik dat ik last had van mijn nek. Hij zei dat ie daar nog wel een remedie voor had, maar omdat ik niet zo ver opzij kon kijken, was het niet te zien of hij schunnig zat te grijnzen.

Maandag stapte ik met die stijve nek in de carpoolauto naar Diemen toe, waar jij had gelogeerd. We gingen weer verder met het werk in Muiden, en al snel veranderde het studderwerk in de zandbaan in een waar gevecht. Met jou *smiley die diep zucht* eenzelfde type MAN reed voor ons uit, in precies dezelfde versnelling, met als enige verschil wat grotere wielen, en toch bleven we in het bochtje hangen, terwijl de andere auto’s ons zonder problemen voorbij reden *smiley die aan het stuur knaagt* gelukkig was de kraan dichtbij, want hoewel alle lampjes op het dashboard brandden van de sperren, wilden niet alle wielen draaien. Dat word weer een koekje van eigen deeg. Terwijl de kraan met het ongelovelose chroompoets-systeem de auto’s met grote wielen naar hun plek leidde, mochten wij bij de shovel kiepen. Om hem op gepaste afstand te houden, ben ik op een gegeven moment zelfs Jordanees gaan praten *smiley die in een panterprintje over straat zwalkt* en het werkte, want de dag verliep verder zonder aanrijdingen en strubbelingen. Alhoewel dat op dit werk enigszins in perspectief geplaatst moet worden.

Die avond kropen Wingman en ik voor de tv om de Formule 1 race in Canada te kijken. Natuurlijk, hij had de hoogtepunten op veesboek al gezien en ik had op het nieuws al gehoord over de derde plek van Max, maar toch wilden we nog even zelf kijken. De 3 topteams stonden netjes verdeeld over de eerste 6 startplaatsen. Steigerende Paarden, Zilveren Pijlen, Rode Stieren en daarachter de rest van het veld. De eerste bocht ging goed, iedereen kwam er doorheen, maar even verderop waren het Stroll en Hartley die elkaar raakten, waarbij Hartley spectaculair de muur in dook. Nog geen ronde gereden en de Mercedes met zwaailampen werd alweer tevoorschijn getoverd. Het circuit van Canada is niet erg lang en kent wat krappe bochten, waardoor de teams met lagere topsnelheid meer kans maakten op punten. Een goed teken voor de Rode Stieren, die op de lange rechte stukken gewoon tekort komen aan snelheid. De race ging weer verder en voorin werd het vooral technisch gespeeld. Er is wat minder ruimte om veilig in te halen, wat verderop in het veld niet zoveel uitmaakte, maar nu we verder in het seizoen komen moeten de heren toch gaan denken om hun punten in het kampioenschap. Ook omdat die situatie met die botsende Stieren nog vers in het geheugen staat. Uiteindelijk reed Max naar een derde plek in het podium en liep ik de trap op voor een stukje nachtrust. De slaapkamer rook heerlijk naar My Little Pony, omdat Wingman gruwelijk was verbrand afgelopen weekend, en zich nog even insmeerde met een zoetig aftersunsmeerseltje.

Dinsdag mochten we weer verder studderen in Diemen. Het Jordaans werd verruild voor Fries, Westfries en zelfs een beetje Frans. Zo leerde ik dat ‘talud’ Frans is voor ‘helling’ *smiley die aan z’n kin krabt* elke dag een stukje slimmer gaan slapen dan je bent opgestaan, lijkt het motto te zijn op dit werk. Terwijl de collega’s verder gingen met het zand rijden naar Muiden, mochten wij tussendoor een paar vrachten naar IJburg brengen. De dag vloog voorbij, voor we er erg in hadden waren we alweer 2 schaften en 2 koekjes verder. Op de radio hoorde ik nog iets over eten. En dan vooral gezonder eten. Ondanks de Schijf Van 5, waar vanuit het buitenland jaloers naar word gekeken, dat we het in Nederland zo goed en duidelijk hebben geregeld, word ons land toch overspoeld door een diabetesgolf. Een golf die langzaam aanzwelt tot een tsunami, als we niet oppassen en maatregelen treffen. Volgens de deskundige heeft het er ook mee te maken dat we 24 uur per dag, 7 dagen per week, aan eten kunnen komen. Dat is niet normaal als je bedenkt dat we tot een paar jaar geleden nog in grotten en boomhutten leefden en we afhankelijk waren van het weer, of het struikgewas niet door iemand anders was leeggeplukt en of het zou lukken om een bizon te schieten. Het verhaal dat er een suikertax ingevoerd moet worden, net als kortgeleden in het Verenigd Koninkrijk is gebeurd en daarvoor al in Mexico en Hongarije als ik me niet vergis, gaat al een tijdje in de rondte. Helaas is de suikerlobby nog machtiger dan de tabakslobby, en zal zoiets niet snel worden goedgekeurd door ministers. Toch pleitte een deskundige ervoor om direct een extra belasting op frisdrank en vruchtensap te heffen. Waar over andere voedingssoorten nog word gesteggeld hoe slecht ze precies zijn, is dat van zulke dranken wel al overduidelijk bewezen. En ook word het tijd dat de NVWA, de Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit, niet alleen restaurants gaat controleren op muizenkeutels, maar ook eens voedingssupplementen gaat nakijken. Sommigen daarvan bevatten stoffen die bewezen kankerverwekkend zijn, maar omdat de verkoop via internet gaat en lastig te controleren is, komen die producenten met heel veel narigheid weg *smiley die wit wegtrekt* dat nieuws verraste mij zelfs. Dat die pilletjes voor sterkere nagels en glanzender haar een beetje kwakzalverig aandoen, is tot daar aan toe, maar dat ze kanker verwekken gaat toch wel heel ver. Alsof de machinisten doorhadden dat ik een beetje van slag was, lieten ze ons in een apart hoekje storten. Zo tegen het einde van de werkdag begon plotseling jouw tanklampje te branden *smiley die zit te rillen in z’n tuigje* ja totale paniek natuurlijk! Jouw reservetank is ongeveer net zo groot als die van mijn motor, een liter of 4. Met je voorganger Poekie kon de middag worden volgemaakt terwijl het lampje brandde, maar 1 van de eerste grote werken met jou was toevallig ook bij deze loswal, en toen stonden we stil in de zandbaan, te wachten tot de shovelmachinist ons kwam redden met een paar liter diesel. De andere chauffeurs deden nog een rondje, jij had je buikje weer vol, en uiteindelijk reden we allemaal voor 4 uur van het werk af. Tenminste, de chauffeurs dan.

Woensdag, het zal geen verrassing zijn, weer het rondje Diemen-Muiden. Behalve gewoon zand voor de grote kavels en verbindende wegen, was er ook een beetje drainagezand nodig in het gedeelte van het project dat al wat verder gevorderd is. Konden we mooi even kijken bij de betonnen hokken die nu nog letterlijk doorzonwoningen zijn. Op de radio was er lichte paniek ontstaan over sigaretten. Om preciezer te zijn: de manier waarop de rook van sigaretten getest word. Van alles wat in je lichaam komt, moet duidelijk zijn wat het is. Daarom die ellenlange verhalen op etiketten in mini-lettertypes met vage omschrijvingen die zoveel betekenen als ‘ga gewoon naar de groente-afdeling en koop daar iets, dit is een beetje gemanipuleerd’. Maar er moet dus ook van rook worden uitgezocht wat er allemaal voor stofjes inzitten, en hoeveel daarvan, zodat die informatie voor de geïnteresseerde roker beschikbaar is op het etiket. Het word nu een beetje technisch, maar de sigaret word in een tuutje gestopt, waarna een hijs van precies 1 peuk lang het hele rokertje in de as legt. De rook word niet door een persoon maar door een apparaat ingeademd, die alle stofjes analyseert en een rijtje gegevens weer uitpoept. Nu komt het probleem: sommige merken hebben gaatjes in de filters aangebracht, zodat de rook word vermengd met frisse buitenlucht en er minder schadelijke stoffen door het apparaat worden opgesnuft. En dat komt niet overeen met hoe mensen roken. Die stoppen niet alleen de laatste millimeter, maar een stukje meer van het filter tussen hun lippen, terwijl ze het saffie vasthouden met hun vingers en daarmee dus veel van die ‘verdunnende’ gaatjes dicht houden. Daarmee krijgt een roker meer schadelijke stoffen binnen dan het apparaat, en dat klopt niet. Vreemd, er word al jarenlang gezeurd over de nogal abstracte manier van auto-verbruik-testen, op een rollenbank zonder tegenwind, met extra hard opgeblazen banden en aangepaste computerprogramma’s die op de achtergrond draaien, maar nu zijn er een paar sigaretten met gaatjes in het filter, en opeens moet er actie ondernomen worden *smiley die achter z’n oor krabt* wat moet de consument in de tussentijd doen? Sjek roken in een Subaru of Suzuki, dan scoor je altijd beter dan in de test.

Ondanks dat wij alle keren nog op de juiste plek hadden gekiept, terwijl zelfs de auto’s met grote wielen af en toe in een bochtje bleven steken, liep het donderdag toch niet helemaal lekker. De waterwagenchauffeur was een dag vrij, waardoor de shovel- en kraanmachinist zo nu en dan van plek moesten wisselen om alle machines draaiende te houden. De shovel had het daardoor zo zwaar, dat ie een beetje kuren begon te vertonen. En om iedereen wat rust te gunnen, zat er ook nog eens een flinke vertraging tussen de eerste en de tweede boot *smiley die aan z’n kin krabt* alhoewel ‘flink’ nog wel meevalt, want precies toen ik na het opruimen van de cabine even naar de wc ging, kwam de kano alweer aanvaren, waardoor het net leek alsof iedereen wederom op mij stond te wachten. De mannen op het stort waren zo aan het zwoegen dat ze amper de tijd konden vinden om een bakkie koffie te pakken in de keet, en het storten zelf ging ook wat rommelig. De ene hoek was vol, dus moesten we naar een andere plek, waar het zand nog gortdroog was en waar de shovelmachinist nog geen draaiplek met rijplaten had kunnen aanleggen. Al dat gerommel op het werk was amper een rimpeling in de marge, vergeleken met het nieuwsbericht over de NVWA dat voorbij kwam. Om voedsel en waren goed te kunnen controleren, hebben ze daar een nieuw ICT-systeem nodig. Die klus was aangenomen voor 36 miljoen, wat ik al erg veel geld vind voor wat computerwerk maar omdat ik er geen verstand van heb mag ik daar niks van zeggen, en nu bleek dat er wat meer nodig was omdat die 36 wat aan de krappe kant was. Er kwam nog even 59 miljoen bij *smiley met opengesperde ogen* willen ze dat computernetwerk onder Amsterdam aanleggen ofzo? Van 36 naar 95 miljoen, dat is nogal een sprong. En dan is het nog niet eens klaar. Nogmaals, ik heb er geen verstand van, zodra er verandering aan zit te komen begin ik met mijn ogen te knipperen, gekke geluidjes te maken en slaap ik een paar weken in een witte bloes met lange mouwen, maar ik heb er wel eens een boek over gelezen. Over de fouten die worden gemaakt bij zulke projecten. Hoewel er in kantines altijd briefjes hangen met ‘denk niet in fouten maar in leermomenten’ mogen zulke dingen wel als ‘fout’ worden bestempeld, omdat er na het afronden van het project geen afrondend gesprek is waarin die ‘leermomenten’ nog eens worden aangehaald, zodat die volgende keer niet hoeven te gebeuren. Bij een project dat verkeerd gaat lopen, lijkt het een beetje op een avondvierdaagse met slecht weer. In plaats van te stoppen en het volgend jaar opnieuw te proberen, moet moet moet iedereen doorgaan, ternauwernood word de eindstreep gehaald en krijgt iedereen een glas bubbels in de handen gedrukt met de woorden “Goed gedaan hoor!” en daarna proberen we het zo snel mogelijk te vergeten. Zodat er volgend jaar weer gelopen word op slechte schoenen, zonder training en regenpak, en het weer een worsteling is om de finishlijn te halen. Na het lezen van het boekje Het Perfecte Project zijn er voor mij wel een paar dingen duidelijk geworden, waarom het bij zulke grote projecten eigenlijk altijd mis moet gaan. Impliciete aannames zijn een voedingsbodem voor fouten, en het is ook bijna mijn lijfspreuk geworden, niet in de laatste plaats omdat die tegeltjeswijsheid zichzelf al een paar keer heeft bewezen.

Vrijdag was het wederom druk in Muiden. We moesten met 5 auto’s kiepen in een doodlopend straatje met 3 kavels. De machinist van de kraan moest zijn machine zowel als kraan en shovel gebruiken, om tussen de kiepende vrachtwagens door nog snel wat rijplaten in een banaanvorm neer te leggen. De shovelmachinist gaf ondertussen de nieuwe waterwagenchauffeur een cursus spetteren, terwijl de monteur even wat onderdelen aan de shovel verving. In plaats van een rondje te rijden, reden we met volle en lege auto’s over hetzelfde paadje, in de hoop met wat versporen alles begaanbaar te houden. In gestaag tempo brachten we zand naar de 3 eilandjes toe, waar de kraan inmiddels verstopt stond tussen de bomen, terwijl de monteur zo’n beetje alles verving wat tussen de wielen van de shovel zat. Het leek haast wel een dinsdag. Zandzakken die als een soort dijkversterking moesten werken, zakten vermoeid in elkaar, de kraanmachinist had het bijna niet meer in de hand, de waterwagenchauffeur kon onze goedbedoelde intonatie blijkbaar niet meer aan en vertrok, en ondertussen werd het warmer en benauwder waardoor mijn humeur er niet veel beter op werd. Wat trouwens ook niet hielp, was de opmerking van een chauffeur dat als ik straks getrouwd zou zijn, het niet lang meer zou duren voordat er kleintjes zouden komen *smiley die aan het stuur knaagt* ietwat buitenproportioneel fel reageerde ik op die klote-opmerking, geïrriteerd door de hitte en door de ervaring dat wanneer mannen gaan trouwen er niets over word gezegd, maar wanneer vrouwen gaan trouwen (of samenwonen, of al een paar jaar verkering hebben, of richting de 30 gaan, of richting de 40 gaan, of leuk spelen met een neefje/nichtje, of zeggen dat ze wat minder willen werken omdat ze meer vrije tijd willen) word er meteen over kinderen gepraat. Alsof dat het doel is van elke vrouw: kindjes baren. Nee mensen, dat was vroeger zo, toen we nog in boomhutten en grotten woonden, en je meerdere kinderen moest baren in de hoop dat er 1 of 2 niet dood zouden gaan voordat ze de volwassen leeftijd hadden bereikt. Tegenwoordig hoeft dat niet, en kun je er gewoon voor kiezen om geen kinderen te krijgen als je daar geen zin in hebt. Godzijdank zijn er allerlei anticonteptiemiddelen, zodat Wingman en ik na het trouwen wel kunnen bonkeren, zonder dat we daarna worden gestraft met een jankende zuigeling die onze nachten verstoort en een wig drijft in onze relatie. Volgens een andere chauffeur was ik wel erg negatief, want kinderen zijn echt geweldig *smiley met een verongelijkte blik* dat vertrouw ik nooit helemaal uit de mond van iemand die blij is dat ie een voltijd baan heeft en 50 uur lang niet thuis hoeft te zijn. Maar goed, genoeg gemopperd, laten we de dag positief afsluiten: de verkeersregelaar had lekkere spekkoek meegenomen, de shovel begon aan het einde van de middag weer te werken, en het viel mee met de file onderweg naar huis.

Zaterdag begon met boodschappen terwijl de wasmachine alweer stond te ronken, een bezoek aan de kapper en daarna nog een keer boodschappen omdat er gratis appeltaart uit werd gedeeld aan alle klanten *smiley die in z’n handen wrijft* Wingman was blij verrast toen ik met zoveel lekkers thuis kwam. Terwijl hij voor de tv zat om de eerste paar uur van de 24 Uur van Le Mans te kijken, hurkte ik nog even in de tuin om wat onkruid te wieden. Hapje eten koken, schminken, knappe kleren aan en daarna op de fiets om samen met een collega naar een andere collega te fietsen, waarvandaan we naar de volgende collega reden voor een tuinfeest. Koud bier, warme hapjes en een hoop gezellige praat. Werk en vrije tijd liepen in elkaar over, alles moet toch even besproken worden. Het was de bedoeling om op tijd naar huis te gaan, maar zoals je weet word het dan altijd toch weer wat later. Opgefrist van de fietstocht doken we het bed in, om een paar uur later met een voorzichtig katertje weer op te staan.

Tijd voor het volgende feest *smiley die zich nog eens uitrekt* barbecueën bij Vader en Moeder, die voor de gelegenheid de hele familie hadden uitgenodigd. Met bijna alle neven, nichten, ooms, tantes en (aanstaande) grootouders genoten we in de schuur van een warm bakkie met zelfgebakken cupcakes die ons helemaal in balans brachten. In ieder geval, we dachten dat de yingyang-decoratie daarvoor was bedoeld. De grote grill werd aangestoken en iedereen praatte met iedereen in de rij bij de saladebar, in de rij voor het vlees, en aan tafel tijdens het eten. Hoe is het er nu mee? Een nieuwe baan, een mogelijke verhuizing, gezinsuitbreiding, studie, vakantieplannen, en tussendoor met z’n allen heel hard In De Maneschijn meezingen, het zijn van die feestjes die voorbij lijken te vliegen. Opeens was het alweer tijd om de koeien te melken, samen met Vader dook ik de stal in, terwijl de kleinste neven en nichten het vee naar binnen haalden. Het melken ging snel met alle hulp in de put, en we konden precies op tijd weer de schuur in om de restjes ijs op te maken. Na nog een bakkie koffie en thee begonnen de eerste gasten uit te zwaaien, wat altijd nog even duurt want oja dat wou ik nog vragen en hoe zat het daar ook alweer mee? Uiteindelijk werd het toch tijd om de tent te sluiten, en nu zijn Wingman en ik net thuis. Nog even dit onlijn zetten, het voederbakje voor morgen voorbereiden, en dan te bed *smiley die een kushandje doet* alle collega’s/vrienden/familie bedankt voor een heel mooi weekend.

Het bericht Geachte Shirley, week 24 2018: 5x Muiden, 2x feest verscheen eerst op Alex Miedema.